Deze dag vorig jaar…

Kweeniegoe wat het is. Iets met het mooie ochtendlicht, en het zonnetje van de laatste dagen. Om nog te zwijgen van het avondlicht. Gisteren, tijdens het lopen, was er een kweeniehoeschoon ondergaande rode zon. Ik zag ook al lammetjes in de wei. En de ganzen die kwekken er ook maar op los als ze overvliegen. Volgens mij zijn die op plannetjes aan het broeden. Plannetjes als zijnde: eitjes. Hebdem? Pfff… jaja.

Bon… ik weet niet meer welk weer het vorig jaar deze dag was. Wat ik wel nog weet is dat we – en we als in mijn toenmalige collega’s en ik – vorig jaar op deze dag te horen kregen dat er 70 jobs geschrapt zouden worden. Ik had er toen nog geen idee van dat ik 1 van die 70 zou zijn, maar goed… het was toch al een klein bommetje dat viel. En onzekerheid, dat ook. Want wie moest er gaan, en wanneer?

Net vandaag, dag op dag 1 jaar later, organiseerde mijn huidige werkgever ook een infomoment. Ik las de uitnodiging met toch wel iets van een bang hartje, maar het feit dat er een ontbijt aan vooraf ging, stelde mij toch al wel gerust. De setting was dus al iets anders. Het verhaal ook. Ik ben eigenlijk een beetje een klein kind in een snoepwinkel nu. Al werk ik dan voor een kleding- en schoenenketen, snoepjes kunnen ook lekker zijn! Vraag maar aan de collega’s die de snoeppot op de kast ook weten te appreciëren. En die plannen voor de toekomst… wat een verschil met die boodschap van vorig jaar. Of hoe het op een jaar toch kan keren zo in een mensenleven. Van wanhoop naar hoop.

Ah, en mannekes… en van hoop gesproken: het is lente, dat ook! Ik voel het, ik ruik het…  echt waar, de vogeltjes kwekken er ’s morgens ook al vrolijk op los! Ook zij weten het: het wordt een véél mooiere lente dan die van vorig jaar! Als nu de temperatuur ook nog eens meewilt en richting aangename fietstemperaturen gaat, dan ben ik helemaal een gelukkig meisje. 😉

Advertentie

2017 -> 2018

2017… what a hell of a ride! En neem die hel maar letterlijk. Had iemand mij gezegd dat het zo’n jaar zou worden vooraf, ik had het overgeslagen. Of toch grote delen ervan. Want er waren natuurlijk ook wel mooie en leuke momenten.

Waarom dan een hel? Wel… 2017 is het jaar waarin ik (collectief) ontslagen werd, maar gelukkig vond ik ook vrij snel en nog voor het effectieve ontslag weer ander werk. Het is ook het jaar waarin ik, toen ik 2 weekjes in-between-jobs was, met de dochter richting spoed moest wegens acute blindedarmontsteking. Een spoedoperatie later waren we weer gerust. Een beetje later op het jaar werd mijn man geopereerd aan zijn patellapees, en mocht ik enkele weken later met diezelfde man ook richting spoed wegens een longembolie. Een week intensieve zorgen en nog wat daagjes in de kliniek later, waren we ook daar weer wat geruster. Intussen is hij aan de beterhand, al zal het nog wel even duren vooraleer hij weer helemaal back on track is. Zoonlief dacht: “wat zij kunnen, dat kan ik ook”, en hij sloeg met het korfballen zijn voet maar eens om. Waarna die dik en blauw werd. En ik nog eens richting spoed mocht. Ik heb in ieder geval genoeg ziekenhuizen en spoeddiensten gezien voor de komende 20 jaar!

2017 begon voor mij ook met een scheenbeenvliesontsteking. Eentje waar ik niet 1-2-3 vanaf was. 3 maanden looprust en gesukkel, een bezoek aan een goede orthopedisch chirurg, een kuur ontstekingsremmers en vooral een paar steunzolen later kon en mocht ik weer lopen. Net op tijd om nog klaar te geraken voor mijn grootste uitdaging tot hiertoe: de 26 kilometer van de Ottonenlauf. OK, het waren er niet écht 26, maar toch wel 24. Mijn eerste halve marathon is daarmee een feit! En ik ben daar keitrots op. Er waren tijdens dat lange weekend daar in Duitsland nog wel wat mooie momenten. Van die momenten waar ik toch wel weer een poos op door kan. Ik werd al verliefd vorig jaar in Altenahr, dit jaar was het op en rond de Teufelsmauer. Schoon, echt! Ik schreef er niet echt iets over, behalve dan dat ik in de bloemetjes gelegen had, maar de foto bovenaan mijn blogpagina zegt het helemaal. Verwondering. Het is wat met die mooie plekjes op aarde.

Overigens blijken mijn *hout vasthouden* scheenbeenproblemen zo goed als helemaal van de baan. Sinds ik met steunzolen loop, gaat het toch stukken pijnlozer, dat lopen. En maar goed ook, anders had ik niet eens zoiets dwaas kunnen doen als in dat Plan M stappen. Intussen ben ik met de voorbereiding daarvan we degelijk bezig. Ik loop braaf schemaatjes, al is dat de ene keer wat makkelijker dan de  andere keer. Nog trager dan anders lopen blijkt geen sinecure te zijn met een horloge dat constant piept dat je boven je bovengrens gaat. Maar… als ik dan dacht dat sneller lopen leuker zou zijn… think again! Want 6 kilometer op hogere hartslag lopen dan ik gewend ben, dat was toch ook niet zo jolig. Ik was al aan het aftellen vanaf kilometer 2, maar had gelukkig wel het karakter om het uit te lopen. Het helpt natuurlijk ook dat ik weet waarom ik dit allemaal doe. En na nieuwjaar mag ik intervalletjes gaan lopen. Ik twijfel even maar gooi er toch maar een voorzichtige “jeuj” achter. De interpretatie daarvan kan dan ook alle kanten uit.

