Moettegijnieopwerchterzittenjong?

” Moettegijnieopwerchterzittenjong? “
Goh. Nadenkertje toch wel. Want ik kreeg de vraag, en dacht toen: ja, Sandra, moettegijnieopwerchterzittenjong?
Enkele dagen geleden kreeg ik ook al de vraag of ik op Werchter zou zijn, om nog een keer af te spreken met vrienden die ik alweer veel te lang niet meer gezien heb. Maar helaas… neen. Ik ga niet naar Werchter.

Beetje bizar misschien, voor de verstokte Werchter-bezoeker die ik was. Was ja, en niet meer ben. Immers… tot voor een paar jaar ging er geen jaar voorbij of ik hing wel op de wei. 4 volle dagen lang. En ja, daar hangen ook een boel geweldige anekdotes aan vast. Zoals die keer toen we die 2 Canadezen tegenkwamen… wat een zwaar weekend was me dat! Enfin, de mannen kwamen voor Pearl Jam (ikke ook, dat trof!), en ontdekten tegelijkertijd het Belgische bier. Nu, zoveel jaar later, heb ik nog altijd sporadisch contact met 1 van hen. Nice, zou mijn dochter zeggen. 😉 Het is ook nice. Niet alle contacten hoeven dagelijks te zijn.

Maar waar ging het dan mis tussen Werchter en mij? Ik weet het niet. Werchter groeide, en ik wou back to basics. Zoiets. Vorig jaar ging ik nog met een vriend omdat Pearl Jam (inderdaad, wie anders) kwam, en ik hem wou overtuigen van de kwaliteiten van PJ als live-groep. Alleen had ik wat onderschat hoe groot Werchter intussen geworden was, daar in dat festivalpark in Werchter. Ik, die daar zoveel uren, zoveel dagen, zoveel nachten had doorgebracht, ik liep verloren. Buiten Pearl Jam, en dan nog, ging het allemaal een beetje aan mij voorbij. Groot-groter-grootst, terwijl ik net terug naar dat kleinschalige aan het gaan was. Concerten van vrij onbekende groepen, of van vergane glorieën in zaaltjes her en der. Maar daarom niet minder fantastisch.

Dit jaar besloot ik dan ook maar wijselijk om het allemaal aan mij te laten voorbij gaan. Een vriend vroeg wel of ik mee wou naar Tool, maar gezien de ervaring van vorig jaar liet ik die beker maar aan mij voorbij gaan. Nu met een beetje spijt in het hart omdat de vrienden waarvan hierboven sprake er ook zullen zijn, maar zij lieten alvast weten dat we binnenkort maar eens een ander optreden moeten inplannen om nog eens afspreken! Waarvan akte!

Dus goh ja… misschien moet ik uiteindelijk toch toegeven dat ik te oud geworden ben om 4 dagen lang op een wei rond te hangen. Ik ben fysiek in een betere conditie dan ‘toen’, en toch lijkt het mij nog meer een uitputtingsslag dan zoveel jaar terug met zoveel kilootjes meer. Zeker met de temperaturen die er momenteel heersen. Want ik weet uiteraard hoe dat is, met temperaturen boven de 30° 4 dagen op een wei hangen.

Beetje jammer voor die paar groepen/zangers/zangeressen die ik nog eens wil (terug) zien. Elbow *zucht* had ik heel graag nog eens gezien, The Cure ook. En verder Angèle, Beirut, Dean Lewis (!), Kylie (jaja, toch wel 😉 ), New Order, Tamino, Tool. Uiteindelijk is dat maar een magere oogst voor 4 dagen, dus maar goed dat ik niet ga. Uit dit lijstje zijn er wel een paar die ik nog weleens in een zaal wil zien. En evengoed komen er vast nog wel wat andere leuke concerten op mijn pad. Intussentijd teer ik nog even door op die paar fantastische concerten van het voorjaar. Want Snow Patrol, Mystery, Glen Hansard, Eddie Vedder, Glen Hansard (jeps, twice 😉 ) , .. jullie waren fantastisch!

De moraal van het verhaal? Ik word oud en moet uiteindelijk toch ook toegeven dat ik niet eeuwig in mijn twenties blijf. 😉 En dan ga ik nu Glen Hansard nog even in mijn oor laten fluisteren…

I’ll be you, be me and I’ll be you
And we won’t say no more about it
How ‘bout you be me and I’ll be you
And we’ll just leave it where we found it

Advertentie

Een nieuwe CD!

Gisteren had ik het over een #Top-CD en een #Topnummer.

