Eindeloos. Zo leek het wel. De stroom aan spullen die uit het appartement van mijn ouders moesten gehaald worden. We hadden het nu ook lang genoeg uitgesteld, en waren ook quasi zeker dat mijn mama alle spulletjes die ze wou bijhouden, ook had.
En dus werd het gisteren een dag sorteren, uitzoeken, weggooien, bijhouden. Ik ben er ook nog altijd niet aan uit of een (hobby)fotograaf als mijn vader een zegen is. Want wat een stroom foto’s passeerde er. Foto’s van vroeger – ik denk zelfs dat ik ook een foto gevonden heb van zijn vader, die hij niet eens zelf gekend heeft. Foto’s van zijn vrienden – vrienden die ik ook al levenslang ken. Foto’s van mijn mama ‘haar kant’ – met ook daar weer mensen die ik nooit zelf gekend heb. Foto’s van ons, van mijn broer en mezelf. En dan uiteraard ook nog foto’s van de kleinkinderen. Veel. Meer. En nog.
Er was ook een volledige kast gereserveerd voor zijn fotowerk van de fotoclub. Foto’s waarmee hij aan wedstrijden deelnam, foto’s die hij tentoonstelde op de jaarlijkse fototentoonstelling. Ik dacht die even “in de rapte” uit te sorteren. Enkele foto’s voor bij mij thuis, in de gang. Enkele foto’s voor als het fotosalon ooit nog eens mag plaatsvinden. En enkele foto’s als reserve, om af te wisselen in die gang. Of misschien om in de living te hangen.
Ik ben er niet toe gekomen, gisteren. Want we vonden niet alleen foto’s in de ‘fotokast’, neen. Ook in de berging lagen er foto’s. En in de bovenste kast. En zaten er in die doos ook nog? Ja dus! Heel veel foto’s, netjes bewaard.
Dus bon… de foto’s, die liggen er nog. Nog heel even. Want die fototrip door memory lane, die moet ik nog maken. En daar ga ik mijn tijd voor nemen. Al de rest is weg. Een leeg appartement. Een appartement dat klaar is om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. Hopelijk is dat een even mooi hoofdstuk als hetgene mijn ouders daar mochten schrijven….
Zo, en nu eens zien of ik die fotomicrobe terug te pakken krijg. Een goede voorbereiding (het toestel) is het begin van alle werk, toch? Je ziet, papa… die nalatenschap, daar dragen we zorg voor. Met een dikke dankjewel aan jouw goede vriend, die vond dat die Rolleiflex bij jou hoort. Een fijne verjaardag vandaag, daar zo ergens nergens en overal… De fles witte wijn staat koel, vanavond drink ik er eentje op! Schol! 🙂
De afgelopen 2 zondagen fietste ik niet. Gevalletje teveel regen, teveel wind. 3 zondagen op rij niet fietsen, dat kan niet. Dat kan niet, want dan verlies ik teveel van mijn fietsconditie. Een fietsconditie waar ik best wel wat moeite en tijd in heb gestoken. En vooral veel fietsritten voor heb gedaan.
Sinds zaterdagnamiddag zat ik dus al angstvallig op mijn weerappje te kijken. En stilaan zag ik dat het zondagvoormiddag waarschijnlijk toch zou droog zijn. Ik ging zaterdagnamiddag dan ook optimistisch, en vooral ook op tijd om uitgeslapen te zijn, naar bed.
