Van couch potato naar slowrunner

Ik postte gisteren een blog met mijn nabeschouwing over den Elewijtse Halve. Mijn zoon merkte op dat ook hij nu heel goed zag dat ik heel veel afgevallen ben. Maar dat hem dat er ook niet van weerhouden had om met onnozele commentaar te reageren op de link op Facebook – zijn eigen woorden hé! 😉

Enfin, dat kan en dat mag allemaal… maar daardoor kreeg ik toch weer even een moment van reflectie.

Spot the difference… ik kan het zelf nog altijd niet helemaal bevatten, maar geloof mij maar op mijn woord: dit leven is duuzend keer beter dan het leven van een paar jaar terug, zelfs al was ik toen jonger. Het was tot op heden al een hele reis, maar wel eentje die ontzettend de moeite waard is. Ik kan het iedereen die wat kilootjes kwijt wilt aanraden.

En noteer ook dit: nooit laat ik het nog zover komen. Daarom, ook voor mezelf, een klein overzichtje van mijn ‘reis’ tot nu toe…. ik zit en sta er zelf nog alle dagen van te kijken…

Advertentie

Gezonde feestelijke hapjes

“Gezonde feestelijke hapjes”. Geef toe, het is een aantrekkelijke titel. Zo aantrekkelijk, dat toen ik de aankondiging zag, ik geen moment aarzelde en een vriendin en mezelf inschreef.

Waarna de twijfel toch toesloeg. Want zo’n keukenprinses ben ik helemaal niet. Helemaal niet, als in totaal niet. Maar dit, dit leek mij wel plezant. En gezond, dat ook. Bijkomende plus: de week na de workshop gaf ik een feestje, en dan kon ik eens wat anders presenteren dan chips en nootjes. Toch?

Enfin, wij dus afgelopen zaterdag richting Bouwel, naar de WordFit-studio. WordFit, daar heb ik het al een keer over gehad. Ik heb online een cursus ‘Gezond leren eten’ gevolgd, en daar heel wat bruikbare tips uitgehaald. Daarna ben ik Frédéric, fitheidscoach, ook blijven volgen. En maak ik ook al een keer een receptje dat hij zomaar op het net zwiert.

Dus bon ja… ik vermoedde dat ook ik het wel zou kunnen, die gezonde feestelijke hapjes maken, maar het was toch wel even spannend. Ik had er evengoed wél zin in! Samen met een vriendin op pad, een leuke workshop volgen en nadien nog wat rondstruinen in de stad, er zijn ergere dingen in het leven.

Bij aankomst maakten we kennis met Oshana (ik hoop dat ik dat goed schrijf, in het andere geval: sorry! ) De sfeer zat er gelijk goed in. Er stonden gezonde, maar heel erg lekkere knabbels klaar (die zwarte chocolade! die bananenhavermouthapjes!) en uiteraard water. Niet zomaar water, maar luxe-water. Of hoe noem jij water met munt, komkommer én limoen? Superlekker, echt!

Eens we compleet waren, 8 dames dus, gingen we aan de slag. De taken werden verdeeld. Sommigen werkten in groepjes van 2, anderen alleen. Ondanks dat we elkaar niet kenden, hing er toch een heel prettige sfeer in de keuken. Oshana keek, stuurde bij, en zag dat het goed was. In ieder geval: ik maakte voor de eerste keer in mijn leven zélf toastjes. Boekweit rozemarijn crackers. Uhu. Ik besef dat het geitewollensokkering klinkt misschien, zeker voor mij, maar oewie! Die waren superlekker! Zeker in combinatie met de bieten houmous die we erbij fabriceerden. Ik leerde ook een hele hoop nieuwe dingen kennen. Tahina, ketjap manis, shushi azijn, ik had er nog nooit van gehoord! Nu wel. Ik ben dan ook een complete nieuwe-keuken nitwit, ik geef dat grif toe! Hmz… nu ik het zo opsom, valt het best mee met de dingen die ik niet kende, al heb ik de helft van de ingrediënten die we gebruikten toch niet zo standaard in huis. Misschien tijd voor een switch? Op het boodschappenlijstje: boekweitbloem, amandelbloem, lijnzaad, Quinoa, Wakame, Wasabi, gember, kokosmelk, komijn, sambal, koriander (wat ik overigens superlekker vind!), Panko, Griekse yoghurt, sweet chili saus (hey, dat klinkt een beetje zoals ik: sweet, maar toch met een stekelig kantje! 😉 😀 )

We sloten af met een gezonde receptie. Alle hapjes op tafel, en een lekkere fles Hugo erbij. Hugo was van slag de populairste man in het gezelschap! Sorry Fré! 😀

In ieder geval: omdat foto’s veel meer zeggen dan woorden, hieronder wat sfeerbeeldjes. Ik ben al ingeschreven voor een volgende editie, mocht die er komen! Want het was écht superleuk! En lekker! Dat ook! Reken maar van yeskes!

