Of ik 5 november kon vrijhouden? Ja, dat kon ik, maar waarom dan? Het antwoord was simpel: “dat zul je dan wel zien”. Ha, een verrassing dus! Leuk leuk leuk. Ware het niet dat ik social-mediagewijs amper 1 dag later een aankondiging zag passeren en toen gelijk dacht: “hmz… dat zou het weleens kunnen zijn!”
Ik dacht mij eerst – om de verrassing niet te bederven – van de domme te houden en te gebaren alsof ik echt van niks wist. Maar diegenen onder jullie die mij écht kennen weten dat dat niet werkt. En dus flapte ik het er op een dag toch maar uit, dat ik dacht te weten waar we naartoe zouden gaan. Ik kreeg als antwoord een glimlach en een schouderophalen, maar niet echt bevestiging. Maar ik bleef ervan overtuigd: dit zou het écht wel zijn!
In de weken dat 5 november dichterbij kwam, loste de groep in kwestie – want uiteraard ging het over een optreden – een nieuw nummer. Een nummer dat ik in de lopende conversatie op whatspp gooide, en waarop ik als antwoord kreeg: “Knap nummer!” Wijzer werd ik er dus niet van, van al dat gepols. Overtuigd des te meer. Nee zeker! Of ja zeker! Wij zouden toch zeker wel naar Mystery gaan voor een avondje progrock! Alleen die bevestiging, die kwam er nooit helemaal. Alleen maar halfslachtig! 🙂
En toen werd het 5 november, en vertrokken we voor 1u40 rijden apeupres. Mystery zou het wel degelijk worden. Woohoow! Een kleine verdwaaltocht voor pizza – don’t ask – later arriveerden we aan het Poppodium Boerderij in Zoetermeer. Gelukkig geen file aan de ingang zoals de eerste keer we daar waren, en direct binnen. Hoera voor een vlotte organisatie. Een passessie T-shirts later (hij, niet ik) stonden we op de tweede rij voor het podium. Nice, want op die manier zie ik ook iets.
En dat het een geweldige avond werd! Gepassioneerde muzikanten die met plezier op een podium staan, dat is altijd fantastisch om te zien én te horen. Genieten dus, van de eerste tot de laatste noot. Zeker ook toen we na de pauze vlak voor het podium stonden. Alles vanop de eerste rij, beter wordt het niet! OK ja, de selfie kon beter, maar blame it on the light!
Iets meer dan 3u later zaten we dan ook nagenietend in de auto op de terugweg. En op die terugweg viel het ons ook weer op, dat wat we op de heenweg zagen:
Eh, pardon? Staat er dan aan de Belgische grens een plakkaat met “ik rij kini”? Uhu, flauwe humor, slappe lach inclusief, want moe en zo vanal. 😉 Toch maar even de grote G erbij gehaald, en tadaaaa: mono rijden wil eigenlijk zeggen dat je alleen maar met rijden bezig bent. Duidelijkheid, altijd fijn, dus daar hoefden we niet meer van wakker te liggen. Neemt niet weg dat het een rare boodschap is als je de communicatie errond niet kent.
In ieder geval: het was een topavond in goed gezelschap, merci M! Nu nog uitvissen waarom ik in maart een avond in mijn agenda moest blokkeren…. 🙂
Vanochtend stond ik op met zere benen, pijn aan mijn hiel en een licht zeurend gevoel aan mijn heupen. Een Muskelkater dus. Gevalletje eigen schuld dikke bult ook vrees ik.
Want: hoe enthousiast was ik niet toen we een mailtje kregen van de Selbstläufer SV Altenahr, dat ze, ondanks de moeilijke omstandigheden na de vloedgolf in het Ahrtal vorig jaar toch een nieuwe editie van de Panoramalauf zouden organiseren? En riep ik niet volmondig “ja, ik ga zeker mee” toen een vriend voorstelde om daar nog eens mee te lopen?
Maar ook: waar zat mijn verstand? Want ja, eerlijk gezegd: heel erg getraind ben ik niet dit jaar. Het start to runnen verloopt eerder moeizaam (lees: niet), omdat ik niet heel erg hittebestendig ben. En buiten wandelen in Oostenrijk moet ik toegeven dat ik dit jaar ook niet zo veel gewandeld heb. Hmz… en dan zo’n Panoramalauf?