Mensen die mij een beetje kennen, weten al dat dat over Snow Patrol ging. Snow Patrol heeft een nieuw album uit, en dat moest ik hebben-hebben-hebben!

Gezien ik, dankzij een opgespaard verjaardagscadeautje, nog een leuk tegoed had bij Amazon, had ik het album al een maand geleden besteld. Het zou geleverd worden op de vrijdag dat het album uitkwam. Teut. Niet dus. Het werd wel verstuurd die dag, maar niet geleverd. Bummer. Grote bummer. Zo’n teleurstelling. Ook op maandag werd het niet geleverd. Toen ik de link checkte, werd er zelfs melding gemaakt van de mogelijkheid tot een week vertraging, en dat als ik mijn pakketje nog niet had op 5 juni, ik terug contact moest opnemen. 5 juni! Dat was toen nog 10 dagen! TIEN! Pffff… Waarom doe ik een voorbestelling als ik nog langer moet wachten dan mensen die het gewoon in de winkel gaan kopen? Ik bedoel maar…

Enfin.. de soep wordt niet zo heet gegeten als ze opgediend wordt, en op dinsdag werd de CD dan eindelijk toch geleverd! Yes! Het album werd dadelijk op de i-Pod ingelezen, kwestie van op het werk wat muzikale ondersteuning te hebben, en aan een mede-Snow Patrol-liefhebber meldde ik dat ik een nieuwe CD had. Waarop hij vroeg of er misschien een astronaut op de cover stond? Jeps, hij had het album al. Al 3 (DRIE) dagen! Tss… echt! Ik doe nooit meer een voorbestelling.

Maar goed… de CD zelf maakte wel heel erg veel goed. Ik heb hem al een paar keer beluisterd (mwoah, understatements, doe ik daar eigenlijk nog aan? 😉 ), en bon ja… er zat daar plots weer een nummer bij dat al van bij de eerste beluistering mijn keel helemaal dichtkneep. En wat deden die tranen daar weer? ’t is dus weer van datte. Snow Patrol heeft (alweer) een nummer gemaakt dat mij raakt. Zelfs als ik het her- en her- en herbeluister. Net nog.. want ja, voor ik iets op de blog gooi, moet ik dat wel bekijken en beluisteren. Lang leve de zakdoeken.

Het blijft heel erg jammer dat ze op Werchter op vrijdag komen. Want ik had al een ticket voor zaterdag. Pearl Jam hé, ook zo’n zwakke plek. Maar ik snap ook wel dat er geen 2 headliners op 1 dag kunnen staan. En hoe graag ik Pearl Jam ook hoor… ze zullen met iets heel straf moeten komen op hun nieuwe album om dit te overtreffen… Al zal het PJ-optreden op zich wel top zijn, dat vertrouwen heb ik er wel in. 🙂 (en toeval, dat bestaat ook niet vermoed ik, want na Snow Patrol gaat YouTube nu naadloos over naar Sirens van PJ. 🙂 )

So you’ve fallen in love
So you’ve fallen apart

What if it hurts like hell
Then it’ll hurt like hell
Come on over, come on over here
I’m in the ruins too
I know the wreckage so well
Come on over, come on over here

 

Zingen

Zitten we vanavond in de auto, dochter’lief’ en ik, op weg naar de functionele training. Lief tussen aanhalingstekens ja, het wordt nog wel duidelijk waarom. De radio staat aan, en dan schalt daar plots George Michael met Queen door de boxen, “Somebody to love”. Jullie kennen het wel. En indien niet, dan klikken jullie maar een keer hierzo.

In ieder geval: bij liedjes als dit kan ik mij niet houden, en moet ik luidkeels meezingen. Moet ja. Volgens mezelf gaat dat ook perfect, ik haal helemaal de hoogte die den George haalt. En plezant, dat ook. Dat is tot diezelfde dochter’lief’ van eerder gemeld, zegt van “mama, zo vals zeg”. Lap! Een kind met een slecht gehoor, ook dat nog! Wie kent er een goede oorarts?

Want ik zing dus helemaal niet vals! Meer zelfs! Ik zat erover te denken mij in te schrijven voor “Belgium’s got talent” of voor “The Voice”, ofzoiets. Nadat ik haar dat meedeelde, zag ik vanuit mijn ooghoek (ik zat achter het stuur) een soort van oogrol, en daaropvolgend: “mama, als jij dat doet, dan kom ik niet meer buiten hoor, dan ben ik beschaamd dat jij mijn moeder bent!”

*krak* Dat was dus mijn moederhart dat brak! Zo’n appel van mijn oog, en dat laat haar moeder gewoon zomaar koud vallen! Meer zelfs! Die wilt haar moeder niet meer kennen dan! En de grote finale moest dan nog komen… de meerstemmige “somebody, somebody, somebody”.