De afvalsaga…

Prut. ’t Is wat het is. Dat gewicht dan bedoel ik.
Jaahaaa, ik heb er weer enkele weken tegenaan gehikt, tegen dat gewicht. Zie ook die blogpost van goed 3 weken terug. Ik ben ook al 3 keer aan een vervolgpost begonnen, en ik heb hem al evenveel keer niet afgemaakt.

Feit is dat ik eigenlijk niet wil diëten. Ik heb gewoon geen zin in mezelf uithongeren. En vandaag werd het mij gewoon ook weer duidelijk waarom. Want vandaag las ik een artikel over 5 vrouwen die exact 70 kilo wegen, en die er allemaal anders uitzien. Eyeopener, alweer. Gewicht is niet wat belangrijk is, het is hoe je je voelt wat telt.
Daarbovenop volg ik nog steeds Andrea. Andrea van l’Imperfect Life, die ik vorig jaar nog als rolmodel voor mezelf benoemde. Een sterke vrouw, die mij door middel van haar posts af en toe op mijn plaats zet. Ze heeft ook gewoon gelijk: het is niet het gewicht wat telt, het gaat over je goed voelen.

En voel ik mij goed? De ene keer al wat beter dan de andere keer, maar hey.. who doesn’t? Ik kan over het algemeen wel stellen dat het leven wat ik nu heb duuzend keer beter is dan het leven dat ik amper 3 jaar terug leefde. Ik kan echt wel zeggen dat ik tig keer gelukkiger ben, dat ik tig keer meer geniet, dat ik tig keer… noem maar op!

Maar moet ik nu ooit in een modellenmaat passen? Niet dat dat ooit mijn doel was, maar neen… dat moet ik niet. Zou ik met wat kilootjes minder sneller kunnen lopen/fietsen? Misschien. Maar ga ik daar gelukkiger van worden, van die kilometer per uur sneller lopen? Goh… op dat eigenste moment misschien wel, dat ik dan iets heb van “zie mij hier eens goed bezig”. Maar heel eerlijk? Een wedstrijd winnen ga ik nooit ofte nimmer doen, zo realistisch ben ik ook wel. Ik loop puur voor mezelf, omdat het mij goed doet. En zo’n moment van “contentement”, dat had ik eerder eigenlijk ook al, tijdens de training. Dat ik op een gegeven moment besefte dat het tempo voor mijn doen toch wel een stukje hoger lag dan het tempo dat ik meestal loop, en dat ik dat tempo gewoon zomaar liep. Ik had écht iets van: “wauw, zie mij hier eens doen, zie mij hier eens lopen”. Ik heb dat gevoel ook al eerder gehad. Toen ik alleen rondjes liep rond de vijver, en ik na mijn 3de doorkomst een vader aan zijn dochter hoorde vragen “of zij rond de put zou kunnen lopen?”. Ik hoorde de dochter nog net zeggen dat ze dat al wandelend zeker zou kunnen. Ik kan er niet aan doen, maar daar ga ik toch wel heel breeduit van grijnzen. Ik kan dat gewoon, meermaals zelfs, en ik doe het ook!

Idem met dat fietsen. Ik fiets misschien tegen tempo slak bergop, maar hallooooo… ik fiets wél bergop! Daar waar ik eerder – flashback naar Spanje een jaar of 6 terug – moest afstappen om, met heel veel watten in de benen, de weg te voet bergop verder te zetten. Wandelen met de fiets. Letterlijk.
Nu is wandelen met de fiets er niet meer bij. Afgelopen maandag fietste ik gemiddeld net geen 26km/u, en voor mezelf was dat een geweldige overwinning. Vorig jaar was ik nog gefrustreerd omdat ik die 22km/u nét niet haalde. Nu weet ik dat ik met training al een heel eind kom.

Kleren kopen is ook geen frustrerende bezigheid meer. Vorige week zag ik een leuke jurk, en mijn maat was ook gewoon beschikbaar. En hey… ze paste nog ook! Idem voor die jeans. Ik vond dat ze er eigenlijk nogal smal uitzag, maar dat ik die knop en die rits gewoon dicht kreeg, moeiteloos. Dat blijft mij verbazen. Het is toch een soort van ‘kicken’ eigenlijk, in 5 maten kleiner passen. Ik moet nu alleen wel opletten dat ik mezelf wat intoom met dat kleren kopen. Want een jeans, een bloes, een jurk én een jas ‘scoren’… ’t is van de zotte. Waar is de tijd dat ik – als er al eens iets paste – ik dat item in alle beschikbare kleuren kocht en er vervolgens jaaaaaren mee rondliep? Waar is de tijd dat ik snikkend in een paskamer stond omdat alles wat ik aantrok als een gordijn rond mijn lijf viel? En er ook als een gordijn uitzag?

