5 jaar geleden…

Mijn Facebook-status van exact 5 jaar geleden, hierboven. Toen had ik toch zeker wel het hele eind van achter de kleedkamers tot aan het voetbalveld gelopen. 100 meter zo ongeveer misschien. Niet eens. Had iemand mij toen gezegd wat ik 5 jaar later allemaal zou doen, ik had die persoon helemaal voor gek verklaard.

Ik heb het ook even opgezocht: rond die periode in 2013 ben ik ook gaan Weight Watcheren, en daar gaan bloggen. De start van mijn blogcarrière zeg maar. 🙂 Ik heb ze ook nog, die blogjes. En ik ben daarom maar eens gaan opzoeken wat ik zoal 5 jaar terug schreef. Niets om vrolijk van te worden, ik was vooral heel erg ongelukkig. Ongelukkig met mijn veel te dikke lijf, heel erg ongelukkig met mezelf. Met alles, quoi.

Overigens… die Teva-sandalen met die riempjes rond de enkels waarvan sprake hieronder, die heb ik moeten wegdoen wegens veel en veel te groot. Raar idee, dat ook je voeten kunnen vermageren, toch? 😉

In ieder geval… nu ik dit zelf zo herlees… miljaar zeg, hoe diep heb ik gezeten? Ik moet er eens werk van maken om die blogjes allemaal hier te plakken, zodat ze niet verloren gaan. Zodat ik altijd weer, als het even niet gaat zoals ik wil/verwacht dat het gaat, kan teruglezen. Om zelf te lezen hoe het ooit was. En hoe het nooit meer mag zijn. En dat ik best wel trots mag zijn op het parcours dat ik zo afgelegd heb op die tijd.

donderdag 13 juni 2013

En dan is daar plots die spreekwoordelijke druppel. Ik kan het niet meer, ik heb er zoooo genoeg van. Genoeg van dit lijf dat mij constant lijkt tegen te werken, genoeg van alle moeite die ik voor niets lijk te doen, genoeg van alle gedoe er rond.

Houd ik mij aan mijn puntjes, dan val ik inderdaad af. Permitteer ik mij een uitschuiver, binnen mijn extra weekpunten, dan wordt dat de volgende keer op de weegschaal gelijk afgestraft en is alles wat ik verloren heb er weer terug bij. Ook als ik een massa active points heb. Ik word er zo stilaan gek van!

Idem met sporten, lopen dan.

Nadat de eerste confrontatie verwerkt was (fitnessen helpt wel iets om je conditie op te vijzelen, maar lopen blijkt toch wel een paar graden intensiever dan je in het zweet werken op de crosstrainer), was daar al de volgende. Want hoe lang is het nu geleden dat ik gestart ben? Een week of 10? En ik kan nog altijd geen 5km lopen, laat staan 400m. Neen, want na 2 minuten protesteren mijn scheenbenen, en sta ik aan de kant. Alle spierversterkende oefeningen ten spijt.

En daarbovenop geraak ik gewoon mijn buikvet niet kwijt. Ik merk dat er aan mijn billen verlies is, want daar floddert mijn broek. Maar diezelfde broek spant ook aan mijn buik en tekent alle bloesjes en shirts heel lelijk af. Flubberbuik. En die blijft flubberen. En dik. Vooral dik. Heel dik. Veel te dik. Alles. Niet alleen de buik. 

En de druppel, dat zijn eigenlijk schoenen. Schoenen ja! Want zelfs schoenen kan ik niet kopen zoals ik het zou willen. Ik wou sandalen… maar het het enige wat mij past, dat zijn van die Teva-sandalen met 3 riempjes in 2 maten groter, omdat je die wat losser kan maken en omdat die erg breed zijn. Maar een wat eleganter exemplaar? Ho maar!

Ik kocht vorige week ook een paar fijne sandaaltjes tegen het aankomende feest van zondag. Een beetje meer ladylike enzo, omdat ook ik het waard ben. Zoiets. Ze pasten heel nipt, dus ik besloot het erop te wagen. Ik kocht ze. Sandaaltjes met blingbling, je zou de transformatie een keer zien. Dat duurde tot diezelfde avond, toen ik ze wou inlopen. Ik geraakte er nog amper in. Mijn voeten waren zo gezwollen, dat het leek alsof een olifant zich erin wou wringen. Geen zicht. Dus de sandaaltjes staan aan kant. En zullen daar blijven staan. Ik doe zondag wel weer mijn oude vertrouwde pumps aan die ik ooit als bij geluk kocht en die lekker breed zijn. Hetzelfde dus. Alweer.

