Ditjesdatjes

Een beetje vanalles, want er draait vanalles in mijn hoofd en ik wil het even ordenen. Voor mezelf. Ahja, dat spreekt.

Deze week besloot ik nog eens met mijn koersfiets naar het werk te bollen. ’t Is uiteindelijk toch schoon weer, ik heb wat meer kilometerkes nodig, en ja, dat trapt gemakkelijker met de koersfiets dan met mijn woonwerkfiets. Want wegens sneller kan ik dan op dezelfde tijd een lusje meer bijfietsen. Alleen, het is heel erg raar dat van zodra je op die koersfiets rijdt, je aanzien wordt als wielerterrorist. Want nu neem ik elke dag, maar ook écht elke dag zowat dezelfde weg richting het werk. Zoveel keuze is er dan ook niet in wegen naar het werk. Dus dat wilt zeggen dat ik ergens een laterale gebetonneerde landbouwweg neem van het type fietsers toegestaan, getuige ook het witte bord aan het begin van de weg. Breed genoeg om een tractor over te laten rijden, er staat dan ook een tractorsluis. Op het einde van die weg rijd ik het heel erg roze fietspad op, en zo de brug over. Nog nooit problemen gehad, en ik fiets die weg nu toch al meer dan 2 jaar.

Nu wil het toeval dat er die ochtend op dat kleine aanloopje, in de bocht vlak voor de brug op dat heel erg roze fietspad een dame met oudere hond liep. Dus ik ping ruim vooraf (jeps, ik heb een bel op mijn koersvelooken), waarop de dame in paniek slaat, de hond uiteindelijk toch uit de weg krijgt, en mij laat passeren. Evenwel niet zonder mij toe te roepen “zeg, het fietspad ligt wel daar hé”. Eh… ja, weet ik, maar ik mag ook op die landbouwweg fietsen, én plus, liep zij niet over het fietspad waar ik op probeerde te fietsen? En wie heeft er voorrang op het fietspad? Ahaaaaa!

Enfin, lang verhaal kort: zij maakte van mij dus een wielerterrorist, want door die onverwachte uithaal ontsnapte er mij een “jij loopt eigenlijk op het fietspad, trut”. En ja, dat had ik misschien niet moeten zeggen, maar toch… gevalletje van teen kwam tander vrees ik.

Maar verder wel een blij ei. Want het fiets’leed’ was snel vergeten, met dank aan de Willy. De Willy? Jaja, de Willy, de radio. Die dus. Sinds ik geschakeld ben, spelen ze daar dagelijks wel “iets” van Pearl Jam. En The Scene passeerde ook een paar keer. Ik zeg het, ik heb niet zoveel nodig. Een beetje Weezer nog, een beetje Lenny, een snuifje The Doors, een beetje Controversy (de purperen ja), Eels met die novocaïne for my soul… allez ja bon… het is dus mijn ding hé, die Willy! Goei uitvinding, ik ben er in ieder geval heel erg blij mee!

En mijn keuken mannekes, mijn keuken… het is een werk van lange adem omdat we ervoor gekozen hebben om onze muren terug te bezetten, en ja, dat moet dan ook weer drogen natuurlijk. Maar intussen staat er al een deel, en manman… ik ben er nu al blij mee! Want ik voel het, de keukenprinses in mezelf die vecht zich een weg naar buiten. Al die high-tech apparatuur (nen oven, een kookplaat en een nief afwasmachien, wat meer heeft een mens nodig? ) roept om gebruikt te worden. Wacht, buiten… buiten staat het terras, met blommen en al, te wachten om gebruikt te worden. Boekje, drankje, lounge… ow oeps, een keukenprinses die kookt zeker? Eerst toch maar eens de handleiding van de apparaten goed doornemen, als ik ooit eens 5 minuten tijd heb is dat dan. Want nu schijnt het zonnetje, en ik moet fietsen, en lezen… en ik moet eigenlijk eerst nog nieuwe kookpotten, want met mijn ‘oude’ kookpotten marcheert dat spel dus niet.

Goh ja, en over dat lezen… ik ben er terug helemaal in, into lezen. Komende van 2 boeken op een jaar, heb ik dit jaar toch al 4 boeken uitgelezen, als het er al geen 5 zijn, en het jaar is nog maar half zeg! Vorige week las ik zowaar op goed 2 dagen tijd “Trofee” van Gaea Schoeters uit. Ik raad het sinds dan aan iedereen aan. Wat een boek! Ik heb echt meegeleefd in het begin, al ben ik halverwege toch een beetje van kamp veranderd. Gruwelijk, maar wat een pageturner! Echt, lezen dat boek!
De nieuwe Nicci French las ook als een trein, want ook dat las ik op enkele dagen uit. Alleen viel de plot van het boek wat magerkes uit. Ik ben nochtans een Nicci French-fan. Die “Bezeten van mij” staat nog altijd hoog in mijn top 10. Maar deze “Wie niet horen wil” is dus goede fastread op zomerse dagen, maar meer ook niet.

Ik zat er een beetje aan te denken om een boekenrubriekje te starten, maar ik ben eigenlijk niet zo goed in boekenreviews. Ik ben altijd bang dat ik het einde verklap, en ook, omdat ik zo snel lees, ontgaan mij ook heel veel details. Niet dat die belangrijk zijn in een review, maar toch…. ik denk er nog efkes over na. Er liggen in ieder geval nog genoeg boeken te wachten om te lezen en iets over te schrijven. En dat met nog een vakantie in het verschiet…. *klein paniekje*… want van een thriller gesproken: heb ik wel genoeg boeken om 3 weken te overbruggen? En nog meer suspens: halen die boeken mijn vakantie in augustus wel ongelezen?

Advertentie

Retrospective

Jepla! Zowat schrijven, soms brengt dat toch wel wat inzichten. Neem nu onderstaande tekst, die ik exact 5 jaar terug schreef. Over de positieve dingen. Eens kijken wat daarvan overblijft kan nooit kwaad, toch?