De laatste tijd ga ik overigens ook weer meer naar concerten. Gewoon, in kleine zaaltjes. Ik ben meestal de kleinste van de hoop, wat niet zo moeilijk is met 1m64, maar toch… vroeger zou ik dan achteraan blijven staan zijn, veilig. Ook omdat ik vroeger, zoveel kilo zwaarder en totaal onsportief, altijd rugpijn kreeg als ik een tijdje moest blijven rechtstaan. Nu…. geen centje pijn. *hout vasthouden*. Geen rugpijn, geen pijn in mijn benen. Winst, winst, pure winst!

Daarom ook dat dat diëten mij zo onnodig lijkt. Uiteindelijk moet ik ook – neus op de feiten – gewoon toegeven dat ik nooit een modellenlichaam ga hebben, en dat dat ook niet nodig is. Mijn lijf kan perfect wat ik wil dat het kan. Het kan fietsen, het kan lopen, en vooral: het is gezond. En dat laatste is zooo belangrijk! Veel belangrijker dan supersonisch snel kunnen lopen of fietsen.

Er is blijkbaar ook geen perfect lichaam nodig om complimentjes te krijgen. Ik krijg ze, en ik moet er echt eens mee leren omgaan.  Afgelopen vrijdag zei nog iemand spontaan dat ik er goed uitzag, en daar stond ik dan met mijn mond vol tanden. Zaterdag werd er dan terloops vermeld dat ik alsmaar lijk smaller te worden, een compliment waar ik wel een dankjewel voor gestameld heb, en maandag zei mijn nieuwe achterbuurvrouw mij dat ze mij heel erg sportief vond. Waarop ik murmelde dat ik alleen maar wat fiets en loop. Terwijl dat gewoon een fantastisch compliment is!  Die dame kent mij alleen “van ziens”, en haar was het blijkbaar al opgevallen, al dat gesport. Dinsdag meldde mij iemand ook nog terloops (tijdens het lopen ja) ‘dat mijn kontje mag de laatste tijd wel weer gezien worden’. Hoe ik daarop moet reageren weet ik dus al helemaal niet, maar keihard lachen leek mij toen wel gepast. 😀

Daarom: ik moet vooral verder voor ogen blijven houden dat gezond zijn, genieten en doen wat ik wil doen het belangrijkste is. Dat, en verdergaan met een gezond, en zoals Andrea het stelt, imperfect leven. En blijven beseffen dat dit toch wel een heel erg fijn leven is zo. Een leven waar ik zelf kei- en keihard voor gewerkt heb, en waar ik nog altijd aan werk. Uiteindelijk ben ik niet zo slecht bezig. Ik sport, ik eet gezond – de spreekwoordelijke uitzondering daargelaten, maar ook dat moet kunnen – en ik ben gewoon gelukkig. Alleen moet ik dat zelf wel blijven zien! Ik ben mezelf daarom nog maar eens gaan confronteren met de mezelf van een paar jaar terug. Spot the difference, soms is dat ook voor mezelf niet zo moeilijk. 🙂

Kick-off: start-to-afvallen

Zoals ik zaterdag al zei: ik moet weer wat meer op mijn voeding gaan letten, want het gaat niet echt de goede kant uit. Niet met de voeding, en bijgevolg ook niet met de weegschaal.

Daarom deed ik vandaag maar van “kick-off”. Anders komt het er toch nooit meer van. Ik ga wel geen streefdoel stellen. Denk ik.  Ja, er mogen wat kilootjes af, maar ik zie wel waar ik uitkom. Als die paar kilootjes minder maken dat die jurken die ik in mijn kast heb hangen wat mooier rond mijn lijf gaan zwieren, dan ben ik al gelukkig. Een kinderhand is gauw gevuld, nietwaar?

OK goed, gezonder eten. En afvallen, eventueel en misschien. Hoe ga ik dat aanpakken? Wat ga ik dit keer eens doen? En vooral: wat moet ik echt niet gaan doen?

Pfff… lastig. Weight Watchers zou ik kunnen gaan doen, op maandagavond. Dat heb ik ooit al gedaan, dat kan best. Langs de andere kant kost dat ook weer veel geld voor iets waarvan ik eigenlijk wel weet wat ik moet doen. Alleen is dat wekelijkse op de weegschaal gaan staan natuurlijk wel een ferme stok achter de deur. Bon… misschien moet ik daar eens een andere oplossing voor zoeken, voor dat op de weegschaal gaan staan. Want dat kan eigenlijk altijd en overal. Ook thuis, al is het daar wel iets makkelijker om de boel te bedriegen. Dat ik dan ook mezelf bedrieg, daar zit ik eigenlijk niet zo mee. Op het moment niet, op termijn waarschijnlijk wel. Pff, dat stomme gewicht. Uiteindelijk zegt gewicht ook niet alles. Ik bedoel maar: ik ben al mensen tegengekomen die 10 kilo minder wegen dan ik, maar die kleding dragen in dezelfde maat. Het is allemaal heel erg relatief, zeggiku. Misschien moet ik dat ook maar tegen mezelf zeggen.

