5 jaar geleden…

Mijn Facebook-status van exact 5 jaar geleden, hierboven. Toen had ik toch zeker wel het hele eind van achter de kleedkamers tot aan het voetbalveld gelopen. 100 meter zo ongeveer misschien. Niet eens. Had iemand mij toen gezegd wat ik 5 jaar later allemaal zou doen, ik had die persoon helemaal voor gek verklaard.

Ik heb het ook even opgezocht: rond die periode in 2013 ben ik ook gaan Weight Watcheren, en daar gaan bloggen. De start van mijn blogcarrière zeg maar. 🙂 Ik heb ze ook nog, die blogjes. En ik ben daarom maar eens gaan opzoeken wat ik zoal 5 jaar terug schreef. Niets om vrolijk van te worden, ik was vooral heel erg ongelukkig. Ongelukkig met mijn veel te dikke lijf, heel erg ongelukkig met mezelf. Met alles, quoi.

Overigens… die Teva-sandalen met die riempjes rond de enkels waarvan sprake hieronder, die heb ik moeten wegdoen wegens veel en veel te groot. Raar idee, dat ook je voeten kunnen vermageren, toch? 😉

In ieder geval… nu ik dit zelf zo herlees… miljaar zeg, hoe diep heb ik gezeten? Ik moet er eens werk van maken om die blogjes allemaal hier te plakken, zodat ze niet verloren gaan. Zodat ik altijd weer, als het even niet gaat zoals ik wil/verwacht dat het gaat, kan teruglezen. Om zelf te lezen hoe het ooit was. En hoe het nooit meer mag zijn. En dat ik best wel trots mag zijn op het parcours dat ik zo afgelegd heb op die tijd.

donderdag 13 juni 2013

En dan is daar plots die spreekwoordelijke druppel. Ik kan het niet meer, ik heb er zoooo genoeg van. Genoeg van dit lijf dat mij constant lijkt tegen te werken, genoeg van alle moeite die ik voor niets lijk te doen, genoeg van alle gedoe er rond.

Houd ik mij aan mijn puntjes, dan val ik inderdaad af. Permitteer ik mij een uitschuiver, binnen mijn extra weekpunten, dan wordt dat de volgende keer op de weegschaal gelijk afgestraft en is alles wat ik verloren heb er weer terug bij. Ook als ik een massa active points heb. Ik word er zo stilaan gek van!

Idem met sporten, lopen dan.

Nadat de eerste confrontatie verwerkt was (fitnessen helpt wel iets om je conditie op te vijzelen, maar lopen blijkt toch wel een paar graden intensiever dan je in het zweet werken op de crosstrainer), was daar al de volgende. Want hoe lang is het nu geleden dat ik gestart ben? Een week of 10? En ik kan nog altijd geen 5km lopen, laat staan 400m. Neen, want na 2 minuten protesteren mijn scheenbenen, en sta ik aan de kant. Alle spierversterkende oefeningen ten spijt.

En daarbovenop geraak ik gewoon mijn buikvet niet kwijt. Ik merk dat er aan mijn billen verlies is, want daar floddert mijn broek. Maar diezelfde broek spant ook aan mijn buik en tekent alle bloesjes en shirts heel lelijk af. Flubberbuik. En die blijft flubberen. En dik. Vooral dik. Heel dik. Veel te dik. Alles. Niet alleen de buik. 

En de druppel, dat zijn eigenlijk schoenen. Schoenen ja! Want zelfs schoenen kan ik niet kopen zoals ik het zou willen. Ik wou sandalen… maar het het enige wat mij past, dat zijn van die Teva-sandalen met 3 riempjes in 2 maten groter, omdat je die wat losser kan maken en omdat die erg breed zijn. Maar een wat eleganter exemplaar? Ho maar!

Ik kocht vorige week ook een paar fijne sandaaltjes tegen het aankomende feest van zondag. Een beetje meer ladylike enzo, omdat ook ik het waard ben. Zoiets. Ze pasten heel nipt, dus ik besloot het erop te wagen. Ik kocht ze. Sandaaltjes met blingbling, je zou de transformatie een keer zien. Dat duurde tot diezelfde avond, toen ik ze wou inlopen. Ik geraakte er nog amper in. Mijn voeten waren zo gezwollen, dat het leek alsof een olifant zich erin wou wringen. Geen zicht. Dus de sandaaltjes staan aan kant. En zullen daar blijven staan. Ik doe zondag wel weer mijn oude vertrouwde pumps aan die ik ooit als bij geluk kocht en die lekker breed zijn. Hetzelfde dus. Alweer.

Dus ja, die druppel, die maakt dat op dit moment mijn emmertje stevig overloopt. On top of it hoor ik net Bent van Looy zingen:

“Don’t try to change me
What I am is what I am”

Ik ben wie ik ben. Ja, inderdaad. Maar die Bent is dan ook niet veel te dik. Pffff… 

Advertentie

Reminder to oneself

Af en toe moet ik mezelf even bij de zaak houden. Even op de rem gaan staan, want dan is de sky qua eten weer de limit. Daarom even, als reminder aan mezelf, een foto van het lichaam waar ik nooit meer naartoe wil. Een foto die mij even weer met de neus op de feiten drukt: zo was het, en dit nooit meer. En dat heb je zelf in de hand. Of in de mond. Of niet in de mond. Enfin, jullie snappen het wel.