– 5 jaar geleden tekende ik een nieuw contract. De 5 year itch zeg maar, die maakte dat ik zowat alle 5 jaar van job veranderde. Die itch is er momenteel nog lang niet, wat maakt dat de beslissing om 5 jaar terug van job te veranderen, 1 van de beste beslissingen van de laatste jaren geweest is.
-> nu: helaas, het mocht niet zijn. Een herstructurering, een ontslaggolf, en ik was erbij! Zie ook hier… en alle vervolgen daarop, hier en hier . Intussen werk ik ook alweer elders dan hier, en daar kwam dan nog deze post over. Voorlopig blijf ik weer waar ik ben. En hopelijk beslist dit keer iemand anders daar weer niet anders over.

– Gezonder gaan leven. 2 jaar terug leek het nog iets van een heel ver toekomstbeeld, want die vicieuze cirkel bleek heel moeilijk te doorbreken. Ik ben dik, en ik blijf dik, want ik kan er niet aan doen. Dat idee. Intussen ben ik blij dat ik mezelf het tegendeel bewezen heb. Ik kan afvallen, zonder hulpmiddelen. En de sleutel tot dat afvallen ben ikzelf.
-> nu: idem en dito. Het gewicht stagneert, hoewel weer een beetje bij, maar ik blijf achter dat afvallen zonder hulpmiddelen staan. Ik kan dat, de sleutel ligt nog altijd bij mezelf. Het is alleen maar zaak van ook mezelf daarvan overtuigd te krijgen. Soms is het zeggen gemakkelijker dan het doen, en soms is ook de verleiding sterker dan mezelf.

– Sporten! Sport is tof, en dat heb ik dankzij sportieve hulp gelukkig (weer) mogen en kunnen beseffen. Intussen ben ik druk aan het trainen om ooit die 5km te kunnen lopen, voor het eerst in mijn leven, en heb ik ook het gevoel dat mij dat in het komende jaar wel zal lukken. Misschien duurt het zelfs zo lang niet.
-> nu: die 5 km die zijn al een paar jaar dik in de pocket. Intussen mocht ik ook al een paar halve marathons lopen, en liep ik zelfs al verder dan dat. Kers op de taart is nog altijd de 25km van de Great Breweries afgelopen mei. Trots trotser trotst. Zoiets. 😉 Raar woord eigenlijk ook, trots. Zeg het maar eens een paar keer. Raar hé? 😀

– Mijn omgeving. Ik heb een leuk leven, en daar dragen ontelbaar veel factoren toe bij.
-> nu: het is niet allemaal rozengeur en manenschijn, dat was het toen ook niet, en dat is het nu uiteraard nog altijd niet. Maar zolang alles overhelt naar de positieve kant, is het allemaal wel ok.

– Vriendinnen. Ik ben niet de persoon met de meeste vriendinnen ever, maar die paar vriendinnen die ik heb, die paar échte vriendinnen, die zijn goud waard. Zelfs al zien we elkaar maanden niet, toch lijkt het telkens weer of al die tijd er niet tussenzit als we elkaar weerzien. Jullie weten wel wie jullie zijn, en ik voel mij gezegend met jullie. 🙂
-> nu: ze zijn er nog altijd, die paar friendinnekes. En dat is maar goed ook. Want die klik dit maakt dat een friendinneke ook een echt friendinneke is, die is er niet zo vaak. Met uitbreiding geldt dit trouwens ook voor echte friendekes, want die zijn ook niet zo dik gezaaid. Maar dat is niet zo erg, want ik ben heel blij met diegenen die er zijn.

– Muziek. Ik kan intens gelukkig worden van muziek, en ook heel verdrietig. Muziek hoort er gewoon bij, en die muziek die kan heel uiteenlopend zijn. Vanochtend nog met kippenvel in de auto gezeten toen ik Damien Rice 9 Crimes hoorde brengen in de radiostudio, maar evengoed deze namiddag geweldig hard meegebruld met de Summer of 69 van Bryan Adams. Shoot me! 😉
-> nu: een dikke ja voor de muziek, nog steeds. Intussen weer wat dingen ontdekt, intussen weer wat groepen en singer-songwriters gezien. Ze staan allemaal al in het lang en in het breed hier op de blog. En de klassiekers zijn nog altijd de klassiekers, ik brul ze nog altijd even hard (en volgens mijn dochter even vals) mee.

– Schrijven. Ik heb altijd al graag geschreven, maar door omstandigheden deed ik het niet meer. Omdat ik gezonder ging leven, en dat schrijven mij daarbij hielp, ging ik blogjes schrijven op de Weight Watchers-site. Intussen heb ik de smaak weer zo hard te pakken, dat ik ook weer schrijf voor het boekje van ‘de Sparta’, atletiek dus. Over mijn loopervaringen, en over de vriendschap die er in de club is. Ik overweeg nu toch een blog te starten, maar moet eens tijd maken om daar een keer serieus in te duiken.
-> nu: ik schrijf nog steeds, waarvan akte. Het boekje doe ik intussen wegens omstandigheden niet meer, en de blog is ook wat rustiger geworden. Ik hoef niet meer elke dag, laat staan elke week te schrijven. Al blijft de neiging om te schrijven er toch in zitten. Ik heb maanden met een blok in mijn maag rondgelopen, ik wist niet wat ermee te doen, tot ik uiteindelijk besloot het er allemaal schriftelijk uit te gooien. En dat hielp. Gedeeltelijk. Omdat ik schreef met in het achterhoofd wie het allemaal zou kunnen lezen (een openbare blog helpt wat dat betreft eigenlijk niet), maar toen besefte ik plots dat ik ook slotjes in de vorm van wachtwoorden kan plaatsen, om zo zelf te beslissen wie wat leest. Dat helpt ook. 😉

– Lezen. Ik lees alles, maar toch nog het liefst van die boeken waar ik mij helemaal in kan verliezen. Mijn grote geluk, via het lezen werelden ontdekken waarvan ik alleen maar kan dromen (en gelukkig maar 😉 )
-> nu: ik lees nog altijd, maar veel en veel te weinig. Ik ontdekte zo De Reiziger, en via die boeken de Outlander-serie. Sindsdien heb ik niet meer gelezen in het boek. De zin om te lezen is er wel, maar dikwijls ontbreekt mij (dooddoener van formaat, ik weet het) de tijd. Lees: de puf en de goesting. Maar het komt ooit weer goed, met mij en dat lezen. Ik voel het.

