De marathon

Ik heb zo van die vriendjes voor wie een marathon een “pies of keek” lijkt. Van die vriendjes die er 7 of 8, ik ben de tel even kwijt, in een jaar lopen. Probleemloos, zo lijkt het. Maar stilaan weet ik wel beter. Stilaan weet ik dat zo’n marathon moed vraagt. Moed om eraan te beginnen, moed om hem uit te lopen. Doorzettingsvermogen, dat ook dus. Doorzettingsvermogen om die marathon, ondanks een dipje, ondanks koude, ondanks wind, ondanks tegenwind, ondanks alles toch uit te lopen. Bewondering dus. En ook iets van dat ik dat ook zou willen kunnen, maar dat ik er toch maar mijn verstand bij houd. Tussen willen en kunnen gaapt nog altijd een heel groot gat. Nog meer bewondering bijgevolg.

Goed, dit gezegd zijnde is het vandaag, of gisteren, een beetje de verjaardag van de marathon. Want omstreeks deze tijd van het jaar, zij het wel heel lang geleden, liep Phidippides, een koerier, tijdens de eerste Perzische oorlog van Athene naar Sparta. En terug. De aanzet tot de Spartathlon, die overigens nog altijd gelopen wordt. Hij kwam op die trip ook nog de god Pan tegen. Ik zei het al, een trip. In de ware zin van het woord.

Echter, een ander verhaal vertelt dat van de klassieke afstand (42,195km). Phidippides zou van Marathon naar Athene gelopen zijn, en viel dood neer nadat hij ‘we hebben gewonnen’ uitgebracht had. Wat het ook moge zijn, de marathon kent in ieder geval daar zijn oorzaak. En heeft er tegelijkertijd ook zijn naam aan te danken. Gelukkig maar. Je zal als marathon zijnde maar vernoemd worden naar pakembeet Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch. Dat ligt overigens in Wales.  “Ik loop een Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch volgend weekend”. Geef toe dat het redelijk hallucinant zou klinken. En nah.. ok, ik geef toe dat het vergezocht is, maar langs de andere kant: wat is ver gezocht als je er een beetje over nadenkt? Ha! Toch?

In ieder geval: die vriendjes van mij, die vallen niet dood neer nadat ze die 42,195km gelopen hebben. Nope. Die maken alweer plannen voor hun volgende marathon. Of voor hun volgende Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch. Nu het nog leren uitspreken. Daar gaat volk naar komen kijken en luisteren. Of net niet natuurlijk. 😀 Overigens, voor de vrienden is het blijkbaar Llanfair PG.  Als je mij dus ooit hoort zeggen dat ik een Llanfair PG ga lopen, hou mij dan tegen, want dat betekent dat ik wel heel zotte dingen ga doen! 😉
(en neen, no worries… het zotste op mijn programma momenteel is een 10 mijl aan trainingstempo 😉

Advertentie