Ik herontdekte ook de “Core Stability”, of de “Functionele Training”. Een uur per week afzien en voelen dat je spieren hebt… het heeft wel iets. En het is natuurlijk goed voor het lopen, want ik kan alles gebruiken voor dat grote marathonplan. Daarbovenop vond ik dat ik toch ook wel een nieuwe fiets verdiende. Vanaf nu rijd ik dus niet meer in het wit, doch wel in het matzwart! Oewwwieeeee! Dat het maar snel mooi fietsweer wordt, want ik moet echt heel dringend gaan testrijden!

En tot slot: ik mocht Eddie Vedder nog eens live zien. Vanop rij 6, astemblieft! Bij een kampvuurtje terwijl het buiten 32° was ofzoiets. Hij had ook Glen Hansard weer mee. En het was magisch. Ik heb nog altijd kiekenvel als ik dit terug hoor… en gelukkig heb ik zowel met Glen als met Eddie ook in 2018 al een soort van date. Samen met heel veel anderen, maar dat moet je maar niet verder vertellen. 😉

Dus ja, wat brengt 2018? Meer van hetzelfde, hopelijk zonder de ziekenhuisbezoekjes. Ik hoop in 2018 heel veel te lopen. Die limiet waar ik vorig jaar aan dacht te zitten met die 1.000 kilometer op een heel jaar… tsja… dat bleek geen limiet. Dit jaar liep ik meer dan 1.500 kilometer bij elkaar, en dan was ik nog 3 maanden loop-inactief. Die sky, inderdaad. Verder hoop ik ook wat meer te fietsen, maar ik weet dat ik dat zelf in de hand heb. Komt goed!
En voor de rest: als ik in 2018 evenveel sport, muziek, vriendschap en liefde op mijn pad mag vinden als dit jaar, dan ben ik weer (of nog altijd) een heel erg gelukkig meisje.

 

 

Ander en beter

Enkele maanden geleden werd ik ontslagen. Het was een beetje een lastige periode. Want het was 30 maart, en er werd eigenlijk alleen nog maar aangekondigd dat ik zou ontslagen worden op 16 juni. Daar zit je dan. Je zal ontslagen worden, maar nu nog even niet. Het was alsof ik op een rollercoaster aan emoties gestapt was. Gaande van berusting over kwaadheid (ja, toch), naar onzekerheid weer terug naar berusting… enfin, lastig, dat was het. Niet alleen voor mij, ook voor mijn ex-collega’s.

En die onzekerheid. Zou ik nog wel ander werk vinden? Vast werk? Leuk werk? Hopelijk toch niet te ver weg? Zou ik het nog wel met sporten kunnen combineren? Wat als, en wat dan, en wat wat wat? Heel veel vragen waar zelfs iemand met een glazen bol geen antwoord op zou kunnen weten. En uiteindelijk… allemaal zorgen en vragen voor niets. Want ik vond vrij snel ander werk, nog voor ik effectief ontslagen werd.

Maar wat was het dan dat zo bleef draaien en keren? Ik was er toch klaar mee? Ik had toch de job die ik zou graag wou? Ik had eerder toch ook al gezegd dat ik het goed vond dat de beslissing voor mij genomen was? En gisteren besefte ik het: het feit dat die beslissing voor mij genomen was, dat is wat er scheelde. Mijn toekomst, daar had iemand anders over beslist. Zonder mij te vragen of ik het daar wel mee eens was. Ik weet wel dat dat de manier is waarop die dingen nu eenmaal gaan, maar toch… zuur was het, en zuur is het heel erg lang gebleven. Al ging ik er dan zo op het eerste zicht goed mee om. Op het eerste zicht ja… want het bleef toch nog draaien. En keren. Ik had het er toch lastiger mee dan ik wou toegeven.

Ik moest weer helemaal terug mijn weg zoeken, mijn plaatsje vinden tussen collega’s die elkaar al lang kenden. Daar kwam nog bij dat ik ook in een bedrijf terechtkwam dat deels in herstructurering was. Ik had getekend bij de overnemer, maar de mensen bij het bedrijf dat overgenomen werd, daar lag het ook allemaal wat lastiger. Ik snap dat. Want ook voor hen was de keuze door iemand anders gemaakt. Gezien ik 2 dagen per week daar werkte, en 3 dagen per week hier, pingpongde ik wat heen en weer met mijn gevoel. Het draaide niet echt zoals ik wou dat het al zou draaien, ik had niet echt het gevoel dat ik productief was, dat ik écht een bijdrage leverde. En dat is geen geweldig gevoel.

En dan gingen we ook nog op teambuilding. Teambuilding met heel veel mensen die ik niet kende. Teambuilding, hoe lang was dat geleden zeg?  Maar… ik ben blij verrast geweest. Het was écht een superleuke namiddag in goed gezelschap en met daarbovenop nog een onverwacht goede babbel. Zo’n babbel van het soort wat ik even nodig had om het tot mij te laten doordringen: ik werk nu weer bij een écht leuk bedrijf. Bij een bedrijf waar mogelijkheden zijn. Bij een bedrijf waarop ik trots kan zijn! En vooral: bij een bedrijf waar ook leuke mensen rondlopen!

Dus ja… de keuze is dan wel voor mij gemaakt, nu ben ik er ook écht van overtuigd dat het goed is dat die keuze voor mij gemaakt is. De rust die ik hoognodig zocht, die heb ik nu weer gevonden. Ik heb een leuke job, fijne collega’s, en ik werk op fietsafstand van mijn thuis. De combinatie met sport werkt uitstekend, en het allerbelangrijkste: ik voel mij weer gewaardeerd. Met managers die blij zijn dat ik in hun team zit. Ja, het kan dus echt, dat ander en beter! 😉

De nieuwe job!

