Too hot for me!

Veel mensen vinden het warme weer van de laatste dagen fantastisch. Ik snap dat. Het zonnetje schijnt, de mensen zien er vrolijk uit, je kan leuke dingen doen.

Die leuke dingen doen, dat is als je geen last hebt van de warmte. Maar er zijn ook mensen die niet zo goed functioneren in deze warmte.  Neem nu mezelf bijvoorbeeld. Enkele warme dagen, die kan ik wel overbruggen. Maar als de warmte – zeg maar hitte – langer duurt, dan krijg ik er last van. En als ik last heb van de hitte, dan kan ik geen leuke dingen doen. Dan kan ik niet sporten 😦

Afgelopen dinsdag lukte het nog om een mooie 10 kilometer te lopen. Op woensdag fietste ik ook nog vrolijk rond, zo ’s avonds.  Donderdag was het al een pak minder, al heb ik nog wel in de koelte van het bos enkele intervalletjes kunnen lopen, maar tegen zaterdag was het vat zo goed als af. Vrijdagavond eigenlijk al. Moe, zo moe. Het leek mij bijgevolg niet onverstandig om op zaterdag een rustdag in te bouwen. Bye bye duurloop. Al kan een rustdag nooit kwaad natuurlijk, maar toch wringt het wel een beetje dat ik niet kon lopen.

Fietsen op zondag daarentegen, dat zou wel moeten lukken. Fietsen is minder belastend, en ik was de dag ervoor ook op tijd gaan slapen. Want ja, inderdaad… nog altijd zo moe.
Ja nu… think again. Het opstaan lukte al bijna niet, ik voelde me nog altijd niet uitgeslapen, maar ik sleurde mezelf het bed uit en maakte me fietsensklaar.  Na het ontbijt, koffie inclusief, zou het vast wel beter gaan. Niet dus. Een soort van zeurderig gevoel zat er ook in mijn hoofd. En neen, dat kwam niet van het alcoholvrije aperitief en die 2 glaasjes wijn van zaterdagavond (jaja, ik zag het daar al wel een of andere snoodaard denken 😛 )

En de benen, die volgden de rest. Ze voelden niet echt fietsensklaar. Een kort ritje zou nog wel lukken, maar verder leek het mij niet zo verstandig om een langere rit te gaan doen in wat toch alweer een warme dag aan het worden was. Het was niet eens afgekoeld afgelopen nacht. Blegh.

Enfin, ik ben dus terug in mijn bed gaan liggen nadat ik met spijt in het hart de Fietsmadammen verwittigd had dat het ‘m niet zou worden vandaag. Ik had er wél serieus de pest over in. Want ik wou wel fietsen. Het was ’s middags ook barbecue van de fietsclub, en gezien ik ingeschreven was ging ik daar wel naartoe. Correctie: fietste ik daar naartoe, met de gewone fiets. Oh boy, wawasda zeg! Ik zit daar niet goed op, ik geraak daar niet mee vooruit, en mijn benen moeten daar ook zo raar op trappen. Ik ben dat dus niet meer gewend, zo’n gewone damesfiets. En volgende week moet ik daar een stukje verder mee fietsen, maar daarover volgende week misschien meer! 😀

Op het terras bestelde ik – verstandig, want zo ben ik – een Ice Tea Zero om te drinken, maar er werd een gewone gebracht. Nu goed, ik ben niet moeilijk, dus ik heb een gewone Ice Tea gedronken. Waarna ik mij stukken beter voelde. Damn… het zou toch niet zeker? Oh jawel dus… blijkbaar had ik een soort van ‘suikertekort’ door de hitte. Momenteel voel ik mij weer ok, dus nu heb ik zoiets van… ik wil fietsen!

Neemt niet weg dat ik toch nog altijd beter functioneer in koeler weer, maar daarop is het nog even wachten. In tussentijd zet ik het lopen maar even in de koelkast en luister ik maar naar een “verkoelend” liedje… al is ook dat niet altijd wat het lijkt.

We dive into a dark doorway
Hiding from the clouds of grey
Oh, babe, I don’t mind at all
We stay close to one another
Laughing as we watch the waterfall

Rain, Scottish rain

 

 

Advertentie