Het nieuwe fietsseizoen is gestart!

Ja ok ja, het nieuwe fietsseizoen is al even bezig. Blijkbaar had ik begin maart daar iets over geschreven, maar is dit blijven staan in mijn drafts. Maar omdat iedereen een nieuwe kans verdient, ook mijn schrijfsels, ziehier: iets over de start van het nieuwe fietsseizoen. Dat startte overigens onder vriestemperaturen, koud dus.

Ik ga er ook niet teveel over vertellen, de tekst is namelijk al erg gedateerd, dus ik moet van “kill your darlings” doen. Heelder lappen tekst deleten dus. Snif snif snotter. Al die mooie woorden, al die prachtige zinnen, gewoon weg!

Misschien maar goed ook, want die eerste rit van het seizoen, dat was er eigenlijk geen om over naar huis te schrijven. Laat staan om over te schrijven. Kijk, ik zet hier een stukje uit de oorspronkelijke tekst: “De eerste rit van het seizoen, dat is meestal de meest rustige rit. De meest vlakke ook. Kwestie van er een beetje in te komen. Uhu. Niet dit keer blijkbaar. Er werd gekozen om er dadelijk wat hoogtemetertjes in te steken. In een EERSTE seizoensrit zeg! En wie had dat beslist? Tss tss! Ik was na goed 20 kilometer en wat bergopjes al piepedood! En neem dat piepen maar letterlijk. :)”

Jeps, dat was de teneur. Ik.kon.niet.mee. De mannen hadden voor de seizoensstart al heel wat kilometertjes in de benen, ik alleen maar mijn woon-werkritten. Maar goed, ik moet wel toegeven: ik werd galant naar de finish geloodst, want er wordt niemand achtergelaten. Gelukkig maar!

Goed, en dan kom ik nu waar ik eigenlijk wou zijn, bij de rit van afgelopen woensdag. Feestdag en zo vanal, en dus vrijaf, en dan kan er gereden worden. Na de – voor mij – erg zware rit van zondag met 500+d, wachtte er een vlakke rit. Naar Wiekevorst, voorbij Heist op den Berg. Jeps, dat op den Berg is eigenlijk vals plat, maar in vergelijking met afgelopen zondag was het een heel andere rit.

Want ik kon mee. Mijn benen draaiden goed, zelfs na 10 kilometer kopwerk (ha, wie niet rap rijdt moet slim zijn en de kop bij het begin doen 😉 ) . Toen er onderweg even een kleine pauze genomen werd (plasje, koekje, drankje – en ja mannen, dat plasje neemt bij vrouwen iets meer tijd in beslag dan bij mannen ) piepte ik eens even naar het aantal kilometers dat we gereden hadden, en zag ik ook onze gemiddelde snelheid tot dan: 27,2km/u. Halloooookes! Met nog een goede 40 kilometer voor de boeg zou het toch wel mooi zijn om dat gemiddelde te kunnen houden, niet? Overigens, ik zet mijn GPS altijd op kaart, want ik heb gemerkt dat fietsen veel beter gaat als ik onderweg niet met het aantal kilometer bezig ben, noch met mijn hartslag. Die voel ik vanzelf toch ook wel sneller gaan.

Ik besloot er stiekem toch voor te gaan. Of te fietsen. Ik zorgde ervoor dat ik altijd ergens goed in het midden van de groep zat, was altijd mee met het tempo, en probeerde gaatjes dadelijk dicht te rijden als ik ze liet vallen. Want oh boy, hoe geweldig zou het zijn om van 23,7km/u voor 66 kilometer aan de start van het seizoen nu naar 27km/u te gaan? Ik kon het toch niet laten om naar het einde toe toch nog eens te checken of we nog altijd “on track” waren. En wat denk je???

Tadaaaa! Het werd zelfs nog beter: de volle 86 kilometer werden gereden aan 27,3km/u. Spot the difference met de rit van begin maart, de getalletjes aan de komma zijn gewoon van plaats gewisseld. Mijn snelste rit ooit zeg! Speekmedalje! 😉

Dus ja, ik moet heel dikwijls wat tandjes bijsteken, en bergop zal nooit mijn dada worden. Maar vlakke ritten, mannekes, die rijd ik supergraag! En met dank aan het leuke ploegje is er duidelijk ook progressie. Wat zeg ik, is er duidelijk véél progressie. Plezant, dat fietsen. Ik zeg het nog eens, plezant! Heel plezant!

