Nog eens een klein jubileum :)

Oh zie… vandaag 5 jaar geleden, na oneindig veel oefeningen startte ik met dé uitdaging van mijn leven: een heel half uur lopen. Niemand die toen ook maar heel efkes zou gedacht hebben dat ik nu nog altijd zou lopen.
Want die Sandra van 5 jaar geleden, die begon vastberaden doch wel met een heel klein hartje aan heel dat schema. Want dat bouwde op. Ik ging minuutjes lopen, maar daarna ook veel langer dan minuutjes. En zou ik dat wel kunnen? Dat lopen, was dat wel voor mij weggelegd? En waar was ik ook alweer aan begonnen?

Het betekende in ieder geval ook de start van dat ‘alleen lopen’ in het bos. Want ja, 3 keer per week moest er aan dat schema gewerkt worden. En dus moest ik mij over wat dingen over zetten. Dingen als ‘wat gaan de mensen wel niet denken als ik hier kom lopen’, en ook dingen als ‘nu moet ik gezamenlijk douchen met andere vrouwen’. Want ja, ook dat was een hele grote stap voor mij, toen.

Intussen is die Sandra van toen een pak gegroeid. Zelfbewuster geworden ook. En ze heeft vooral een pak meer zelfvertrouwen gekregen. Waar lopen al niet goed voor is! 😉 Want die Sandra van nu, die doet dingen waar die Sandra van toen serieus van zou staan kijken. Oooo jaaa! Want daar waar Sandra toen schroomde om te douchen samen met wat andere vrouwen, vond diezelfde Sandra 5 jaar later dat het best wel kon, haar bezweette shirt wisselen op een perron terwijl ze stond te wachten op de trein die haar na een loopje naar huis zou brengen. Het was overigens geen leeg perron. En daar waar ik vroeger heel veel angst zou hebben dat ook iemand maar ‘iets’ zou zien, weet ik nu dat er gewoon niemand kijkt. Aha!

En dat lopen in het bos… intussen weet ik ook wel beter. Er is niemand die zich afvraagt wat ik daar kom doen, want dat is wel duidelijk: sporten, bewegen, lopen, wandelen, en zelfs oefeningen doen. Op dit moment ben ik zelfs zover dat ik mezelf al niet meer afvraag wat een ander erover denkt. En zo moet het ook.

Die 5 kilometer op een halfuur, ik weet en besef intussen ook dat dat niet voor mij weggelegd is. Ik ben een trage loper, en ik zal dat ook altijd blijven. Neemt niet weg dat ik intussen wel geleerd heb van te genieten van wat ik wél kan, in plaats van gefrustreerd te verlangen naar iets wat ik niet kan. Of zoals iemand daarstraks nog zei: “het heeft geen zin om jaloers te zijn omdat je in warm weer niet goed loopt, want jij fietst dan bijvoorbeeld weer een pak sneller dan ik”. En zo is dat dan ook weer. Zelfs in warm weer. Dus ja, perceptie is alles!
Ik loop nog altijd graag, en ik weet intussen ook dat als mijn lichaam vraagt om het wat rustiger aan te doen (nog rustiger aan ja 😉 ) dat ik dat dan ook moet doen. Want wat voor zin heeft het om dat lichaam helemaal uit te putten en tot het uiterste te drijven en daarna dagen in de lappenmand te liggen? Geen! Voila!

En dan vraag je je natuurlijk af waarom ik dat allemaal niet eerder kon, waarom ik dat allemaal niet eerder besefte, waarom ik dat allemaal niet eerder kon relativeren. Geen idee. Ik ben ook maar wie ik ben. Omstandigheden spelen natuurlijk ook een grote rol in wie ik was, en andere omstandigheden maakten mij dan weer tot wie ik nu ben. Al moet ik wel zeggen dat de afgelopen 5 jaar absoluut topjaren waren. En dan bedenk ik mij plots: ik vond 40 worden een hel, maar misschien is 50 worden nog niet zo erg. Niet dat de tram al staat te wachten, ik heb nog meer dan een jaar, maar watch me… ik ga daar tegen die tijd met zo’n geweldige sprong opspringen, dat de mensen er wél van gaan staan kijken. En dan mag het gewoon, dat kijken! 😉

Aja, en for the record: op het einde van het jaar heb ik dus nog een jubileum te vieren hé, want in december zo ergens is het 5 jaar geleden dat ik de eerste keer ooit een heel half uur liep. Maar daarover later weer meer! Uiteraard! 😉
Aja, en die Sandra van nu en die Sandra van toen… check dees… ik zit er eigenlijk ook nog altijd van te kijken. Ik deed dit. Ik doe dit nog altijd. Hip hip.. huray!

• 

  Op mijn 40e verjaardag

• 

  Iets meer dan 8 jaar later: de 25K is binnen!

Advertentie

Think again… of toch niet?

