Wandelen

Gaan wandelen vandaag.
Het was koud.
Ook aan de oren.
Vooral aan de oren.
Muts op.
Muts weer af.
Want zo’n muts, dat is lastig met mijn “oortjes”.
Mijn “oortjes” zijn eigenlijk geen “oortjes”.
Bone conduction.
Wat mij betreft de aankoop van het jaar zowat.
Op de duur ging de muts toch ook weer op.
Te koud.
Veel volk ook onderweg.
Ook op de baantjes waar ik normaal gezien geen kat tegenkom.
Mensen, overal mensen.

Wel veel muziek geluisterd.
Ook met muts op.
Muziek die ik zou gemist hebben, zegt Spotify.
Ze hebben daar een lijstje van gemaakt, Spotify-gewijs.
Ik heb niet die indruk nadat ik mij 10 kilometer lang door de lijst geworsteld heb.
Op 1 à 2 liedjes na dan.
Spotify kent mij dan ook niet goed denk ik.
Spotify kent mij helemaal niet.
Nick Kershaw staat blijkbaar als nummer 1 als meest beluisterd.
In 2020.
Door mijzelf ja.
Bizar.
Ik kan mij niet herinneren Nick Kershaw beluisterd te hebben op Spotify.

Dat ene nummer wat mij wel boeide?
Bush.
Flowers on a grave.
Ik kende het niet.
Nu wel.
Bush kende ik tenandere al wel.
Gavin ook.
Gavin zeker.

But who cares?
Niemand.
Net zoals de mededeling dat ik gaan wandelen ben.
Of hoe de wandeling was.
Het boeit niet.
En dat snap ik.

Niks aan te doen.
Verder ook niets over te zeggen.
Geen mening is ook een mening.

Oja, dat tweede nummer dat mij boeide?
The Courteneers.
Hanging off your Cloud
Geen idee waarom.
Het pakte mij.

Ik ga maar blijven wandelen denk ik.
Dat is nadat ik geslapen heb.