Dit gaat zoooo niet goedkomen, met mij en mijn nieuwe job!
Hoezo? En hoe ik dat nu al weet? En dat ik nog maar net begonnen ben? Vandaag dan nog!

Awel ja… ’t is dat ik natuurlijk terug bij een retailer aan de slag ben gegaan. Zelfde soort functie ja, alleen nét iets anders. Nét iets uitdagender denk ik ook, zo na de eerste dag. En ik heb daar wel zin in, in die uitdagingen. Jeuj, en zo vanalles! Het moet nog allemaal een beetje duidelijk worden de komende weken en maanden, maar ik voel mij in ieder geval nu al heel erg welkom. Het lijkt een beetje of het stof van mij afgeblazen is, en ik nu opgeblonken en al elders mag gaan “shinen”. Zei ik ooit al dat enig gevoel voor drama mij toch niet onbekend is? 😉

Het ‘probleem’ situeert zich dan ook anders. Want ik moet dus voor mijn job ‘op stage’, om de winkels te leren kennen. Op zich geen probleem. Tuurlijk niet. Het lijkt mij wel eens boeiend om aan de andere kant te staan. Dat gaat mij helpen bij mijn job binnenkort.

Maar bon ja… sinds ik zo’n beetje afgevallen ben (de dame van de opleidingen bleef het vanochtend maar zeggen: “40 kilo zeg!”), heb ik een chronisch gebrek aan kleding. Ook omdat er nog constant dingen plots te groot lijken te worden, wat een rare gewaarwording blijft. De vorige keer paste het nog mooi, en nu hangt het als een patattenzak aan mijn lijf, dat gevoel.  Dus jah, kleding, en bij uitbreiding schoenen ook, die krijgen de laatste tijd wat meer aandacht. Want er zijn dus ook schoenen die te groot geworden zijn! En die schoenen, daar wringt het hem. Of wrong het hem, vandaag. En ook de komende dagen vast nog. Mijn eerste stage zal namelijk deze week in de schoenenwinkel zijn.

En verdorie zeg! Zag ik daar nu geen fantastisch mooi paar schoenen staan zeg? Aan -70% astemblieft! En ze pasten nog ook! En, nog belangrijker: ik kon er ook mee stappen. En jahaaa, ze hadden hakken. Maar bon ja… wanneer ga ik die dingen weer aandoen? Deze week alvast niet, want om zo door een winkel te hupsen, heb ik denk ik wat comfortabelere schoenen (lees: sneakers) nodig. Ik heb nu dus een deal met mezelf: als die schoenen op het einde van de week er nog steeds staan, dan zijn wij voor elkaar voorbestemd. Dan koop ik ze gewoon! Deze week is dus onder controle. Denk ik. Want die schoenen zullen tegen vrijdag vast wel verkocht zijn. Morgen wordt er daar wel geleverd. Nieuwe spullen. Maar dat zijn zorgen voor morgen. Toch?

Er is daar echter ook nog volgende week. Volgende week trek ik de stad in, en mag ik in “de boetiekskes” gaan stage lopen. Het gaat van kwaad naar erger gaan vrees ik. Want in die boetiekskes hangt best wel schoon gerief. En het zijn solden. En ik heb toch ook nog wel wat gerief nodig. En hoe plezant zou dat wel niet zijn als ik in die boetiekskes ook iets kan dragen uit dat boetiekske. Allez ja, 1 uitzondering, de winkel met kinderkleding natuurlijk. Maar dan nog kan ik daar wel iets dragen uit een ander winkeltje van de groep. Haaaajaaaaaa!
En misschien wel iets waar die schoenen van hierboven geweldig zouden onder gaan? Ik peins dat ik nu toch een soort van plan heb…

Maar dit is eigenlijk zooooo not me! Dat nieuwe werk, dat maakt het slechtste in mij los. Nu al! 😉 Langs de andere kant: vroegah, als in 40 kilo zwaarder, zou de gedachte aan in een winkel moeten gaan helpen alleen maar paniek veroorzaakt hebben. Paniek, want ik zou mij voelen als een olifant in de porseleinkast. Nu vind ik het eigenlijk wel leuk, en een keer fijn om te doen. Ik kijk er dan ook naar uit.

Aja, en nog iets! Restart… ik heb beslist dat ik er nog maar eens voor ga. Ik ben tot op heden 12kg kwijt, en stabiel… Stabiel, ondanks alle uitspattingen van de laatste weken. Ergens deed ik het tussendoor toch echt wel goed. Maar eerlijk? Ik wil eigenlijk nog een 15-tal kilootjes kwijt, en dan ben ik er, naar mijn gevoel. Vandaag ben ik dus maar eens bij de Restart-coach langs geweest, en het beste nieuws daar was dat – eindelijk – mijn metabolische leeftijd ook aan het zakken is. Ik word dus jonger! Echt! Het rare is dat ik dat gisteren nog vond van mijn foto, dat ik er zo jong uitzag. Even kaderen: mijn smoelenboek profielfoto was intussen al meer dan een jaar oud. En dus verzuchtte ik gisteren tegen een vriendin dat ik eigenlijk een nieuwe profielfoto nodig had. Het was maar een woord… amper een paar minuutjes later had ze haar fototoestel bovengehaald, en moest ik eraan geloven. Dus ja… alles op een hoopje: nieuwe job, nieuwe profielfoto, nieuwe Restart! Nieuwe Sandra? Ik ben er helemaal klaar voor! Laat die tweede helft van 2017 maar komen!

