Van couch potato naar slowrunner

Ik postte gisteren een blog met mijn nabeschouwing over den Elewijtse Halve. Mijn zoon merkte op dat ook hij nu heel goed zag dat ik heel veel afgevallen ben. Maar dat hem dat er ook niet van weerhouden had om met onnozele commentaar te reageren op de link op Facebook – zijn eigen woorden hé! 😉

Enfin, dat kan en dat mag allemaal… maar daardoor kreeg ik toch weer even een moment van reflectie.

Spot the difference… ik kan het zelf nog altijd niet helemaal bevatten, maar geloof mij maar op mijn woord: dit leven is duuzend keer beter dan het leven van een paar jaar terug, zelfs al was ik toen jonger. Het was tot op heden al een hele reis, maar wel eentje die ontzettend de moeite waard is. Ik kan het iedereen die wat kilootjes kwijt wilt aanraden.

En noteer ook dit: nooit laat ik het nog zover komen. Daarom, ook voor mezelf, een klein overzichtje van mijn ‘reis’ tot nu toe…. ik zit en sta er zelf nog alle dagen van te kijken…

Advertentie

6 december 2014 – een mijlpaal!

Vandaag exact 2 jaar geleden staat in mijn geheugen gegrift! Het waarom… zie dit blogje van 2 jaar terug dat ik toen nog op de Weight Watchers-site postte. 🙂

En ondanks dat het zwaar was, ondanks dat het dat soms nog altijd is, ben ik toch megacontent dat ik die hele grote “ik wil leren joggen”-stap gezet heb. Want het is het gewoon allemaal waard geweest. En het is dat nog steeds! Want dat “joggen”, dat “lopen”, dat bracht mij tot op heden al zoveel moois! Overigens… die 5 kilometer op 30 minuten lopen, dat was toch wel heel optimistisch. Maar goed… tijd is niet van belang. Ik loop, en ik blijf lopen. Dat telt! 

Een nieuwe mijlpaal, en wat voor een!

Zaterdag, 6 december 2014.

De dag waarop Sinterklaas komt. En ook een dag waarop de zon van de partij was. Evengoed een dag die ik nooit meer wil vergeten.

Want 6 december 2014 was een erg mooie dag. Want op diezelfde 6 december 2014 liep ik voor de eerste keer in mijn hele leven de volle 30 minuten! Een heel half uur!

Lang verhaal kort: ik besloot op een mooie dag, intussen alweer bijna 2 jaar geleden, dat ik wou leren joggen. Hardlopen. Niet dat ik enige affiniteit met lopen had. Totaal niet! Mijn loopervaring beperkte zich tot enkele slechte ervaringen tijdens de schooltijd, en daarna tot het kijken naar lopen. Want manlief die liep wel, en die was best goed geweest in zijn jonge tijd, een heel erg goede subtopper. Om maar te zeggen: ik zat wel in de omgeving, maar van zelf lopen kwam er toch niets in huis. Lees: bang om op mijn bek te gaan, bang om het niet kunnen.

En toch kwam daar op die mooie dag van hierboven een soort van klik. Ik moest en zou leren joggen. Een droom die al heel snel aan diggelen lag. Conditie 0,0, en een scheenbeenvliesontsteking daarbovenop. Gelukkig had ik wel een heel goede personal coach ingeschakeld. Een coach die mij door middel van andere oefeningen liet inzien dat bewegen gewoon heel erg leuk is. En door die beweging kwam de ‘goesting’ om te gaan lopen eigenlijk gewoon vanzelf.

Nu ja, vanzelf… ik zou liegen als het ik zei dat het allemaal vanzelf gegaan is. Daar waar andere mensen er 10 of 12 weken over doen, deed ik er zoveel langer over. Maar eerlijk is eerlijk: Ik heb in mijn hele leven nog nooit zoveel gelopen als de afgelopen maanden. En niet eens tegen mijn zin. Neen! Ik geniet van mijn loopminuutjes! En ja, ik keek ook heel erg uit naar die 30 minuten lopen, al was dat tegelijkertijd toch wel een beetje een soort van berg waar ik tegenop keek. Dubbel, heel dubbel…

Gelukkig bood een vriendin zich op dat moment aan om samen met mij die 30 minuten mee te lopen. Niet dat ik het anders niet zou gedaan hebben, maar dit liep toch net iets vlotter. Want eerlijk is eerlijk: wij lopen in een bos waar het bergop en bergaf gaat. En dan kan ik wel kiezen om altijd hetzelfde vlakke stuk opnieuw te lopen, maar uiteindelijk is dat supersaai. Dus ik was heel blij dat ze mee was, en dat ze mij door de moeilijkere stukken bergop doorgepraat heeft. Om dan plots te beseffen: ik heb al 20 minuten gelopen, alle stukken bergop zijn achter de rug, de volgende 10 minuten is het bergaf en vlak. En dat kan ik!