Aja, en omdat we zo rap gefietst hebben heb ik natuurlijk geen foto kunnen maken. Geen tijd, ik moest fietsen hé! Daarom eentje van een tijdje terug, bovenop de heuvel, toen we nog “en petit comité” fietsten.

• 

T-shirt weather

Het zal de tijd van het jaar wel weer zijn. Ik ben weer zo emo als eh… ja, als wat eigenlijk? Zoals Sandra emo kan zijn een paar keer per jaar? Zoiets? Ik denk niet dat daarmee begrepen wordt wat ik bedoel, maar ach, het hoeft ook niet altijd superduidelijk te zijn.

Emo dus. Geen idee. Of wel een idee, maar geen duidelijk. Of wel duidelijk, maar het blijft wazig. Wazig. Dat is het. Denk ik.

Enfin, ik zag een vlinder. Dat ook. Meerdere zelfs. Ik kan er ook niet aan doen, toch? Het is ook T-shirt weer. Echt. Daarstraks zonder jas buiten rondgelopen, qua living on the edge kan dat ook serieus tellen. En niet eens een muts op zeg! Volgende week ziek, maar dan ook dood- en doodziek. Peinsek. Allez ja, er zijn er toch die dat peinzen, ik eigenlijk niet zo. Ook nog in T-shirt mijn looprondje afgewerkt. Eentje met lange mouwen, dat T-shirt dan, niet dat looprondje, maar een kniesoor die daar over valt.

In ieder geval… in de auto naar huis hoorde ik dan ineens dit. En ja, je zal moeten klikken, anders ga je het nooit te weten komen. 🙂 Niet dat dat belangrijk is, verre van. Het is uiteindelijk ‘maar’ een liedje. Maar oh, die sfeer. Ik hou ervan. Ik zie die vlinders daarmee vanzelf ook wel vliegen. Jaja, ik zag ze al fladderen. Sommige dingen zie ik zelf ook wel. In dit geval dus die vlinders.

Zie, dat komt er dan van. Het weer van slag, Sandra van slag. Een beetje heimwee ook. Heimwee naar van die mooie, warme dagen. Dagen waarop niets moet. Dagen met een gouden randje.

Het komt wel weer goed. Doet het altijd. Maar nu nog even niet. Want dit gevoel, eerlijk… het heeft toch ook wel iets.

Op de weegschaal…

Vanochtend dacht ik: laat ik eens op de weegschaal gaan staan. Geen idee waar dat idee vandaan kwam, maar in ieder geval: het was geen schitterend idee. Of misschien nét wel, want misschien was het even de wake-up call die ik weer nodig had..

Want eerlijk? Neen, ik ben niet zo geweldig goed bezig de laatste tijd. Het kwakkelt al een paar maanden, en ik ben al een paar maanden met een serieuze snoepstrijd bezig. Speculaasjes, koekjes, chips… you name it, ik eet het. Niet goed dus. En ja, dat is dus ook te merken aan de weegschaal. Niet alleen aan de weegschaal trouwens, want als ik verderga met eerlijk zijn, dan kan ik ook wel vertellen dat ik het al merkte aan mijn broeken en aan enkele jurkjes.

Ik heb dan 2 opties: of ik kan mezelf gaan wentelen in zelfbeklag, en zeggen dat het allemaal niet eerlijk is, en blablabla, of ik kan mezelf bijeen grijpen en er iets aan doen. Ik peins dat ik voor het 2de ga. Ook omdat ik natuurlijk weet hoeveel beter ik mij voel met die paar kilootjes minder. Dus ja, het is weer van dadde: er moet weer geswitched worden, ik moet weer klikken, het moet weer gezonder, en hopelijk volgen daarbij de kilootjes. Het moet ook wel, want ik ken mezelf, en dan weeg ik in no-time weer ver in de 3 cijfers. En dat willen we toch niet meer zeker? Je vraagt je dan af waarom ik zo’n gezondere levensstijl eigenlijk niet gewoon volhoud. Tsja… aard van het beestje zeker? 😉

Ook op de weegschaal, maar dan anders: sporten. Het is niet dat ik niets doe, maar toch. Dat fietsen, dat schiet er zo de laatste tijd wel serieus bij in. Eerst was er de voorbereiding voor de 25 kilometer van de Breweries, met lange duurloopjes, en nu… nu zijn het de pollen die serieuze stokken in mijn fietswielen steken. Want hoewel fietsen op mijn planning stond op zondag, beslisten mijn longen er anders over.