Dus ja, die druppel, die maakt dat op dit moment mijn emmertje stevig overloopt. On top of it hoor ik net Bent van Looy zingen:

“Don’t try to change me
What I am is what I am”

Ik ben wie ik ben. Ja, inderdaad. Maar die Bent is dan ook niet veel te dik. Pffff… 

Advertentie

Reminder to oneself

Af en toe moet ik mezelf even bij de zaak houden. Even op de rem gaan staan, want dan is de sky qua eten weer de limit. Daarom even, als reminder aan mezelf, een foto van het lichaam waar ik nooit meer naartoe wil. Een foto die mij even weer met de neus op de feiten drukt: zo was het, en dit nooit meer. En dat heb je zelf in de hand. Of in de mond. Of niet in de mond. Enfin, jullie snappen het wel.

Kijk, ik ben best wel een beetje trots op de na. Een na die mij ook wel zegt: doe nu even nog die kleine inspanning, die laatste paar kilootjes kunnen er nog wel af. Want niet alleen geraakte ik met het gewichtsverlies wat kwaaltjes kwijt, het hielp mij ook bij het weer liever zien van mezelf. En misschien geraak ik nog wel wat kwaaltjes kwijt? Toch? Of ga ik mezelf toch nét dat tikje liever zijn, want ook dat is soms wel nodig.

De na zegt momenteel natuurlijk ook: hallow zeg, zie eens wat ik nu allemaal kan! Ik loop met de glimlach de 13 kilometer van een Waals-Brabants jogging. Inclusief hoogtemeters. En onderweg kan ik nog lachen ook, en het was dan ook nog eens van harte. Niet eens groen. Of geel. Of knalrood.

Alles kan uiteraard nog altijd beter, al besef ik dat de perfectie in deze niet bestaat. Hoeft ook niet. Perfectie is ook saai denk ik, en dat wil ik toch ook weer niet zijn? 😉

Het is in ieder geval al een lange reis geweest tot hiertoe. Traag maar gestaag, zoiets. Ik vermoed ook dat het een reis is die nooit ten einde zal zijn. Zal ik ooit tevreden zijn met mijn gewicht, met mijn lichaam? Geen idee. Dat is zoals met dat lopen: eerst 5K willen, want af en toe een rondje lopen zou wel leuk zijn.  Maar dan prikkelt toch die 10K, en intussen liep ik ook al een halve marathon en zit ik halvelings richting marathon. En als ik dan wat afstand kan lopen, dan wil ik weer sneller lopen. Rupsje nooitgenoeg kan nog wat leren van mij! 🙂

Nu ik overigens die foto van 2012 terugzie, herinner ik mij ook weer dat ik niet eens tussen het stuur en het zadel van een gewone fiets paste. Intussen is ook dat wel heel anders, en klik ik vlotjes in en uit op een koersfiets. Daar had ik in 2012 nog niet eens aan gedacht, dat ik dat ooit nog zou doen, laat staan kunnen.

Maar goed. Ik ben waar ik ben momenteel, en eigenlijk ben ik best wel tevreden met mezelf. Of wat 2 geslaagde loopwedstrijden na elkaar al niet kunnen doen voor je “zelfbeeld” en je “mood”. 🙂

Ik moet hoognodig nog een rondje gaan lopen denk ik. 🙂

Foto (c) Marc Fourmois

Van couch potato naar slowrunner

Ik postte gisteren een blog met mijn nabeschouwing over den Elewijtse Halve. Mijn zoon merkte op dat ook hij nu heel goed zag dat ik heel veel afgevallen ben. Maar dat hem dat er ook niet van weerhouden had om met onnozele commentaar te reageren op de link op Facebook – zijn eigen woorden hé! 😉

Enfin, dat kan en dat mag allemaal… maar daardoor kreeg ik toch weer even een moment van reflectie.

Spot the difference… ik kan het zelf nog altijd niet helemaal bevatten, maar geloof mij maar op mijn woord: dit leven is duuzend keer beter dan het leven van een paar jaar terug, zelfs al was ik toen jonger. Het was tot op heden al een hele reis, maar wel eentje die ontzettend de moeite waard is. Ik kan het iedereen die wat kilootjes kwijt wilt aanraden.

En noteer ook dit: nooit laat ik het nog zover komen. Daarom, ook voor mezelf, een klein overzichtje van mijn ‘reis’ tot nu toe…. ik zit en sta er zelf nog alle dagen van te kijken…

6 december 2014 – een mijlpaal!

