De Fabeltjeskrant

Hallo meneer de uil, waar brengt u ons naartoe. Naar Fabeltjesland? Jaja, naar Fabeltjesland. En leest u ons dan voor uit de Fabeltjeskrant. Jaja, uit de Fabeltjeskrant. Want daarin staat precies verteld… hoe het met de dieren is gesteld. Echt waar? Echt waar. Echt waar meneer de uil? Jahaa, want dieren zijn precies als mensen. Met dezelfde mensenwensen . En dezelfde mensenstreken. Dat komt allemaal in de krant. Van Fabeltjesland. Van Fabeltjesland!

Ik heb niet eens mr. Google nodig gehad om bovenstaande uit te tikken. Het zit zo in mijn hoofd. Ik was dan ook de grootste Fabeltjesland-fan die er rondliep denk ik. De Fabeltjeskrant was ook de reden waarom ik ooit journaliste wou worden. Dat is er dan wel nooit van gekomen, dat journaliste worden, maar schrijven doe ik wél. Ook een soort van fabeltjes, duhussss… Fabeltjeskrantgewijs is het helemaal goedgekomen met dit kijkbuiskindje.

Ja, die Fabeltjeskrant, dat was voor mij toch wel iets speciaal. Blijkbaar zat ik elke avond klaar om te kijken wat meneer de Uil weer te vertellen had, en wat de dieren weer hadden meegemaakt. En zie, alsof het zo moest zijn, komt Brantano nu met een Fabeltjeskrant-capsulecollectie. Woohoow! Zo geweldig! Ik had samen met mijn collega naar de sneak-preview zitten kijken, en we waren het er allebei over eens: een T-shirt met meneer de uil, én een T-shirt met “echt waar echt waar”. Hoe fantastisch! Echt! Zoef Zoef zag ik anders ook wel zitten, en zo’n sweater met “Kijkbuiskind” erop, hoe geweldig is dat niet!

Met andere woorden: ik moest en ik zou toch wel op zijn minst een T-shirt hebben. En toen vergat ik het even, tot ik vandaag per ongeluk langs Brantano reed. Per ongeluk ja. Echt waar! Echt waar! En ik besloot om even binnen te hupsen. Zoef Zoef-gewijs, snel dus! 😀 En ik daar niet kon kiezen. Toch de gele trui? Of de rode? Goh, voor de witte was anders ook wel iets te zeggen… enfin… ik heb eh…. toch wel een paar dingetjes ‘gescoord’, en tegelijkertijd ook bij de dochter gescoord door ook voor haar een geweldige Meneer De Uil-hoodie mee te brengen. En hatsikidee, ze is er superblij mee!

Enfin, dit gezegd zijnde: bedtijd! En denk erom: oogjes dicht, en snaveltjes toe. Slaap lekker!

• 

• 

• 

(aja, en voor alle zekerheid: ik ben niet gesponsord hé, ik ben gewoon wat over-enthousiast! 🙂 )

Advertentie

The shoulder-zone

Vrijdagavond. Na een hectische dag op het werk (bomen water geven, plantensprinkler verzetten tussen de kruiden, waterslangen oprollen, vorken, lepels en borden tellen, een auto afwassen én toch ook nog een paar mails beantwoorden – hey… it’s a hell of a job but someone’s got to do it… 😉 ) zet ik mij – na het boodschappen doen – in de zetel.

Ik scroll wat rond, verneem dat Eddie Vedder terug bij stem is (een kleine wooohooow en joehoe en zo vanal is hier wel op zijn plaats!), lees hier en daar wat, en kom dan terecht bij de Carpool-karaoke van James Cordon. Die Carpool-karaoke, die leerde dochterlief mij ooit kennen. Want ik moest en zou van haar kijken naar de aflevering met Justin Bieber. En daarna ook die met One Direction. En ik geef toe, er zitten geweldige afleveringen tussen. Ik bleef dus kijken. Intussen hebben al heel wat artiesten aan die Carpool-karaoke meegedaan. George Michael (snif) was ooit de eerste, maar ook Elton John, Stevie Wonder, Michelle Obama, Bruno Mars, Chris Martin kwamen al in de karaoke-wagen terecht… enfin, het is een lange lijst intussen. Google of Youtube het maar een keer mocht je het niet kennen.

