… soms zijn er geen andere woorden nodig:
Ik kon niet zeggen wat ik voelde
ik heb het ook niet uitgelegd
maar tóch wist jij wat ik bedoelde
de stilte had het al gezegd
als ik je kuste of je griefde
in blijheid of in droefenis
de liefde is pas échte liefde
als stilte taal geworden is.
(c) Toon Hermans
Terwijl ik mijn slaatje met kip zit te eten klik ik de optie ‘herinneringen’ aan van mijn FB-pagina. Jeps, ik weet dat eten en scrollen niet gezond is, maar daar hebben we het weleens op een andere keer over. Misschien. 😉
Neen, ik wou het over iets hebben wat bij die herinneringen stond, namelijk dit:
En ‘oeps’ inderdaad. Want foto 1 is ongeveer van rond mijn 40e verjaardag, en foto 2 is van 2018, bij de finish van de Harz-Gebirgslauf (overigens, 23 mooie kilometertjes waren dat! 😉 ). 5 jaar geleden dus. En op die 5 jaar zijn er ongemerkt (ha! haha!) toch wel weer wat kilootjes bijgekomen. En ja, dat merk ik. Niet alleen op de weegschaal, maar ook in een hoop kleding waar ik of niet meer in pas of die mij de adem beneemt. Letterlijk, want te spannend.
Jullie zien bijgevolg al waar dit naartoe gaat. En dat zal niet naar de linkse foto zijn, want zo wil ik absoluut nooit meer zijn. Passief, met een gewicht van om en bij de 124 kilo, en een BMI van rond de 46. Al moet ik ook wel zeggen dat het nu niet zo dramatisch is als toen. En gisteren, toen ik mezelf als “dik” bestempelde, kreeg ik zelfs een preek van de dochter. Maar dat neemt niet weg dat het hoog tijd wordt om in te grijpen, want er zijn kilo’s bij, en die kilo’s die moeten er ook weer af. Iets met mezelf terug beter voelen, en ook iets met een uitdaging van 10 mijl (neen, niet nu neen, later!) en iets met fietsen in de champagnestreek. En dat is bergop. En voor bergop is het toch gemakkelijker met iets minder gewicht. Bergaf gaat met dit gewicht wel gemakkelijk, maar bon… ik moet natuurlijk eerst die berg ook wel op geraken!
Maar dat maakt dus wel dat de klik er blijkbaar weer ineens was. En dat ik er weer voor wil gaan, helemaal gemotiveerd! En ja, sla met kip is ook gewoon lekker. En niks extreems. Gewoon, gezond afvallen, zoals ik al eerder deed. Ik kan dat, ik wil dat. Blijft nog het doen! Dus bij deze: Let’s go!
31 december, 17u. Oepsie. Jaar bijna teneinde, en ik heb nog altijd geen jaaroverzicht geschreven, laat staan gepost. Nu ja… ik had er eigenlijk ook niet veel zin in moet ik eerlijk zeggen.
Want bon ja, wat valt er te vertellen? Sportief was het jaar geen hoogvlieger, met een meniscusoperatie, een botsing met een e-bikester en een conditie die niet helemaal mee wou. En ja, het ene is het gevolg van het andere.
Langs de andere kant lukte het mij toch wel weer om met een Start-To-Run schema en een ijzeren discipline terug naar die 5 kilometer te trainen. Een 5 kilometer die ik, ter afronding en bekroning, liep op mijn verjaardag! Hoera! Alleen was daarna het vat af vermoed ik, en was het gedaan met de ijzeren discipline. Doel weg, discipline weg, zoiets. Dus ik liep een hele week niet – te koud, te nat, te vanalles – en liep een week daarna toch weer een keer die 5 kilometer. En dat lukte. Om de dinsdag daarna niet eens aan 2,5 kilometer te geraken. Qua motivatie kon die wel tellen. Maar omdat ik vond dat ik zo het jaar toch niet kon afsluiten, zette ik vandaag tegen de wind in toch maar weer aan voor een loopje. En goed, het was even doorzetten, het was vooral ook mezelf blijven motiveren, maar die 5 kilometer ter afsluiting van 2022 die zijn in de pocket! En de moraal van het verhaal: de dag voordat ik loop moet ik niet op 150 Watt en tegen 30km/u gaan Tacxen, dan zal het beter gaan met de beentjes. 😉
OK, de statistieken dan. Qua fietsen valt het al bij al nog mee, ik fietste toch maar mooi 5.620 kilometer bij elkaar. En mijn start-to-run bracht toch ook 137 kilometer op. Ik fietste 1 keer dit jaar 100 kilometer, naar Scherpenheuvel en terug. En verder was het geen sportjaar om over naar huis te schrijven.
