Functionele training

Auw! En aye! En oei, dat ook! Ik voel het nu al. Nu al ja! En de training is nog maar goed 2u geleden.

Training? op maandag? Jawellekes! Ik volg terug Functionele Training bij de coach. Dezelfde coach die mij ook begeleid heeft toen ik 40kg geleden absoluut wou leren lopen. Functionele training, dat zijn van die oefeningen die eruit zien als een ‘pies of keek’ als de coach ze voordoet. Als je ze zelf moet doen, durft die ‘keek’ al weleens tegenvallen.

Maar ik vond het wel hoognodig om eens iets aan mijn spiergestel te gaan doen. Want lopen, daar krijg je conditie van ja. En van fietsen idem. Maar uiteindelijk zijn het altijd alleen maar mijn beenspieren die aan het werk zijn. Terwijl al die andere spieren ook belangrijk zijn voor het lopen. Ik weet dat, maar ik doe er eigenlijk verder niets mee.

Feit is ook dat ik wat aan het nadenken ben over dat lopen. Over dat lange-afstandslopen. Over langer en meer, inderdaad. Zoiets. Maar… om langer te kunnen lopen, heb ik én uithouding nodig, maar ook wat minder gewicht én als het een beetje kan ook een goed spiergestel. Dus besloot ik dat het maar eens hoog tijd werd om daar aan te gaan werken. Want vanzelves komt dat allemaal niet, dat weet ik maar al te goed.

Het was ook alweer een hele tijd geleden dat ik nog dergelijke oefeningen gedaan had. Ik heb nochtans alle materiaal in huis: elastieken, Bosu, fitnessbal. Ik heb het thuis ook een tijdje gedaan, maar de laatste tijd ligt er overal wel een laagje stof op. Hoog tijd dus om dat stof er vanaf te blazen. Mijn plan is eigenlijk om de oefeningen op maandag bij de coach te doen, en ze daarna nog eens thuis te herhalen later op de week.

Maar nu eerst even bekomen van de training van vandaag. Na de opwarming kregen we afwisselend de Bosu, de plank, de triceps-dipjes (ik moest eigenlijk gelijk weer denken aan de allereerste keer dat ik die moest doen en ik mezelf niet eens 1 keer opgeduwd kreeg. Gelukkig zijn mijn armen sindsdien gegroeid). En uiteraard ook squats en lunges. En stabiliteit. Ik merkte toch dat ik het daar toch wel wat lastig mee had.

Dus ja… zweten en afzien. Maar ik vind het nog altijd heel plezant. En het gaat mij helpen bij mijn plannen. Die lange-afstandsplannen. Ik ben dan ook super-gemotiveerd, en bijgevolg ook wreed content dat ik dit weer kan doen.  Jeps, ik ben weer gelanceerd! Op naar dat volgende doel! (maar daarover heel veel later nog weleens meer 🙂 )

Advertenties

Ges(c)hift

Potverdekke hé. Ik ben toch zo vatbaar voor sommige zaken. En neen, geen ziektes. Hoewel. Zo van die oorwurmen die maar de hele dag door mijn hoofd blijven malen, is dat ook niet een soort van ziekte? Ik ben uiterst vatbaar daarvoor. Geen idee hoe dat komt.

Nu, dat de Rick met regelmaat door mijn hoofd galmt (galmen ja, er is daar veel plaats – ik dacht, ik zeg het maar zelf), dat is allang geen geheim. Ik word ook gewoon vrolijk van zijn feel-good liedjes, dus daar heb ik ook totaal geen probleem mee. Ik zeg het nog eens: de Rick, die ruled zo hard!

