De nieuwe job!

Dit gaat zoooo niet goedkomen, met mij en mijn nieuwe job!
Hoezo? En hoe ik dat nu al weet? En dat ik nog maar net begonnen ben? Vandaag dan nog!

Awel ja… ’t is dat ik natuurlijk terug bij een retailer aan de slag ben gegaan. Zelfde soort functie ja, alleen nét iets anders. Nét iets uitdagender denk ik ook, zo na de eerste dag. En ik heb daar wel zin in, in die uitdagingen. Jeuj, en zo vanalles! Het moet nog allemaal een beetje duidelijk worden de komende weken en maanden, maar ik voel mij in ieder geval nu al heel erg welkom. Het lijkt een beetje of het stof van mij afgeblazen is, en ik nu opgeblonken en al elders mag gaan “shinen”. Zei ik ooit al dat enig gevoel voor drama mij toch niet onbekend is? 😉

Het ‘probleem’ situeert zich dan ook anders. Want ik moet dus voor mijn job ‘op stage’, om de winkels te leren kennen. Op zich geen probleem. Tuurlijk niet. Het lijkt mij wel eens boeiend om aan de andere kant te staan. Dat gaat mij helpen bij mijn job binnenkort.

Maar bon ja… sinds ik zo’n beetje afgevallen ben (de dame van de opleidingen bleef het vanochtend maar zeggen: “40 kilo zeg!”), heb ik een chronisch gebrek aan kleding. Ook omdat er nog constant dingen plots te groot lijken te worden, wat een rare gewaarwording blijft. De vorige keer paste het nog mooi, en nu hangt het als een patattenzak aan mijn lijf, dat gevoel.  Dus jah, kleding, en bij uitbreiding schoenen ook, die krijgen de laatste tijd wat meer aandacht. Want er zijn dus ook schoenen die te groot geworden zijn! En die schoenen, daar wringt het hem. Of wrong het hem, vandaag. En ook de komende dagen vast nog. Mijn eerste stage zal namelijk deze week in de schoenenwinkel zijn.

En verdorie zeg! Zag ik daar nu geen fantastisch mooi paar schoenen staan zeg? Aan -70% astemblieft! En ze pasten nog ook! En, nog belangrijker: ik kon er ook mee stappen. En jahaaa, ze hadden hakken. Maar bon ja… wanneer ga ik die dingen weer aandoen? Deze week alvast niet, want om zo door een winkel te hupsen, heb ik denk ik wat comfortabelere schoenen (lees: sneakers) nodig. Ik heb nu dus een deal met mezelf: als die schoenen op het einde van de week er nog steeds staan, dan zijn wij voor elkaar voorbestemd. Dan koop ik ze gewoon! Deze week is dus onder controle. Denk ik. Want die schoenen zullen tegen vrijdag vast wel verkocht zijn. Morgen wordt er daar wel geleverd. Nieuwe spullen. Maar dat zijn zorgen voor morgen. Toch?

Er is daar echter ook nog volgende week. Volgende week trek ik de stad in, en mag ik in “de boetiekskes” gaan stage lopen. Het gaat van kwaad naar erger gaan vrees ik. Want in die boetiekskes hangt best wel schoon gerief. En het zijn solden. En ik heb toch ook nog wel wat gerief nodig. En hoe plezant zou dat wel niet zijn als ik in die boetiekskes ook iets kan dragen uit dat boetiekske. Allez ja, 1 uitzondering, de winkel met kinderkleding natuurlijk. Maar dan nog kan ik daar wel iets dragen uit een ander winkeltje van de groep. Haaaajaaaaaa!
En misschien wel iets waar die schoenen van hierboven geweldig zouden onder gaan? Ik peins dat ik nu toch een soort van plan heb…

Maar dit is eigenlijk zooooo not me! Dat nieuwe werk, dat maakt het slechtste in mij los. Nu al! 😉 Langs de andere kant: vroegah, als in 40 kilo zwaarder, zou de gedachte aan in een winkel moeten gaan helpen alleen maar paniek veroorzaakt hebben. Paniek, want ik zou mij voelen als een olifant in de porseleinkast. Nu vind ik het eigenlijk wel leuk, en een keer fijn om te doen. Ik kijk er dan ook naar uit.