Maar alles kan altijd beter, en morgen gaan alle statistieken weer mooi terug op nul. Nieuw jaar, nieuwe kansen. Maar vooruitlopen op de zaken ga ik niet meer doen. Geen doelen qua hoeveelheid kilometers, maar gewoon genieten van al wat er op mijn loop- en fietspad komt. Kwestie van teleurstellingen te vermijden. Wat ik wél ga doen, want dat is iets wat ik blijkbaar toch nodig heb, dat is een doel zetten om naartoe te trainen. Iets als pakembeet 10 kilometer lopen tegen Pasen, of iets als pakembeet 10 miles lopen tegen november. Geen zotte dingen, geen zotte verwachtingen, maar gewoon rustig en doelbewust trainen, en genieten van wat ik wél kan, in plaats van iets onbereikbaars na te streven. Jeps, dat gaat ‘m zijn. Want zoals ik al tegen een collega zei: “dat leeft gemakkelijker”. Ik kijk alvast uit naar 2023 enneh… maak er zelf ook wat moois van!
Ready? Set? Go!
34 hokjes had ik afgevinkt op mijn restart-to-run schema, en dan nog 1 recuploopje gedaan. Om het te doen uitkomen, want hoe fantastisch zou het niet zijn om mezelf een verjaardagscadeau te gunnen in de vorm van terug 5 kilometer te kunnen lopen? Aha! Net geen 12 weken opbouwen, en eindelijk was het dan toch zo ver! Ik mocht terug 5 kilometer lopen! Woohooww!
Onnodig te zeggen dat ik al voor de wekker wakker was zeker? Ik had er zin in, en er was toch ook een soort van spanning te voelen. Spanning voor die 5 kilometer, spanning omdat ik niet heel zeker was dat ik het zou kunnen.
Wij van start. In het bos, want dat is nog altijd het fijnst om te lopen. Wel koud, maar een kilometer verder was er al niet veel meer te merken van die kou. Topweer om in te lopen eigenlijk. Schitterende zichten ook, in die bevroren omgeving. Al pratende liep het best wel vlot, en kilometer 2 was er in no-time! Heey, dit ging goed! Mijn compagnon-de-route merkte het ook, dat het vlotjes liep en ik ook geen moeite moest doen om te praten.
Ha, kilometer 3! Over half zeg. Zo gaat het goed, zo gaat het beter, alweer een kilometer. Hey, en ken ik die man daar niet? Jeps, een collega, op wandel. Even roepen! En zeggen dat ik maar anderhalve kilometer meer moet! Woohooowwww!
Kilometer 4 liep ik bijgevolg ook netjes uit. Die vijfde zou mij nu toch ook wel lukken zeker? Zo tegen 4,5 kilometer vond ik dat het écht wel super vlot liep. Mijn looppartner checkte even mijn hartslag, en ook die was nog dik in orde. Ik had goede benen, de conditie zat goed…laat die 5 kilometer maar komen. Nog even een klein stukje tussen de vijvers, want we waren helemaal rond, en tadaaaaaa! 5 kilometer in de pocket! Woohoow, I did it, en ik kan het nog! En wat een deugddoend loopje was dit! Na zoveel weken opbouwen probleemloos terug lopen. Wat kan een mens zich meer wensen voor zijn verjaardag? 😉
Ik ben dus terug in loopbusiness. En hoe dat verder loopt, dat zien we dan komend jaar nog wel. Eerst die 5 kilometer maar eens “consolideren”. Wanneer mag ik terug? 😉
We zijn er bijna, maar nog niet he-le-maal! Ik dacht het daarstraks, en zong het net niet luidkeels mee, toen ik mijn rondjes liep. De rondjes van het voorlaatste hokje op mijn Start To Run-schema! Jaja, dat het vooruit gaat, vree goed vooruit!