 

Pluk de dag… zo’n beetje

Ik heb een probleem. Een beetje zo. Een mentaliteitsprobleem zeg maar. Allez ja, vind ik toch zelf.

Momenteel ben ik dus thuis. Werkloos, officieel. Voor 2 weken toch. En dat was een eigen keuze. Want ik zou wat rust nodig hebben na dat collectief ontslag, en alles even op een rij moeten zetten vooraleer in in die nieuwe job spring. Dus ja, ik zag mezelf al, vooraf: genietend van het thuis zijn, genietend van het niets-moeten, genietend van die zee aan vrije tijd, genietend van wat extra beweging, genietend van het leven gewoon, quoi.

De realiteit, die is even anders. Want nu ik toch thuis ben, kan ik evengoed met de auto naar de garage. Of de belastingen (laten) invullen.  Moest de garage ook eens niet in orde gezet worden? En moesten er daar ook niet wat kastjes geïnstalleerd worden? En wat met die berg aan was? En oh ja… er moet nog wat eetbaars voorzien worden voor vanavond. En prut… het is gewoon veel te heet voor die extra beweging, ik was woensdag, na die dag garage opruimen en kastjes sleuren helemaal gaar.

Bon, u raadt het al… van echt genieten (op Eddie Vedder maandagavond na dan, ik zit nog altijd op dat wolkje, en ja, het is nogal aan de rozige kant 😀 . Vertelde ik eigenlijk al dat ik nu eindelijk “I am mine” live heb mogen horen? Maar dat het een ander nummer was dat veel harder binnenkwam dan dat? Neen? Dan zal ik dat misschien nog een keertje moeten doen denk ik. Want uiteraard heb ik wat tranen uit mijn ogen moeten vegen. Omstandigheden en vanal. Ik ben ook zo’n watje, soms. Een watje op een wolkje. 😉 ) kwam er nog niet veel in huis. Teveel ‘moetjes’. Moetjes van mezelf.

Dus ja, dat moet (ja, dat moet, alweer) anders. Ik heb nog 1 week “werkloos” zijn te gaan. En daarna heb ik dat ook weer gehad. Ik ben uiteraard niet echt werkloos, want ik heb al mooie vooruitzichten. Maar die extra vrije tijd, die had ik toch even anders ingecalculeerd. Ik zag mezelf al flaneren over leuke markten (dat ik eigenlijk helemaal niet graag naar de markt ga is een detail, laat staan dat ik zou weten hoe ik dat moet doen, dat flaneren), ik zag mezelf al ’s ochtends ergens op een leuk terrasje een ontbijt nuttigen (dat ik eerst na het opstaan wat tijd nodig heb om wakker te worden was ik selectief vergeten), ik zag mezelf zelfs al ergens in een leuke stad wat gaan shoppen (dat ik eigenlijk niet zo graag in een stad ben én dat ik ook niet graag shop… enfin, u snapt het intussen wel).

Volgende week ga ik dat dus anders doen. Ja, de auto moet nog eens terug naar de garage, maar dit keer gaat de fiets mee zodat ik geen 3u moet zitten chambreren in een bloedhete hangar. Voor de rest heb ik weinig plannen. Al die dingen hierboven, die zijn van de lijst geschrapt wegens toch niets voor mij. In plaats daarvan heb ik geen lijst. Ik ga gewoon de dag plukken. Een hele week lang. Allez ja, en mijne fiets een keer poetsen misschien, kwestie van dat die op dat nieuwe werk in dat nieuwe gebouw niet teveel uit de toon gaat vallen. Maar, dat is enkel als er terug meer water mag gebruikt worden, want anders kan het niet. Sterker, mag het zelfs gewoon niet. En die duurloop van 2,5u die zou ik ook heel graag doen volgende week, als het wat frisser is. Want binnen 5 weken zo ongeveer wachten die 26 kilometer in de Harz. Stilaan begin ik mij wel af te vragen waar ik aan begonnen ben… stress!

Bon, ik ga eerst maar eens starten, met dat plukken van die dag. Oeps… zie ik daar nu onder dat venstertablet een stofnet hangen? Eerst even de stofzuiger nemen …. maar daarna! En dan! Maar echt hé!

 

Dagen met een gouden randje

Ik keek er als een berg tegenop. Niet zomaar een molshoop, maar een hele berg à la die die ik vorig jaar in Altenahr op de trail tegenkwam. Hoog, en lastig, dat ook!
Maar met de hand op het hart: ja, dat ontslag en dat afscheid, het was lastig, maar wat waren het, dankzij die fantastische mensen die mijn collega’s zijn, fantastische dagen.

Eerst de donderdag. Die donderdag waarop ik wel even koffiekoeken zou meebrengen voor de gietsvriendinnekes (en -vriendjes, maar die douchen wel apart 😀 ) Ik passeer toch een bakker en van die dingen.

Dat die bakker gesloten zou zijn wegens – tadaaaaaa – sluitingsdag, dat stond niet in mijn planning. Er zat bijgevolg niets anders op dan op zoek te gaan naar een andere bakker. Ik was al bijna terug thuis tegen dat ik de volgende bakker tegenkwam. Koeken gekocht, en dan weer terug. Tegen dat ik dan eindelijk op het werk arriveerde was ik én 10 minuten te laat op de douche-afspraak van 8u,  én had ik 6 kilometer extra gereden. Een mens moet er wat over hebben!
Maar het was wel leuk. Een selfiesessie mét handdoek – want zo lopen wij dan rond in die douchekamer – en een hoop gegiechel later konden we koffie drinken met die welverdiende koffiekoek erbij.