Want ja,… ondanks het probleem met de pollen en de bijgevolg mindere conditie, besloot ik zaterdag toch om de Brallon in Ottignies mee te doen. Met eerst nog een kleine twijfel om met de wandelaars mee te starten, ging ik toch voor de wedstrijd an sich. Alwaar ik op kilometer 3 mijn voet omsloeg en mijn concurrent moest laten gaan. Snif snif. En doemme hé! Na een paar honderd meter hinken herstelde mijn enkel zich toch, en kon ik door. Het meer rond (warm mannekes – en droog ook, dat meer in Louvain-La-Neuve!), en terug het bos in. Het bos… met een steile afdaling vol modder. Waar waren die trailschoenen als je ze nodig hebt? Voorzichtigheid is de moeder van de porseleinwinkel, maar ik ging toch onderuit. Gelukkig val je in de modder zacht. Maar wel een natte broek. Doemme hé, nog eens. Bergop lopen ging niet zo geweldig (hijgen, net niet piepen, en zeggen dat ik amper een paar weken terug al bijna die heuveltjes ophuppelde), maar op de vlakke stukken liep het nog redelijk, qua ademhaling. In de verte zag ik telkens mijn concurrent nog lopen, maar het was een illusie hem nog te kunnen inhalen.

Desondanks toch dieper gegaan dan ik wou gaan, met als gevolg dat de longen dus zeiden: neeeee, niet fietsen. Luisteren naar je lichaam zeker? De zin was er wel, maar bon… recup is ook belangrijk, zeker als ik terug wil gaan opbouwen vanaf deze week.
Waaahaant…. mijn tweede grote uitdaging – de eerste was de 25K op de Breweries – komt stilaan natuurlijk ook in zicht, eind augustus. Nog goed 2,5 maand tot aan de Panoramalauf, waar ik, als alles goed gaat, de 33K loop. Ik zwaai dus even naar de mindere periode, en ga er weer tegenaan. Als het in het hoofd klikt, dan moet het gelijk maar helemaal klikken. Nem!

Ik gooi ook nog even een dankjewel richting Michaël om mij door de laatste 1800 meter (met de laatste fameuze helling en een steile bergaf) te sleuren met tips en tricks, en nu op naar de Panoramalauf! I’ll be back!

Foto (c) Fabienne Nicolas

Groundhog Day

Jeps, jawel, ik ga het een keer hebben over “Groundhog Day”. Groundwatte zeg je? Neenee, niet zoals Snoopy dacht, “Ground Hug Day” 😀 …. Neeneen, het is echt wat er staat: Groundhog Day! Bosmarmottendag dus. En wat dan dan wel moge zijn? Awel hé, ik zal dat ne keer expliqueren.

(c) Charles M. Schulz

Het begon (voor mij, want het is al langer bezig) eigenlijk allemaal met de gelijknamige film met Bill Murray, Groundhog Day dus. Hij speelt daarin een weerman die in het plaatsje Punxsutawney dik tegen zijn zin verslag moet uitbrengen over de plaatselijke folklore, Groundhog Day. Elk jaar op 2 februari voorspelt de bosmarmot daar wanneer de lente komt. Als hij op die dag zijn eigen schaduw ziet als hij uit zijn hol komt, dan duurt de winter nog 6 weken en keert hij terug naar zijn hol. Echter, als hij die dag zijn eigen schaduw niet ziet en buiten blijft, dan komt dra de lente. Hoera hoezee!

Nu, die Bill Murray, of toch zijn personage, dat zat in die film dus vast in een stoort van tijdsloop. Elke dag opnieuw begon dezelfde dag: Groundhog Day. Zo kon hij op de duur voorspellen wat er precies op welk moment ging gebeuren. En op 1 of andere manier is die film dus blijven hangen. Die is zo erg blijven hangen, dat ik nu elk jaar even ga checken wat de bosmarmot in Punxsutawney gedaan heeft. En lang verhaal kort: voor dit jaar is er goed nieuws, want “early spring is coming”!

En gezien ik het de laatste tijd altijd zo koud heb, heb ik daar écht totaal niets op tegen. Laat maar komen die lente, ik ben er klaar voor! En als de lente niet snel komt, dan doe ik die bosmarmot een proces aan voor leugenachtige voorspellingen en dan ga ik volgend jaar niet meer kijken. Nem, daar zal hij zeker van onder de indruk zijn! 😉

Psjt! ’t is lente!