De goesting was er anders niet vandaag. Koud, weetjewel. En ook, waarom wou ik ook alweer terug die 5K kunnen lopen? Anders had ik gewoon binnen kunnen blijven, beetje hangen, beetje rommelen. Neen, nu moet ik mijn schema verder gaan lopen. Mopper mopper, geen goesting, maar volgende week staat dat belangrijke loopje gepland, dus geen keuze. Toch? Dus … toch maar die loopkleding aan – gelukkig heb ik nog wel wat winterloopkleding liggen – en gaan. Ik zou er anders achteraf ook wel spijt van gekregen hebben vermoed ik.
En heeeeeey, gelukkig maar! Want buiten dat het bij de start wel heeeeeeel frisjes was, liep het verder wel vlot eigenlijk. ’t Is te zeggen… ik was alweer een beetje bang of ik het wel zou kunnen. Want de vorige keer moest ik 15-20-5 lopen, met telkens een minuutje wandelen tussen, en die 20 minuten… maaaahaaaan, dat was afzien. En aftellen. Het ging niet, het liep niet, het ging erg erg maar dan ook heel erg moeizaam. En dat was ook te zien aan het tempo. Dus ja, vandaag dus met een klein hartje aan de langste training op het schema begonnen: 20-15-10, ook telkens met een minuutje ertussen. Maar de schrik was er voor niks, want dit ging echt stukken beter dan het vorige loopje! Zo goed, dat ik er op het einde zelfs nog een klein sprintje kon uitpersen. Wooohoowww!
De cooling-down daarna was letterlijk een cooling-down, want ik was nog op een kilometer van huis. Doorstappen dus maar. En toch redelijk koud terug thuisgekomen, maar met een hartslag die weer mooi netjes naar beneden ging. Mooi, zo zien we dat graag. En thuis wachtte uiteraard ook de welverdiende warme douche.
Nu dus nog 1 vakje af te vinken op mijn schema, 2×20 met 1 minuutje tussen. Daarna mag ik nog een recuploopje doen van 2×10 “om het te doen uitkomen”, want het staat eigenlijk niet op het schema, en volgende week is het dan zover: dan loop ik voor het eerst in ongeveer een jaar tijd terug 5 kilometer. Er zijn nog wat twijfels, omdat ik nu telkens toch wat uitkijk naar dat minuutje stappen, maar ik hoop dat het mij lukt! Dus op naar volgende week, op naar de volle 5 kilometer! Jihaaaaaaa!
En kwestie van mezelf te motiveren… wat loopfotootjes van toen het allemaal nog vlotjes liep. Want daar wil ik terug naartoe, naar dat vlotjes en zonder nadenken lopen. Want is er iets leuker dan dat? Hmz… ja fietsen misschien… maar dat is weer een ander verhaal. 😉
Even de spanning opbouwen; want die 4×8 minuten waarvan sprake in mijn vorige blogje, liep ik die nu? *spannend tromgeroffel op de achtergrond*
Jaaaaaaa, natuurlijk liep ik die! *katsjing*! Ik zeg niet dat ik ze liep met de vingers in de neus, want vooral de laatste 8 minuten heb ik best wel mezelf moeten overtuigen dat ik het kon, dat het niet meer ver was, dat ik al over halfweg was, dat het maar 2 minuutjes meer waren… maar als er nu 1 ding is wat ik best wel kan, dan is het doorzetten. En dat heb ik dan toch wel gedaan. Tempo wat minder (nog minder, maar dat komt wel weer goed), en blijven gaan. Al was ik toch wel blij toen ik uiteindelijk mocht wandelen.
