Categorie archief: Film

Nat. En doornat. Wet Wet Wet dus.

Vandaag wandelde ik door de regen. Iets met een algemene vergadering en dat het wat te stom was om voor die 3 kilometer de auto te pakken en ja, ik kon ook wel met de fiets maar dan was ik nog natter geweest. Dat dus.

Enfin. Bon. Zo al wandelende, in de regen, schoot plots Wet Wet Wet door mijn hoofd. Er schoot nog wel meer door mijn hoofd, maar niet alles moet gedeeld worden. Neen, oh, neen… maar dat is ook weer een ander liedje.
Maar Wet Wet Wet dus… en dat ik dringend 4 Weddings & a Funeral moet terugkijken. En hopen dat het nog altijd even grappig en hartverwarmend is dan toen….

Het heeft soms toch iets, zo’n eh… romantisch liedje. 😀
OK… I’ll get me coat… 😉

I feel it in my fingers
I feel it in my toes
Love is all around me
And so the feeling grows
It’s written on the wind
It’s everywhere I go
So if you really love me
Come on and let it show

Advertentie

Outlander (De Reiziger)

Het begon eigenlijk allemaal met een simpele boekentip. “De Reiziger”, Sandra, die zou je eens moeten lezen. Waarna ik het boek op mijn e-reader zette en het vergat. Om het 3 jaar later weer op te pikken. En het daarna weer aan kant te leggen. Wegens even andere issues.

Uiteindelijk dacht ik er toch weer aan, en herbegon met lezen. En bleef lezen. Het boek vrat aan mij, ik las, ik bleef lezen. En dat was lang geleden, dat een boek mij nog zo ‘had’. Tot mijn frustratie had ik alleen niet altijd genoeg tijd om te lezen. Gevalletje wel willen niet kunnen. Zoiets. Ik uitte mijn frustratie bij een vriendin… en zij meldde mij dat er ook een serie van gemaakt was. Ik had het begot kunnen weten, maar wist het niet. Oh, en dat ik anders even Jamie moest Googlen, misschien was het wel iets?
Hallo! Tuurlijk was het wel iets! De Jamie in de serie bleek nogal de kloppen met de Jamie die ik in gedachten had. Eindelijk zeg, een goed gecast hoofdpersonage! Vind ik hé! (note aan de collega’s: naast team Jason, ben ik ook team Sam . Check die kaaklijn zeg! (en neen, ik ben echt niet zo oppervlakkig! 😉 )

Alleen… de serie staat op Netflix. En daar heb ik geen abonnement op. Een mens kan nu eenmaal niet alles hebben. Echter, de DVD’s waren wel te koop. 4 seizoenen al. En een box van de 3 eerste seizoenen. Ik twijfelde even, want dacht dat het zonder ondertiteling zou zijn. Gezien het Gaelisch voor mij nogal onverstaanbaar is, zou het onbegonnen werk zijn eraan te beginnen zonder ondertiteling. Maar kijk… er bleek wel degelijk een box te bestaan mét ondertiteling, en dus kocht ik hem. Of wat had je anders gedacht?

Een dag erna had ik hem al in huis. Het was wel even schrikken: 16 discs, en 2 tot 3 delen op elke disc. Ik zou dus wel even zoet zijn. En ook… zou ik de rest van het boek dan nog willen lezen? Wat dat laatste betreft weet ik het nog niet heel zeker, ik ben nog aan het lezen. Maar ik ben intussen toch ook al met de DVD’s gestart. Volgens mijn dochter doe ik aan binge-watchen, ik vind dat dat nogal meevalt. Ik heb de box nu goed 3 weken, en ben aan DVD 5. Er staan 2 tot 3 afleveringen op 1 DVD, en ik kijk 1 DVD per keer. 1 aflevering duurt ongeveer 1 uur. Maar ik ben nog altijd in seizoen 1. Er is dus nog veel om naar uit te kijken.

Nu ja, uitkijken… ik volg het verhaal graag, maar sommige verhaallijnen zijn eigenlijk te gruwelijk voor woorden, hoewel ze ontstaan zijn uit woorden, maar ze zijn ook op die manier verfilmd. Wat ik nooit verwacht had Brits-Amerikaanse serie. Wel van het Britse gedeelte, niet van het nogal preutse Amerikaanse gedeelte. Het is een kostuumdrama, het is geen flitsende TV, en je zou denken ‘het kabbelt’, maar het tegendeel is waar. Braaf is het verre van, brutaal soms des te meer. En hoe gruwelijk soms ook, het past gewoon. Het past in het verhaal, het past bij de tijd vermoed ik. Al was ik daar nooit zelf bij.

