Een paascadeautje

Paasmaandag. Een grillige. Letterlijk. Hagel en sneeuw, regen ook. En wind. Wind! Zo’n dag waarop de meeste mensen gewoon lekker binnenblijven. Ik ook trouwens. Ik deed mijn loopje – volgens schema, uiteraard, de Garmin-coach coacht nog altijd – tussen 2 buien door, nam een welverdiende douche, en nestelde mij voor de rest van de dag in de zetel met een boek. Perfect leesweer!

Niet voor iedereen blijkbaar, want er waren toch mensen die de hagel- en sneeuwbuien trotseerden. Eentje daarvan jogde onze oprit op. Even hallo zeggen, altijd plezant. Beetje chitchat, hoe is het, en met jullie… enfin, jullie kennen het wel. En neen, niets drinken, dadelijk nog doorlopen, blijf niet te lang, het is ook nogal frisjes, zien dat we niet afkoelen. Dat dus.
Om dan plots iets vanonder een vest vandaan te toveren. Een cadeautje. Met wat cijfertjes op. Het uur waarop ik het cadeautje mocht openmaken. Damn. Wachten. Dat is lastig!

Dat cadeautje, dat is overigens een laat verjaardagscadeautje. Niet dat ik nog geen cadeautje gekregen had, want ik kreeg inderdaad wel een alternatief verjaardagscadeau, waar ik ook heel erg blij mee was! Maar besteld was nu eenmaal besteld. Besteld begin november blijkbaar. Ik ben jarig half december, dus ja, tijd genoeg. Ha! Not! Uiteindelijk is het cadeautje in Canada (jups) op 28 december op de post gedaan, maar zijn ze het huisnummer vergeten vermelden. En ja hoor, return to sender (en we zingen allemaal mee: adress unknown. No such number…. 😉 )

Maar all is well that ends well. Zelfs 4 maanden nadien, zo blijkt. Ik kreeg dus een verjaardagscadeautje vermomd als paascadeautje. Maar hey… ik vind het fantastisch, dat er én op mijn verjaardag én op pasen aan mij gedacht wordt! 😉

Nu… een cadeautje krijgen is 1 ding, maar wachten om het uit te pakken een ander. Geen idee waarom ik het ook deed, dat wachten dan. Soms ben ik best wel een naïef kieken blijkbaar. Om 17u11 stipt trok ik de plakband eraf, en pakte mijn cadeautje netjes uit. Woohoow! Ik ben er écht superblij mee! Een DVD-opname van een concert waar ik bij was! Dat uitpak-uur, dat was de datum van het concert. Maar bon ja, wie onthoudt er nu datums waarop je naar een concert geweest bent? Jaren tot daaraan toe, maar de effectieve datum? Nope, not me!

Neemt niet weg dat ik er écht wel superblij mee ben. Blij met het cadeautje, blij met de DVD, en gewoon ook blij met het feit dat iemand die moeite voor mij deed. Vrienden als deze, die zijn goud waard. Ook al zijn ze soms een beetje vermomd als pestkop. 😉

Bon, en nu ben ik even weg. DVD kijken, en terugdenken aan betere tijden, die nu hopelijk toch snel weer terugkomen. Laat die concerten maar komen!

• 

• 

• 

Sponsored Post Sponsored Post Menu Meer info Learn from the experts: Create a successful blog with our brand new courseThe WordPress.com Blog

WordPress.com is excited to announce our newest offering: a course just for beginning bloggers where you’ll learn everything you need to know about blogging from the most trusted experts in the industry. We have helped millions of blogs get up and running, we know what works, and we want you to to know everything we know. This course provides all the fundamental skills and inspiration you need to get your blog started, an interactive community forum, and content updated annually.

Register now

De Willy begot!

Man man man, wat een feest! Ik zeg het nog eens: wat een feest! Een feest van herkenning dan. Maar echt hé! Dat ik dat ook niet eerder ontdekte en zo vanal! Hoewel… ik had het al eerder ‘ontdekt’, maar misschien op een verkeerd moment. Want een tijdje terug had ik het er al over, dat ik mijn radio naar “Willy” geswitched had. Maar dat ik het afgezet had wegens teveel lawaai. Ik hou namelijk weleens van een streepje metal, maar uren aan een stuk tijdens het werk is er voor mij toch wat teveel aan.