Vandaag exact 2 jaar geleden staat in mijn geheugen gegrift! Het waarom… zie dit blogje van 2 jaar terug dat ik toen nog op de Weight Watchers-site postte. 🙂

En ondanks dat het zwaar was, ondanks dat het dat soms nog altijd is, ben ik toch megacontent dat ik die hele grote “ik wil leren joggen”-stap gezet heb. Want het is het gewoon allemaal waard geweest. En het is dat nog steeds! Want dat “joggen”, dat “lopen”, dat bracht mij tot op heden al zoveel moois! Overigens… die 5 kilometer op 30 minuten lopen, dat was toch wel heel optimistisch. Maar goed… tijd is niet van belang. Ik loop, en ik blijf lopen. Dat telt! 

Een nieuwe mijlpaal, en wat voor een!

Zaterdag, 6 december 2014.

De dag waarop Sinterklaas komt. En ook een dag waarop de zon van de partij was. Evengoed een dag die ik nooit meer wil vergeten.

Want 6 december 2014 was een erg mooie dag. Want op diezelfde 6 december 2014 liep ik voor de eerste keer in mijn hele leven de volle 30 minuten! Een heel half uur!

Lang verhaal kort: ik besloot op een mooie dag, intussen alweer bijna 2 jaar geleden, dat ik wou leren joggen. Hardlopen. Niet dat ik enige affiniteit met lopen had. Totaal niet! Mijn loopervaring beperkte zich tot enkele slechte ervaringen tijdens de schooltijd, en daarna tot het kijken naar lopen. Want manlief die liep wel, en die was best goed geweest in zijn jonge tijd, een heel erg goede subtopper. Om maar te zeggen: ik zat wel in de omgeving, maar van zelf lopen kwam er toch niets in huis. Lees: bang om op mijn bek te gaan, bang om het niet kunnen.

En toch kwam daar op die mooie dag van hierboven een soort van klik. Ik moest en zou leren joggen. Een droom die al heel snel aan diggelen lag. Conditie 0,0, en een scheenbeenvliesontsteking daarbovenop. Gelukkig had ik wel een heel goede personal coach ingeschakeld. Een coach die mij door middel van andere oefeningen liet inzien dat bewegen gewoon heel erg leuk is. En door die beweging kwam de ‘goesting’ om te gaan lopen eigenlijk gewoon vanzelf.

Nu ja, vanzelf… ik zou liegen als het ik zei dat het allemaal vanzelf gegaan is. Daar waar andere mensen er 10 of 12 weken over doen, deed ik er zoveel langer over. Maar eerlijk is eerlijk: Ik heb in mijn hele leven nog nooit zoveel gelopen als de afgelopen maanden. En niet eens tegen mijn zin. Neen! Ik geniet van mijn loopminuutjes! En ja, ik keek ook heel erg uit naar die 30 minuten lopen, al was dat tegelijkertijd toch wel een beetje een soort van berg waar ik tegenop keek. Dubbel, heel dubbel…

Gelukkig bood een vriendin zich op dat moment aan om samen met mij die 30 minuten mee te lopen. Niet dat ik het anders niet zou gedaan hebben, maar dit liep toch net iets vlotter. Want eerlijk is eerlijk: wij lopen in een bos waar het bergop en bergaf gaat. En dan kan ik wel kiezen om altijd hetzelfde vlakke stuk opnieuw te lopen, maar uiteindelijk is dat supersaai. Dus ik was heel blij dat ze mee was, en dat ze mij door de moeilijkere stukken bergop doorgepraat heeft. Om dan plots te beseffen: ik heb al 20 minuten gelopen, alle stukken bergop zijn achter de rug, de volgende 10 minuten is het bergaf en vlak. En dat kan ik!

En zo ging het ook. Opeens zei mijn horloge 30 minuten, en het goede nieuws was dat ik niet eens dood was! Ik kon nog!

Het volgende doel staat dus al: nu ga ik voor die 5km, en die 5km die wil ik binnen afzienbare tijd in een half uur lopen. Concreet wil dat zeggen dat ik ongeveer 10 minuten van mijn tijd moet afpietsen. Maar hey… ik heb tijd, en vooral, ik heb doorzettingsvermogen! Ik kan dit! Want ik heb vandaag, en dat nog net voor mijn 44ste verjaardag, 30 volle minuten gelopen. Een heel half uur! En ja, daar ben ik megatrots op!

Op naar de volgende uitdaging, en ja, daar heb ik megaveel zin in!

En voor diegenen die er nog aan twijfelen: SPORTEN IS TOF!

Kick-off: start-to-afvallen

Zoals ik zaterdag al zei: ik moet weer wat meer op mijn voeding gaan letten, want het gaat niet echt de goede kant uit. Niet met de voeding, en bijgevolg ook niet met de weegschaal.

Daarom deed ik vandaag maar van “kick-off”. Anders komt het er toch nooit meer van. Ik ga wel geen streefdoel stellen. Denk ik.  Ja, er mogen wat kilootjes af, maar ik zie wel waar ik uitkom. Als die paar kilootjes minder maken dat die jurken die ik in mijn kast heb hangen wat mooier rond mijn lijf gaan zwieren, dan ben ik al gelukkig. Een kinderhand is gauw gevuld, nietwaar?

