Restart week #4

Oeps… maandagavond al, ik was al bijna vergeten te updaten. Want ja, maandag, dus ik ben langs geweest bij de Restart-coach.

Bon… het slechte nieuws is: mijn gewicht is status quo. Niets erbij, niets eraf.
maar er is ook goed nieuws: ik ben 500 gram vet kwijt, en ik heb 500 gram aan spieren gewonnen. Al dat geloop van vorige week heeft dus wél iets opgebracht.

Maar waar ligt het verder aan, dat mijn gewicht momenteel stagneert? Ik heb geen idee. Want ondanks het feit dat ik al wat andere dingen mocht eten, deed ik het niet. De reden daarvoor is simpel: ik had al boodschappen gedaan het weekend ervoor, en had dus alles al voor een hele week in huis. Ik volgde ook mooi mijn eetplan. En ok, eerlijk, ik at eigenlijk ook minder dan ik mocht. Gewoon, omdat ik onder invloed van de omstandigheden van vorige week geen honger had. En ja, goed… zaterdag liep het ook een beetje uit de hand. Niet met het eten. Eerder iets met rode wijn. Maar daar was ik na het nieuws van vorige week dan ook wel aan toe.

Daar bovenop vond mijn maag het vorige week donderdag en vrijdagavond ook het moment om in een soort van kramp te gaan. Pijn. Van te weinig te eten? Van stress? Geen idee. Maar pijnlijk was het wel. Doe daar bovenop ook nog eens een portie hoofdpijn, en het kwam allemaal in orde. Not. Hoezo binnenvetter? Ik heb geen traan gelaten bij de aankondiging van het nieuws van het ontslag. Ook daarna niet. Ik ben gewoon niet de persoon die gaat huilen omdat het even tegenzit. Ik geef toe dat ik het wel lastig had toen ik van sommige collega’s een knuffel kreeg. Ik ben uiteraard ook niet van beton, hoewel ik ooit al wel het stickertje “koud” opgeplakt gekregen heb.

Goed, het is wat het is. De plannen van het werk doorkruisen grof mijn eigen plannen, maar dit komt vast wel weer goed. Mijn lichaam gaat niet blijven in stress gaan, de rust zal wel weer terugkomen. En met de rust gaan hopelijk de kilo’s dan ook weer vliegen. Dat kan ook niet anders, gezien ik nog altijd gewoon verder doe. En het was fijn dat de Restart-coach vanochtend ook even tijd nam om even over die andere dingen te praten deze ochtend, dat heeft mij echt wel deugd gedaan.

Het wordt eigenlijk wel een beetje een heftig jaar zo. Een Restart op alle vlakken. Op eetvlak, op sportvlak, en op werkvlak. En we zijn nog maar april. Dat belooft nog! 😉

Advertentie

Chaos

Iets dat aan me vreet
Op mij getatoeërd
Het antwoord op mijn vraag
Blijft in alle talen vaag

Uit ‘Tunnels’, van Bazart inderdaad. Al had chaos ook wel gepast. Want zo voelt het in mijn hoofd en in heel mijn lijf momenteel. Chaos. Ik ben ermee opgestaan, ik ga er vast ook weer mee slapen. Het zal zijn tijd ook duren.

Ja, tuurlijk weet ik wat het is. Een beetje een samenloop van wat dingen. Dingen waarvan ik sommige niet aan mezelf durf toe te geven. Gevalletje ontkenning. Ik ben er goed in, in ontkennen. Misschien ook iets dat ik maar niet meer moet doen, er is geen reden toe.
Maar goed, soms is het niet anders. Soms is mijn hoofd wat het is. Een hoofd dat toch meer dat gevoel volgt dan ik zelf zou willen. Maar ik heb niets te willen, want het wordt voor mij bepaald. Niet door mijn hoofd, want het blijft voelen zoals het voelt.

