5km – check!

Vandaag was het de start van het wielerseizoen. Het uitgelezen moment om te gaan lopen, vond ik. Al is dat natuurlijk niet het gehele verhaal.

Want eigenlijk waren we gisteren op stap. Gevalletje VNV Nation op een lokaal (indoor) festivalletje. Ik moet zeggen: ’t was lang geleden dat ik nog zo lang rechtgestaan had. En ik moet ook zeggen: ik had zere benen en voeten. En pijn in de onderrug. We worden er natuurlijk ook niet jonger op. En jeps, dan spreek ik voor het hele gezelschap van gisteren! 😉

Maar goed, lang(er) verhaal kort: ik had dus wat recup nodig in de vorm van slaap om de batterijtjes op te laden, en bijgevolg geraakte ik niet op tijd uit bed om te gaan fietsen. Maar ik heb natuurlijk wel wat doelen dit jaar. 1 van die doelen is elke dag minstens 30 minuten bewegen, en een ander doel is terug die 5 kilometer kunnen lopen. Zoals de trouwe lezer wel weet was ik daarom vorig jaar eind september nog maar eens gaan start-to-runnen. En dat ging allemaal goed, tot op de dag dat ik mijn 5 kilometer zou gaan lopen… en ik met een “a-typische longontsteking” zat. Zucht en blaas. Allemaal goed en wel, dat ziek zijn, maar dat herpakken daarna, dat was toch een beetje een lastige. Een beetje veel lastige.

Er waren toch wel 2 duwtjes in de rug voor nodig. Eentje van mijn schoonzusje op een feestje, toen ze mij vroeg hoe het met het lopen zat. Een beetje met het schaamrood op de wangen moest ik toegeven dat ik inderdaad te weinig liep. Alweer. En dat ik er met 1 dagje in de week echt niet zou geraken. En dus vatte ik de koe maar bij de hoorns, en plande 3 trainingen in een week in. Dat was begin februari. En zie… 2 weken later merkte ik dat ik toch weer wat progressie maakte. Maar voor de rest huppelde ik maar wat rond eigenlijk, beetje op het gevoel. Buiten adem? Dan stappen. Oei, 3 kilometer lopen? Dat is lastig. Uiteindelijk kreeg ik er zo toch 4 in 1 stuk bij elkaar, maar de stap naar de 5 was weer een lastige. En daar kwam dan het 2de duwtje, van een vriend: “die 5 kilometer, dat is voor 1 april zeker?”

Tsss… wat denkt hij wel? En ik zal weleens laten zien dat ik het kan. Dus ja… de dag erna, afgelopen donderdag dus, besliste ik dat ik die 5 kilometer zou lopen als mijn hartslag niet boven een bepaalde grens ging. En kijk… dat lukte wonderwel! Ik liep 5 volledige, zij het trage, kilometers. Maar traag of niet, ik liep ze! Ha! Ik kan dat! Tuurlijk kan ik dat!

Vandaag was het dus, zere benen of niet, kwestie van bevestiging. Ik had voor mezelf wel uitgemaakt dat als ik nog pijn had in mijn benen ik zou gaan wandelen. En dat als de hartslag te hoog ging, ik ook zou gaan wandelen. Maar was dat nodig? Neeeeeen, dat was niet nodig. Integendeel. Ik liep, en op een moment, zo ergens rond kilometer 3 denk ik, begon ik er zelfs van te genieten. How zeker! Ik kan het nog, genieten van het lopen. Blij worden omdat ik loop!