OK goed, gezonder eten. En afvallen, eventueel en misschien. Hoe ga ik dat aanpakken? Wat ga ik dit keer eens doen? En vooral: wat moet ik echt niet gaan doen?

Pfff… lastig. Weight Watchers zou ik kunnen gaan doen, op maandagavond. Dat heb ik ooit al gedaan, dat kan best. Langs de andere kant kost dat ook weer veel geld voor iets waarvan ik eigenlijk wel weet wat ik moet doen. Alleen is dat wekelijkse op de weegschaal gaan staan natuurlijk wel een ferme stok achter de deur. Bon… misschien moet ik daar eens een andere oplossing voor zoeken, voor dat op de weegschaal gaan staan. Want dat kan eigenlijk altijd en overal. Ook thuis, al is het daar wel iets makkelijker om de boel te bedriegen. Dat ik dan ook mezelf bedrieg, daar zit ik eigenlijk niet zo mee. Op het moment niet, op termijn waarschijnlijk wel. Pff, dat stomme gewicht. Uiteindelijk zegt gewicht ook niet alles. Ik bedoel maar: ik ben al mensen tegengekomen die 10 kilo minder wegen dan ik, maar die kleding dragen in dezelfde maat. Het is allemaal heel erg relatief, zeggiku. Misschien moet ik dat ook maar tegen mezelf zeggen.

Maar daarmee is natuurlijk mijn motivatie- en stok-achter-de-deur-probleem nog niet opgelost. Een heel klein stemmetje fluisterde mij in om het misschien maar open te gooien. Hoeveel weeg ik, hoeveel verlies ik. Wekelijks. Gewoon, op de blog. Het is ook niet dat ik duuzenden lezers heb. Een paar 10-tal, hoogstens. De plusjes, de minnetjes. In een blogje. Met een wekelijkse stand van zaken. Uiteindelijk was dat ook het doel van deze blog. Het delen van het verhaal over mijn gewichtsverlies.

En toch voelt het een beetje als mijn zieltje blootleggen. Zeggen hoeveel ik weeg. Raar, dat ik dat eigenlijk zo’n obstakel vind, terwijl ik best aan anderen (mannen dan meestal) durf te vragen hoeveel ze wegen. Een man heeft ook minder problemen met dat getal op zich heb ik de indruk.

Ik ben mezelf hier overigens gigantisch aan het tegenspreken. Allez ja, tegentypen. Doh, het gaat alleen over de gezonde voeding! Tuurlijk Sandra, tuurlijk. Waarom dan al dat gedoe over die kilo’s, en over dat afvallen? Ja, tuurlijk zijn die kilootjes belangrijk! Vooral dan die eraf moeten. Dus potverdekke… ik zal er nog eens een lap op moeten geven. Al dat gezever over ik wil wel maar ik kan niet, dat moet maar eens gedaan zijn. Bij deze. Ik kan. Ik wil. Ik zal. Valla! Start-to-afvallen. Als ik start-to-run kon, dan kan ik dees toch ook zeker? Wasdanu!

Weight Watchers Foodbox

Ergens vorige maand deed ik mee aan een wedstrijd van Weight Watchers, om een Foodbox voor 2 personen voor 4 dagen te winnen. Guess what? Tadaaa tadaa tadaaaaaaaa! Ik won! Ik kreeg per mail van een vriendelijke dame een code om een WW Foodbox te bestellen wanneer het mij paste.

Allrightjes, dat kwam even goed uit! De paasvakantie was nabij, en dan kon ik dat fijn allemaal even uitproberen! Box besteld, netjes een nulfactuur gekregen, en een aanduiding qua leveringstijd. Een leveringstijd die perfect gerespecteerd werd. Het is ooit weleens anders geweest. In een niet zo ver verleden hebben wij een tijdje ge-Smartmat. Perfect concept. Box met Quick & Easy menu (hey, niks te moeilijk voor chef koks als ik 😉 ) werd aan huis geleverd, 4 maaltijden voor 4 personen. Geen boodschappen, maar net genoeg ingrediënten voor 4 dagen. De recepten waren inderdaad ook makkelijk, de pubers vonden het leuk én lekker, en we ontdekten wat nieuwe dingen. En we hadden genoeg gegeten.