En ja… daar heb je het dan hé. Ik wou altijd al een keer naar Schotland.. en nu nog meer. Ik wil nu toch echt wel eens die Highlands zien, die groene vlakten, en de bijhorende verhalen erover lezen. Fact of fictie… maakt niet uit. Een goed verhaal, en ik luister geboeid. Net als naar de muziek… klikken mensen, klikken, het is zooo mooi!

Sing me a song of a lass that is gone
Say, could that lass be I?
Merry of soul she sailed on a day
Over the sea to Skye.
Billow and breeze, islands and seas,
Mountains of rain and sun,
All that was good, all that was fair,
All that was me is gone.
Sing me a song of a lass that is gone,
Say, could that lass be I?
Merry of soul she sailed on a day
Over the sea to Skye.

Can’t find a better man

Dat ik nu al jaren stekezot ben van Pearl Jam, dat is geen geheim. Niet van de extreem harde nummers, wel van de melodieuzere liedjes die ze gemaakt hebben. Nog stekezotter ben ik al jaren van Eddie Vedder. En ja, het ene staat natuurlijk in relatie tot het andere.

Neen, geen rare dingen. Ik hoor de man gewoon graag zingen. Er zit iets in zijn stem waar ik heel erg van hou. En prettige bijkomstigheid: hij ziet er ook goed uit. Dat fandom beperkt zich wel tot maken dat ik erbij ben als hij komt optreden, en af en toe eens een CD opzetten.

Nu schreef de man ook de muziek voor Into The Wild. En laat dat nu een film zijn die een diepe indruk op mij heeft nagelaten. In dit geval geldt trouwens: de film is beter dan het boek. Krakauer heeft het goed bedoeld, maar aan dat boek is geen doorkomen aan. Vind ik. Een leven als dat van Chris McCandless verdient ook een beter eerbetoon dan dat droge boek. Wat dat betreft heeft de film dat wel helemaal goedgemaakt.

En ja, ik weet dat het allemaal voor discussie vatbaar is. Ik weet dat het een geromantiseerd verhaal is. Ik weet dat de jongen onbezonnen de wildernis ingetrokken is, en dat hij naïef dacht dat hij daar wel zou kunnen overleven. Ik weet dat hij meer eten had moeten meenemen. Ik weet dat als hij een kaart had meegenomen, hij had gezien dat hij wat verder wél de rivier had kunnen oversteken.

En toch doet de film iets met mij. De film in combinatie met de muziek dan denk ik. Ik weet niet hoe het komt, maar als ik die muziek hoor, dan bekruipt mij iets onbestemds. Ik word er melancholisch van. En ja… uiteraard stonden de tranen alweer in mijn ogen toen het hoofdpersonage besefte dat hij ging sterven. En dat gevoel, dat blijft dan altijd toch wel een paar dagen hangen.

Mijn dochter bleef dit keer meekijken. Maar zij wilt de film nooit meer zien. Ik snap het wel. Het is geen film met een happy end. De mooie jongen van in het begin van de film, de levendige jongen vol energie van tijdens de film… er blijft op het einde totaal niets van over. Een hoopje ellende. Het is ook een trage film. Maar het is wel een film die je een soort klap in je gezicht geeft. Want het leven moet je elke dag leven. En dat heeft McCandless wel ten volle gedaan, die 2 jaar voorafgaand aan zijn Alaska-avontuur.

Enfin… ik ben er dus weer een paar dagen van onder de voet. Ik blijf weer een paar dagen hangen bij de muziek van Vedder, en bij uitbreiding van wat andere singer-songwriters die dezelfde stemming overbrengen. Het waait wel weer over. Tot ik de film binnenkort nog eens bekijk. Want ja… dit is zo 1 van die films die ik eigenlijk nooit of nooit beu wordt. Binnenkort nog eens kijken?

Don’t come closer or I’ll have to go
Holding me like gravity are places that pull
If ever there was someone to keep me at home
It would be you

En wat heeft de titel ermee te maken zeg je? Wel… she dreams in colors, she dreams in red. Can’t find a better man. 😉

Breaking all illusions

Strijkdag vandaag. Iets met wat was die wat was blijven liggen (jaja, herlees deze zin nog maar eens, er staat echt wat er staat 😀 ), en dan nog een paar dagen weg en nog wat extra was. Enfin, genoeg was om quasi een halve dag mee te vullen.