Dus ik ben weer vertrokken! En dit keer hopelijk wel weer om te blijven lopen. Daarom ook een kleine bijkomende uitdaging tegen het einde van het jaar, maar daarover later meer. Nu eerst maar eens zien dat ik van heel traag naar traag kan evolueren, naar het tempo wat ik tot voor 2 jaar liep. Want ik deed het al, dus ik ben zeker dat ik het kan! 😉

En om mezelf wat te motiveren, wat fotootjes om het mezelf te bewijzen! Fotootjes die ook laten zien dat lopen leuk is. Ha, ik heb er weer goesting in. Laat die loopjes maar komen! (en amai, hoeveel foto’s heb ik al wel niet van dat lopen! Lastig kiezen, dus het zijn er wat meer geworden dan ik dacht. En ik heb er nog! 😀 )

Foto (c) Marc Fourmois

Ctrl-A en delete 2023

Bon. Ctrl-A en vervolgens delete. Dat leek én lijkt mij het beste voor én 2023 én het verslag wat ik geschreven had. Dat ruimt op. Aan zelfmedelijden heeft niemand iets. Aan een verslag over alles wat ik vooral niet deed ook niet.

2023 sloot ik heel erg verdrietig af. 1 van mijn schoonzusjes overleed, plots, en veel te jong. Hartfalen. Dat is hard, en het is vooral ook nog altijd heel erg onwezenlijk. En het blijft onnoemelijk verdrietig.
Zij drukte een onuitwisbare stempel op mijn leven. Eerst als collega, daarna als collega-vriendin. Vervolgens werd ze familie en dus mijn schoonzusje, en later ook meter van onze oudste. En terwijl ik het typ voel ik dat de tranen ook weer daar zijn… het zal zijn tijd nodig hebben.

Op naar 2024 dan maar. Een 2024 dat ik dan toch al startte met minder stress dan vorige jaren, want mijn ‘nieuwe’ job, die doe ik nog altijd supergraag. Elders tekenen was toch voor mij 1 van de betere beslissingen. Er viel niet alleen een hoop stress van mij af, ik kreeg er vooral ook veel meer (vrije) tijd door. En ik heb het gevoel dat ik nu helemaal op mijn plaats zit. Joehoe! Meer van dat!

OK, en dan sportief: vorig jaar was vooral het jaar van uitstellen. Ik ben daar geweldig goed in blijkbaar. Zo goed, dat ik – nadat ik eindelijk weer eens 5 kilometer terug kon lopen – terug moest start-to-runnen omdat ik dat lopen alweer een maand of 9 uitgesteld had. Ik fop er alleen mezelf mee, ik weet het. Dus na de hernomen start-to-run zit ik nu weer in een soort van opbouwfase. Want ik was er bekans hé, aan die 5 kilometer. Maar toen werd ik ziek en was lopen even geen optie. Nu ja, even… een goede 4 weken. Dus ik ben sinds vorige week herstart, en ik zie het positief: het doel dit jaar is terug gemakkelijk en vlot een aantal kilometer kunnen lopen. Nope, geen getallen, geen feitelijk doel. Gewoon, lopen, en daarvan genieten.

Qua fietsen van hetzelfde laken een broek. Uitstel, te slecht weer, te koud, niet snel genoeg om in groep te fietsen. Ik ga daar komaf mee maken dit jaar, en ik ga gewoon fietsen. Want dat is de enige manier om beter te worden, en dat is ook de enige manier om mee te kunnen. Gaan, niet met die banaan, maar met die velo. Aha!

Overigens: ik startte in september met personal training. Iets met een berg in Oostenrijk die ik in juni wil opwandelen om de zonsopgang op de top te zien. Met stip op 1 overigens, dit doel! Ik startte netjes, gezien mijn lamentabele spiertoestand, op niveau 1. Intussen zit ik toch al aan niveau 5, én ben ik ook de conditieoefeningen gestart. Op goed 30 minuten in een ijskoude omgeving (de verwarming was stuk, net tijdens de vriesdagen 😀 ) toch zo hard sporten dat het zweet op de mat drupt en van de 3 kledinglagen er 2 aan de kant gezwierd werden… ik vond het van mezelf best wel goed gedaan. Dus ja, dat gaat goed. Dat gaat zelfs supergoed. Ik doe het ook graag, al is het soms ook wel afzien. Zei ik al dat ik niet graag burpees doe? Awel… dan steken ze die toch 2 keer in mijn reeks zeker? 🙂

