Retrospective

Jepla! Zowat schrijven, soms brengt dat toch wel wat inzichten. Neem nu onderstaande tekst, die ik exact 5 jaar terug schreef. Over de positieve dingen. Eens kijken wat daarvan overblijft kan nooit kwaad, toch?

– 5 jaar geleden tekende ik een nieuw contract. De 5 year itch zeg maar, die maakte dat ik zowat alle 5 jaar van job veranderde. Die itch is er momenteel nog lang niet, wat maakt dat de beslissing om 5 jaar terug van job te veranderen, 1 van de beste beslissingen van de laatste jaren geweest is.
-> nu: helaas, het mocht niet zijn. Een herstructurering, een ontslaggolf, en ik was erbij! Zie ook hier… en alle vervolgen daarop, hier en hier . Intussen werk ik ook alweer elders dan hier, en daar kwam dan nog deze post over. Voorlopig blijf ik weer waar ik ben. En hopelijk beslist dit keer iemand anders daar weer niet anders over.

– Gezonder gaan leven. 2 jaar terug leek het nog iets van een heel ver toekomstbeeld, want die vicieuze cirkel bleek heel moeilijk te doorbreken. Ik ben dik, en ik blijf dik, want ik kan er niet aan doen. Dat idee. Intussen ben ik blij dat ik mezelf het tegendeel bewezen heb. Ik kan afvallen, zonder hulpmiddelen. En de sleutel tot dat afvallen ben ikzelf.
-> nu: idem en dito. Het gewicht stagneert, hoewel weer een beetje bij, maar ik blijf achter dat afvallen zonder hulpmiddelen staan. Ik kan dat, de sleutel ligt nog altijd bij mezelf. Het is alleen maar zaak van ook mezelf daarvan overtuigd te krijgen. Soms is het zeggen gemakkelijker dan het doen, en soms is ook de verleiding sterker dan mezelf.

– Sporten! Sport is tof, en dat heb ik dankzij sportieve hulp gelukkig (weer) mogen en kunnen beseffen. Intussen ben ik druk aan het trainen om ooit die 5km te kunnen lopen, voor het eerst in mijn leven, en heb ik ook het gevoel dat mij dat in het komende jaar wel zal lukken. Misschien duurt het zelfs zo lang niet.
-> nu: die 5 km die zijn al een paar jaar dik in de pocket. Intussen mocht ik ook al een paar halve marathons lopen, en liep ik zelfs al verder dan dat. Kers op de taart is nog altijd de 25km van de Great Breweries afgelopen mei. Trots trotser trotst. Zoiets. 😉 Raar woord eigenlijk ook, trots. Zeg het maar eens een paar keer. Raar hé? 😀

– Mijn omgeving. Ik heb een leuk leven, en daar dragen ontelbaar veel factoren toe bij.
-> nu: het is niet allemaal rozengeur en manenschijn, dat was het toen ook niet, en dat is het nu uiteraard nog altijd niet. Maar zolang alles overhelt naar de positieve kant, is het allemaal wel ok.

– Vriendinnen. Ik ben niet de persoon met de meeste vriendinnen ever, maar die paar vriendinnen die ik heb, die paar échte vriendinnen, die zijn goud waard. Zelfs al zien we elkaar maanden niet, toch lijkt het telkens weer of al die tijd er niet tussenzit als we elkaar weerzien. Jullie weten wel wie jullie zijn, en ik voel mij gezegend met jullie. 🙂
-> nu: ze zijn er nog altijd, die paar friendinnekes. En dat is maar goed ook. Want die klik dit maakt dat een friendinneke ook een echt friendinneke is, die is er niet zo vaak. Met uitbreiding geldt dit trouwens ook voor echte friendekes, want die zijn ook niet zo dik gezaaid. Maar dat is niet zo erg, want ik ben heel blij met diegenen die er zijn.