Alleen.. een levering die aangekondigd was om 20u ’s avonds, kwam maar niet. Dat was een minpuntje. Een nog groter minpuntje was dat we om 0u30 een telefoontje kregen dat de bezorger onderweg was. We.sliepen.al. Slaap uit de oogjes gewreven, jogging aan, en wachten. Op een koerier die nog eens 20 minuten later kwam. Hij had wat vastgezeten in Brussel. Right. Hoe handig en gemakkelijk ook, dit gaf de doorslag om toch maar weer gewoon boodschappen te gaan doen en zelf maaltijden te bedenken.

Deze levering kwam wel netjes op tijd. Zo rond 17u30. De bron was meteen ook al duidelijk, want de koerier zei netjes ‘zo, een levering van Smartmat’. 😀 😀
Grappig, maar ik was vooral heel blij dat het op tijd was. De box was zoals verwacht en gekend, heel netjes: groenten, fruit, aardappelen, vlees, vis, pasta. Alles wat nodig was om de 4 maaltijden te bereiden. Inclusief receptjes. Receptjes die op volgorde van bereiding staan, want ja… het ene ingrediënt is al wat meer onderhevig aan snel bederf dan het andere. En inderdaad ook receptjes met de Smartpoints erbij.

Nu, tegenwoordig doe ik eigenlijk niet meer aan WW. Of toch niet meer aan punten tellen. of dat nu Propoints zijn, of Smartpoints… ik tel niet meer. Ook geen calorieën meer trouwens. Ik wou ervan af, ik had er genoeg van. Ik werd er een beetje gestoord van op de duur, van het constante tellen, van het constante bezig zijn met hoeveel punten c.q. calorieën iets heeft. Ik probeer nu gewoon gezond te eten, iets wat ik al een beetje leerde door Weight Watchers.

Maar dit even terzijde. De WW Foodbox dus. Nu… ken jezelf. Ik had dan de box wél in een rustige periode besteld, het lukte mij gewoon niet om toen de receptjes te maken. Werken, sporten, druk-druk-druk. Het vlees en de vis werden dus in de vriezer gelegd, de groenten en het fruit fris gezet. Om op een ander moment even te fixen. Het idee was eigenlijk: we fixen die 4 maaltijden, zetten die in de diepvriezer, en eten ze dan na de atletiektraining op dinsdag/donderdag. Think again. Dat werkt dus zo niet. Hier toch niet.

Neemt niet weg dat we de receptjes wel geprobeerd hebben. En dat ze superlekker waren. Ben ik ervan afgevallen? Neen dus, maar ik ben niet meer met afvallen bezig. En van 4 maaltijden kan je ook niet afvallen. Was het makkelijk. Volmondig ja! Zelfs een quasi professionele kok als ik (hey, voor diegenen die mij niet kennen, er staat *modus ironie* voor) kan deze receptjes de baas. Kan ik het aanraden? Ook ja… aan mensen die minder chaotisch zijn dan ikzelf, aan mensen die gepland maaltijden bereiden, aan mensen die tijd maken om bewust met eten bezig te zijn, aan mensen die serieus aan het WW’en zijn. De Foodbox past perfect in een gezond eetpatroon, en past perfect in een WW-dag. Op voorwaarde natuurlijk dat de 2 andere maaltijden ook in evenwicht zijn met de WW-regels en Smartpoints. Maar dat lijkt mij evident.

In ieder geval: Weight Watchers, super bedankt voor de lekkere receptjes en voor de ingrediënten, ik vond het een topcadeau!

Afvallen in de zomer: theorie en praktijk

Vakantie en zomer enzo, het is toch allemaal niet zo gemakkelijk.

Het plan was nochtans duidelijk:
– 2 maanden naar de Weight Watchers-cursus gaan met het zomercombipas-aanbod
– alle dagen ‘iets’ doen van sport: of lopen, of fietsen, of core-stability
– opletten met de weekends

Dat was de theorie. De praktijk… valt toch weer lichtjes anders uit. Doemme hé!

Want ja, weekends, dat blijft toch moeilijk. Daar waar het mij vorige week perfect lukte om lichter uit het weekend te komen, was het dit weekend om zeep. Al die verjaardagen hier ook! 2 kindertjes én manlief die alle drie in een tijdspanne van ongeveer 3 weken jarig zijn. Dat hadden we zoveel jaar terug veel beter moeten plannen! 😉
Want ja, jarigen in de zomer, dat vraagt om barbecues, dat vraagt om cavaatjes, dat vraagt om wijntjes, dat vraagt om dessertjes, dat vraagt om van alles dat eigenlijk niet mag. Of wel mag, maar met mate. Neeje, niet met maten, want die doen net alles om zeep! Ha!
Ik weet natuurlijk ook dat ik een glaasje cava mag, én een glaasje wijn. Eentje dan, van elk. En dat ik niet teveel aan de aperitiefhapjes moet zitten, dat ook. En waarom is brood met lookboter eigenlijk zo lekker? Het zou verboden moeten worden! En een dessert… och ja, waarom ook niet? (doh! Waarom wél eigenlijk? )
Dus ja, weer een gevalletje van eigen schuld dikke bult dat de weegschaal vanochtend heel hard ‘auwwwww’ riep!