Het nieuwe jaar is in ieder geval al vrij goed gestart. Wat ik zeker toch meeneem van 2023, dat is dat dat je zoveel mogelijk moet genieten. Doen wat je graag doet. Want het kan zomaar ineens gedaan zijn. En daarom, hieronder “Follow the Sun” van Xavier Rudd. Het was al een liedje wat in mijn hart zat, maar het is ook het liedje wat op de begraafplaats gespeeld werd bij het laatste afscheid aan “ons Anneke”. Het breekt mijn hart elke keer ik het hoor opnieuw, maar tegelijkertijd geeft het mij ook hoop, en moed. Ik wens het ook elk van jullie toe!

Looplaagtes en -hoogtes

Ik ben een content mens. Een mens van hoogtes en laagtes ook denk ik, maar dat terzijde. Maar content. Jeps. Op dit moment toch.

Waaaaaant…. vorige week schreef ik nog dat het niet lukte met dat lopen, dat dat half uur nog lang niet lukte, dat ik er nog niet klaar voor was, en dat ik dan maar terug gestart was met het schema op week 7. Jeps, hoezo laagtes? 😉

Dat was het plan. Maar toen zei een vriend mij terloops dat hij op mijn verjaardag wél zinnens is om samen met mij die 5 kilometer te gaan lopen, en of ik daar klaar voor was? Kijk… er is minder voor nodig om mij half tilt te doen slaan. En dus kreeg ik toch weer wat stress. Want die 5 kilometer, binnen 2 weken? Dan moet ik vandaag écht niet nog eens proberen om die 4×8 minuten te lopen die afgelopen week niet lukte. Neen. Dan moest ik vandaag minstens voor 2×15 minuten gaan. Toch?

Vooraleer te starten met lopen, wandel ik altijd een kort stukje. Een 200 meter zeg maar. Op die 200 meter fluisterde een klein stemmetje toch stilletjes in mijn oor: en wat als je die 2×15 minuten nu eens zonder stappen tussendoor zou kunnen lopen? En lap! Het zaadje was geplant, en tegen dat ik mijn eerste 100 meter gelopen had was dat al een serieuze struik geworden.

Wat zeg ik? Nog eens 100 meter verder, al een hele boom! En de benen voelden goed! Dus zou ik? Jajaja, ik zou! Een heel half uur lopen! Ik kan dat toch zeker? Ik heb dat tenandere nog al gedaan, waarom zou ik dat eigenlijk niet meer kunnen? Dus bon ja… lopen dan maar! En eerlijk… met die gedachte liep het stukken beter dan afgelopen week. Ik liep, en ik bleef eigenlijk wel lopen.

Een ander stemmetje probeerde mij ook nog in te fluisteren dat die 5 kilometer vandaag misschien ook wel zou lukken. Maar dat stemmetje zette ik op mute. Neenee, niks daarvan. Eerst dat halfuur, en daarna zien we wel weer. En ook: ik kon vandaag toch die 5 kilometer al niet gaan lopen, dan blijft er geen uitdaging meer over voor binnen 2 weken! 😉

Maar dus…. het is dus EIN-DE-LIJK weer gelukt! Ik heb het volledige half uur gelopen, zonder noemenswaardige problemen. Niks happen naar adem, niks hijgend en puffend rondlopen, niks spierpijn. Het was dus weer zo’n loopje van het soort waarvan ik meer wil, van het soort dat ik heel leuk vind. En dat, dat is de eerste stap in het weer meer gaan lopen. Dus ja, hoezo hoogtes? 😉

Nu dit gevoel vasthouden, en dan ben ik inderdaad weer goed vertrokken. Net op tijd ook, want nog een maand, en dan is het al 2024! En in 2024 moet ik er weer staan, loopsgewijs. En fietsgewijs ook, maar dat komt later weer aan bod! 🙂

We zijn er nog niet.

