Dinsdag = loopdag. Al enige tijd. Ik vertel nog weleens hoe dat gekomen is. Dus ja, vandaag was het dinsdag. En ik had er best wel zin in, in dat lopen vandaag. Na een rotdag was het ook gewoon even nodig, mijn hoofd had behoefte aan lucht, heel veel lucht. Raar wel, hoe je na een tijdje behoefte hebt aan iets wat je een tijd terug niet eens kende?
Maar het ging niet, het lukte niet. Na anderhalve kilometer al ongeveer gingen mijn scheenbenen ‘trekken’. Een zeurderig gevoel dat ik wel ken, dat ik heel goed ken. Stoppen dus, en stretchen. En als het stretchen auw doet, dan is dat helemaal niet goed. Fuck.
Had ik die nieuwe loopschoenen niet moeten aantrekken? Of was het de combinatie met de nieuwe loopsokken, nochtans al een keertje gewassen en van het merk waarmee ik gewend ben te lopen? Was het de combinatie van de 2 die maakte dat ik wat ‘gleed’ in mijn schoenen, zodat ik mijn scheenbenen ging overbelasten? Zucht… en gaat dit ooit nog weleens over eigenlijk?
Daarbovenop gingen mijn kuiten ook weer protesteren. Het ene zal wel met het andere te maken hebben, maar toch… neverending story. Dan gaat het eens even goed, dan denk je dat je het beet hebt, en dan gaat het de volgende keer gewoon weer totaal niet.
Bon, ik heb dus al bij al 4 km bij elkaar gekregen. Met de nodige stretching, stappen en rustmomenten tussendoor. En neen, ik ben niet tevreden. Helemaal niet tevreden. Na de rotdag ook nog een rotloopje.
Het coldpack dus maar weer boven gehaald, evenals de zalf – voor de scheenbenen – en de massageolie voor de kuiten. Kwestie van de verzuring er wat uit te duwen. Ik kan dat dan wel niet super goed zelf, maar het zal dan nog altijd beter dan niets zijn, denk ik dan maar.
Ik ben dus eigenlijk teleurgesteld en boos tegelijkertijd. Want ik kan dat best, die 5 à 6 km lopen. Waarom zijn er dan zoveel momenten dat het mij niet lukt? Dat het mentaal niet goed zit, of dat de spieren niet meewerken? Ik weet het niet.
Donderdag een nieuwe kans. Met de andere schoenen. En oude sokken. Maar nu eerst toch even Rage Against the Machine meebrullen, je weet maar nooit of dat helpt!
My thoughts are like butterflies 
Je hebt zo van die dagen 🙂
Een tijdje terug ook last van de kuiten, knieën en scheenbeen … begin van overbelasting ? Eventjes de kilometerteller on hold gezet en op aanraden van een vriend mij een foamroller aangeschaft … ik ben nu eenmaal ook geen specialist in het masseren van mijn eigen benen 🙂
Die foamroller doet echt wel zijn werk … veel beter dan ik het zou kunnen. En twee weken later was alle pijn verdwenen en voelden de benen weer zo goed als nieuw … en ik had tijdens die twee weken toch niet helemaal stil gezeten want meegelopen in de Parkloop in Vilvoorde, de Studentenmarathon in Leuven en de Midwinterjogging in Bokrijk 😛 Allemaal wel aan een heel rustig jogging tempo natuurlijk.
Er zijn nu eenmaal zo van die dagen …
LikeLike
Dankjewel Patrick, dat geeft mij weer moed. 😀
Hoewel… zeg… de Parkloop in Vilvoorde, dat is wel mijn trainingsroute, dat is helemaal niet gemakkelijk! 😛
LikeLike