Ik heb een probleem. Een beetje zo. Een mentaliteitsprobleem zeg maar. Allez ja, vind ik toch zelf.
Momenteel ben ik dus thuis. Werkloos, officieel. Voor 2 weken toch. En dat was een eigen keuze. Want ik zou wat rust nodig hebben na dat collectief ontslag, en alles even op een rij moeten zetten vooraleer in in die nieuwe job spring. Dus ja, ik zag mezelf al, vooraf: genietend van het thuis zijn, genietend van het niets-moeten, genietend van die zee aan vrije tijd, genietend van wat extra beweging, genietend van het leven gewoon, quoi.
De realiteit, die is even anders. Want nu ik toch thuis ben, kan ik evengoed met de auto naar de garage. Of de belastingen (laten) invullen. Moest de garage ook eens niet in orde gezet worden? En moesten er daar ook niet wat kastjes geïnstalleerd worden? En wat met die berg aan was? En oh ja… er moet nog wat eetbaars voorzien worden voor vanavond. En prut… het is gewoon veel te heet voor die extra beweging, ik was woensdag, na die dag garage opruimen en kastjes sleuren helemaal gaar.
Bon, u raadt het al… van echt genieten (op Eddie Vedder maandagavond na dan, ik zit nog altijd op dat wolkje, en ja, het is nogal aan de rozige kant 😀 . Vertelde ik eigenlijk al dat ik nu eindelijk “I am mine” live heb mogen horen? Maar dat het een ander nummer was dat veel harder binnenkwam dan dat? Neen? Dan zal ik dat misschien nog een keertje moeten doen denk ik. Want uiteraard heb ik wat tranen uit mijn ogen moeten vegen. Omstandigheden en vanal. Ik ben ook zo’n watje, soms. Een watje op een wolkje. 😉 ) kwam er nog niet veel in huis. Teveel ‘moetjes’. Moetjes van mezelf.
Dus ja, dat moet (ja, dat moet, alweer) anders. Ik heb nog 1 week “werkloos” zijn te gaan. En daarna heb ik dat ook weer gehad. Ik ben uiteraard niet echt werkloos, want ik heb al mooie vooruitzichten. Maar die extra vrije tijd, die had ik toch even anders ingecalculeerd. Ik zag mezelf al flaneren over leuke markten (dat ik eigenlijk helemaal niet graag naar de markt ga is een detail, laat staan dat ik zou weten hoe ik dat moet doen, dat flaneren), ik zag mezelf al ’s ochtends ergens op een leuk terrasje een ontbijt nuttigen (dat ik eerst na het opstaan wat tijd nodig heb om wakker te worden was ik selectief vergeten), ik zag mezelf zelfs al ergens in een leuke stad wat gaan shoppen (dat ik eigenlijk niet zo graag in een stad ben én dat ik ook niet graag shop… enfin, u snapt het intussen wel).
Volgende week ga ik dat dus anders doen. Ja, de auto moet nog eens terug naar de garage, maar dit keer gaat de fiets mee zodat ik geen 3u moet zitten chambreren in een bloedhete hangar. Voor de rest heb ik weinig plannen. Al die dingen hierboven, die zijn van de lijst geschrapt wegens toch niets voor mij. In plaats daarvan heb ik geen lijst. Ik ga gewoon de dag plukken. Een hele week lang. Allez ja, en mijne fiets een keer poetsen misschien, kwestie van dat die op dat nieuwe werk in dat nieuwe gebouw niet teveel uit de toon gaat vallen. Maar, dat is enkel als er terug meer water mag gebruikt worden, want anders kan het niet. Sterker, mag het zelfs gewoon niet. En die duurloop van 2,5u die zou ik ook heel graag doen volgende week, als het wat frisser is. Want binnen 5 weken zo ongeveer wachten die 26 kilometer in de Harz. Stilaan begin ik mij wel af te vragen waar ik aan begonnen ben… stress!
Bon, ik ga eerst maar eens starten, met dat plukken van die dag. Oeps… zie ik daar nu onder dat venstertablet een stofnet hangen? Eerst even de stofzuiger nemen …. maar daarna! En dan! Maar echt hé!
Alles ging vlot. Nummer afhalen, T-shirt ook. Alles onder controle. Ik besloot van niet op de start te wachten maar al door te fietsen naar een punt ergens tussen kilometer 3 en 4. Om zeker te zijn dat we elkaar niet zouden missen, kreeg ik het polsbandje met de richttijden van 3u45 mee. Een tijd die in normale omstandigheden meer dan haalbaar was. Wat extra zonnecréme en nog een slok water, en we waren er gewoon klaar voor. Nu ja… klaar. Het zweet gutste tegen die tijd al van ons af, en we hadden nog niet eens iets gedaan.
Op de gepaste tijd, zelfs iets vroeger, kwam Michaël er door. Ik dacht dat hij al onder 1 of andere tuinslang doorgelopen had, maar het was zo heet dat het gewoon zweet was dat al van hem afgutste. En het was nog maar net begonnen. Ik pikte vlot aan, en we hadden allebei het gevoel dat het wel zou goed komen. En dat deed het ook. Ik kon vlotjes meefietsen, en ook op de stukken waar ik vooraf gedacht had dat ik niet zou kunnen meefietsen, lukte dat wel. Meevaller. Ik was overigens niet de enige die mee fietste. Op sommige momenten zou je gedacht hebben dat je op een fietsomloop zat in plaats van op een loopomloop. Mea culpa ja… maar ik denk wel dat ik altijd rekening gehouden heb met de lopers, en dat ik quasi nooit in de weg gefietst heb. Zelf lopen, dat helpt wel om dingen te kunnen inschatten. De buitenbochten nemen bijvoorbeeld… een kleine moeite als fietser.
Dat die bakker gesloten zou zijn wegens – tadaaaaaa – sluitingsdag, dat stond niet in mijn planning. Er zat bijgevolg niets anders op dan op zoek te gaan naar een andere bakker. Ik was al bijna terug thuis tegen dat ik de volgende bakker tegenkwam. Koeken gekocht, en dan weer terug. Tegen dat ik dan eindelijk op het werk arriveerde was ik én 10 minuten te laat op de douche-afspraak van 8u, én had ik 6 kilometer extra gereden. Een mens moet er wat over hebben!