Volgen jullie nog? Want ikzelf eigenlijk al lang niet meer. Ook weer zoiets. Dat typt er maar wat op los, en weet niet eens zelf wat ze aan het typen is. Dit is al de derde blogpost die ik start vandaag, maar ik krijg niet echt iets afgewerkt. Allemaal onvolledige verhalen. Er was er al eentje over Restart, en het falen gisteren met de wijn. Wijn ja. Ik had het karakter even niet meer om “neen” te zeggen. Ik was echt toe aan een glas wijn. En aan 2 glazen ook. Ik zal het wel uitleggen bij de coach, morgen. Overigens, kleine update: mijn lichaam vertikt het momenteel ook om af te vallen, ondanks het feit dat ik – op die paar glazen wijn van gisteren na – afgelopen week mijn eetplan foutloos gevolgd heb. Alle redenen waren goed om aan de wijn te gaan eigenlijk. Het werd in ieder geval een heel leuke avond in heel fijn gezelschap. En laat, dat ook. Time flies when you’re having fun peinsek.

Ik was ook al begonnen aan een verslag over de Brabant Wallon in Beauvechain van gisteren. Bij nader inzien denk ik dat ik er niet zoveel over te vertellen heb, behalve dan dat het nat tot op het vel en heel modderig was. Modder tot aan mijn knieën, van het soort dat er onder een koude douche niet zo goed afwast.
Blijkbaar zag ik er ook “opgezwollen” uit, al vermoed ik dat het “vriendje” (tussen aanhalingstekens ja, wie zegt dat nu tegen een vrouw? Aja, hij dus! pffff ) welke dat zei eerder “opgesmeten” bedoelde. Ook net wat ik nodig had, inderdaad. Gelukkig paste mijn nieuwe T-shirt wel. Maat large, astemblieft! Aha! En schoon, dat ook. Ik ben er in ieder geval heel erg blij mee! Het mag ook een klein beetje meezitten, zo af en toe. 😉

 

Restart week #3

Met het starten van deze wekelijkse Restart-update, besef ik plots dat ik afgelopen week geen tussentijdse Restart-update gemaakt heb. Ik vermoed dat dat komt omdat het allemaal wel lukte. Ik had geen zotte hongerklopjes, ik had geen rare goestingen… niks van dat alles.

Ja, natuurlijk heb ik nog altijd wel zin in zo’n verse (af)gebakken pistolet, brood blijft ook ontzettend lekker ruiken, maar ik kan mij bedwingen… enfin ja, buiten die ene keer vorige week dat ik toch in een stuk ciabatta beet, en er al gelijk spijt van had. En ik weet dat het er misschien over is, maar het moment dat ik erin beet overviel mij een soort van schuldgevoel, en ik heb het stuk dus maar weer uitgespuugd. Ik had dan toch de smaak in mijn mond gehad, even dan.

Waar ik geen spijt van had, dat was dat glaasje wijn. Rode wijn. Het weer was ernaar, en ik had daar gewoon heel veel zin in. Dat glaasje wijn heb ik overigens gewoon leeggedronken, niet uitgespuwd. Het moet nu ook weer niet té zot worden natuurlijk.

Maar verder… goh ja… het is een gewoonte zeker? Mijn maag is gewend geraakt aan de kleinere porties, ik heb geen honger meer, ik weet wat ik mag eten, welke combinaties mogelijk zijn. Alleen was het nu de vraag of ik nog een week in deze fase zou verder doen, of over zou gaan naar de volgende fase. Goh… zelfs al gaat het nu wel redelijk ‘smooth’, ik ben eigenlijk wel toe aan die nieuwe fase. Aan iets meer dingen te mogen eten, aan iets meer keuze hebben. Vanaf nu ga ik dus, samen met de coach, uitzoeken hoe ik mij voel als ik bepaalde zaken gegeten heb. En wat de weegschaal dan doet. Ik ben benieuwd. Al heb ik er natuurlijk nu nog niet de nodige dingen voor in huis, ik zal nog een paar daagjes moeten doordoen met alles wat ik wél in huis heb. Wat uiteraard ook geen probleem is. Maar ik kijk al wél heel erg uit naar zowat Mozzarella bijvoorbeeld. Of een olijfje. En wat crunch in de vorm van nootjes in de sla. Goh… zoveel mogelijkheden plots! Zo raar, hoe je na 3 weken van het plots zo anders ziet.