Einde november. Het plan was om tegen nu toch die 5 kilometer al te lopen, al dan niet vlotjes. Maar er is het plan, en er is de werkelijkheid. En de werkelijkheid… jeps, die haalde het van het plan!

Ik voelde het ook al, die laatste 2 trainingsweken: ik was er nog niet klaar voor. Niettemin was ik wel van plan om de laatste training samen te doen met het groepje waarmee ik gestart was, ook omdat ik zo stilletjes hoopte om toch dat half uur – onder lichte groepsdruk – uit te lopen.

Tsja… en dan sta je die dag op, met knallende hoofdpijn en een lichaam dat duidelijk zei dat lopen die dag een verre van goed idee was. Rust dan maar voor een paar daagjes. Echt ziek werd ik niet, maar echt ok was ik toch ook niet, dat gevoel. Nah.

Na ongeveer 10 dagen looprust besloot ik deze week om toch die loopsloefkes maar weer aan te trekken. Iets met als ik nu niet doorzet, dan zou het weer om zeep zijn en zo vanal. Maar het schema was teneinde, dus ik zou zelf wel iets verzinnen. Dat iets verzinnen… mjah… dat werkt dus duidelijk niet. Want ik liep 1 kilometer, stapte een minuut, en probeerde dan weer een kilometer te lopen. Om het na 4 minuten alweer op te geven. En te stappen. Om dan weer 3 minuten te lopen… enzovoort enzoverder. Om uiteindelijk met een onvoldaan gevoel te stoppen, omdat het gewoon niet lukte.

Na een paar nachtjes slapen besloot ik om er gewoon terug het schema bij te nemen. En vanaf week 7 gewoon alles terug opnieuw te lopen. En kijk… vandaag liep ik mijn minuutjes dus netjes uit. Volgens schema. Ik heb dat dus duidelijk wel nodig, zo’n leidraad die zegt hoe en wat. Dus ja… ik heb extra 3 weken toegevoegd aan mijn doel. Een verschuifbaar doel, wel handig! 😉 Neemt niet weg: dit is veel leuker dan zomaar iets doen en onvoldaan te stoppen. Dus ja, we blijven gaan, want we zijn er nog lang niet. En die we, dat is dus duidelijk me, myself and I. 😉

Slow but steady

Eigenlijk, als ik het goed naga, ben ik een beetje een kieken. Nog net niet zonder kop, maar het scheelt eigenlijk nog niet zoveel.

Na mijn vorige blog ving ik toch met een andere instelling de Start-To-Run-rondjes aan. Een “ik kan dat” en een “ik zal dat eens gaan doen” vergemakkelijken blijkbaar toch het afzien. Nu ja, afzien… nu ik weer positief tegenover het lopen sta, is afzien ook relatief en vind ik lopen weer leuk. Al moet ik eerlijk gezegd wel toegeven dat 2×15′ op het schema, en daarna vooral ook de 10+20 minuten mij toch met een klein hartje deden vertrekken. Maar komaan en komop, ik heb dat ooit al eens gelopen, dus waarom zou ik dat nu niet kunnen? En ook, opdelen, ik kan dat als de beste: 15 minuten lopen, dat is 10 minuten en 5 minuten. En die had ik voordien in deze STR al eens gelopen. Idem voor die 20′. Ik had als eens 10′ gelopen, daar kon vast nog wel eens 10′ bij. En vooral ook: niet op dat horloge gluren tussendoor, want dan duren de minuten veeeeeel langer dan als ik gewoon doorhuppel.

En zie, quod erat demonstrandum: plots waren mijn 20 loopminuutjes bijna om! Een beetje tot mijn teleurstelling zag ik dat ik nog een eindje van een rond getal af zat. En als dat dan geen motivatie is om nog wat door te lopen en niet te stoppen na die 20 minuten? Zeg nu zelf, 3,2 kilometer, dat is toch geen afstand om te stoppen? Door dan maar… met zelfs in de laatste 100 meter nog met een klein sprintje. Allez, ’t is te zeggen, met iets grotere passen waardoor ik vanzelf al een beetje sneller ging natuurlijk. En toen duwde ik af, stond wat te wachten tot mijn horloge het hele loopje geladen had, en kreeg ik instant spijt. En dacht ik bij mezelf: “gij kieken”! Want uiteindelijk was het loopvat eigenlijk nog lang niet af, en had ik het gevoel dat ik nog wel kon lopen.