Opstaan, douchen, en daarna het koude zweet voelen uitbreken. Dat dat niet goed is, dat vermoedde ik al wel. Maar toch… afdrogen, negeren, en het zal wel overgaan. Think again, want even later hing ik toch boven de pot. Pijnlijke affaire, letterlijk, met een lege maag.

Enfin, toch maar weer opgefrist, en toch maar richting werk. Daar met tegenzin mijn yoghurt leeggelepeld – misschien beetje dwaas, maar bon, waarschijnlijk ben ik dat ook gewoon – om daarna die yoghurt nog uren op mijn maag te voelen liggen. Dat kloppeke moest toen nog komen. Ik voelde mij niet geweldig, maar het zou mij wel lukken om te werken, dat idee. Het is al altijd gelukt, om te gaan werken, onder alle omstandigheden. Geen dag ziek in de afgelopen 8 jaar, dus nu toch ook niet zeker! Think again, alweer. Toen ik niet al te goed meer besefte waar ik mee bezig was – werken ja, maar wat, en hoe? – en het tot mij doordrong dat ik nog niet al te veel werk verzet had, besloot ik toch maar toe te geven en te zeggen dat ik ziek was. Richting thuis dan maar. Evenwel niet zonder dat ik mijn laptop nog meepakte, want ik zou mijn mails thuis nog wel doen.

Think again, nog eens. Want eenmaal thuis ben ik in de zetel gecrashed, en er voor 3u niet meer afgekomen. Zo moe opeens, ik kon mijn ogen gewoon niet meer openhouden. Zo raar. Op een moment moest ik er toch af, om richting dokter te gaan. Volgens mij was ik wel ok genoeg om op donderdag terug te gaan werken, de dokter dacht er anders over. Blegh. Of ik dan toch de aflossingsmarathon kon lopen op zaterdag, ik kon mijn team toch niet in de steek laten? En zondag heb ik ook al een trail geboekt, die wil ik ook zo graag. Ik zal het dus nog maar eens herhalen: think again. Want de dokter zuchtte even diep en deed net geen oogrol: “lopers, altijd hetzelfde”. Lap! Dat etiket kreeg ik dan ook nog eens opgeplakt. De aflossing was zeker geen optie… want de groepsdruk zou maken dat ik waarschijnlijk toch weer mijn grenzen zou opzoeken en erover zou gaan. Best niet. De trail, daar was nog over na te denken, als ik het rustig aan zou doen en alleen als ik mij beter voelde. Bon… geen aflossing dus. Blegh, again.

Dus ja, ik heb mij er maar bij neergelegd, zowat letterlijk. Niet lopen deze week, maar zondag ga ik toch écht die frisse neus halen op die trail. En verder, als ik dan toch lig, dan kan ik evengoed slapen. Ik ben daar keigoed in, in dat slapen! Echt! Gisteren quasi de hele namiddag, vannacht het klokje helemaal rond, en vandaag is dat eigenlijk ook al keigoed gelukt. Eigenlijk dacht ik altijd dat als je ziek bent, dat je dan eindelijk tijd hebt om al die dingen te zien die je opgenomen hebt op de box, om al die boeken te lezen die je nog liggen hebt. Ook hier weer een gevalletje “think again” vrees ik. Ik zal nog heel veel dingen moeten omdenken. 😀

Daar bovenop, het kan er nog wel bij, miste ik dan ook nog de vallende sterren afgelopen nacht. De Geminiden passeerden, en ik… ik sliep. Ik vermoed ook dat er niet veel te zien was door de aanhoudende bewolking, maar toch… weer een gemiste kans op een wens. En ik heb nog wel wat wensjes in mijn mouw zitten.

Dus jah, ziek. Maar morgen gaat het vast al stukken beter, en tegen zaterdag zal ik wel quasi helemaal terug in orde zijn (en inderdaad, ik vertik het van “de oude” te typen, kwestie van bepaalde snotneuzen dat niet te gunnen 😉 ). Ik loop dan wel niet die dag, supporteren kan ik wél! Doe dat goed, team “Loslopend Wild 2”! (en de andere teams uiteraard ook 😉 ). Maar dat is voor zaterdag. Nu ga ik eerst nog een dutje doen. 😉

 

Chaos

Iets dat aan me vreet
Op mij getatoeërd
Het antwoord op mijn vraag
Blijft in alle talen vaag

Uit ‘Tunnels’, van Bazart inderdaad. Al had chaos ook wel gepast. Want zo voelt het in mijn hoofd en in heel mijn lijf momenteel. Chaos. Ik ben ermee opgestaan, ik ga er vast ook weer mee slapen. Het zal zijn tijd ook duren.