Kijk, ik ben best wel een beetje trots op de na. Een na die mij ook wel zegt: doe nu even nog die kleine inspanning, die laatste paar kilootjes kunnen er nog wel af. Want niet alleen geraakte ik met het gewichtsverlies wat kwaaltjes kwijt, het hielp mij ook bij het weer liever zien van mezelf. En misschien geraak ik nog wel wat kwaaltjes kwijt? Toch? Of ga ik mezelf toch nét dat tikje liever zijn, want ook dat is soms wel nodig.

De na zegt momenteel natuurlijk ook: hallow zeg, zie eens wat ik nu allemaal kan! Ik loop met de glimlach de 13 kilometer van een Waals-Brabants jogging. Inclusief hoogtemeters. En onderweg kan ik nog lachen ook, en het was dan ook nog eens van harte. Niet eens groen. Of geel. Of knalrood.

Alles kan uiteraard nog altijd beter, al besef ik dat de perfectie in deze niet bestaat. Hoeft ook niet. Perfectie is ook saai denk ik, en dat wil ik toch ook weer niet zijn? 😉

Het is in ieder geval al een lange reis geweest tot hiertoe. Traag maar gestaag, zoiets. Ik vermoed ook dat het een reis is die nooit ten einde zal zijn. Zal ik ooit tevreden zijn met mijn gewicht, met mijn lichaam? Geen idee. Dat is zoals met dat lopen: eerst 5K willen, want af en toe een rondje lopen zou wel leuk zijn.  Maar dan prikkelt toch die 10K, en intussen liep ik ook al een halve marathon en zit ik halvelings richting marathon. En als ik dan wat afstand kan lopen, dan wil ik weer sneller lopen. Rupsje nooitgenoeg kan nog wat leren van mij! 🙂

Nu ik overigens die foto van 2012 terugzie, herinner ik mij ook weer dat ik niet eens tussen het stuur en het zadel van een gewone fiets paste. Intussen is ook dat wel heel anders, en klik ik vlotjes in en uit op een koersfiets. Daar had ik in 2012 nog niet eens aan gedacht, dat ik dat ooit nog zou doen, laat staan kunnen.

Maar goed. Ik ben waar ik ben momenteel, en eigenlijk ben ik best wel tevreden met mezelf. Of wat 2 geslaagde loopwedstrijden na elkaar al niet kunnen doen voor je “zelfbeeld” en je “mood”. 🙂

Ik moet hoognodig nog een rondje gaan lopen denk ik. 🙂

Foto (c) Marc Fourmois

Van couch potato naar slowrunner

Ik postte gisteren een blog met mijn nabeschouwing over den Elewijtse Halve. Mijn zoon merkte op dat ook hij nu heel goed zag dat ik heel veel afgevallen ben. Maar dat hem dat er ook niet van weerhouden had om met onnozele commentaar te reageren op de link op Facebook – zijn eigen woorden hé! 😉

Enfin, dat kan en dat mag allemaal… maar daardoor kreeg ik toch weer even een moment van reflectie.

Spot the difference… ik kan het zelf nog altijd niet helemaal bevatten, maar geloof mij maar op mijn woord: dit leven is duuzend keer beter dan het leven van een paar jaar terug, zelfs al was ik toen jonger. Het was tot op heden al een hele reis, maar wel eentje die ontzettend de moeite waard is. Ik kan het iedereen die wat kilootjes kwijt wilt aanraden.

En noteer ook dit: nooit laat ik het nog zover komen. Daarom, ook voor mezelf, een klein overzichtje van mijn ‘reis’ tot nu toe…. ik zit en sta er zelf nog alle dagen van te kijken…

6 december 2014 – een mijlpaal!

Vandaag exact 2 jaar geleden staat in mijn geheugen gegrift! Het waarom… zie dit blogje van 2 jaar terug dat ik toen nog op de Weight Watchers-site postte. 🙂

En ondanks dat het zwaar was, ondanks dat het dat soms nog altijd is, ben ik toch megacontent dat ik die hele grote “ik wil leren joggen”-stap gezet heb. Want het is het gewoon allemaal waard geweest. En het is dat nog steeds! Want dat “joggen”, dat “lopen”, dat bracht mij tot op heden al zoveel moois! Overigens… die 5 kilometer op 30 minuten lopen, dat was toch wel heel optimistisch. Maar goed… tijd is niet van belang. Ik loop, en ik blijf lopen. Dat telt! 

Een nieuwe mijlpaal, en wat voor een!

Zaterdag, 6 december 2014.

De dag waarop Sinterklaas komt. En ook een dag waarop de zon van de partij was. Evengoed een dag die ik nooit meer wil vergeten.

Want 6 december 2014 was een erg mooie dag. Want op diezelfde 6 december 2014 liep ik voor de eerste keer in mijn hele leven de volle 30 minuten! Een heel half uur!