Met andere woorden: die 5 kilometer hadden vandaag in de pocket kunnen zijn. Maar… uitstel is uiteraard geen afstel! Volgende week start ik de voorlaatste week van mijn schema, en ergens roept er iets dat ik er eigenlijk wel klaar voor ben, voor die 5 kilometer. Is dat echt zo? Dat zien we vanzelf wel, ergens volgende week, zo al lopende. Maar alleszins: het zit wel goed dit keer in mijn hoofd, en als de benen én de longen nu ook nog wat meewillen… dan ben ik kiek af! Slow but steady, ik kom er wel! 🙂 En reken maar dat het met veel goesting is!

Kanikdat?

Awel ja, start to runnen, allemaal goed en wel; maar dan liep het plots niet meer zo goed. Het ging niet, het lukte niet. En dan heb ik er bijgevolg maar een wandeling van gemaakt.

Neemt niet weg: ik wil het nog altijd zo graag. En ik heb het ooit al gekund! Dus waarom zou het nu niet lukken? Gisteren had ik om die reden ook al mijn loopje niet gedaan. Bang om het weer niet te kunnen. Vandaag zou het regenen in de voormiddag (maar heeft het niet geregend, dus helaas, niet gefietst) en besloot ik toch om het lopen nog een kans te geven. Met een andere mindset. Vanuit de gedachte dus dat ik het wél zou kunnen, én dat het leuk zou zijn!

Ik dus weg. 2 minuutjes, check! Hey, deze gingen al vlotjes. De volgende 4 minuutjes, ook check! Daarna de 5… bij de start even geklikt op mijn Shokz om een nieuw liedje te starten. En voor mezelf uitgemaakt dat ik niet op mijn horloge mocht kijken voor ik op een bepaald punt was. Of totdat het liedje gedaan was. En hey… dit liep wél leuk! Op naar de 6 minuten dan maar. Ook check! Voor de 7 minuten had ik uiteraard meer dan 1 liedje nodig, maar ook deze laatste loopminuutjes: check! Met andere woorden: ik kan het wél, ik kan er ook nog steeds van genieten, en het moet binnenkort gewoon lukken om weer wat langer aan 1 stuk te lopen.

Voor mezelf heb ik dus een lijstje gemaakt van de dingen die ik best doe:

1. In mezelf geloven
2. Niet constant op mijn horloge kijken tijdens het lopen
3. Goede muziek meenemen, geen getsjingeltsjangel
4. Trager lopen. Nog trager, jeps! Snelheid is niet belangrijk (en relatief), eerst maar eens het lopen an sich terug in de benen krijgen.
5. In mezelf geloven (ik herhaal voor het alle zekerheid nog maar even)
6. Niet onnozel doen en denken dat het zonder puffer wél lukt. Ik heb inspanningsastma, en zolang ik niet aan langere afstanden gewend ben, moet ik puffen.
7. Blijven herhalen dat ik het wél kan, en die negatieve gedachten aan kant zetten
8. Genieten van de omgeving, rondkijken
9. In mezelf geloven.

Volgens mij is het dat zowat. Voor mezelf. Vooral dat in mezelf geloven is een issue, want dat negatieve stemmetje steekt toch altijd snel weer de kop op. Maar hey: vandaag was het al een geweldig motiverend leuk loopje, dus op naar de laatste 4 weken, op naar dat halfuur, én naar die 5 kilometer! Yes I can! 🙂

Strak en strakker

Ik heb het gevoel dat dat weer meer sporten mij eigenlijk goed afgaat. Ik voel mij beter, ik slaap ook wat beter (hoewel volgens Garmin nog altijd niet goed genoeg), en de energie zit gewoon ook gevoelsmatig hoger.