Daarna ging ik nog even aan het werk. Nog wat dingen afwerken, zodat mijn collegaatjes volgende week het hopelijk wat makkelijker hebben. Hopelijk, maar het is twijfelachtig. Niet meer mijn probleem, maar ik vind het voor hen toch wel lastig…

Rond 11u40 werd ik al geroepen voor het volgende feestje. Ik was intussen ook nog een paar keer gaan koffie drinken, dus de voormiddag was wel voorbij gevlogen.
Aperitief dus. Dat is altijd lekker. Limoncello aangevuld met cava trouwens ook. Doe daar wat hapjes bij, en een zicht op de vijver, en het is helemaal top. En wat een fantastische middag werd het. Echt waar, ik had vorig jaar nooit gedacht dat dat fietsen naar het werk en het daar douchen mij zo’n leuke vriendschappen zouden opleveren. Want echt waar, wat een leuke bende zijn die gietsende collegaatjes! Dat gietsen is trouwens geen typefout. Iets met een glas wijn en van die dingen. Gietsen is het gebleven. Ze hadden overigens ook cadeautjes mee. Een bel die heel luid dingdong doet (ik mag ze van de mannen overigens niet op mijn koersvelooke monteren 😀 ) en gepaste wijn. Gietswijn zeg maar. Maar wat het hem dan helemaal deed, dat was het kaartje. Bon… gesnotter en van die dingen, ik bespaar jullie de details.

En toen besloot ook nog 1 van de onderhoudstechniekers langs te komen met een boeket bloemen. Probeer daar maar eens allemaal mee thuis te komen met al dat gerief! Maar het kan dus hé. Wijn in de fietstas en een boeket bloemen onder de snelbinder. Het kan allemaal!

 

En dan moest de vrijdag nog komen. Een vrijdag waarop ik besloot om eerst met de auto naar het werk te rijden – iets met wat flessen en andere dingen die mee moesten – om vervolgens weer naar huis te rijden en dan met de fiets terug te rijden. In de streek werken heeft écht zijn voordelen! Ik had namelijk aan een collega beloofd om ’s middags samen met hem naar het restaurant te fietsen, en beloofd is beloofd hé! Om vervolgens, eens op kantoor aangekomen, een enorme pot bloemen op mijn bureau te vinden. Zo’n pot die je niet zomaar efkes onder je snelbinder kan steken. Van mijn collegaatjes. Snif. En snotter ook. Zo mooi. En zo onverwacht. En rood! Mijn kleur!

Daarna gingen we nog ontbijten. Een afscheidsontbijt. 3 mensen van onze dienst waarvan de functie geschrapt werd. Er blijven er niet zoveel meer over. Onze “reizende technieker” (het staat écht zo in zijn contract 😀 ) die normaal gezien op vrijdag niet werkt, kwam speciaal voor ons af.
Het was gezellig. Het was plezant. Het is ook voor herhaling vatbaar, maar ja… het zal elders moeten zijn. We hadden in ieder geval lekker eten, én bubbels erbij. Ik ben helaas wel vergeten foto’s te nemen. 😦
Afscheid nemen is en blijft wel lastig. Al gaat dat afscheid nemen dan gepaard met een leuk ontbijt en welgemeende knuffels.

Maar verwend ben ik wel. En hoe! En dat ik goed ga ruiken, daar zo bij mijn nieuwe werkgever na het fietsen en het douche, dat ook! Zoveel lieve en fijne attenties, ik ben er helemaal mellow van geworden. Het waren echt dagen met een gouden randje.

Lieve collega’s… het C&A-verhaal stopt voor mij dan wel, maar we houden contact. Jullie zijn bijlange nog niet van mij af! 😉 Dikke dankjewel, dikke kus, dikke knuffel! En nu 2 weekjes vakantie en daarna op naar de schoenen! 🙂

 

 

Afscheid nemen…

Afscheid nemen. Het is wat. Ik had nooit gedacht dat het zo diep op mij zou inhakken. Neen. Niet op mij. Ik zou met opgeheven hoofd het pand verlaten.
Intussen ben ik er al achter dat het meer iets van luid snikkend en met mijn neus in een zakdoek zal zijn, dapper mijn tranen wegvegend. Jeps, soms zou ik best wel een beetje een dramaqueen willen zijn.

Neemt niet weg dat ik de laatste dagen een onuitputtelijk vat met tranen lijk te zijn. Ik slik dapper heel veel tranen weg, maar soms wordt het toch gewoon even teveel. Een lieve reactie van een fietsmadam op een Facebookpost… en daar zijn ze weer, die tranen.

Ik deed dus van “grab yourself together” vanochtend. Het zou beter gaan. Het moest beter gaan. Geen tranen meer. Dat ging goed, tot er op het werk een douchevriendinneke (grapje, omdat we altijd met dezelfden zijn die na het fietsen douchen ’s ochtends op het werk) op kantoor even over mij kwam zitten om te vragen of ik donderdag 11u30 voor hen wil vrijhouden. Ze hebben iets voorzien. Of ik een fleske meebreng? Neen, niet nodig, zij voorzien alles. En hups… daar ga ik dan weer. Het was amper 8u15 denk ik.

Gisterenavond stond dan plots ook nog mijn looppartner voor de deur. Zij vermoedde al dat het niet zo goed met mij ging, en vertrekt vandaag met vakantie. En dus kwam ze nog even een knuffel langsbrengen. Lap, weer vochtige ogen. Ik heb haar helemaal platgeknuffeld denk ik, zo blij was ik met haar bezoek.

En dat gaat deze week zo maar door en door en door. Een meeting heb ik gecancelled, ik denk niet dat ik dat moreel nog aankan. Verdorie zeg! Ik! Ik, die de afgelopen maanden probleemloos alles wat op mijn pad kwam counterde. Ik, die afgelopen maanden nergens last van leek te hebben. OK ja, het was niet alle dagen even leuk, uiteraard niet, maar de man met die grote hamer die ik nochtans wel verwachtte, die kwam maar niet langs. Nee, toen niet. Nu heeft hij denk ik toch wel ergens heel sneaky en gemeen een kans gezien om een tik uit te delen.