– Muziek. Ik kan intens gelukkig worden van muziek, en ook heel verdrietig. Muziek hoort er gewoon bij, en die muziek die kan heel uiteenlopend zijn. Vanochtend nog met kippenvel in de auto gezeten toen ik Damien Rice 9 Crimes hoorde brengen in de radiostudio, maar evengoed deze namiddag geweldig hard meegebruld met de Summer of 69 van Bryan Adams. Shoot me! 😉
-> nu: een dikke ja voor de muziek, nog steeds. Intussen weer wat dingen ontdekt, intussen weer wat groepen en singer-songwriters gezien. Ze staan allemaal al in het lang en in het breed hier op de blog. En de klassiekers zijn nog altijd de klassiekers, ik brul ze nog altijd even hard (en volgens mijn dochter even vals) mee.

– Schrijven. Ik heb altijd al graag geschreven, maar door omstandigheden deed ik het niet meer. Omdat ik gezonder ging leven, en dat schrijven mij daarbij hielp, ging ik blogjes schrijven op de Weight Watchers-site. Intussen heb ik de smaak weer zo hard te pakken, dat ik ook weer schrijf voor het boekje van ‘de Sparta’, atletiek dus. Over mijn loopervaringen, en over de vriendschap die er in de club is. Ik overweeg nu toch een blog te starten, maar moet eens tijd maken om daar een keer serieus in te duiken.
-> nu: ik schrijf nog steeds, waarvan akte. Het boekje doe ik intussen wegens omstandigheden niet meer, en de blog is ook wat rustiger geworden. Ik hoef niet meer elke dag, laat staan elke week te schrijven. Al blijft de neiging om te schrijven er toch in zitten. Ik heb maanden met een blok in mijn maag rondgelopen, ik wist niet wat ermee te doen, tot ik uiteindelijk besloot het er allemaal schriftelijk uit te gooien. En dat hielp. Gedeeltelijk. Omdat ik schreef met in het achterhoofd wie het allemaal zou kunnen lezen (een openbare blog helpt wat dat betreft eigenlijk niet), maar toen besefte ik plots dat ik ook slotjes in de vorm van wachtwoorden kan plaatsen, om zo zelf te beslissen wie wat leest. Dat helpt ook. 😉

– Lezen. Ik lees alles, maar toch nog het liefst van die boeken waar ik mij helemaal in kan verliezen. Mijn grote geluk, via het lezen werelden ontdekken waarvan ik alleen maar kan dromen (en gelukkig maar 😉 )
-> nu: ik lees nog altijd, maar veel en veel te weinig. Ik ontdekte zo De Reiziger, en via die boeken de Outlander-serie. Sindsdien heb ik niet meer gelezen in het boek. De zin om te lezen is er wel, maar dikwijls ontbreekt mij (dooddoener van formaat, ik weet het) de tijd. Lees: de puf en de goesting. Maar het komt ooit weer goed, met mij en dat lezen. Ik voel het.

– Fietsen. Vroeger fietste ik dagelijks langs het water, vooral langs de Rupel en de Nete. Hier is geen water, behalve 10km verderop. Ik vond dat altijd te ver, dus de fiets bleef staan. Nu niet meer. Deze week nog springen we op de fiets, rijden we naar het water, en verder! Stevig doortrappen, en leeg thuiskomen. 1 van de zaligste dingen die er bestaan!
-> nu: goh… dat fietsen. Ik fietste toen met mijn damesfiets, die ik kocht toen ik nog maar net tussen stuur en zadel paste. Intussen ben ik aan koersveloo nummertje 2 bezig, en ben ik ook al van de ene wielertoeristenclub naar een andere overgestapt. Alwaar ik nu toch een stevig tandje moet bijsteken om mee te kunnen. Niettemin vind ik het nog altijd een goede beslissing, want ik heb al genoten van de ritjes die ik met de nieuwe club deed. Nieuwe paden, andere snelheden. En een langere après ook, al weet ik nog niet goed of dat nu wel een goede zaak is. Foei Sandra, zo blijven plakken! 😉

Goh… en nu ik het zo even nalees…. ik heb nog wel wat positieve dingen, maar ik ga het hier toch bij laten. Ik kan er niet aan doen, ik ben nu eenmaal een blij mens, een positief mens (die occasionele offday niet meegerekend 😉 ), een gelukkig mens, quoi. 
-> nu: de afsluiter van toen mag wat mij betreft de afsluiter van nu zijn. Ik blijf een blij mens, een positief mens, en ik denk ook wel dat ik mezelf gelukkig mag noemen. Offdays horen er nog altijd bij, de ene dag is ook de andere niet. Maar houdt net dat niet het leven wat in evenwicht? Geen plus zonder min. En voor de rest is het wat het is en ben ik wie ik ben. En dat is ok. Zeggen ze… 😉

