Pluk de dag… zo’n beetje

Ik heb een probleem. Een beetje zo. Een mentaliteitsprobleem zeg maar. Allez ja, vind ik toch zelf.

Momenteel ben ik dus thuis. Werkloos, officieel. Voor 2 weken toch. En dat was een eigen keuze. Want ik zou wat rust nodig hebben na dat collectief ontslag, en alles even op een rij moeten zetten vooraleer in in die nieuwe job spring. Dus ja, ik zag mezelf al, vooraf: genietend van het thuis zijn, genietend van het niets-moeten, genietend van die zee aan vrije tijd, genietend van wat extra beweging, genietend van het leven gewoon, quoi.

De realiteit, die is even anders. Want nu ik toch thuis ben, kan ik evengoed met de auto naar de garage. Of de belastingen (laten) invullen.  Moest de garage ook eens niet in orde gezet worden? En moesten er daar ook niet wat kastjes geïnstalleerd worden? En wat met die berg aan was? En oh ja… er moet nog wat eetbaars voorzien worden voor vanavond. En prut… het is gewoon veel te heet voor die extra beweging, ik was woensdag, na die dag garage opruimen en kastjes sleuren helemaal gaar.

Bon, u raadt het al… van echt genieten (op Eddie Vedder maandagavond na dan, ik zit nog altijd op dat wolkje, en ja, het is nogal aan de rozige kant 😀 . Vertelde ik eigenlijk al dat ik nu eindelijk “I am mine” live heb mogen horen? Maar dat het een ander nummer was dat veel harder binnenkwam dan dat? Neen? Dan zal ik dat misschien nog een keertje moeten doen denk ik. Want uiteraard heb ik wat tranen uit mijn ogen moeten vegen. Omstandigheden en vanal. Ik ben ook zo’n watje, soms. Een watje op een wolkje. 😉 ) kwam er nog niet veel in huis. Teveel ‘moetjes’. Moetjes van mezelf.

Dus ja, dat moet (ja, dat moet, alweer) anders. Ik heb nog 1 week “werkloos” zijn te gaan. En daarna heb ik dat ook weer gehad. Ik ben uiteraard niet echt werkloos, want ik heb al mooie vooruitzichten. Maar die extra vrije tijd, die had ik toch even anders ingecalculeerd. Ik zag mezelf al flaneren over leuke markten (dat ik eigenlijk helemaal niet graag naar de markt ga is een detail, laat staan dat ik zou weten hoe ik dat moet doen, dat flaneren), ik zag mezelf al ’s ochtends ergens op een leuk terrasje een ontbijt nuttigen (dat ik eerst na het opstaan wat tijd nodig heb om wakker te worden was ik selectief vergeten), ik zag mezelf zelfs al ergens in een leuke stad wat gaan shoppen (dat ik eigenlijk niet zo graag in een stad ben én dat ik ook niet graag shop… enfin, u snapt het intussen wel).

Volgende week ga ik dat dus anders doen. Ja, de auto moet nog eens terug naar de garage, maar dit keer gaat de fiets mee zodat ik geen 3u moet zitten chambreren in een bloedhete hangar. Voor de rest heb ik weinig plannen. Al die dingen hierboven, die zijn van de lijst geschrapt wegens toch niets voor mij. In plaats daarvan heb ik geen lijst. Ik ga gewoon de dag plukken. Een hele week lang. Allez ja, en mijne fiets een keer poetsen misschien, kwestie van dat die op dat nieuwe werk in dat nieuwe gebouw niet teveel uit de toon gaat vallen. Maar, dat is enkel als er terug meer water mag gebruikt worden, want anders kan het niet. Sterker, mag het zelfs gewoon niet. En die duurloop van 2,5u die zou ik ook heel graag doen volgende week, als het wat frisser is. Want binnen 5 weken zo ongeveer wachten die 26 kilometer in de Harz. Stilaan begin ik mij wel af te vragen waar ik aan begonnen ben… stress!

Bon, ik ga eerst maar eens starten, met dat plukken van die dag. Oeps… zie ik daar nu onder dat venstertablet een stofnet hangen? Eerst even de stofzuiger nemen …. maar daarna! En dan! Maar echt hé!