Zondagochtend. Fluks uit mijn bed, fietskleding aan… nog wat lichte twijfel over de bovenkleding; zou ik nu toch al mijn wintervest aandoen of niet? 8° is tenslotte al niet meer zo warm. Uiteindelijk besliste ik toch om voor laagjes te gaan, en de wintervest nog te laten waar ze is. In de kast. Of op de stoel, dat kan ook. 😉
Enfin… na het ontbijt checkte ik voor zekerheid toch nog even het weerappje. Bam. Niets zo wispelturig als het weer! Neen mannen, niet als een vrouw, ik zeg het er maar even bij, want ik hoor jullie wel! Regen dus. Om 9u. En om 10u. Zou ik, zou ik niet? Weer twijfel. Intussen liepen de appjes van de fietsploeg binnen. Wel, niet, wel. Een foto van een regenboog. Een regenboog is regen, merkte iemand op. Gedoetjes! 😛
Ik vertrok optimistisch met mijn regenjasje ingepakt. Om 800 meter verder al dikke regendruppels uit de lucht te voelen vallen. Ik besloot toch om door te rijden, ook kwestie van niet te laat te komen, want ik was toch ook maar op het nippertje vertrokken. Eenmaal aan het afspreekpunt stond er toch al een hoopje fietsers klaar. Ik besloot om toch maar snel mijn regenjasje aan te trekken, en hups… daar gingen we, als een speer, met zijn vijven. Door de regen, in de regen. Het druppelde dan ook alsmaar harder. Was dit wel een goed idee geweest? Ongeveer 15 kilometer verder, als het er al 15 waren, besloot ik dat dit zowat het slechtste idee van de afgelopen weken moest geweest zijn, want ik had ook nog eens een platte band. De achterband dan nog wel. Zucht. Jaja, ik weet mijn momenten om plat te rijden te kiezen, zo in de gietende regen. 😉 Gelukkig wisten de heren in mijn clubje van aanpakken. Eentje verving de band en viste een stukje glas uit mijn buitenband, en een andere pompte mijn band weer op. Een grote dankjewel aan Gino en Ronny!
Halfweg, dat was iets te ver nog om te wachten. En dus dook ik (dook ik, hebdem? 😀 ) maar het maïsveld in, dat gelukkig nog niet gemaaid was. Ook weer 1 van de betere ideeën. Mijn fietsbroek voelde als een zwembroek, door- en doornat. Uiteindelijk denk ik niet dat het verschil had gemaakt of ik ze afgestroopt had of niet. Want nat is nat. Toch? Jaja, ik hoor het al, de eikes en de beikes, dus ik vermeld er voor alle zekerheid toch maar even bij dat ik niet in mijn broek geplast heb. 😛
Eenmaal we weer en route waren, kwam ook het zonnetje er nog door. En zo in het zonnetje fietsen langs mooie baantjes, dat blijf ik toch wel heel plezant vinden, daar doe ik het toch voor. En dus was ik uiteindelijk toch weer blij en content dat ik vanochtend op die fiets gestapt was.
De 3 koffietjes die ik daarna nodig had om weer warm te worden, dat is maar een detail. Evenals de lange warme douche waar ik bibberend gaan onderstaan ben. En dan was er nog een vuile fiets die ook wel een bad kon gebruiken. En zeggen dat dit begot niet eens een veldrit was!
Er zijn zo van die dingen in het leven die compleet onbereikbaar zijn. Zo onbereikbaar, dat het ‘hebben’ ervan een soort van ultieme levensdroom wordt. En dan wordt het tricky. Want hoe ver ga je om die droom te verwezenlijken? En is het überhaupt nodig om sommige dromen verwezenlijkt te zien? Moeten dromen niet gewoon dromen blijven?
Soms lukt het mij perfect om mijn dromen mijn dromen te laten. Om te weten: dit is het, daar moet ik het mee doen. En soms kan ik daar perfect mee leven, ben ik daar helemaal tevreden mee.
Maar zo af en toe landt dat duiveltje toch op die schouder, en dat duiveltje durft weleens in mijn oor te fluisteren – fluisteren, wat zeg ik: roepen – “wat als?” En ja, dan ga ik in twijfel. Want “wat als”, inderdaad. Het probleem is dat dat duiveltje gewoon beter zou zwijgen. Want al dat getwijfel, dat brengt niets op. Dat zet geen zoden aan de dijk. Ik word er niet beter van, integendeel. En ik word er al zeker niet gelukkiger van.