Wat de inzinkingen tijdens het lopen betreft: mijn lichaam moet zich natuurlijk ook aanpassen aan de nieuwe situatie. Aan het andere eten. Dat dat niet van de ene op de andere dag lukt, is dus eigenlijk vrij logisch. Besef ik nu. Dus ja… gewoon verder opbouwen, dat komt wel weer goed. Of dat zou het toch moeten doen.
Uiteindelijk zal het afvallen mij ook wel helpen bij het lopen. Want hoe minder kilootjes ik moet meesleuren, hoe gemakkelijker het uiteindelijk zou moeten lopen. Intussen is er toch 7 (ZEVEN ja 🙂 ) kilo minder Sandra dan 3 weken terug. Neem dat maar eens mee op je rug! 😉

Restart week #2

Zo. Week 2 van mijn Restart-programma zit erop. Vanochtend was er weer het gevreesde weegschaal-moment, maar we hebben ook dat weer overleefd. Jaja, overdrijven, het is een kunst. Dat is echt. Een kunst die ik perfect beheers overigens. Ik mag ook weleens iets kunnen hé! 😉

Maar vertel, hoe is die 2de week geweest? Wel… iets makkelijker dan de eerste week. Het hongergevoel is weg. Geen maag meer die smeekt om eten, geen maag meer die als zot rammelt omdat ze leeg is. Eh… ok, ik herfraseer, want ik heb natuurlijk nog wél een maag. Dus: mijn maag smeekt niet meer om eten, en mijn maag rammelt niet meer als zot omdat ze leeg is. Zo, dat klinkt beter.

En verder worden mijn porties ook alsmaar kleiner. Daar waar ik bij de start het gevoel had dat ik nooit genoeg gegeten had, moet ik nu af en toe al eens iets laten liggen. Zoals deze middag, ik kreeg die paar bloemkoolroosjes en tomaatjes er écht niet meer in. Heel raar is dat.

Goestingskes blijf ik echter wel nog af en toe hebben. Het is nu niet dat ik smacht naar een stuk taart of naar een koekje, maar af en toe bekruipt mij wel zo een gevoel van: en nu graag ‘iets’ met chocolade pretty please! Maar ik doe het niet. Neen. Ik blijf eraf. Omdat ik weet dat ik daarna spijt ga hebben. Spijt dat ik het niet volgehouden heb, net nu ik zo goed bezig ben. Net nu het zo goed gaat. Net nu ik toch die klik blijkbaar heb kunnen maken. De omgekeerde beweging gaat ook sneller, dus ik wil al dat harde werk van de afgelopen 2 weken ook niet teniet doen.

Momenteel gaat het zelfs zo ver dat als we ergens gevraagd worden om te eten, ik ook vraag of er voor mij iets aangepast kan zijn. Afgelopen zaterdag bijvoorbeeld waren we bij vrienden uitgenodigd om lasagne te eten. Lasagne die, eerlijk is eerlijk, er superlekker uitzag. Maar ik ben er niet aangeweest, hoewel het wel “beet”. Voor mij was er een stukje vis voorzien, en sla. En daar heb ik het bij gehouden. De aperitiefhapjes had ik al geskipped (op een paar kerstomaatjes na), en het dessert… welja, doe mij maar een koffie zonder meer.

Het enige minpuntje afgelopen week was toen het zwart werd voor mijn ogen na de jogging in Waterloo. Dat verslag volgt nog. Een échte cola lostte dat euvel op, maar het was uiteraard niet de goede manier. Volgende week dus toch nog net iets meer eten vooraleer van start te gaan op de volgende Brabant Wallon. Al dacht ik dat ik dit keer echt wel genoeg gegeten had. Maar goed, leerpuntje, we nemen het mee volgende zaterdag.

Ahja, en de cijfers dan nog: momenteel tik ik af op -5kg. 5 kilo Sandra minder alweer. Dat nieuwe tiental wat ik al meer dan 2 jaar in het vizier heb en wat ik al meer dan 20 jaar niet meer gezien heb, komt nu écht wel heel dichtbij! Reden te meer om door te gaan dus. Mijn broeken zitten overigens al wat losser. Binnenkort kan ik al die spullen waar de kaartjes nog aanhangen en die ik op de ‘averechtse groei’ gekocht heb eindelijk aantrekken. Jaja, ik weet het, ik leer het niet, om spullen te kopen die nét iets te smal zijn. Maar kijk… ze gaan van pas komen, ik weet het zeker! Hop, naar Restart week #3!

Restart. En de niet-lekkere dingen.

Ik zei het al een keer: al die lekkere dingen die je pad lijken te kruisen als je beslist hebt om wat gezonder te gaan doen en wat af te vallen, het is ongelooflijk.

