Afgelopen zondag zei mijn vader mij “dat hij nu ineens toch wel goed zag dat ik afgevallen was”. Logisch, dacht ik, hij ziet mij altijd in jeans en trui, nu droeg ik een rok en T-shirt. (Ik had ook gewoon het compliment moeten accepteren in plaats van het te gaan minimaliseren, maar over complimentjes ga ik het nog weleens een andere keer hebben.) Zijn volgende vraag had ik dan ook moeten zien aankomen: “hoeveel weeg je dan nu nog?”
En toen blokkeerde ik. Ik kreeg het niet gezegd, en draaide dus maar wat rond de pot om er tot slot uit de persen “dat ik tot hiertoe 26 kg kwijt ben”. En dat is natuurlijk niet gelogen, maar het is ook niet echt een antwoord op zijn vraag.
Ik roep dan wel altijd dat ik dat gewicht losgelaten heb, dat het mij in principe niet meer interesseert, dat mijn kledingmaat veel meer zegt, in realiteit hakt dergelijke vraag er nog altijd op in. Want ik weeg nog altijd teveel, en de schaamte daarrond, die blijft er ook gewoon. Terwijl: ik kom al van veel verder, het is veel en veel erger geweest, het gewicht wat ik nu heb is het gezondste gewicht in meer dan 10 jaar.
Dus ja… waarom kan ik dat nu niet? Gewoon, vertellen hoeveel ik weeg. Gewoon, doen alsof dat de normaalste zaak van de wereld is, dat gewicht.
Ik weet toch ook dat ik nooit de maten van een model zal hebben, laat staan het gewicht. Dat hoeft ook niet. Ik ben er trouwens te klein voor. Ik weet ook dat het nooit goed zal zijn, dat er zal altijd wel iets zal zijn wat niet goed is. Is het niet mijn buik, dan zullen het mijn kuiten (oja!) wel zijn. Want ik vrees dat hoeveel ik ook nog ga afvallen, die kuiten, die zijn wat ze zijn, dat is iets genetisch.
Ik doe zo hard mijn best, misschien wel te hard, want de ene keer kan ik het al gemakkelijker loslaten dan de andere keer. Vorige week bijvoorbeeld lukt het mij wel, om mijn gewicht aan iemand te vertellen. Ik vertelde haar dat ik een uitnodiging gekregen had voor een fotoshoot. Een fotoshoot die ik geweigerd heb, omdat ik vind dat ik nog teveel buik heb, omdat ik vind dat met nog eens 10 à 15 kg minder, zo’n fotoshoot veel beter gaat zijn. De andere, misschien wel echte reden is ook gewoon dat ik daar mentaal niet klaar voor ben. Want bij zo’n fotoshoot moet je dan ook vertellen hoeveel je woog én hoeveel je nu weegt. En dat getal vind ik dus nog te hoog.
Dat vertelde ik dus vorige week aan iemand, en toen vroeg zij logischerwijs “hoeveel weeg je dan nu nog?” Even slikken, even denken, en toen besloot ik het haar toch te vertellen.
Haar reactie was verrassend, maar anders verrassend dan ik gedacht had. Zij vond namelijk dat ik er lichter uitzie dan dat ik ben! Wooohooowww, dat was even een opsteker van formaat!
Dus ja… misschien moet ik maar eens over de schaamte heenstappen, en het gewoon opengooien. Alleen… nu toch nog even niet. 😉
My thoughts are like butterflies 
Amai Sandra, ik zie nu pas dat je een blog hebt. Ik heb dat goedgemaakt door hem dan ook in één keer “gieleganst” te lezen. Vlot geschreven en vooral zéééééééér herkenbaar. Ik zit weer eens in de fase van het opgeven na een aantal maanden über-spartaans door het leven gegaan te hebben, moet ik erbij vertellen dat het resultaat zeker niet was wat ik ervan gehoopt had?
Ook het lopen, knap dat je volhoudt, is er bij mij aan. Weliswaar vind ik de reden van een overlangse scheur in de achillespees nog steeds legitiem. En die Start to Run-muziekjes kan ik al helemaal niet appreciëren (ook een legitieme reden, check!).
Maar ik heb goeie voornemens want ik ga een slanke zomer met bikini-lijf tegemoet tegen de herfst 🙂 Wij hebben net een huis gekocht met een (veel te) grote tuin met daarin een ongelooflijk lelijke, grote vijver (model: Heidense grafheuvel). Deze misdaad tegen de landschapsarchitectuur en vishoudershobbyïsme ga ik eigenhandig, steen voor steen, afbreken. Als dat geen goede workout is!!!! Afvallen dat ik ga doen!!!
En ook ik wil een sixpack, alleen ben ik een veel te grote kluns om zelfs maar 1 sit-up tot een goed einde te brengen. En doet godvernondedju nog verrekte zeer aan uwe nek ook. En die kuiten, ik heb die van een Oost-Europese kogelstoter, daar valt ook weinig aan te doen. “Alleen maar spieren” zegt den doktoor, waar ik die dan vandaan moet hebben??? Het is dus genetisch!!! Voila, hierbij wetenschappelijk bewezen.
Ook dat vaders pas na heel drastische resultaten “iets” menen te zien, daar is vast een verklaring voor. Remember… de mijne had het zelfs niet door toen ik mijn haar blauw had laten verven. “Hedde gij nen anderen bril?”… Zucht.
Maar misschien, heel misschien, als de gehele stress van de huizenkoperij voorbij is, de vijver afgebroken en ik nog steeds vind dat ik mij per sé in een paar kledingmaten minder moet zien te wurmen ga ik ook mijn “weight watchen”, met dezelfde resultaten als jij (ah ja…). Alleen op zo’n bal ga ik niet staan, ik heb hoogtevrees.
Take care, keep them butterflies coming,
Anja
LikeLike
Anja, begot! Mijn blog is er pas sinds zondag, dus het lijkt mij dat je nog redelijk rap mee bent! Je was vast ook heel snel uitgelezen, ik heb nog maar amper 4 teksten staan! Ha!
Nu, die vijver… wat ga je met die arme viskes doen dan? Of ziet daar een kat zijn kans?
Die kuiten.. ik vermoed dat dat toch iets te maken heeft met die klei waaruit wij opgetrokken zijn. Het kan gewoon niet anders!
Bon, ik loop intussen wél die 5km, de ene keer al wat vlotter dan de andere keer, maar ik deed het ook zonder Evy. Zonder Evy, maar met het gefluit van de vogeltjes enzo. Allez ja, ik weet het niet goed, in de winter fluiten de vogeltjes niet zeker?
Bon, ik hoop je toch weer wat meer te lezen, je kent de weg nu!
LikeLike
De viskes zijn al weg, er staat nu vies groen water in. En schrijf maar rap wat voort, dat we hier nog eens iets te lezen hebben 🙂
LikeLike
Rap rap… zo werkt dat niet zene! 😛 (17u30 ongeveer peinsek, dan moet dat wel lukken 😉 )
LikeLike