Echter echter echter! Gisteren bleek dat er een nineties-week startte op de Willy. En dan geen nineties week zoals we ze vanop de andere zenders kennen. Neen, verre van! De plaat van de dag bijvoorbeeld. Of ook: hoe trek je een Sandra gemakkelijk over de streep? Door elk uur een track uit “10” te draaien misschien? Jajaja, uweetwel… “10”, van dat groepje uit Seattle, Pearl Jam. Dus ja, dat was de trigger om de switchen. Maar ik zeg het nog eens: man man man, wat een feest is dat daar!

Ik herontdek dingen die ik blijkbaar al even had weggestoken. En herinneringen die daaraan vasthangen. Motorcycle Emptiness, iemand? Of “going nowhere”, iets van deze tijd eigenlijk, maar Therapy! wist er toen al alles van. Bij RATM was het wat lastig om niet luidkeels mee te gaan brullen. Jeps, ik werk op kantoor hé. Hoewel het thuis ook niet zou geapprecieerd worden vermoed ik. En ik heb uiteraard ook eens diep gezucht bij “Your Ghost” van Kirsten Hersch en Michael Stipe. Jawel jawel!
En wie kent deze nog, en ik citeer even de beginzin: “Lately, lately, I find I rush”. Toch nog altijd 1 van mijn all time favourites. Enfin, ik kan ze niet allemaal opnoemen, maar toch nog 1 absolute pro: ik heb The Scene ook al gehoord! Als je het dan al hebt over favoriete muziek, jeps! Maar dat had ik al eens verteld zeker. 😉

Ik ben nu al benieuwd naar de komende dagen eigenlijk. Hier mag er, en ik quote even The Cure, nog veel van ” again and again and again and again and again”.
En nu ik geïnspireerd ben, ga ik straks ook maar eens een nieuw lijstje maken, een looplijstje. Voor mijn i-dinges. Als je 1 dezer iemand ziet voorbijsjokken met knalblauwe oortjes die “iets” uit de nineties vals loopt mee te kwelen… it is aai!

Allen dus naar de Willy!

De digitale coach

En toen dacht ik: waar zou die functie in Garmin Connect voor zijn? Ik drukte, en tadaaaaaa… een hele nieuwe wereld opende zich voor mij. Een wereld met coaches, digitaal wel, en met een keuzemenuutje en een beetje op maat.

Jaja, de Garmin coach werkt op maat! Doel kiezen, coach kiezen, paar vraagjes beantwoorden (hoe snel loop je, hoeveel keer per week wil je trainen, op welke dagen wil je trainen, wat is je doel, wanneer kan je je lange-afstandsloop best doen), en hups: daar kwam zowaar een schema tevoorschijn.

Helemaal niets wereldschokkends overigens. Gezien ik wil blijven lopen, probeer ik mijn goesting terug te vinden. Maar dat schema hadden ze niet. Het alternatief was een schema om op te bouwen naar de 10 kilometer. Uitlopen, niet tegen een bepaalde tijd. En jaja, ik kan dat inderdaad best wel, die 10 kilometer. Alleen loop ik die nu dik tegen mijn goesting. En dus wil ik gewoon terug plezier krijgen in het lopen.

En ik denk dat het marcheert. Intussen ben ik aan mijn tweede week bezig, en ik vind het nog altijd plezant. Het zijn momenteel nog ietwat kortere loopjes dan die die ik gewend ben, maar daar is niks mis mee. Eens even gewoon helemaal tabula rasa en helemaal opnieuw beginnen. Er staan toch geen joggings op het programma, en ik vermoed ook dat dat de eerstvolgende maanden nog wel zo zal blijven.

Ik startte met een korte “Benchmark Run”. Opwarmen, en dan 10 minuten doorlopen. Ikkanda. Beter dan verwacht overigens. Op basis daarvan (of dat wil ik toch heel graag geloven) kreeg ik al voor een eerste week trainingsmomenten in mijn agenda. Loopjes in stukken, loopjes die zeggen: als je nog kan, loop gerust door, maar als het niet meer lukt, wandel dan een stuk. Of loop trager. Qua druk van het vat halen kan dit wel tellen. No pressure, gewoon doen wat goed voelt. Ik heb ook al eens gespiekt naar volgende week, dan staan er kleine intervalletjes op het programma gevolgd door een loopje waarin ik ook al eens een 10 minuten wat sneller mag lopen.