Neem nu deze week. Gewoon, een paar kleine voorbeeldjes:

• Krokettenballetjes. Geen idee hoe die dingen eigenlijk heten, maar iedereen kent ze wel. Van die goudgeel gebakken balletjes. Ze zagen er lekker uit, maar ze waren dat vast niet.
• Smoutebollen. Rijd je met de fiets naar huis, staat daar ergens onderweg een smoutebollenkraam. En rieken die dingen, rieken. Maar ik denk niet dat ze lekker waren. Ik heb overigens die dag voor de eerste keer sinds lang op die route nog eens een PR gefietst, zag ik achteraf op Strava. Dient het toch nog voor iets, die geur! 😀
• Frieten. Een beetje verder, op dezelfde dag. Het frietkot dat zijn frietjes aan het voorbakken is. Voorgebakken frieten zijn slap, dus in regel ook niet lekker.
• Broodjes. Van die afbakbroodjes. Die je zelf in de oven steekt. En waarvan de geur je zo tegemoet komt als je nog maar half richting keuken bent. Maar ik denk niet dat ze lekker zijn, dat niet.
• Lasagne. Op het werk.. OK, ik eet dat daar eigenlijk nooit, maar deze week zag die er wel geweldig lekker uit. Met een krokant laagje en al. Maar de collega’s bevestigden, hij was niet lekker.

Om maar te zeggen… ik eet blijkbaar heel veel met mijn neus. Als het lekker ruikt, dan krijg ik er zin in. Had ik die smoutebollen niet geroken, dan had ik er niet aan gedacht. Idem met die frietjes en die broodjes. Broodjes. Mmm, broodjes. Maar goed… ik weet waarvoor ik het doe, mezelf… dus ik blijf eraf. Ik zal me dus maar eens gaan omkleden om wat in de regen te gaan rondhuppelen. En hopen dat dat wafelkraam daar weer niet staat iets over halfweg. Gelukkig heb ik geen geld mee op zo’n loop. Los daarvan zou het ook niet goed vallen op mijn maag vrees ik, een wafel halverwege zo al lopende… en mental note to oneself: die taart en die andere dingen die na die loop kunnen gegeten worden, die zijn bijlange zo lekker niet als die appel of die besjes die ik zelf meebreng. Aja, keuzestress… ga ik voor de appel of voor de bessen? En zo is het altijd iets zeker? 😉

Ik loop weer!

Pfoeh! Het stond al even op mijn planning, ik wou het al zo lang. Lopen. Ik heb nu mijn sportsteunzolen (al mag ik er nog niet mee lopen, dat is pas voor volgende week), ik ben aan de ontstekingsremmers, en ik heb nu toch heel veel gerust. Gerust als in zo weinig mogelijk gelopen.

Ik ben intussen wél blijven fietsen, en het wandelen heb ik intussen ook wel onder de knie. 12 kilometer op ongeveer 2 uurtjes, ik draai er mijn hand niet meer voor om. Er werd mij ook verzekerd dat ik weinig van mijn loopconditie zou kwijt zijn. Dat het lopen best nog wel zou lukken. Net omdat ik nog zoveel gewandeld had, en best ook wel pittige wandelingen gedaan had. En ik had natuurlijk ook al een keertje gelopen. Maar dat was nog niet volledig pijnloos.

In ieder geval, het moest maar eens. En vandaag was het een perfecte dag om nog eens te testen of ik dat nog wel kon, dat lopen. Een zonnige dag ook. T-shirt en capri-broek aan, en gaan. Of lopen. De eerste kilometer stapte ik voor alle zekerheid. Kwestie van opgewarmd te zijn vooraleer aan het echte werk te beginnen. Maar toen kwam toch het moment waarop er beslist moest worden van te gaan lopen. Zou ik, zou ik niet… ik zou. Ik was, alweer, vergeten hoe lastig die eerste honderden meters zijn. Tempo zoeken, ademhaling controleren. Het leek wel alsof ik het niet meer kon. Tot ik plots, goed 500 meter verder, opeens de cadans weer te pakken had, zowel qua looptempo als qua ademhaling. Kilometer 1 tikte mooi af, kilometer 2 ook. Mijn kuiten gingen wel weer wat protesteren met al die zottigheid die ik volgens hen aan het doen was. Maar ik weet dat ook dit kwestie van even doorbijten is. En zo ging het toch vlotjes door naar kilometer 3, 4, en zelfs 5.