En zo ging het ook. Opeens zei mijn horloge 30 minuten, en het goede nieuws was dat ik niet eens dood was! Ik kon nog!

Het volgende doel staat dus al: nu ga ik voor die 5km, en die 5km die wil ik binnen afzienbare tijd in een half uur lopen. Concreet wil dat zeggen dat ik ongeveer 10 minuten van mijn tijd moet afpietsen. Maar hey… ik heb tijd, en vooral, ik heb doorzettingsvermogen! Ik kan dit! Want ik heb vandaag, en dat nog net voor mijn 44ste verjaardag, 30 volle minuten gelopen. Een heel half uur! En ja, daar ben ik megatrots op!

Op naar de volgende uitdaging, en ja, daar heb ik megaveel zin in!

En voor diegenen die er nog aan twijfelen: SPORTEN IS TOF!

Kick-off: start-to-afvallen

Zoals ik zaterdag al zei: ik moet weer wat meer op mijn voeding gaan letten, want het gaat niet echt de goede kant uit. Niet met de voeding, en bijgevolg ook niet met de weegschaal.

Daarom deed ik vandaag maar van “kick-off”. Anders komt het er toch nooit meer van. Ik ga wel geen streefdoel stellen. Denk ik.  Ja, er mogen wat kilootjes af, maar ik zie wel waar ik uitkom. Als die paar kilootjes minder maken dat die jurken die ik in mijn kast heb hangen wat mooier rond mijn lijf gaan zwieren, dan ben ik al gelukkig. Een kinderhand is gauw gevuld, nietwaar?

OK goed, gezonder eten. En afvallen, eventueel en misschien. Hoe ga ik dat aanpakken? Wat ga ik dit keer eens doen? En vooral: wat moet ik echt niet gaan doen?

Pfff… lastig. Weight Watchers zou ik kunnen gaan doen, op maandagavond. Dat heb ik ooit al gedaan, dat kan best. Langs de andere kant kost dat ook weer veel geld voor iets waarvan ik eigenlijk wel weet wat ik moet doen. Alleen is dat wekelijkse op de weegschaal gaan staan natuurlijk wel een ferme stok achter de deur. Bon… misschien moet ik daar eens een andere oplossing voor zoeken, voor dat op de weegschaal gaan staan. Want dat kan eigenlijk altijd en overal. Ook thuis, al is het daar wel iets makkelijker om de boel te bedriegen. Dat ik dan ook mezelf bedrieg, daar zit ik eigenlijk niet zo mee. Op het moment niet, op termijn waarschijnlijk wel. Pff, dat stomme gewicht. Uiteindelijk zegt gewicht ook niet alles. Ik bedoel maar: ik ben al mensen tegengekomen die 10 kilo minder wegen dan ik, maar die kleding dragen in dezelfde maat. Het is allemaal heel erg relatief, zeggiku. Misschien moet ik dat ook maar tegen mezelf zeggen.

Maar daarmee is natuurlijk mijn motivatie- en stok-achter-de-deur-probleem nog niet opgelost. Een heel klein stemmetje fluisterde mij in om het misschien maar open te gooien. Hoeveel weeg ik, hoeveel verlies ik. Wekelijks. Gewoon, op de blog. Het is ook niet dat ik duuzenden lezers heb. Een paar 10-tal, hoogstens. De plusjes, de minnetjes. In een blogje. Met een wekelijkse stand van zaken. Uiteindelijk was dat ook het doel van deze blog. Het delen van het verhaal over mijn gewichtsverlies.

En toch voelt het een beetje als mijn zieltje blootleggen. Zeggen hoeveel ik weeg. Raar, dat ik dat eigenlijk zo’n obstakel vind, terwijl ik best aan anderen (mannen dan meestal) durf te vragen hoeveel ze wegen. Een man heeft ook minder problemen met dat getal op zich heb ik de indruk.