Lang verhaal kort: ik besloot op een mooie dag, intussen alweer bijna 2 jaar geleden, dat ik wou leren joggen. Hardlopen. Niet dat ik enige affiniteit met lopen had. Totaal niet! Mijn loopervaring beperkte zich tot enkele slechte ervaringen tijdens de schooltijd, en daarna tot het kijken naar lopen. Want manlief die liep wel, en die was best goed geweest in zijn jonge tijd, een heel erg goede subtopper. Om maar te zeggen: ik zat wel in de omgeving, maar van zelf lopen kwam er toch niets in huis. Lees: bang om op mijn bek te gaan, bang om het niet kunnen.

En toch kwam daar op die mooie dag van hierboven een soort van klik. Ik moest en zou leren joggen. Een droom die al heel snel aan diggelen lag. Conditie 0,0, en een scheenbeenvliesontsteking daarbovenop. Gelukkig had ik wel een heel goede personal coach ingeschakeld. Een coach die mij door middel van andere oefeningen liet inzien dat bewegen gewoon heel erg leuk is. En door die beweging kwam de ‘goesting’ om te gaan lopen eigenlijk gewoon vanzelf.

Nu ja, vanzelf… ik zou liegen als het ik zei dat het allemaal vanzelf gegaan is. Daar waar andere mensen er 10 of 12 weken over doen, deed ik er zoveel langer over. Maar eerlijk is eerlijk: Ik heb in mijn hele leven nog nooit zoveel gelopen als de afgelopen maanden. En niet eens tegen mijn zin. Neen! Ik geniet van mijn loopminuutjes! En ja, ik keek ook heel erg uit naar die 30 minuten lopen, al was dat tegelijkertijd toch wel een beetje een soort van berg waar ik tegenop keek. Dubbel, heel dubbel…

Gelukkig bood een vriendin zich op dat moment aan om samen met mij die 30 minuten mee te lopen. Niet dat ik het anders niet zou gedaan hebben, maar dit liep toch net iets vlotter. Want eerlijk is eerlijk: wij lopen in een bos waar het bergop en bergaf gaat. En dan kan ik wel kiezen om altijd hetzelfde vlakke stuk opnieuw te lopen, maar uiteindelijk is dat supersaai. Dus ik was heel blij dat ze mee was, en dat ze mij door de moeilijkere stukken bergop doorgepraat heeft. Om dan plots te beseffen: ik heb al 20 minuten gelopen, alle stukken bergop zijn achter de rug, de volgende 10 minuten is het bergaf en vlak. En dat kan ik!

En zo ging het ook. Opeens zei mijn horloge 30 minuten, en het goede nieuws was dat ik niet eens dood was! Ik kon nog!

Het volgende doel staat dus al: nu ga ik voor die 5km, en die 5km die wil ik binnen afzienbare tijd in een half uur lopen. Concreet wil dat zeggen dat ik ongeveer 10 minuten van mijn tijd moet afpietsen. Maar hey… ik heb tijd, en vooral, ik heb doorzettingsvermogen! Ik kan dit! Want ik heb vandaag, en dat nog net voor mijn 44ste verjaardag, 30 volle minuten gelopen. Een heel half uur! En ja, daar ben ik megatrots op!

Op naar de volgende uitdaging, en ja, daar heb ik megaveel zin in!

En voor diegenen die er nog aan twijfelen: SPORTEN IS TOF!

Kick-off: start-to-afvallen

Zoals ik zaterdag al zei: ik moet weer wat meer op mijn voeding gaan letten, want het gaat niet echt de goede kant uit. Niet met de voeding, en bijgevolg ook niet met de weegschaal.

Daarom deed ik vandaag maar van “kick-off”. Anders komt het er toch nooit meer van. Ik ga wel geen streefdoel stellen. Denk ik.  Ja, er mogen wat kilootjes af, maar ik zie wel waar ik uitkom. Als die paar kilootjes minder maken dat die jurken die ik in mijn kast heb hangen wat mooier rond mijn lijf gaan zwieren, dan ben ik al gelukkig. Een kinderhand is gauw gevuld, nietwaar?

OK goed, gezonder eten. En afvallen, eventueel en misschien. Hoe ga ik dat aanpakken? Wat ga ik dit keer eens doen? En vooral: wat moet ik echt niet gaan doen?

Pfff… lastig. Weight Watchers zou ik kunnen gaan doen, op maandagavond. Dat heb ik ooit al gedaan, dat kan best. Langs de andere kant kost dat ook weer veel geld voor iets waarvan ik eigenlijk wel weet wat ik moet doen. Alleen is dat wekelijkse op de weegschaal gaan staan natuurlijk wel een ferme stok achter de deur. Bon… misschien moet ik daar eens een andere oplossing voor zoeken, voor dat op de weegschaal gaan staan. Want dat kan eigenlijk altijd en overal. Ook thuis, al is het daar wel iets makkelijker om de boel te bedriegen. Dat ik dan ook mezelf bedrieg, daar zit ik eigenlijk niet zo mee. Op het moment niet, op termijn waarschijnlijk wel. Pff, dat stomme gewicht. Uiteindelijk zegt gewicht ook niet alles. Ik bedoel maar: ik ben al mensen tegengekomen die 10 kilo minder wegen dan ik, maar die kleding dragen in dezelfde maat. Het is allemaal heel erg relatief, zeggiku. Misschien moet ik dat ook maar tegen mezelf zeggen.