Aja, en nog iets! Restart… ik heb beslist dat ik er nog maar eens voor ga. Ik ben tot op heden 12kg kwijt, en stabiel… Stabiel, ondanks alle uitspattingen van de laatste weken. Ergens deed ik het tussendoor toch echt wel goed. Maar eerlijk? Ik wil eigenlijk nog een 15-tal kilootjes kwijt, en dan ben ik er, naar mijn gevoel. Vandaag ben ik dus maar eens bij de Restart-coach langs geweest, en het beste nieuws daar was dat – eindelijk – mijn metabolische leeftijd ook aan het zakken is. Ik word dus jonger! Echt! Het rare is dat ik dat gisteren nog vond van mijn foto, dat ik er zo jong uitzag. Even kaderen: mijn smoelenboek profielfoto was intussen al meer dan een jaar oud. En dus verzuchtte ik gisteren tegen een vriendin dat ik eigenlijk een nieuwe profielfoto nodig had. Het was maar een woord… amper een paar minuutjes later had ze haar fototoestel bovengehaald, en moest ik eraan geloven. Dus ja… alles op een hoopje: nieuwe job, nieuwe profielfoto, nieuwe Restart! Nieuwe Sandra? Ik ben er helemaal klaar voor! Laat die tweede helft van 2017 maar komen!

 

Advertentie

Van couch potato naar slowrunner

Ik postte gisteren een blog met mijn nabeschouwing over den Elewijtse Halve. Mijn zoon merkte op dat ook hij nu heel goed zag dat ik heel veel afgevallen ben. Maar dat hem dat er ook niet van weerhouden had om met onnozele commentaar te reageren op de link op Facebook – zijn eigen woorden hé! 😉

Enfin, dat kan en dat mag allemaal… maar daardoor kreeg ik toch weer even een moment van reflectie.

Spot the difference… ik kan het zelf nog altijd niet helemaal bevatten, maar geloof mij maar op mijn woord: dit leven is duuzend keer beter dan het leven van een paar jaar terug, zelfs al was ik toen jonger. Het was tot op heden al een hele reis, maar wel eentje die ontzettend de moeite waard is. Ik kan het iedereen die wat kilootjes kwijt wilt aanraden.

En noteer ook dit: nooit laat ik het nog zover komen. Daarom, ook voor mezelf, een klein overzichtje van mijn ‘reis’ tot nu toe…. ik zit en sta er zelf nog alle dagen van te kijken…

Restart week #10

Tadaaaaaa! Een op-tijd-blogje, hoe is dat nu mogelijk zeg? Ajaaa, want vandaag was het weer controle-dag. Met een klein hartje weliswaar, want ik had, zoals gezegd in de vorige blogjes, zwaar gefoefeld.

Nu goed… ik heb mij herpakt, en alles bij elkaar ben ik nu toch 11 kilo kwijt. Nee, afgelopen weekend is er niets extra meer afgegaan. Dat had ik ook niet verwacht, met wat sociale dinges op de agenda. Maar plezant was het wel ja. 🙂

Ik vermoed dat de coach intussen ook al wel doorheeft hoe ik een beetje in elkaar zit. En dus koppelde ze er dit keer een uitdaging aan. Hoeveel kilo wil ik kwijt tegen de volgende keer ik bij haar op controle kom? En wanneer wil ik die volgende controle? Wel… simpel, eigenlijk. Ik wil eindelijk die grens van de -40kg halen. En heel graag tegen dat ik mijn laatste week presteer op mijn huidige job. Deadlines, letterlijk zowat. Want inderdaad ja, dat ontslag zit er natuurlijk ook aan te komen. Het zou mooi zijn om te zeggen dat ik tegen dan in totaal 40 kilo kwijt ben. En dat zou moeten te doen zijn. Ik wil dat, ik kan dat. Zeker tegen dan. Nee zeker! En meer ook, als het moet! Maar nu toch maar niet te overmoedig worden. -800 gram per week moet ik verliezen. En zal ik ook verliezen. Reken maar van yes yes yes!