Ja, tuurlijk weet ik wat het is. Een beetje een samenloop van wat dingen. Dingen waarvan ik sommige niet aan mezelf durf toe te geven. Gevalletje ontkenning. Ik ben er goed in, in ontkennen. Misschien ook iets dat ik maar niet meer moet doen, er is geen reden toe.
Maar goed, soms is het niet anders. Soms is mijn hoofd wat het is. Een hoofd dat toch meer dat gevoel volgt dan ik zelf zou willen. Maar ik heb niets te willen, want het wordt voor mij bepaald. Niet door mijn hoofd, want het blijft voelen zoals het voelt.

Volgen jullie nog? Want ikzelf eigenlijk al lang niet meer. Ook weer zoiets. Dat typt er maar wat op los, en weet niet eens zelf wat ze aan het typen is. Dit is al de derde blogpost die ik start vandaag, maar ik krijg niet echt iets afgewerkt. Allemaal onvolledige verhalen. Er was er al eentje over Restart, en het falen gisteren met de wijn. Wijn ja. Ik had het karakter even niet meer om “neen” te zeggen. Ik was echt toe aan een glas wijn. En aan 2 glazen ook. Ik zal het wel uitleggen bij de coach, morgen. Overigens, kleine update: mijn lichaam vertikt het momenteel ook om af te vallen, ondanks het feit dat ik – op die paar glazen wijn van gisteren na – afgelopen week mijn eetplan foutloos gevolgd heb. Alle redenen waren goed om aan de wijn te gaan eigenlijk. Het werd in ieder geval een heel leuke avond in heel fijn gezelschap. En laat, dat ook. Time flies when you’re having fun peinsek.

Ik was ook al begonnen aan een verslag over de Brabant Wallon in Beauvechain van gisteren. Bij nader inzien denk ik dat ik er niet zoveel over te vertellen heb, behalve dan dat het nat tot op het vel en heel modderig was. Modder tot aan mijn knieën, van het soort dat er onder een koude douche niet zo goed afwast.
Blijkbaar zag ik er ook “opgezwollen” uit, al vermoed ik dat het “vriendje” (tussen aanhalingstekens ja, wie zegt dat nu tegen een vrouw? Aja, hij dus! pffff ) welke dat zei eerder “opgesmeten” bedoelde. Ook net wat ik nodig had, inderdaad. Gelukkig paste mijn nieuwe T-shirt wel. Maat large, astemblieft! Aha! En schoon, dat ook. Ik ben er in ieder geval heel erg blij mee! Het mag ook een klein beetje meezitten, zo af en toe. 😉

 

Benen scheren

Potdekke, nu heb ik een ontdekking gedaan!

Even schetsen: in de winter doe ik niet aan benen scheren, tenzij het niet anders kan. Lees: tenzij ik plan een rok aan te doen. Die ik overigens eigenlijk nooit draag, dus: in de winter doe ik niet aan benen scheren.
Maar ja, laatst viel het mij op dat het toch echt wel te gortig werd. Toen ik bijgevolg een keertje riep “dat ik in het haar op mijn benen bijna vlechtjes kon maken”, kreeg ik wat rare blikken. Misschien had ik dat ook niet moeten roepen op kantoor, en misschien overdrijf ik het ook allemaal, maar uiteindelijk… het is wat het is, toch??

Intussen is de lente begonnen, en in de lente kan ik toch niet met een lange broek lopen? Plus, die lange broek, die werd te groot, dus dat was weer een gedoe om die broek tijdens het lopen te houden waar ze moet zijn (boven, en niet beneden), en dus ja… die benen, die moesten er maar eens aan geloven, want dan kon ik terug in mijn capribroek lopen.

Maar serieus: dat benen scheren, wat een gedoe! Gedoe met scheerschuim c.q. -gel en scheermesjes. En doe ik dat dan in de douche (o hellep, het schuim spoelt eraf!), of aan de lavabo? En gaat die lavabo dan niet op de duur verstoppen van al dat scheerschuim? En oeps… valt daar nu geen klodder schuim op de grond? Ik zei het al: gedoe!
En toen zag ik in de Trekpleister in Nederland dé oplossing liggen: scheermesjes met geïntegreerde scheergelkussentjes (mijn tong draait al in de knoop als ik alleen al dénk aan hoe ik dat moet uitgesproken krijgen). Overigens, Trekpleister, ik blijf het een rare naam vinden voor een drogisterij. Het zou mij een betere naam voor een café lijken: “Ik ga naar den Trekpleister hé!” Maar bon, ik wijk weer af. Dat is ook een afwijking vrees ik.

Dus: die scheermesjes met scheergelkussentjes, geïntegreerd hé, die zijn schitterend! Gewoon mee de douche onder, benen nat, en al dat haar glijdt er in no time af! Geen gedoe met aparte scheergel of -schuim, niks. Het enige probleem is dat ik af en toe weleens een stukje oversla, maar hey… no problemo: dan doen we het toch gewoon oepternief?

De benen, die mogen dus weer gezien worden. Nu nog een oplossing vinden voor die aftekening van de loopbroek en -sokken, en ik kan gezwind de zomer in.