Ik ben mezelf hier overigens gigantisch aan het tegenspreken. Allez ja, tegentypen. Doh, het gaat alleen over de gezonde voeding! Tuurlijk Sandra, tuurlijk. Waarom dan al dat gedoe over die kilo’s, en over dat afvallen? Ja, tuurlijk zijn die kilootjes belangrijk! Vooral dan die eraf moeten. Dus potverdekke… ik zal er nog eens een lap op moeten geven. Al dat gezever over ik wil wel maar ik kan niet, dat moet maar eens gedaan zijn. Bij deze. Ik kan. Ik wil. Ik zal. Valla! Start-to-afvallen. Als ik start-to-run kon, dan kan ik dees toch ook zeker? Wasdanu!

Weight Watchers Foodbox

Ergens vorige maand deed ik mee aan een wedstrijd van Weight Watchers, om een Foodbox voor 2 personen voor 4 dagen te winnen. Guess what? Tadaaa tadaa tadaaaaaaaa! Ik won! Ik kreeg per mail van een vriendelijke dame een code om een WW Foodbox te bestellen wanneer het mij paste.

Allrightjes, dat kwam even goed uit! De paasvakantie was nabij, en dan kon ik dat fijn allemaal even uitproberen! Box besteld, netjes een nulfactuur gekregen, en een aanduiding qua leveringstijd. Een leveringstijd die perfect gerespecteerd werd. Het is ooit weleens anders geweest. In een niet zo ver verleden hebben wij een tijdje ge-Smartmat. Perfect concept. Box met Quick & Easy menu (hey, niks te moeilijk voor chef koks als ik 😉 ) werd aan huis geleverd, 4 maaltijden voor 4 personen. Geen boodschappen, maar net genoeg ingrediënten voor 4 dagen. De recepten waren inderdaad ook makkelijk, de pubers vonden het leuk én lekker, en we ontdekten wat nieuwe dingen. En we hadden genoeg gegeten.

Alleen.. een levering die aangekondigd was om 20u ’s avonds, kwam maar niet. Dat was een minpuntje. Een nog groter minpuntje was dat we om 0u30 een telefoontje kregen dat de bezorger onderweg was. We.sliepen.al. Slaap uit de oogjes gewreven, jogging aan, en wachten. Op een koerier die nog eens 20 minuten later kwam. Hij had wat vastgezeten in Brussel. Right. Hoe handig en gemakkelijk ook, dit gaf de doorslag om toch maar weer gewoon boodschappen te gaan doen en zelf maaltijden te bedenken.

Deze levering kwam wel netjes op tijd. Zo rond 17u30. De bron was meteen ook al duidelijk, want de koerier zei netjes ‘zo, een levering van Smartmat’. 😀 😀
Grappig, maar ik was vooral heel blij dat het op tijd was. De box was zoals verwacht en gekend, heel netjes: groenten, fruit, aardappelen, vlees, vis, pasta. Alles wat nodig was om de 4 maaltijden te bereiden. Inclusief receptjes. Receptjes die op volgorde van bereiding staan, want ja… het ene ingrediënt is al wat meer onderhevig aan snel bederf dan het andere. En inderdaad ook receptjes met de Smartpoints erbij.

Nu, tegenwoordig doe ik eigenlijk niet meer aan WW. Of toch niet meer aan punten tellen. of dat nu Propoints zijn, of Smartpoints… ik tel niet meer. Ook geen calorieën meer trouwens. Ik wou ervan af, ik had er genoeg van. Ik werd er een beetje gestoord van op de duur, van het constante tellen, van het constante bezig zijn met hoeveel punten c.q. calorieën iets heeft. Ik probeer nu gewoon gezond te eten, iets wat ik al een beetje leerde door Weight Watchers.

Maar dit even terzijde. De WW Foodbox dus. Nu… ken jezelf. Ik had dan de box wél in een rustige periode besteld, het lukte mij gewoon niet om toen de receptjes te maken. Werken, sporten, druk-druk-druk. Het vlees en de vis werden dus in de vriezer gelegd, de groenten en het fruit fris gezet. Om op een ander moment even te fixen. Het idee was eigenlijk: we fixen die 4 maaltijden, zetten die in de diepvriezer, en eten ze dan na de atletiektraining op dinsdag/donderdag. Think again. Dat werkt dus zo niet. Hier toch niet.