– Fietsen. Vroeger fietste ik dagelijks langs het water, vooral langs de Rupel en de Nete. Hier is geen water, behalve 10km verderop. Ik vond dat altijd te ver, dus de fiets bleef staan. Nu niet meer. Deze week nog springen we op de fiets, rijden we naar het water, en verder! Stevig doortrappen, en leeg thuiskomen. 1 van de zaligste dingen die er bestaan!
-> nu: goh… dat fietsen. Ik fietste toen met mijn damesfiets, die ik kocht toen ik nog maar net tussen stuur en zadel paste. Intussen ben ik aan koersveloo nummertje 2 bezig, en ben ik ook al van de ene wielertoeristenclub naar een andere overgestapt. Alwaar ik nu toch een stevig tandje moet bijsteken om mee te kunnen. Niettemin vind ik het nog altijd een goede beslissing, want ik heb al genoten van de ritjes die ik met de nieuwe club deed. Nieuwe paden, andere snelheden. En een langere après ook, al weet ik nog niet goed of dat nu wel een goede zaak is. Foei Sandra, zo blijven plakken! 😉

Goh… en nu ik het zo even nalees…. ik heb nog wel wat positieve dingen, maar ik ga het hier toch bij laten. Ik kan er niet aan doen, ik ben nu eenmaal een blij mens, een positief mens (die occasionele offday niet meegerekend 😉 ), een gelukkig mens, quoi. 
-> nu: de afsluiter van toen mag wat mij betreft de afsluiter van nu zijn. Ik blijf een blij mens, een positief mens, en ik denk ook wel dat ik mezelf gelukkig mag noemen. Offdays horen er nog altijd bij, de ene dag is ook de andere niet. Maar houdt net dat niet het leven wat in evenwicht? Geen plus zonder min. En voor de rest is het wat het is en ben ik wie ik ben. En dat is ok. Zeggen ze… 😉

Outlander (De Reiziger)

Het begon eigenlijk allemaal met een simpele boekentip. “De Reiziger”, Sandra, die zou je eens moeten lezen. Waarna ik het boek op mijn e-reader zette en het vergat. Om het 3 jaar later weer op te pikken. En het daarna weer aan kant te leggen. Wegens even andere issues.

Uiteindelijk dacht ik er toch weer aan, en herbegon met lezen. En bleef lezen. Het boek vrat aan mij, ik las, ik bleef lezen. En dat was lang geleden, dat een boek mij nog zo ‘had’. Tot mijn frustratie had ik alleen niet altijd genoeg tijd om te lezen. Gevalletje wel willen niet kunnen. Zoiets. Ik uitte mijn frustratie bij een vriendin… en zij meldde mij dat er ook een serie van gemaakt was. Ik had het begot kunnen weten, maar wist het niet. Oh, en dat ik anders even Jamie moest Googlen, misschien was het wel iets?
Hallo! Tuurlijk was het wel iets! De Jamie in de serie bleek nogal de kloppen met de Jamie die ik in gedachten had. Eindelijk zeg, een goed gecast hoofdpersonage! Vind ik hé! (note aan de collega’s: naast team Jason, ben ik ook team Sam . Check die kaaklijn zeg! (en neen, ik ben echt niet zo oppervlakkig! 😉 )

Alleen… de serie staat op Netflix. En daar heb ik geen abonnement op. Een mens kan nu eenmaal niet alles hebben. Echter, de DVD’s waren wel te koop. 4 seizoenen al. En een box van de 3 eerste seizoenen. Ik twijfelde even, want dacht dat het zonder ondertiteling zou zijn. Gezien het Gaelisch voor mij nogal onverstaanbaar is, zou het onbegonnen werk zijn eraan te beginnen zonder ondertiteling. Maar kijk… er bleek wel degelijk een box te bestaan mét ondertiteling, en dus kocht ik hem. Of wat had je anders gedacht?

Een dag erna had ik hem al in huis. Het was wel even schrikken: 16 discs, en 2 tot 3 delen op elke disc. Ik zou dus wel even zoet zijn. En ook… zou ik de rest van het boek dan nog willen lezen? Wat dat laatste betreft weet ik het nog niet heel zeker, ik ben nog aan het lezen. Maar ik ben intussen toch ook al met de DVD’s gestart. Volgens mijn dochter doe ik aan binge-watchen, ik vind dat dat nogal meevalt. Ik heb de box nu goed 3 weken, en ben aan DVD 5. Er staan 2 tot 3 afleveringen op 1 DVD, en ik kijk 1 DVD per keer. 1 aflevering duurt ongeveer 1 uur. Maar ik ben nog altijd in seizoen 1. Er is dus nog veel om naar uit te kijken.

Nu ja, uitkijken… ik volg het verhaal graag, maar sommige verhaallijnen zijn eigenlijk te gruwelijk voor woorden, hoewel ze ontstaan zijn uit woorden, maar ze zijn ook op die manier verfilmd. Wat ik nooit verwacht had Brits-Amerikaanse serie. Wel van het Britse gedeelte, niet van het nogal preutse Amerikaanse gedeelte. Het is een kostuumdrama, het is geen flitsende TV, en je zou denken ‘het kabbelt’, maar het tegendeel is waar. Braaf is het verre van, brutaal soms des te meer. En hoe gruwelijk soms ook, het past gewoon. Het past in het verhaal, het past bij de tijd vermoed ik. Al was ik daar nooit zelf bij.

En ja… daar heb je het dan hé. Ik wou altijd al een keer naar Schotland.. en nu nog meer. Ik wil nu toch echt wel eens die Highlands zien, die groene vlakten, en de bijhorende verhalen erover lezen. Fact of fictie… maakt niet uit. Een goed verhaal, en ik luister geboeid. Net als naar de muziek… klikken mensen, klikken, het is zooo mooi!