Maar daarmee is natuurlijk mijn motivatie- en stok-achter-de-deur-probleem nog niet opgelost. Een heel klein stemmetje fluisterde mij in om het misschien maar open te gooien. Hoeveel weeg ik, hoeveel verlies ik. Wekelijks. Gewoon, op de blog. Het is ook niet dat ik duuzenden lezers heb. Een paar 10-tal, hoogstens. De plusjes, de minnetjes. In een blogje. Met een wekelijkse stand van zaken. Uiteindelijk was dat ook het doel van deze blog. Het delen van het verhaal over mijn gewichtsverlies.

En toch voelt het een beetje als mijn zieltje blootleggen. Zeggen hoeveel ik weeg. Raar, dat ik dat eigenlijk zo’n obstakel vind, terwijl ik best aan anderen (mannen dan meestal) durf te vragen hoeveel ze wegen. Een man heeft ook minder problemen met dat getal op zich heb ik de indruk.

Ik ben mezelf hier overigens gigantisch aan het tegenspreken. Allez ja, tegentypen. Doh, het gaat alleen over de gezonde voeding! Tuurlijk Sandra, tuurlijk. Waarom dan al dat gedoe over die kilo’s, en over dat afvallen? Ja, tuurlijk zijn die kilootjes belangrijk! Vooral dan die eraf moeten. Dus potverdekke… ik zal er nog eens een lap op moeten geven. Al dat gezever over ik wil wel maar ik kan niet, dat moet maar eens gedaan zijn. Bij deze. Ik kan. Ik wil. Ik zal. Valla! Start-to-afvallen. Als ik start-to-run kon, dan kan ik dees toch ook zeker? Wasdanu!

Even mijn hoofd leegmaken…

Het is hier stillekes. Al zeg ik het zelf. Ik heb de laatste tijd niet veel nieuws te melden. Mijn gewicht stagneert momenteel. Jaja, volgens mij (en mijn BMI) moeten er nog altijd 20kg af, maar ergens ontbreekt de motivatie om er weer helemaal voor te gaan. Ik wil wel, maar ergens onderweg struikel ik toch altijd weer op het lastige pad dat afvallen heet. Al eet ik best wel gezond. De ene keer ook al wat gezonder dan de andere keer, maar al bij al, met behulp van wat richtlijnen die ik ook in het Word Fit-programma opgepikt heb, lukt het toch wel, dat gezondere eten.

Het lopen dan. Dat loopt. Momenteel geen scheenbeenmiserie, geen pijntjes. Wel wat stijf in de kuiten de eerste kilometers, maar eens daardoor loopt het gesmeerd. Ik ben een diesel denk ik. Ik loop nu gemiddeld ongeveer 3 keer per week, ongeveer 10 kilometer, en heb plannen om op te bouwen richting 10 mijl. Met een nieuwe uitdaging eraan gekoppeld ook, uiteraard. Maar dan wel weer verstandig een uitdaging die nog een jaartje in de toekomst ligt. Al zal ik er wel voor moeten trainen. Die 10 mijl gaat op zich geen probleem zijn, wel de tijdslimiet waarin hij gelopen moet worden. Uitdagingen… ik heb ze nodig denk ik.

Fietsen dan. Ik fiets nog steeds, uiteraard. De ene week al wat meer dan de andere week, een beetje afhankelijk van het weer ook, maar ook daar: niets nieuws te melden.
Misschien komt het net door dat bewegen, door dat lopen, dat ik zo ‘zen’ ben. Je hoofd leeglopen, het kan blijkbaar écht, volgens dit artikel op Knack.be.

Ik ben het alleen niet eens met de stelling dat je gaat zweten na 30 à 40 minuten beweging. Bij mij is dat al na een minuut of 5. Zeker met het weer zoals dat vandaag was. Ik was er eigenlijk ook wat ‘bang’ van, om te gaan lopen in die eerste warmte. Maar een klein buitje bracht wat verkoeling, en al lopende door het bos, door het frisse lentegroen (ik besefte zo al lopende ineens ook waar die uitdrukking ‘een fris groen blaadje’ vandaan komt) vielen er af en toe ook wat verkoelende druppels van de blaadjes.

