Spring is in the air! #2

Oei… op 18 februari besliste ik dat het lente was. En dat ik dat elke week ging komen bewijzen. Alleen ben ik dat vorige week wél vergeten. Allez ja, niet echt vergeten. Want ik ben wél gaan wandelen, én ik heb ook fotootjes gemaakt. Op ongeveer dezelfde plaatsen, maar ook op andere plaatsen.

Het wandelpad bijvoorbeeld. Dat is nog altijd verdronken. Jammer en helaas. Zwemmen is en blijft het daar. Of rubberen laarzen aandoen, dat kan ook. Wel van het type lieslaarzen vrees ik, want anders worden het toch nog natte voeten. Ik blijf dus maar verstandig nog even op het jaagpad wandelen.

Evengoed… het verschil met de week ervoor is merkbaar. Blauwe lucht, witte wolkjes. Dat is al een plusje.

En het blijft ook gewoon mooi, zo’n blauwe lucht, en een wolkje erbij. Mijn pa, die amateurfotograaf is, wou nooit een heldere blauwe lucht om te fotograferen. Neen, mét wolkjes erbij was dat veel mooier. Soms was het heel lang wachten op dergelijke wolkjes. Fotografie is soms gewoon ook wachten. Lang en saai wachten, zeker als je kind bent. Misschien daarom dat het met mij en die fotografie nooit écht wat geworden is. Ik deed er wel wat mee, maar niet genoeg om er echt een passie van te maken. Ik heb er het geduld niet voor, en het was ook nog de tijd van zelf foto’s ontwikkelen in een donkere kamer en ook daar… wachten.

Snapshots, zoals deze die ik met de telefoon maak, dat ligt mij beter. Dat is vluchtiger. De kleur is niet helemaal goed, maar soms maakt dat net de charme van de foto. Ik zou natuurlijk ook een fototoestelletje kunnen meenemen op mijn wandeltochtjes, maar ach… als ik het dan weer thuis vergeet, dan moet ik toch weer terugvallen op mijn foon. Dus ik hou het maar rechtlijnig bij de foon. Die vergeet ik meestal nooit. Uitzonderingen daargelaten.

Tijdens de wandeling vorige week kwamen we trouwens een groot gat tegen. Ik denk dat dat het gat is waar Alice inviel, op weg naar Wonderland. Misschien moet ik ook eens zorgen dat ik erin val. Want via dat gat kwam Alice toch Johnny Depp tegen? Zie… zo’n raar gat, dat creëert mogelijkheden. Denk ik. Hoop ik. Nee, ik weet het wel zeker. Nu alleen nog een goed moment vinden om in dat gat te springen. Het hoeft trouwens niet eens persé Johnny Depp te zijn die ik daar tegenkom, in Wonderland. Zo moeilijk ben ik ook weer niet.

En ja, het is lente! Vorige week merkte iemand op dat ik wel beweer dat het lente is, maar dat ze de krokusjes en andere bloemetjes niet gezien had op mijn foto’s. Dat komt omdat die bloemetjes er niet zijn op het stukje wat ik stap tijdens mijn middagpauze. Als ik binnenkort eens wat meer tijd heb, dan ga ik een stuk verder wandelen, en dan komen die vast wel. In tussentijd heb ik toch al wat knoppen aan de bomen bespeurd.

Die lente, die zet zich de komende dagen vast nog wel wat door. Die laat zich echt niet stoppen door wat halfgebakken Maartse buitjes!  Nu hopen dat dat konijn met dat horloge (jaja, dat van Wonderland!) dat ook gesnapt heeft! Tik tak, tik tak!

Advertentie

Plat op de buik in de tuin

Vanochtend, zo rond een uur of 8, lag ik plat op mijn buik in de tuin. Jeps. Geheel vrijwillig. Dus neen, ik zag het je wel denken, maar niet dus! Ik was niet ‘gesjoempeld’. Nope.

Even een kleine geschiedenisschets:
Enkele jaren terug ging de dochter met haar neef en zijn toenmalige vriendin op stap. En ze kwam geweldig enthousiast weer thuis. Want bij die neef, daar hadden ze diertjes. Kipjes, en een hangbuikzwijntje, en dwergkonijntjes, en ook Vlaamse Reuzen. En of ze ook eentje mocht?

Nee nee nee! Geen dieren in de tuin, die moet je verzorgen, en wie zou dat dan gaan doen? Jullie kennen het wel.
Om maar te zeggen: dieren zouden er niet komen! Was ik trouwens ook niet allergisch aan dierenhaar? En ‘jamaar, ze zitten buiten’ was géén legitiem excuus! Niet zeg ik!

Nu goed… een week of 3 later zaten er toch 3 kippen in onze tuin. Een witte, een zwarte, en een rosse. K3, inderdaad. Om maar te zeggen, dat ik niks te zeggen heb.