Alweer een zucht hé zeg, gevolgd door een “dat we maar rap op de training zijn, duurt dat liedje nog lang?” Echt! In gruzelementen, dat moederhart, en er werd ook nog eens duchtig op verder gestampt! Puh!
Ik had het dan nog niet eens gehad over de danspasjes die ik er zou bij bedenken hé!

En dan had ze nog vree veel geluk dat het niet “Bohemian Rapsody” was dat opstond! Zeg dat ik het gezegd heb! Nee zeker! Tsssssssss….. de komende 2 weken moet ze een uur vroeger gaan slapen! Wat zeg ik? Een hele maand! Ha!

Just say yes

“Just say yes, just say there’s nothing holding you back
It’s not a test, nor a trick of the mind
Only love

Just say yes, ‘cause I’m aching and I know you are too
For the touch of your warm skin
As I breathe you in”

I had a dream!

Ik heb gedroomd. Nog eens ja. Of nog steeds, dakkanook. Maar deze keer azooooooo schoooooon! Echt! En jaja, ik weet dat dromen niet echt zijn, en dat ze ook geen betekenis hebben, enzovoort enzoverder, maar toch… in mijn beleving was het toch efkes heel écht! En och… laat ons gewoon afspreken dat dromen eigenlijk gewoon echt zijn, in een soort van andere dimensie. Toch? 😛

Ik droomde dat we naar Rock Werchter waren. Op zich niet zo verwonderlijk, want we hebben tickets, en dan nog tickets voor de zaterdag. Want dan komt Pearl Jam. Rock Werchter, dat is binnen minder dan 100 dagen (dat weet ik omdat ze dat zelf kwamen melden op de smoelenboek), maar in mijn droom was het al zover. We waren goed op tijd, geen idee hoe dat kwam, maar in ieder geval: er moest nog ontbeten worden. De mannen van Pearl Jam besloten om dat ontbijt op te vrolijken met een lieke, en na het ontbijt gewoon mee aan te schuiven en mee te ontbijten.

En en en mannekes… den Eddie, die schoof aan aan onze tafel! Maar écht hé! En wat ne schone mens is dat, vanbinnen dan bedoel ik hé. Hij mag natuurlijk langs den buitenkant ook gezien worden, maar vanbinnen… zo schuun! Klappen met alleman, ervoor zorgen dat iedereen genoeg koffie had… een ontbijt met een gouden randje! Alleen kon ik op een of andere mysterieuze wijze geen Engels meer praten, en probeerde ik constant in het Frans een klappeke te doen. Echt, raar. Denken dat je Engels spreekt, en er komen Franse klanken uit!

Daarna was het afwachten tot het echte optreden. We stonden vooraan – aja, we waren goed op tijd daar, dus we zijn blijven staan waar we stonden, daar zo vanvoor, al werden de picknickbanken waarop we ontbeten hadden wel weggehaald  – maar stillekesaan werden we door de mensenmassa toch wat naar de achtergrond gedrukt. En gezien mijn kleine gestalte… inderdaad, zag ik weer niks meer.

Maar toen werd ik gered. Net toen ik op het punt stond om beleefd op de mens voor mij zijn schouders te tikken en te vragen een beetje opzij te gaan.  Het is overigens niet de eerste keer dat ik gered word tijdens een optreden, want van die grote mannen, die hebben nogal eens de neiging om voor de kleintjes te gaan staan. Iemand duwde die man opzij, ging op zijn plaats staan, trok mij naar voor, en bam: toen stond ik zowat voor den Eddie. Hij herkende mij van bij het ontbijt, en gooide in de groep dat het not-done was om de kleintjes zo te vertrappelen in de massa. Aha! Eat this zeg! Nem! Ook nog!

Enfin, de wekker kwam als altijd roet in het eten strooien, anders zat ik nu vast met een pintje ergens op de wei na te genieten van wat vast weer een geweldig concert was. Het mooie aan deze droom is dat het allemaal nog moet komen. Niet noodzakelijk zoals ik het gedroomd heb, maar als het concert gewoon even fantastisch was als in mijn droom, dan ben ik al een geweldig gelukkig mens! Veel heb ik daar ook niet voor nodig, kweetet. 😉

Om af te sluiten… iets van Pearl Jam, uiteraard. Ze hebben een nieuwe single uit, maar tot hiertoe ben ik daar nog niet zo hevig fan van. Het is wachten op de full-CD, hopelijk staan daar toch wat andere dingen op. In tussentijd vind ik deze wel mooi om de tijd te doden…
Eddie Vedder covers Tom Petty’s ‘Room at the top of the world’. Ogen dicht, en genieten! Of neen, houd die ogen toch maar open. 😉