Goed, terug over naar het artikel. Er gebeurt vanalles in je hoofd dus, met dat lopen. Ik vond al dat er al zoveel in mijn hoofd gebeurde zonder lopen, maar met dat lopen is het hek blijkbaar helemaal van de dam gegaan.
Blijkbaar voel je je emotioneel ook beter na een sportsessie. Dat verklaart ook waarom ik, als ik mij niet lekker in mijn vel voel, absoluut ‘iets’ wil gaan doen. Iets als mij helemaal kapot gaan trappen op de fiets, in de hoogste versnelling en met tegenwind, om dan mezelf te vervloeken onderweg omdat ik dat onzalige idee weer had. Meestal ben ik na de welverdiende douche toch tevreden zijn met mezelf omdat ik het gedaan heb. En ben ik ook weer wat rustiger.  En die meneer die onderweg tegen mij zei dat ik in de hoogste versnelling aan het trappen was.. doh! Dat wist en voelde ik zelf wel, dat was bewust, meneer! Hij ging mij toen wel fluks voorbij, 2 kilometer verder had ik hem toch terug te stekken en mocht hij mijn achterkant bewonderen. Niet dat er veel te bewonderen is, maar het is de gedachte die telt! En het ‘eat this’ gevoel. Nee zeker! Ha!

Om maar te zeggen: het gaat nog steeds goed. Ik doe wat ik doe, ik weet niet altijd waarom, maar ik voel me er wel nog altijd supergoed bij. En the best is yet to come, ik ben er zeker van! Oja, en om nog even een open deur in te trappen: voor diegenen die nog altijd niet overtuigd zijn van dat bewegen: gewoon doen, en je gaat het zelf wel merken. Fysiek en/of mentaal, als je sport, win je! (en damn, ik heb de laatste tijd toch al wel heel veel gewonnen, ik ben een gelukkig mens wat dat betreft! 🙂 )

Weight Watchers Foodbox

Ergens vorige maand deed ik mee aan een wedstrijd van Weight Watchers, om een Foodbox voor 2 personen voor 4 dagen te winnen. Guess what? Tadaaa tadaa tadaaaaaaaa! Ik won! Ik kreeg per mail van een vriendelijke dame een code om een WW Foodbox te bestellen wanneer het mij paste.

Allrightjes, dat kwam even goed uit! De paasvakantie was nabij, en dan kon ik dat fijn allemaal even uitproberen! Box besteld, netjes een nulfactuur gekregen, en een aanduiding qua leveringstijd. Een leveringstijd die perfect gerespecteerd werd. Het is ooit weleens anders geweest. In een niet zo ver verleden hebben wij een tijdje ge-Smartmat. Perfect concept. Box met Quick & Easy menu (hey, niks te moeilijk voor chef koks als ik 😉 ) werd aan huis geleverd, 4 maaltijden voor 4 personen. Geen boodschappen, maar net genoeg ingrediënten voor 4 dagen. De recepten waren inderdaad ook makkelijk, de pubers vonden het leuk én lekker, en we ontdekten wat nieuwe dingen. En we hadden genoeg gegeten.

Alleen.. een levering die aangekondigd was om 20u ’s avonds, kwam maar niet. Dat was een minpuntje. Een nog groter minpuntje was dat we om 0u30 een telefoontje kregen dat de bezorger onderweg was. We.sliepen.al. Slaap uit de oogjes gewreven, jogging aan, en wachten. Op een koerier die nog eens 20 minuten later kwam. Hij had wat vastgezeten in Brussel. Right. Hoe handig en gemakkelijk ook, dit gaf de doorslag om toch maar weer gewoon boodschappen te gaan doen en zelf maaltijden te bedenken.

Deze levering kwam wel netjes op tijd. Zo rond 17u30. De bron was meteen ook al duidelijk, want de koerier zei netjes ‘zo, een levering van Smartmat’. 😀 😀
Grappig, maar ik was vooral heel blij dat het op tijd was. De box was zoals verwacht en gekend, heel netjes: groenten, fruit, aardappelen, vlees, vis, pasta. Alles wat nodig was om de 4 maaltijden te bereiden. Inclusief receptjes. Receptjes die op volgorde van bereiding staan, want ja… het ene ingrediënt is al wat meer onderhevig aan snel bederf dan het andere. En inderdaad ook receptjes met de Smartpoints erbij.

Nu, tegenwoordig doe ik eigenlijk niet meer aan WW. Of toch niet meer aan punten tellen. of dat nu Propoints zijn, of Smartpoints… ik tel niet meer. Ook geen calorieën meer trouwens. Ik wou ervan af, ik had er genoeg van. Ik werd er een beetje gestoord van op de duur, van het constante tellen, van het constante bezig zijn met hoeveel punten c.q. calorieën iets heeft. Ik probeer nu gewoon gezond te eten, iets wat ik al een beetje leerde door Weight Watchers.

Maar dit even terzijde. De WW Foodbox dus. Nu… ken jezelf. Ik had dan de box wél in een rustige periode besteld, het lukte mij gewoon niet om toen de receptjes te maken. Werken, sporten, druk-druk-druk. Het vlees en de vis werden dus in de vriezer gelegd, de groenten en het fruit fris gezet. Om op een ander moment even te fixen. Het idee was eigenlijk: we fixen die 4 maaltijden, zetten die in de diepvriezer, en eten ze dan na de atletiektraining op dinsdag/donderdag. Think again. Dat werkt dus zo niet. Hier toch niet.