Kijk, het helpt natuurlijk dat ik ooit verliefd werd daar, verliefd op de prachtige omgeving, op de mooie plekken die het Ahrtal te bieden heeft. En als ik om dat terug te zien een beetje moet afzien? Yes, I can! Al ging er daar toch wel een klein stresske aan vooraf. Want je inschrijven voor een 16K en weten wat je te wachten staat is 1 ding, maar als die 16K dan plots 19K worden met een “Streckenanderüng”, dat is weer iets anders.
Maar goed. Ik moest en ik zou, en dus ging ik van start. Ondanks het feit dat ik de hele omloop zou wandelen, stak toch weer dat kleine competitiebeestje in mezelf de kop op, en fluisterde mij in dat het wel fijn zou zijn mocht ik niet laatste zijn. Hmz… een klein plannetje installeerde zich als vanzelf (soort van automatische update zeg maar), en dus liet ik toch de wandelschoenen voor wat ze waren en trok mijn loopschoenen aan. De start begon dus al lopend. Bergaf…. niet zo geweldig voor de knie, maar op een rustig tempo zou het wel moeten lukken.
En hey, dat deed het ook. Tot mijn grote verbazing én verwondering herstelde zelfs mijn ademhaling zich een beetje als vanzelf. Niet het grote gehijg, doch wel een rustige loopademhaling. Hoe lang was dat geleden zeg! En ook: ik moet dus weer gaan lopen, want ik heb dit toch wel gemist! Het lopen hield ik vol tot aan de eerste bergop. Dat was lang genoeg om wat mensen achter mij te laten en niet de volgfiets in mijn rug te hebben. Er moeten nu eenmaal doelen zijn in het leven.
Ik besloot daar ook om mijn muziek aan te zetten (lang leve de iPod en de Aftershokz – en neen, geen reclame, alleen maar een kleine reminder over de lange gebruiksduur van ongeveer 8 uur voor de Aftershokz 😉 ) en niet veel later was ik op pad met Morten Harket en A-ha. Er is slechtere compagnie dan de Morten, en dus gingen de kilometertjes best wel vlot voorbij, zo al stappende.
Ik laat het nu eigenlijk vlotter klinken dan het was. Want heel eerlijk: de steile stukken bergaf lieten zich toch nogal voelen in de knie, en jezelf afremmen zet ook wel wat spieren aan het werk. Jeps, ik vermoed dat het diezelfde spieren zijn die nu ook aan het kateren zijn. De eerste bevoorrading – in de vallei – kwam er eigenlijk sneller dan verwacht. En ook een klein beetje de ontnuchtering, want in de vallei was de omvang van de ramp van vorig jaar pas echt goed zichtbaar. 😦
Ondanks dat, overviel het mij niet ver voorbij de bevoorrading toch weer, de verwondering en de bewondering. Ik liep tussen de wijngaarden, en kreeg weer het gevoel dat ik enorm bevoorrecht ben omdat ik daar mocht zijn. Het groen, de mist, de rust, de stilte, niemand voor of achter mij… en dan dit in mijn oortjes:
“Stay on these roads We shall meet, I know Stay on my love We shall meet, I know I know” Soms valt het echt allemaal mooi samen. 🙂
En hups, wij weer bergop. Ik was toch ook wel ferm content dat ik iets van eigen bevoorrading mee had in mijn rugzakje. Het was niet al te warm, maar de warmte was toch wel duidelijk in de bossen blijven hangen. Dat, en ik was mijn loopshirt thuis vergeten. Met een gewoon shirt aan is het qua zweetafvoer toch duidelijk wel een pak anders dan met een technisch loopshirt. Dus mental note to self: niet meer vergeten in ’t vervolg! Maar wel blij met mijn tubes water, die ik vooral bergop blijkbaar nodig had.
Oh en trouwens, doet mij eraan denken: Garmin, je bent een sukkel! Gewoon in pauzestand gaan omdat ik te traag bergop ga, tssssss! Qua motivatie is dat ook 3 keer niks hé, dat je eens boven dezelfde kilometerstand hebt dan beneden! Awoe!