Neemt niet weg dat we de receptjes wel geprobeerd hebben. En dat ze superlekker waren. Ben ik ervan afgevallen? Neen dus, maar ik ben niet meer met afvallen bezig. En van 4 maaltijden kan je ook niet afvallen. Was het makkelijk. Volmondig ja! Zelfs een quasi professionele kok als ik (hey, voor diegenen die mij niet kennen, er staat *modus ironie* voor) kan deze receptjes de baas. Kan ik het aanraden? Ook ja… aan mensen die minder chaotisch zijn dan ikzelf, aan mensen die gepland maaltijden bereiden, aan mensen die tijd maken om bewust met eten bezig te zijn, aan mensen die serieus aan het WW’en zijn. De Foodbox past perfect in een gezond eetpatroon, en past perfect in een WW-dag. Op voorwaarde natuurlijk dat de 2 andere maaltijden ook in evenwicht zijn met de WW-regels en Smartpoints. Maar dat lijkt mij evident.

In ieder geval: Weight Watchers, super bedankt voor de lekkere receptjes en voor de ingrediënten, ik vond het een topcadeau!

Afvallen in de zomer: theorie en praktijk

Vakantie en zomer enzo, het is toch allemaal niet zo gemakkelijk.

Het plan was nochtans duidelijk:
– 2 maanden naar de Weight Watchers-cursus gaan met het zomercombipas-aanbod
– alle dagen ‘iets’ doen van sport: of lopen, of fietsen, of core-stability
– opletten met de weekends

Dat was de theorie. De praktijk… valt toch weer lichtjes anders uit. Doemme hé!

Want ja, weekends, dat blijft toch moeilijk. Daar waar het mij vorige week perfect lukte om lichter uit het weekend te komen, was het dit weekend om zeep. Al die verjaardagen hier ook! 2 kindertjes én manlief die alle drie in een tijdspanne van ongeveer 3 weken jarig zijn. Dat hadden we zoveel jaar terug veel beter moeten plannen! 😉
Want ja, jarigen in de zomer, dat vraagt om barbecues, dat vraagt om cavaatjes, dat vraagt om wijntjes, dat vraagt om dessertjes, dat vraagt om van alles dat eigenlijk niet mag. Of wel mag, maar met mate. Neeje, niet met maten, want die doen net alles om zeep! Ha!
Ik weet natuurlijk ook dat ik een glaasje cava mag, én een glaasje wijn. Eentje dan, van elk. En dat ik niet teveel aan de aperitiefhapjes moet zitten, dat ook. En waarom is brood met lookboter eigenlijk zo lekker? Het zou verboden moeten worden! En een dessert… och ja, waarom ook niet? (doh! Waarom wél eigenlijk? )
Dus ja, weer een gevalletje van eigen schuld dikke bult dat de weegschaal vanochtend heel hard ‘auwwwww’ riep!

En vanavond is het weer Weight Watchers-cursus. De laatste keer dat ik geweest ben was 6 juli. Zucht en dubbelzucht. Ik zou elke week gaan tijdens de zomer. En toen kwam er iets tussen. Deze keer, en gene keer, en vorige week ook weer. Maar voor vandaag zijn er in ieder geval geen excuses! Of tenminste, die waren er wel, maar ik heb ze afgewimpeld. Neen, we gaan niet feesten hier of daar, ik rijd naar de cursus. Mijn WW-mapje ligt al klaar, en ik ga met mijn velooken naar daar. Dubbele winst! Het is van hieruit goed 12 kilometer enkel naar de cursus. 2 keer 40 minuutjes fietsen dus, daarmee haal ik voor vandaag ook mijn sportquotum. En misschien zweet ik er zo onderweg nog wel een honderd gram af. Jaja, ik weet het, dat is dan vocht, maar hey… eraf is eraf! Nee zeker! Doet mij er trouwens ook aan denken dat ik een droge T-shirt moet meenemen, want dat vocht zit natuurlijk daarin, en dan weegt het weer mee door! Ha!

