Bon. Ctrl-A en vervolgens delete. Dat leek én lijkt mij het beste voor én 2023 én het verslag wat ik geschreven had. Dat ruimt op. Aan zelfmedelijden heeft niemand iets. Aan een verslag over alles wat ik vooral niet deed ook niet.
2023 sloot ik heel erg verdrietig af. 1 van mijn schoonzusjes overleed, plots, en veel te jong. Hartfalen. Dat is hard, en het is vooral ook nog altijd heel erg onwezenlijk. En het blijft onnoemelijk verdrietig.
Zij drukte een onuitwisbare stempel op mijn leven. Eerst als collega, daarna als collega-vriendin. Vervolgens werd ze familie en dus mijn schoonzusje, en later ook meter van onze oudste. En terwijl ik het typ voel ik dat de tranen ook weer daar zijn… het zal zijn tijd nodig hebben.
Op naar 2024 dan maar. Een 2024 dat ik dan toch al startte met minder stress dan vorige jaren, want mijn ‘nieuwe’ job, die doe ik nog altijd supergraag. Elders tekenen was toch voor mij 1 van de betere beslissingen. Er viel niet alleen een hoop stress van mij af, ik kreeg er vooral ook veel meer (vrije) tijd door. En ik heb het gevoel dat ik nu helemaal op mijn plaats zit. Joehoe! Meer van dat!
OK, en dan sportief: vorig jaar was vooral het jaar van uitstellen. Ik ben daar geweldig goed in blijkbaar. Zo goed, dat ik – nadat ik eindelijk weer eens 5 kilometer terug kon lopen – terug moest start-to-runnen omdat ik dat lopen alweer een maand of 9 uitgesteld had. Ik fop er alleen mezelf mee, ik weet het. Dus na de hernomen start-to-run zit ik nu weer in een soort van opbouwfase. Want ik was er bekans hé, aan die 5 kilometer. Maar toen werd ik ziek en was lopen even geen optie. Nu ja, even… een goede 4 weken. Dus ik ben sinds vorige week herstart, en ik zie het positief: het doel dit jaar is terug gemakkelijk en vlot een aantal kilometer kunnen lopen. Nope, geen getallen, geen feitelijk doel. Gewoon, lopen, en daarvan genieten.
Qua fietsen van hetzelfde laken een broek. Uitstel, te slecht weer, te koud, niet snel genoeg om in groep te fietsen. Ik ga daar komaf mee maken dit jaar, en ik ga gewoon fietsen. Want dat is de enige manier om beter te worden, en dat is ook de enige manier om mee te kunnen. Gaan, niet met die banaan, maar met die velo. Aha!
Overigens: ik startte in september met personal training. Iets met een berg in Oostenrijk die ik in juni wil opwandelen om de zonsopgang op de top te zien. Met stip op 1 overigens, dit doel! Ik startte netjes, gezien mijn lamentabele spiertoestand, op niveau 1. Intussen zit ik toch al aan niveau 5, én ben ik ook de conditieoefeningen gestart. Op goed 30 minuten in een ijskoude omgeving (de verwarming was stuk, net tijdens de vriesdagen 😀 ) toch zo hard sporten dat het zweet op de mat drupt en van de 3 kledinglagen er 2 aan de kant gezwierd werden… ik vond het van mezelf best wel goed gedaan. Dus ja, dat gaat goed. Dat gaat zelfs supergoed. Ik doe het ook graag, al is het soms ook wel afzien. Zei ik al dat ik niet graag burpees doe? Awel… dan steken ze die toch 2 keer in mijn reeks zeker? 🙂
Het nieuwe jaar is in ieder geval al vrij goed gestart. Wat ik zeker toch meeneem van 2023, dat is dat dat je zoveel mogelijk moet genieten. Doen wat je graag doet. Want het kan zomaar ineens gedaan zijn. En daarom, hieronder “Follow the Sun” van Xavier Rudd. Het was al een liedje wat in mijn hart zat, maar het is ook het liedje wat op de begraafplaats gespeeld werd bij het laatste afscheid aan “ons Anneke”. Het breekt mijn hart elke keer ik het hoor opnieuw, maar tegelijkertijd geeft het mij ook hoop, en moed. Ik wens het ook elk van jullie toe!