Sing me a song of a lass that is gone
Say, could that lass be I?
Merry of soul she sailed on a day
Over the sea to Skye.
Billow and breeze, islands and seas,
Mountains of rain and sun,
All that was good, all that was fair,
All that was me is gone.
Sing me a song of a lass that is gone,
Say, could that lass be I?
Merry of soul she sailed on a day
Over the sea to Skye.

Bike for Think Pink

Wat een weekend zeg! Ik wou het nochtans rustig aan doen, wegens op maandag terug gaan werken. Kwestie van moreel goed voorbereid te zijn en zo vanal. Beetje uitslapen, beetje rondhangen, beetje lekker eten… zo van die dingen.

Bon… het beestje kruipt waar het niet gaan kan, dus toen er op vrijdagavond een mail kwam met de vraag ‘wie er op zaterdag zou lopen’, antwoordde ik al heel snel met “ik”. En daarmee was het kwaad dus geschiedt. Want ik zou helemaal niet lopen op zaterdag. Ik ging mezelf sparen voor wat er op zondag nog zou komen. En ik wist ook dat de jogging van op zaterdag best wel op een zwaar parcours was.

Maar goed, ik had toegezegd, dus ik ging. Lopen. Joggen. Al moet ik eerlijkheidshalve wel toegeven dat ik nog getwijfeld heb om niet met de wandelaars mee te starten. Maar dat moment ging voorbij, en uiteindelijk: ik moet ook weleens wat doorzettingsvermogen gaan kweken als ik dat Plan M tot een goed einde wil brengen. Duhus: starten met de lopers. Om 15u. Lopen, dat zou ik dus gaan doen.

En lopen deed ik. Maar man oh man… wat een zwaar parcours! Het leuke was wel dat na een lastige klim, er telkens een leuke afdaling volgde. Zo’n afdaling die niet 1-2-3 gedaan was, maar een afdaling die best wel even duurde. Super! Even terug op adem komen, even terug de hartslag laten zakken. Tot het volgende klimmetje zich weer aankondigde. Damn… dat klimmen, dat is toch wel een dingetje. En zeggen dat ik mij ingeschreven heb voor een halve marathon met best wel wat hoogtemetertjes in. Waar zat ik weer met mijn gedachten? Tsss…

In ieder geval: ik liep de jogging toch uit, maar voelde dat ik best wel diep gegaan was. Gegevens heb ik er niet van, gezien de hartslagmeting van mijn horloge weer gefaald had. Nu ja bon… ik voel het zelf ook wel, ik ken mijn lichaam intussen wel denk ik, dus ja… het was een intensief loopje. Zo intensief, dat mijn spieren ’s nachts besloten om ’s nachts een beetje te gaan trillen. Bye bye slaap!

Ik was nochtans wel op tijd naar bed gegaan. De wekker stond op 6u, want om 7u werd ik opgepikt om te gaan Biken voor Think Pink met 3 dames van de loopclub. Kwestie van op een goed uur in Geraardsbergen van start te kunnen gaan. Geraardsbergen ja, u leest het goed. Ik weet dat dat het centrum van het wielrennen is. Iets met een Ronde Van Vlaanderen en van die dingen. Maar gezien het van Think Pink was, en gezien zij ook oma en de hele familie uitnodigden om te komen fietsen, dacht ik dat het wel zou meevallen.

In het kort? “Kom fietsen” vroegen ze. “Het zal leuk zijn”. Kennen jullie het? Inderdaad, dat dus! Nu… het was wel leuk, maar het was ook wel redelijk zwaar. Het ging bergop, en het zou bergop blijven gaan. Al ben ik best wel trots op de beklimming van “La Houppe”. Zo’n beklimming waar je na elk bochtje denkt dat je er bent, en je na elk bochtje merkt dat het nog altijd omhoog gaat. Maar je blijft fietsen, je blijft op je adem trappen, en op een moment ben je toch écht wel boven. Toch wel een heel klein beetje kicken. Al zie ik het “oma” nog niet zo direct doen. Behalve als “oma” goed getraind is natuurlijk.
Voor de rest kreeg ik er op de duur een beetje genoeg van. Als je op kilometer 71 van de beloofde 75 waarvan je al weet dat het er 79 zullen zijn denkt dat je gaat binnenrijden, en er weer een klimmetje voor de kiezen komt… dan is dat chicken, dan is dat uit frustratie jezelf helemaal doodrijden op je grootste plateau, en dan is dat even moeten stoppen omdat je jezelf opgeblazen hebt. Uhu. Zo gaat dat. Ze gaan mij daar in ieder geval geen tweede keer liggen hebben!

Neeneen! Ik zeg niet dat ik daar nooit meer zal rijden, integendeel. Ik moet en zal nog een keer gaan fietsen daarzo. Maar volgende keer zorg ik dat ik wat uitgeruster aan de start sta, en dat ik geen bergop- en bergaf-jogging van 11,5 kilometer de dag ervoor in de benen heb. Ze gaan mij daar niet meer liggen hebben. Volgende keer fiets ik gezwind de bergjes op, en daal ik nog gezwinder af. Zei ik overigens al eens dat ik naar beneden fietsen, en met uitbreiding naar beneden lopen, stukken plezanter vind dan bergop fietsen of lopen? 😉

In ieder geval: Sparta-Ladies, ik was blij dat ik in jullie team zat! Het was een superleuke dag, en wij hebben dat keigoed gedaan! Meer van dat!

I had a dream!

Ik heb gedroomd. Nog eens ja. Of nog steeds, dakkanook. Maar deze keer azooooooo schoooooon! Echt! En jaja, ik weet dat dromen niet echt zijn, en dat ze ook geen betekenis hebben, enzovoort enzoverder, maar toch… in mijn beleving was het toch efkes heel écht! En och… laat ons gewoon afspreken dat dromen eigenlijk gewoon echt zijn, in een soort van andere dimensie. Toch? 😛

Ik droomde dat we naar Rock Werchter waren. Op zich niet zo verwonderlijk, want we hebben tickets, en dan nog tickets voor de zaterdag. Want dan komt Pearl Jam. Rock Werchter, dat is binnen minder dan 100 dagen (dat weet ik omdat ze dat zelf kwamen melden op de smoelenboek), maar in mijn droom was het al zover. We waren goed op tijd, geen idee hoe dat kwam, maar in ieder geval: er moest nog ontbeten worden. De mannen van Pearl Jam besloten om dat ontbijt op te vrolijken met een lieke, en na het ontbijt gewoon mee aan te schuiven en mee te ontbijten.