Ik keek dan ook een beetje de kat uit de boom voor de 2×10 en 1×12 die daarop volgde. Als ik al zoveel moeite had met die laatste 8, dan zou die laatste 12 ook wel een lastige worden. Feit is: ik moet niet zoveel op de zaken vooruit lopen. Feit is ook: ik moet niet zo panikeren vooraf. Want wat bleek: dit was een ongelooflijk fijn loopje. In de gietende regen, door te plassen, in het laatste avondlicht in het bos. Aaaaaah… genieten, echt! Toen bij het uitwandelen dan ook nog eens “Footloose” door mijn Shokz knalde, was het hek wel een beetje van de dam.
“Dans alsof niemand je ziet”, wordt er weleens gezegd. Awel… niemand zag mij, en plots waande ik mij een beetje de hoofdfiguur uit Footloose. Zij het minder gestroomlijnd. En ok ja, ik geef toe, ook mijn dansmoves zijn wat minder. Maar het is de gedachte die telt, en ik heb er zooooo van genoten. Genoten van door- en doornat door te regen te huppelen, genoten van het door de plassen lopen, genoten van het feit dat het zo makkelijk liep, genoten van de simpele constatering dat ik nu écht terug aan het lopen ben. *insert blije smikkel 😉 *
Heel eventjes flitste het dan ook door mijn hoofd dat ik die 5 kilometer nu toch ook al zou kunnen doen. Ik duwde deze gedachte toch wel heel snel weg. Want 1 zwaluw maakt de lente nog niet, en er komen best nog wat looplesjes voor die 5 kilometer. Neen, laat mij maar rustig verder verstandig opbouwen. En dan kan ik binnenkort weer van “run to the hills” doen. 😉 😀
Overigens, sidenote: wat is het geweldig in het bos op dit moment. De kleuren, de geuren.. zalig!
Yes! Over halfweg! Want zoals eerder gezegd of geschreven: ik ben aan het restart to runnen. En ik ben dus over halfweg. En ik moet zeggen, toegeven ook: op zich gaat het tot hiertoe wel goed. Een stuk beter ook dan de eerste keer toen ik ging start to runnen. Alleen bleek mijn loopconditie na net geen jaar niet lopen quasi onbestaande, en laat die quasi er ook maar af. Van een reality-check gesproken, allookes!
Maar no pain no gain, en dus startte ik met 9 minuten lopen en evenveel minuten stappen. Intussen zit ik nu toch al aan 25 minuten lopen en ongeveer 9 minuten stappen. De loopminuutjes zijn dus meer dan verdubbeld. En het goede nieuws is dat ik nog geen enkele keer heb moeten ‘poteren’, dus het loopt best wel vlotjes tot hiertoe. Ik ben een goede schemaloper denk ik.
Maar dat was tot hier toe, en daarmee zeg ik het al. Want ik wierp daarstraks even een blik op mijn schema, kwestie van al moreel klaar te zijn voor volgende week natuurlijk, en en en… het lijkt dat de zwaarste weken in de opbouw aangebroken zijn. Want daar staat bijgot 4×8 minuten lopen! Vier keer acht! Hallookes! Ik heb tot op heden nog geen enkele keer in mijn schema 8 volle minuten moeten lopen, en nu dus ineens vier keer acht!
En jaja, ik weet het; ik heb ooit al veel meer dan 8 minuten gelopen. Maar die ‘sprong’ van het vorige lesje (3, 4, 5, 6 en 7 minuten met telkens 2 minuutjes wandelen) naar 8, 8, 8, en 8 minuten… die lijkt mij plots zo groot. Dat gaat van 25 minuten lopen gelijk naar 32 minuten lopen. En ja, ik weet het, ik zou dit moeten kunnen. Maar toch is dit een beetje beangstigend, vooral dan in de zin van ‘ga ik dat wel nog kunnen?’ Beetje faalangst vrees ik. Niet eens bescheidenheid neen. Misschien moet ik ook gewoon niet zoveel op de loopfeiten vooruit lopen en het gewoon doen. Maar goed, gezien ik niet met een app werk en zelf mijn loopminuutjes in het oog houd, moet ik ook het schema wel kennen.