Ik liep er zelf wat van te kijken. Na zoveel weken rust, na zoveel weken niet-lopen, liep ik toch wel vlotjes een goede 5 kilometer. Daarna vond ik het wel welletjes geweest. Om na goed 400 meter stappen toch weer te gaan lopen omdat ik eigenlijk niet moe was. Ik verbaas soms ook wel mezelf. 5 kilometer lopen, een stukje stappen, en dan zondermeer opnieuw aan het lopen gaan. Ik moest even terugdenken aan de tijd dat ik startte met lopen met de coach. Elke keer zij zei “en nu gaan we een stukje lopen”, schoot ik ei-zo-na in paniek omdat we gingen lopen. Wat een wereld van verschil toen tegen nu zeg.

Enfin, lang loopverhaal kort: van de 10 kilometer liep ik in totaal een kilometer of 7. Voor een eerste training na zo lang niet gelopen te hebben, kan dat al wel tellen. Nog belangrijker eigenlijk is dat het pijnloze kilometers waren. En dat ik ervan genoten heb. Gewoon, lopen omdat ik dat kan, lopen omdat ik dat leuk vind. Dergelijke loopavondjes mogen er nog veel komen!

Dus ja: Ik ben een content mens. Ik heb gelopen. 7 kilometer nog wel! Begot! Zaterdag mag ik dan ook nog eens gaan rondhupsen in het mooie Zoniënwoud en in het Domein van Solvay gedurende 12,7 kilometer. Ik heb besloten dat ik daar keihard van ga genieten. Want nu ik weer weet hoe het voelt om niet te kunnen lopen, voelt het toch als een soort van cadeautje om het weer pijnloos te kunnen. Vanaf nu wordt het echt lopen om te genieten. En dat de laatsten daarom de eersten zullen zijn! 😉

Restart week #1

Zo. Week 1 van mijn Restart zit erop. Was het gemakkelijk? Eh… neen dus. Ik heb op mijn tandvlees gezeten, ik heb op mijn tanden moeten bijten, ik ben de muren net niet opgelopen van de (ingebeelde?) honger, ik had goesting in allemaal dingen die ik natuurlijk net niet mag eten… enfin, de meeste mensen kennen het wel denk ik. Zie ook mijn tussentijdse update. 

En vandaag was het dan weegdag. Spannend. Ik wist wel dat er wat af was, maar wat dat op de professionele weegschaal zou geven, dat was een vraagteken. Dus ik vanochtend toch wel met een klein hartje richting coach. Om daar gelijk al de weegschaal op gedirigeerd te worden. Of wat had u anders gedacht?

Ik weet eigenlijk niet of ik nu spanning moet opbouwen of het maar gewoon in de groep moet gooien. U wilt eigenlijk vast ook wel weten waar dat katerige gevoel vandaan kwam, zaterdagochtend. Awel… de Pepsi Max dus. Na 5 dagen van gezond eten en goed bewegen, dronk ik ‘ne Max’. Uit goesting, en ook omdat er iemand jarig was. Ik kon al niet proosten met een glas wijn (zucht, eerlijk? Dat mis ik wel af en toe, een lekker glas wijn bij het eten), dus koos ik voor cola.

Maar dat was misschien niet de allerbeste keuze voor mijn lichaam dat aan het afkicken was van zoet en suiker. Want in die Max zit natuurlijk zoetmiddel. Ik hoef het blijkbaar niet verder te zoeken. Weer iets geleerd, en die fout gaan we deze week dus niet meer maken.
Ik miste nog wel wat dingen overigens. Nu ja, ‘missen’ is relatief natuurlijk, maar ik eet gewoon heel graag brood. Zo’n pistolet op zaterdag- of zondagochtend, dat bijt wel dat ik dat nu niet mag. Dat glaasje wijn, daar had ik het al over. En dan die taart hé, die beet mij ook wel. Of het aperitiefje op zondagnamiddag op het terras. Hmz…
Maar goed, het is wat het is. Of niet is eigenlijk.

Verder had ik het allemaal wel best ok gedaan blijkbaar. Dat bleek ook uit de cijfers op de weegschaal. Jaja, ik ga er eindelijk toe komen. Ik ben dus op 1 week tijd zomaar liefst 3 kg vet kwijt! Jeps! Vet! En ja, dat weet ik zeker, want mijn spiermassa is een beetje toegenomen. En mijn broek zit dus ook écht al losser. Die lange wandelingen, die stukken lopen en dat fietsen, dat brengt dus op.