Het is eigenlijk gewoon een kwestie van de knop te houden op de stand ‘het is wat het is, maar het is goed zo’. Switchen naar ‘het is wat het is, en wat als het anders zou zijn’… is gewoon geen goed idee. In mijn hoofd weet ik dat. Realist die ik ben. Maar soms nemen de gevoelszaken toch de overhand. En voor iemand als ik is dat heel lastig. Want soms zou ik wel meer vanuit dat gevoel willen handelen, ipv vanuit dat verstand. Alleen werkt dat zo niet. Voor mij. En dus blijft het bij getwijfel. En vertwijfeling. En alle wanhoop die daarin en daartussen ligt.
Dus bon ja… ik weet het ook niet, en ik zal het ook nooit weten. Hoe, wat, en vooral “wat als”. Neen, het is niet voor mij.
Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel. Zag ik daar geen stuk chocolade in de koelkast liggen? Of neen, ik ging op mijn gewicht letten zeker? 😉
18, 19 en 20 september. Het stond al een tijdje in mijn agenda gemarkeerd. Netjes verlof genomen op het werk en al, want we zouden met de fietsclub 3 dagen in de Ardennen gaan fietsen. En ja, hoewel ik niet graag bergop rijd, had ik mij toch aangemeld om mee te gaan.
Het vervolg kent zowat iedereen, dus ook dit weekend werd gecanceld. Optie 2 dan maar: enkele mooie fietslussen in La Roche gaan rijden. Afspraak op zaterdag 19 september in de d’Ardennen. Zowel de A als de B-ploeg waren op de afspraak. Niet allemaal natuurlijk, maar we konden toch met 2 groepjes van ongeveer 7 Ã 8 personen op pad.
De eerste kilometertjes waren voor ons vrij vlak. ’t Is te zeggen… we reden eigenlijk al in de eerste 500 meter verkeerd bergop, waardoor we boven een U-bocht moesten maken, terug naar beneden, en daar de goede weg op konden. Het zou de laatste keer nog niet zijn dat we – per ongeluk, ken je dat? – omhoog reden. Want inderdaad, een paar kilometer verder was het terug van dat. Wegenwerken, fietsen noch auto’s mochten door. Omleiding. Deviation. Onze koprijders gingen er tegenaan, want we zagen de helling al komen.
Goed, na wat op adem te zijn gekomen ging het weer verder. Anders blijf je staan, en dat is ook maar niks natuurlijk. En waarom waren we ook weer in de Ardennen? Om bergop te rijden, inderdaad! We kwamen dan ook ruimschoots aan onze trekken, want er kwam er alweer eentje aan, eentje van de langere soort. Het vooruitzicht van een mooi panorama duwde mij voort, alleen… kwam dat panorama er niet echt. Als beloning lasten we wel een tussenstop in om een koekje te eten. En in mijn geval ook om het truitje wat ik ’s ochtends onder mijn wielershirt aangedaan had uit te doen. Want waaaaarum! Het zweet liep zowat in beekjes van mijn rug af!
Een nogal hilarisch fotomoment later zaten we weer op de fiets, want de rit was nog laaaaaang niet ten einde. En inderdaad, want er kwam nog een serieuze helling aan. Maar ik moest en ik zou… alleen trapte ik ergens net over halfweg op mijn adem en moest ik even aan kant. Net op dat moment hoorde ik iemand van achter de volgende bocht roepen dat we er waren. Tsja, dat geeft vleugels natuurlijk, dus ik de fiets weer op en gaaaaaan. Weer eentje overwonnen. En dat zonder pilleke, kapitein! 😛
Zo al rijdende moest ik toch terugdenken aan die keer toen we in Spanje met de fiets zouden gaan ‘wandelen’, en ik effectief elke helling toen opgewandeld ben met de fiets aan de hand. ’t Zou nu geen waar meer zijn!