En vanavond is het weer Weight Watchers-cursus. De laatste keer dat ik geweest ben was 6 juli. Zucht en dubbelzucht. Ik zou elke week gaan tijdens de zomer. En toen kwam er iets tussen. Deze keer, en gene keer, en vorige week ook weer. Maar voor vandaag zijn er in ieder geval geen excuses! Of tenminste, die waren er wel, maar ik heb ze afgewimpeld. Neen, we gaan niet feesten hier of daar, ik rijd naar de cursus. Mijn WW-mapje ligt al klaar, en ik ga met mijn velooken naar daar. Dubbele winst! Het is van hieruit goed 12 kilometer enkel naar de cursus. 2 keer 40 minuutjes fietsen dus, daarmee haal ik voor vandaag ook mijn sportquotum. En misschien zweet ik er zo onderweg nog wel een honderd gram af. Jaja, ik weet het, dat is dan vocht, maar hey… eraf is eraf! Nee zeker! Doet mij er trouwens ook aan denken dat ik een droge T-shirt moet meenemen, want dat vocht zit natuurlijk daarin, en dan weegt het weer mee door! Ha!

Dat sporten trouwens, nog zoiets! Ok, ik mag nu wel terug lopen, en dat doe ik ook. 2 keer heb ik vorige week gelopen, en daar heb ik echt van genoten! Vandaag stond er ook een loopje op het programma, maar gezien de temperaturen stel ik het maar uit tot morgen. Uitstel gaat geen afstel zijn, ik heb er veel te veel deugd van. Dat ik dat nog ooit eens zou zeggen!
Maar bon ja, mijn andere objectieven, dat werken aan die sixpack enzo… (Jaja, ik weet het, overdrijven kan ik als de beste 😉 ) dat lukt nog niet zo goed. Dus ja, die core-stability.. .ik doe het wel, 1 keer per week zo ongeveer. Maar 1 keer per week is lang niet genoeg. Dus voor deze week staat er toch al minstens 2 keer ‘oefeningen doen’ op het programma.
Woensdag moeten we dan nog een keer uit eten (verjaardagen, verjaardagen), maar ik heb mijn man zover gekregen om met de fiets te gaan. 25 kilometer heen, dan mosselen eten, en dan 25 kilometer terug. Dus tot donderdag zit het in ieder geval al snor!

Ik voel het, het gaat goedkomen! Tegen het einde van de vakantie heb ik zoals gepland hopelijk dat nieuwe cijfertje vooraan op de weegschaal, een cijfertje wat ik al zo ongeveer een jaar of 20 niet meer gezien heb. Enneh… om af te sluiten, voor diegenen die het gevolgd hebben: het duurde even, maar het is gelukt! Dat kleedje dat ik kocht tegen de trouw van mijn broertje, dat past! Ha!
Alleen moet ik nu misschien wel opletten dat het tegen binnen 4 weken niet te groot is. 😉

Afvallen, de eerste stap.

Afvallen, gewicht verliezen. Hoe dikwijls had ik het al niet geprobeerd? Hoe dikwijls was ik niet begonnen, om na 2 weken alweer zuchtend te moeten toegeven dat het weer niets werd? En met al dat proberen, met al die pogingen, werd ik niet eens slanker. Integendeel. Ik werd alsmaar dikker. En hoe dikker ik werd, hoe minder ik geneigd was er wat aan te doen. De zetel, een boek, wat muziek. Meer had ik niet meer nodig. Buiten kwam ik quasi alleen als het écht nodig was. Want buiten, daar werd ik weer geconfronteerd met de werkelijkheid; Een werkelijkheid die draait rond slanke mensen, en die dikke mensen buitensluit. Misschien is dat niet zo, maar het voelde voor mij in ieder geval wel zo aan.

Ik had, en heb, wel het geluk dat ik een fijne vriendenkring heb. En fijne collega’s. Want zij hadden het nooit over mijn obees zijn, over dat het eigenlijk zo niet meer kon. Misschien maar goed ook. Want het moment dat ik voelde dat iemand, hoe goedbedoeld ook, er wat van ging zeggen, ging ik in verdedigingsmodus. Het was aangeboren, en ik kon het toch niet… en met die gedachte stak ik dan nog iets in mijn mond. Want uiteraard is het wel waar, dat van dat “elk pondje gaat door het mondje”-gezegde. Alleen… stop het maar eens, dat dwangmatig eten. Die drang naar zoetigheid. Of naar hartigheid. Dat glas wijn of 2 elke avond deed er ook geen goed aan natuurlijk. Plus, door de wijn kreeg ik weer zin in zout, en ging ik weer snaaien in de koelkast. Een soort van cirkeltje waar ik in ronddraaide.