En ik voel dat de loopgoesting stilaan terugkomt. Ik doe weer met plezier mijn schoenen aan om een toereke te gaan doen. De 10 kilometer, die staan voor ergens in mei gepland. En op zich vind ik het ook wel een beetje spannend, om te zien waar ik dan uitkom op die 10 kilometer. Of dat dan inderdaad een beetje gemakkelijker loopt, of ik die 10 kilometer dan ook met plezier en de volle goesting uitloop. Maar ik zie het helemaal zitten, volgens mij gaat dat helemaal goedkomen! Let’s run! 🙂

Beveiligd: Vrienden? Of kennissen?

De inhoud is beveiligd met een wachtwoord. Vul het wachtwoord hieronder in om hem te kunnen bekijken:

Wachtwoord:

Een hoofdstuk afgesloten

“En dan graag alle pagina’s paraferen en daar handtekenen”. En zo sloot, met 1 zinnetje, een groot hoofdstuk in mijn leven af.

Na het overlijden van mijn papa vorig jaar, verhuisde mijn mama naar een woonzorgcentrum. Hun appartement stond een tijdje onbewoond, tot wij de moed vonden om het leeg te maken. En daarna ging het vrij snel. We contacteerden een makelaar, lieten de laatste spullen ophalen, tekenden de nodige documenten, lieten foto’s nemen en de nodige attesten opmaken. Niet noodzakelijk in die volgorde.

2 weken later werd het appartement effectief in verkoop geplaatst, om 1 dag later al verkocht te zijn. Zei ik al dat het snel ging? Supersonisch snel eigenlijk zo plots.

Een aantal zaken lagen nog wel in het appartement. Foto’s. Vooral. En ook nog wat spullen die wij zelf thuis een plekje wilden geven. Iets wat we al weken uitgesteld hadden. Want zolang die spullen er waren, was het nog altijd een beetje het appartement van mijn ouders.
Maar uiteindelijk contacteerde de notaris ons met datum en uur van afspraak, en toen moest het wel. In het weekend voor de ondertekening van de akte schoten we dus opnieuw in actie om de foto’s en resterende spulletjes op te halen. En dat was toch wel raar moet ik toegeven. Beseffen dat het zowat de laatste keer was dat we de poort openden en naar achter reden, beseffen dat het zowat de laatste keer was dat we het appartement zomaar in- en uit konden wandelen.

En vandaag trokken we dan uiteindelijk toch definitief de deur achter ons dicht. Voor de allerlaatste keer. En dat doet raar. Niet alleen omdat we de deur achter ons dichttrokken en het appartement niet meer van ons is, maar vooral omdat we hiermee ook het hoofdstuk “dorp waar we opgroeiden” helemaal achterlaten. Want zolang onze ouders er woonden, was er een reden om naar dat dorpje aan de rivier te gaan. Om er eens te gaan wandelen, of te gaan lopen, of naartoe te fietsen. Want er was altijd die honk waar we even binnen konden voor een drankje, voor een koekje, voor een praatje. En die honk, die is er niet meer. Een hoofdstuk helemaal afgesloten. Het doet toch wel iets …

My boring life

Bon…. de titel zegt het al. Helemaal. Ik heb een heel saai leven. Ik bén ook gewoon heel saai. Neus en feiten, vorige week weer eens bewezen. Want vorige week ben ik eens op stap geweest met 2 vriendinnen.

Jeps, voor de eerste keer sinds lang had ik een keer afgesproken om te gaan wandelen. Met een mondmasker op door de stad. Hmz… ik stond een beetje te kijken van de verhalen die verteld werden. Of ik liep te kijken. Maar dan klopt het spreekwoord niet meer. In ieder geval: ik heb dingen gehoord waar mijn oren van gingen tuuten, en ik ben heus niet preuts. Maar wel saai. Of die indruk kreeg ik toch.

Want wat heb ik nu de laatste tijd te vertellen? Over het werk? Jeps, boeiend. Zeker na een stresserende week waarin een luchtgroep op het dak vastgevroren was en er bijgevolg geen verwarming was op kantoor. Lees: dat boeit niemand.

Idem met mijn sportieve uitspattingen. Een paar kilometertjes gelopen en oef zeg, mijn i-Pod is niet uitgevallen ondanks dat ik met een nogal lege batterij gestart was. Wat gefietst, en vooral niet platgereden, en een paar stukjes gewandeld, dit keer met minder modder op het pad. Oh, en het hoogtepunt van mijn week: die would-be wielerterrorist die ik er met mijn woon-werkfiets compleet affietste. Hij reed mij voorbij, en toen was zijn bobijntje blijkbaar op en geraakte hij niet meer vooruit. Ik vermoed dat mij inhalen zijn doel was, en dat hij dacht dat het doel gehaald was. Tsja… gezien ik toch maar wat reed te lummelen, stak ik een tandje bij, ging hem in no-time voorbij en liet hem achter. Waarop hij nog een paar krampachtige pogingen ondernam om in mijn wiel te blijven, maar hij ook daar in mij zijn meerdere moest erkennen. Hehe! Boeiend! Not. maar het stof was wel even uit mijn longen gepompt.