4 maart. Het is lente. Zeg dat ik het gezegd heb. Het zonnetje scheen. Het was best wel warm buiten. Echt hé!

Ik besloot ook dat het maar eens gedaan moest zijn met snot & co. Want eerlijk, die neus van mij, die hing het gisteren echt nog wel uit. Het liep letterlijk de spuigaten uit. Net toen ik dacht dat ik het ergste achter de rug had qua ziek zijn, ging mijn neus lopen. Ik loop liever zélf. Nog nooit zoveel zakdoeken volgesnotterd. Lastig, en ook: heel charmant, zo’n rode vlek onder je neus.

Gelukkig bleek een nacht slaap toch soelaas te brengen. Vanochtend was het stukken beter. En de zon scheen, dat helpt natuurlijk ook altijd. Dat zonnetje dat riep ook om een stukje te lopen. En wie ben ik om zo’n roep te weerstaan? Ik weg dus. Ik kon het blijkbaar nog, lopen. Zo na een weekje rust. Alleen ging mijn hartslag wel geweldig de hoogte in op een gegeven moment. Ik wijt het aan de microben nog. Die ik er nu hopelijk toch wel allemaal uitgezweet heb. Maar serieus hé, zo stinken dat eerste lentezweet! En dat op 5 luttele kilometertjes. Nochtans, het was niet dat ik winters gekleed was, met een loopshirt en een dun looptruitje.

Maar daar is het wassen dan weer goed voor zeker? Was die overigens vandaag buiten gedroogd is! Jawel! Buiten! Op 4 maart! En zo goed dat dat ruikt dan, zo achteraf. De was was overigens ook droog binnen voor de regenbui. Maar bon… droog is droog, en een mals lentebuitje kan alleen maar deugd doen voor de plantjes.

En om af te sluiten nog een schoontje van Pearl Jam. Zomaar. En omdat. 🙂

Dream the dreams of other men
You’ll be no one’s rival
Dream the dreams of others then
You will be no one’s rival

You will be no one’s rival…

A distant time, a distant space
That’s where we’re living
A distant time, a distant place
So what ya giving?

 

 

Deze dag vorig jaar…

Kweeniegoe wat het is. Iets met het mooie ochtendlicht, en het zonnetje van de laatste dagen. Om nog te zwijgen van het avondlicht. Gisteren, tijdens het lopen, was er een kweeniehoeschoon ondergaande rode zon. Ik zag ook al lammetjes in de wei. En de ganzen die kwekken er ook maar op los als ze overvliegen. Volgens mij zijn die op plannetjes aan het broeden. Plannetjes als zijnde: eitjes. Hebdem? Pfff… jaja.

Bon… ik weet niet meer welk weer het vorig jaar deze dag was. Wat ik wel nog weet is dat we – en we als in mijn toenmalige collega’s en ik – vorig jaar op deze dag te horen kregen dat er 70 jobs geschrapt zouden worden. Ik had er toen nog geen idee van dat ik 1 van die 70 zou zijn, maar goed… het was toch al een klein bommetje dat viel. En onzekerheid, dat ook. Want wie moest er gaan, en wanneer?

Net vandaag, dag op dag 1 jaar later, organiseerde mijn huidige werkgever ook een infomoment. Ik las de uitnodiging met toch wel iets van een bang hartje, maar het feit dat er een ontbijt aan vooraf ging, stelde mij toch al wel gerust. De setting was dus al iets anders. Het verhaal ook. Ik ben eigenlijk een beetje een klein kind in een snoepwinkel nu. Al werk ik dan voor een kleding- en schoenenketen, snoepjes kunnen ook lekker zijn! Vraag maar aan de collega’s die de snoeppot op de kast ook weten te appreciëren. En die plannen voor de toekomst… wat een verschil met die boodschap van vorig jaar. Of hoe het op een jaar toch kan keren zo in een mensenleven. Van wanhoop naar hoop.

