Hey ho, let’s go

Sow. How’s life going? En meer bepaald, hoe gaat dat met dat lopen? Awel hé… goed! Echt waar, goed. Echt goed. Daar waar het vorig najaar niet meer draaide, loopt het nu weer smooth. Zo smooth, dat ik gisteren zowaar zomaar een langer loopje kon doen zonder noemenswaardige problemen. Ik liep. En ik genoot.

Het is eigenlijk al enige tijd dat ik merk dat ik het lopen weer gewoon leuk vind. Het gaat dan ook alsmaar beter en beter. Met dank aan het fijne schema van de coach. Een schema volledig op mijn maat en kunnen. En nog beter, afgestemd op dat wat ik op dat moment kan. Week per week wordt er gevraagd en gepolst hoe de vorige week gegaan is, en daarna pas krijg ik het schema van de week erop. Dat werkt perfect tot hiertoe. En ik geniet er echt van, van dingen te lopen waarvan ik zelf niet eens weet dat ik ze kan.

Die intervallen bijvoorbeeld. Dat startte met een 3×100, maar stilaan wordt het toch meer. Afgelopen week liep ik 5×400 met wat minder recup ertussen. En elke keer weer denk ik van: ooohw… s**t, dat lukt mij nooit. En toch doe ik het elke keer weer. Ik kan dat best. Blijkbaar. Niet volledig moeiteloos, maar er moet iets van uitdaging inzitten denk ik dan maar.

Hetzelfde met de langere afstanden. De loopdip en de allergie-opstoot van afgelopen najaar maakte dat ik niet eens meer 5 kilometer kon lopen zonder dadelijk naar een extreem hoge hartslag te gaan en bijgevolg buiten adem te zijn. Een adem die ook nog met horten en stoten ging. Anderhalve kilometer, en mijn pijp was uit. Echt, ik vreesde toen dat het over en uit was met het lopen. Ik wist zelfs niet meer hoe dat ging, gewoon lopen en niet met die ademhaling bezig zijn. Maar met veel geduld, en vooral met veel trainingen en rustig aan weer opbouwen, blijkt dat zo’n loopdip toch wel te overwinnen valt. Ik ben ook blij dat ik er de tijd voor genomen heb, en dat ik vooral toen geluisterd heb naar mijn lichaam. Want blijkbaar had dat even tijd nodig om de loopdip te verwerken en weer helemaal in loopmodus te gaan.

En gelukkig deed het dat ook, terug in loopmodus gaan. Want gisteren bijvoorbeeld, liep ik zomaar een mooie 16 kilometer. En ik genoot van elke kilometer. Eyeopener voor mij was eigenlijk ook dat ik dit niet moet, dat lopen. Ik mag dat. En beter nog: ik kan dat. En zo al lopende, langs het water (ja, ik heb iets met dat water 🙂 ), besloot ik dat ik mij ook niet meer moet laten afrekenen op dat trage lopen. Want ik doe het, dat lopen. Ik, als ‘mindere’ (sic) loper, ik loop op mijn trage manier toch ook wel langere afstanden. Ik, die niet eens gebouwd ben om te lopen. Ik, die eigenlijk nog steeds te zwaar is. Ik, die niet eens talent heeft om te lopen. Niks van dat alles. Maar ik loop wél. Als mindere. (sic)