Zo bleek ook nog eens een paar weken later. Want de dochter was jarig, en het was feest, tuinfeest, en de familie kwam. Ook de neef waarvan eerder sprake. En die neef, die had als cadeau een konijntje mee. Hij heeft begot geluk dat hij van het charmante type is en ermee wegkomt. Maar het was wel een schoontje, dat konijntje dan. Een grijs. Samen met zijn broer, ook van het charmante type ja, had hij ook nog een konijnenhok gekocht. Cadeau! Tadaaaaaaaaa! Hmpf.
Dochter mega-content, papa ook, mama al wat minder (hoewel het konijntje wel schattig leek). Wegens geen plaats, werd het konijntje eerst bij de kippen gezet. Kippen, die lieten luid kakelend lieten weten dat ze van dat rare huppelding in hun kot niet gediend waren.

Maar ja, de kippen konden kakelen wat ze wilden, het konijn bleef. En werd “Willemke” gedoopt. Na een tijdje kreeg Willemke zijn eigen stekje, en werd hij de koning te rijk. Al was Willemke eigenlijk toch niet zo ‘ke’ want ja, van het Vlaamse Reus-type. Niettemin bleef het toch Willemke om vergissingen met bestaande neven te voorkomen.

En och jaaaaaaaaa…. kippen in de tuin, dat zijn verse eitjes. En het konijntje was eigenlijk best wel leuk, dus ik kon er wel mee leven. Al een paar jaar intussen.
Enkele maanden terug belde diezelfde neef echter: “of wij niet nog een vrouwtjeskonijn wilden?”. Hij had er nog eentje over, en dat zat nu zo zielig alleen, en Willemke, die zou toch kleine konijntjes moeten maken, want het is toch zo’n schoon konijn? Aargh! Ik liet me overhalen door de rest van het gezin, en er kwam dus een vrouwtjeskonijn bij. Flavie. Flavie, die netjes apart in een kotje gezet werd. Nu ja, kotje, ze kreeg een heuse duplex ter beschikking.

Maar enige tijd terug konden ze het toch niet laten, de man en de dochter dan, en werd Flavieke bij Willemke gezet. Willemke zag zijn kans schoon, en ging dus rap van puntje puntje puntje doen (ja sorry, ik mag de dingen niet bij naam noemen van mijn bijna 13-jarige puberdochter, en ik ga hier natuurlijk ook niet de sekstapes van de konijnen uit de doeken doen).

Daarna werd het spannend: was Flavie zwanger, of was ze niet zwanger? Feit was dat ze na 2 weken al het hooi in haar kot stapelde in het hokje op de verdieping van haar kot. Geen hooisprietje was nog veilig, alles ging daarin, tot het er bijna uitviel, zoveel had ze verzameld. Maar blijkbaar kon het nog altijd een schijnzwangerschap zijn, dus het was best wel spannend.

Spannend ja, tot vorige week. Toen lagen er plots, zo ineens, babykonijntjes in dat hokje. Eentje lag wat apart, en dat eentje heeft het ook niet gehaald. Voor de rest: waren het er 3? 4? Nope! Neefmans telde er 9! Negen!
Ik zag mij dus genoodzaakt dadelijk de hulplijnen in te schakelen, en iedereen in mijn adressenbestand te gaan vertederen met fotootjes van pasgeboren babykonijntjes! 9, astemblief!

Het waren er dan nog geeneens 9. 2 dagen terug deed ik een hertelling, en hadden we er plots 10. TIEN! Tien van die hummeltjes die van die megakonijnen worden! Serieus! Dus ik ben nog steeds druk doende om nu al warme thuisjes voor die beestjes te voorzien.

Maar hoe kom ik nu plat op de buik in de tuin, hoor ik jullie denken? Awel.. nog efkes geduld, want ik geraak er stilaan, aan dat punt in mijn verhaaltje.

Duuuhussss… die konijntjes, dat wriemelt, en dat beweegt, en af en toe wriemelen ze zoveel, dat ze uit het hokje vallen. Helemaal naar beneden. Waar ze niet moeten zijn, want ze krijgen enkel konijntjesmelk in hun nestje natuurlijk! We hadden daarom voor alle zekerheid de weg naar beneden geblokkeerd voor Flavie. Dan kon zij niet naar beneden, en vooral, dan konden de kleintjes niet zo diep vallen.

Think again! Zo’n knein, dat is dus slimmer dan dat blijkbaar! Want madame Flavie had toch ergens de mogelijkheid gezien om de weg naar beneden terug open te maken. En daar zat ze dus vanochtend. Samen met 2 van haar babietjes. En die moesten dus terug in dat nest geraken. Alleen lagen ze nogal ver vanachter, en ben ik nogal aan de kleine kant. Ik zag dus geen andere mogelijkheid dan plat op mijn buik te gaan liggen, om zo de konijntjes weer in hun nestje te krijgen. Goede oefening trouwens. Van plat op de buik met een konijntje in de hand rechtjumpen om dan dadelijk weer te gaan liggen om het volgende konijn te gaan oppikken. Burpees noemen ze die dingen, heel goed als core-training. Maar wél vermoeiend. Zaterdag mag ik trouwens weer…. maar ik wijk weer af! Ik zei het al, het is een afwijking!

Dus ja. Puf en blaas! Maandagen mogen van mij gerust wat rustiger beginnen! En nu vooral hopen dat dit geen traditie wordt, zo ’s morgens vroeg.

Overigens… een konijntje, iemand??? Ze zijn écht heel erg lief! 😉