De laatste Carpool-karaoke is er eentje met Paul McCartney, in Liverpool. Nu kent quasi iedereen de ex-Beatle wel.  En ook bijna iedereen kent wel wat liedjes van The Beatles. Zo ook ik. Fan? Neen, maar ik kan het wel appreciëren. Appreciëren? Understatement, want ik was dus redelijk ondersteboven van dat filmke. Ik vind het ongelooflijk dat na zoveel tijd de man nog altijd zo populair is. En na het bekijken van de hele karaoke, inclusief het optreden in de pub, snap ik denk ik ook waarom. Ik ben dus gelijk wat Beatles-nummertjes gaan beluisteren. Ik kén dat ook gewoon, en kan zowat alles los meezingen. Held, echt!

Daarna ging ik weer terug naar de Carpool-karaoke. Want mensen die lol hebben in een auto, dat is gewoon plezant. Had ik de aflevering met Bruno Mars eerder gezien, ik was begot vorige week gaan kijken, daarzo in Werchter.

En zo al zappend van het ene naar het andere kwam ik ook wat dingen tegen van Tom Cruise. Ze mogen nu zeggen van die man wat ze willen, maar ik vind dat hij dus écht wel humor heeft, om aan al die onnozeliteiten mee te doen:D . Misschien is het ook gewoon mijn jeugd die mij bij mijn beoordeling parten speelt, kan allemaal best. Maakt mij verder ook niet uit eigenlijk.

Maar goed, lang (karaoke)-verhaal kort, want ik moet hoognodig ook eens gaan slapen. Iets met een Brallon lopen morgenochtend wegens voetbal morgennamiddag. Alleen ben ik nu zo opgeladen dat ik nog altijd in the shoulder-zone ben… check het filmke, vanaf 7:40 zo ongeveer … deed mij denken aan de yogales van afgelopen week, ik voelde mij toen een beetje zoals James zich hier voelt… #veegmijmaarbijelkaar #slappelach

Complimentendag

Jaja, het is weer van dat. Complimentendag. Nog even, en het is net zoals Valentijn een ‘moetje’. Maar het is natuurlijk wel een keer plezant. Maar toch houd ik veel meer van dat welgemeende onverwachte compliment waarop je efkes geen weerwoord hebt. Zoiets ongeveer. Ja, daar verras je mij mee. Hoewel ik nog altijd niet weet hoe ik ermee moet omgaan, met die complimentjes. Soms. Allez ja, meestal dan.

Dit gezegd zijnde wil ik jou ook even complimenteren omdat jij hier komt lezen. Ja, jou. Jij daar aan de andere kant van het scherm. Ja, ook jij die nooit reageert, maar waarvan ik weet dat je altijd leest. Een complimentje, omdat jij leest wat ik schrijf. Dat maakt mij blij, en meer moet dat dan weer niet zijn. Jij maakt mij blij, en ik ben blij met jou. Zo gaat dat. 🙂

 

 

 

 

IJsbloemen

Niks te melden hierzo, eigenlijk feitenlijk. Maar dan ook niets hé. Nada. Rien.

Goh ja… ik zou kunnen vertellen over die toch wel heel schone droom die ik vannacht had. Iets met … neeeheee, ik ga het niet vertellen. maar het was toch wel heel schoon. En aan mijn dromen heeft verder niemand niks natuurlijk. Plus, ik vermoed dat ik wat koorts had. Klein beetje zo. Koortsige dromen. ’t Is wat. Echt. Ik moet dat wat meer doen, op tijd naar bed. Meer kans op dromen.

En het is toch maar koud buiten. Vriezenskoud! Ha! Haha! Ja! Pfff…

Vriezenskoud en de ramen van de auto – die buitenstaat – niet afdekken, dat vraagt om krabben in de ochtend. Nu, ik zei het ooit al: eigenlijk doe ik dat wel graag, autoramen krabben. Dat is als het ijs er goed afgaat toch. Probleem is alleen dat ik te klein ben om de voorruit helemaal te kunnen krabben, dus daar loopt het al mis eigenlijk. En vanochtend was het ook wel heel erg hardnekkig ijs, dat wou er maar niet af. Maar de beloning zat hem in de staart. Letterlijk. In de achterruit dus. Een mooie zonsopgang gecombineerd met de ijsbloemetjes op mijn ruit… schoon! Vree schoon. Zie maar!