Maar daarmee is natuurlijk mijn motivatie- en stok-achter-de-deur-probleem nog niet opgelost. Een heel klein stemmetje fluisterde mij in om het misschien maar open te gooien. Hoeveel weeg ik, hoeveel verlies ik. Wekelijks. Gewoon, op de blog. Het is ook niet dat ik duuzenden lezers heb. Een paar 10-tal, hoogstens. De plusjes, de minnetjes. In een blogje. Met een wekelijkse stand van zaken. Uiteindelijk was dat ook het doel van deze blog. Het delen van het verhaal over mijn gewichtsverlies.

En toch voelt het een beetje als mijn zieltje blootleggen. Zeggen hoeveel ik weeg. Raar, dat ik dat eigenlijk zo’n obstakel vind, terwijl ik best aan anderen (mannen dan meestal) durf te vragen hoeveel ze wegen. Een man heeft ook minder problemen met dat getal op zich heb ik de indruk.

Ik ben mezelf hier overigens gigantisch aan het tegenspreken. Allez ja, tegentypen. Doh, het gaat alleen over de gezonde voeding! Tuurlijk Sandra, tuurlijk. Waarom dan al dat gedoe over die kilo’s, en over dat afvallen? Ja, tuurlijk zijn die kilootjes belangrijk! Vooral dan die eraf moeten. Dus potverdekke… ik zal er nog eens een lap op moeten geven. Al dat gezever over ik wil wel maar ik kan niet, dat moet maar eens gedaan zijn. Bij deze. Ik kan. Ik wil. Ik zal. Valla! Start-to-afvallen. Als ik start-to-run kon, dan kan ik dees toch ook zeker? Wasdanu!

Weight Watchers Foodbox

Ergens vorige maand deed ik mee aan een wedstrijd van Weight Watchers, om een Foodbox voor 2 personen voor 4 dagen te winnen. Guess what? Tadaaa tadaa tadaaaaaaaa! Ik won! Ik kreeg per mail van een vriendelijke dame een code om een WW Foodbox te bestellen wanneer het mij paste.

Allrightjes, dat kwam even goed uit! De paasvakantie was nabij, en dan kon ik dat fijn allemaal even uitproberen! Box besteld, netjes een nulfactuur gekregen, en een aanduiding qua leveringstijd. Een leveringstijd die perfect gerespecteerd werd. Het is ooit weleens anders geweest. In een niet zo ver verleden hebben wij een tijdje ge-Smartmat. Perfect concept. Box met Quick & Easy menu (hey, niks te moeilijk voor chef koks als ik 😉 ) werd aan huis geleverd, 4 maaltijden voor 4 personen. Geen boodschappen, maar net genoeg ingrediënten voor 4 dagen. De recepten waren inderdaad ook makkelijk, de pubers vonden het leuk én lekker, en we ontdekten wat nieuwe dingen. En we hadden genoeg gegeten.

Alleen.. een levering die aangekondigd was om 20u ’s avonds, kwam maar niet. Dat was een minpuntje. Een nog groter minpuntje was dat we om 0u30 een telefoontje kregen dat de bezorger onderweg was. We.sliepen.al. Slaap uit de oogjes gewreven, jogging aan, en wachten. Op een koerier die nog eens 20 minuten later kwam. Hij had wat vastgezeten in Brussel. Right. Hoe handig en gemakkelijk ook, dit gaf de doorslag om toch maar weer gewoon boodschappen te gaan doen en zelf maaltijden te bedenken.

Deze levering kwam wel netjes op tijd. Zo rond 17u30. De bron was meteen ook al duidelijk, want de koerier zei netjes ‘zo, een levering van Smartmat’. 😀 😀
Grappig, maar ik was vooral heel blij dat het op tijd was. De box was zoals verwacht en gekend, heel netjes: groenten, fruit, aardappelen, vlees, vis, pasta. Alles wat nodig was om de 4 maaltijden te bereiden. Inclusief receptjes. Receptjes die op volgorde van bereiding staan, want ja… het ene ingrediënt is al wat meer onderhevig aan snel bederf dan het andere. En inderdaad ook receptjes met de Smartpoints erbij.

Nu, tegenwoordig doe ik eigenlijk niet meer aan WW. Of toch niet meer aan punten tellen. of dat nu Propoints zijn, of Smartpoints… ik tel niet meer. Ook geen calorieën meer trouwens. Ik wou ervan af, ik had er genoeg van. Ik werd er een beetje gestoord van op de duur, van het constante tellen, van het constante bezig zijn met hoeveel punten c.q. calorieën iets heeft. Ik probeer nu gewoon gezond te eten, iets wat ik al een beetje leerde door Weight Watchers.

Maar dit even terzijde. De WW Foodbox dus. Nu… ken jezelf. Ik had dan de box wél in een rustige periode besteld, het lukte mij gewoon niet om toen de receptjes te maken. Werken, sporten, druk-druk-druk. Het vlees en de vis werden dus in de vriezer gelegd, de groenten en het fruit fris gezet. Om op een ander moment even te fixen. Het idee was eigenlijk: we fixen die 4 maaltijden, zetten die in de diepvriezer, en eten ze dan na de atletiektraining op dinsdag/donderdag. Think again. Dat werkt dus zo niet. Hier toch niet.

