Ditjesdatjes

Een beetje vanalles, want er draait vanalles in mijn hoofd en ik wil het even ordenen. Voor mezelf. Ahja, dat spreekt.

Deze week besloot ik nog eens met mijn koersfiets naar het werk te bollen. ’t Is uiteindelijk toch schoon weer, ik heb wat meer kilometerkes nodig, en ja, dat trapt gemakkelijker met de koersfiets dan met mijn woonwerkfiets. Want wegens sneller kan ik dan op dezelfde tijd een lusje meer bijfietsen. Alleen, het is heel erg raar dat van zodra je op die koersfiets rijdt, je aanzien wordt als wielerterrorist. Want nu neem ik elke dag, maar ook écht elke dag zowat dezelfde weg richting het werk. Zoveel keuze is er dan ook niet in wegen naar het werk. Dus dat wilt zeggen dat ik ergens een laterale gebetonneerde landbouwweg neem van het type fietsers toegestaan, getuige ook het witte bord aan het begin van de weg. Breed genoeg om een tractor over te laten rijden, er staat dan ook een tractorsluis. Op het einde van die weg rijd ik het heel erg roze fietspad op, en zo de brug over. Nog nooit problemen gehad, en ik fiets die weg nu toch al meer dan 2 jaar.

Nu wil het toeval dat er die ochtend op dat kleine aanloopje, in de bocht vlak voor de brug op dat heel erg roze fietspad een dame met oudere hond liep. Dus ik ping ruim vooraf (jeps, ik heb een bel op mijn koersvelooken), waarop de dame in paniek slaat, de hond uiteindelijk toch uit de weg krijgt, en mij laat passeren. Evenwel niet zonder mij toe te roepen “zeg, het fietspad ligt wel daar hé”. Eh… ja, weet ik, maar ik mag ook op die landbouwweg fietsen, én plus, liep zij niet over het fietspad waar ik op probeerde te fietsen? En wie heeft er voorrang op het fietspad? Ahaaaaa!

Enfin, lang verhaal kort: zij maakte van mij dus een wielerterrorist, want door die onverwachte uithaal ontsnapte er mij een “jij loopt eigenlijk op het fietspad, trut”. En ja, dat had ik misschien niet moeten zeggen, maar toch… gevalletje van teen kwam tander vrees ik.

Maar verder wel een blij ei. Want het fiets’leed’ was snel vergeten, met dank aan de Willy. De Willy? Jaja, de Willy, de radio. Die dus. Sinds ik geschakeld ben, spelen ze daar dagelijks wel “iets” van Pearl Jam. En The Scene passeerde ook een paar keer. Ik zeg het, ik heb niet zoveel nodig. Een beetje Weezer nog, een beetje Lenny, een snuifje The Doors, een beetje Controversy (de purperen ja), Eels met die novocaïne for my soul… allez ja bon… het is dus mijn ding hé, die Willy! Goei uitvinding, ik ben er in ieder geval heel erg blij mee!

En mijn keuken mannekes, mijn keuken… het is een werk van lange adem omdat we ervoor gekozen hebben om onze muren terug te bezetten, en ja, dat moet dan ook weer drogen natuurlijk. Maar intussen staat er al een deel, en manman… ik ben er nu al blij mee! Want ik voel het, de keukenprinses in mezelf die vecht zich een weg naar buiten. Al die high-tech apparatuur (nen oven, een kookplaat en een nief afwasmachien, wat meer heeft een mens nodig? ) roept om gebruikt te worden. Wacht, buiten… buiten staat het terras, met blommen en al, te wachten om gebruikt te worden. Boekje, drankje, lounge… ow oeps, een keukenprinses die kookt zeker? Eerst toch maar eens de handleiding van de apparaten goed doornemen, als ik ooit eens 5 minuten tijd heb is dat dan. Want nu schijnt het zonnetje, en ik moet fietsen, en lezen… en ik moet eigenlijk eerst nog nieuwe kookpotten, want met mijn ‘oude’ kookpotten marcheert dat spel dus niet.

Goh ja, en over dat lezen… ik ben er terug helemaal in, into lezen. Komende van 2 boeken op een jaar, heb ik dit jaar toch al 4 boeken uitgelezen, als het er al geen 5 zijn, en het jaar is nog maar half zeg! Vorige week las ik zowaar op goed 2 dagen tijd “Trofee” van Gaea Schoeters uit. Ik raad het sinds dan aan iedereen aan. Wat een boek! Ik heb echt meegeleefd in het begin, al ben ik halverwege toch een beetje van kamp veranderd. Gruwelijk, maar wat een pageturner! Echt, lezen dat boek!
De nieuwe Nicci French las ook als een trein, want ook dat las ik op enkele dagen uit. Alleen viel de plot van het boek wat magerkes uit. Ik ben nochtans een Nicci French-fan. Die “Bezeten van mij” staat nog altijd hoog in mijn top 10. Maar deze “Wie niet horen wil” is dus goede fastread op zomerse dagen, maar meer ook niet.

Ik zat er een beetje aan te denken om een boekenrubriekje te starten, maar ik ben eigenlijk niet zo goed in boekenreviews. Ik ben altijd bang dat ik het einde verklap, en ook, omdat ik zo snel lees, ontgaan mij ook heel veel details. Niet dat die belangrijk zijn in een review, maar toch…. ik denk er nog efkes over na. Er liggen in ieder geval nog genoeg boeken te wachten om te lezen en iets over te schrijven. En dat met nog een vakantie in het verschiet…. *klein paniekje*… want van een thriller gesproken: heb ik wel genoeg boeken om 3 weken te overbruggen? En nog meer suspens: halen die boeken mijn vakantie in augustus wel ongelezen?

Advertentie