 

Advertentie

Van plan F naar plan S

Zondag, 6u45. De wekker! Hoor ik daar nu ook regen? Vast maar een buitje, opstaan dus maar! Appelsientje persen, koffie maken, havermout eten. En daarna fietsen! Een lange fietstocht op de planning, en het is nodig ook, want binnen enkele weken komt het fietsweekend met de Fietsmadammen er al aan. Gezien ik de laatste paar weken niet veel meer gefietst heb, die paar kilometertjes met mijn gewone fiets daargelaten, is het dus echt heel erg nodig om te gaan bijtrainen.

7u25. Ping. Bericht op de GSM. De fietstocht is gecanceld wegens teveel wind en teveel regen. Regen, wat nu regen?
Even de Doodle gecheckt… en ook daar, alle dames uitgevinkt. Jammer jammer jammer, ook omdat ik het zo kon gebruiken. Zou ik toch niet even een uurtje dan alleen gaan fietsen? Bon… tegen dat dat uurtje aangebroken was, goot het. Ok, even wachten dan maar. En de keuken opruimen. En terwijl ik toch bezig ben, het hele aanrecht poetsen. Venstertablet inbegrepen. Vaatwasser uitgeruimd, nieuwe vaat ingezet (gisteren bezoek gehad, dan heb je al snel wat meer vaat te doen), en klaar! Wat nu? Nog altijd regen. Nog altijd wind. Het zal inderdaad niks worden met fietsen vandaag, de madammen hadden gelijk.

Bon, plan S dan maar. Plan F was fietsen, plan S is… strijken. De achterstallige was van een week of 3 vouwen, strijken, wegleggen. Een mand of 4 met ‘opbouw’. In plaats van sport wordt het topsport. Moet ook een keer gebeuren, en het stond sowieso op de planning voor na het fietsen. Maar het kon nu gewoon eerder. En wat een zee van tijd had ik ineens zo op een zondag!  Raar. De keuken is geruimd en gepoetst, de hele strijk is weggewerkt, en ook de kleerkast van dochterlief is opgeruimd. En ‘en passant’ heb ik ook nog een wasje in de machine gegooid. Het moet echt niet gekker meer worden. Dadelijk win ik nog die trofee van ‘huisvrouw van het jaar’!
Ik ga nu dus hoogdringend maar wat zitten. Met een boek. Verdiend, lijkt mij. Is het eigenlijk al aperitieftijd?

Bananenmuffins

 

Het zijn vreemde tijden.

Zo vreemd, dat ik vandaag besloot dat ik maar eens bananenmuffins zou bakken. Ik had er namelijk al het een en ander over gehoord: superlekker, lijnvriendelijk, ideaal voor én na het lopen, lang houdbaar, invriesbaar… ideaal dus!

Ik kocht daarom een grote tros bananen en liet deze, zoals diverse recepten melden, overrijp worden. Ik lust dat eigenlijk niet, van die overrijpe bananen. Voor mij moet een banaan nog een beetje groen zijn, een beetje knapperig ook. Zo zijn ze absoluut het lekkerst. Of ik zo op die manier ook het beste uit de banaan haal, dat weet ik niet.

Maar terug over naar de muffins. Gezien ik wat probeer te lopen en te fietsen, en gezien ik ook probeer dat te combineren met wat gezonde voeding – wat de ene dag al wat beter gaat dan de andere dag – leek mij dit perfect. Havermout, eieren, bananen… echt waar, helemaal perfect!

Alleen… bleek ik het recept wat mij zo makkelijk en handig leek niet zo 1-2-3 terug te vinden. Gezien Google mijn beste vriend is (virtueel dan), besloot ik een gokje te wagen. Right. Ontelbaar veel recepten. Alleen niet dat recept waarvoor ik de ingrediënten in huis had. Ik laat in het midden of ik de nodige ingrediënten wel gekocht had (hey, ik had toch bananen én havermout én eieren in huis!), dus besloot ik maar om zelf wat te gaan experimenteren. Nu, experimenteren in de keuken is allemaal goed en wel, maar hoe doe je dat? Ik vrees dat het hier een beetje à la Swedish Chef ging…

Eieren, havermout, kaneel, zelfrijzende bloem, bananen…. de ingrediënten zaten wel goed. Denk ik. Maar ergens liep er dus onderweg toch iets mis. Wat? Geen idee. Ik zei het al: ik was aan het freewheelen, dus ik weet niet wat ik verkeerd deed.

