S 2.0

Dus… ik had een heel bericht geschreven over hoe ik vroeger gepest werd. En zette dat in mijn drafts. Waarna ik het weer eens openklikte, bewerkte, en terug in drafts gooide. En dat een paar keer na elkaar. Lees: elke dag, en ik schreef het al vorige week zaterdag. Dus bon neen… dat ging ‘m niet worden, ik ging het niet publiceren. Ik heb het weggegooid, en ineens ook mijn vuilbakje leeggekieperd. Weg ermee!

Het is niet dat er niet mag geweten worden dat ik gepest werd vroeger. Neen. Het is ook niet dat ik het er niet over wil hebben. Neen, dat is het ook niet. Ik weet niet wat het is, maar in ieder geval wil ik er eigenlijk gewoon komaf mee maken. Komaf maken met het gevoel dat mij nu al jaren achtervolgt, komaf maken met dat negatieve zelfbeeld dat mij ingelepeld is geweest.

De reden? Wel, ik volg een paar krachtige madammen hier en daar op social media. Madammen van het soort die, ongeacht wat hun lichaamsbouw is, gewoon doen waar ze zin in hebben. Madammen die lak hebben aan vooroordelen en er gewoon voor gaan. Er is daar bijvoorbeeld Andrea die een filmpje op IG zette over hoe zij een perfecte radslag uitvoert. En handstand. Zonder muur overigens. Zij kan dat, want zij heeft daarvoor gewerkt. Maar haar tekst erbij, die raakte mij. Lees maar even mee: “Ik kon deze video bekijken en kiezen om te focussen op de maat van mijn benen, de breedte van mijn achterwerk en de rollen op mijn buik. Negatief en vol zelfhaat. Of ik kan al deze dingen wel opmerken EN kiezen om te focussen op mijn kracht, mijn lenigheid en mijn vastberadenheid om beter te worden.”
BAM! Dat! Dat is waar ik naar toe wil!

Uiteindelijk doe ik het al een beetje, zij het heel erg aarzelend. Ik loop, terwijl zoveel mensen mij altijd zeggen dat dit zeker niet goed is met mijn gewicht, de belasting op mijn knieën enzovoort enzoverder. Maar hey… ik loop, en zoals iemand mij een tijd terug ook zei: Sandra, niet zo heel veel mensen kunnen 5 kilometer of zelfs meer lopen. Dat lijkt alleen maar zo, omdat jij zelf loopt en bijgevolg ook veel lopers kent.

Idem met dat fietsen. Ik zie er niet uit als een standaard wielrenster, maar ik moet ook eens komaf maken met het idee dat ik er zo moet uitzien. Want in september schreef ik het nog, in mijn verslag van dag 4 van het fietsweekend, over confronterende fotootjes en over welk dieet ik nu eens zou gaan volgen?
Waarom doe ik dat nu? Ik voelde mij toen zo goed op die fiets, ik had verdorie net een pokkehelling omhoog gefietst, we hadden een keileuke rit gereden, het was prachtig weer, we hadden leuke foto’s gemaakt, foto’s waar ook moeite ingestoken was, en dan ga ik focussen op hoe ik eruit zie op de fiets? Echt… echt niet goed bezig hé Sandra!

Dus ja, hoog tijd dat ik die Sandra eens ga heruitvinden. Dat ik leer van wél tevreden te zijn met wat ik doe en kan. Dat ik leer van wél tevreden te zijn met hoe ik eruit zie, in plaats van te staan pruttelen dat er van mij geen foto hoeft genomen te worden. En dat ik verdorie trots mag en kan zijn op wat ik al bereikt heb, in die paar jaar dat ik loop en fiets. Dus niet meer van “ja, ik loop, maar traag”. Neen! Het moet zijn: “jeps, ik loop, én ik ben aan het trainen voor mijn volgende halve”. Dat!

Want mezelf blijven neerhalen, daar schiet ik totaal niets mee op. Integendeel, dat speelt enkel maar in de kaarten van de vroegere pesters. En ik heb daar nu een hele week over nagedacht, maar dat gun ik die pesters van toen gewoonweg niet.

Vanaf heden is het dus Sandra 2.0. De Sandra die gelooft in wat ze kan, en die niet meer focust op hoe ze eruit ziet terwijl ze doet wat ze graag doet. ’t Zal ook eens gaan tijd worden zeker, dat ik mijn gezond verstand eens ga gebruiken, zo op mijn 50e.
Zo, en nu deze theorie maar eens omzetten in de praktijk. 🙂

Advertentie