Gelukkig mocht ik vanavond lopen. Mocht ja. Ik heb dat lopen leren zien als een cadeautje. Ik wou vanavond ook gewoon lang lopen, mezelf even helemaal in het zweet en totaal moe lopen. Want dat slapen… dat is de laatste 2 dagen ook niet helemaal wat het moet zijn. Het werd dus een heel langzame duurloop. Ik wou mezelf niet voorbij hollen, ik wou écht dat anderhalf uur volmaken. En dat is perfect gelukt. Ergens rond de 9de kilometer was het op, en toen ging ik voor zekerheid nog 2 kilometer door. Even helemaal leeg. Ik ben er blij om. Vanaf nu zal en kan het alleen nog maar beter gaan.

Ik weet wél dat ik dit deuntje – dat telkens aan tafel ’s middags door iemand eventjes geneuried wordt – niet zal missen. Wat een oorwurm! Alleen maar dat begin, en het zit in mijn hoofd! Neen neen neen!
Dus ik roep (zingen is teveel eer, ik weet het) op kantoor nu af en toe van : tududuuuduuu… tuduuduuututuuuuuuuuuuuuuuu.

Dus ja, het komt wel weer helemaal goed met mij. Morgen Marco, met Rood. En overmorgen de Rick. Ik heb er nu al zin in! 😉

(geen) tranen

Dan denk je dat je alles goed voor elkaar hebt. Ja, je bent ontslagen, maar dat nieuwe contract is ook al een feit. Volgende week afscheid nemen, dan 2 weekjes vakantie, en dan de nieuwe job. Een nieuwe job waarin mijn zomervakantie ook al besproken zit. Mooi allemaal.

Maar waarom voel ik mij dan de laatste 2 dagen niet zo geweldig?
Ik weet het niet. Ik weet het wel. Ik weet het niet. Ik weet het wel.
Tuurlijk weet ik het wel. Want gisteren al, in de challenge du BW die in Ottignies plaatsvond dit keer, liep het niet zo lekker. Ik had vooraf mijn tijd van vorig jaar gecheckt, en die was niet zo geweldig. Wat op zich niet uitmaakt, maar ik herinnerde mij ook dat ik vorig jaar daar ergens een dreun van de warmte gekregen had. En het was alweer zo warm. Daarom, en ook omdat we ’s avonds nog op tijd op een feestje moesten zijn, besloten we om met 3 toch met “les marcheurs” te vertrekken en er een loop-staprondje van te maken.

foto Laurent Saublens

Zo gezegd, zo gedaan. Dat ging ook goed, tot ik 3 kilometer verder op mijn adem leek te trappen. Het tempo lag voor mij dan ook nét iets te hoog. Iets met wel willen maar niet kunnen. Stappen dus maar. En die hartslag terug proberen omlaag te krijgen, want die zat al veel te hoog. Bummer, dat ook. Ik voelde mij zo schuldig tegenover mijn 2 loopvriendinnen omdat ik telkens weer terug moest stappen. Ik had het ook gewoon lastig. Ergens prikten er tranen, maar die tranen wilden niet komen. Of ik stond niet toe ze te laten komen. Maar ze zitten er wel. Terwijl ik ook weet dat ik het beter wél zou doen. Dat dat een opluchting zou betekenen.

Dus ja, dat lopen… dat lukte gewoon niet. In de Chinese geneeskunde zeggen ze dan ook dat je verdriet in de longen draagt. Dat verklaarde in ieder geval al waarom het lopen echt voor geen meter lukte en ik constant naar adem moest happen. Zelfs bij het overgaan naar stappen, bleef ik nahijgen. Terwijl mijn conditie echt wel goed genoeg is, en ik normaal gezien als ik stop met lopen dadelijk weer gerecupereerd ben. Gisteren dus niet. Ik heb evenwel uiteraard wel de volledige 11,6 kilometer uitgedaan. Met afwisselend lopen en stappen.

Ik ben sinds vrijdag ook wel bezig met ‘laatste keren’. Vrijdag was het de laatste keer dat ik op vrijdag gewerkt heb bij deze werkgever. Komende week gaan er zo heel veel laatste keren zijn. De laatste maandag, de laatste dinsdag… Ik ben daar toch wel mee bezig, al probeer ik er luchtig mee om te gaan. Alleen zit er blijkbaar iets in mij dat het allemaal niet zo luchtig vindt.

Het helpt ook niet dat iemand ook net nu – niet eens doelbewust – op mijn hart trapte. Sommige dingen zijn gewoon te bizar voor woorden en niet te vatten omdat ze zich zo heel erg tegenspreken. Het was trouwens niet de eerste keer, maar ik had gehoopt dat het bij 1 keer zou blijven. Ik vermoed dat het dus nog wel zal gebeuren. Op de duur zal ook dit wel wennen vermoed ik. Enfin, mijn gevoel. Niet dat van een ander. En zoals altijd: als ik mij niet goed in mijn vel voel, dan zie ik de dingen ook altijd wat zwarter dan ze effectief zijn.
Gooi in die mix ook nog wat vrouwelijke hormonen die net vanmorgen beslisten van ook nog eens een keer langs te komen, en dan krijg je vanzelf een hoopje onzekere Sandra die van geen hout pijlen weet te maken.