Neen, dan zijn er andere muziekjes. Die letterlijk galmen. Afgelopen zondag bijvoorbeeld. We gingen heuveltjes rijden met de fiets. En ik rijd niet graag bergop. De Fietsmadammen hebben het geweten, want ik heb een stukske afgezaagd. Nee zeker! Bergop fietsen, dat is wél een tandje bijsteken. Of eigenlijk net geen tandje bijsteken, want het zou gemakkelijker zijn op een tandje minder. Maar het is wel moe worden. En dat is vooral toch net iets harder moeten trappen, want vanzelf rijdt zo’n fiets niet bergop, ook niet als het een heuvel is. Nu goed… ik trap altijd op mijn groot blad (een groot blad bij een groot blad, jullie snappen het wel), maar ik geraak daar ook wel mee boven. Maar ik wou ook eens zoals de anderen doen, klein trappen, tandje minder schakelen. Misschien dat het mij dan ook wat gemakkelijker zou afgaan. Nu goed… nog gemakkelijker dan, want ik kan niet zeggen dat ik het lastig heb om die trappers bergop op die grote versnelling rond te krijgen. En bon ja, jullie kennen mij intussen ook al wel: het is ook trappen om te hébben. Om met de eersten mee boven te zijn. Ja, ik weet het. Maar zo zit ik nu eenmaal in mekaar. En hey… misschien zou ik op dat kleinere blad nog sneller boven geraken. Je weet het niet voordat je het probeert hé.

Ik wou dus kleiner schakelen. Naar mijn middenblad. Ik heb er zo 3 ja. Keigoede fiets, ik zei het al. Alleen…  mijn shifter wou niet mee. Stom ding. Waarschijnlijk omdat ik hem toch nooit gebruik, zei hij nu ook ‘foert’. Geef het ding maar eens ongelijk. Dus ja, er zat niets anders op, ik moest op dat groot blad naar boven blijven rijden. En ja, zagen en blijven zagen, dat dus ook. Zagen als in “hoeveel bergen komen er nog?” en “zijn we er nog niet?” Nu… de Madammen kennen mij natuurlijk ook al, dus het glijdt wel van hen af. Anders zou ik het ook niet doen natuurlijk.

Maar… en ik ga uiteindelijk bij dat punt geraken waar ik wou zijn, zo bergop fietsende op dat groot blad… toen zat ik ineens in mijn hoofd met “the hiiiiiiills aaaaare aaaaalaaaaaif, with the sound of muuuuuuuuuuuuuuuuusic”. Ik zei het al, ik heb niet veel nodig. Ik wou de miserie ook nog delen met de dames, maar bedacht tijdig dat ik al aan het zagen was, dat ik daar niet ook nog een erreke moest bovenop doen. Ik kan trouwens niet zingen, dus het zou dubbelop zagen geworden zijn.

Maar dat is dus wél 2 dagen in mijn hoofd blijven zitten, die hills. Tot gisteren dan. Toen had iemand het over een Duits zangeresje, Sandra. Jullie kennen haar misschien nog wel. Inderdaad ja, die van dat hitje midden jaren 80, “Maria Magdalena”. Het vervolg laat zich raden zeker? Al een godganse dag zit ik met dat ge’mariamagdalena in mijn hoofd. Zucht en dubbelzucht en driedubbelzucht. 1 woord, en ik ben weer vertrokken. De heeeeeeele dag al. En nu nog steeds. De hills zijn nu wel weg, krijg ik dit weer. Mijn dank aan de aanstoker is zooooooooo groot. Hmpf. Geschift, dat is het eigenlijk wel, dat oorwurmengedoe.

Maar in tegenstelling tot afgelopen zondag, wil ik het nu wel delen. Ik zei het ooit al: gedeelde smart, dat is halve smart. ’t Zal wel zijn! En het is ook graag gedaan en zo vanal.

Papillon

Ben ik weer, met mijn vlinders. Maar het zijn er andere deze keer. Het zijn die van Editors. Niet toevallig, want vandaag was het het Oxfam-for-Life concert in de AB.  En dat werd live gestreamed. Second best. Neemt niet weg… dit nummer is en blijft fantastisch!

En ja, ik weet waar het nummer over gaat. Maar ik trek het toch graag uit de context en maak er mijn eigen context van. Want dat mag en dat kan, met muziek. Zo schoon, dit!

Make our escape, you’re my own papillon
The world turns too fast
Feel love before it’s gone

It kicks like a sleep twitch!

Bloemig 3-luik – of niet?