Oh, en intussen… passen al die kleren die ik op de omgekeerde groei gekocht had. Vreemde gewaarwording: zo’n broeksriem, waarin ik hopeloos geprobeerd had om naar een kleiner gaatje te gaan… die draai ik nu anderhalve keer rond mijn middel. Die broek die vorig jaar nog spande, die gaapt nu open zo achteraan. En trek ik op tot onder mijn oksels. Die rok waar ik nét-niet in kon… perfect! Idem voor die jurk. Corrigerend ondergoed, wie heeft dat nu nog nodig zeg? 😉 Ha, en die shorts die ik vorig jaar kocht… zo van het type: 2 keer dezelfde maar wel in een ander kleurtje, jullie kennen mij intussen – die lijken wel een rokje als ik ze aanheb! Best wel grappig! Maar een goede broeksriem, dat is dus écht de investering waard. Want om nu alweer nieuwe kleren te gaan kopen… de mand met te grote kleren is intussen wel weer aardig gevuld. T-shirts waarin ik lijk te verdrinken, het lijkt meer regel dan uitzondering. Nochtans, zo groot kocht ik die dingen toch niet?

Eye-opener vandaag was ook wel dat ik het gevoel heb ‘dat het wel ok is’. Ik ben afgevallen, ik kan weer in een maatje kleiner, ik krijg complimentjes, ik zie er weer wat beter uit, en dus denk ik van: ‘het is wel ok zo’. En dat is het ook, maar het zou nog veel meer ok zijn als ik toch nog meer richting dat gezonde BMI zou gaan. Daarbovenop: elke kilo die ik minder bergop moet sleuren tijdens die geplande halve marathon in augustus, is een kilo gewonnen. En daarom: ja, ik ga door, en ja, het plan blijft: nog zeker 20 kilo te gaan!

En intussen blijf ik ook wandelen, en fietsen (jaja, te weinig, ik weet het 😛 ) , en lopen. Tegenwoordig mag dat zelfs in een zomerse outfit!

Restart week #9

Na het dipje van vorige week was het kwestie van te herpakken. Van te Restarten zeg maar. Handig wel, zo’n naam. Multi-inzetbaar.
Alleen is dat herpakken wat lastig als je huis plots middenin een festival-perimeter blijkt te liggen. Een festival waar je dan toch naartoe moet. Om vervolgens niet meer van het terrein af te mogen, “om de buren geen overlast te bezorgen.” Het argument “maar wij zijn de buren” kreeg als droog antwoord “ja, dat weten we”, maar buiten geraakten we evenwel niet meer. Dus ja… slaatjes verkopen ze niet, op zo’n festival. En je moet ook iets drinken natuurlijk…

Nu ja goed… al die dingen, ik weet het, het is not-done in een dieet. Ik zou zeggen “ik zal het nooit meer doen”, maar ik ken mezelf beter dan dat. Die ene rechte lijn naar beneden, die heb ik nog nooit weten te vinden, dus die zal ik nu ook niet vinden.

Maar… en nu komt het goede nieuws: die anderhalve kilo die ik weer bij was, die ben ik intussen weer kwijt. Meer zelfs: kilo nummer 11 is intussen ook verdwenen. Die magische 40 komt nu wel érg dichtbij. Daar ga ik nu dan ook voor. Ojaaa, zeker weten!

Overigens, ik krijg nu af en toe ook wat reacties dat het wel genoeg geweest is. Vorige week vroegen vrienden mij waar ik die kilootjes nog ga halen die ik er nog af wil (20 nog had ik gezegd). Eerlijk: ik vind het een heel leuk compliment, maar ik ben écht nog lang geen licht poppemieke. Niet dat ik dat ooit zal worden – reality check, mijn bouw is daar niet naar – maar toch wil ik het nog even gezegd hebben. Er zijn écht nog kilootjes genoeg, en met 20 kilo minder hangt mijn BMI nog altijd in de categorie ‘overgewicht’.

Ook mijn ouders vroegen gisteren “of ik nu nog niet mager genoeg was”.  Perceptie is alles. Want zoveel jaar terug, toen ik nog 20 kilo minder woog dan ik nu weeg, werd ik naar de dokter gestuurd wegens te dik. Ik snap wel dat het verschil van de Sandra +35kg met de Sandra nu al heel erg groot is, maar de Sandra van -20kg met de Sandra nu, dat is toch ook nog een aanzienlijk verschil.

Dus, echt waar, met de hand op het hart: ik ben echt niet ongezond bezig, de kilootjes die ik er nog af wil zijn verstandige kilootjes, en ik streef heus niet naar een maatje “barbie”. As if, dan zou ik mijn haar nog moeten laten blonderen.

Voila, dit gezegd zijnde… op naar week 10!