Dingen die mij blij maken…

Ik ben geen lijstjesmens. Ik heb het wel geprobeerd, lijstjes maken, maar het werkt voor mij niet. Boodschappenlijstjes niet (ik ben daarstraks wel met een boodschappenlijstje gaan shoppen, maar had een bic vergeten om aan te stippen – ik kan dus morgen nog eens terug), to-do lijstjes niet, om het even welk lijstje dus niet. Maar nu wou ik weleens een lijstje maken. Een leuk lijstje. Een lijstje met dingen die mij blij maken. Want momenteel zit ik nog altijd in dat loopdipje. En in een fietsdipje. Ik kan niet lopen, en ik kan niet mee op het niveau van de fietsmadammen. Hoog tijd om dus eens wat dingen op te lijsten waar ik wél blij van kan worden. Want die zijn er best wel. Ik ben dan ook een blij meisje, zo meestal. 🙂

 

• In de auto zitten, liefst met een stralend lentezonnetje erbij (hopelijk binnenkort) en dan luidkeels meekwelen met ‘Romeo & Juliet’ van de Dire Straits. Nog beter overigens als er nog iemand mee in de auto zit, al meekwelend. 😀
• Was die buiten gedroogd is… er zijn weinig dingen die zooo lekker ruiken!
• Gaan slapen in net gewassen en buiten gedroogde lakens. Zaaaalig!
• Lopen, en het gevoel hebben dat dat helemaal vanzelves gaat, pijnloos, zonder pruttelende scheenbenen.
• In dezelfde categorie: lopen, en kunnen blijven lopen. Omdat het gewoon lekker gaat, omdat je conditie goed zit.
• Naar een concert gaan, en daar zo overweldigd worden door de muziek dat je er tranen van in de ogen krijgt.
• Het geluid van mijn fietsbanden die over het asfalt zoeven.
• Rick Astley van ‘never gonna give you up’ horen zingen. Jaahaa! Instant happines! Zijn jullie al weleens een keer gerickrolled eigenlijk? 😛
• Mezelf overwinnen. Denken dat ik iets niet kan, er toch voor gaan, en uiteindelijk moeten toegeven dat het mij gelukt is. Dat had ik met die 10 mijl vorig jaar. Ik deed ze, ik was achteraf ook wel content, maar toch pruttelde binnenin mij dat stemmetje dat het niet helemaal ok was omdat ik ze niet volledig gelopen had en tussendoor gestapt had. Ik had even een kleine reality check nodig: het was een trail, het was best wel stijl bergop én bergaf, en ik had het toch maar mooi gedaan! Amen to that! 🙂
• Een glas ijskoude witte wijn op een zomers terras. Ik ben overigens geen moeilijk mens, het mag ook cava of iets in dien aard zijn.
• Kleren die te groot geworden zijn.
• ‘Zomaar’ een broek kunnen kopen, op zicht.
• Bevroren autoruiten krabben. Het hééft iets. Behalve dan de voorruit, want daar kan ik niet zo goed aan.
• Eindeloze discussies, zo van het soort die toch niemand wint, maar die evengoed wel blijven doorgaan en daardoor helemaal ontsporen en hilarisch worden.
• Muziekontdekkingsavonden. Al mogen dat ook namiddagen zijn. Ochtenden liever niet. Iets met een ochtendhumeur. 😉
• Het jaagpad langs de rivier.
• De rivier zelf.
• De geur die aan die rivier hangt. Ik rook het afgelopen zaterdag, tijdens een fietstochtje, weer. De typerende geur van de rivier die stroomt door het dorp waar ik opgegroeid ben, die is ook te vinden in het dorp waar ik nu woon. Logisch, want de rivier die daar stroomt, mondt uit in die andere rivier.
• Een goed boek, zo eentje dat je helemaal meeneemt in de door de schrijver gecreëerde wereld.
• Star Wars… ik ben fan!
• En Harry Potter, die ook. De film is beter dan het boek is beter dan de film…
• Het afscheidsconcert van The Scene dat op Youtube te vinden is. Uiteindelijk is blij hiervoor niet het goede woord. Want ik was daar, op dat concert, en ja, ik heb daar ook meer dan 1 traan gelaten. Dat schreef ik ooit al een keer op mijn blog. Maar het besef dat ik het daar nu kan gaan terugkijken, dat is wel een dingetje. Voor de liefhebbers: dit dus: https://www.youtube.com/watch?v=xCz968v6VFY
• Onverwachte etentjes met vrienden, van het soort: wat gaan jullie eten, breng dat mee, en we eten samen en doen er een flesje wijn bij open.
• In dezelfde categorie: de ‘komen jullie nog even iets drinken’-vraag. Meestal duren die ook iets langer dan ‘even’.
• Een klassieker, maar toch: stampen in de plassen, zeiknat worden, en daarna een warme douche. Idem eigenlijk aan rollen in de sneeuw.
• Ik zei het ooit al eens, maar ik herhaal het heel graag nog eens: vriendjes en vriendinnetjes! Want die maken altijd dat bovenstaande momentjes toch nét iets leuker, toch nét iets specialer worden.