Neemt niet weg dat we de receptjes wel geprobeerd hebben. En dat ze superlekker waren. Ben ik ervan afgevallen? Neen dus, maar ik ben niet meer met afvallen bezig. En van 4 maaltijden kan je ook niet afvallen. Was het makkelijk. Volmondig ja! Zelfs een quasi professionele kok als ik (hey, voor diegenen die mij niet kennen, er staat *modus ironie* voor) kan deze receptjes de baas. Kan ik het aanraden? Ook ja… aan mensen die minder chaotisch zijn dan ikzelf, aan mensen die gepland maaltijden bereiden, aan mensen die tijd maken om bewust met eten bezig te zijn, aan mensen die serieus aan het WW’en zijn. De Foodbox past perfect in een gezond eetpatroon, en past perfect in een WW-dag. Op voorwaarde natuurlijk dat de 2 andere maaltijden ook in evenwicht zijn met de WW-regels en Smartpoints. Maar dat lijkt mij evident.

In ieder geval: Weight Watchers, super bedankt voor de lekkere receptjes en voor de ingrediënten, ik vond het een topcadeau!

Het goede pad

Ik moet iets bekennen. Iets waar ik al heel lang mee worstel. Iets waar ik vandaag klaar mee ben. Denk ik. Ik heb het overdacht, en ik ben er zowat uit. Maar het blijft een lastige.

Mensen die mij kennen, weten dat ik het soms moeilijk heb met de weg die ik nu aan het bewandelen ben, en de weg die ik had kunnen bewandelen. Over de weg die ik aan het bewandelen ben kan ik kort zijn, want die staat hier al in het lang en in het breed op de blog.
De weg die ik had kunnen bewandelen, is een weg die meer dan eens door mijn hoofd gegaan is. De weg van de chirurgie, de weg van het snijden, de weg van de bypass. Jeps, ik heb er meer dan eens over nagedacht. Meer dan eens ben ik zinnens geweest om toch maar de stap te zetten en mezelf te laten helpen. Helpen om eindelijk die kilo’s kwijt te geraken, helpen om eindelijk slank te worden, helpen om eindelijk gelukkig te worden.

Maar ik deed het niet. Ik deed het niet, omdat mijn papa ooit heeft moeten laten snijden. Moeten. Wegens het vieze K-woord. Kanker. Maagkanker meer bepaald. Zij hele maag werd weggenomen, en het is echt kantje-boord geweest. En dat hield mij tegen. Want waarom zou ik dan in een gezond lichaam gaan laten snijden? Waarom zou ik een lichaam, dat eigenlijk perfect werkt, anders laten functioneren dan de natuur het gemaakt heeft? Waarom zou ik het toch nog eens niet zelf proberen?

Intussen zag ik kennissen die het wel gedaan hadden. En die dus wél slank werden. Dit in tegenstelling tot mezelf. Zou ik dan toch, moest ik toch niet? Neen, neen, neen! Het was niet mijn weg. Ik wou het eigenlijk niet. Maar het verlangen bleef toch. Het verlangen om slank te worden. Het verlangen om gelukkig te worden.

Nu… uiteindelijk deed ik het inderdaad niet. Neen. Ik investeerde in een personal coach om te leren sporten, om te leren hardlopen, om te leren bewegen in de buitenlucht. De redenering was simpel: had ik een operatie laten uitvoeren, dan was ik veel meer geld kwijt geweest. Evenwel.. het bleef toch wringen. Heel erg wringen. Wringen, omdat ik die kennissen toch wel heel erg slank zag worden. Wringen, omdat ik nog altijd niet slank was, en ben. Wringen, omdat zij schijnbaar zonder moeite al die kilo’s kwijt geraakten, daar waar ik de mijne letterlijk heel traag aan het omzetten was in zweet.

Lastig, heel lastig. Dat gevecht met mezelf, dat was, en is, eigenlijk het lastigste gevecht van allemaal. En toch, en toch… daarstraks, toen ik het allemaal nog eens zat te overdenken, heb ik een besluit genomen. Een besluit dat ik op basis van wat factoren in mijn leven heb genomen. De belangrijkste reden staat hierboven al, maar daarbovenop kwamen er nog wat. Een vriend bijvoorbeeld, die via een drastisch dieet heel veel kilo’s kwijtgeraakte. En slank werd. Maar die mij ook zei dat hij veel gelukkiger was toen hij wat zwaarder was. Een gegeven dat toch wel is blijven hangen.

Daarbovenop zei vorige week mij iemand mij dat ik er nu echt wel goed uitzie. Dat ik blijkbaar blijf afvallen. Terwijl ik in de laatste 2 maanden eigenlijk geen kilo meer kwijtgeraakt ben. Maar ik ben wel blijven sporten. En dat is blijkbaar wel te zien. Mijn huid ziet er gezonder uit, ik zie er al een pak strakker uit dan ik in jaren eruit gezien heb, ik zie er eigenlijk (en eindelijk) gewoon gezond uit. Ik kan ook gewoon kleren shoppen in de normale maten, en ik loop echt niet doodongelukkig meer rond.