Restart week #8

Ik heb iets met curves. Met van die curves die naar boven gaan, maar evengoed met van die curves die weer naar beneden gaan. Een Gauss-curve zeg maar, want uiteindelijk is en blijft het dezelfde curve. Mijn gewichtscurve. Al zou die van Wiskunde wel trots zijn dat ik die nog ken!

Nu… hoogtes en laagtes, die horen bij mij, vermoed ik.  Ik weet dat eigenlijk wel zeker.
Geen hoogtes zonder laagtes. Het is wat het is zeker?
Dus inderdaad ja: curves die omhoog en omlaag gaan, ik ben van de foefelare aan het doen met mijn Restart-programma. Iets met wat emoties van vorige week én deze week, iets met een dipje, en iets met geen neen kunnen zeggen. Dat ook.

Het resultaat was er ook naar. Anderhalve kilo plus! PLUS! Dat is dus écht de bedoeling niet, het moet naar beneden! Er zijn best nog wel wat kilootjes te gaan, wat kan ik nu met een plus doen?
Bon ja… ik weet het… het is een gevalletje “eigen schuld, dikke bult”. Neem die dikke bult maar letterlijk, ik heb het gevoel dat ik die anderhalve kilo voel zitten. Allez begot… ik weet zo goed wat ik mag en niet mag, ik weet ook zo goed dat als ik mij eraan houd, dat ik afval. Ik weet ook heel goed dat ik het gewoon kan. Waarom doe ik het dan niet gewoon? Neen, doe mij maar een glaasje wijn. Oh, een hapje erbij, gezellig! Hmm, die barbecue-dingen, die zien er ook wel lekker uit. Vertelde ik eigenlijk al van die puntzak frieten na Iron Maiden in Antwerpen? Neen? OK, des te beter, sommige dingen hoeven niet geweten te worden.

Dus auw ja! Vallen doet zeer. Veel zeer. Gelukkig hoef ik niet te blijven liggen. Het zou ook nogal onnozel zijn om te blijven liggen. Ik heb mij dus herpakt, maandag. Oh neen, sorry, ook dat nog. Maandag had ik nog een etentje. Het was dinsdag. Dinsdag ben ik dus nog maar eens ge-Restart. Doemme hé, hoe dwaas kan je zijn. Of hoe dwars. Jaja, ik weet het. Enfin, op naar een betere week. 

Restart week #7

Oela! Ik ben al aan week 7 van mijn Restart bezig, en ik heb het nog niet komen melden. Dat kan dus niet zijn. Dat is zoals met het lopen: als het niet op Strava staat, is het niet gebeurd (Garmin-gebruikers die niet op Strava zitten: dit geldt ook voor jullie). Dus in dit geval: als er niet over geblogd is, heb ik niet geRestart. Zoiets. De vergelijking loopt nogal mank, maar bon. Ik pruttel er verder niet over als jullie dat ook niet doen.

En bij deze dus toch nog de #Restartlaterblog. Alleen… ik heb dus niets te melden. Want alles wat ik al wou zeggen, staat in mijn vorige tussentijdse Restart-blog. Gevalletje eigen schuld dikke bult, want had ik wat geduld gehad, dan had ik nu wél iets te melden gehad.

Enfin, in ieder geval: ik ben bij de coach geweest, en het was goed. Uiteraard. -3kg op goed 2 weken, dat is altijd goed. -10kg op 7 weken dat is ook nog altijd heel goed. En dat ik nog doorga, dat wisten jullie ook al. Ik moet ook wel. Iets met een T-shirt dat ik gekocht heb op een concert – damesmodelletje, voor de eerste keer in mijn leven – en dat eigenlijk toch ietsiepietsie te smal is. Ietsiepietsie maar. Ik kan erin, maar met een kilootje of 5 minder gaat het mooier vallen. Dus ik moet en ik zal daar dus binnenkort mooi inpassen. Dat moet. Echt. Dan kan ik vanaf nu ook weer coole bandshirts kopen. En ja, ik weet dat ik daar eigenlijk te oud voor ben, maar je bent toch maar zo oud als je je voelt?

Speaking off… op mijn Restart-ticketje staat nog altijd dat mijn metabolische leeftijd 61 is. Ik val elke keer achterover als ik dat zie. Ik voel mij maar een jaar of 30. Ongeveer. Allez ja, vandaag misschien iets meer wegens nogal laat gaan slapen afgelopen nacht (iets met een lang concert en een afterdrink en daarna niet geweldig geslapen), maar toch… 61 zeg. Allooooowwwww! Dat kan niet, dus dat moet ook maar veranderen. Ook daarom: let’s do this!En och, het is lang geleden, ik gooi er ook een “Yes we can” achteraan! Kwaad kan dat niet.