Was er dan nog iets? Neuh… niet dat ik zo direct kan bedenken. Och ja, naar de kapper geweest, en gekortwiekt buiten gekomen. Stuk af. Nieuwe look. Dezelfde Sandra, dezelfde krullen, alleen korter. Same old, same old.

Verder: niets te melden. Geen andere wandelingen in compagnie met een afterwalk (as if), geen loopjes in gezelschap met leuke anekdotes om te vertellen (as if bis), geen fietsen in groep met hilarische momenten om op verder te teren. Dat laatste was overigens vrije keuze omdat ik niet goed wist hoe dat gedaan werd, dat fietsen in clubverband. Simpel dus, zo bleek achteraf, in groepjes van 4.

Maar goed. Verder dus gewoon niks. En ja, ik snap het wel. De besmettingen stijgen, de hospitalisaties ook, dus er kan niet versoepeld worden. Maar ik heb zo genoeg van dit sedentair leven, van dit woon-werk-sleep-repeat, zonder dat er ook maar iets is wat de sleur breekt. Alles is zo gewoon meer van hetzelfde. Ik krijg mezelf er niet meer warm voor. Niet om nog een stukje te gaan lopen, niet om een eind te gaan fietsen, noch om een rondje te gaan wandelen. Maar ik moet van mezelf, omdat het einde anders helemaal zoek is.

En ja, alles is rekbaar. Ook dit. Blijkbaar. En op termijn komt alles uiteindelijk wel goed, denk ik. Hoop ik. Alleen mag die op termijn nu niet meer te lang duren. Want zelfs voor iemand als ik, die altijd het zonnige ziet en aan de horizon altijd de einder ziet glooien, wordt dit stilaan lood- en loodzwaar. Het mag eens gaan stoppen. Dus als iedereen nu eens gewoon doet wat hij of zij moet doen, inclusief de regering en de farmabedrijven? Pretty please zeg? Want dat normale leven, wat dat ook moge zijn… ik heb er hoogdringend nood aan!

Ha, en het is een inkoppertje natuurlijk om nu Brigitte Kaaidorp hieronder te plaatsen. En dat is dan weer wél het voordeel van veel tijd hebben, je ontdekt nog eens iets. Leuke liedjes over een saai leven bijvoorbeeld. 😉

En dat afvallen?

Ah ja, ik was weer gestart met het letten op mijn eten want ik wil zo graag kilootjes kwijt en zo vanal hé!

Awel ja, ik ben daar nog altijd mee bezig, of wat had je anders gedacht? Nog niets spectaculairs, dus ik heb eigenlijk niets te melden, behalve dan dat ik iets aan het uittesten ben. En neeneen, geen hocuspocus of andere rare pilletjes, daar doe ik niet aan mee.

Gewoon, iets anders. Met normaal eten. Dus ook geen shakes of van die dingen. Ook geen spierversterkende toestanden. Niks daarvan!

Maar zoals ik al zei: ik ben ermee bezig. Ik ben het aan het leren zeg maar. En uiteraard: I’ll be back, van zodra ik een – hopelijk mooie – update heb. Ha, als dat geen cliffhanger van formaat is, dan weet ik het ook niet meer zulle! 😉

Over die 14de

Valentijn. We zijn der weer. Ik schreef er ooit al eens iets over. Of het al veranderd is in tussentijd? Ha, haha, hahahahahaaaa… need I say more?

Bon, eten moeten we toch, en ik heb dat dan maar gekoppeld aan een goed doel en een ontbijt besteld. Zelluf ja, ik kan dat, en vooral, ik ontbijt graag. Het voordeel is dan ook dat ik zeker ben dat ik lust wat er in de box zit. En voor de rest zal er niets bijzonders gedaan worden. Een loopke geplaceerd en straks een glas cava omdat ik dat dan verdiend heb. Tenslotte heb ik toch maar weer schoon 10 zonnige kilometerkes in de beentjes. Dat.

Neen, qua romantiek is het hier geen hoogvlieger. Nochtans, ik kan sommige dingen wel smaken. Al zijn het dan waarschijnlijk ook net die dingen die maken dat ik romantiek als iets onhaalbaar bekijk.