Bij strijken hoort ook muziek. Ik was er gisteren tenandere al mee bezig, met die muziek. Er lag ook nog een soort van “strijkmuziekje” te wachten. Iets met een DVD die ik gekregen heb, en waarvoor de tip vooraf was: “het is iets om te strijken”. Enfin… ik had dus nooit gedacht dat het cadeau uiteindelijk een DVD zou zijn, laat staan een muziek-DVD. Al snapte ik achteraf de link wel. 😉

In ieder geval: vandaag was het dus “Breaking the fourth wall” van Dream Theater. Ik heb af en toe mijn strijkijzer toch efkes aan kant gezet. Want “strijkmuziekje” is niet echt de goede omschrijving voor wat ik te horen/zien kreeg. Het is soms gewoon te mooi om erbij te staan strijken. En omdat 1 keer geen keer is, ook vanavond nog eens. Niet het strijken, dat is hopelijk weer gedaan voor een paar weken (ha!), maar wel de muziek.  Ogen dicht, en gewoon genieten. Omdat dat kan! Want dit… zo schoon!

Live in the moment
Breathe in a new beginning
Wisdom revealed
As I unlearn to learn

Life’s biggest battles
Often are fought alone
My spirit brings me home

 

Wish you were here

Hmz… en dan zit je te kijken op een wit blad, en zegt WordPress ‘nog niets geschreven’. Doh! Echt! Alsofikdanietweetjoeng!

Ik wil vanalles schrijven, en eigenlijk wil ik het ook niet schrijven. Beetje in dubio. Ik leg mijn hart hier al zoveel bloot. En ik zie ook wel dat het gelezen wordt, maar soms is ook dat een beetje dubbel. Want wie leest dit? Geen idee. En is dat altijd zo, met bloggen? Dat bloggers niet eens weten wie hun lezerspubliek is? En ook… ik gooi wat van mijn persoonlijke dingen op het grote (boze?) web. Misschien is dat dom. Misschien ook niet. Ik heb geen dingen te verbergen, dus wat dat betreft.. no worries.
Alleen… soms zou ik het wel willen weten. Wie leest er? Wie ben jij? Wie zijn jullie? Ik heb er geen antwoord op. Jij/jullie wel?
En misschien ook, aanvullend op het voorgaande: wie ben ik? Aha! Ook daar heb ik dus geen antwoord op!

Enfin, om maar te zeggen… vanavond verlies ik mezelf nog maar eens helemaal in de muziek. Ik start met Pink Floyd, “Wish You were here”. Ik moet ergens starten, maar het is niet zomaar lukraak gekozen. Het is en blijft toch 1 van de mooiste liedjes ooit geschreven.  Waar het eindigt… dat merk ik straks vanzelf wel.
Overigens… “Eternal Sunshine of the Spotless Mind”… dat is en blijft toch wel één van mijn favoriete films. Aanrader, wat mij betreft! 🙂 En ik heb ook nog vakantie, dus ik kan hem één dezer gewoon ook terugkijken! Hoera en zo vanal! 🙂

How I wish, how I wish you were here.
We’re just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,
Running over the same old ground.
What have we found?
The same old fears.
Wish you were here.

Vanalles.. en niks!

Schrijven. Geklikt. Waarom? Wat ga ik schrijven? Waarom klik ik? Dunno.
Ik heb niets wereldschokkends te melden. Niet dat ik dat anders wél heb, ik maak mij geen illusies. Maar dit keer heb ik nog minder dan minder te melden. Waarom ik dan toch schrijf? Ook daar: geen idee.

Ik schrijf om te schrijven. En schrijven om te schrijven, daar ben ik best goed in. Al snap ik dat goed ook weer heel erg relatief is. Wat goed is voor de ene, is crap voor de andere. Persoonlijk heb ik daar geen probleem mee. You can’t win them all. Zelfs J.K. Rowling heeft tegenstanders. Was ik haar, ik deed een simpele toverspreuk. Poef. Opgelost. Maar helaas werkt het niet zo.

Neen. Het zou nochtans wel handig zijn. Amnesia bijvoorbeeld. Daar kan je (een deel van) iemands geheugen mee wijzigen. Ik zou het soms graag op mezelf willen toepassen. Sommige delen gewoon wissen, en weg zijn alle zorgen. Obliviate daarentegen wist het ganse geheugen. Kweenie. Wat is de beste optie?