Voordeel was wel dat ik waarschijnlijk al verder was dan ik zelf dacht. Voor alle zekerheid vroeg ik het toch even na bij de laatste bevoorrading, en het klopte: van daaruit zou het nog ongeveer 6 kilometer zijn, terwijl het volgens Garmin nog altijd 9 kilometer was. Ik was duidelijk ook niet de enige die een beetje van slag was, of tenminste, waarvan de kilometriek wat van slag was. Wat verder passeerde mij een loopster die mij vroeg of ik een idee had hoe ver het nog was, en nog wat verder riep een loper mij optimistisch toe dat het “nur noch ein Kilometer ist”. Helaas moest ik de man teleurstellen, want volgens mijn telling waren het er nog minstens vier. 🙂
Hey, 4 kilometer nog, dacht ik, dan was ik er bijna! Wat ik niet wist – wegens parkoerswijziging – was dat er nog een lastige afdaling inzat langs smalle steile paadjes. Technische afdalingen, ik vermoed dat het nooit echt mijn ding zal worden! Maar hey, ik deed het toch (ook misschien wegens geen andere keuze 😉 ) en daar waar ik het écht niet durfde ben ik zittend naar beneden gegaan. Jeps, dat verklaart de witte vlekken op mijn loopshort. 😀 Op een moment kwam de langverwachte finish dan echt wel in zicht! Mijn ereronde had ik daar eigenlijk al gehad, want op de eerste ronde rond de Martinshütte riep de speaker al mijn naam af: “Da ist Sandra aus Belgien”. Wel leuk, dat ze mij daar blijkbaar kennen. En die eerste ronde, die loop je dus opnieuw als je gaat finishen.
En die finish was dan ook weer memorabel, met welgemeende felicitaties, handgeklap, een handdruk én een roos. En spierpijn, die je dan pas voelt als je naar de auto stapt om jezelf op te frissen. En toch, en toch…. ik heb er echt van genoten, zie ook de happy smikkel van onderweg. Dus: volgend jaar oepternief? Of haal ik het vraagteken maar gewoon weg? 😉 Enneh… dat klein plannetje om niet laatste te worden, dat kwam ook goed. Want ik hield toch nog 4 mensen achter mij. Iets met indelen en mezelf niet te overlopen denk ik. Want deze 4 mensen liepen echt wel langere stukken dan ik, en gingen mij op een moment ook voorbij. Waarop ze wat verderop op een stuk bergop een rustpunt ingebouwd hadden. Ik vermoed een beetje dat zij – want van de streek daar – samen met de fietser wilden finishen. En dat was hen zeker gegund. 😉
Ik zit een beetje met een dubbel gevoel. Een dubbel gevoel op de eerste dag van Rock Werchter. De dag waarop ook Pearl Jam headliner is.
Ik koos er bewust voor om niet te gaan. Niet te gaan, omdat de laatste keer Pearl Jam op Rock Werchter eigenlijk tegenviel. Neen, niet Pearl Jam zelf, doch wel de omgeving. Want laat ons eerlijk zijn: als je niet op de eerste rijen staat, dan is het foutu. Meestal sta je dan ergens tussen een hoop kwebbelende mensen waardoor de concertbeleving helemaal verloren gaat. Jeps, dat is wat er vorige keer gebeurde. Ik had er bijgevolg ook weinig tot niets aan. En dus besliste ik daar en toen dat ik, zelfs als Pearl Jam nog eens zou komen, ik niet meer naar Werchter zou gaan.
En nu is het dus zover. En nu knaagt het. Want dit is de eerste keer dat ik ze ga missen als ze in België zijn. ’t Is begot wél Pearl Jam. Zucht. Ik weet ook niet zo goed of de regen nu écht helpt. Want zolang het concert duurt gaat dat wel, de regen trotseren. En concerten in de regen zijn dikwijls ook heel erg memorabel, net omdat het regent, en net omdat de artiest(en) in kwestie daar dan gebruik van maken. Maar na het concert moet je wel doornat en doorkoud terug de fiets op naar huis. Ha kijk, gelukkig vond ik toch een negatief punt! Even editen zo tussendoor een halfuur later… het is gestopt met regenen. Hmpf! 😉 Maar dat dat zo kan knagen zeg. Een PJ-playlist, misschien dat dat de pijn wat verzacht. Of erger maakt, dat kan natuurlijk ook.
Oh, ik heb wel nog een klEIne update (hebdem?): mijn ei is weg! Foetsjie! Niet zomaar vanzelf neen, dat ware te gemakkelijk geweest. Nope, de dokter trok er nog zo apeuprès 200ml vuil bloed uit, en toen had ik een deuk. Er moet iets te zeuren overblijven natuurlijk. Neemt niet weg: ik ben blij dat het weg is, en dat ik weer met een normale bil door het leven kan. Er plakt nu nog wel een drukverband op, maar dat is het minste van mijn zorgen. Een pak van mijn hart in ieder geval, en vooral ook een pak van mijn bil!