Niks dan goed nieuws dus! Je vraagt jezelf dan wel af hoe dat komt dat je dat soms weer vergeet, dat bewegen, sporten, zoveel goeds doet voor zowel je fysieke als je mentale welzijn. Vree raar!

Nu, met dat minder sporten zijn er uiteraard *insert rolleyes hier* weer wat kilootjes bijgekomen. Ik moet daar niet onnozel over doen, want het is te merken. En te zien. De helft van mijn kleerkast – wat zeg ik, drie vierde – is intussen alweer te klein, en ik behelp mij met de spullen die ik nog in de kast had hangen ‘van toen ik meer woog’, maar wat ik intussen weer weeg. Zucht en blaas. Zo’n neverending story ook, dat gewicht. Nu, op zich zou het niet mogen uitmaken, dik, dun (al ben ik nog nooit dun geweest) maar ik voel dat alles, met dat weer meer sporten, ook in de weg zit.

Een paar jumping jacks tijdens de HITT-training? Alles blubbert mee. Gelukkig is dat maar opwarming en maar 30 seconden, dat gevoel. Idem voor het fietsen. Mijn fietstruitjes zijn weer nét iets aanspannender, en ze zaten al zo strak. Waarom maakt geen enkele fietstruitjesverkoper nu eens van die truitjes op maat van de gewone mens zeg? We zijn niet allemaal afgetrainde atleten! Maar niet alleen zitten de truitjes veel strakker, ook het heuvelop-fietsen gaat weer stukken lastiger. Ah ja, want meer kilo’s bergop mee te sleuren.

Bij het lopen is het natuurlijk ook van dat. Mijn loopshirts zijn eigenlijk allemaal momenteel net een maatje te klein, dus is het zoeken naar iets wat nog past. En als ik start, dan voel ik gelijk alles mee bewegen. Dat gaat al lopende wel over, maar toch… het is geen fijn gevoel. En dus, bijgevolg en zo vanal: ik moet er iets aan doen. En ik weet dat ik ook de enige ben die er iets aan kan doen. Maar de goesting is soms sterker dan het karakter, dat dus. Ik ben dus weer op zoek naar “afvalmotivatie”. Ik weet dat ik het kan, ik heb het nogal gedaan, maar ik moet toch weer even op zoek naar het juiste klikje. Of zeg maar klik. Als iemand tips & tricks weet… shoot! Niet alleen ik, maar ook mijn portemonnee gaat u dankbaar zijn, want die kleren in een kleinere maat, die heb ik al! 😉

We zijn er weer!

Laatst, op een zaterdagnamiddag denk ik, stond er een vriend aan de deur. Een gesprek over ditjes en datjes, en toen vroeg hij plots “wanneer ga jij eigenlijk terug sporten?”
Euh… ik sport toch? Ik fiets van thuis naar het werk en weer terug! En terwijl ik het aan het zeggen was, besefte ik dat dat inderdaad niet genoeg is. Het is beweging ja, maar het is niet genoeg beweging. Lopen deed ik niet meer, en fietsen maar half en half. Lees: de goesting ontbrak omdat ik dit seizoen niet genoeg meegefietst heb met de ploeg, en ik altijd bang ben om dan niet mee te kunnen. En ik wil de groep ook niet ophouden, dus dan blijf ik maar thuis. Wat uiteindelijk een cirkeltje is, want zo geraak ik natuurlijk nooit bijgetraind.

Maar die wake-up call had ik een beetje nodig denk ik. En dus trok ik de week erna met een klein hartje naar een personal trainer. En schreef ik mij in om een paar keer per week een Hitt-programma te gaan volgen. Intussen doe ik dat nu een week of 5, en ik vind het écht leuk. Meer zelfs, ik vind dat ik al resultaat heb, in die zin dat er oefeningen zijn die al wat makkelijker worden dan in het begin.