Neemt niet weg dat we de receptjes wel geprobeerd hebben. En dat ze superlekker waren. Ben ik ervan afgevallen? Neen dus, maar ik ben niet meer met afvallen bezig. En van 4 maaltijden kan je ook niet afvallen. Was het makkelijk. Volmondig ja! Zelfs een quasi professionele kok als ik (hey, voor diegenen die mij niet kennen, er staat *modus ironie* voor) kan deze receptjes de baas. Kan ik het aanraden? Ook ja… aan mensen die minder chaotisch zijn dan ikzelf, aan mensen die gepland maaltijden bereiden, aan mensen die tijd maken om bewust met eten bezig te zijn, aan mensen die serieus aan het WW’en zijn. De Foodbox past perfect in een gezond eetpatroon, en past perfect in een WW-dag. Op voorwaarde natuurlijk dat de 2 andere maaltijden ook in evenwicht zijn met de WW-regels en Smartpoints. Maar dat lijkt mij evident.

In ieder geval: Weight Watchers, super bedankt voor de lekkere receptjes en voor de ingrediënten, ik vond het een topcadeau!

We gaan er weer voor!

Voila! 2015 is achter de rug, de feestdagen ook, en mijn weekje vakantie helaas bijna ook. Time flies when you’re having fun!

En fun was het best wel, die week vakantie. Ik heb de fiets herontdekt, en afgelopen week ongeveer 90 kilometer gefietst. Niet op wandeltempo, tenzij dan bij tegenwind (tegenwind zuigt zooo hard!), maar wél op tempo ‘mijn benen voelen dit toch wel heel hard’. Maar de goesting om weer meer te gaan fietsen is er wel. En die goesting die is er zo hard, dat ik er nu toch aan zit te denken om een wat sportievere fiets te kopen. Nu fiets ik met mijn stadsfiets, damesmodelletje, en ik vrees dat ik daar niet meer kan uithalen dan wat ik nu deed. Net geen 22km/u dus.

Maar goed, dat is niet de reden waarom ik deze blog begon. De reden is wél mijn voornemen om vanaf 4 januari, morgen dus, weer helemaal gezond te gaan eten. Niet dat ik het de laatste tijd zo slecht heb gedaan. Na 3 weken feestjes (verjaardag, kerst, nieuwjaar) is mijn gewicht mooi status-quo gebleven. Andere jaren zaten er wel wat kilootjes extra terug aan, dus dit is voor mij pure winst. En het bewijs dat het wel degelijk kan, gewoon mee feesten, eten, drinken, en dat gewicht onder controle houden. Waarschijnlijk heeft mijn sportieve week daar ook aan geholpen, dus eigenlijk is het dubbele winst!

Maar vanaf morgen is het dus weer voor echt. Als ik die laatste 20 kilo er ooit nog af wil krijgen, dan zal ik er ook een beetje moeite voor moeten doen. Nu ja, moeite. Ik weet best waar mijn achilleshiel zit, en wat ik moet doen om weer wat kilootjes te verliezen. En vanaf morgen ga ik dat dus ook weer gewoon doen.

En neen, dat doen, dat is niets speciaals. Dat is geen rigoureus dieet, dat zijn geen fancy-drankjes. Maar gewoon weer gezond eten. En dat in combinatie met wat beweging zou het ‘m toch weer moeten doen.
Kortom, ik ben er weer klaar voor. Helemaal. Yes I can, en just do it, en zo vanalles en nog wat. En dat wou ik, voor mezelf, toch even zwart op wit gezegd hebben.

Maar vandaag ga ik, ter afsluiting van de feestperiode, die fles rosé Prosecco die ik van een vriendin kreeg voor mijn verjaardag nog ontkurken. Omdat ook dat kan! Schol!

Word Fit, fase 1 afgerond

Fase 1 in mijn Word Fit-programma is afgelopen. En het was toch best wel confronterend. Want hoewel ik dacht dat ik het best wel goed deed, kwam ik er al schrijvende achter dat ik toch heel veel dingen eet en/of drink die niet echt supergezond te noemen zijn.

Dat was al de confrontatie met mezelf. Daarna ging de Word Fit-coach ook nog een blik werpen op al wat ik gedurende 10 dagen genoteerd had. Zijn conclusies in het algemeen:

• meer afwisseling, bijvoorbeeld bij het ontbijt, maar ook in mijn fruitkeuze
• brood bij het slaatje ’s middags beperken – niet elke dag, maar bijvoorbeeld 2 keer per week
• Koffie beperken
• aardappelen geen 2 keer per dag eten
• alcohol minderen
• chips/zoute stokjes kunnen best ook minder

Genoeg punten om mee aan de slag te gaan dus. Het goede nieuws is: het moet niet allemaal tegelijkertijd, en het is logisch dat het niet allemaal dadelijk helemaal ok zal zijn.