Bon, nu dan maar over naar Pearl Jam. Nee zeker! Doet mij eraan denken: staan er nog concertjes op de agenda dit jaar? Ik denk het niet eigenlijk… hallo agenda?
Man man man, wat een feest! Ik zeg het nog eens: wat een feest! Een feest van herkenning dan. Maar echt hé! Dat ik dat ook niet eerder ontdekte en zo vanal! Hoewel… ik had het al eerder ‘ontdekt’, maar misschien op een verkeerd moment. Want een tijdje terug had ik het er al over, dat ik mijn radio naar “Willy” geswitched had. Maar dat ik het afgezet had wegens teveel lawaai. Ik hou namelijk weleens van een streepje metal, maar uren aan een stuk tijdens het werk is er voor mij toch wat teveel aan.
Echter echter echter! Gisteren bleek dat er een nineties-week startte op de Willy. En dan geen nineties week zoals we ze vanop de andere zenders kennen. Neen, verre van! De plaat van de dag bijvoorbeeld. Of ook: hoe trek je een Sandra gemakkelijk over de streep? Door elk uur een track uit “10” te draaien misschien? Jajaja, uweetwel… “10”, van dat groepje uit Seattle, Pearl Jam. Dus ja, dat was de trigger om de switchen. Maar ik zeg het nog eens: man man man, wat een feest is dat daar!
Ik herontdek dingen die ik blijkbaar al even had weggestoken. En herinneringen die daaraan vasthangen. Motorcycle Emptiness, iemand? Of “going nowhere”, iets van deze tijd eigenlijk, maar Therapy! wist er toen al alles van. Bij RATM was het wat lastig om niet luidkeels mee te gaan brullen. Jeps, ik werk op kantoor hé. Hoewel het thuis ook niet zou geapprecieerd worden vermoed ik. En ik heb uiteraard ook eens diep gezucht bij “Your Ghost” van Kirsten Hersch en Michael Stipe. Jawel jawel! En wie kent deze nog, en ik citeer even de beginzin: “Lately, lately, I find I rush”. Toch nog altijd 1 van mijn all time favourites. Enfin, ik kan ze niet allemaal opnoemen, maar toch nog 1 absolute pro: ik heb The Scene ook al gehoord! Als je het dan al hebt over favoriete muziek, jeps! Maar dat had ik al eens verteld zeker. 😉
Ik ben nu al benieuwd naar de komende dagen eigenlijk. Hier mag er, en ik quote even The Cure, nog veel van ” again and again and again and again and again”. En nu ik geïnspireerd ben, ga ik straks ook maar eens een nieuw lijstje maken, een looplijstje. Voor mijn i-dinges. Als je 1 dezer iemand ziet voorbijsjokken met knalblauwe oortjes die “iets” uit de nineties vals loopt mee te kwelen… it is aai!
Ik zit aan de tafel, en verwonder mij over het uitzicht. In de verte zie ik, door de kale bomen door, het jaagpad waarop menig mountainbiker zich uitleeft. Het is een stuk met veel modder na een regenachtige week, weet ik uit ondervinding van daar te lopen.
Aan de overkant van de straat stopt een fietser om een koekje te eten. Warm ingeduffeld, het is best koud nu. Voor het raam passeren ontelbare joggers. En wandelaars, wandelaars, wandelaars.
Bon, ik ben eigenlijk jaloers. Jaloers op die mountainbiker (ik mountainbike niet eens, moet je niet vragen), jaloers op die fietser, jaloers op die joggers. Op de wandelaars niet, want wandelen mag ik. De rug, weetuwel. Niet dat het zo erg is. De vijftigplusietis zei een vriend. Fijne vrienden heb ik ja. Ha! Maar goed, dat is het dus ook niet. Het zijn de ligamentjes in mijn linker onderrug die overstrekt zijn. Een paar daagjes bewegen maar niet forceren, en dan komt het goed.
En ja, ik weet dat een paar daagjes niet lang is, en dat een paar daagjes overzienbaar is, maar maar maar: ik had zoveel dingen gepland deze week zeg! Ik had nog zoveel Garminpunten te halen, en dat was allemaal voorzien voor deze week. En dat bijt hé, die punten die ik nu niet kan halen. Ik geraak op die manier mijlenver achterop, en dat kan ik dus nooit meer inhalen. Aaaaaaaaargh! Maar écht hé! Ik zeg het nog eens: aaaaaaaargh!