En en en mannekes… den Eddie, die schoof aan aan onze tafel! Maar écht hé! En wat ne schone mens is dat, vanbinnen dan bedoel ik hé. Hij mag natuurlijk langs den buitenkant ook gezien worden, maar vanbinnen… zo schuun! Klappen met alleman, ervoor zorgen dat iedereen genoeg koffie had… een ontbijt met een gouden randje! Alleen kon ik op een of andere mysterieuze wijze geen Engels meer praten, en probeerde ik constant in het Frans een klappeke te doen. Echt, raar. Denken dat je Engels spreekt, en er komen Franse klanken uit!

Daarna was het afwachten tot het echte optreden. We stonden vooraan – aja, we waren goed op tijd daar, dus we zijn blijven staan waar we stonden, daar zo vanvoor, al werden de picknickbanken waarop we ontbeten hadden wel weggehaald  – maar stillekesaan werden we door de mensenmassa toch wat naar de achtergrond gedrukt. En gezien mijn kleine gestalte… inderdaad, zag ik weer niks meer.

Maar toen werd ik gered. Net toen ik op het punt stond om beleefd op de mens voor mij zijn schouders te tikken en te vragen een beetje opzij te gaan.  Het is overigens niet de eerste keer dat ik gered word tijdens een optreden, want van die grote mannen, die hebben nogal eens de neiging om voor de kleintjes te gaan staan. Iemand duwde die man opzij, ging op zijn plaats staan, trok mij naar voor, en bam: toen stond ik zowat voor den Eddie. Hij herkende mij van bij het ontbijt, en gooide in de groep dat het not-done was om de kleintjes zo te vertrappelen in de massa. Aha! Eat this zeg! Nem! Ook nog!

Enfin, de wekker kwam als altijd roet in het eten strooien, anders zat ik nu vast met een pintje ergens op de wei na te genieten van wat vast weer een geweldig concert was. Het mooie aan deze droom is dat het allemaal nog moet komen. Niet noodzakelijk zoals ik het gedroomd heb, maar als het concert gewoon even fantastisch was als in mijn droom, dan ben ik al een geweldig gelukkig mens! Veel heb ik daar ook niet voor nodig, kweetet. 😉

Om af te sluiten… iets van Pearl Jam, uiteraard. Ze hebben een nieuwe single uit, maar tot hiertoe ben ik daar nog niet zo hevig fan van. Het is wachten op de full-CD, hopelijk staan daar toch wat andere dingen op. In tussentijd vind ik deze wel mooi om de tijd te doden…
Eddie Vedder covers Tom Petty’s ‘Room at the top of the world’. Ogen dicht, en genieten! Of neen, houd die ogen toch maar open. 😉

I wish I could feel you tonight, little one
You’re so far away
I wanna reach out and touch your heart
Yeah like they do in those things on TV, I love you
Please love me, I’m not so bad
And I love you so

I got a room at the top of the world tonight

 

Vanalles.. en niks!

Schrijven. Geklikt. Waarom? Wat ga ik schrijven? Waarom klik ik? Dunno.
Ik heb niets wereldschokkends te melden. Niet dat ik dat anders wél heb, ik maak mij geen illusies. Maar dit keer heb ik nog minder dan minder te melden. Waarom ik dan toch schrijf? Ook daar: geen idee.

Ik schrijf om te schrijven. En schrijven om te schrijven, daar ben ik best goed in. Al snap ik dat goed ook weer heel erg relatief is. Wat goed is voor de ene, is crap voor de andere. Persoonlijk heb ik daar geen probleem mee. You can’t win them all. Zelfs J.K. Rowling heeft tegenstanders. Was ik haar, ik deed een simpele toverspreuk. Poef. Opgelost. Maar helaas werkt het niet zo.

Neen. Het zou nochtans wel handig zijn. Amnesia bijvoorbeeld. Daar kan je (een deel van) iemands geheugen mee wijzigen. Ik zou het soms graag op mezelf willen toepassen. Sommige delen gewoon wissen, en weg zijn alle zorgen. Obliviate daarentegen wist het ganse geheugen. Kweenie. Wat is de beste optie?

Of Aparecium. Die spreuk maakt wat onzichtbaar is weer zichtbaar. Er zijn zo wel wat dingen die ik terug zichtbaar wil maken. Geen idee of die spreuk daar ook voor zou werken, maar het valt toch maar te proberen, toch?

Reparo is anders ook wel een handige. Het fixt alles wat stuk was. Ik heb wel wat dingen te repareren, al weet ik niet of die allemaal met een simpele toverspreuk kunnen gefixt worden.

Overigens, Wingardium Leviosa is wel een heel mooie toverspreuk. Het laat dingen zweven. En zweven, laat mij daar nu heel erg goed in zijn! Zelfs zonder toverspreuk. Beat that, Harry! Of J.K.

Ik ga maar eens wat lezen denk ik. Herlezen. Lezen verzet de zinnen. Hoognodig dat mijn zinnen herzet worden lijkt mij. Hoor ik daar geen boek roepen? 

Ontslag, en een nieuwe start

Dat ik collectief ontslagen word, dat lazen jullie al hier en hier.

Nu, ontslagen worden, dat zet iemand op een rollercoaster. Een nogal emotionele rollercoaster. Want ik kan dan wel af en toe wel koel uit de hoek komen, feit is dat het mij toch niet onberoerd liet.