Maar dit opende toch wel mijn ogen. OK, de koffie en de alcohol, dat wist ik, dat dat werkpuntjes zouden zijn. Vanaf morgen is het dan ook (weer) gedaan met dat glaasje wijn ’s avonds in de zetel. En daaraan gekoppeld met de chips of de zoute stokjes. Ik weet dat als ik thee drink, ik de drang niet heb om chips te knabbelen. Dus dat zou al moeten helpen. De theepot staat dus al klaar voor morgenavond!

Die aardappelen en dat brood, dat was wel een eye-opener. Want ja, ik schep soms wat aardappeltjes bij mijn sla ’s middags. En dan eet ik ook ’s avonds nog eens mee met het gezin aardappelen. Of puree. Ofzoiets. Trop is teveel, ook VDB wist het al! En dat stukje brood uit goesting… gewoon niet langs de schalen gaan waar die liggen, dan neem ik dat ook niet bij mijn lunch.

Dan het fruit: ik grijp heel dikwijls naar een appel. Een appel, omdat ik dat graag eet, maar ook omdat dat voor mij het makkelijkste fruit is wat er is. Ik ga dat dus proberen te variëren. Morgen dus eerst maar eens wat ander fruit kopen (mijn appelen moesten eerst op 😉 ) en dan gaan variëren.

Vanaf morgen ga ik daar allemaal bewust tijd voor nemen. Tijd om te beseffen wat ik eet, tijd om te eten, tijd om er allemaal bewust mee om te gaan.

Waarschijnlijk zal de ene dag al wat beter gaan dan de andere dag, maar op termijn komt het vast wel goed! Op naar Fase 2 nu! 🙂

Word Fit, 1 week verder

Zo, 1 week nadat ik mij impulsief inschreef voor het “Word Fit”-voedingsprogramma.

Wat is nu de stand van zaken?

Wel… ik ben nog altijd aan het invullen. Wat eet ik, wanneer, wat was ik aan het doen tijdens het eten… die dingen. En ja, dat is best wel confronterend.
En neen, het is toch niet helemaal hetzelfde als je dagboek invullen bij WW. Want daar vul je in wat je gegeten hebt, en krijg je het aantal punten wat daar tegenover staat. Teveel gegeten? Dan gaat het van je weektotaal af.

Dit, dit is anders. Dit gaat écht over gezond leren eten. Dit gaat over stilstaan bij je eetgewoontes. En daar zitten best nog wel wat dingen die voor verbetering vatbaar zijn.
Dat wijntje bijvoorbeeld, zo ’s avonds. Een beetje uit gewoonte denk ik. Want waarom drink ik zo’n wijntje? Wanneer drink ik dat? Omdat het lekker is ja. Maar het is toch niet omdat iets lekker is dat je het alle dagen moet eten/drinken?
Koffie? Hoeveel keer moet ik niet invullen dat ik koffie gedronken heb? En die chips zo ’s avonds, zelfs al is het maar een handjevol. Is dat echt nodig? Waarom eet ik dat?

En dat “gesjnotsjter”. Waarom doe ik dat op zaterdagnamiddag, terwijl ik op weekdagen alles onder controle heb? Is dat omdat ik op zaterdag een pistolet als lunch heb, en daardoor vanzelf een “creuxke” krijg in de namiddag? Want doordeweeks, als ik werk, eet ik groenten uit de saladbar op het werk. En dan heb ik geen hongerke om 16u in de namiddag. Zo raar!

Dus ja, dat zijn allemaal toch wel dingen om een beetje bij stil te staan. Om heel veel bij stil te staan eigenlijk. Wat eet ik, wanneer, en vooral: waarom?

Nu… het goede nieuws is: sinds ik met het “Word Fit”-programma gestart ben, let ik uiteraard weer beter op wat ik eet. Want ik wil ook niet teveel beschamende dingen in mijn dagplanner noteren. En dus probeer ik het toch al een beetje goed te doen. Doe ik het echt goed? Waarschijnlijk niet. Eet ik genoeg? Eet ik teveel? Eet ik te weinig? Eet ik niet te vettig? Of ben ik te rigoureus? Geen idee. Echt niet. Feit is wel dat de kilo’s die ik bij was de afgelopen weken, dat ik die weer allemaal kwijt ben. Meer zelfs… zaterdagochtend zat ik op mijn laagste gewicht in meer dan 20 jaar. OK ja, ik geef toe: dat was wel na het lopen. Maar ik had toen ook al wel ontbijt gehad, én een paar glazen water gedronken. Maar toch… 4 kilo op 1 week, dat is echt wel van de zotte.