Wandelen mag gelukkig wel. Gisteren ging ik op pad en vergat ik mijn Aftershokz thuis. Fout. Grote fout. Want dat werd een hele saaie wandeling, zo van het soort die niet snel genoeg ging en die vooral laaaaaaaaaaaaaaaang duurde. Vond ik, al is dat laaaaaaaaaaaaaaaang natuurlijk heel relatief. Vandaag ging het beter, mét de Aftershokz. En vooral met de Tijdloze van Studio Brussel. Eindelijk nog eens een volle week fantastische muziek op de radio. En ja, plots vloog de tijd, en had ik in no-time een leuke wandeling gedaan. Dire Straits, Alice Cooper (hehe, goed fout is altijd goed), Queen, Eminem, en ga zo maar door. Ik leerde trouwens ook iets vandaag, namelijk dat de opening van dat lied van Eminem de perfect oppepper is. Met dank aan Serine Ayari, ere wie ere toekomt:
Man man… ik ben zo mee! De mensen die voor mij wandelden ook denk ik, want die keken toch een paar keer redelijk bedenkelijk achterom. Morgen nog meer Tijdloze… en dan regent het. Grote kans dat ik dan alleen door de plassen drets. Dan kan ik ook wat luider meezingen.
Het einde van mijn “verjaardagsweek” nadert. Geen betere manier om die af te sluiten dan met een lekker glas rood, en met goede muziek. En qua goede muziek zit het wel goed. Want ik besloot vorige week om mijzelf een mooi cadeautje te gunnen.
Glen Hansard (@thegingerman222 ), postte vorige week ergens op Instagram het volgende: “I’m releasing a live record this Christmas, recorded over two nights at the Sydney Opera House in 2016 by the brilliant Nick Didia, all profits go directly to @ichhdublin to support the tireless work they do in their outreach programme for the homeless and shelterless of Dublin. I’ve lost family members to the devistation of poverty and addiction. It’s a small gesture made in their direction. You can find the record here. @dublinvinyl artwork by the brilliant @iviart_photography“
Iedereen die mij een beetje kent weet dat dit mijn dada is. En dat ik de man graag hoor zingen. Liever nog live kijk, maar goed, we weten allemaal dat dit momenteel niet kan. Second best dan maar, en zodoende bestelde ik als cadeautje aan mezelf, en eigenlijk ook wel aan hem dus, dit live-album. In presale, better safe than sorry, toch?
Afgelopen vrijdag kreeg ik ook netjes de link met de download in mijn mailbox. Het was echt een beetje als een cadeautje uitpakken. Ik heb sinds vrijdag dan ook al elke dag het album beluisterd. En hoe meer ik het beluister, hoe beter het wordt. Kippenvel inclusief. 1u22minuten puur genieten. Ik heb mezelf al slechtere cadeautjes gegeven. 😉
U kent Glen Hansard niet zegt u? Wel… doe van klikkerdeklik, en ontdek deze schitterende singer-songwriter!
Hmz… hier zit ik dan. Te wachten. Op wat? Geen idee. Het is ook allemaal een beetje stom, nu. Je kan niks, je mag niks. In mineur? Kweenie. Had ik iets groots gepland? Dat nu ook weer niet. Gewoon, gezellig samenzijn. Iets eten. Iets lekker. Iets drinken. Ook iets lekker. Meer moet dat niet zijn. Of wacht, toch wel… een beetje goede muziek mag er ook wel bij. Concertje? Ja, heel graag. Iets kleins. Iets goeds. Zoiets.
Maar bon, het is niet zo. Het is anders. Dit jaar hadden we beter ook gewoon overgeslagen. Omwille van 2020, maar eigenlijk niet omdat ik tegen die verjaardag op zie, integendeel. Want nu is het zo noch vis noch vlees. Ik hang ergens tussen, maar hoor niet echt bij het ene maar ook nog niet bij het andere. Er zijn er ook al genoeg die mij voorafgegaan zijn en die het voorgedaan hebben. Dus laat mij dan maar bij het andere gaan horen, dan zijn we daar tenminste toch al.
