Wat een weekend!

Het begon al met de wekker op zaterdagochtend. Aja, geen Brabant Wallon op het programma, dat wilt zeggen dat er dan op zaterdagochtend gelopen wordt. Een extra training in het bos, gevolgd door een etentje. Er was eigenlijk niet superveel volk present op de training. Een paar mannen, 1 vrouw. Ik dus. De mannen wilden mij wel mee op sleeptouw nemen, maar ik vond dat ze vooral hun eigen tempo moesten lopen. Ik zou mijn eigen parcours wel lopen, en als ik met hen zou meelopen, dan zou mij dat alleen maar stress bezorgen.

En ja, dat eigen parcours, dat liep wonderwel goed. Ik twijfelde wel even over de route. Het oorspronkelijke plan was eigenlijk lusjes lopen in het bos, maar terwijl ik daarmee bezig was, zag ik in dat dat een dwaas plan was als ik minimum 10 kilometer wou lopen. 10 ja. Die liep ik afgelopen dinsdag ook, en ik wou bevestiging. Dus ja… zo gedacht, zo gedaan zeker? Ik besloot van mijn hartslag niet als graadmeter te nemen, want dan zou ik weer stress krijgen. Neen. Gewoon op het gevoel. En dat liep wonderwel goed. Zo goed, dat ik op het einde aftikte op een mooie 11 kilometer. Zomaar, all by myself! En reken maar dat ik ervan genoten heb!

Daarna volgde er een spaghetti-etentje. Carbo-loading voor de vriend die op zondag een marathon liep. Jaahaaa. Wij zijn zo solidair, dat we gewoon met hem meedoen. Misschien zijn we té solidair. Want ook ’s avonds stond er, zij het elders, spaghetti op het menu. Gezien we een foto terugkregen met iets van drank en paaseitjes op, besloten we dat we hem dubbel moesten steunen en bestelden we nog rijsttaart. Gelukkig dat we dat gedaan hebben, want dankzij ons liep hij vandaag de marathon in Hannover op 3:42:24. Het lopen deed hij uiteraard helemaal zelf. Neemt niet weg dat we toch trots zijn op hem! Aha!

Qua solidariteit gingen er enkelen van de club vandaag ook nog lopen. Eentje in het Zoniënwoud, enkele anderen een wandeling van 17 kilometer. Het is eens iets anders. Maar wel leuk natuurlijk, om eens een ander parcours te lopen. Zelf stapte ik dit parcours. Lopen na die 11 kilometer van gisteren leek mij niet zo’n strak plan voor mezelf. Kwestie van mezelf niet dadelijk te gaan overbelasten na mijn blessure. Ik vind het al wonderlijk dat ik op dergelijke korte tijd alweer probleemloos 11 kilometer kan lopen, dat had ik echt nooit verwacht en nooit gedacht. De basis is er blijkbaar toch wel. Wauw, echt. Wandelen is trouwens ook eens leuk. Ik moet toch ook kilometertjes opbouwen tegen die halve marathon van augustus, en een deel van die opbouw mag gerust al stappend gebeuren.

Op kilometer 12 moesten we wel een kleine pauze inlassen, kwestie van onze compagnon voor de volgende 5 kilometer de kans te geven zijn stoofvlees met frieten te eten. En neen, we hadden geen culinair weekend. Ik heb gewoon vrienden die heel graag eten.

In ieder geval, qua solidariteit weer: als ik alle kilometers van deze week optel, dan kom ik aan 45. Dat is al iets meer dan een marathon. En 45 kilometer zeg! Ik heb nog nooit zoveel kilometertjes op 1 week gelopen/gestapt. Daar is ook over nagedacht, want na de solidariteit qua eten was er dus ook wat solidariteit qua lopen, en dus mogen we volgende week ook solidair mee wat rusten. Aha! Soms ben ik wel mee met de logica die mij voorgeschoteld wordt!

Nu, al dat lopen en wandelen in de zon, daar krijg je ook kleur van. Vandaag is dus rood. En dat zelfs ondanks een zonnecrème factor 50. Factor 50 ja, voor de gevoelige huid. Het is allemaal een maat voor niets. Ik ben bijgekleurd, en dat is ook weer te zien. Ik ben gelukkig vandaag wel zo verstandig geweest om een topje aan te trekken, en geen T-shirt. De afdruk van mijn sokken staat ook al in mijn benen, en ook dat zal weer voor de rest van het seizoen zijn.
Overigens, opvallend: een echte wandelaar, die wandelt met lange broek, dikke trui of jas, en stapschoenen. Een loper daarentegen, die heeft het al snel veel te warm. Short of rokje, topje of loopshirt, en dat zal wel volstaan. Raar volk, die stappende lopers. Of die lopende stappers. 😉