Een tijd terug, in de vakantie, waren wij in Duitsland in het Harz-gebergte, samen met wat vrienden. In het Harz-gebergte, daar ligt de Taufelsmeuer. Die muur die de Duivel wilde bouwen om zo een deel van de aarde te kunnen bezitten. De deal met God was dat alles wat hij op 1 nacht tijd achter die muur had, van hem zou zijn. Echter, een boerin op weg naar de markt struikelde, waardoor de haan die ze bij zich had ging kraaien. De Duivel dacht dat het ochtend was en dat hij de weddenschap verloren had, nam een steen en gooide die tegen de muur aan. De resten van die muur, daar zijn wij dus over gaan wandelen. Nu ja, wandelen. Klauteren en klimmen over rotsen eigenlijk. Met een korte tussenpauze in Blankenburg. Daar stonden wat mooie bloemetjes, waardoor ik in de verleiding kwam om op het gras te gaan liggen om wat fotootjes te nemen. Iemand vroeg of dat wel mocht, op het gras lopen, laat staan erop liggen, maar ik heb écht geen grassprietje kwaad gedaan. En het waren mooie bloemekes, zie maar..

En dan lig je daar, in de graskant, en dan zit er opeens iemand met zo’n beest van een fototoestel naast jou, en dan krijg je dit…

Achteraf bleek het een soort van 3-luik te zijn. Zoiets als Falco met zijn Jeanny, maar toch anders, en minder luguber. Want deze foto bleek er ook nog te zijn…  en zie, die schaduw daar rechts van mij op het weggetje? Dat is die van hierboven hé!

Moraal van het verhaal? Ga nooit zomaar bij de bloemekes liggen. Nee, meer moraal is er niet. Sorry. Ik had gewoon een opstapje nodig richting Falco. Al is dat een compleet van de pot gerukte link. En ook weer niet. Want het hoorde gewoon allemaal blij dat mooie lange weekend.

Dus ja, wat die Falco met Jeanny betreft. Ik ben er eens ingedoken, maar het is mij nog altijd niet helemaal duidelijk. Ik kreeg mee dat het een 3-luik is, maar intussen heb ik al 5 liedjes over Jeanny gevonden.
In ieder geval: “Es ist alles klar wie’s immer war”.

 

 

 

Runners’high

Vandaag liep ik 10 mijl. 16 kilometer. Omdat ik daar goesting in had. Ik weet het, het zijn rare goestingen zo tegenwoordig. Maar toch… ik stond op, keek naar buiten, en dacht: perfect weertje voor een lange duurloop.

Tussen het denken en doen zit toch nog wel even een wereld van verschil. Want ik geef toe: toen ik startte, en amper 3 kilometer ver was, bedacht ik dat 13 kilometer wel mooi zou zijn. 13 kilometer, dat was de route die ik voor ogen had, en die ik al een tijdje wou doen. Want die route had ik al een paar keer al lopend-stappend gedaan, maar nog nooit helemaal gelopen. Dus dat moest maar eens veranderen!

Onderweg bedacht ik mij wel dat ik weer met zottigheid bezig was, en waarom ik dat ook weer persé wou doen, en dat het toch wel warmer was dan ik eerst dacht, en goh, dat windje, dat doet toch deugd! Om maar te zeggen: ik schoot weer van de ene naar de andere gedachte, en toen beslisten ook nog wat vlinders om mij gezelschap te gaan houden. Vlinders! In september! I kid you not! Ik denk dat ik toen wel breed grijnzend rondliep. Want het meisje dat een blog heeft die “My thoughts are like butterflies” heet, werd gewoon omgeven door vlinders! Zo mooi! Ik en mijn vlinders, dat is toch wel een dingetje ja. 🙂

Misschien was dat al wel een soort van voorteken. Want ik liep, en ik liep, en ik liep, gewoon omdat ik aan het lopen was, omdat het zo fijn liep. Niks geen protesterende spieren, niks geen lastige benen, niks geen lastige ademhaling.
Alleen maar lopen. En dus liep ik maar door. En was ik plots bijna thuis met 13 kilometer in de benen. Het zal al een tijdje in mijn hoofd, maar nu helemaal. Het liep zo lekker, waarom stoppen? Door dus. Gewoon, blijven lopen. Omdat het zo fantastisch is, dat lopen. Ik sprak met mezelf af dat 2u lang genoeg zou zijn. Maar toen die 2u dichterbij kwam, liep het nog steeds geweldig. En dus mocht ik van mezelf door naar de 16 kilometer. Waarna ik 2 minuten later terug naar af was wegens doel al bereikt. Bummer toch wel een beetje. Maar ik besloot toch wel verstandig dat 10 mijl echt wel goed genoeg was, zo op een mooie zaterdagochtend.