Neen, ik heb geen traan gelaten. Dat komt nog wel, bij het effectieve afscheid van mijn collegaatjes. Vermoed ik. Neen, weet ik wel zeker.
Maar ik was er wel mee bezig. In de eerste week na de aankondiging kwam er geen vacature online of ik had ze gezien. Elke jobsite, elke vacature heb ik gezien in die week. Ik werd er dan ook helemaal tureluurs van. Wat wou ik, waar wilde ik naartoe? Zou ik nog wel werk vinden? Ik ben ook niet meer van de jongsten. En als ik dan ander werk zou vinden, zou ik dan nog verdienen wat ik nu verdien?
Enfin, allemaal vragen die door mijn hoofd gingen, en waar ik niet zomaar een antwoord op had en kreeg.

Gelukkig heb ik een geweldige vriendenkring. Een vriendin riep me dus halt toe, en vroeg mij hoe het zat met mijn ‘ik ga gewoon genieten van de lange vakantie’-plannen. Dat opende mijn ogen. Dus ja… ik liet mijn CV wel staan waar hij stond, op een jobsite, en ik liet verder het zoeken naar een nieuwe job maar zo.

Ik was wel al een keer ergens op gesprek geweest. Op hun vraag. Zij hadden vernomen dat ik ontslagen zou worden, en vroegen mij of ik eens op gesprek wou komen. En dat heb ik ook gedaan. Dat gesprek heeft mij enorm veel deugd gedaan, dat gesprek heeft mij voor een stuk mijn sterktes doen inzien. Ik ben toen wel niet verder gegaan met de procedure, ondanks dat het best wel een leuke job leek, met fijne voordelen. Ik had voor mezelf in mijn hoofd een soort van lijstje gemaakt met dingen die voor mij belangrijk zijn. En ja, het was een boeiende job, maar ik kon op mijn lijstje een aantal voor mij heel erg belangrijke dingen niet aanpunten.

Dus ja, ik deed het verder rustig aan. Dan kon ik ook heel veel gaan fietsen komende zomer. Een unieke kans, toch? Ik sta wat achter met mijn fietsuitdaging, en nu lag daar plots die zee van vrije tijd voor mij. Helemaal perfect! Ik kreeg hier en daar wel het advies om door te gaan met solliciteren, en dat ik daarna nog van vakantie kon genieten, maar dat waren alleen maar kwatongen die mij van het fietsen wilden houden. Jaloers op mijn fietsplannen ja!

Maar goed… dan ben je er plots toch klaar voor, en denk je van: “ik zal eens een spontane sollicitatie sturen, dit lijkt mij wel een leuk bedrijf”. Toch eerst even hun vacatures gecheckt, en bam! Die job, die taakomschrijving… echt, het was mij op het lijf geschreven!
Overdreven enthousiast bijna ging ik reageren. Een mailtje, CV erbij… hups weg. Die job, die moest ik hebben. Die wou ik! Heel graag. Pretty please en zo vanal.

De week erna al werd ik uitgenodigd voor een gesprek. Spannend altijd. Ook omdat ik dit zo graag wou. Het gesprek ging verbazend vlot, en een collega merkte achteraf op “dat als ik zo had zitten stralen zoals ik nu deed, de job in de pocket was”.

Ik was er persoonlijk wat minder zeker van dan hij. De procedure besloeg 3 rondes, en ik had nog maar net ronde 1 gehad. Op een mooie avond kreeg ik dan het bericht dat ik door ging naar de tweede ronde. Daar lulde ik dus in deze blogpost wat overheen. Ik was zo blij dat ik naar de tweede ronde ging, en wou daar ook wel iets over zeggen, maar ik vond dan langs de andere kant niet dat ik er al iets kon over zeggen. Eerst maar eens door die tweede ronde geraken, weetjewel.

En ja, ook bij ronde 2 had ik het gevoel van: dit wil ik, dit is echt iets voor mij! Ik heb dan ook alle beschikbare duimen geclaimed. Voor meer dan een week, want ik zou in de loop van de daaropvolgende week gebeld worden. Dus ja, dat duimen, dat ging tot krampens toe bij sommigen, maar voor vrienden moet je nu eenmaal iets over hebben vind ik. 😉

Ik was helemaal ingesteld op dat “volgende week”. Waarop ik toch plots, totaal onverwacht, een telefoontje kreeg op vrijdagvoormiddag, van 1 van de dames waar ik een gesprek mee gehad had.
Het gesprek ging vooral over hoe ik de gesprekken ervaren had, over hoe mijn bevindingen waren na 2 keer de atmosfeer te proeven. Ik was nog altijd enthousiast. En gelukkig waren zij dat ook! Een paar uurtjes later zat het contract in de mail, en kon ik beginnen blinken!

Want echt, serieus! In mijn stoutste dromen had ik niet durven dromen dat ik nog voor ik effectief zou ontslagen worden, al uitzicht zou hebben op een nieuwe job. Laat staan dat ik al getekend zou hebben.

Maar het is dus wel zo. IK HEB EEN NIEUW CONTRACT! En ik kijk er zo hard naar uit! Starten met een nieuwe lei, in wat mij een enorm leuk bedrijf lijkt. Nieuwe mensen, nieuwe kansen, nieuwe vanalles. Laat maar komen, ik ben er nu écht helemaal klaar voor.

Dus ja.. die dagelijkse extra fietstrainingen komende zomer, it ain’t gonna happen. Want ik start op 3 juli (met de volle goesting, laat dat vooral duidelijk zijn.) Maar daar gaat dus mijn fietsuitdaging. Hoewel… ik ga nu dagelijks wél 3 kilometer verder moeten fietsen dan ik nu doe! Wie beweerde er daar dat die fietsuitdaging niet in orde gaat komen? 😉

*tsjing*, ik drink er alvast eentje op!

Summier krantenoverzicht

De kranten. En wat staat daar zoal allemaal in? Wat heb ik gelezen?

Eerlijk? Niet zoveel. Vroeger las ik de krant van A-Z, of beter van Z-A, want ik begon achteraan, maar tegenwoordig dus niet meer. We hebben wel nog steeds een krantenabonnement. Papier en digitaal. Maar door de overdosis aan nieuws die op het grote boze www te vinden is, heb ik geen behoefte meer aan bijkomend achtergrondnieuws. Zo lijkt het toch. Maar af en toe springen er mij wel wat titels in het oog.