Voor de rest… neen, niks speciaals. Ik kocht in een opwelling een trui – dit keer niet eens een sporttrui – waarvan ik eigenlijk dacht dat dat niets meer voor mijn leeftijd zou zijn. Ja, je wordt ouder mama! Maar dan echt hé. Echter, alleen al het feit dat ik dat dacht, is een teken aan de wand. Dus ik kocht de trui toch maar. In het rood-oranje. Mijn kleur. Ik voel het, het wordt mijn lievelingstrui. Hij zit perfect, voelt zacht aan, en uiteindelijk… ben ik ook gewoon een trut. En op trut zijn staat geen leeftijd. Toch? 😉

Slanker lijken

Iets anders… allez ja, een bekke dan toch. Ik vond op tinternet 18 gemakkelijke trucjes om slanker te lijken.
Gemakkelijk en slanker in 1 zin, dat klinkt in mijn oren als een soort van hemeltje. Aan de slag dus maar. Een beetje optisch bedrog heeft nog nooit iemand kwaad gedaan peinsek dan zo.

• Tip 1: Tussen mensen gaan staan als er een foto genomen wordt.
  Bon: eigenlijk bedoelen ze: ga achteraan staan, dan zien ze je niet. Ik kén dat. 
• Tip 2: Een voorgevormde BH dragen voor een groter contrast tussen boezem en taille.
  Ze willen eigenlijk zeggen: maak die boezem nog wat groter met die voorgevormde cups, dan lijkt de taille smaller. Ja, zo kanniketook. 
• Tip 3: Draag een broek met hoge taille, dat zorgt voor een optisch stevigere en smallere taille en verdoezelt een buikje.
  Hahaha… sorry. BuikJE? Ik heb gewoon die hoge taille nodig omdat anders die buik over de broeksband valt. En geloof mij, dat is écht geen zicht. 
• Tip 4: Ervoor kiezen om op te trekken met vrouwen die meer wegen, om zelf slanker te lijken.
  Damn. Verkeerde vriendinnen. Hoewel… zij hebben wél de juiste vriendin. Moi! 😉
• Tip 5: met een opsteekkapsel lijk je groter én dus slanker.
  Ik zie mij al bezig, zo ’s morgens na het fietsen in de douche op het werk, met mijn schuifspelden… grote kans dat heel die opgestoken constructie binnen het kwartier of sneller helemaal instort. En wat dan? 
• Tip 6: kies een grote handtas waarmee je je buikje kan verstoppen.
  Een grote handtas, dus dat betekent meer rommel. Meer rommel is meer gewicht. Check die armspieren binnenkort! Of die deuk in de voorarm, want zo’n ding moet blijkbaar aan je arm hangen te bungelen… of als je dat in je hand houdt, dan wordt op de duur je ene arm toch langer dan je andere arm? Niet dan? 
• Tip 7: een trui met horizontale strepen doet je slanker lijken.
  Eh… waren dat geen vertikale strepen? 
• Tip 8: zware make-up gebruiken om de aandacht af te leiden van je lichaam.
  Daar loopt het dus mis. Ik moet dringend aan de make-up. Waar is die mascara, dat ik ook klonters in mijn wimpers wrijf! 
• Tip 9: Zwarte panties om de benen optisch slanker te maken.
  Benen ja, maar is er ook zoiets voor de kuiten? Want die van mij zijn ook niet optisch slanker te maken denk ik. Allez ja… niet dat ik een probleem heb met mijn kuiten, maar slank zijn die dus niet hé! 
• Tip 10: Hoge hakken voor elegante benen, en doen je slanker lijken.
  Awel hé… ik wil dat best proberen, maar ik mag niet. Want dat zou niet goed zijn voor mijn pezen en spieren om te sporten. Dus helaas en jammer en vanal. Geen slanke elegante benen voor mij. Hoewel: zou die persoon die mij dat zei mij geen elegante slanke benen gunnen? Zou het dat kunnen zijn? Ahaaaaaaaa! 
• Tip 11: Rechtop staan doet je slanker ogen.
  Een hele dag rechtstaan. Nieuwe bureau vragen aan mijne baas. Die gaat ook content zijn. Echt! 
• Tip 12: Een grote riem is perfect om je buikje wat te verdoezelen.
  Al eens proberen gaan zitten met zo’n riem rond je buik? Ah neen, dat is de fout. Ik mag helemaal niet zitten, zie tip 11. Gedoe zeg!
• Tip 13: Shapewear maakt je lichaam strak op enkele seconden tijd. Wel opletten dat je het niet te klein koopt om onflatterende welvingen te voorkomen.
  Shapewear en enkele seconden, en dat in 1 zin. Say no more! Ah, en kan dat in combinatie met tip 2 wel? Druk je dan die voorgevormde cups niet plat? Aha en aha!
• Tip 14: een wijd topje in combinatie met een skinny jeans doet je er slanker uitzien.
  Hahahaha, echt! Zie ook tip 9 en 10. Als iemand mij kan vertellen hoe ik die kuiten van mij in een skinny jeans krijg, die wint. Iets. Wat, weet ik nog niet. Maar iets! Hahaha, nog eens! 😀 
• Tip 15: zelfbruiner. Of het optisch slank maakt betwijfelt het artikeltje ook, maar je huid zou er egaler en mooi gaaf van worden.
  Zie ook tip 8. Dat is make-up. Dat heb ik niet. Dat gebruik ik niet. Laat staan dat ik dat egaal zou kunnen aanbrengen. 
• Tip 16: een oversized zonnebril om je gezicht optisch te verkleinen.
  Zo eentje waar je jezelf kan achter verstoppen mee naar iedereen kan loeren. Ik zie dat zitten! En staan ook! 😉
• Tip 17: zwarte kleren hebben een afslankend effect.
  Zwart. Ok. Ik heb een zwarte jurk. En een zwarte broek mét hoge taille (check die tip 3, zo keihard goed bezig!). En ook nog wat zwarte losse tops. Chéck ook die tip 14. Alleen die skinny lukt nog altijd niet. En eigenlijk zie ik ook nog altijd heel graag rood. Da’s mijn kleur. Maar écht hé! 
• Tip 18: beetje rare tip. Niet niets eten de dag voor een feestje.
  As if. Ik. Niet eten. Doh! Die zijn zot! Echt!