Overigens… meer koffie, pretty please! Too much is not enough…. en wie raadt uit welk nummer ik deze zin geplukt heb, die wint! (wat, daar moet ik nog eens over nadenken 😉 )

En mental note to self: neen, blijf van de chocola af, dat helpt toch niet bij slaaptekort!

 

Restart tussentijds W#6

Ik wou eigenlijk wachten tot ik volgende week bij de coach geweest ben, maar ik kan niet meer wachten. Ik lijk wel een ongeduldig kind. Ik moet het vertellen, want ik vind het fantastisch! En ja, ik wil het dan ook wel van de daken schreeuwen.  Let op, hier komt het:

Ik ben 10 kg kwijt!

En jaaahaa, dat wilt zeggen dat ik intussen die magische grens van dat nieuwe tiental gepasseerd ben. Sterker nog, ik ben intussen op weg naar een andere mijlpaal. Die mijlpaal van -40 kg, die zit er ook aan te komen! Nog 4 kilo te gaan, en dan ben ik in totaal VEERTIG kilo kwijt sinds het begin van mijn afvalsaga.  Nu ik erover nadenk… ik ben er nu al 35 kwijt!

VIJF-EN-DERTIG KILO.

Ik vind dat redelijk onvoorstelbaar. En toch zijn ze weg. Foetsie! Hopelijk om nooit meer weer te komen.

Laat dat vervolg maar komen, ik ben er helemaal klaar voor!

Restart week #6

Week 6 al van mijn Restart. En zeggen dat ik in het begin zo opkeek tegen die eerste 3 weken. Intussen hebben we al het dubbele achter de rug. Niet dat het allemaal even smooth ging, hier en daar zat er al weleens een hobbeltje …. hey, een paasei… op de weg maar al bij al… ja, ik blijf nog altijd doorgaan.

Dus ja, week 6 al. Wegens een logistiek probleem, zie ook eerder de scooter die stuk ging, geraakte ik vandaag niet op de afspraak met de coach. Jammer. Echter, geen potten gebroken, want ik ging uiteraard wél op mijn eigen weegschaal thuis.
Dat die niet de gedetailleerde gegevens meegeeft die ik bij de coach wél krijg, is jammer maar helaas. Er moest deze week ook echt wel iets af zijn, want 3 weken status quo, daar zou ik denk ik toch de rietepetiete van krijgen. En van die rietepetiete, daar komt miserie van. Ken jezelf heet dat. Iets met dat cirkeltje dat zegt: ah, ik val niet af? Awel, ik zal dan nog een koekje eten. Of een stukje cake. Of kaas. Van die lekkere. Van die hele lekkere. Glas wijn erbij? 2 misschien ook?

Jeps… zo had het kunnen gaan. Maar zo ging het toch niet helemaal. En gelukkig maar, want vanochtend gaf mijn weegschaal toch mooi een kilo minder aan. Dat maakt dat ik nu toch op -8 kilo in totaal zit.
Merk ik dat? Ja… ik merk dat in T-shirts, ik merk dat in blouses, ik merk dat aan mijn jassen waar ik plots in lijk te verdrinken. Echtgenootmans vroeg daarstraks met welke jas ik gefietst had, want het fietsjasje hing nog in de keuken. Ja nu… toen ik hem dus dat waterdichtje jasje dat ik gekocht had om te fietsen op zeiknatte dagen zoals vandaag toonde, kreeg hij paasei-zo-na de slappe lach. Tsss. En zeggen dat het maar net gepast was toen ik het kocht, amper een paar maanden terug, zo in januari. Nu lijkt het wel een zeil. Wat dan wel weer toepasselijk is, want het is eigenlijk een zeiljasje. Maar waterdicht ja, dat wel. Het water loopt er gewoon af. Maar bon ja… te groot, dat dus ook. Zucht. Zo is het altijd wel wat zeker?
Aja, en de bovenkant valt dan wel vlotjes af… er zijn toch regionen waar er weinig (geen?) verlies op te tekenen valt. Zit die jeans losser? Mwoah… misschien iets, maar toch niet echt geweldig veel. Dus ja… buik en billen, daar mag het nu toch ook weleens gaan beginnen wegsmelten.