Of Aparecium. Die spreuk maakt wat onzichtbaar is weer zichtbaar. Er zijn zo wel wat dingen die ik terug zichtbaar wil maken. Geen idee of die spreuk daar ook voor zou werken, maar het valt toch maar te proberen, toch?

Reparo is anders ook wel een handige. Het fixt alles wat stuk was. Ik heb wel wat dingen te repareren, al weet ik niet of die allemaal met een simpele toverspreuk kunnen gefixt worden.

Overigens, Wingardium Leviosa is wel een heel mooie toverspreuk. Het laat dingen zweven. En zweven, laat mij daar nu heel erg goed in zijn! Zelfs zonder toverspreuk. Beat that, Harry! Of J.K.

Ik ga maar eens wat lezen denk ik. Herlezen. Lezen verzet de zinnen. Hoognodig dat mijn zinnen herzet worden lijkt mij. Hoor ik daar geen boek roepen? reading

Love Actually

Vierde keer, goede keer? Echt… ik ben nu al 4 keer iets beginnen schrijven, en al 3 keer heb ik het weggegooid. Geen idee. Het lukt niet, het gaat niet. Iets met een storm in mijn hoofd die niet wilt gaan liggen en duizend dingen die ik wil vertellen, maar eigenlijk ook weer niet. Ja Sandra, hoe vaag kan je het ook weer maken eigenlijk? Heel vaag. Waarom ik het dan ook weer typ, is ook voor mezelf een groot raadsel. Misschien is het gewoon simpeler te stellen dat ik gewoon niets te vertellen heb. Nog simpeler zou zijn van helemaal niets te typen. Maar dat kan dan ook weer niet.

Enfin.. ik zag Love Actually, omdat ik vind dat ik in de kerstperiode toch 1 romantische film moet zien. Ik vond het wel ne schone film. Misschien omdat het met Hugh Grant is. Geen idee. Het is niet eens een geweldige acteur, laat staan mijn type. En toch moet ik altijd met hem lachen. Ik denk dat ik “4 Weddings & a Funeral” ook nog maar eens uit de kast moet halen deze week. Of “City of Angels”, ook zoiets. Misschien zet ik dan beter “Iris” van de Goo Goo Dolls maar op… een beetje verdrinken in muziek, ook altijd een geweldig idee natuurlijk! 🙂

Om maar te zeggen: ik ben weer ‘mellow’. Ik weet ook weer waarom ik beter niet naar dergelijke films kijk. Maar hey, gelukkig mag ik morgen lopen, dus het passeert wel weer. 🙂

Overigens, soms zou je willen dat het leven als een film was, want hoe simpel zou alles dan niet zijn zeg: “Tell her that you love her. You’ve got nothing to lose and you’ll always regret it if you don’t.” 

 

Dirty Dancing

Goh.. vanavond kwam ik, zo al zappende, van “Bienvenue chez les Ch’tis” (blijft hilarisch, blijft geweldig) bij VTM terecht. Bij Dirty Dancing.

Oh… welkom jeugdsentiment! Welkom Patrick!

Toen keek ik eigenlijk niet eens voor Patrick Swayze. Nu moet ik toegeven dat hij wel “iets” heeft. Neeneen… toen, toen keek ik eigenlijk voor de romantiek. Uhu. Jeps. Ik. Ik, ik keek voor de romantiek. Voor het geknetter tussen Baby en Johnny. Voor de “nobody puts Baby in a corner”-quote. En iedereen wou toen toch zo kunnen dansen? Of toch zo’n danspartner hebben. Ahja!
En ok ja… iedereen wilt toch dat er iemand naar je kijkt zoals zij naar hem kijkt? Of hij naar haar? Verliefd zijn, dat is toch het heerlijkste gevoel wat er is in de wereld?

Het verhaal is verder eigenlijk prut. De acteerprestaties ook. Maar toen… toen was dat helemaal de max! En eigenlijk, heel stiekem vind ik het nog altijd de max. Er is dan ook totaal niets mis met jeugdsentiment!

Nu bon… het blijft in ieder geval bij sentiment. Want de dans-skills, die heb ik duidelijk niet. En een Patrick Swayze ook niet. *strijk*
Maar… ik heb in ieder geval toch wél de krullen! Ha! Eat that!

Het is nu wachten op Top Gun. Overigens… ik zie een constante. Die Kelly McGillis, die heeft ook krullen… eh… I’ll get my coat.

“With these hungry eyes
One look at you and I can’t disguise
I’ve got hungry eyes
I feel the magic between you and I”