Ja, het doet wat met een mens, zowat rondhuppelen in het zonnetje. Het was dan ook een stralende voormiddag. Ik kwam ook nog een mij verder onbekende dame tegen, die een praatje aanknoopte en een paar kilometertjes met mij mee doorliep. Zo leuk! En dan was er ook nog dat koppel dat met hun hondje aan het wandelen was. Ze stopten en gingen aan de kant voor mij, wat eigenlijk niet hoefde, want ik was met alle plezier op de onverharde grond naast het betonweggetje gaan lopen. Dus ik bedankte hen en wenste hen verder een prettige dag toe. Toen ik eenmaal gepasseerd was, hoorde ik de man tegen de vrouw zeggen: “misschien zouden wij dat ook moeten doen, gaan joggen”. Ik heb me heel hard moeten inhouden of ik was teruggelopen om hen te zeggen dat ze dat moeten doen, want dat dat lopen zo plezant is, en dat je daar energie van krijgt, en dat dat helpt om het hoofd leeg te maken. Ik deed het niet, maar mijn volgende kilometers liep ik wel verder met een grote glimlach. Een glimlach die zei van “hey, zie mij eens hier lopen genieten”.

Ik was dan ook helemaal een ander mens toen ik weer thuis kwam. Een mens dat beseft dat lopen toch 1 van de leukste dingen is die je kan doen. OK, heel misschien zijn er nog wel wat leukere dingen, maar toch… die runners’ high, weinig dat daar tegenop kan. Ik besef dan ook wel degelijk dat ik heel erg gezegend ben omdat ik dit zomaar kan, dat lopen.

Dus ja, het was zo’n dag waarop ik besloot dat ik alles kan. Vandaag is ook zo’n dag waarop ik besef dat het niet is omdat ik traag loop, dat ik daarom ‘minder’ ben. Nope. Meer zelfs: ik besloot dat elke loper die dat denkt, dat ik een ‘mindere’ ben, niet eens mijn aandacht waard is. Want echte lopers, die weten echt wel mijn prestaties naar waarde te schatten. Dus ja… helaas voor diegenen die er anders over denken: ook ik ben een loper. Niet eens een ‘mindere’ loper. Want zonder trage lopers zijn er ook geen snelle lopers. Dus ja, ik loop en bijgevolg ben ik een loper. Zeg dat ik het gezegd heb. Nem.

En nu ga ik verder trainen. De eerste uitdaging van het jaar komt er stilaan aan, en daar wil ik toch helemaal klaar voor zijn. Ik heb er zin in!

Advertentie

Een nieuwe job!

Hier gaan we weer… een week vol van ‘laatste keren’, al zijn die laatste keren vorige week eigenlijk al gestart. De laatste maandag en de laatste vrijdag zitten er eigenlijk al op. Al nam ik nu wél zelf de beslissing, en vertrek ik uit eigen vrije wil. Maar toch… blijft afscheid nemen altijd lastig.

Want ja, ik heb een nieuwe job. Eentje waar ik zelfs niet naar op zoek was. Ik was zelfs niet aan het solliciteren, maar mijn CV zwerft dus nog rond van in de tijd dat ik wanhopig op zoek ging naar ander werk toen er bij C&A besloten werd dat ik collectief zou ontslagen worden. En die CV werd dus gevonden, ik werd gebeld, en bon ja… ik ging luisteren. En van het ene kwam het andere.

Maar het gevolg is nu dus inderdaad weer een aantal laatste keren, en vanaf volgende week weer een aantal nieuwe eerste keren. Een sprong in het diepe toch wel weer, want je weet nooit echt vooraf wat er komt. Al heb ik er wel een goed gevoel bij. Een goed gevoel bij zowel mijn nieuwe werkgever, als bij de nieuwe collega’s waar ik er al een paar van ontmoet heb. Het zal anders zijn ja, maar ik hoop in ieder geval dat ik in een leuke, stabiele omgeving zal terechtkomen, én vooral dat de job mij zal liggen. Of staan, want in facilities zit je niet altijd een hele dag achter je bureau. 🙂

Mijn collegaatjes bij FNG, die laat ik met veel spijt in het hart achter. Het lastigste aan vertrekken, dat zijn altijd de mensen die je achterlaat. Mensen waar je graag mee werkt, mensen waar je het goed mee kan vinden. Ik had niet alleen het geluk nog voor mijn ontslag al ander werk te hebben, ik had ook nog eens het geluk in een fantastisch team terecht te komen met leuke collega’s. Kiezen is verliezen zeggen ze weleens, maar het is inderdaad wel zo.

