Twijfelaar

Ik ben een twijfelaar. Een eeuwige twijfelaar. Ik weet dat. Dat is ook zowat het enige waar ik niet aan twijfel, aan het feit dat ik een twijfelaar ben.

Ik stel ook alles altijd in vraag. Dat hangt samen met dat getwijfel. Zelfs als het pal voor mijn neus staat, zal ik nog altijd twijfelen.

Dat twijfelen, dat doe ik ook voor een fietsrit. Zal ik dat wel kunnen? Zal ik de groep niet teveel ophouden? Oei, er zitten wat hoogtemeters in de rit, zal ik wel rijden? Uiteindelijk valt het altijd allemaal wel mee, maar ik jaag door dat eeuwige getwijfel natuurlijk wel mijn stressniveau omhoog.

Idem met het lopen. Ik heb het laatste anderhalf jaar geen joggings of loopwedstrijdjes meer gelopen, maar voor de start van zo’n jogging slaat meestal ook de twijfel keihard toe. Wat als ik het toch niet kan, wat als iedereen stukken sneller is dan ik, wat als ik… ja, wat als?

Zo is dat nu ook met die halve marathon. Ik heb de afstand al meermaals gelopen, en toch loop ik nu al twijfelend mijn rondjes. Terwijl… ik weet dat het gewoon een kwestie is van weer meer lopen, van meer kilometers te gaan doen, en toch… als ik dan, zoals vorige week zaterdag, een minder rondje loop, zo eentje waar ik elke kilometer een stukje moest wandelen, dan slaat die twijfel zeker toe. “Maar” 4 maanden meer.

Ja, en wat als? Er zijn nu eenmaal geen zekerheden, en misschien zou het ook alleen maar saai worden als ik alleen maar zeker was van alles. Neemt niet weg dat met een beetje minder twijfelen aan alles ik het mezelf tig keer makkelijker zou maken. Dat geldt overigens niet alleen voor sporten. Want intussen wordt het mij ook duidelijk dat ik aan sommige dingen gewoon niet moet twijfelen? Of toch… ???

Misschien moet ik het advies van Loesje maar eens volgen… 😉

Advertentie