Dat sporten trouwens, nog zoiets! Ok, ik mag nu wel terug lopen, en dat doe ik ook. 2 keer heb ik vorige week gelopen, en daar heb ik echt van genoten! Vandaag stond er ook een loopje op het programma, maar gezien de temperaturen stel ik het maar uit tot morgen. Uitstel gaat geen afstel zijn, ik heb er veel te veel deugd van. Dat ik dat nog ooit eens zou zeggen!
Maar bon ja, mijn andere objectieven, dat werken aan die sixpack enzo… (Jaja, ik weet het, overdrijven kan ik als de beste 😉 ) dat lukt nog niet zo goed. Dus ja, die core-stability.. .ik doe het wel, 1 keer per week zo ongeveer. Maar 1 keer per week is lang niet genoeg. Dus voor deze week staat er toch al minstens 2 keer ‘oefeningen doen’ op het programma.
Woensdag moeten we dan nog een keer uit eten (verjaardagen, verjaardagen), maar ik heb mijn man zover gekregen om met de fiets te gaan. 25 kilometer heen, dan mosselen eten, en dan 25 kilometer terug. Dus tot donderdag zit het in ieder geval al snor!

Ik voel het, het gaat goedkomen! Tegen het einde van de vakantie heb ik zoals gepland hopelijk dat nieuwe cijfertje vooraan op de weegschaal, een cijfertje wat ik al zo ongeveer een jaar of 20 niet meer gezien heb. Enneh… om af te sluiten, voor diegenen die het gevolgd hebben: het duurde even, maar het is gelukt! Dat kleedje dat ik kocht tegen de trouw van mijn broertje, dat past! Ha!
Alleen moet ik nu misschien wel opletten dat het tegen binnen 4 weken niet te groot is. 😉

Weight Watcheren, en wij naar de cursus!

De cursus. Op een maandagavond. Ik was al de hele maandag nerveus. Aard van het beestje, maar toch… ik had al een paar keer de site van de Weight Watchers geopend, ik had het adres al 100 keer gecheckt, ik had zelfs Google maps al geraadpleegd. Terwijl ik ook gewoon wist waar het was. De uren had ik ook voor alle zekerheid enkele keren nagekeken.  Het zou maar eens moeten zijn dat ze zo vlak voor de cursus die uren zouden veranderen?

Bon.. 18u30, hoog tijd dus om te vertrekken. Uitstelgedrag, nog even dit, nog even dat, maar uiteindelijk zat ik toch in de auto op weg naar dé cursus. Pfoeh! Ik vond het heel wat. Wat zou ik daar zien? Hoe luid werd mijn gewicht afgeroepen? Vooral dat baarde mij zorgen. Want mijn gewicht en ik, wij zijn niet zo’n hele goede vriendjes.

Maar goed, daar aangekomen bleek het allemaal nogal mee te vallen. Had ik mij nu echt zorgen gemaakt om niets? Ik werd opgevangen aan een inschrijvingstafel. Want ja, WW, dat is niet gratis hé. Maar goed, dat wist ik vooraf, het was een weldoordachte keuze.
Na de inschrijving mocht ik in de ‘weegrij’ plaatsnemen. Een eerste keer de weegschaal op, bij de coach. Een coach die gewoon een toffe madam bleek. Open, sympathiek, én vooral: niet veroordelend. En dat gewicht werd gewoon discreet genoteerd en alleen aan mij verteld. Ik voelde mij al gelijk wat beter. Hoewel.. het cijfer op de weegschaal loog er niet om. Die kilo’s die ik eerder kwijtgespeeld was… inderdaad, die zaten er blijkbaar alweer aan. Het was toch ook echt een straatje zonder einde, dat gewicht van mij. The only way is up, zoiets.

De cursus duurde een goed uurtje. Een uurtje waarin we tips kregen, peptalk, waarin ook ervaringen gedeeld werden, recepten ook. Het vloog wonderwel voorbij.
Na dit uur kreeg ik, als nieuwkomer, ook nog even de nodige extra informatie. Wat zijn punten, hoe begin ik eraan, hoe noteer ik alles. Die dingen.
Ik kwam dus helemaal geïnformeerd weer terug buiten.

Jeps, ik zag dit zitten. Dit moest lukken, ik zou dat kunnen. Het was anderen al gelukt, dus waarom zou ik het niet kunnen?