Het is een beetje rommelig lijstje geworden merk ik. Een beetje van de hak-op-de-tak-lijstje ook. Eh… nu ik het zo bekijk, een Sandra-lijstje dus!
Het is geen volledig lijstje, want er zijn vast nog wel een hoop dingen te vinden. Dingen die mij gelukkig maken, of gelukkiger in sommige gevallen.  Neemt niet weg dat de meeste zaken de laatste tijd toch heel erg te maken hebben met dat sporten, met dat lopen, met dat fietsen. Dat komt natuurlijk ook doordat de vriendenkring zich ook rond dat sporten centraliseert. Al zie ik ook dat muziek zich handig doorheen het lijstje weet te weven. Uiteindelijk heb ik dus een lange lijst gemaakt terwijl dat veel korter had gekund:

• vrienden
• sporten
• muziek
• eten
• drinken

Kortom… mijn leven in een notendop dus eigenlijk! 😀 Onderstaande quote heb ik overigens al eens gepost. Hij blijft evenwel gewoon gelden. Verdorie… en zo kom ik uiteindelijk toch weer bij het lopen uit. Die cirkel…. 🙂

 

 

Ssst… hier leest men!

“Hij is herrezen.”

En toen ging met een zucht, en met heel veel spijt in het hart, het boek dicht. Een boek van meer dan 700 bladzijden. Lang geleden dat een boek mij nog zo meegesleept had, mij nog zo bij mijn nekvel had. Ik heb pagina’s lang in spanning gezeten, ik heb pagina’s lang mij afgevraagd van het hoe en het wat. En dan uiteindelijk is dan daar die verlossing. En is het boek ook uit. Gedaan. Finito. En dan heb ik weer spijt. Spijt dat het boek uit is, spijt dat ik er niet verder in kan lezen.

Al geef ik toe dat het even duurde voor ik eraan toe kwam. Het lag al meer dan een jaar te wachten om gelezen te worden. Ik was er al een keer in begonnen, maar de tijd ontbrak mij om er écht in door te lezen. En toen ik het dan eindelijk terug oppakte, moest ik opnieuw beginnen omdat ik de draad volledig kwijt was.

Maar dat was niet erg. Het herlezen was een hernieuwde kennismaking. Een hernieuwde kennismaking met het verhaal, met het hoofdpersonage. En met alle andere personages in het boek. En damn, wat een verhaal. Het verhaal roept om verfilmd te worden. Hoewel… zo’n complex verhaal… de film is nooit zo goed als het boek, tenzij je het boek nog niet gelezen hebt. Dus misschien moeten ze dat toch maar niet doen. Of neen: zeker weten dat ze dat niet moeten doen!

Ik heb nu wel zin gekregen om toch weer meer te gaan lezen. Want zulke juweeltjes, die zijn er vast nog wel te vinden. Als jullie mij zoeken, sssst…. ik lees een boek! 😉 (dat is als ik niet gaan lopen of fietsen ben, uiteraard! 😉 )

Het grote leesplan

Lap. Het is zondagavond, en het is voetbal op TV.
En met dat voetbal komt er altijd een beetje een soort van jeugdtrauma boven. Want op zondag ging de TV aan, voor het nieuws, niet eerder, en na het nieuws was er sport. Voetbal vooral. Samenvattingen uit eerste klasse, overlopen van de wedstrijden uit 2de klasse, en als we geluk hadden, dan kwam er aanvullend nog een beetje atletiek.