De tweede wake-up call kwam er wat later. Want ik wou weer gaan lopen en trok dus mijn loopschoenen voor het eerst in maaaaaaanden nog eens aan. Veel gepiep, gehijg en gesteun later werd het mij duidelijk dat die loopconditie intussen ook weer onbestaand is. Helaas! En helaas weet ik ook precies hoe dat komt: mijn doel was vorig jaar die 5 kilometer op mijn verjaardag lopen. En die liep ik dan ook, met de vingers in de neus. Daarna was het doel weg, en daarmee ook de motivatie.

Stom ja, ik weet het. Dus ik maak er maar een jaarlijks weerkerend event van: Sandra start-to-runt in de herfst. Hopelijk dit keer wel om het daarna vol te houden. Daarom heb ik ook dit keer van die 5 kilometer op zich geen doel gemaakt. Nope. Het eerste doel is 30 minuten lopen. Ik zit al aan 5 minuten (woeha!), dus dat komt wel. Binnen een week of 7, want intussen is week 3 van start-to-run net voorbij. Na die 30 minuten wil ik dan naar die 5 kilometer, en eenieder die mij en mijn looptempo wel een beetje kent weet dat het uur dan binnen loopbereik is. 😉 Misschien moeten we die afspraak om dat uur te lopen maar al in de agenda zetten?

En dan? Daarna? Ja, en dan daarna! Ik heb al iets in mijn hoofd, maar de uitwerking is nog niet helemaal concreet. In ieder geval wil ik dit keer wél blijven lopen en komaf maken met het weer-opbouwen. Want dat is werken, dat opbouwen. En ik wil weer gaan genieten van het lopen.

Dus ja, met wat geduld (en boterhammen zeggen ze, maar dat mag gerust ook een spaghetti zijn ofzo 😉 ) ga ik er wel terug geraken. En mijn nieuwe job helpt daar gelukkig ook bij, want ik ben nu toch wel vroeger thuis dan bij mijn vorige job. Starten rond 16u30 à 17u is een hemelsbreed verschil in de winter met starten rond 18u à 18u30 als het al zo snel donker wordt.

Dus ja, ik ben toch weer aan het bewegen, en ik voel mij duidelijk ook weer beter in mijn vel, mede door dat sporten. Op naar weer mooie loopjes, mét de smile! 🙂

Eindejaarsverzuchtingen

31 december, 17u. Oepsie. Jaar bijna teneinde, en ik heb nog altijd geen jaaroverzicht geschreven, laat staan gepost. Nu ja… ik had er eigenlijk ook niet veel zin in moet ik eerlijk zeggen.

Want bon ja, wat valt er te vertellen? Sportief was het jaar geen hoogvlieger, met een meniscusoperatie, een botsing met een e-bikester en een conditie die niet helemaal mee wou. En ja, het ene is het gevolg van het andere.

Langs de andere kant lukte het mij toch wel weer om met een Start-To-Run schema en een ijzeren discipline terug naar die 5 kilometer te trainen. Een 5 kilometer die ik, ter afronding en bekroning, liep op mijn verjaardag! Hoera! Alleen was daarna het vat af vermoed ik, en was het gedaan met de ijzeren discipline. Doel weg, discipline weg, zoiets. Dus ik liep een hele week niet – te koud, te nat, te vanalles – en liep een week daarna toch weer een keer die 5 kilometer. En dat lukte. Om de dinsdag daarna niet eens aan 2,5 kilometer te geraken. Qua motivatie kon die wel tellen. Maar omdat ik vond dat ik zo het jaar toch niet kon afsluiten, zette ik vandaag tegen de wind in toch maar weer aan voor een loopje. En goed, het was even doorzetten, het was vooral ook mezelf blijven motiveren, maar die 5 kilometer ter afsluiting van 2022 die zijn in de pocket! En de moraal van het verhaal: de dag voordat ik loop moet ik niet op 150 Watt en tegen 30km/u gaan Tacxen, dan zal het beter gaan met de beentjes. 😉

OK, de statistieken dan. Qua fietsen valt het al bij al nog mee, ik fietste toch maar mooi 5.620 kilometer bij elkaar. En mijn start-to-run bracht toch ook 137 kilometer op. Ik fietste 1 keer dit jaar 100 kilometer, naar Scherpenheuvel en terug. En verder was het geen sportjaar om over naar huis te schrijven.

