Wat wil ik? Het is niet echt een levensvraag, maar wel eentje die mij de laatste tijd nogal bezighoudt. Neem nu dat gewicht. Wat wil ik nu? Wil ik afvallen? Wil ik eigenlijk liever niet gewoon zijn wie ik ben? Haal ik mijn gevoel van eigenwaarde uit kilo’s minder? Ben ik dan niet goed zoals ik ben?
Echt, ik word nog eens gillend gek van mezelf. Want ja, wat wil ik? Ik weet het eerlijk gezegd totaal niet. Dat gewicht speelt mij parten, maar ben ik het eigenlijk niet een beetje zelf die mezelf parten speelt? Ahaaaaaa! Good thinking Sandra!
Wat bon ja… ik kan naar de diëtiste lopen (fietsen, stappen), daar geweldig waardevolle tips en tricks krijgen, en daar vervolgens ook geweldig mijn voeten aan vegen tot de week voor ik weer op de weegschaal moet. Om dan vervolgens een week in een soort van crashmodus te gaan, en inderdaad een lager cijfertje op de weegschaal te zien. Of ook niet. Want soms helpt zo’n weekje quasi niet-eten ook gewoon niet. En is dat dan ook gezond? Neen, en dat is wél een zekerheid, dat dat inderdaad niet gezond is. Maar waarom kan ik mij dan niet gewoon aan het – toch wel eenvoudige – plan van de diëtiste houden? Awel… simpel… koppigheid. Koppigheid, want het is iemand anders die mij zegt wat ik moet eten, moet doen. En dat werkt bij mij niet. Dat heeft nog nooit gewerkt, al niet sinds ik kind ben. Dus neen…. ik mag dat eigenlijk niet meer doen.
Wat ik dan wel moet doen? Mjah, ik zou zeggen: vertel het mij. Maar zoals je hierboven al kan lezen: that ain’t gonna work! 😉
Overigens, die frustratie over dat gewicht… ja, ik ben nog altijd wel te zwaar. En neen, het is niet meer zo dramatisch als jaren geleden. Ik kan nog altijd in de gewone maten shoppen, en op zich is dat al een goede maatstaf. En toch is dat niet genoeg. Iets met dat ideale beeld en daar niet aan kunnen voldoen. Maar wat is dat ideale beeld? En waarom zou ik daaraan moeten voldoen? Ook weer van die vragen waar ik geen antwoord op heb. Laatst stond ik bij een collega in haar bureau te klagen en te zagen (jeps, ook dat kan ik) over dat gewicht, en zei zij heel simpel: “‘maar Sandra, jij ziet er geweldig uit”. Toink! Eat that Sandra! Of neen, laat dat eten maar zo, maar bon…. jullie snappen het plaatje wel.
Ik zie mezelf ook anders dan anderen mij zien, denk ik. Al weet ik uiteraard ook dat niet zeker. Wat ik wel zeker weet is dat zo’n negatief zelfbeeld van meer dan 40 jaar, dat je dat ook niet zomaar wegtovert. Neen, dat “tover” je niet zomaar weg.
En dat negatief zelfbeeld, dat gaat nog veel verder dan dat gewicht. *insert denkbeeldig een hele exposé over twijfels en onzekerheden die ik hier nu toch maar niet post*
En ja, daarom heb ik dan maar die volgende afspraak bij de diëtiste afgezegd. Het heeft geen zin om verder met de moed der wanhoop tegen mezelf te vechten, want zoals ik zelf al meermaals heb ondervonden: dat werkt momenteel niet voor mij. Het is mezelf waar ik mee aan de slag moet, niet met mijn gewicht. De clou zit hem denk ik in mezelf een klein beetje liever gaan zien. Een ietsiepietsie om te beginnen, misschien maakt dat al een wereld van verschil. Enfin, ik ga dat proberen. Wat negativiteit schrappen, en wat positiviteit toevoegen. Kwestie van ergens te starten. Moest daar nu een schemaatje à la Start To Run voor zijn hé… 😉
Enfin, om kort te zijn: ik moet wat meer naar onderstaande quote gaan leven en denken denk ik… allez ja, ik weet dat wel zeker, maar de twijfel zit er nu eenmaal in hé! 😉