Samenvattend: vanaf nu draag ik altijd zwart mét hoge tailles, shapewear en voorgevormde BH eronder, heb ik een diva-zonnebril op, smeer ik zelfbruiner, sta ik altijd rechtop (zitten is zoooo 2017!), draag ik altijd hoge hakken, maak ik mezelf alle dagen zwaar op, inclusief klontertjes in de wimpers, stop ik mijn spullen in een grote handtas die ik vervolgens aan mijn arm en voor mijn buik draag, en steek ik mijn haar hoog op. Jaahaaa, daar gaat volk naar komen kijken! 😉

 

Lopen en hakken

Door omstandigheden kan ik momenteel niet lopen zoals ik dat gewend ben. Dus geen dinsdag- en donderdagavondtraining, helaas. Dat ik, of mijn lichaam, die beweging mist, dat voel ik. Dat voel ik heel erg. Mijn lichaam functioneert gewoon minder goed, en ik voel mij ook niet zo fantastisch. Dat dat niet alleen aan dat gebrek aan lopen te wijten is, dat weet ik uiteraard ook, maar het niet kunnen lopen draagt er zeker aan bij. Zeker nu, in een toch nogal stressvolle periode.

Dus ja… woensdag dacht ik bij thuiskomst: misschien moet ik toch maar even een klein rondje doen, onder het motto: “beter een kort rondje lopen, dan helemaal niet lopen”. Zodoende. Echter, na ongeveer anderhalve kilometer gingen mijn kuiten trekken en pijn doen. Hallooowww! Anderhalve kilometer. Ik ben intussen wel meer gewend, en de tijd dat mijn kuiten protesteerden bij 2 kilometer, die ligt intussen al wel achter mij. Dacht ik. Niet dus. Zeer deed het, en zeer bleef het doen. Even stretchen dus, en dan weer door. Daarna liep het wat beter. Evengoed nog altijd niet zo vlot als ik gewend ben dat het loopt. Het bleef lastig, het bleef moeilijk, en zelfs mijn scheenbenen gingen een beetje protesteren. Wat logisch is, als ik mijn loophouding aanpas om mijn kuiten te sparen. Ik ken intussen al wel een beetje hoe dat gaat.

Zo al lopende, was ik eens aan het overdenken wat ik de laatste dagen gedaan heb wat die pijn in de kuiten zou kunnen verklaren.  Sportief niet veel. De 15 kilometer van zaterdag zijn al lang verteerd, zondag liep ik een 5 kilometer, maandag 2×10 minuten en een eindsprintje om de 4 kilometer te halen bij het start-to-runnen met de buurvrouw, en dat is het. Niets om spierpijn van te krijgen dus. Tot mijn munt viel. Ja, mijn munt. Geen cent. Afgelopen week ging ik zo op zoek naar chocoladen centen om te bestellen op een webshop, maar ik vond ze niet. Het moeten munten zijn. Die waren er wel. Maar dit terzijde, ik wijk weer af. Die afwijking, inderdaad.