Nochtans, ik was vandaag écht heel goed bezig. Ik had al een ovenschotel gemaakt, ook uit de losse pols, en geassisteerd bij de dochter die spaghettisaus aan het maken was. Die trofee van ‘huisvrouw van het jaar’ die had ik dus zo goed als in de pocket. Dacht ik. En toen gingen mijn muffins de oven in, en rezen ze niet. Geen probleem, ook niet gerezen muffins kunnen wel lekker zijn. Kuch… niet dus. Mijn muffins liggen dus in de vuilnisbak. Waar ze ook horen. Want ze zijn écht niet eetbaar. Maar ze ruiken wél lekker, het hele huis geurt naar banaan en kaneel.

Maar bon ja… ik geef het toe: ik ben geen held in de keuken. Ik kan een klassieke maaltijd op tafel zetten, ik kan wat ik zou moeten kunnen. Denk ik.  En mijn stoofvlees en vol-au-vent zijn ongeëvenaard. Die zet ik dan ook tot vervelens toe op tafel als er bezoek komt. 😉
Maar gebak… dat lukt mij dus absoluut niet. Neen, ook niet als ik een recept tot op de letter volg. Want dan is het de oven wel die niet deugd en nét een paar graden meer of minder geeft dan het recept vraagt. Jaja, ik weet het… excuses en zo vanal.

In ieder geval: ik snap waarom die bananenmuffins zo lijnvriendelijk zijn…. 😀 En jullie snappen vast ook wel waarom ik geen kookblog gestart ben. 😉

Een afwasmachine!

Al bijna 20 jaar wonen wij waar we nu wonen. In een rijhuis, met standaard-comfort. Jullie kennen het wel: centrale verwarming, badkamer, lopend water, wasmachine, droogkast, tuin. Zoiets ongeveer. Geen grote luxe, dat hoeft ook niet voor ons, maar gewoon, een comfortabel huis om in te leven.

Dat huis, dat kwam met een retro keuken. Geen namaak, maar echt nog afstammend uit ergens de jaren 60. Ooit op maat gemaakt door een schrijnwerker. En ja, dat ziet er best leuk uit. Dus we lieten ze staan. We verfden ze eerst vanillegeel, en een paar jaar terug knalroze. Jeps, knalroze. Een sixties-kleurtje zeg maar, met muntgroen op de muren. Nu, die keuken, allemaal goed en wel, maar die is op maat gemaakt van mensen die toen leefden. Ik heb nu het geluk (waahahaha) niet van de grootste te zijn met mijn 1m64, maar mensen die wat groter zijn, die hebben hier dus last om af te wassen. Maar om daar nu een volledige nieuwe keuken voor te gaan zetten? Het zou erover zijn. Al moet ik toegeven dat zo’n moderne, helemaal in orde keuken met grote opbergruimtes mij soms wel de hemel lijkt.

Maar goed… terug naar de afwas. Dat afwassen, dat laten wij soms ook aan onze tieners over. Met als gevolg dat dat afwassen hier soms ook weleens uit de hand loopt. Er sneuvelde dus – zo per ongeluk en al – weleens een kopje op de grond. “Ik kan er niet aan doehoen, het was de andere zijn/haar schuld”. Meestal komt met veel gezucht en geblaas uiteindelijk toch wel proper servies in de kast terecht, maar toch…

Komt nog bij dat wij 3 à 4 keer per week gaan sporten. Uhu ja, zo’n sportief leven, daar moet je inderdaad ook tijd voor maken. Wat maakte dat ik soms hier ’s ochtends om 6u30 de boel van de avond ervoor stond af te wassen.

Wat wij ook graag doen, dat is vrienden uitnodigen. Vrienden die dan komen eten. Meestal iets eenvoudigs, maar toch… een paar vrienden, dat zijn gelijk ook wat borden meer. En wat glazen. En schotels. En en en… Wij hebben nu wel hele goede vrienden, van het soort dat dan aanbiedt om de afwas te doen – en soms dirigeer ik ook gewoon al de mannen naar de keuken, zodat zij samen kunnen afwassen – maar toch… het is niet helemaal dat.