En inderdaad. De week erna reed ik met een al lichter gemoed richting cursus. En hoera! Niet alleen mijn gemoed was lichter, ikzelf was ook wat lichter geworden. Die week toch. Want de week erna was het alweer veel minder. En mijn verjaardag kwam eraan, en de feestdagen. Zucht. En dubbelzucht. Om even de situatie te schetsen plak ik hier een blogje dat ik toen op de Weight Watchers-site schreef:

vrijdag 20 december 2013

Deze week ging mijn man naar de Makro. Nu, ik had wel verwacht dat hij dan nog wat dingen zou mee hebben die niet op zijn lijstje stonden, maar toch… hij had 4 eclairs en 4 Berlijnse bollen mee. En we zijn maar met 4 thuis!

Gezien het mijn verjaardag was, plande ik 1 eclair in. Eentje. Eentje, waarvan ik vond dat je toch proefde dat het groothandel was. Die van bij de bakker op de hoek zijn veel en veel lekkerder. Daarom ook dat ik niet meer naar de bakker ga.

Maar goed, 1 eclair. So far so good. Netjes ingepland, want daar moeten wat andere dingen voor wijken. Ook lekkere dingen hoor! Maar ja, keuzes, keuzes. En dan heb ik momenteel nog het ‘geluk’ (ook dat is relatief) dat ik momenteel nogal veel punten mag eten. Al kijk ik al wel uit naar het moment dat ik er ook 26 mag, want dan ben ik er! Hoera! Hoezee! Onee, nu nog niet…. volgend jaar, misschien.

OK, waar was ik? Bij de eclairs nog altijd zeker hé!

Goed… de Berlijnse bollen dan. Er is er eentje verdwenen. Gewoon weg, verschwünden, weggelopen. Er zijn er nog 3 in de doos. Hoog tijd om Sherlock Holmes erop los te laten!

Sherlock, you’re on!

Thank you, my dear Watson!

– Wat zeg je? Of ik er meer van weet?

   Zeg… mij zomaar beschuldigen!

– Het zou niet kunnen zeker?

– Jaja, tuurlijk zou het wel kunnen… maar…

– tutut, geen maar. Waar is die bol dan naartoe?

– Ja, weet ik veel?

– Kinderen?

– Neen, die lagen in bed.

– Man?

– Neen, die was naar de avondschool.

– Hebben jullie spoken?

– Neen, de ghostbusters zijn geweest.

– Hebben ze ook het “eriseenberlijnsebolinhuisenikmagdienietopeten”-spook gevangen?

– Ehm…

– Kom kom.. geef toe!

– Jaja, ok… ik heb gisterenavond in een moment van zwakte die bol opgegeten.

– Ziedde wel. Watson, my dear. Deze zaak hebben wij weer mooi opgelost!

En hoe moeilijk was het nu?

Heel moeilijk!

Want die bol, die stond niet ingepland. En die bol, die heeft toch wel een punt of 8 zag ik net toen ik hem toch maar in mijn dagboek zwierde.

Niet van harte, neen. Want het was weer efkes neus op de feiten. Ik heb zomaar 8 punten verkwanseld. Voor iets wat dan nog niet eens superlekker was.

Heb ik ervan genoten? Niet eens. Het was meer schransen om te schransen.

Ik ben dan ook met een erg dik gevoel gaan slapen. Dik, in de zin van: die pudding zit hier dadelijk aan mijn billen, ik kan het voelen!

Maar goed, vandaag is het weer een andere dag. De bol is van mijn weekpunten afgegaan (awoe!), en vandaag is er weer een kans om het goed te doen!

Intussen wordt het ook licht buiten, er is een heldere hemel, en het zonnetje gaat schijnen. Ach, het leven is mooi! En volgend jaar, deze tijd, is het leven vast ook veel lichter!

Hop, niet talmen, maar gaaaaaaaaaaaaaaaaaaaan! 

Afvallen met WW Online

Weight Watchers Online. Er ging een hele nieuwe wereld voor mij open. Een wereld waarin voeding uit punten bestond. Elk voedingsmiddel kreeg namelijk een aantal punten. Evenals ikzelf. Een dagbudget in punten, én daarbovenop een extra weekbudget in punten. En ik kon nog extra punten verdienen door actief te zijn, dat waren mijn sportpunten.
Nu, ik mocht best wel heel veel punten eten. Het ‘normale’ puntenaantal, lager kan niet, is 26 blijkbaar. Ik zat daar ver boven, en mocht er 37. Tsja, met morbide obesitas en een gewicht ver in de 3 cijfers kon dat ook niet anders natuurlijk.

