Ander en beter

Enkele maanden geleden werd ik ontslagen. Het was een beetje een lastige periode. Want het was 30 maart, en er werd eigenlijk alleen nog maar aangekondigd dat ik zou ontslagen worden op 16 juni. Daar zit je dan. Je zal ontslagen worden, maar nu nog even niet. Het was alsof ik op een rollercoaster aan emoties gestapt was. Gaande van berusting over kwaadheid (ja, toch), naar onzekerheid weer terug naar berusting… enfin, lastig, dat was het. Niet alleen voor mij, ook voor mijn ex-collega’s.

En die onzekerheid. Zou ik nog wel ander werk vinden? Vast werk? Leuk werk? Hopelijk toch niet te ver weg? Zou ik het nog wel met sporten kunnen combineren? Wat als, en wat dan, en wat wat wat? Heel veel vragen waar zelfs iemand met een glazen bol geen antwoord op zou kunnen weten. En uiteindelijk… allemaal zorgen en vragen voor niets. Want ik vond vrij snel ander werk, nog voor ik effectief ontslagen werd.

Maar wat was het dan dat zo bleef draaien en keren? Ik was er toch klaar mee? Ik had toch de job die ik zou graag wou? Ik had eerder toch ook al gezegd dat ik het goed vond dat de beslissing voor mij genomen was? En gisteren besefte ik het: het feit dat die beslissing voor mij genomen was, dat is wat er scheelde. Mijn toekomst, daar had iemand anders over beslist. Zonder mij te vragen of ik het daar wel mee eens was. Ik weet wel dat dat de manier is waarop die dingen nu eenmaal gaan, maar toch… zuur was het, en zuur is het heel erg lang gebleven. Al ging ik er dan zo op het eerste zicht goed mee om. Op het eerste zicht ja… want het bleef toch nog draaien. En keren. Ik had het er toch lastiger mee dan ik wou toegeven.

Ik moest weer helemaal terug mijn weg zoeken, mijn plaatsje vinden tussen collega’s die elkaar al lang kenden. Daar kwam nog bij dat ik ook in een bedrijf terechtkwam dat deels in herstructurering was. Ik had getekend bij de overnemer, maar de mensen bij het bedrijf dat overgenomen werd, daar lag het ook allemaal wat lastiger. Ik snap dat. Want ook voor hen was de keuze door iemand anders gemaakt. Gezien ik 2 dagen per week daar werkte, en 3 dagen per week hier, pingpongde ik wat heen en weer met mijn gevoel. Het draaide niet echt zoals ik wou dat het al zou draaien, ik had niet echt het gevoel dat ik productief was, dat ik écht een bijdrage leverde. En dat is geen geweldig gevoel.

En dan gingen we ook nog op teambuilding. Teambuilding met heel veel mensen die ik niet kende. Teambuilding, hoe lang was dat geleden zeg?  Maar… ik ben blij verrast geweest. Het was écht een superleuke namiddag in goed gezelschap en met daarbovenop nog een onverwacht goede babbel. Zo’n babbel van het soort wat ik even nodig had om het tot mij te laten doordringen: ik werk nu weer bij een écht leuk bedrijf. Bij een bedrijf waar mogelijkheden zijn. Bij een bedrijf waarop ik trots kan zijn! En vooral: bij een bedrijf waar ook leuke mensen rondlopen!

Dus ja… de keuze is dan wel voor mij gemaakt, nu ben ik er ook écht van overtuigd dat het goed is dat die keuze voor mij gemaakt is. De rust die ik hoognodig zocht, die heb ik nu weer gevonden. Ik heb een leuke job, fijne collega’s, en ik werk op fietsafstand van mijn thuis. De combinatie met sport werkt uitstekend, en het allerbelangrijkste: ik voel mij weer gewaardeerd. Met managers die blij zijn dat ik in hun team zit. Ja, het kan dus echt, dat ander en beter! 😉

Advertentie