Dus, die munt die viel. Ik heb dinsdag op schoenen met een hak rondgelopen. Geen stiletto’s, ze waren amper 5 centimeter, maar gezien ik meestal op sneakers rondhuppel, is dat wel een aanzienlijk verschil. Maar ja… af en toe wil je, als vrouw zijnde, toch eens iets anders aantrekken… en dus werden dat dinsdag die schoenen met lage hak. Het toeval wil dat we net dinsdagavond nog een kleine discussie hadden over hakken. Iets met een kleine blessure en dat er op gewezen werd dat de naaldhakken die die dame droeg niet zo goed waren voor een loopster. Same old story dus, want de persoon die dat zei zei ook ooit dat heus niet alle mannen graag vrouwen op hakken zien. Waar ik overigens wel benieuwd naar ben, want ik lees in “de boekskes” toch altijd dat hakken bijdragen aan een mooier silhouet, en dat mannen dat ook weten te appreciëren. Blijkbaar niet dus. Welke man werpt daar eens zijn licht op?

De oerwoudlook

Ik had daarstraks iets gelezen over een kapseltrend. Jaja, af en toe lees ik die dingen weleens. Vooral als ze in mijn straatje passen natuurlijk.

Deze trend, dé trend van het najaar stond erbij, ging erover dat je haar gewoon niet moet stylen, dat het gewoon aan de lucht mag drogen, wat mousse erin, en dat je dan zo mee bent. Zoiets ongeveer. Ik had direct zoiets van: oew yeah, ik ben méé dit keer! Maar écht hé! Ik doe dat al jaren zo. Haar wassen, kammen (ja, toch wel), iets erin wrijven, en dan zo laten drogen. Bam! Ha! Ik ben in!

Overigens… toevallig ging het laatst nog over looks en zo vanal. We zaten op restaurant, en aan de tafel voor ons was er duidelijk een familiefeestje aan de gang. Ik vermoed de verjaardag van opa. De kleindochters hadden hun looks op elkaar afgestemd. Allemaal blond en glad gestyled. En ook allemaal met een dikke laag make-up op. Maar echt zo van het ‘als ik lach, dan breekt alles’-type. Teveel dus. Ik had het gezien, en besloten van het verder te negeren. En als je dan denkt dat mannen dat niet zien… think again! Want mijn tafelpartner, een man dus, had het duidelijk ook gezien. Jaja, hij had dat allemaal goed bekeken, en hij had er ook een mening over. Eigenlijk kwam het erop neer dat hij het allemaal maar niets vond, al dat gestylde en die make-up. Over de schoenen had hij ook weinig positiefs te melden.

En wat doe je dan, als vrouw zijnde? Inderdaad… even horen wat dan wél zijn goedkeuring kon wegdragen. En toen kwam het: de oerwoudlook, dat was wel beter. Pardon? De oerwoudlook? En wat mocht dat dan wel zijn? Want serieus… ik had er tot op dat moment nog nooit vanzeleven van gehoord! Zélfs die op 1 na beste vriend van mij, Google dus, kon er geen brood van bakken. Hij vindt het niet, hij weet niet wat het is.
Dus ja… ik drong wat aan, en na wat aarzelen kwam er dan uit dat het eigenlijk met mijn haar te maken had. Pardon? Met mijn haar? Ik weet nu uiteraard wel dat ik krullen heb, en dat die krullen hun eigen weg opdraaien. Maar ik had verdrie die dag wél mijn best gedaan om mijn krullen wat te temmen. Tsss.. het werd duidelijk maar matig geapprecieerd! Ik heb overigens maar verstandig niet verder gevraagd naar hoe die oerwoudlook zich dan verder manifesteert, want ik vermoed dat ik dan dingen zou te horen krijgen die ik misschien gewoon niet wil horen. De oerwoudlook. Hahaha…  Het klinkt natuurlijk ook erg complimenteus natuurlijk. Not! Doh!
Mannen, het is en blijft toch wel van een andere wereld zo soms eigenlijk en feitelijk.

Maar… waar ik eigenlijk naartoe wou, zo in het lang en in het breed en nogal uitgesponnen… neen, niet naar het oerwoud, ik hoorde het al iemand denken. Neeneen! Het blijkt nu dat dus IN is, die look. Die warrige bos haar die je zo laat drogen. Ze noemden het wel anders dan oerwoudlook, maar toch, ik herkende het! Alleen kan ik jammer genoeg het betreffende artikeltje niet meer terugvinden. Maar dat is niet erg. Wat telt is dat ik mee ben! Eindelijk! Helemaal! Zomaar in! Damn. Dat ik daar een man voor nodig had om dat te beseffen! 😉

Eigenlijk best wel jammer dat ik geen bucketlist heb, want dan had ik dit al kunnen afstrepen. 😉