Want ja.. ga ik gelukkiger zijn met nog wat kilootjes minder? Vast niet. Ik ben nu erg gelukkig met wie ik ben, met hoe ik eruit zie, en vooral: met wat ik kan. En ik kan best wel veel momenteel, en alsmaar meer en meer. Daar waar ik ongeveer 2 jaar terug na 100 meter snel stappen al in de kant zat uit te puffen, kan ik nu 8 hele kilometers lopen. In een heuvelachtige omgeving. Niet dat dat altijd even gemakkelijk is, maar ik doe het wél. Idem met dat fietsen. Daarstraks was het lekker weer, en ik kwam met de fiets van het werk. Ik kan er gewoon, omdat ik daar zin in heb, een extra lusje aan vastknopen en nog helemaal energierijk thuis komen. Mijn benen beven ook niet meer als ik van de fiets stap, en tegenwind is gewoon extra training.

Maar bovenal.. het besef dat slank zijn niet het belangrijkste is in het leven, dat is het mooiste besef. Gewoon gezond zijn, en gewoon kunnen genieten van het leven. Dat is wat telt!
En dat besef, dat maakt dat ik er nu echt van overtuigd ben dat ik de voor mij goede weg gekozen heb. Dus ja, ik ga verder. Verder op het pad dat ik gekozen heb. Want op dit pad staan er mij zeker en vast nog heel veel gelukkige momenten te wachten!

Het ontbijt #boostyourpositivity

Bon enzo.. een paar dagen terug liep ik hier nog luid te verkondigen dat ik niet meedoe met opdrachtjes, dat dat niks voor mij is, dat ik mijn goesting moet kunnen doen.

En toen ging ik wat rondklikken (alles beter dan te gaan strijken), en kwam ik via-via terecht op #boostyourpositivity. Ik las wat her en der, klikte hier en daar wat door, enzo… enneh.. och ja, ik heb dan toch maar besloten van mee te doen.
Want als er iets is waar ik goed in ben, dan is het in het boosten van positivity! Het is eigenlijk jammer dat ik er mijn job niet van kan maken, want ik denk dat ik een heel succesvolle positivitybooster zou zijn.

Het eerste onderwerp past overigens perfect binnen mijn interessewereld. Het ontbijt en de bijhorende ochtendspits! Tadaaaaa! Als er nu iets is wat hier heel rustig verloopt, dan is het dat wel. Niet dat dat altijd zo geweest is, maar al doende hebben de kids en ik een soort van routine ontwikkeld die perfect loopt. De clou zit hem er gewoon in dat we elkaar met rust laten. En voor ons werkt dat perfect. Het helpt natuurlijk ook dat de kids al wat ouder zijn, 13 en 18. Hier dus gelukkig geen peuter- en kleutergevechten meer, iedereen weet wat van hem of haar ’s ochtends verwacht wordt.

Het ontbijt zelf, dat eet ik eigenlijk op het werk. Het zit ‘m namelijk zo: toen ik nog naar de Weight Watchers-cursussen ging, werd er daar ook over het ontbijt gepraat. Een ontbijt wat voor mij liefst bestond uit 2 boterhammen met boter en kaas. En mosterd. Alle andere ontbijten waren niet goed genoeg, en daar zou ik zeker niet genoeg mee hebben, en ik zou honger krijgen in de voormiddag… les excuses, quoi. Maar boterhammen mét kaas én boter, dat zijn puntenvretertjes (bij Weight Watchers worden er geen calorieën geteld, doch wel punten). Voor mijn ontbijt was ik dus altijd al goed 8 punten kwijt (ter referentie: om af te vallen is het minimum aantal punten wat je bij WW krijgt 26). Ik kreeg dus ook al een suikerdipje rond 10u30, en dan at ik nog een wafeltje. Weer punten, inderdaad. Maar ik zag het niet, wat ik verkeerd deed. Oogkleppen, ze dienen voor iets.

De WW-coach stelde ons een ander ontbijt voor. Eentje met yoghurt. Ik was gelijk sceptisch. Want ja, tuurlijk zal je daar genoeg mee gegeten hebben, met wat yoghurt. Not!
Echter, die yoghurt werd nog aangevuld met een appel (geschild) met wat kaneel over, die in de microgolfoven gezet werd. Dus appel en yoghurt samen, en dan, als een soort van kers op de taart, daar havermout over. Voor 5 punten!

Nu, havermout was nooit echt iets wat ik tot mijn favorieten rekende. Vroeger maakten mijn ouders dat weleens, maar ik lustte het eigenlijk niet zo. Maar ik besloot het toch te proberen. En heel onverwacht ging er eigenlijk een beetje een nieuwe wereld voor mij open. Ik vond het lekker. Een beetje zoals appeltaart, maar dan gezonder. Het mooiste was eigenlijk dat de suikerdip uitbleef. Ja, honger kreeg ik wel, als ik mijn havermout om 6 à 7u ’s ochtends at, maar géén goesting in iets met suiker. En dat was nieuw! Maar ik moest wel iets voor dat hongergevoel vinden. Dus nu doe ik het anders. Ik eet, helemaal fris en fruitig na mijn ochtenddouche, een stuk fruit. Appelsien, pompelmoes… zoiets. Dat boost niet alleen mijn eigen positivity, maar ook een hoop andere dingen.