*piep* Horloge af, stoppen, en nog een stukje uitwandelen. Wandelen. Stappen. Hoe deed je dat ook alweer? Alles in mijn lijf ging protesteren, want alles in mijn lijf wou blijven lopen. Dit was echt wel een hallucinante ervaring. En dan die hersenen… die wilden ook niet zo goed mee eigenlijk. Ik had het echt lastig om terug op aarde te komen, ik was serieus ver weg. Een soort van natural high denk ik. Of misschien gewoon te weinig gedronken? Hoewel…

In ieder geval: ik heb er achteraf weinig last van gehad. Ik ben goed thuisgekomen, ik heb een groot glas cola gedronken, en ik ben het zout en het zweet gaan afdouchen. De rest van de dag was relax max. Ik ben gaan shoppen, zowel voor mezelf als voor de kids, en mijn portemonnee heeft nu een zware kater. Maar beter die portemonnee dan ikzelf. Ha!

Morgen fietsen. Eens zien hoeveel vlinders ik dan onderweg zal tegenkomen en hoe high ik daarvan kan worden! 😉

Ander en beter

Enkele maanden geleden werd ik ontslagen. Het was een beetje een lastige periode. Want het was 30 maart, en er werd eigenlijk alleen nog maar aangekondigd dat ik zou ontslagen worden op 16 juni. Daar zit je dan. Je zal ontslagen worden, maar nu nog even niet. Het was alsof ik op een rollercoaster aan emoties gestapt was. Gaande van berusting over kwaadheid (ja, toch), naar onzekerheid weer terug naar berusting… enfin, lastig, dat was het. Niet alleen voor mij, ook voor mijn ex-collega’s.

En die onzekerheid. Zou ik nog wel ander werk vinden? Vast werk? Leuk werk? Hopelijk toch niet te ver weg? Zou ik het nog wel met sporten kunnen combineren? Wat als, en wat dan, en wat wat wat? Heel veel vragen waar zelfs iemand met een glazen bol geen antwoord op zou kunnen weten. En uiteindelijk… allemaal zorgen en vragen voor niets. Want ik vond vrij snel ander werk, nog voor ik effectief ontslagen werd.

Maar wat was het dan dat zo bleef draaien en keren? Ik was er toch klaar mee? Ik had toch de job die ik zou graag wou? Ik had eerder toch ook al gezegd dat ik het goed vond dat de beslissing voor mij genomen was? En gisteren besefte ik het: het feit dat die beslissing voor mij genomen was, dat is wat er scheelde. Mijn toekomst, daar had iemand anders over beslist. Zonder mij te vragen of ik het daar wel mee eens was. Ik weet wel dat dat de manier is waarop die dingen nu eenmaal gaan, maar toch… zuur was het, en zuur is het heel erg lang gebleven. Al ging ik er dan zo op het eerste zicht goed mee om. Op het eerste zicht ja… want het bleef toch nog draaien. En keren. Ik had het er toch lastiger mee dan ik wou toegeven.

Ik moest weer helemaal terug mijn weg zoeken, mijn plaatsje vinden tussen collega’s die elkaar al lang kenden. Daar kwam nog bij dat ik ook in een bedrijf terechtkwam dat deels in herstructurering was. Ik had getekend bij de overnemer, maar de mensen bij het bedrijf dat overgenomen werd, daar lag het ook allemaal wat lastiger. Ik snap dat. Want ook voor hen was de keuze door iemand anders gemaakt. Gezien ik 2 dagen per week daar werkte, en 3 dagen per week hier, pingpongde ik wat heen en weer met mijn gevoel. Het draaide niet echt zoals ik wou dat het al zou draaien, ik had niet echt het gevoel dat ik productief was, dat ik écht een bijdrage leverde. En dat is geen geweldig gevoel.