We begonnen dus na te denken over een afwasmachine. Inbouwen in de keuken, een nieuwe keuken, of kan zo’n ding ook elders staan? Een professionele opinie bracht licht in de duisternis: een afwasmachine kan niet staan in onze oude keuken. De kastjes zijn te laag, dus inbouwen, daar is al geen sprake van. Dan maar in het ‘waskot’. Dat waskot, dat ligt vlak naast de keuken, en gezien er al een wasmachine staat, is er een kraantje en een afvoer voorzien. Helemaal perfect!
Nu… er zal nog wel het een en ander moeten veranderd worden in dat waskot – planken die verhangen moeten worden en van die dingen – maar het belangrijkste leek mij nu toch maar eerst eens voor die afwasmachine zorgen. Want het zijn ook nog solden!

Enfin, lang verhaal kort: ik ging de winkel binnen, en kwam met een bestelbon buiten. En dat het zeker 2 weken zou duren, want die dingen waren niet op stock. 2 daagjes erna kreeg ik echter al telefoon: dat de machine geleverd was, en wanneer mochten ze die bij ons bezorgen? Ten vroegste donderdag! Ja, doe dan maar donderdag! Toch?

En nu zit ik hier dus te wachten. Te wachten op de levering van een wasmachine die geleverd zou worden tussen 13u50 en 15u50. Het zou te schoon geweest zijn moest dat gelijk 13u50 geweest zijn natuurlijk. Maar goed, we leven op hoop. De afwasjes zijn binnen heel korte tijd voltooid verleden tijd. En ik win tijd. Wat zal ik daar eens mee gaan doen?? Strijken dan maar? Doet mij eraan denken: wasmachines die de was gelijk droog en netjes gevouwen afleveren, die zijn er nog niet zeker???

 

Renovatiewerken, het vervolg

Poeh! We zijn nu goed 4 dagen verder na de start van de ‘renovatiewerken‘ van de slaapkamer. Hoe gaat het er intussen mee? Wel, goed. We zijn ongeveer helemaal rond.

Ik geef toe: het was krap: het oude behangpapier was er pas op dinsdagochtend 9u30 helemaal af, waarna rond 10u mijn papa startte met het plakken van het vliesbehang. Ook dat verliep niet van een leien dakje, want ja… zo’n slaapkamer die is bemeubeld, en gezien we niet in een kasteel wonen, bleven die meubels ook gewoon in de kamer waar ze stonden. Weliswaar van de muur weggeschoven, maar het was toch zien hoe je draaide en keerde. Zeker met een ladder en een papborstel in de aanslag. ’s Avonds heeft mijn man dan nog de laatste stukken geplakt, zodat alles schildersklaar stond.

Woensdag had ik speciaal mijn wekker gezet (ik heb nog steeds vakantie) om vroeg te kunnen starten. Nu ja, goed.. ik geef toe dat ik, toen de wekker afliep om 6u30 dat er ook wel stevig over vond. Maar de snoozeknop is mijn beste vriend (allez ja, mijn op 1 na beste vriend 😉 ), en die knop werkte perfect tot 7u30. Daarna was het voor écht. Na een powerontbijt (appel met kaneel, yoghurt en havermout) vloog ik erin. Of dat wou ik toch. Eerst moesten de randen echter nog afgeplakt… grrr… rotklus..

Maar dan mocht het echt! De eerste veeg met verf op de muur was best wel spannend. Hoe zou dat eruitzien? Hoeveel slokte dat vliesbehang op? Het viel al bij al nog mee, dus ik ging dapper aan de slag. En eerlijk, het ging mij wel af. Een kloddertje verf hier, en eentje daar… muziekje erbij… dat ging verbazend goed vooruit! Tegen de middag stond de eerste muur te pronken in de nieuwe kleur, pistache.