Overigens is lopen voor mij nog altijd niet vanzelfsprekend. Dat is het nooit geweest, dat zal het ook nooit zijn. Het is iets wat ik graag doe, maar ook iets waar ik heel hard voor moet werken. Ik ga er wel vanuit dat de mensen die dit schema gemaakt hebben weten wat ze doen. Het is in die zin ook een beetje een schema op maat, omdat het niet opbouwt naar 30 minuten (want ik loop geen 10km/u) doch wel naar 40 minuten lopen. En dat zou ik moeten kunnen. Hoop ik.
Dus ja, ik vind het best wel spannend. Ik kijk er ook nog altijd wel heel erg uit om terug die 5 kilometer te kunnen lopen. En meer. Uiteraard. Dus ik hoop écht dat ik het schema ga blijven baas kunnen. Nu eerst die 4×8 minuten maar eens zien te lopen. fingers crossed! 5 weken, counting down.
Of ik 5 november kon vrijhouden? Ja, dat kon ik, maar waarom dan? Het antwoord was simpel: “dat zul je dan wel zien”. Ha, een verrassing dus! Leuk leuk leuk. Ware het niet dat ik social-mediagewijs amper 1 dag later een aankondiging zag passeren en toen gelijk dacht: “hmz… dat zou het weleens kunnen zijn!”
Ik dacht mij eerst – om de verrassing niet te bederven – van de domme te houden en te gebaren alsof ik echt van niks wist. Maar diegenen onder jullie die mij écht kennen weten dat dat niet werkt. En dus flapte ik het er op een dag toch maar uit, dat ik dacht te weten waar we naartoe zouden gaan. Ik kreeg als antwoord een glimlach en een schouderophalen, maar niet echt bevestiging. Maar ik bleef ervan overtuigd: dit zou het écht wel zijn!
In de weken dat 5 november dichterbij kwam, loste de groep in kwestie – want uiteraard ging het over een optreden – een nieuw nummer. Een nummer dat ik in de lopende conversatie op whatspp gooide, en waarop ik als antwoord kreeg: “Knap nummer!”
Wijzer werd ik er dus niet van, van al dat gepols. Overtuigd des te meer. Nee zeker! Of ja zeker! Wij zouden toch zeker wel naar Mystery gaan voor een avondje progrock! Alleen die bevestiging, die kwam er nooit helemaal. Alleen maar halfslachtig! 🙂
En toen werd het 5 november, en vertrokken we voor 1u40 rijden apeupres. Mystery zou het wel degelijk worden. Woohoow!
Een kleine verdwaaltocht voor pizza – don’t ask – later arriveerden we aan het Poppodium Boerderij in Zoetermeer. Gelukkig geen file aan de ingang zoals de eerste keer we daar waren, en direct binnen. Hoera voor een vlotte organisatie. Een passessie T-shirts later (hij, niet ik) stonden we op de tweede rij voor het podium. Nice, want op die manier zie ik ook iets.
En dat het een geweldige avond werd! Gepassioneerde muzikanten die met plezier op een podium staan, dat is altijd fantastisch om te zien én te horen. Genieten dus, van de eerste tot de laatste noot. Zeker ook toen we na de pauze vlak voor het podium stonden. Alles vanop de eerste rij, beter wordt het niet! OK ja, de selfie kon beter, maar blame it on the light!
Iets meer dan 3u later zaten we dan ook nagenietend in de auto op de terugweg. En op die terugweg viel het ons ook weer op, dat wat we op de heenweg zagen:
Eh, pardon? Staat er dan aan de Belgische grens een plakkaat met “ik rij kini”? Uhu, flauwe humor, slappe lach inclusief, want moe en zo vanal. 😉 Toch maar even de grote G erbij gehaald, en tadaaaa: mono rijden wil eigenlijk zeggen dat je alleen maar met rijden bezig bent. Duidelijkheid, altijd fijn, dus daar hoefden we niet meer van wakker te liggen. Neemt niet weg dat het een rare boodschap is als je de communicatie errond niet kent.
