Geen walk in the park

Een zuchtje wind waait er door het openstaande raam naar binnen. Eindelijk! Van de voorspelde regen is er tot hiertoe maar een druppel of 10 gevallen, maar dat zuchtje wind… dat doet wél deugd!

Want ja, ik ben nog steeds niet zo hittebestendig. Ik ga dat vermoedelijk ook nooit zijn. Echter, ik merk wel verbetering. Daar waar ik vroeger gewoon thuis zat te smelten, lukt het nu al zowaar om te bewegen. In de hitte. Ik! Moi, ja! Inderdaad.

Ik heb natuurlijk ook wel vakantie deze week. Dat wilt zeggen dat ik geen 8u kan onderduiken in het gekoelde gebouw waar ik werk. Iets wat iemand mij daarstraks wel even wou doorsteken: “ik zit nu overdag wel lekker in een gebouw met airco”. Doh! Ik heb vakantie! Dan heb ik toch geen airco nodig zeker?

Neeneen… ik zorg wel voor mijn eigen airco. Gisteren was dat in de vorm van een fietsritje. 50 kilometer, in de voormiddagwarmte. Het windje dat ik zelf creëerde was aangenaam. De tegenwind was dat iets minder. Zei ik al dat ik niet graag tegenwind rijd? Net zomin als dat ik graag bergopjes rijd. Neeneen, doe mij maar gewoon vlak en rechtdoor. Keiplezant, alleen maar trappen! Dat ik dan, eenmaal gestopt, in een soort van warmtedouche sta – zweten zeg, maar zwéten – dat is dan maar bijzaak.

Vandaag wou ik het eigenlijk anders aanpakken. Het zou begot 36° worden, en dat op een dinsdag. Dinsdag, dat is nog altijd trainingsdag. Loopdag zeg maar. Dus neen, niet met mij! Ik zou wel vroeg opstaan, zo rond een uur of 5, en dan mijn loopje gaan doen. Daarna – hey, ik heb vakantie – kon ik na mijn douche dan toch terug in bed crashen. Bon.. in dit geval was de theorie dus beter dan de praktijk. Want na een zalige zomeravond op het terras bij vrienden die we al heel lang niet meer gezien hadden, lukte het opstaan om 5u niet zo goed. Een blik op de buienradar zei mij ook dat het rond 18u zou regenen. Onweer, storm! Helemaal perfect, ik loop graag in de regen. En dus draaide ik mij met een gerust hart nog een keer op mijn andere zij. Dat loopje, dat kwam ’s avonds wel in orde.

Ik had beter moeten weten. Tuurlijk had ik beter moeten weten. Want om 17u was de hemel nog altijd staalblauw. Mijn weerappje schoof ook de regenwolken ook alsmaar netjes op naar latere datum. De laatste check, nu net, zelfs al naar donderdag.

Dus ja… het was pokkeheet, en ik had nog niet gelopen. Mijn eerste idee was dan ook van “dan maar wandelen”, maar uiteindelijk besloot ik het toch een kans te geven. Lopen dus. Ik ben lid van #TeamGazelle voor iets, toch? We beslisten over de route, en hops… daar gingen we. De eerste heuvel wou ik opstappen. Geen goed idee, vond mijn medegazelleke, want dan zou ik mijn cadans kwijtgeraken. Bon. Niet stappen dus, ergens had ze wel gelijk. Blijven lopen, maar misschien wel iets trager. Raar. Dat lukte. Zelfs met die hitte. Dan maar door. Op kilometer 2 mocht ik van mezelf drinken. Correctie: moest ik van mezelf drinken.

Vlak voor kilometer 3 draaide ons rondje richting zon. Al van bij de eerste passen in de zon voelde ik het al: in de zon lopen was geen goed idee. Ik besloot dan maar van mijn medegazelleke de tour alleen te laten lopen, en zelf rondjes te gaan draaien in de schaduw. In de mate van het mogelijke, want mijn hartslag lag ook al vrij hoog.

*wij verontschuldigen ons voor deze kletsnatte onderbreking, maar de tent in de tuin ging even vliegen en die moest gered worden*

Bon, tent gered, het regent dus wél (hoezo, pas donderdag – doh! Zo’n weerapp is ook helemaal niets waard!), het bliksemt ook… en donder, jahaaa, dat ook!

Maar waar was ik? Op kilometer 3? Op kilometer 3 met een aanzienlijk hoge hartslag, inderdaad. Toch maar door. Doel was toch de 5 kilometer aan te tikken, voor mezelf in deze temperatuur al een overwinning. Op kilometer 4 kwam ik een man tegen op een bankje die een sigaretje aan het opsteken was. En dat ik voorzichtig moest zijn, voor mijn hart. Doh! Look who’s talking, weetjewel!

Vanaf dat punt ging de weg wel naar beneden en werd het lopen toch weer nét iets makkelijker. Gelukkig maar. Neemt niet weg dat het nooit echt makkelijk lopen werd. Op kilometer 6 besloot ik dat het genoeg geweest was en dook ik de kantine in voor een deugddoend fris drankje. Mission Impossible, accomplished! Het was geen walk in the park, maar uiteindelijk had ik wel een mooie 6 pokkehete kilometers op de teller.

En vanaf morgen eindelijk 10° minder. Eindelijk een arm bewegen zonder dat het zweet eraf loopt, ik kan niet zeggen dat ik er niet naar uitkijk. 😉

Advertentie