Ah, en mannekes… en van hoop gesproken: het is lente, dat ook! Ik voel het, ik ruik het…  echt waar, de vogeltjes kwekken er ’s morgens ook al vrolijk op los! Ook zij weten het: het wordt een véél mooiere lente dan die van vorig jaar! Als nu de temperatuur ook nog eens meewilt en richting aangename fietstemperaturen gaat, dan ben ik helemaal een gelukkig meisje. 😉

Lenteavond

Soms heeft een mens niet veel nodig. Een mooie lenteavond, een vogeltje dat zingt, een reiger die overvliegt, iets lekker om te drinken, wat mijmeringen. En muziek, dat uiteraard ook. Want sommige mijmeringen zijn nu eenmaal niet te vangen in een foto, of in een blog….   al zijn ze wel Estupendo…

touching your perfect face
I fall into you
as our love fills the reaches of space
I dive into you

Restart week #5

Hmz… ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen zeker? Het is een status quo geworden deze week. En neen, geen excuses, want ik weet perfect hoe dat komt. De buikpijn heb ik er dan ook zomaar gratis bijgekregen.
Ik heb dan ook weer wat geleerd. Een lichaam dat al 5 weken ingesteld is op groenten en mager vlees, daar moet je niet zomaar een spaghetti bolognaise ingooien. Of een croque monsieur. Of een pistolet of 2. Of dat allemaal samen op 1 weekend. Niet.doen!

Het goede nieuws is wel (always look on the bright side, toch?) dat het sporten mij weer gemakkelijker afgaat. Geen dipjes meer, geen watten benen meer onderweg *hout vasthouden*. Het is waarschijnlijk ook door al dat gesport van afgelopen week dat die uitschuivers geen plus gemaakt hebben. Evengoed, was ik niet zo geschoven, dan was het een mooi verlies geweest. Had en zou kunnen, maar het is niet zo.

Olapola… aanvulling, een paar uur later en na ontleding van mijn weegticket (iew, dat klinkt slagersachtig!) Want ik zie, ik zie… ik zie een toename in spieren, en toch een afname in vetmassa. Dus uiteindelijk is er toch weer winst. Ha, fijn, dus toch geen verloren week!

Dus op naar de volgende week, en dit moet weer een goede zijn. Ik ben er weer klaar voor, mijn mind is weer helemaal gereset, ik ga ervoor. Die psychologische grens van dat nieuwe tiental, die moet nu eindelijk ook maar eens doorbroken worden.
Ik zei het vanmorgen nog, tegen de coach: dat nieuwe tiental, daar lijk ik maar niet aan te geraken. Gevalletje faalangst ofzoiets, want elke keer het dichterbij komt, ga ik iets eten waardoor het weer niet lukt. Dat cirkeltje moet dus maar een keer doorbroken worden. Deze week lijkt mij daar een goede week voor.

En toch heb ik eigenlijk ook nog iets leuks te melden. Want met dat mooie zomerweer van gisteren, kwamen er weer wat kleren boven die nu toch écht wel te groot zijn! Raar, zo’n gecentreerd hemdje dat zo ineens rond je lijf hangt te flodderen en fladderen. Naar aloude traditie had ik er daar ook 2 van, in verschillende kleurtjes uiteraard. Dus dat zijn er weer 2 die naar elders mogen. Nog meer leuk nieuws is dat 2 shirts die te klein gekocht waren en in mijn kast lagen te verstoffen nu plots wél passen. Laat die lente nu dus maar komen, want ’t is met blote schouders en vanal! 🙂

Wat een weekend!

Wat een weekend!

Het begon al met de wekker op zaterdagochtend. Aja, geen Brabant Wallon op het programma, dat wilt zeggen dat er dan op zaterdagochtend gelopen wordt. Een extra training in het bos, gevolgd door een etentje. Er was eigenlijk niet superveel volk present op de training. Een paar mannen, 1 vrouw. Ik dus. De mannen wilden mij wel mee op sleeptouw nemen, maar ik vond dat ze vooral hun eigen tempo moesten lopen. Ik zou mijn eigen parcours wel lopen, en als ik met hen zou meelopen, dan zou mij dat alleen maar stress bezorgen.

En ja, dat eigen parcours, dat liep wonderwel goed. Ik twijfelde wel even over de route. Het oorspronkelijke plan was eigenlijk lusjes lopen in het bos, maar terwijl ik daarmee bezig was, zag ik in dat dat een dwaas plan was als ik minimum 10 kilometer wou lopen. 10 ja. Die liep ik afgelopen dinsdag ook, en ik wou bevestiging. Dus ja… zo gedacht, zo gedaan zeker? Ik besloot van mijn hartslag niet als graadmeter te nemen, want dan zou ik weer stress krijgen. Neen. Gewoon op het gevoel. En dat liep wonderwel goed. Zo goed, dat ik op het einde aftikte op een mooie 11 kilometer. Zomaar, all by myself! En reken maar dat ik ervan genoten heb!