In ieder geval: het was een topavond in goed gezelschap, merci M! Nu nog uitvissen waarom ik in maart een avond in mijn agenda moest blokkeren…. 🙂
Wat wil ik? Het is niet echt een levensvraag, maar wel eentje die mij de laatste tijd nogal bezighoudt. Neem nu dat gewicht. Wat wil ik nu? Wil ik afvallen? Wil ik eigenlijk liever niet gewoon zijn wie ik ben? Haal ik mijn gevoel van eigenwaarde uit kilo’s minder? Ben ik dan niet goed zoals ik ben?
Echt, ik word nog eens gillend gek van mezelf. Want ja, wat wil ik? Ik weet het eerlijk gezegd totaal niet. Dat gewicht speelt mij parten, maar ben ik het eigenlijk niet een beetje zelf die mezelf parten speelt? Ahaaaaaa! Good thinking Sandra!
Wat bon ja… ik kan naar de diëtiste lopen (fietsen, stappen), daar geweldig waardevolle tips en tricks krijgen, en daar vervolgens ook geweldig mijn voeten aan vegen tot de week voor ik weer op de weegschaal moet. Om dan vervolgens een week in een soort van crashmodus te gaan, en inderdaad een lager cijfertje op de weegschaal te zien. Of ook niet. Want soms helpt zo’n weekje quasi niet-eten ook gewoon niet. En is dat dan ook gezond? Neen, en dat is wél een zekerheid, dat dat inderdaad niet gezond is. Maar waarom kan ik mij dan niet gewoon aan het – toch wel eenvoudige – plan van de diëtiste houden? Awel… simpel… koppigheid. Koppigheid, want het is iemand anders die mij zegt wat ik moet eten, moet doen. En dat werkt bij mij niet. Dat heeft nog nooit gewerkt, al niet sinds ik kind ben. Dus neen…. ik mag dat eigenlijk niet meer doen.
Wat ik dan wel moet doen? Mjah, ik zou zeggen: vertel het mij. Maar zoals je hierboven al kan lezen: that ain’t gonna work! 😉
Overigens, die frustratie over dat gewicht… ja, ik ben nog altijd wel te zwaar. En neen, het is niet meer zo dramatisch als jaren geleden. Ik kan nog altijd in de gewone maten shoppen, en op zich is dat al een goede maatstaf. En toch is dat niet genoeg. Iets met dat ideale beeld en daar niet aan kunnen voldoen. Maar wat is dat ideale beeld? En waarom zou ik daaraan moeten voldoen? Ook weer van die vragen waar ik geen antwoord op heb. Laatst stond ik bij een collega in haar bureau te klagen en te zagen (jeps, ook dat kan ik) over dat gewicht, en zei zij heel simpel: “‘maar Sandra, jij ziet er geweldig uit”. Toink! Eat that Sandra! Of neen, laat dat eten maar zo, maar bon…. jullie snappen het plaatje wel.
Ik zie mezelf ook anders dan anderen mij zien, denk ik. Al weet ik uiteraard ook dat niet zeker. Wat ik wel zeker weet is dat zo’n negatief zelfbeeld van meer dan 40 jaar, dat je dat ook niet zomaar wegtovert. Neen, dat “tover” je niet zomaar weg.
En dat negatief zelfbeeld, dat gaat nog veel verder dan dat gewicht. *insert denkbeeldig een hele exposé over twijfels en onzekerheden die ik hier nu toch maar niet post*
En ja, daarom heb ik dan maar die volgende afspraak bij de diëtiste afgezegd. Het heeft geen zin om verder met de moed der wanhoop tegen mezelf te vechten, want zoals ik zelf al meermaals heb ondervonden: dat werkt momenteel niet voor mij. Het is mezelf waar ik mee aan de slag moet, niet met mijn gewicht. De clou zit hem denk ik in mezelf een klein beetje liever gaan zien. Een ietsiepietsie om te beginnen, misschien maakt dat al een wereld van verschil. Enfin, ik ga dat proberen. Wat negativiteit schrappen, en wat positiviteit toevoegen. Kwestie van ergens te starten. Moest daar nu een schemaatje à la Start To Run voor zijn hé… 😉
Enfin, om kort te zijn: ik moet wat meer naar onderstaande quote gaan leven en denken denk ik… allez ja, ik weet dat wel zeker, maar de twijfel zit er nu eenmaal in hé! 😉
Ik wandel. Ik fiets. Ik fiets zelfs meer dan dat ik de auto gebruik. En toch, toch is er iets wat knaagde. Een gevoel dat ik niet helemaal kon thuisbrengen. Er was een soort van gemis, een gemis naar een soort van vrijheid, naar een soort van geluksgevoel. Een gevoel dat ik eigenlijk niet meer kon vinden.
