Ontslag, en een nieuwe start

Dat ik collectief ontslagen word, dat lazen jullie al hier en hier.

Nu, ontslagen worden, dat zet iemand op een rollercoaster. Een nogal emotionele rollercoaster. Want ik kan dan wel af en toe wel koel uit de hoek komen, feit is dat het mij toch niet onberoerd liet.

Neen, ik heb geen traan gelaten. Dat komt nog wel, bij het effectieve afscheid van mijn collegaatjes. Vermoed ik. Neen, weet ik wel zeker.
Maar ik was er wel mee bezig. In de eerste week na de aankondiging kwam er geen vacature online of ik had ze gezien. Elke jobsite, elke vacature heb ik gezien in die week. Ik werd er dan ook helemaal tureluurs van. Wat wou ik, waar wilde ik naartoe? Zou ik nog wel werk vinden? Ik ben ook niet meer van de jongsten. En als ik dan ander werk zou vinden, zou ik dan nog verdienen wat ik nu verdien?
Enfin, allemaal vragen die door mijn hoofd gingen, en waar ik niet zomaar een antwoord op had en kreeg.

Gelukkig heb ik een geweldige vriendenkring. Een vriendin riep me dus halt toe, en vroeg mij hoe het zat met mijn ‘ik ga gewoon genieten van de lange vakantie’-plannen. Dat opende mijn ogen. Dus ja… ik liet mijn CV wel staan waar hij stond, op een jobsite, en ik liet verder het zoeken naar een nieuwe job maar zo.

Ik was wel al een keer ergens op gesprek geweest. Op hun vraag. Zij hadden vernomen dat ik ontslagen zou worden, en vroegen mij of ik eens op gesprek wou komen. En dat heb ik ook gedaan. Dat gesprek heeft mij enorm veel deugd gedaan, dat gesprek heeft mij voor een stuk mijn sterktes doen inzien. Ik ben toen wel niet verder gegaan met de procedure, ondanks dat het best wel een leuke job leek, met fijne voordelen. Ik had voor mezelf in mijn hoofd een soort van lijstje gemaakt met dingen die voor mij belangrijk zijn. En ja, het was een boeiende job, maar ik kon op mijn lijstje een aantal voor mij heel erg belangrijke dingen niet aanpunten.

Dus ja, ik deed het verder rustig aan. Dan kon ik ook heel veel gaan fietsen komende zomer. Een unieke kans, toch? Ik sta wat achter met mijn fietsuitdaging, en nu lag daar plots die zee van vrije tijd voor mij. Helemaal perfect! Ik kreeg hier en daar wel het advies om door te gaan met solliciteren, en dat ik daarna nog van vakantie kon genieten, maar dat waren alleen maar kwatongen die mij van het fietsen wilden houden. Jaloers op mijn fietsplannen ja!

Maar goed… dan ben je er plots toch klaar voor, en denk je van: “ik zal eens een spontane sollicitatie sturen, dit lijkt mij wel een leuk bedrijf”. Toch eerst even hun vacatures gecheckt, en bam! Die job, die taakomschrijving… echt, het was mij op het lijf geschreven!
Overdreven enthousiast bijna ging ik reageren. Een mailtje, CV erbij… hups weg. Die job, die moest ik hebben. Die wou ik! Heel graag. Pretty please en zo vanal.

De week erna al werd ik uitgenodigd voor een gesprek. Spannend altijd. Ook omdat ik dit zo graag wou. Het gesprek ging verbazend vlot, en een collega merkte achteraf op “dat als ik zo had zitten stralen zoals ik nu deed, de job in de pocket was”.

Ik was er persoonlijk wat minder zeker van dan hij. De procedure besloeg 3 rondes, en ik had nog maar net ronde 1 gehad. Op een mooie avond kreeg ik dan het bericht dat ik door ging naar de tweede ronde. Daar lulde ik dus in deze blogpost wat overheen. Ik was zo blij dat ik naar de tweede ronde ging, en wou daar ook wel iets over zeggen, maar ik vond dan langs de andere kant niet dat ik er al iets kon over zeggen. Eerst maar eens door die tweede ronde geraken, weetjewel.

En ja, ook bij ronde 2 had ik het gevoel van: dit wil ik, dit is echt iets voor mij! Ik heb dan ook alle beschikbare duimen geclaimed. Voor meer dan een week, want ik zou in de loop van de daaropvolgende week gebeld worden. Dus ja, dat duimen, dat ging tot krampens toe bij sommigen, maar voor vrienden moet je nu eenmaal iets over hebben vind ik. 😉

Ik was helemaal ingesteld op dat “volgende week”. Waarop ik toch plots, totaal onverwacht, een telefoontje kreeg op vrijdagvoormiddag, van 1 van de dames waar ik een gesprek mee gehad had.
Het gesprek ging vooral over hoe ik de gesprekken ervaren had, over hoe mijn bevindingen waren na 2 keer de atmosfeer te proeven. Ik was nog altijd enthousiast. En gelukkig waren zij dat ook! Een paar uurtjes later zat het contract in de mail, en kon ik beginnen blinken!

Want echt, serieus! In mijn stoutste dromen had ik niet durven dromen dat ik nog voor ik effectief zou ontslagen worden, al uitzicht zou hebben op een nieuwe job. Laat staan dat ik al getekend zou hebben.

Maar het is dus wel zo. IK HEB EEN NIEUW CONTRACT! En ik kijk er zo hard naar uit! Starten met een nieuwe lei, in wat mij een enorm leuk bedrijf lijkt. Nieuwe mensen, nieuwe kansen, nieuwe vanalles. Laat maar komen, ik ben er nu écht helemaal klaar voor.

Dus ja.. die dagelijkse extra fietstrainingen komende zomer, it ain’t gonna happen. Want ik start op 3 juli (met de volle goesting, laat dat vooral duidelijk zijn.) Maar daar gaat dus mijn fietsuitdaging. Hoewel… ik ga nu dagelijks wél 3 kilometer verder moeten fietsen dan ik nu doe! Wie beweerde er daar dat die fietsuitdaging niet in orde gaat komen? 😉

*tsjing*, ik drink er alvast eentje op!

Advertentie