Op nu dus naar een volgende goede week. Ik zag er een beetje tegenop, maar nu ik de resultaten zie (én voel) heb ik weer moed. Moed om er weer volop voor te gaan. Ik koos er uiteindelijk ook zelf voor, en het werkt blijkbaar. Plus ook… als het binnenkort zomer is, en iedereen weer in leuke zomerkleren loopt te flaneren, ga ik spijt hebben dat ik nu niet doorgezet heb. En uiteindelijk: een paar weekjes mezelf wat dingen ontzeggen, zo erg is dat toch niet? Op dus naar Restart week 2! (want ik ben het waard *vette knipoog* ) .

 

 

 

Brabant Wallon: Chaumont-Gistoux

Bon, nadat we verstek moesten laten gaan voor de vorige wedstrijd van “den Brabant Wallon“, stonden we zaterdag toch weer in de startblokken. Dit keer was het allemaal te doen in Chaumont-Gistoux.

Dat is nadat ik een lichte paniekaanval had onderdrukt. Want intussen was ik goed 5 dagen aan het Restarten, en werd ik die ochtend wakker met een nogal katerig gevoel. Nu was ik op vrijdagavond wel naar een concert geweest, maar het was én niet laat geweest, én ik had enkel Pepsi Max gedronken (intussen weet ik wel dat dat de boosdoener was 🙂 ). En honger, dat ook. Veel honger. Ik vreesde al een beetje voor mijn 12 kilometer die namiddag. Ik heb ooit nog eens een hongerkloppeke onderweg gekregen, en dan is het lastig lopen. Laat staan leeg starten… dan wordt het helemaal niks. Dat wou ik zaterdag ten allen prijze vermijden, dus toch maar even de coach gecontacteerd.

En zie, met wat tips én een extraatje in de vorm van een sneetje brood meer en een grote kom verse groentensoep, stond ik toch aan de start. Een start in schitterend weer overigens. Een start die ik toch maar verstandig met ‘les marcheurs’ nam, want iets zei mij dat lopen niet zo’n fantastisch idee zou zijn, ondanks de tips. Ken jezelf en je lichaam heet dat dan.

Maar meedoen, dat was wél een geweldig idee. Want wat was het weer een supermooi parcours. Alsof we ergens in het buitenland op vakantie waren. Supermooie vergezichten, mooie velden, prachtige dreven. En ik overdrijf niet neen. Nu… het was wel vermoeiend in dat buitenland,  want voor die vergezichten moet je natuurlijk wel iets over hebben. Iets in de vorm van bergopjes.

En daar was ik wel blij dat ik voor het stappen had gekozen. Want de 2de helling, daar zat er precies pap in mijn benen. Iemand die met mij meestapte zei wel dat hij dan niet met mij wou gaan stappen als ik géén pap in mijn benen had, want dat het stappen nu al aan een behoorlijk hoog tempo was. Mooi compliment. Misschien moet ik toch maar die wandelclub overwegen? Hoewel… ik heb wel een paar stukken gelopen. Gewoon, om een keertje te lopen, en ook omdat de weggeltjes soms ook net te smal waren voor 2 personen. Ik wil ook niet in de weg lopen, dus leek het mij verstandiger om af en toe die smalle stukken én de stukken bergaf te lopen. Bergaf lopen is overigens nog altijd super plezant! Plus… omdat ik toch niet meedeed met de wedstrijd zelf, en dus niet de hele afstand liep, kon ik die paar keer dat ik liep meelopen aan het tempo van de mensen die toen passeerden. Dat is een paar kilometer per uur sneller dan ik normaal loop. Dus ja… nog nooit zo snel gelopen! 🙂 Maar plezant, dat wel! En die goesting om te lopen, die blijft er toch ook wel. Ik loop trouwens met pozen zo snel dat ik bijna het fotokader uitloop! Faut-le-faire, toch? 😉

(c) Laurent Saublens

Het was dus weer ne schone, het was goed weer en ik was in goed gezelschap. Wat moet een mens nog meer hebben eigenlijk?
Eh.. een stuk taart aan de finish misschien? Eerlijk… nu ik geen taart mag eten (ik heb nog nooit taart gegeten na een BW), zag die taart er geweldig lekker uit! Maar goed… dat komt wel weer. Ooit. Net zoals dat lopen. En vermoedelijk, eens ik terug taart zal mogen eten, ga ik er geen goesting in hebben. En zo is het altijd wat. Toch?