Ik was eigenlijk erg ongelukkig. Neem nu kleren kopen. De enige kleren die mij pasten waren van het model ‘tent’. Er was in mijn maat gewoon niets leuks te vinden, niets in mijn smaak. En dan kunnen mensen wel gaan zwaaien met adressen van boetieks waar ze leuke kleren verkopen in grote maten… feit is dat ik daar alleen maar ongelukkiger van werd. Het was niet mijn stijl, ik zag mezelf helemaal anders, in andere kleren, dan dat wat die winkels in mijn maat verkochten. Ik heb dus gaandeweg een aversie gekregen van ‘shoppen’. Ik doe dat niet graag, want ik vind toch nooit wat. En ging ik eens shoppen met iemand erbij, een vriendin, een schoonzus, dan draaide het op de duur altijd uit op ik die in een boetiek voor gewone maten wat verweesd stond rond te kijken naar hoe mijn gezelschap jurkjes en ander leuks bekeek. Het voelde als een olifant in een porseleinkast. Want wat deed ik daar, in dergelijke boetiek? Ik kon zelfs in de grootste maat niet in, en dus kwam ik van zo’n namiddagje shoppen weer ongelukkig thuis.

Gelukkig kwam de ommekeer wel, enkele jaren terug. Ik zou met mijn beste vriend naar Rock Werchter gaan. Een beste vriend die megasportief is, die elke dag sport. Hij zag het wel zitten om 4 dagen met mij op een wei door te brengen. Wij dus naar Werchter, parkeren op de parking helemaal achter de camping en dan 3 km te voet richting de wei. En daar, 500 meter nadat we van de parking af waren, kreeg ik mijn reality call. Want na 500 meter kon ik al niet meer. Mijn benen wilden niet meer, en had er een bank gestaan, ik was uitgeput gaan zitten. Amper 40 jaar, en de conditie van een bejaarde! Zo erg! Maar het moest, want anders zou ik niet op de wei geraken, dus op de duur geraakte ik er wel. En ik merkte, dat na die 4 dagen telkens opnieuw dat stuk te stappen, de conditie er toch weer op vooruit ging. Ik merkte ook dat, ondanks de junkfood en de nodige pintjes, ik 2 kilo kwijt was. 2 kilo. OK, het was maar een fractie van het gewicht wat ik kwijt moest, maar ondanks dat, gaf het mij wel moed. Ik moest dringend wat gaan doen, anders werd ik zo’n freak als in die televisieshows.

Ik moest iets doen, maar ik wist niet goed wat. Ten einde raad nam ik contact op met een Herbalife-verdeler in de buurt, want met zo’n shakes kon je blijkbaar afvallen en toch ook normaal blijven eten. Ik zei hem vooraf dat ik enkel voor de producten kwam, dat ik geen interesse had in zelf verdeler worden, en dat hij mij dat dus niet moest proberen aanpraten. We hadden een deal. Ik kocht shakes bij hem, en maaltijdrepen. ’s Morgens dronk ik mijn shake, met een banaan of een appel erin, en soyamelk. En ’s middags knabbelde ik op mijn maaltijdreep en at er nog een slaatje achter. ’s Avonds kon ik dan gewoon met het gezin mee eten, dus het was win-win. En ja, ik won. Of beter, ik verloor. 6 kilo ongeveer. Alleen kreeg ik op de duur zoveel zin in een boterham, zoveel zin om op iets te bijten… want zo’n shake is allemaal goed en wel, maar ik heb dus ook wel tanden voor iets! En dat die verdeler het toch ook niet kon laten om toch te proberen via mij producten aan anderen te verkopen (of ik misschien bij mijn HR-directeur kon navragen of hij ’s middags voor geïnteresseerde collega’s shakes mocht komen maken? En dan konden die collega’s bij mij binnenspringen en via mij hun shake bestellen, en zo moest ik op de duur niet betalen voor mijn shakes.) Serieus, het stak mij na een maand of 4 zo tegen, dat ik ermee stopte. Ik had er mijn buik van vol, van de shakes en van het gepush om zelf die dingen te gaan verkopen.

Dus ja… 4 maanden later, 6 kilo lichter. Het was niet megaveel, maar het was toch al een start. Maar wat nu? Want 6 kilo was nog steeds niet genoeg. Ik had nog altijd ‘morbide obesitas’. En ja, dat klinkt luguber. En uiteindelijk is het dat ook.