Ik zou ook gaan fietsen vandaag, richting Schelde. Ik had het gisteren beloofd. Vanochtend de wekker om 6u45, alles lag al klaar: fietskleding, drinkfles, een reep… Maar al bij het opstaan voelde ik dat het ‘m niet zou worden. Hormonen en toestanden, en als ik zo ga fietsen dan vraagt dat om irritaties en openliggende regionen. Afgezegd dus. Met spijt in het hart, want het zou mij wel deugd gedaan hebben.

Ik vermoed ook dat ik de afgelopen week ook nét iets teveel gedaan heb. 46 kilometer op  1 week lopen is voor mij ook wel erg veel. Tel daar nog de tegenwind kilometers met de fiets bij (en daardoor pijn in mijn bovenbenen)… alles bij elkaar is mijn lichaam misschien ook gewoon moe en aan wat rust toe.

Maar daarmee gaat dat lastige gevoel natuurlijk niet weg. Maar ook dat zal wel weer goed komen. Dat doet het uiteindelijk altijd. Ik geef het een weekje. Alles. 😉 In tussentijd ga ik wel ergens in een hoekje een potje zitten janken met de gepaste soundtrack erbij…

Ontslag, en een nieuwe start

Dat ik collectief ontslagen word, dat lazen jullie al hier en hier.

Nu, ontslagen worden, dat zet iemand op een rollercoaster. Een nogal emotionele rollercoaster. Want ik kan dan wel af en toe wel koel uit de hoek komen, feit is dat het mij toch niet onberoerd liet.

Neen, ik heb geen traan gelaten. Dat komt nog wel, bij het effectieve afscheid van mijn collegaatjes. Vermoed ik. Neen, weet ik wel zeker.
Maar ik was er wel mee bezig. In de eerste week na de aankondiging kwam er geen vacature online of ik had ze gezien. Elke jobsite, elke vacature heb ik gezien in die week. Ik werd er dan ook helemaal tureluurs van. Wat wou ik, waar wilde ik naartoe? Zou ik nog wel werk vinden? Ik ben ook niet meer van de jongsten. En als ik dan ander werk zou vinden, zou ik dan nog verdienen wat ik nu verdien?
Enfin, allemaal vragen die door mijn hoofd gingen, en waar ik niet zomaar een antwoord op had en kreeg.

Gelukkig heb ik een geweldige vriendenkring. Een vriendin riep me dus halt toe, en vroeg mij hoe het zat met mijn ‘ik ga gewoon genieten van de lange vakantie’-plannen. Dat opende mijn ogen. Dus ja… ik liet mijn CV wel staan waar hij stond, op een jobsite, en ik liet verder het zoeken naar een nieuwe job maar zo.

Ik was wel al een keer ergens op gesprek geweest. Op hun vraag. Zij hadden vernomen dat ik ontslagen zou worden, en vroegen mij of ik eens op gesprek wou komen. En dat heb ik ook gedaan. Dat gesprek heeft mij enorm veel deugd gedaan, dat gesprek heeft mij voor een stuk mijn sterktes doen inzien. Ik ben toen wel niet verder gegaan met de procedure, ondanks dat het best wel een leuke job leek, met fijne voordelen. Ik had voor mezelf in mijn hoofd een soort van lijstje gemaakt met dingen die voor mij belangrijk zijn. En ja, het was een boeiende job, maar ik kon op mijn lijstje een aantal voor mij heel erg belangrijke dingen niet aanpunten.

Dus ja, ik deed het verder rustig aan. Dan kon ik ook heel veel gaan fietsen komende zomer. Een unieke kans, toch? Ik sta wat achter met mijn fietsuitdaging, en nu lag daar plots die zee van vrije tijd voor mij. Helemaal perfect! Ik kreeg hier en daar wel het advies om door te gaan met solliciteren, en dat ik daarna nog van vakantie kon genieten, maar dat waren alleen maar kwatongen die mij van het fietsen wilden houden. Jaloers op mijn fietsplannen ja!

Maar goed… dan ben je er plots toch klaar voor, en denk je van: “ik zal eens een spontane sollicitatie sturen, dit lijkt mij wel een leuk bedrijf”. Toch eerst even hun vacatures gecheckt, en bam! Die job, die taakomschrijving… echt, het was mij op het lijf geschreven!
Overdreven enthousiast bijna ging ik reageren. Een mailtje, CV erbij… hups weg. Die job, die moest ik hebben. Die wou ik! Heel graag. Pretty please en zo vanal.

De week erna al werd ik uitgenodigd voor een gesprek. Spannend altijd. Ook omdat ik dit zo graag wou. Het gesprek ging verbazend vlot, en een collega merkte achteraf op “dat als ik zo had zitten stralen zoals ik nu deed, de job in de pocket was”.

Ik was er persoonlijk wat minder zeker van dan hij. De procedure besloeg 3 rondes, en ik had nog maar net ronde 1 gehad. Op een mooie avond kreeg ik dan het bericht dat ik door ging naar de tweede ronde. Daar lulde ik dus in deze blogpost wat overheen. Ik was zo blij dat ik naar de tweede ronde ging, en wou daar ook wel iets over zeggen, maar ik vond dan langs de andere kant niet dat ik er al iets kon over zeggen. Eerst maar eens door die tweede ronde geraken, weetjewel.

En ja, ook bij ronde 2 had ik het gevoel van: dit wil ik, dit is echt iets voor mij! Ik heb dan ook alle beschikbare duimen geclaimed. Voor meer dan een week, want ik zou in de loop van de daaropvolgende week gebeld worden. Dus ja, dat duimen, dat ging tot krampens toe bij sommigen, maar voor vrienden moet je nu eenmaal iets over hebben vind ik. 😉

Ik was helemaal ingesteld op dat “volgende week”. Waarop ik toch plots, totaal onverwacht, een telefoontje kreeg op vrijdagvoormiddag, van 1 van de dames waar ik een gesprek mee gehad had.
Het gesprek ging vooral over hoe ik de gesprekken ervaren had, over hoe mijn bevindingen waren na 2 keer de atmosfeer te proeven. Ik was nog altijd enthousiast. En gelukkig waren zij dat ook! Een paar uurtjes later zat het contract in de mail, en kon ik beginnen blinken!