Niet dat het zo zal blijven hoor… gisteren en vandaag bijvoorbeeld ben ik al gigantisch uit de band gesprongen met mijn “gesjnotsjter”. Al heb ik vandaag wel een soort van excuus, wegens 19de huwelijksverjaardag. Dus ja, daar hoort toch wel een cavaatje bij. En een wijntje, en lekker eten. En iets extra’s in de namiddag. Zoiets ongeveer.  Al is dat lekker eten toch best wel gezond geweest: kalkoenstoverij, aardappelschijfjes in de oven met een bouillonsausje en gestoofd witloof. Morgen zal het dus even geen -4kg meer zijn. Maar dat is geen probleem. De focus is ook niet “gewicht verliezen”, doch wel “gezond eten” (en eventueel daardoor gewicht verliezen).

Dus ja.. we zijn goed bezig, denk ik. Vermoed ik. Hoop ik. Ik ben er in ieder geval wél mee bezig.
Daarstraks kreeg ik trouwens nog een heel leuk complimentje van een hele fijne dame die vroeg of ze mij nog eens goed kon bekijken, “want met al die kilo’s die er afvliegen”.
Wat eigenlijk raar was, want sinds de laatste keer dat ik haar gezien had, was ik niet meer afgevallen. In kilo’s dan. Want zij vond dat ik er toch wel weer slanker uitzag.

Foto van de vorige oefencross 2 weken terug

Dat, en het feit dat ik vanochtend voor mijn normen supergoed gelopen heb op de 2de oefencross… meer is er écht niet nodig om mijn zondag te maken! 😉

Op naar de volgende “Word Fit”-week! )

Word fit, de eerste 2 dagen

En hoe verloopt dat nu zo, met dat nieuwe programma? Goed. Vree goed eigenlijk. Allez bon ja… ik moet nog niets veranderen, dus natuurlijk is dan alles nog vree goed.

Ik zit momenteel in de ‘noteer alles, maar dan ook echt alles wat je eet en drinkt’-fase. En dat is best confronterend. Want ik moet het gelijk doen als ik het eet c.q. drink. Om het niet te vergeten.
En ja, als ik het zo bekijk, dan zijn er toch wel wat dingen die ik onnadenkend in mijn mond steek. Wat eigenlijk geen verrassing zou moeten zijn, maar toch…

Neem nu gisteren. Ik was goed gestart, gezond ontbijtje, geen tussendoortje want ik had teveel gegeten bij het ontbijt, gezonde lunch, genoeg water gedronken, thee’tje erbij, appeltje geschild… enfin, u kent het wel.
Eenmaal thuis een gezonde voedzame maaltijd gemaakt: aardappelpuree, een kruidige tomatensaus, en kippengehaktballetjes.

Alleen… we hadden eigenlijk vrij vroeg gegeten. 17u30 is écht pokkevroeg voor ons. Dus jah… 19u30… hongerke. Wat heeft de koelkast mij te bieden? Tuurlijk vond ik wat lekkers.
Een uur later had ik dan weer zin in een boterham met van die lekker smeuïge praliné-choco. Damn, zo lekker! Maar… alles wél netjes genoteerd op mijn formulier. Ik vind overigens dat dat vakje met ‘wat heb je na het diner nog gegeten’ wat groter moet. Want de avond na het eten blijkt toch wel mijn grootste valkuil te zijn.

Inderdaad ja, want na de boterham met choco was het nog niet gedaan. Want toen wat later manlief thuiskwam van de avondcursus, kwam hij met een kommetje chips naar de living. Zou ik? Veel overreding had ik eigenlijk niet nodig. Geen eigenlijk. Ja, ik zou! En gezien mijn formulier al dicht was… ach, die paar chipskes, die moet ik toch niet noteren?

Think again. Want ongeveer nét op het moment dat ik dat dacht: *tiiing*! Een mail. Tablet open, even checken. Oeps… mail van mijn voedingscoach. Of het programma mij duidelijk was? En of ik nog vragen had? En nog belangrijker: heb ik écht alles genoteerd op mijn formulier?
Toeval bestaat niet. Die man is volgens mij helderziend. Beschaamd heb ik dus de chips nog maar toegevoegd op mijn lijstje. Van een confrontatie gesproken.

En eigenlijk, eigenlijk is er niets om beschaamd over te zijn. Want ik mag ik nu nog gewoon eten zoals ik het gewend ben. Alleen… ik wil het eigenlijk toch al wel goed doen. Ah ja, want in mijn hoofd heeft dat geklikt, en dan moet dat maar weer. Alleen klikte het blijkbaar toch nog niet zo helemaal goed, want ik val blijkbaar toch nog altijd voor de gemakkelijke verleidingen.

Maar goed. Ik ben er weer mee bezig, het begin is er toch alweer. En ja, daar ben ik al heel tevreden mee. Een mens moet uiteindelijk ook niet teveel verwachten in 1 keer. 🙂

Ik ben nu al benieuwd naar de volgende dagen! Joehoe! ik heb er zin in!