Neem nu deze quote, door William Parrish (Sir Anthony Hopkins) in “Meet Joe Black”. Jeps, die film met Brad Pitt ja. Neeje, ik wil daar verder niks mee zeggen. Maar dit dus: “Love is passion, obsession, someone you can’t live without. I say, fall head over heels. Find someone you can love like crazy and who will love you the same way back. How do you find him? Well, you forget your head, and you listen to your heart. And I’m not hearing any heart. Cause the truth is, honey, there’s no sense living your life without this. To make the journey and not fall deeply in love, well, you haven’t lived a life at all. But you have to try, cause if you haven’t tried, you haven’t lived.“
En dat, dat vinnekik dus kweeniehoeschoon!

En om af te sluiten ietske van Tom Waits… ook kweeniehoeschoon, en op een dag als vandaag mag dat ook gewoon, vinnekik.

Ik ben gestart!

Jeps, ik ben gestart, met de yoga. Met dank aan de tips die ik kreeg! Allez ja, ik heb nog maar 2 lesjes gevolgd (Adriene inderdaad 🙂 ), maar tot hiertoe valt het al goed mee.

Jeps, het valt goed mee, ondanks het feit dat ik moet toegeven dat ik me af en toe wel een beetje als een olifant in de porseleinkast voel. Sommige dingen zien er heel simpel uit, tot ik ze dan probeer. Allez, hoe moeilijk kan het zijn zeg, om als je op je knieën zit in 1 vloeiende beweging op je billen gaan te gaan zitten met de benen gekruist.

Eeeeh… heel moeilijk dus! Ik wil ook niet weten hoe het eruit ziet als ik denk dat ik een beweging even elegant uitvoer als Adriene. Maar goed, we zijn nog maar aan het begin van wat ongetwijfeld een bloeiende yoga-carrière in wording is, dus ik zet door! Op zijn minst de 30 dagen van dit programma. Wie weet ga ik het nog echt leuk vinden. Nu is het een çavakes, maar ik voelde al wel dat sommige spieren dit wel kunnen gebruiken.

Plancheren bijvoorbeeld, dakkanekiké!
Een brugske maken is dan weer lastiger, maar ik weet dat het een oefening is die goed is voor de bilspieren. En die bilspieren, daarvan weet ik dat die beter getraind moeten worden om beter te kunnen fietsen, dus ik heb wel degelijk het gevoel dat ik hier goed zit. Soepeler word ik vast vanzelf wel, al is het maar een beetje.

En zoals Adriene ook zei: het lastigste is er zijn en starten. Dus bon ja, dat ga ik gewoon doen. 2 down, 28 to go. Ik kan dat, en ik kan daar ook een gewoonte van maken.

En neen, geen foto’s. Neehee, dit ben ik niet. Neen, ook de onderste niet neen! 😛

Start to yoga?

Met al dat corona-gedoe en sportlessen die nu zowat overal aangeboden worden, betalend of niet, popte er zo toch ook een idee in mijn hoofd. Nu popt er wel meer in mijn hoofd (ik dacht ik zeg het maar zelf al), maar dit blijft nu toch al wel een tijdje hangen.

Ik heb het ooit al wel eens gedaan, yoga. 1 les. En daarna heb ik de rest van mijn lessen weggegeven. Niets voor mij, te zweverig. Dat idee. Of die les toen toch. Maar als ik dan lees dat zoveel mensen daar deugd van hebben, dan heb ik misschien gewoon de verkeerde les gevolgd toen? Of ben ik gewoon in de verkeerde soort yoga terecht gekomen.

Ik weet het niet. Ik ben in ieder geval op zoek naar iets, naar iets wat mij een beetje kan helpen om mijn hoofd leeg te maken, en daardoor dingen in perspectief te plaatsen, om het gemis aan vanalles op te vangen. Eigenlijk om een beetje balans te brengen. Mind, body, spirit. Zoiets. Als aanvulling op het wandelen, lopen, fietsen en de core stability. Too much is not enough, nope. Beetje adrenalineverslaafd vermoed ik, al denk ik dat er bij yoga weinig adrenaline vrijkomt. Of zie ik het verkeerd?

Enfin, om dus maar te zeggen: ik ben op zoek naar tips over yoga, online dan. Een of andere les waar ik eens kan proberen of het toch niet iets voor mij is. Een mat heb ik in ieder geval al. Een mens moet ergens beginnen, toch? 😉