Pfoeh, ik vond het best ingewikkeld. Want een boterham met kaas, dat was niet zomaar een boterham met kaas. Hoeveel woog dat brood? En welke kaas was het? Was het een light-variant? En zat er ook boter op dat brood? Afhankelijk van al die parameters schoot het puntenaantal van het broodje de hoogte in. Daarbovenop moest ik er ook wel voor zorgen dat ik mijn dagelijkse puntenaantal opat, liefst aan gezonde dingen. Gezonde dingen als in yoghurt, platte kaas, enzovoort enzoverder. Eigenlijk kende ik de theorie wel, en wist ik diep vanbinnen wel hoe dat moest afvallen… het was alleen de praktijk waar ik het wat lastig mee had.

Maar gaandeweg leerde ik het wel min of meer. Al durfde ik het potje mayo dat ik op het werk bij de sla nam, weleens te minimaliseren. Of, als het een keer een mindere week geweest was, mijn gewicht ‘vergeten’ in te geven. Ach ja, volgende week weer beter.

Dus ja;.. na een tijdje liep ik er blijkbaar weer de kantjes vanaf. Ik slaagde er wel in nog een kilo of 4 kwijt te geraken, wat mijn totaal op 10 bracht, maar toen werd het kerstmis. En nieuwjaar.
Het eerste feestje was kerstavond, bij de buren. Ik had iets aangetrokken waarvan ik dacht dat daarmee iedereen ging zien dat ik afgevallen was. Think again! -10 kilo op dat gewicht, dat is écht niet zichtbaar. Dat besef ik nu, toen niet.
Dus ja… er kwamen lekkere aperitiefhapjes, en al die lekkere aperitiefhapjes heb ik stuk voor stuk geproefd. Niet eens geproefd. Gewoon opgegeten. Nem! Als dan toch niemand zag dat ik afgevallen was, dan kon ik maar beter dooreten!

Dat deed ik verder ook. Soep, voorgerecht, hoofdgerecht, dessert. Wijntje erbij. Degustiefje ook denk ik. Enfin, heel lang eetverhaal kort: na de feestdagen zaten mijn 4 kilo er alweer terug bij. Boe! Awoe!

Dus ja, frustratie ten top. Maar toch verder betalen op Weight Watchers Online. En frustratieblogs schrijven. Dat het niet aan mij lag, maar aan mijn omgeving. Oh, ik zag er best de humor van in hoor! Ik schreef over taartjes die mij riepen, over gebraden kippen die teleurgesteld waren dat ik hen niet kocht, enzovoort enzoverder.
De zielige waarheid is echter dat ik maar wat aanmodderde. Letterlijk én figuurlijk.

Ik voelde mij echt niet goed. Niet goed in mijn vel, niet mezelf… ik sportte dan wel nog steeds, en ik werd best wel een beetje steviger qua spieropbouw, ik was nog altijd dik. Of niet eens gewoon dik. Ik was gewoon vet. Alles blubberde (ja nu, sorry… soms moet ik de dingen wat plastisch beschrijven, want zo was het nu eenmaal!)
Ik zag afgelopen week een foto terug van een barbeque 2 jaar terug. Dat moet ongeveer die periode geweest zijn. Toen dacht ik dat ik goed bezig was, maar als ik nu die foto zie, dan denk ik Astrid Bryangewijs: ooooooh maaaaaaaai goooooood!

In tussentijd zat ik dan ook nog eens te foefelen met die scheenbeenvliesontsteking (jeps, die 2 verhaallijnen die lopen gewoon door elkaar), en och ja… dat afvallen, het was allemaal niets voor mij. Echt niet. Het lukte mij weer niet, ik zou het nooit kunnen.
Misschien moest ik toch maar eens zo’n operatie overwegen? Ik heb het overwogen ja… ik heb erover gelezen, met mensen over gepraat. Een mogelijkheid om slank te worden.
Langs de ene kant: ja! Langs de andere kant: was dat echt nodig? Uiteindelijk had ik geen gezondheidsproblemen, buiten dan dat ik te dik was. Maar ik had geen cholesterolprobleem, geen suikerziekte, geen problemen van enige andere aard… dus moet ik dan wel zo’n operatie ondergaan? Want dat is toch nog altijd wat het is: een operatie.