En ook: ik mag. Ik kan. In goede gezondheid. En er zijn er ook die helaas op dit punt niet geraakt zijn. Dus ja. Wat dat betreft toch wel een fijn gevoel. En verder… wacht ik maar verder. Want dat busje, dat komt zo. Inderdaad. Tram 5 wacht. Er zal wel iets te eten zijn. Iets lekker. En te drinken. Ook iets lekker. En dat muziekje, dat zet ik gewoon zelf op, keuze genoeg. Laat tram 5 maar vertrekken, ik spring morgen dan wel even gezwind van de ene tram op de andere. Laat ons hopen dat het minstens een even mooie rit wordt dan die op tram 4. 🙂
Gaan wandelen vandaag. Het was koud. Ook aan de oren. Vooral aan de oren. Muts op. Muts weer af. Want zo’n muts, dat is lastig met mijn “oortjes”. Mijn “oortjes” zijn eigenlijk geen “oortjes”. Bone conduction. Wat mij betreft de aankoop van het jaar zowat. Op de duur ging de muts toch ook weer op. Te koud. Veel volk ook onderweg. Ook op de baantjes waar ik normaal gezien geen kat tegenkom. Mensen, overal mensen.
Wel veel muziek geluisterd. Ook met muts op. Muziek die ik zou gemist hebben, zegt Spotify. Ze hebben daar een lijstje van gemaakt, Spotify-gewijs. Ik heb niet die indruk nadat ik mij 10 kilometer lang door de lijst geworsteld heb. Op 1 à 2 liedjes na dan. Spotify kent mij dan ook niet goed denk ik. Spotify kent mij helemaal niet. Nick Kershaw staat blijkbaar als nummer 1 als meest beluisterd. In 2020. Door mijzelf ja. Bizar. Ik kan mij niet herinneren Nick Kershaw beluisterd te hebben op Spotify.
Dat ene nummer wat mij wel boeide? Bush. Flowers on a grave. Ik kende het niet. Nu wel. Bush kende ik tenandere al wel. Gavin ook. Gavin zeker.
But who cares? Niemand. Net zoals de mededeling dat ik gaan wandelen ben. Of hoe de wandeling was. Het boeit niet. En dat snap ik.
Niks aan te doen. Verder ook niets over te zeggen. Geen mening is ook een mening.
Het zal de tijd van het jaar wel weer zijn. Ik ben weer zo emo als eh… ja, als wat eigenlijk? Zoals Sandra emo kan zijn een paar keer per jaar? Zoiets? Ik denk niet dat daarmee begrepen wordt wat ik bedoel, maar ach, het hoeft ook niet altijd superduidelijk te zijn.
Emo dus. Geen idee. Of wel een idee, maar geen duidelijk. Of wel duidelijk, maar het blijft wazig. Wazig. Dat is het. Denk ik.
Enfin, ik zag een vlinder. Dat ook. Meerdere zelfs. Ik kan er ook niet aan doen, toch? Het is ook T-shirt weer. Echt. Daarstraks zonder jas buiten rondgelopen, qua living on the edge kan dat ook serieus tellen. En niet eens een muts op zeg! Volgende week ziek, maar dan ook dood- en doodziek. Peinsek. Allez ja, er zijn er toch die dat peinzen, ik eigenlijk niet zo. Ook nog in T-shirt mijn looprondje afgewerkt. Eentje met lange mouwen, dat T-shirt dan, niet dat looprondje, maar een kniesoor die daar over valt.
In ieder geval… in de auto naar huis hoorde ik dan ineens dit. En ja, je zal moeten klikken, anders ga je het nooit te weten komen. 🙂 Niet dat dat belangrijk is, verre van. Het is uiteindelijk ‘maar’ een liedje. Maar oh, die sfeer. Ik hou ervan. Ik zie die vlinders daarmee vanzelf ook wel vliegen. Jaja, ik zag ze al fladderen. Sommige dingen zie ik zelf ook wel. In dit geval dus die vlinders.
Zie, dat komt er dan van. Het weer van slag, Sandra van slag. Een beetje heimwee ook. Heimwee naar van die mooie, warme dagen. Dagen waarop niets moet. Dagen met een gouden randje.
Het komt wel weer goed. Doet het altijd. Maar nu nog even niet. Want dit gevoel, eerlijk… het heeft toch ook wel iets.
Via via ontdekt, dit. Hammerfall ft. Noora Louhimo. Het nummer komt wat traag op gang, het doet voor mij ook wat Scorpions-achtig aan. Maar het heeft wel iets, ik vind het schoon.
My thoughts are like butterflies 