Daarna volgde er een spaghetti-etentje. Carbo-loading voor de vriend die op zondag een marathon liep. Jaahaaa. Wij zijn zo solidair, dat we gewoon met hem meedoen. Misschien zijn we té solidair. Want ook ’s avonds stond er, zij het elders, spaghetti op het menu. Gezien we een foto terugkregen met iets van drank en paaseitjes op, besloten we dat we hem dubbel moesten steunen en bestelden we nog rijsttaart. Gelukkig dat we dat gedaan hebben, want dankzij ons liep hij vandaag de marathon in Hannover op 3:42:24. Het lopen deed hij uiteraard helemaal zelf. Neemt niet weg dat we toch trots zijn op hem! Aha!

Qua solidariteit gingen er enkelen van de club vandaag ook nog lopen. Eentje in het Zoniënwoud, enkele anderen een wandeling van 17 kilometer. Het is eens iets anders. Maar wel leuk natuurlijk, om eens een ander parcours te lopen. Zelf stapte ik dit parcours. Lopen na die 11 kilometer van gisteren leek mij niet zo’n strak plan voor mezelf. Kwestie van mezelf niet dadelijk te gaan overbelasten na mijn blessure. Ik vind het al wonderlijk dat ik op dergelijke korte tijd alweer probleemloos 11 kilometer kan lopen, dat had ik echt nooit verwacht en nooit gedacht. De basis is er blijkbaar toch wel. Wauw, echt. Wandelen is trouwens ook eens leuk. Ik moet toch ook kilometertjes opbouwen tegen die halve marathon van augustus, en een deel van die opbouw mag gerust al stappend gebeuren.

Op kilometer 12 moesten we wel een kleine pauze inlassen, kwestie van onze compagnon voor de volgende 5 kilometer de kans te geven zijn stoofvlees met frieten te eten. En neen, we hadden geen culinair weekend. Ik heb gewoon vrienden die heel graag eten.

In ieder geval, qua solidariteit weer: als ik alle kilometers van deze week optel, dan kom ik aan 45. Dat is al iets meer dan een marathon. En 45 kilometer zeg! Ik heb nog nooit zoveel kilometertjes op 1 week gelopen/gestapt. Daar is ook over nagedacht, want na de solidariteit qua eten was er dus ook wat solidariteit qua lopen, en dus mogen we volgende week ook solidair mee wat rusten. Aha! Soms ben ik wel mee met de logica die mij voorgeschoteld wordt!

Nu, al dat lopen en wandelen in de zon, daar krijg je ook kleur van. Vandaag is dus rood. En dat zelfs ondanks een zonnecrème factor 50. Factor 50 ja, voor de gevoelige huid. Het is allemaal een maat voor niets. Ik ben bijgekleurd, en dat is ook weer te zien. Ik ben gelukkig vandaag wel zo verstandig geweest om een topje aan te trekken, en geen T-shirt. De afdruk van mijn sokken staat ook al in mijn benen, en ook dat zal weer voor de rest van het seizoen zijn.
Overigens, opvallend: een echte wandelaar, die wandelt met lange broek, dikke trui of jas, en stapschoenen. Een loper daarentegen, die heeft het al snel veel te warm. Short of rokje, topje of loopshirt, en dat zal wel volstaan. Raar volk, die stappende lopers. Of die lopende stappers. 😉

Spring!

Neen, ik bedoel niet: spring! En dat jij dan moet gaan hupsen. Neen. Ik bedoel Spring als in het Engelse Lente. Want het is lente mannekes! Laat die bloemekes en die vlinders en van die dingen maar komen! Of waren die er al? In ieder geval: ik ben er klaar voor! (hey, ik heb niet voor niets een blogtitel met butterflies erin! 😉 )

Het enige lastige is nu wel dat ik door mijn eigen schuld met dat “meet me on the equinox”-deuntje van Death Cab For Cutie in mijn hoofd zit. De Twilight-boeken zijn overigens beter dan de films… vind ik persoonlijk. Dit terzijde. O ja, en omdat gedeelde smart halve smart is… toch? Nee, geen probleem, het is van graag gedaan! 🙂

Want het is lente, begot!