Maar alles kan altijd beter, en morgen gaan alle statistieken weer mooi terug op nul. Nieuw jaar, nieuwe kansen. Maar vooruitlopen op de zaken ga ik niet meer doen. Geen doelen qua hoeveelheid kilometers, maar gewoon genieten van al wat er op mijn loop- en fietspad komt. Kwestie van teleurstellingen te vermijden. Wat ik wél ga doen, want dat is iets wat ik blijkbaar toch nodig heb, dat is een doel zetten om naartoe te trainen. Iets als pakembeet 10 kilometer lopen tegen Pasen, of iets als pakembeet 10 miles lopen tegen november. Geen zotte dingen, geen zotte verwachtingen, maar gewoon rustig en doelbewust trainen, en genieten van wat ik wél kan, in plaats van iets onbereikbaars na te streven. Jeps, dat gaat ‘m zijn. Want zoals ik al tegen een collega zei: “dat leeft gemakkelijker”. Ik kijk alvast uit naar 2023 enneh… maak er zelf ook wat moois van!

Verjaardagsloopje

Ready? Set? Go!

34 hokjes had ik afgevinkt op mijn restart-to-run schema, en dan nog 1 recuploopje gedaan. Om het te doen uitkomen, want hoe fantastisch zou het niet zijn om mezelf een verjaardagscadeau te gunnen in de vorm van terug 5 kilometer te kunnen lopen? Aha! Net geen 12 weken opbouwen, en eindelijk was het dan toch zo ver! Ik mocht terug 5 kilometer lopen! Woohooww!

Onnodig te zeggen dat ik al voor de wekker wakker was zeker? Ik had er zin in, en er was toch ook een soort van spanning te voelen. Spanning voor die 5 kilometer, spanning omdat ik niet heel zeker was dat ik het zou kunnen.

Wij van start. In het bos, want dat is nog altijd het fijnst om te lopen. Wel koud, maar een kilometer verder was er al niet veel meer te merken van die kou. Topweer om in te lopen eigenlijk. Schitterende zichten ook, in die bevroren omgeving. Al pratende liep het best wel vlot, en kilometer 2 was er in no-time! Heey, dit ging goed! Mijn compagnon-de-route merkte het ook, dat het vlotjes liep en ik ook geen moeite moest doen om te praten.

Ha, kilometer 3! Over half zeg. Zo gaat het goed, zo gaat het beter, alweer een kilometer. Hey, en ken ik die man daar niet? Jeps, een collega, op wandel. Even roepen! En zeggen dat ik maar anderhalve kilometer meer moet! Woohooowwww!

Kilometer 4 liep ik bijgevolg ook netjes uit. Die vijfde zou mij nu toch ook wel lukken zeker? Zo tegen 4,5 kilometer vond ik dat het écht wel super vlot liep. Mijn looppartner checkte even mijn hartslag, en ook die was nog dik in orde. Ik had goede benen, de conditie zat goed…laat die 5 kilometer maar komen. Nog even een klein stukje tussen de vijvers, want we waren helemaal rond, en tadaaaaaa! 5 kilometer in de pocket! Woohoow, I did it, en ik kan het nog! En wat een deugddoend loopje was dit! Na zoveel weken opbouwen probleemloos terug lopen. Wat kan een mens zich meer wensen voor zijn verjaardag? 😉

Ik ben dus terug in loopbusiness. En hoe dat verder loopt, dat zien we dan komend jaar nog wel. Eerst die 5 kilometer maar eens “consolideren”. Wanneer mag ik terug? 😉