Neem nu deze: “Spartacus tekent present voor ‘zijn’ Fabian Cancellara Classic“.

“Kwatongen” beweerden dat Cancellara niet aanwezig zou zijn op zijn eigen classic. Het leek mij straf. En zie! Hij gaat er zijn! Helaas kan ik geen foto van hem posten (helaas ja, want zo’n Cancellara, dat is “ne schone vent”) wegens copyrights. Maar zo’n foto, daar moet zondag dan toch wel aan te geraken zijn? Toch?  Ik zeg er verder niks meer over… hoewel… een foto, hoe geweldig zou dat wel niet zijn! Met een handtekening ben ik niet zoveel, bedenk ik mij net… ik ben de moeilijkste nog niet! 😉

Dit gezegd zijnde, las ik nog wel wat dingen.

Aansluitend op het vorige, tien tips voor de wielertoerist. Ok, ik geef toe, ik had bijna wielerterrorist getypt. Dat was een seconde voor ik besefte dat ik daar ook deel van uitmaak. Dat ik ook fiets op zondagvoormiddag. En dat ik dat fietsen best wel geweldig fijn vind ook. Ik heb zelfs al op mijn handen moeten slaan, of ik had mij ergens op 1 of ander nieuwstopic gemengd in de discussie pro en contra wielertoeristen. Want sinds ik zo zelfs met mijn koersvelooke rond rijd, bekijk ik het toch nét iets anders dan voordien. En ja, ik héb een bel. Maar op 1 of andere manier presteren mensen het nog altijd om mijn belletje te negeren. En ja, dan moet ook ik weleens roepen zo onderweg. Nood breekt wet hé!

En hierop aansluitend, voor alle wielertoeristen die op zondag om 9u (of vroeger) klaar moeten staan: niet vergeten de klok een uurtje door te draaien! 2u wordt 3u! Jaja, ik weet het, het is overal al ten overvloede gemeld, maar toch… mij is het ooit overkomen, dat ik het los vergeten was. Als je dan relaxt rond 10u opstaat, en een uur later ontdekt dat het eigenlijk al 12u is, dan is heel je dag om zeep wegens plots een heel uur in te halen. Wat je overigens nooit kan inhalen. Ik vond ook nog tips om de overgang gemakkelijker te maken.  Bij tip 2 loopt het overigens nu al mis bij mij… dat voldoende vooraf slapen gaat al niet meer lukken. Idem met dat lichaam de kans te geven om zich aan te passen aan het nieuwe ritme. Op het werk zouden ze er blij mee zijn (not) als ik komende week meld dat ik elke dag toch een uurtje later zal starten, om in mijn ritme te blijven! Bon, qua tips dus niet veel waard eigenlijk. Nee, dan over naar het volgende….

Het geheim voor een net huis. Iets met lenteschoonmaak en van die dingen… brrrr! Blijkbaar hoeft dat niet eens om je huis er anders te laten uitzien. Morgen maar eens nieuwe kaarsjes kopen, blijkbaar is dat dé truc. Ik ben benieuwd! Maar écht hé!

Proximus rolt glasvezel uit in Gent. Het zal wel aan mij liggen, vermoed ik – ik weet het eigenlijk wel zeker – maar ik zag Proximus dus echt met van dat glasvezelbehang in de weer in de straten van Gent. Ik kreeg er gelijk ook kippenvel van, want die stukjes glasvezel die blijven altijd ‘haken’ aan je vingers als dat nog niet geschilderd is. En jeuk dat je daarvan krijgt, dat ook! Iew!

Sib Hashian is overleden. Wie, zeg je? Ja, inderdaad, dat dacht ik ook. Tot ik verder las, en de man de ex-drummer van Boston blijkt te zijn. Hij stierf op het podium tijdens een cruise. Voor een muzikant misschien een mooie dood.

Daarom, ter afsluiting van mijn summiere nieuwsoverzicht: “More than a feeling”, van Boston. Het is ook écht “more” than a feeling. Reken maar van yes!

Dingen die mij blij maken…

Ik ben geen lijstjesmens. Ik heb het wel geprobeerd, lijstjes maken, maar het werkt voor mij niet. Boodschappenlijstjes niet (ik ben daarstraks wel met een boodschappenlijstje gaan shoppen, maar had een bic vergeten om aan te stippen – ik kan dus morgen nog eens terug), to-do lijstjes niet, om het even welk lijstje dus niet. Maar nu wou ik weleens een lijstje maken. Een leuk lijstje. Een lijstje met dingen die mij blij maken. Want momenteel zit ik nog altijd in dat loopdipje. En in een fietsdipje. Ik kan niet lopen, en ik kan niet mee op het niveau van de fietsmadammen. Hoog tijd om dus eens wat dingen op te lijsten waar ik wél blij van kan worden. Want die zijn er best wel. Ik ben dan ook een blij meisje, zo meestal. 🙂

 