I wish I could feel you tonight, little one
You’re so far away
I wanna reach out and touch your heart
Yeah like they do in those things on TV, I love you
Please love me, I’m not so bad
And I love you so

I got a room at the top of the world tonight

 

Zwaartekracht

Dit gezegd zijnde… opstaan en doorfladderen. Geen andere optie mogelijk.
Muziekje erbij? De Rick? (*hele brede grijns* )
Gewoon, omdat het zonnetje schijnt? En omdat het leven mooi is?
Of misschien toch “Especially for you“, maar dat zou er dan Kylie & Jason-gewijs over zijn. Jaja, sommige dingen snap ik best wel. Echtigintechtig!
Die “Forevermore” ja, dat is een schoontje. Maar die stond onlangs nog op de blog.
En Frank Boeijen heeft er ook al zoveel op gestaan. Hoewel er niet zoiets bestaat als een overdosis FB wat mij betreft.
Dus ja, dit… tsja. En ja. Ja! JA! Dat ook.

Gisteren zag ik trouwens Glen Hansard nog eens live. Zo schoon. Ik word altijd warm als hij op het podium staat. Geen idee wat het is, maar er gebeurt dan iets met mijn muzikale hartje als hij zingt. Het is de passie denk ik, waarmee hij dat doet.
En zijn liedjes kleven soms ook wel aan de ribben. Hoe slow moet dat eigenlijk, dat vallen? 

Maar goed… dat werd het dus allemaal niet en toch ook weer een beetje wel.
Keuzestress ja, ik kan niet zo goed kiezen.
Dat is zoals kiezen tussen pizza of frietjes. Ik lust dat allebei.
Dit lust ik overigens ook… 

Do you have to let it linger?

En daar gaat er dan weer eentje. Dolores O’Riordan, frontvrouw van de Cranberries. Nu, het is niet dat ik grote fan ben of was van de groep, maar ik zag ze uiteraard weleens live. De laatste keer nog geen 2 jaar terug op een klein festivalletje waar ik met een vriend was.

Maar wat het zo dichtbij maakt, is haar leeftijd. 46. Begot! Dat was ik tot een maand terug ook nog. Dus ja.. te jong. Alweer eentje.

And I’m in so deep
You know I’m such a fool for you
You got me wrapped around your finger, uh-huh-huh
Do you have to let it linger?
Do you have to, do you have to
Do you have to let it linger?
And I’m in so deep
You know I’m such a fool for you
You got me wrapped around your finger, uh-huh-huh
Do you have to let it linger?
Do you have to, do you have to
Do you have to let it linger?

I need you

Ik kwam vanavond per toeval nog eens langs The Scabs. Goh.. nostalgie. Die “Royalty in Excile”, die heb ik echt kapot gedraaid. Ik heb hem vanavond nog eens beluisterd, ik blijf ‘m goed vinden. Ik ga er nog wat in blijven hangen deze week denk ik. 🙂

you could’ve noticed
by the way that I was tryin’ to catch your eyes
you could have known it
‘cause I tried to start a conversation twice
I was really excited when you turned around and laughed at me
a silly smile and I didn’t know what to say

I need you, baby, I need you
I wanna have a talk with you
baby it’s so true

we didn’t notice
that we talked and laughed until the morning light
you didn’t show it
you were waiting all the time to hold me tight
I’m really excited, I wanna come home and live with you
but I’m really tired and I got no place to go

I am mine

Gewoon… omdat het zo schoon is, en blijft…

I am mine… PJ 

 

Our new best friend

“Ladies and gentlemen, would you please welcome, our new best friend:

Rick Astley!”

Gevolgd door een “Come on you motherfuckers”

Ik vind het fantastisch, of wat had je nu gedacht? 😀

Maar wie Rickrollde nu wie? Rickrollde Rick de Foofies, of is het toch omgekeerd? Of, zoals ik ergens las: Gerickgrohlt? Zoiets? Food for thoughts, maar intussen deed hij het toch maar!

De Rick jong, die roeled. Echt. Nog altijd. Keihard! Puh! *steekttonguit* En nog een *nem* erbovenop! ’t Zal voor een hele week zijn, dat deuntje. Er zijn ergere dingen dan dat. 😉

“Never gonna give you up, never gonna let you down
Never gonna run around and desert you
Never gonna make you cry, never gonna say goodbye
Never gonna tell a lie and hurt you”