Ik ga dus in ieder geval door. Ik ben amper 100 gram verwijderd van dat nieuwe tiental. Jawel, dat tiental dat ik al in geen 20 jaar meer gezien heb, dat zit er nu toch echt aan te komen. Ik hoop stiekem het morgen al op de weegschaal te zien verschijnen! Dat gaat keiplezant zijn, aan wat nieuwe cijferkes beginnen! Jihaa

Restart week #5

Hmz… ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen zeker? Het is een status quo geworden deze week. En neen, geen excuses, want ik weet perfect hoe dat komt. De buikpijn heb ik er dan ook zomaar gratis bijgekregen.
Ik heb dan ook weer wat geleerd. Een lichaam dat al 5 weken ingesteld is op groenten en mager vlees, daar moet je niet zomaar een spaghetti bolognaise ingooien. Of een croque monsieur. Of een pistolet of 2. Of dat allemaal samen op 1 weekend. Niet.doen!

Het goede nieuws is wel (always look on the bright side, toch?) dat het sporten mij weer gemakkelijker afgaat. Geen dipjes meer, geen watten benen meer onderweg *hout vasthouden*. Het is waarschijnlijk ook door al dat gesport van afgelopen week dat die uitschuivers geen plus gemaakt hebben. Evengoed, was ik niet zo geschoven, dan was het een mooi verlies geweest. Had en zou kunnen, maar het is niet zo.

Olapola… aanvulling, een paar uur later en na ontleding van mijn weegticket (iew, dat klinkt slagersachtig!) Want ik zie, ik zie… ik zie een toename in spieren, en toch een afname in vetmassa. Dus uiteindelijk is er toch weer winst. Ha, fijn, dus toch geen verloren week!

Dus op naar de volgende week, en dit moet weer een goede zijn. Ik ben er weer klaar voor, mijn mind is weer helemaal gereset, ik ga ervoor. Die psychologische grens van dat nieuwe tiental, die moet nu eindelijk ook maar eens doorbroken worden.
Ik zei het vanmorgen nog, tegen de coach: dat nieuwe tiental, daar lijk ik maar niet aan te geraken. Gevalletje faalangst ofzoiets, want elke keer het dichterbij komt, ga ik iets eten waardoor het weer niet lukt. Dat cirkeltje moet dus maar een keer doorbroken worden. Deze week lijkt mij daar een goede week voor.

En toch heb ik eigenlijk ook nog iets leuks te melden. Want met dat mooie zomerweer van gisteren, kwamen er weer wat kleren boven die nu toch écht wel te groot zijn! Raar, zo’n gecentreerd hemdje dat zo ineens rond je lijf hangt te flodderen en fladderen. Naar aloude traditie had ik er daar ook 2 van, in verschillende kleurtjes uiteraard. Dus dat zijn er weer 2 die naar elders mogen. Nog meer leuk nieuws is dat 2 shirts die te klein gekocht waren en in mijn kast lagen te verstoffen nu plots wél passen. Laat die lente nu dus maar komen, want ’t is met blote schouders en vanal! 🙂

Lopen, een cadeautje

Gisterenavond, na mijn loopje, overviel het mij even. Het gevoel van: “wauw, wat ben ik blij dat ik kan en mag lopen”.

De oorzaak van dit gevoel valt niet ver te zoeken. Ik had mij de godganse dag zo verschrikkelijk slecht gevoeld. Niet alleen mijn maag zat in de knoop, ook in mijn hoofd was er geen orde te vinden. Was het omdat het nu een week geleden was, dat aangekondigde ontslag? Was het omdat ik in die week ‘maar’ 3 sollicitaties verstuurde? Was het omdat ik intussen zowat alle jobs die er op de jobsites staan al zowat vanbuiten ken? Was het omdat ik eigenlijk begot niet weet wat en waar en hoe? Was het omdat ik naar mijn gevoel met niets anders meer bezig ben dan met die zoektocht naar ander werk?

Ik ben eigenlijk niet zo gezond bezig besef ik, door mezelf die druk op te leggen. Uiteindelijk heb ik nog werkzekerheid tot 16 juni, en word ik daarna ook nog wel een aantal maanden uitbetaald. What’s the pressure? Geen idee. Aard van het beestje vermoed ik.