De mooie rit werd – klassiek – afgesloten op een terrasje. Eerst een cola, en dan een welverdiend glaasje wijn. Al viel dat wel tegen wegens te zoet. Helaas, je kan niet alles hebben zeker? 😉
Heel lang geleden… neen, zo gaat dit sprookje niet, want dit is nog niet zo lang geleden. Enfin, diegenen die mijn verhaal zowat gevolgd hebben, die weten van waar ik kom en dat ik ooit ver in de 3 cijfers woog.
Met hulp van een personal coach – overigens niet zomaar een Personal Coach, maar wel eentje met een rugzak vol geduld, merci Kristel – WW en wat eigen expertise slaagde ik erin om ongeveer 40 kilo af te vallen. Dit was ook de basis waarop alles wat ik doe nu gefundeerd is. Lopen? Zonder PT was dit nooit mogelijk geweest. Fietsen? Idem en dito. Want zonder die gerichte oefeningen, en zonder het mentale gedeelte – komaan, nog even, je kan dit best – had ik nooit kunnen doen wat ik vandaag allemaal doe, en had ik nooit ontdekt dat ik best wel wat doorzettingsvermogen heb.
Maar terug naar die fotootjes, want daar ging het mij om. En ook, spot the difference. Een fotootje van 2013, en eentje van afgelopen zomer. Ik dacht eerst eigenlijk dat ik op die van 2020 niet opstond. Ik moet dat beeld van mezelf eigenlijk eens dringend bijstellen heb ik de indruk, nu ik dat zelf zo zie.
Lap! Hier zitten we nu. En wat nu? Begin dit jaar stelde ik nogal optimistisch mijn fietsjaardoel in op 4.000 kilometer. 4.000 kilometer, gigantisch veel leek mij dat. Het leek mij ook heel straf als ik dat zou halen, want de afgelopen jaren fietste ik telkens zo ongeveer 2.500 kilometer. 3.000 zou dus al goed geweest zijn, maar iemand zei mij dat ik toch eens voor het grotere doel moest gaan.
Goed een half uurtje later was ik dan eindelijk toch ook op het werk. Alwaar ik opgewacht werd door 3 collega’s. Leedvermaak, tiswa. Al openden ze gelukkig wel galant de poort voor mij. 🙂 Oh, en of ze mijn rug moesten komen wassen, dat ook. De sloebers! Helaas voor mij was het douchen met koud water, het zou ook weer moeten lukken natuurlijk.
Nu kon ik niet anders dan die 4.000e kilometer te gaan rijden. Alleen, hoe, wat? Ik besloot dat het rondjes zouden worden. En een straatje hier en een straatje daar… en kijk, plots tikte ik de 17 kilometer aan. Een beetje reserve, dat kan nooit kwaad! En gelukkig maar, want toen ik achteraf mijn horloge uitlas, was het op het randje. Ik had 760 meter meer dan 4.000 kilometer!
Dus ja. Tadaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! En woooooooohoooooooow, dat ook! Begin september, en die 4.000 fietskilometers zijn gewoon keihard in de pocket. VIER-DUIZEND!!!! Echt waar, ik had begin januari nooit gedacht dat ik dat zou halen, en nu ben ik er al.
Dus bon ja, wat nu? Stoppen met fietsen? Jaardoel is binnen, toch? Hoewel… ik kan nog keihard voor de 6.000 kilometer gaan, maar dat lijkt mij wel heel straf met de herfst in aantocht. 5.000 dan maar. Dat zou mij zeker nog moeten lukken. Let’s ride on!
Enfin… het is triestig weer vandaag, en ik dacht: laat ons die Willy eens proberen. De radiozender dan. Goede keuze, ja en neen. Ja, want Soundgarden passeerde. En Elbow. Elbow… daar word ik altijd wat week van. It’s silly wrong but vivid right, weettewel.