Na een powerlunch (om in stijl te blijven 😉 met sla, tomaat en tonijn ging ik verder. Nog 2 muren in het pistache te doen. Waarna ik de spullen kon uitwassen om aan een ander kleurtje te beginnen. Naturel stond er op de doos… ik weet niet wat ik ervan mocht verwachten, maar het bleek iets te zijn dat nogal chocolade-achtig kleurde. Pistache met chocolade, er zijn slechtere combinaties (hmm, ik heb zin in een ijsje eigenlijk 🙂 )

Ik overwoog, al schilderend, een carrièreswitch. Dit lag mij wel. Een muurtje verven, een muziekje erbij, en de tijd vloog voorbij!  De dag erna, de ochtend erna eigenlijk al, bedacht ik mij dat dat schilderen toch niks voor mij was. Alles deed pijn. Mijn handen, mijn armen, mijn rug. Autch… mijn benen vreemd genoeg niet, terwijl ik toch wel duuzend keer dat ladderke op- en af gegaan ben. Maar hey, ik heb het toch maar mooi gedaan! Ik, die vroeger alleen de stukken deed waar ik aankon zonder ladder, deed nu van heelder muren schilderen! Ook alles boven mijn 1m64, en ook alles waarvoor ik mij moest bukken. Vroeger was dat voor mijn man, en deed ik alleen de middenstukken. De ladder op was te lastig, en bukken eigenlijk ook.

Alleen, die day-after. Auw auw auw! En ik moest nog een klein stukje van een muur doen, om vervolgens als een soort van tornado de bovenverdieping te gaan opruimen. De vloer in de slaapkamer werd stukje bij beetje gedweild, en ontdaan van alle lastige papiertjes die er nog opplakten. Daarna kon alles wat in de kids hun kamer stond weer terug naar onze kamer. Het plan was eigenlijk om tegelijkertijd ook de inhoud van de kleerkast aan te pakken en weg te gooien wat te groot was. Maar eerlijk, daar kwam ik niet meer aan toe. Want nadat de slaapkamer gedweild was en alles op zijn plaats stond, stonden er ook nog 2 bedden te wachten om gedekt te worden en moesten ook die 2 kamers nog gedweild. Zucht en blaas. Ik doe dat niet graag.

Heel lang verhaal kort (nu ja, kort is relatief, ik weet het 😛 ): het is gelukt! Gisteren rond 16u45 kon ik tevreden de laatste emmer vuil water leeggieten, en stond alles boven weer min of meer in orde, gepoetst en al.

Nu moeten die 2 laatste muren nog een 2de laag krijgen, en dan zijn we helemaal rond. Ik heb wel beslist om dat aan mijn man te laten. Mijn armen en handen doen nog steeds pijn (een stijf hand, nog nooit meegemaakt!), en de kampwas moet ook dringend gedaan. En ik heb eigenlijk nog steeds vakantie, mijn laatste dagje! Meer dan redenen genoeg dus om de rest van de schilderwerken uit te besteden! 😉

Renovatiewerken

Het leek een goed idee, dat verven van de slaapkamer tijdens mijn laatste week vakantie. Ja ok, daarvoor moest eerst het behangpapier van de muur, maar onze slaapkamer is niet megagroot, dus dat zou een pies of keek zijn, toch? Ik zou dan in de voormiddag stevig doorwerken, en dan in de namiddag een fietstochtje doen, ofzoiets. Of misschien wel een beetje verder lezen in mijn boek dat nog altijd niet uit is. Zei ik al dat sinds ik actiever leef, ik veel minder lees? Ik heb gewoon geen tijd! Ik moet fietsen, of lopen, of ergens zijn. Time baby, give me time!

In ieder geval: net zoals met dat afvallen, was ook hier de theorie veel mooier dan de praktijk. Ik ben vandaag nu goed 2u bezig, en ik heb 1 muur gedaan. Een muur van ongeveer 1 meter breed, tot op 1m70 hoogte. Damn. Waarom wilden wij ‘toen’ dat vinylpapier eigenlijk? Dus ja… daar gaat mijn fietstochtje.
Ik kan het ook niet laten staan, want het papier moet er echt vandaag allemaal af. Voor morgen heb ik papa-lief gemobiliseerd, die het vliesbehang er dan tegen komt plakken. En dan ga ik die kamer op woensdag en donderdag nog wel even verven..
Even verven. Uhu, jaja… u voelt hem ook al komen zeker? Ik vrees inderdaad dat ik er wat langer voor zal nodig hebben. Op zich niet zo’n probleem, ware het niet dat op donderdagavond de kids terugkomen van scoutskamp. Kids, die na 10 dagen op een campingbed waarschijnlijk heel blij gaan zijn dat ze hun bed weer eens zien. Alleen liggen die bedden nu dus vol, met onze kleren, met badhanddoeken, met vanalles, quoi. Daar kan gewoon geen tiener meer bij! 😀