Eigenlijk miste ik gewoon het lopen. Ik heb een hele tijd gedacht dat het zonder lopen ook wel zou lukken, omdat ik toch fiets. En eigenlijk liever fiets dan loop wegens minder intensief, en omdat mij dat nu eenmaal gemakkelijker afgaat. Ik kon er niet zo goed de vinger opleggen, maar op een gegeven moment werd het toch helder. Het is eigenlijk het afzien, en vooral dan het gevoel na dat afzien, wat ik mis. Beetje bizar wel, afzien missen. Ik krijg ook een ander soort van voldaanheid van lopen dan van fietsen. Ik miste ook mijn rustige zaterdagse rondjes. Vertrekken en niet weten naar waar je gaat lopen, maar wel een mooi toereke doen. Gewoon, omdat het kan. Of kon.
Dat, en ik heb natuurlijk ook wel iets van uitdaging nodig. Iets wat mij triggert om ervoor te gaan, een doel. Iets met een schema, iets waar ik zicht op heb, iets waar ik mij nog eens helemaal op kan toeleggen.
En dus was het simpel: ik moest terug gaan lopen. Start to runnen, want dat had de specialist mij wel duidelijk gemaakt: rustig aan beginnen, en zoveel mogelijk lopen op een zachte ondergrond. Schemaatje gescoord (merci collega), loopgerief van onderin de kast terug bovengehaald, nieuwe sportBH gekocht (heel belangrijk, want met een versleten BH is het helemaal niet fijn lopen!) en starten dan maar!
De eerste minuut lopen was een beetje raar. Raar omdat het zo lang geleden was dat ik gelopen had, dus eigenlijk ook onwenning, en ook spannend. Want hoe zou de knie reageren? Al bij al best goed, en dus liep ik mijn rondje helemaal uit. De dag erna ervoer ik wel wat stijfheid zo aan de knieën, maar geen pijn, dus niets om mij zorgen om te maken. Op naar de volgende lesjes dus!
En ook die lopen tot op heden vlot. Zo vlot dat ik al eens vergeet van tijdig op mijn horloge te kijken en vlotjes mijn loopminuutjes voorbij loop. Oeps! Dit is ook qua gevoel een hele andere start-to-run dan mijn allereerste STR. Toen moest ik echt mijn lichaam overtuigen dat ik dit wou doen, en enkele lesjes steeds maar weer herhalen. Nu loopt dat anders. Ik weet hoe ik loop, ik weet ook dat ik mezelf niet moet overlopen en niet te snel moet lopen, ik weet ook dat ik het kan. En dat het nu even doorbijten is, maar dat de beloning er wel komt, binnen een 10-tal weken. Een beloning die zal bestaan uit 5 hele kilometers lopen!
Ik ben overigens op dit moment weer zo gebeten van dat lopen, dat ik er zelfs het fietsen een beetje voor laat. Want door omstandigheden was het op zaterdag niet gelukt om mijn rondje te doen, en dus moest dat zondag. Of ik moest het lesje verplaatsen naar volgende week en toch gaan fietsen. Ik besloot het fietsen te laten. Een beetje ook omwille van de simpele reden dat, als ik terug meer loop, mijn conditie beter wordt, en mij dat ook zal helpen bij het fietsen. Nu duimen dat het start to runnen zo vlot blijft lopen als het nu loopt. In ieder geval: hier zit een happy herstart to runner, die als alles goed blijft lopen op haar verjaardag een loopje van 5 kilometer kan doen. Van een mooi doel gesproken! 🙂
My thoughts are like butterflies 