Ssst… hier leest men!

“Hij is herrezen.”

En toen ging met een zucht, en met heel veel spijt in het hart, het boek dicht. Een boek van meer dan 700 bladzijden. Lang geleden dat een boek mij nog zo meegesleept had, mij nog zo bij mijn nekvel had. Ik heb pagina’s lang in spanning gezeten, ik heb pagina’s lang mij afgevraagd van het hoe en het wat. En dan uiteindelijk is dan daar die verlossing. En is het boek ook uit. Gedaan. Finito. En dan heb ik weer spijt. Spijt dat het boek uit is, spijt dat ik er niet verder in kan lezen.

Al geef ik toe dat het even duurde voor ik eraan toe kwam. Het lag al meer dan een jaar te wachten om gelezen te worden. Ik was er al een keer in begonnen, maar de tijd ontbrak mij om er écht in door te lezen. En toen ik het dan eindelijk terug oppakte, moest ik opnieuw beginnen omdat ik de draad volledig kwijt was.

Maar dat was niet erg. Het herlezen was een hernieuwde kennismaking. Een hernieuwde kennismaking met het verhaal, met het hoofdpersonage. En met alle andere personages in het boek. En damn, wat een verhaal. Het verhaal roept om verfilmd te worden. Hoewel… zo’n complex verhaal… de film is nooit zo goed als het boek, tenzij je het boek nog niet gelezen hebt. Dus misschien moeten ze dat toch maar niet doen. Of neen: zeker weten dat ze dat niet moeten doen!

Ik heb nu wel zin gekregen om toch weer meer te gaan lezen. Want zulke juweeltjes, die zijn er vast nog wel te vinden. Als jullie mij zoeken, sssst…. ik lees een boek! 😉 (dat is als ik niet gaan lopen of fietsen ben, uiteraard! 😉 )

Advertentie