Ik heb dus rust nodig. Rust in mijn hoofd vooral, want zoals ik al zei: ik ben nogal een binnenvetter. Uiterlijk is er niet zoveel aan te zien, maar in mijn hoofd blijft het allemaal maar door- en doormalen. Vakantie, dat is dus wat ik nodig heb, dus vakantie it is! Vakantie in eigen tuin wel, maar werk genoeg daarzo. Er zijn wat struiken die plaats moeten maken voor mooiere struiken op termijn, dus daar ga ik mij eens in smijten. Note to self: haal eerst die anti-allergie pilletjes maar, anders zal het rap gedaan zijn met dat smijten.

Nu, gisteren zag ik er blijkbaar zo slecht uit, dat mijn collegaatjes mij vroegen of het wel een goed idee was om die avond te gaan sporten? Ik geef toe, ik twijfelde ook even. Maar ik moest toch hoognodig een frisse neus, dus gaan zou ik toch. Ik moest ook nog mijn loopje van dinsdag, toen ik voor de eerste keer sinds lang weer 10 kilometer liep, gaan bevestigen.
Toch had ik op 1 of andere manier niet veel zin om te lopen. Teveel aan mijn hoofd.  Ik kon ook nog gaan stappen natuurlijk. Niets zo goed om je hoofd leeg te maken als een toereke alleen stappen/lopen.

En toen zag ik plots iemand voorbijflitsen. Een dame waarvan ik weet dat ze onlangs voor het eerst sinds lang weer 5 kilometer gelopen had. Een dame die mij ook afgelopen dinsdag nog zei dat ze het domein nog niet goed kende. Ik achter haar aan, en wij samen op weg. Het steilste stuk naar boven stonden we onszelf toe om te stappen, maar daarna gingen we toch echt weer aan het lopen. Het ging best goed, al moest ik af en toe wel aan de rem trekken. Kwestie van niet halfdood aan de streep te komen. Ik zal nooit een snelle loper worden, maar als ik mijn tempo kan houden, dan kan ik best wel lang lopen. Het babbeltje onderweg deed mij deugd, en daar waar ik al bibberend van kou vertrokken was, moest ik toch al snel mijn jasje uitdoen wegens te warm. Een jasje dat ik trouwens een paar maanden terug te klein gekocht had (ik leer het maar niet, dat ‘gepast’ kopen). Maar het past nu perfect! Reden te meer om door te gaan met dat Restarten natuurlijk, maar dit terzijde.

Bon, we liepen rond de Franse tuin, langs het bospad van de Ring, en zo door naar het bruggetje. Gezien het nogal bergop-parcours, was het daar tijd om een stukje te stappen en in de verte Japan te zien liggen. Een stuk van ongeveer een kilometer. De terugweg, die liepen we weer. Helemaal. De beloning zat hem immers ook op de terugweg, want daar mochten we bergaf lopen. Niets zo leuk als bergaf lopen, ik heb het al een paar keer gezegd. Daar kan ik dan het tempo lopen wat ik altijd zou willen lopen, daar kan ik ook met grote passen en een ferme uitzwaai van mijn benen lopen. Tenminste, dat denk ik toch. Ik vermoed dat het er anders uitziet, maar in mijn hoofd is het dus dat. 😉

Eenmaal weer beneden gingen we door tot een afgerond cijfertje. Ik weet dat het “aan den bareel” stop is, maar als daar aan diene ficitieve bareel 6,750km staat op mijn horloge, dan is dat ook maar triestig. Die 250 meter kunnen er dan écht nog wel bij.  Nog een klein stukje op de piste door dus, en we waren er. 7 kilometer, astemblieft, waarvan we er toch goed 6 gelopen hadden. Ik ben trots op onszelf! En vooral trots op ons Els, want zij heeft dat keigoed gedaan, dat eerste rondje ‘in den bos’ gelopen!

Daar bovenop was mijn hoofd ook lichter. Niet alleen mijn hoofd, ik had ook ineens een hongergevoel. De kassei op mijn maag was al lopende dus ook opgelost. Alleen daarom al ben ik zo blij dat ik kan en mag lopen. En dat dat lopen momenteel volledig pijnvrij is, en gewoon weer lukt.  Morgen mag ik weer. Ik heb er plots heel veel zin in! Leren joggen, dat moet zowat het mooiste cadeautje zijn wat ik mezelf ooit gegeven heb.