Ik weet trouwens ook niet waarom ik dat hier nu zit te typen. Ik zou beter voort doen. Ik weet het, ik weet het. Maar ik had een onbedwingbare neiging om te typen. En dus typ ik. Procastrinatie, ik weet er alles van. Ik kan dat dan ook supergoed! Maar dadelijk, als mijn koffietje op is, dan vlieg ik er écht terug in.  Nog 2 slokken. 3, als ik kleine teugjes neem. Enfin… niks aan te doen, ik moet weer aan de slag! Voor echt… nu. Toch?

Frustratie

Zaterdagochtend, 10u. Ik zit in de woonkamer, laptop open, koffietje erbij. Gezellig, denk je. Ja en neen. Want eigenlijk heb ik toch zwaar de pest in. Normaal gezien sta ik op zaterdagochtend om 10u klaar om een stukje te gaan lopen. En meestal is zaterdag ook de beste loopdag van de week. Zeker met dit weer. Een beetje miezerregen, ik heb gemerkt dat ik dan beter loop. Heeft misschien te maken met de zuurstof in de lucht, geen idee, maar feit is dat mijn beste loopjes altijd op een regenachtige dag waren.

Ik kwam zo ooit in de gietende regen 2 mannen van de loopclub tegen, die een lange duurloop aan het doen waren als voorbereiding op 1 of andere trail. Achteraf kreeg ik van 1 van hen een mail om mij proficiat te wensen met mijn training in de regen, en dat ik nu toch wel écht bij de lopende zotten hoorde.

Maar goed, niet deze week dus. Want ja, die scheenbenen… ik weet het niet zo goed. Vandaag voel ik niets meer, maar evengoed blijkt een weekje rust geen kwaad te kunnen. Van een weekje rust zou de conditie ook niet achteruitgaan, en kunnen de spieren ook eens helemaal tot rust komen.

Ja, dat snap ik best, en mijn verstand zegt ook dat dat meer dan waarschijnlijk het beste is. Kijk, ik kan dat best, naar goede raad luisteren. Maar hoe vreemd ook, mijn lichaam heeft zich na al die tijd ‘gezet’ op die portie beweging. Ik heb dat nodig. Want nu ben ik erg onrustig. Anderen mogen wel, ik niet. En dan net vandaag even een reminder op de Facebookgroep van de GP van Bern. Nog 4 weken. Ha! Alsof ik het zou vergeten! Vandaag over 4 weken loop ik vast al pokkenerveus rond.

OK goed, het is wat het is… ik heb nu plots ook een hele voormiddag vrij om zomaar wat huishoudelijks te gaan doen. Iets met 4 overvolle manden was die roepen om geplooid te worden. Maar ook dat is bewegen zeker? En och, ik maak een deal met mezelf: als de was helemaal weggewerkt is, dan mag ik op mijn fiets springen om mij vervolgens helemaal leeg te gaan trappen.

Nu eerst nog een muziekje zoeken voor bij die was. En ja, dat mag iets fout zijn. Hoewel dat niet bestaat, foute muziek. Als ik het graag hoor, dan is het goed. En eigenlijk wil ik ook van dat muzikaal snobisme af. Daarom: Ik ga Bryan Adams’ Live! Live! Live! in de CD-speler gooien. Want ja… she’s only happy when she’s dancin’ runnin’! (handig, teksten zo kunnen aanpassen. Dat dansen is toch niet zo mijn ding, meebrullen kan ik dan wél weer als de beste!)

Maar ik ben weer aan het uitstellen (dat uitstellen, misschien moet ik het daar ook nog eens over hebben. Evenals over dat huishouden)

Eh…. uitstellen dus… nu toch maar over naar de was! 😉