The Scene

Eerder deze week ging ik eens door onze Digibox-opnames. Want die Digibox, die stond zo vol als een ei. Wat kon er weg, wat mocht er weg, wat moet ik nog zien? Vooral zoonlief bleek nogal fervent allerlei series en films te programmeren. Zoveel, dat ik amper zelf toekwam aan bekijken wat ikzelf opgenomen had.

en ik weet wat jij verlangt
en ik weet wat jij verdient
voor wie wacht komt alles steeds te laat

Zo stond er nog een film te wachten van oktober vorig jaar, en ook nog eentje van september het jaar daarvoor. En daar ergens tussenin… The Scene. Ook met een R ervoor. Ongezien dus. Niet helemaal ongezien, want dit was het allerlaatste concert op Belgische bodem in de AB. Dat concert waar ik bij was. Dat concert waarvoor ik nog weleens een uurtje aan de pc wou hangen om tickets te bemachtigen. Want eerlijk is eerlijk: ik doe dat niet meer, in virtuele wachtrijen gaan staan om tickets te bemachtigen. Verloren tijd. Maar voor dit concert wou, moest en zou ik een uitzondering maken.

hier komt de droom, die komt en zelden gaat
de droom die wenkt, de droom die slaat
en aan je trekt en je nooit loslaat

Dus ja… op een vrijdagmiddag, ik ga het nooit vergeten, ging dit concert in de voorverkoop. De collega’s gingen eten, en ik zat bloednerveus achter mijn computerscherm. Ik besefte maar al te goed dat heel veel mensen hier bij wilden zijn. Ik zou het zelf ook niet willen missen. Het gevoel van opluchting was dan ook groot, toen ik na goed 20 minuten de betaling afrondde. Mijn tickets waren in de pocket! Yes!

en ik denk helder en bezopen
aan wat ik liever anders had gedaan
aan de kans die je nooit moet laten lopen
aan degeen die je niet moet laten gaan
degeen die je nooit moet laten gaan

Want The Scene… goh ja. The Scene. Ik zou er heel veel over kunnen zeggen, en tegelijk niets. Omdat de muziek moet spreken, omdat de teksten het zeggen. Die teksten, dat is pure poëzie. Die teksten, die hebben mij door een paar lastige jaren gesleept, de muziek was als het ware de soundtrack erbij. Ik weet dat nu heel veel mensen gaan roepen “hoe, en Pearl Jam dan?” Ja, die ook, maar dit was toch nét iets anders. Misschien omdat het in het Nederlands is. Omdat ik hen wél live kon zien. Ik weet het niet, wat maakte dat ik nu precies The Scene zo in mijn hart sloot.

en rauw, hees, teder zing ik het lied
rauw, hees, teder, anders kan ik niet
rauw, hees, teder zing ik voor jou
rauw, hees, teder, zoals ik van je hou

Dus ja, de opname stond nog op de Digibox. En dus besloot ik, op een regenachtige zondagnamiddag, om te kijken. En van bij de eerste noten was ik weer mee. Mee in de sfeer, mee in de muziek.  Oja, dit is mijn muziek, helemaal! En ze passeerden allemaal weer de revue. Al die liedjes, vol met nostalgie, al die liedjes, vol met al die alles zeggende teksten. Ja, “Iedereen is van de wereld”, dat kent iedereen. En “Blauw” ook. Maar al die andere songs. Die teksten, die zo brandend actueel blijven. Die teksten, die ik van A-Z kan meezingen.

de rivier is oppermachtig
een waarachtig vrouwelijk dier
en haar water glinstert prachtig
iedereen kijkt naar de rivier

Er is een tijd geweest dat ik wel wekelijks naar een concert van The Scene ging. Ze speelden altijd wel ergens in de buurt. Zalige avonden waren dat. Ik had, uiteraard, ook de T-shirts. Shirts, die ik pas ergens goed 2 jaar geleden weggegooid heb. Omdat ik dacht dat ik er toch nooit meer zou in passen.

hier is een brief van een geliefde
van één die het meent en het niet meer houdt
en die niets vertrouwt dan waar zijn hart naar uitgaat
brief van een verliefde soldaat

Er is uiteraard een tijd geweest waarin The Scene niet meer zo alomtegenwoordig was in mijn leven. Ik zag ze nog wel hier of daar, en het laatste concert dat ik zo zag was in de Schorre in Boom. Een beetje een tegenvallend concert. Misschien omdat ik het een beetje ontgroeid was. Of omdat ik er teveel van verwachtte. Echter… nu ik er weer een beetje mee bezig ben… dit kan ik niet ontgroeien, echt niet. Dit is en blijft een groot stuk van mij, deze muziek!

want ik kus de knokkels van je handen
aan de bar van dit café
en waar wij ook mogen belanden
zeg het woord en ik ga mee

Dit concert, dit was toch wel een lastige. Een lastige, omdat het echt het definitieve laatste concert van The Scene zou zijn dat ik zou zien. Want Thé Lau was ziek, ongeneeslijk ziek. Hij overleed in juni vorig jaar. Iets meer dan een jaar na dat allerlaatste concert. Ik zei het al een keer: jeugdhelden horen niet te overlijden.

drink op de liefde die alles verbindt
drink op de liefde die ergens begint
drink op de liefde die ons hier verzoent
die liefde moet komen
al is het het laatst wat we doen

En toch heeft het overlijden van de ene jeugdheld al wat meer impact dan de andere. Thé, daar was ik toch wel even van onder de voet. Van dat concert trouwens ook. Een concert dat mee gedragen werd door het publiek. Een publiek met een warm hart voor The Scene. Zoals het hoort, op dergelijke concerten.

en de lucht wordt donker
en de maan verschijnt
maar ik word niet dronken
want er is iets dat harder toeslaat
en dat maar niet verdwijnt

Ik roep trouwens altijd dat ik niets met de maan heb. Een beetje een running gag tussen mij en een ‘maanaanbiddende’ vriendin. Maar The Scene, die heeft met Maan 1 van de mooiste liedjes ooit geschreven. Dat is zo’n lied dat onder je vel kruipt, en er niet meer onderuit komt. Maar vertel dat vooral maar niet verder. 😉

de spirit, de humor en de erotiek
ze zijn niet te vervangen
ik kijk op dit moment naar iemand
in bezit van alledrie
en uit alles spreekt verlangen

Ik kan erover blijven schrijven. En ik kan vooral blijven teksten kopiëren en plakken. Maar liever dan dat, luister ik ernaar. Dus ja, dat concert, dat blijft nog even op de digibox staan. Om er binnen enkele weken toch nog een keertje naar te kijken. Met weer die traan in het oog, maar ook met de gedachte dat de mooie herinneringen altijd zullen blijven.

want er is teveel verlangen
er is te weinig tijd

 

Advertentie