En dan gingen we ook nog op teambuilding. Teambuilding met heel veel mensen die ik niet kende. Teambuilding, hoe lang was dat geleden zeg?  Maar… ik ben blij verrast geweest. Het was écht een superleuke namiddag in goed gezelschap en met daarbovenop nog een onverwacht goede babbel. Zo’n babbel van het soort wat ik even nodig had om het tot mij te laten doordringen: ik werk nu weer bij een écht leuk bedrijf. Bij een bedrijf waar mogelijkheden zijn. Bij een bedrijf waarop ik trots kan zijn! En vooral: bij een bedrijf waar ook leuke mensen rondlopen!

Dus ja… de keuze is dan wel voor mij gemaakt, nu ben ik er ook écht van overtuigd dat het goed is dat die keuze voor mij gemaakt is. De rust die ik hoognodig zocht, die heb ik nu weer gevonden. Ik heb een leuke job, fijne collega’s, en ik werk op fietsafstand van mijn thuis. De combinatie met sport werkt uitstekend, en het allerbelangrijkste: ik voel mij weer gewaardeerd. Met managers die blij zijn dat ik in hun team zit. Ja, het kan dus echt, dat ander en beter! 😉

De marathon

Ik heb zo van die vriendjes voor wie een marathon een “pies of keek” lijkt. Van die vriendjes die er 7 of 8, ik ben de tel even kwijt, in een jaar lopen. Probleemloos, zo lijkt het. Maar stilaan weet ik wel beter. Stilaan weet ik dat zo’n marathon moed vraagt. Moed om eraan te beginnen, moed om hem uit te lopen. Doorzettingsvermogen, dat ook dus. Doorzettingsvermogen om die marathon, ondanks een dipje, ondanks koude, ondanks wind, ondanks tegenwind, ondanks alles toch uit te lopen. Bewondering dus. En ook iets van dat ik dat ook zou willen kunnen, maar dat ik er toch maar mijn verstand bij houd. Tussen willen en kunnen gaapt nog altijd een heel groot gat. Nog meer bewondering bijgevolg.

Goed, dit gezegd zijnde is het vandaag, of gisteren, een beetje de verjaardag van de marathon. Want omstreeks deze tijd van het jaar, zij het wel heel lang geleden, liep Phidippides, een koerier, tijdens de eerste Perzische oorlog van Athene naar Sparta. En terug. De aanzet tot de Spartathlon, die overigens nog altijd gelopen wordt. Hij kwam op die trip ook nog de god Pan tegen. Ik zei het al, een trip. In de ware zin van het woord.

Echter, een ander verhaal vertelt dat van de klassieke afstand (42,195km). Phidippides zou van Marathon naar Athene gelopen zijn, en viel dood neer nadat hij ‘we hebben gewonnen’ uitgebracht had. Wat het ook moge zijn, de marathon kent in ieder geval daar zijn oorzaak. En heeft er tegelijkertijd ook zijn naam aan te danken. Gelukkig maar. Je zal als marathon zijnde maar vernoemd worden naar pakembeet Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch. Dat ligt overigens in Wales.  “Ik loop een Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch volgend weekend”. Geef toe dat het redelijk hallucinant zou klinken. En nah.. ok, ik geef toe dat het vergezocht is, maar langs de andere kant: wat is ver gezocht als je er een beetje over nadenkt? Ha! Toch?

In ieder geval: die vriendjes van mij, die vallen niet dood neer nadat ze die 42,195km gelopen hebben. Nope. Die maken alweer plannen voor hun volgende marathon. Of voor hun volgende Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch. Nu het nog leren uitspreken. Daar gaat volk naar komen kijken en luisteren. Of net niet natuurlijk. 😀 Overigens, voor de vrienden is het blijkbaar Llanfair PG.  Als je mij dus ooit hoort zeggen dat ik een Llanfair PG ga lopen, hou mij dan tegen, want dat betekent dat ik wel heel zotte dingen ga doen! 😉
(en neen, no worries… het zotste op mijn programma momenteel is een 10 mijl aan trainingstempo 😉