Daarna kan ik er best wel tegen tot een uur of 10. Of ik dan met de auto of met de fiets naar het werk rijd maakt dan ook niet uit. Het was weleens anders. Ik reed ooit, toen ik nog niet zoveel met de fiets naar het werk reed maar eerder uitzonderlijk, een keer ‘nuchter’ naar het werk. Zwarte vlekken heb ik gezien! Waarschijnlijk niet alleen omdat ik niet gegeten had maar ook gewoon dat stukje fietsen niet aankon, maar bon…. things change,, en soms changen ze naar beter! Maar dit even terzijde.

In ieder geval: om 10u roept mijn maag nu *knor knor*, en dat is hét moment om mijn schoteltje met havermout boven te halen. En eerlijk? Het ziet er niet uit. Alsof het al een keer gegeten is ja… maar toch… ik vind het megalekker, en het helpt mij om de ochtend verder door te komen. Want om 10u is het echt nog eens 3u tot aan de lunch. Dat maakt dat ik ‘ s ochtends zo toch een uur of 6 te overbruggen heb. Oja, ik zie ineens waar vroeger al die extra kilo’s vandaan kwamen!
Nu heb ik telkens een gezonde voormiddag (uitzonderingen met koffiekoeken daargelaten natuurlijk) zonder suikerdipjes, en als ik dan ook nog eens naar het werk gefietst heb, dan kan ik de wereld aan! Allez ja, of toch een deel van die stapel werk die op mijn bureau op het werk ligt te wachten. 😉

Koffiekoeken, en de rest…

Zomaar een dag op den bureau… een dag uit het leven gegrepen dus. Zowat iedereen die ik ken weet intussen al dat ik aan mezelf werk, aan mijn lichaam. En dat het allemaal best nog wel wat strakker kan en mag, en dat er ook best nog wel wat kilootjes af mogen. En moeten. Maar soms, soms moet je jezelf ook weleens iets gunnen, en dus bedacht ik: als morgen de weegschaal blij is, dan ik ook, en dan trakteer ik koffiekoeken voor de aanwezige collega’s.

Het doel was 2-ledig: Ik wou een keer trakteren omdat vorige week mijn collega mij zo uit de nood geholpen had met mijn fietsketting, en tweeds wou ik mezelf op die manier afremmen met het eten van ongezonde dingen die mijn weegschaal morgen van streek zouden kunnen brengen.

En net dat bleek plots nog een grotere uitdaging te worden door mijn koffiekoeken-melding. Want ja, koffiekoeken, zoet… en waar hebben we nog meer goesting in? Oh wacht… een collega moest even nog iemand met de verjaardag feliciteren.. Waarna de melding kwam: “oh, zou er vanavond geen verjaardagstaart zijn?”

Dat hek en die dam, inderdaad: ”
– of zo van die fruittaart, met slagroom, ook lekker!
– eigenlijk heb ik wel goesting in een Saint Honorétaart

Waarna er, soort van daad bij woord voegend, een prentje van zo’n taart doorgemaild werd.

– Zo’n Saint Honoré zegt mij eigenlijk niks, maar een tompoes, die zou mij eigenlijk wel smaken!
– Oh ja… eerst het dakje met het glazuur eten, daarna de pudding, om te eindigen met het krokante onderlaagje

Ik had zo een flauw vermoeden dat het voor de rest van de dag eigenlijk niet meer zou goed komen… en ja hoor, deze voelde ik al aankomen…

– Pannenkoeken! Maar dat is lang geleden!
– Zie je nu wie er hier altijd over pannenkoeken begint?
– Maakt niet uit wie… nu heb IK er goesting in gekregen!

En het was nog niet gedaan:

– Ik heb vanochtend een stuk Côte d’Or-chocolade weggegooid, dat was al 3 jaar vervallen en zag er toch wel wat wit uitgeslagen uit. Het was nochtans fondant.
– Dat overkomt mij nu nooit, dat ik chocolade moet weggooien.
– Boh, chocolade… chips anders? Of nootjes? Waarom hebben ze hier geen zoute nootjes in de automaat eigenlijk?

Daarna hadden we het nog over de lunch:

– Ooooh garnaalkroketten, daar heb ik nu eens zin in!
– Maak je geen illusies. Dat is gewoon witte saus waar een garnaal tegen gelegen heeft, die moet je hier niet eten, je gaat toch teleurgesteld zijn.
– Mjah, dat klopt inderdaad wel.
– Maar misschien kunnen we straks na de lunch boven koffie gaan halen. Er is een vergadering, en er zullen ook wel dessertjes over zijn.
– Ja, een javanaiske, dat zou mij nu wel smaken!