Want echt, serieus! In mijn stoutste dromen had ik niet durven dromen dat ik nog voor ik effectief zou ontslagen worden, al uitzicht zou hebben op een nieuwe job. Laat staan dat ik al getekend zou hebben.

Maar het is dus wel zo. IK HEB EEN NIEUW CONTRACT! En ik kijk er zo hard naar uit! Starten met een nieuwe lei, in wat mij een enorm leuk bedrijf lijkt. Nieuwe mensen, nieuwe kansen, nieuwe vanalles. Laat maar komen, ik ben er nu écht helemaal klaar voor.

Dus ja.. die dagelijkse extra fietstrainingen komende zomer, it ain’t gonna happen. Want ik start op 3 juli (met de volle goesting, laat dat vooral duidelijk zijn.) Maar daar gaat dus mijn fietsuitdaging. Hoewel… ik ga nu dagelijks wél 3 kilometer verder moeten fietsen dan ik nu doe! Wie beweerde er daar dat die fietsuitdaging niet in orde gaat komen? 😉

*tsjing*, ik drink er alvast eentje op!

Ontslag, een update

2 maanden geleden kreeg ik te horen dat ik op 16 juni aanstaande ontslagen zal worden. Collectief ontslag wegens reorganisatie, heet dat schoon.
Ik schreef er toen dit over: “Ontslag, en wat nu?”
Blijkbaar is het iets wat wel meer mensen bezighoudt, want er gaat geen dag voorbij of dat blogartikel wordt wel door iemand gelezen.

Hoog tijd dus voor een update, nu goed 2 maanden verder. 2 maanden ja, zolang is het al geleden dat “de bom” viel. Want je kan er dan altijd wel rekening mee houden dat je erbij kan zijn, en je kan daar ook heel erg nuchter mee omgaan… feit is dat ik mij op een gegeven moment toch ook ging afvragen “waarom ik?” Ik heb mezelf dat zelfmedelijden, want dat is het uiteindelijk, niet lang toegestaan. Ik heb voor mezelf mijn eigen conclusies getrokken, en die conclusies lopen gelijk met de conclusies die iemand anders ook gemaakt heeft. Ik heb het voor mezelf dus helemaal klaar en helder. Van veronderstellingen word ik niet echt vrolijker, dus die maken we niet meer. Wat mij betreft ben ik er ook klaar mee: mijn toekomst ligt elders, en ik ben momenteel eigenlijk wel blij dat de keuze voor mij gemaakt is.

Dus ja: binnen goed 2 weken is het dus voor écht, mag ik gaan tekenen en word ik effectief ontslagen. Intussen zijn alle trajecten volgens de wet Renault van start gegaan. Nu, die wet Renault… ik snap dat die er ter bescherming van de werknemers is, maar zo’n traject van 2,5 maand, daar wordt eigenlijk niemand gelukkiger van. Wat mij betreft mocht dit korter (ik ben nogal van de korte pijn), maar goed…. het is wat het is, ook hier.  En ja, ik heb het hele voortraject gehad: voorstelling outplacement, gesprek met consultant, infosessies allerhande. Ik heb ze allemaal gevolgd, ik heb alles meegedaan. En ja, ik heb er ook wel iets aan gehad.

Ik ben overigens ook nog altijd aan het werk. Al is dat niet meer met dezelfde “goesting” als voordat de bom viel. Niemand die mij dat kwalijk neemt.
Neemt niet weg dat ik wel gaan nadenken ben. Wie ben ik, wat doe ik, en vooral: doe ik dat nog graag en moet ik niet gaan heroriënteren?
En ja, ik geef toe: dat sporten, daar zou ik heel graag iets mee gaan doen. Al is het maar qua coaching. Idem dito met dat afvallen. Maar de feiten zijn wat ze zijn: ik heb daar niet de nodige skills, laat staan de nodige diploma’s voor. En dan is er ook nog dat schrijven. Dat schrijven, daar wou ik vroeger al mijn boterham mee gaan verdienen. Alleen heb ik daar nooit echt moeite voor gedaan, laat staan dat ik er ook echt mijn boterham mee verdiend heb. En neen, dat zal ook nu niet gaan gebeuren. Want dat schrijven, en dat sporten, dat is liefhebberij. Een hobby zeg maar. En ik ben er nu ook uit dat dat een hobby moet blijven, dat dat iets is wat ik graag moet blijven doen. Dat dat mijn uitlaatklep is.

Dus ja: mijn toekomst ligt elders. Waar dan precies, dat weet ik ook nog niet zo direct. Feit is dat ik wat lijntjes uitgegooid hebt, en dat sommige lijntjes blijkbaar wel succesvol uitgegooid zijn. Alleen is de buit nog niet helemaal binnen. Al hoop ik uiteraard wel dat binnen aanzienlijke tijd zal gebeuren. Dus ja, ik hoop dat ik op korte termijn nog een update kan schrijven. Een toekomstgerichte update. In het andere geval zullen jullie met mij het (nogal saaie vermoed ik) outplacement-traject moeten mee volgen. En gezien ik 45+ ben… hangen jullie er net als ik aan voor 6 maanden!

Gezien ik niet op de eerste rij stond toen het geduld werd uitgedeeld: heel graag jullie thumbs up, dat het allemaal niet lang zal duren. Dat zal niet alleen goed zijn voor mij, maar ook jullie ten goede komen! Mijn dank is alvast heel groot! 😉