Het goede nieuws is: er komt dus een leuke job in Mechelen vrij. Een job voor iemand die, net als ik, let op: stipt, nauwkeurig en planmatig is. Geef toe, dat hadden jullie niet in mij gezien hé! 😛
Die leuke job, die vinden jullie door te klikken op deze link. Klik, solliciteer, en kom terecht in een enthousiast en leuk team. Ik zou zeggen: doen!

Sportieve uitdagingen

Uitdagingen. Doelen zeg maar. Jaardoelen. Op Garmin. Ik heb ze gezet, en ik heb ze – eerlijk – ook al bijgesteld. Niet de loopuitdaging, die ga ik met de vingers in de neus gewoon volgende maand al halen. Wat ik zelf wel straf vind, want ik dacht dat ik vorig jaar met 1.000 km op 1 jaar een beetje tegen mijn limiet aanzat. De fietsuitdaging echter… die heb ik wat moeten aanpassen, naar beneden. Want die zou ik nooit gehaald hebben. En ja, ik weet dat mijn lakse fietshouding in het voorjaar daar alles mee te maken heeft.

Neemt niet weg dat ik vind dat ik het nog altijd goed doe. Ik heb op dit moment mijn bijgestelde fietstuitdaging al bijna binnen (geen 80km meer te gaan), en mijn loopuitdaging zit ook meer dan op schema. (nog een 90km te lopen). Volgende maand deze tijd ben ik dus “binnen”.
De kwestie is dat ik deze uitdagingen elk jaar in samenspraak met een vriend aanga. En ok ja, ik geef toe… die fietstuitdaging bijstellen, dat heb ik niet overlegd. Maar hij weet er wel van. Kuch. Lees: ik heb het moeten opbiechten.
Dat ik mijn loopuitdaging echter al volgende maand deze tijd ook ga binnen hebben, dat wringt blijkbaar toch wel een beetje. Want hij heeft nog een 300km te gaan. Voor hem op 2 maanden meer dan ok. Maar meneer wilt zich natuurlijk niet laten kennen, en gaat nu voor 1 december. 1 december? Wat is er mis met 31 december?

300km klinkt ook wel erg veel om nog te doen op goed 5 weken tijd. Ik ging er dus zomaar vanuit dat het niet doenbaar was. Waarop ik de opmerking kreeg ‘dat ik toch niet zo goed ben in Wiskunde’. Pardon? Het is toch niet omdat ik de moeite niet genomen heb het even uit te rekenen dat ik niet kan tellen zeker? Maar vooruit dan maar: 300km/5= 60km op 1 week tijd. Als hij 4 keer per week 15km loopt, is hij dus binnen. Wat meteen ook zijn laatste 3 looprondjes verklaart. Want die waren allemaal, inderdaad, 15 kilometer. Ik had beter moeten weten.

En gezien ik eigenlijk toch wel een watje ben… och ja… ik gun het hem wel. Denk ik. Nadat ik mijn uitdaging behaald heb toch. Of wat had je gedacht?  De druk kan dus van de ketel. Vingers in de neus, ik ‘win’. Als ik niet gekwetst geraak, zo ergens onderweg (altijd toch een kleine veiligheidsmarge inbouwen 😉 ).  Dit is toch ook wel zoiets wat ik later ook nog zou kunnen ‘gebruiken’, dat ik al mijn doelstellingen al gehaald had in november. Hoewel.. misschien toch maar beter niet, kwestie van volgend jaar niet voor blok te staan bij het zetten van de nieuwe uitdagingen én bij het al dan niet behalen ervan. 😉

Het belangrijkste is echter: die 2 flessen rode wijn die aan deze kleine uitdaging gekoppeld zijn. Iemand lekkere rode wijntips? Het mag iets kosten. 😉