Ik had ook nog een andere optie achter de hand: de Weight Watchers cursus. Een soort van laatste redmiddel. Ik had van een dame op de blogjes gelezen dat er in Haacht een cursus was met een goede coach. Haacht was uiteindelijk niet zo ver weg, en het was op een dag dat ik kon… en proberen gaat mee. Al die verhalen over een gewicht dat op een podium afgelezen wordt, die bestonden vast alleen in mijn hoofd. In het echt zou het een pak discreter zijn. Hopelijk. Want ik schaamde mij best over dat gewicht van mij. Een gewicht waar een sticker ‘morbide obesitas’ bij hoor.
Dus ja, misschien moest ik dit eerst nog eens proberen? Ergens in november denk ik, raapte ik al mijn moed bij elkaar en reed richting Haacht, richting mijn laatste ‘redmiddel’ om gewoon te kunnen afvallen. Spannend!

Wachtzalen

Ik had al enige tijd ‘wat’ tandpijn. Niet veel, af en toe een prik. Ik had een paar weken terug al een keer naar de tandarts gebeld, maar die gaf toen niet thuis.

Vorige week, bij weer zo’n pijnscheut door mijn tanden, probeerde ik het weer. En gelukkig was hij er dit keer wel.

Vanochtend mocht ik gaan. Eindelijk! Intussen voelde ik namelijk ook al iets aan de andere kant van mijn gebit. Fantoompijn die doortrekt van mijn andere tand? Geen idee… hopelijk bracht de tandarts dus verlichting!

Dring! Deur open, wachtzaal binnen. En toen wist ik het weer! Die wachtkamer, die stoeltjes!

De angst sloeg me al om het hart.

Want ken je zo van die wachtkamers? Marmer, hout, zwart. Mooi, dat wel. En daar dan zwarte stoeltjes in. En over die stoeltjes, daar wou ik het eens over hebben.

De stoeltjes in deze wachtzaal zijn van die zwarte buisstoeltjes, met een leuning. En een ronde zitting.

Hele lichtje stoeltjes zijn het. Zo licht, dat ik betwijfel of de pootjes van die stoelen veel gewicht kunnen dragen. En die zitting, met die leuning errond, daar past ook al dat gewicht niet in.

Eerlijk? Ik zat er ooit bijna klem in. Ik moest even wachten, en toen de tandarts mij eindelijk binnenriep, en ik dus opstond, bleef dat stoeltje gewoon hangen. Oeps. Genant! Enzo.

De tandarts riep toen nog een keer, dat ik mocht binnenkomen. Echt… het schaamrood stond mij op de wangen, maar gelukkig viel het stoeltje toen van mijn billen af.

De tandarts had er niets van gemerkt, maar toch heb ik sindsdien een tandartswachtzaalstoelcomplex.

Vandaag dus weer. Klamme handen, zweet op mijn voorhoofd, stress! Niet voor de tandarts, wel voor zijn wachtzaalstoeltjes!

Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Want ik ging zitten, en ik had zowaar nog een beetje plaats over! Hoera! En doe er ook maar een hoezee bij! En nog eens hoera, omdat het het einde van de maand is!

Alleen 1 probleem: gezien ik vanaf nu geen stress meer moet hebben voor de stoeltjes, ga ik het wel hebben voor de tandarts zelf. Want die man die prikt telkens met een grote spuit een verdoving in mijn kaak. En dat vind ik het pijnlijkste van het hele tandengedoe. En neen, ik ben er nog niet vanaf. Ik mag een wortelkanaalbehandeling krijgen, dus ik ben vertrokken voor een week of 3. Stress! Klamme handen! Zweet op mijn voorhoofd!

Al is het voordeel van naar de tandarts gaan wél dat zo’n verdoving erg lang werkt, en zolang die werkt, heb ik geen zin om iets in mijn mond te stoppen. Het smaakt dan toch naar niks, en het voelt ook gewoon raar in mijn mond dan.

Dussss.. uiteindelijk toch weer winst! Hoera! En ook weer hoezeeeee!