Enfin, een beetje later heb ik Willy toch weer gelaten voor wat het was nadat ik zelf verzucht had dat al dat lawaai er wat over was. Geen idee wat er toen rammelde op de zender, en ik ga het ook niet opzoeken. Mijn collega merkte wel droog op ‘dat ik de zender wel gekozen had’. Bon… morgen dus weer wat anders. Hoog tijd denk ik dat ik mijn i-Pod gewoon meeneem en die op random zet. Wie weet wat voor pareltjes (en vast ook niet-pareltjes) er dan te horen zullen zijn. 🙂
Daarstraks zag ik ook nog eens wat berichten van de Connemarathon passeren. Die overigens dit jaar (ook) niet doorgaat. Dat is toch wel iets dat blijft trekken en zeuren. Niet dat niet doorgaan, wel de marathon an sich, maar zeker ook een marathon in dergelijke omgeving. Het mag ook al weleens wat lastig zijn denk ik dan maar. Als ik maar genoeg tijd krijg, dan kan ik alles. Vrij naar Pipi Langkous, nee zeker! Waarmee ik nu ook weer niet wil zeggen dat ik er een dag over wil doen natuurlijk. Het is nog eens een overweging waard. Een overweging en veel training. Dat ook ja.
Eerst maar eens zien dat ik terug aan de 10 kilometer geraak. Beginnen bij het begin. Lukt het ooit, dan lukt het. En indien niet, ook goed. Denk ik nu. Ik denk dat ik qua uitdagingen wat in slaap aan het vallen ben. Er zijn ook nog wel andere dingen in het leven. Lees: fijn fietsen. Het opstaan vind ik eerlijk waar nog altijd een hel – want in de zomer vertrekken we om 8u, dat betekent toch de wekker rond 6u30, en ik slaap zo graag uit – maar eens ik op de fiets zit valt dat vroege opstaan in het niet en ben ik blij dat ik weer mag fietsen. Zolang ze niet teveel gaan rapperen toch, want dan moet ik toch wel heel veel tandjes bijsteken. Of roepen zeggen de mannen, roepen dat ze niet meer mogen rapperen. Maar bon ja, ik zit zo niet ineen. Ik wil dat proberen, ik wil zien hoelang ik mee kan aan een tempo van 33 Ã 34km/u. Maar ik geef toe, ik was heel blij toen het tempo weer zakte en ik weer gezapig aan 28km/u mocht rijden. ’t Is toch een groot verschil. Of zoals er altijd gezegd wordt: het moet toch ook nog plezant blijven. Amen to that!
Goed, ik zou nog eens iets schrijven. Nadat ik al 2 aanzetten – het kunnen er ook 3 zijn – in de vuilbak heb gekieperd, gooi ik het maar over een andere boeg. Met klagen over mijn rare vakantie geraak ik sowieso geen stap verder, en ook geen stap terug om opnieuw vakantie te hebben, en verder is het slagveld bij mijn vorige werkgever al erg genoeg en hoeft daar geen opinie van mij meer bij. Tot daar dus.