Zucht, zucht en nog eens zucht. Want dat sport op TV, dat duurde eindeloos lang. Gelukkig waren er boeken. Heel veel boeken. Boeken waar ik indook, en waardoor ik aan al dat gesport op TV kon ontsnappen. Idem voor alle voetbalwedstrijden die live uitgezonden werden. En ja, neem dat duiken maar letterlijk. Ik dook in zo’n boek, sloot mij af voor alles wat rondom mij gebeurde, en ging helemaal in het verhaal op. Slechte boeken las ik gewoon niet, want als de eerste pagina mij niet beviel, dan nam ik het boek al niet mee naar huis. Neen, een boek moest mij gelijk hébben, anders was het geen goed boek. En dat is eigenlijk nog altijd zo.

Jarenlang heb ik zo boeken verslonden. De ene na de andere. Met op topmomenten 5 à 6 boeken in 1 week tijd. Wat ik dan zo allemaal gelezen heb? Wel.. ik weet het niet meer. Ik was al nooit echt van lijstjes, en een lijstje met gelezen boeken heb ik dus ook niet. Laat staan dat ik de titels nog weet. Of de auteurs. Ik zou bijna roepen dat dat bijkomstig is, detail, maar daarmee doe ik tal van auteurs onrecht. Want het is wel hun verhaal, waar ik zo van genoten heb. Maar ja, helaas, en jammerdebammer… op enkele uitzonderingen na heb ik het écht niet onthouden. En zo kan het dus af en toe zijn dat ik een boek vastpak, begin te lezen, en mezelf afvraag waar ik dit nog al eens gelezen heb?
2 mogelijkheden zijn er dan: of ik heb het boek inderdaad al eens eerder gelezen, of het boek lijkt gewoon heel sterk op een ander boek dat ik ooit gelezen heb. In het eerste geval, als het verhaal mij gelijk weer bij de lurven heeft, lees ik gewoon door. In het 2de geval stop ik meestal. Want het origineel is altijd beter!

Nu, waar ik eigenlijk naartoe wou met dat voetbal en boeken enzo… jaja, ik weet het, ik wijk weer af, en het is een afwijking, en bladadie bladieda… gezien het aantal wedstrijden wat hier op TV bekeken wordt, zou ik makkelijk weer meer kunnen gaan lezen. Maar op 1 of andere manier lukt mij dat niet meer zoals vroeger. Vroeger, als in toen ik nog bij mijn ouders woonde. Vroeger, als in toen er nog geen kids waren. Vroeger, als in toen er nog geen internet was.

Ja, ik geef het toe. Teveel van mijn tijd gaat naar dat grote boze www. Er is altijd wel iets om op te zoeken, altijd wel iets om te ontdekken. Momenteel is dat – hoe kan het ook anders – voeding en sporten. En de combinatie daarvan. Zoveel artikels, zoveel dingen om linken tussen te leggen… en daar tussendoor ook nog wat muziekjes die moeten beluisterd worden. En blogjes die moeten gelezen worden.

Oh stop! Ik zag mezelf net een paar keer ‘moeten’ typen. Uiteindelijk moet ik niets, toch? Waarom kan ik dan gewoon niet die laptop/tablet aan de kant leggen, en mij nog eens – heerlijk – verliezen in een boek? Het is nochtans niet dat ik aan leesvoer een gebrek heb. Van hieruit zie ik zomaar een boek of 8 liggen. Boeken die roepen om gelezen te worden. Hoor maar: ‘lees mij, lees mij, lees mij!’

En weet je.. dat is precies wat ik ga doen. Vanaf morgen ga ik weer meer lezen. Na het werk. Na het sporten. Na het plooien en wegleggen van de was. Na de afwas. Na….

P.S.: Nog iemand goede boekentips trouwens? Want met dat grote leesplan kan ik die wel gebruiken lijkt mij. 😉