Het moet ongeveer op dat moment geweest zijn dat ik een advertentie van Weight Watchers zag. Nu, die Weight Watchers… ik geloofde het eigenlijk zo niet. Ik had ooit gelezen over dat punten tellen, en dat je gerust een Twix of een Mars mocht eten, maar dat dat dan in de plaats kwam van een gezonde maaltijd. Want ja, veel punten. Ik twijfelde heel erg lang, vroeg collega’s om raad. Collega’s die ooit al geweight watchered hadden. Ja, het werkte, maar ik moest het dan wel strikt doen. Strikt punten tellen, afwegen… anders zou het niet gaan werken.
Twijfel, twijfel… nog eens naar de site gaan kijken… nog meer twijfelen. Zou ik, zou ik niet? Ik las de blogs van enkele dames, dames die blijkbaar al succesvol afgevallen waren. Er stonden ook succesverhalen, maar ja… dat zouden wel de spreekwoordelijke uitzonderingen zijn, die zoveel afvielen.
Zou ik… zou ik niet? Het maalde even door in mijn hoofd, ik bleef met het idee spelen. En toch duurde het nog even voor ik alsnog de stap zetten. Een promotie op de site voor het online-gebeuren trok mij over de streep.

Ik zette de stap, of beter de klik, en betaalde voor 3 maanden Weight Watchers Online. Lukte het niet, dan kon ik mij na die tijd altijd terug uitschrijven. En wie niet waagt, niet wint zeker?
Deze stap was gezet… een stap die, zo zou later blijken, een heel belangrijke stap zou zijn…

Wachtzalen

Ik had al enige tijd ‘wat’ tandpijn. Niet veel, af en toe een prik. Ik had een paar weken terug al een keer naar de tandarts gebeld, maar die gaf toen niet thuis.

Vorige week, bij weer zo’n pijnscheut door mijn tanden, probeerde ik het weer. En gelukkig was hij er dit keer wel.

Vanochtend mocht ik gaan. Eindelijk! Intussen voelde ik namelijk ook al iets aan de andere kant van mijn gebit. Fantoompijn die doortrekt van mijn andere tand? Geen idee… hopelijk bracht de tandarts dus verlichting!

Dring! Deur open, wachtzaal binnen. En toen wist ik het weer! Die wachtkamer, die stoeltjes!

De angst sloeg me al om het hart.

Want ken je zo van die wachtkamers? Marmer, hout, zwart. Mooi, dat wel. En daar dan zwarte stoeltjes in. En over die stoeltjes, daar wou ik het eens over hebben.

De stoeltjes in deze wachtzaal zijn van die zwarte buisstoeltjes, met een leuning. En een ronde zitting.

Hele lichtje stoeltjes zijn het. Zo licht, dat ik betwijfel of de pootjes van die stoelen veel gewicht kunnen dragen. En die zitting, met die leuning errond, daar past ook al dat gewicht niet in.

Eerlijk? Ik zat er ooit bijna klem in. Ik moest even wachten, en toen de tandarts mij eindelijk binnenriep, en ik dus opstond, bleef dat stoeltje gewoon hangen. Oeps. Genant! Enzo.

De tandarts riep toen nog een keer, dat ik mocht binnenkomen. Echt… het schaamrood stond mij op de wangen, maar gelukkig viel het stoeltje toen van mijn billen af.

De tandarts had er niets van gemerkt, maar toch heb ik sindsdien een tandartswachtzaalstoelcomplex.

Vandaag dus weer. Klamme handen, zweet op mijn voorhoofd, stress! Niet voor de tandarts, wel voor zijn wachtzaalstoeltjes!

Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Want ik ging zitten, en ik had zowaar nog een beetje plaats over! Hoera! En doe er ook maar een hoezee bij! En nog eens hoera, omdat het het einde van de maand is!

Alleen 1 probleem: gezien ik vanaf nu geen stress meer moet hebben voor de stoeltjes, ga ik het wel hebben voor de tandarts zelf. Want die man die prikt telkens met een grote spuit een verdoving in mijn kaak. En dat vind ik het pijnlijkste van het hele tandengedoe. En neen, ik ben er nog niet vanaf. Ik mag een wortelkanaalbehandeling krijgen, dus ik ben vertrokken voor een week of 3. Stress! Klamme handen! Zweet op mijn voorhoofd!

Al is het voordeel van naar de tandarts gaan wél dat zo’n verdoving erg lang werkt, en zolang die werkt, heb ik geen zin om iets in mijn mond te stoppen. Het smaakt dan toch naar niks, en het voelt ook gewoon raar in mijn mond dan.

Dussss.. uiteindelijk toch weer winst! Hoera! En ook weer hoezeeeee!