Iets anders. De veloo. Of de fiets. Zaterdag reed ik met een vriend een 70 kilometer ‘op den wilden boef’. Lees: hij bepaalde de rit, ik het tempo. Alleen had hij het principe van ‘een vlakke rit’ niet zo goed begrepen en ging de route toch bergop. En tegen de wind in. Eigenaardig genoeg was ik de eerste 10 kilometer ook helemaal buiten adem. Ik vermoed dat het een beetje komt omdat ik gewend ben om ‘in het wiel’ te rijden als we in groep rijden. Nu was dat wiel er niet en moest ik zelf alle kopwerk mee doen. Autch dus, en dan nog met meer dan normale tegenwind. Uiteindelijk geraakte ik wel overal boven (“blijven ademen” bleek een gouden tip 😉 ) en reed het op een gegeven moment ook weer een stuk vlotter. Meewind vermoed ik. 😉
En eerlijk, eigenlijk zijn dit soort ritten wel volledig mijn dada. Plezierig rijden, onderweg een klappeke doen (als de wind niet teveel in mijn oor blaast toch), regelmatig toch ook zuchten, blazen en vloeken (niet dat dat veel effect had overigens op de persoon waarop ik vloekte) en op tijd stoppen om wat reserves aan te vullen. Lees: een koekske en een drankske, het kunnen er ook 2 geweest zijn, op een terras. Meer van dat, pretty please! Het reed overigens niet allemaal even gemakkelijk. Want dat tempo zelf bepalen, dat is ook niet altijd helemaal waar. Dus geregeld moest ik toch meer dan een tandje bijsteken. Tot ik het principe doorhad – bovenop een brug komen, schakelen op groot verzet en gaaaaaaaaan tegen +40k/u – en zo toch 1 keer mijn compagnon het nakijken geven. Een soort van verrassingsaanval zeg maar. Voor even toch. De eindsprint aan de meet die verloor ik toch. Al is het al dwaas op zich om ook maar te proberen om tegen een man te gaan sprinten. Maar toch… maar toch… ’t was plezant. Ik vind dat fietsen, nu ik van de zadelpijn verlost ben, dan ook alsmaar plezanter worden.
Zaterdagavond. En ik ga mijn wekelijkse checklijst langs.
Sportdrank in de frigo? – check
koekje voor onderweg? – check
fietsbroek? – check
fietstruitje? Hmz.. hetwelke? – ok check (en reminder to oneself: nog eens checken hoe het zit met dat clubtruitje)
ID-kaart en centjes – check
mondmasker – check
Banden nog hard genoeg? – check, evenwel na bijpompen en miserie met de voorband.
Enfin, ik ben er denk ik klaar voor. Klaar voor een nieuwe rit op zondag. Ik doe trouwens die checks tegenwoordig op zaterdagavond, want vertrekken op zondag om 8u (morgen zelfs om 7u30), dat is vroeg opstaan. Ook kwestie van toch vooraf iets te eten en zo vanal.
Op naar Scherpenheuvel. Het zegt het al zelf, heuvel. Er zou dus vandaag best wel weer wat berg-/heuvelop moeten gereden worden. Ik was er mentaal helemaal klaar voor. Niet onbelangrijk, dat mentale gedeelte. Gelukkig maar, want de eerste helling was er al eentje die kon tellen. Ik heb het opgezocht. 7%, astemblieft! Zo’n helling waarvan je denkt: kort maar stijl. Alleen… als je er dan oprijdt, dan blijkt dat ‘kort’ wel heel relatief, want dan heb je de indruk dat dat blijft duren. Enfin, lang berg- of heuvelop-verhaal kort: we geraakten allemaal goed in Scherpenheuvel. De laatste 100 meter naar de Basiliek werden te voet en gemaskerd gedaan voor de obligate foto. Daarna een snelle verfrissing op een terras, een plaspauze, en hups.. op naar het tweede gedeelte.
Onze wegkapitein, die ook niet van zijn 1e leugen gestorven is (ik mag dat zeggen want hij zei dat zelf 😉 ) , zei dat het vanaf dan alleen maar vlak zou zijn. Uhu.. tuurlijk! Vlak, vlak… met nog 3 heuvels ja! De eerste 2 gingen nog, maar op de 3de voelde ik dat mijn beenspieren zich aan het opblazen waren. Maar no way dat ik zou afstappen! Dus ja, ik haalde alle heuveltjes, en de laatste 25 kilometer ging het vlak richting de aankomst. Op een gegeven moment tikte ik de 90 kilometer aan, en zei een collega-fietser “nog een goede 10 kilometer en we zijn er”. Aha! Dat ging helemaal goed komen met mijn Gran Fondo!