• In de auto zitten, liefst met een stralend lentezonnetje erbij (hopelijk binnenkort) en dan luidkeels meekwelen met ‘Romeo & Juliet’ van de Dire Straits. Nog beter overigens als er nog iemand mee in de auto zit, al meekwelend. 😀
• Was die buiten gedroogd is… er zijn weinig dingen die zooo lekker ruiken!
• Gaan slapen in net gewassen en buiten gedroogde lakens. Zaaaalig!
• Lopen, en het gevoel hebben dat dat helemaal vanzelves gaat, pijnloos, zonder pruttelende scheenbenen.
• In dezelfde categorie: lopen, en kunnen blijven lopen. Omdat het gewoon lekker gaat, omdat je conditie goed zit.
• Naar een concert gaan, en daar zo overweldigd worden door de muziek dat je er tranen van in de ogen krijgt.
• Het geluid van mijn fietsbanden die over het asfalt zoeven.
• Rick Astley van ‘never gonna give you up’ horen zingen. Jaahaa! Instant happines! Zijn jullie al weleens een keer gerickrolled eigenlijk? 😛
• Mezelf overwinnen. Denken dat ik iets niet kan, er toch voor gaan, en uiteindelijk moeten toegeven dat het mij gelukt is. Dat had ik met die 10 mijl vorig jaar. Ik deed ze, ik was achteraf ook wel content, maar toch pruttelde binnenin mij dat stemmetje dat het niet helemaal ok was omdat ik ze niet volledig gelopen had en tussendoor gestapt had. Ik had even een kleine reality check nodig: het was een trail, het was best wel stijl bergop én bergaf, en ik had het toch maar mooi gedaan! Amen to that! 🙂
• Een glas ijskoude witte wijn op een zomers terras. Ik ben overigens geen moeilijk mens, het mag ook cava of iets in dien aard zijn.
• Kleren die te groot geworden zijn.
• ‘Zomaar’ een broek kunnen kopen, op zicht.
• Bevroren autoruiten krabben. Het hééft iets. Behalve dan de voorruit, want daar kan ik niet zo goed aan.
• Eindeloze discussies, zo van het soort die toch niemand wint, maar die evengoed wel blijven doorgaan en daardoor helemaal ontsporen en hilarisch worden.
• Muziekontdekkingsavonden. Al mogen dat ook namiddagen zijn. Ochtenden liever niet. Iets met een ochtendhumeur. 😉
• Het jaagpad langs de rivier.
• De rivier zelf.
• De geur die aan die rivier hangt. Ik rook het afgelopen zaterdag, tijdens een fietstochtje, weer. De typerende geur van de rivier die stroomt door het dorp waar ik opgegroeid ben, die is ook te vinden in het dorp waar ik nu woon. Logisch, want de rivier die daar stroomt, mondt uit in die andere rivier.
• Een goed boek, zo eentje dat je helemaal meeneemt in de door de schrijver gecreëerde wereld.
• Star Wars… ik ben fan!
• En Harry Potter, die ook. De film is beter dan het boek is beter dan de film…
• Het afscheidsconcert van The Scene dat op Youtube te vinden is. Uiteindelijk is blij hiervoor niet het goede woord. Want ik was daar, op dat concert, en ja, ik heb daar ook meer dan 1 traan gelaten. Dat schreef ik ooit al een keer op mijn blog. Maar het besef dat ik het daar nu kan gaan terugkijken, dat is wel een dingetje. Voor de liefhebbers: dit dus: https://www.youtube.com/watch?v=xCz968v6VFY
• Onverwachte etentjes met vrienden, van het soort: wat gaan jullie eten, breng dat mee, en we eten samen en doen er een flesje wijn bij open.
• In dezelfde categorie: de ‘komen jullie nog even iets drinken’-vraag. Meestal duren die ook iets langer dan ‘even’.
• Een klassieker, maar toch: stampen in de plassen, zeiknat worden, en daarna een warme douche. Idem eigenlijk aan rollen in de sneeuw.
• Ik zei het ooit al eens, maar ik herhaal het heel graag nog eens: vriendjes en vriendinnetjes! Want die maken altijd dat bovenstaande momentjes toch nét iets leuker, toch nét iets specialer worden.

Het is een beetje rommelig lijstje geworden merk ik. Een beetje van de hak-op-de-tak-lijstje ook. Eh… nu ik het zo bekijk, een Sandra-lijstje dus!
Het is geen volledig lijstje, want er zijn vast nog wel een hoop dingen te vinden. Dingen die mij gelukkig maken, of gelukkiger in sommige gevallen.  Neemt niet weg dat de meeste zaken de laatste tijd toch heel erg te maken hebben met dat sporten, met dat lopen, met dat fietsen. Dat komt natuurlijk ook doordat de vriendenkring zich ook rond dat sporten centraliseert. Al zie ik ook dat muziek zich handig doorheen het lijstje weet te weven. Uiteindelijk heb ik dus een lange lijst gemaakt terwijl dat veel korter had gekund:

• vrienden
• sporten
• muziek
• eten
• drinken

Kortom… mijn leven in een notendop dus eigenlijk! 😀 Onderstaande quote heb ik overigens al eens gepost. Hij blijft evenwel gewoon gelden. Verdorie… en zo kom ik uiteindelijk toch weer bij het lopen uit. Die cirkel…. 🙂

 

 

Ssst… hier leest men!

“Hij is herrezen.”

En toen ging met een zucht, en met heel veel spijt in het hart, het boek dicht. Een boek van meer dan 700 bladzijden. Lang geleden dat een boek mij nog zo meegesleept had, mij nog zo bij mijn nekvel had. Ik heb pagina’s lang in spanning gezeten, ik heb pagina’s lang mij afgevraagd van het hoe en het wat. En dan uiteindelijk is dan daar die verlossing. En is het boek ook uit. Gedaan. Finito. En dan heb ik weer spijt. Spijt dat het boek uit is, spijt dat ik er niet verder in kan lezen.

Al geef ik toe dat het even duurde voor ik eraan toe kwam. Het lag al meer dan een jaar te wachten om gelezen te worden. Ik was er al een keer in begonnen, maar de tijd ontbrak mij om er écht in door te lezen. En toen ik het dan eindelijk terug oppakte, moest ik opnieuw beginnen omdat ik de draad volledig kwijt was.

Maar dat was niet erg. Het herlezen was een hernieuwde kennismaking. Een hernieuwde kennismaking met het verhaal, met het hoofdpersonage. En met alle andere personages in het boek. En damn, wat een verhaal. Het verhaal roept om verfilmd te worden. Hoewel… zo’n complex verhaal… de film is nooit zo goed als het boek, tenzij je het boek nog niet gelezen hebt. Dus misschien moeten ze dat toch maar niet doen. Of neen: zeker weten dat ze dat niet moeten doen!

Ik heb nu wel zin gekregen om toch weer meer te gaan lezen. Want zulke juweeltjes, die zijn er vast nog wel te vinden. Als jullie mij zoeken, sssst…. ik lees een boek! 😉 (dat is als ik niet gaan lopen of fietsen ben, uiteraard! 😉 )