Enfin, lang eetverhaal kort: ik heb toch maar geen garnaalkroketten gegeten – een collega die ze wel had zei dat er vast wel een garnaal doorgezwommen gehad – maar wel mijn vertrouwde sla. Die tompoes, die was er gewoon niet. En dat javanaiske, dat heeft mijn collega met veel smaak gegeten, en mijn andere collega at iets gelijkaardigs met rode vruchten. Ik heb het dus allemaal, misschien ook een beetje omdat ik geen andere keuze had, geskipd. De weegschaal morgen ook, weetuwel! En de koffiekoeken! Ajaaaaa!

Al ga ik toch nog weleens 2 keer nadenken voor ik een volgende keer een koffiekoeken-mededeling doe! 😉

Afvallen in de zomer: theorie en praktijk

Vakantie en zomer enzo, het is toch allemaal niet zo gemakkelijk.

Het plan was nochtans duidelijk:
– 2 maanden naar de Weight Watchers-cursus gaan met het zomercombipas-aanbod
– alle dagen ‘iets’ doen van sport: of lopen, of fietsen, of core-stability
– opletten met de weekends

Dat was de theorie. De praktijk… valt toch weer lichtjes anders uit. Doemme hé!

Want ja, weekends, dat blijft toch moeilijk. Daar waar het mij vorige week perfect lukte om lichter uit het weekend te komen, was het dit weekend om zeep. Al die verjaardagen hier ook! 2 kindertjes én manlief die alle drie in een tijdspanne van ongeveer 3 weken jarig zijn. Dat hadden we zoveel jaar terug veel beter moeten plannen! 😉
Want ja, jarigen in de zomer, dat vraagt om barbecues, dat vraagt om cavaatjes, dat vraagt om wijntjes, dat vraagt om dessertjes, dat vraagt om van alles dat eigenlijk niet mag. Of wel mag, maar met mate. Neeje, niet met maten, want die doen net alles om zeep! Ha!
Ik weet natuurlijk ook dat ik een glaasje cava mag, én een glaasje wijn. Eentje dan, van elk. En dat ik niet teveel aan de aperitiefhapjes moet zitten, dat ook. En waarom is brood met lookboter eigenlijk zo lekker? Het zou verboden moeten worden! En een dessert… och ja, waarom ook niet? (doh! Waarom wél eigenlijk? )
Dus ja, weer een gevalletje van eigen schuld dikke bult dat de weegschaal vanochtend heel hard ‘auwwwww’ riep!

En vanavond is het weer Weight Watchers-cursus. De laatste keer dat ik geweest ben was 6 juli. Zucht en dubbelzucht. Ik zou elke week gaan tijdens de zomer. En toen kwam er iets tussen. Deze keer, en gene keer, en vorige week ook weer. Maar voor vandaag zijn er in ieder geval geen excuses! Of tenminste, die waren er wel, maar ik heb ze afgewimpeld. Neen, we gaan niet feesten hier of daar, ik rijd naar de cursus. Mijn WW-mapje ligt al klaar, en ik ga met mijn velooken naar daar. Dubbele winst! Het is van hieruit goed 12 kilometer enkel naar de cursus. 2 keer 40 minuutjes fietsen dus, daarmee haal ik voor vandaag ook mijn sportquotum. En misschien zweet ik er zo onderweg nog wel een honderd gram af. Jaja, ik weet het, dat is dan vocht, maar hey… eraf is eraf! Nee zeker! Doet mij er trouwens ook aan denken dat ik een droge T-shirt moet meenemen, want dat vocht zit natuurlijk daarin, en dan weegt het weer mee door! Ha!

Dat sporten trouwens, nog zoiets! Ok, ik mag nu wel terug lopen, en dat doe ik ook. 2 keer heb ik vorige week gelopen, en daar heb ik echt van genoten! Vandaag stond er ook een loopje op het programma, maar gezien de temperaturen stel ik het maar uit tot morgen. Uitstel gaat geen afstel zijn, ik heb er veel te veel deugd van. Dat ik dat nog ooit eens zou zeggen!
Maar bon ja, mijn andere objectieven, dat werken aan die sixpack enzo… (Jaja, ik weet het, overdrijven kan ik als de beste 😉 ) dat lukt nog niet zo goed. Dus ja, die core-stability.. .ik doe het wel, 1 keer per week zo ongeveer. Maar 1 keer per week is lang niet genoeg. Dus voor deze week staat er toch al minstens 2 keer ‘oefeningen doen’ op het programma.
Woensdag moeten we dan nog een keer uit eten (verjaardagen, verjaardagen), maar ik heb mijn man zover gekregen om met de fiets te gaan. 25 kilometer heen, dan mosselen eten, en dan 25 kilometer terug. Dus tot donderdag zit het in ieder geval al snor!

Ik voel het, het gaat goedkomen! Tegen het einde van de vakantie heb ik zoals gepland hopelijk dat nieuwe cijfertje vooraan op de weegschaal, een cijfertje wat ik al zo ongeveer een jaar of 20 niet meer gezien heb. Enneh… om af te sluiten, voor diegenen die het gevolgd hebben: het duurde even, maar het is gelukt! Dat kleedje dat ik kocht tegen de trouw van mijn broertje, dat past! Ha!
Alleen moet ik nu misschien wel opletten dat het tegen binnen 4 weken niet te groot is. 😉