Aja, klein detail: je moet op zo’n Brabant Wallon niet snel lopen om te winnen. Ik won met de tombola een Magnum Duvel + 2 glazen. Ze blijft nog efkes goed, die fles. Gelukkig maar, want als ik die nu zou leegdrinken, dan zou ik geDuveld zijn vrees ik. 😀

Restart, tussentijdse update W1

3 dagen aan het Restarten. Hoe gaat het ermee?

Misschien is dat een vraag die mij gesteld moet worden nadat ik gegeten heb. 😀
Want eerlijk, ik heb niet echt een geweldige voormiddag achter de rug. Qua hongergevoel dan. Ik heb een dag vrijaf, en een dag thuis is toch altijd net iets lastiger dan een dag op kantoor. Dat, plus dat ik als ontbijt de ‘crackers’ uitprobeerde. Maar, en misschien zit het in mijn hoofd, ik heb daar dus totaal niet mee gegeten. Het hongergevoel gaat niet weg, en ik vermoed dat dat deels komt omdat ik in mijn hoofd heb dat dat mijn maag niet vult. Niet goed dus. Ik ben – gelukkig – wel zo koppig om verder alle lekkers in huis te negeren. En de strijk is ook weer gedaan. Kwestie van de gedachten te verzetten.

Maar dit ochtenddipje daargelaten gaat het voor de rest wel goed. Mijn maag moet natuurlijk wennen aan de kleinere porties, want eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik vorige week nog even goed mijn best gedaan heb met alles: ik heb frietjes gegeten, en pizza, en kroketjes, en tapas, en en en… logisch dus dat dat lichaam moet wennen aan al dat gezonds deze week.

Het was ook lang geleden dat ik nog zoveel gekookt had. De tijd die koken momenteel in beslag neemt is zowat verdubbeld. Overigens zit die tijd niet in het koken zelf, bedenk ik mij al typende, maar eerder in het snijden van groenten. Massa’s, maar dan ook massa’s groenten heb ik de indruk! Courgetten, paprika, witlof, tomaten, lente-uitjes, ajuin, bloemkool, sla, wortelen… er is hier al het een en ander versneden geweest deze week. Het zijn dan ook geen 1-persoonporties, want ik doe niet aan apart koken voor mezelf. Neen, de rest van het gezin eet gewoon mee, maar zij krijgen uiteraard wel wat extra erbij. Extra als pasta, rijst en van die dingen.

Ik heb ook ontdekt dat een schema er is om om te gooien. Een ovenschotel maken na het werk en diezelfde dag ook nog een afspraak om 19u… dat werkt dus niet. Omgekeerd ook niet: een ovenschotel in de oven staan hebben en plots beseffen dat je, door alle kookdrukte door, een afspraak vergeten bent. Of bijna vergeten. Ik vrees dat ik gewoon te chaotisch ben voor lijstjes, maar ik vul toch netjes aan wat het dan wél geworden is. En ik blijf het ook allemaal wel correct doen, dat wel. Ik veroorloof mezelf geen zijstapjes, geen gefreewheel. Dat maxipack Maltesers dat dochterlief gisteren kocht (“jammer dat je dat nu niet mag eten hé mama”), dat doet mij helemaal niks. Maar niks hé!

Ik probeer mij ook te organiseren om het op het werk ook allemaal goed te doen. Dat resulteert vooral in heel veel potjes die ik ‘moet’ meenemen. En lieve appeltjes, die ook. 🙂 (je moet ook lief zijn tegen jezelf natuurlijk. 😉 )

Het is ook eigenlijk ongelooflijk hoeveel er over eten gepraat wordt op social media. Ik heb al een aantal pagina’s ge-un-liked, maar ik vrees dat ik ze nog lang niet allemaal hebt. Maar het ruimt wel lekker op zo. 🙂

En heeft dat nu al iets opgebracht? Ja hoor… tuurlijk wel. Anders zou ik ook zo volhardend niet zijn denk ik. Mijn weegschaal gaf vanochtend 2 kilo (TWEE!) minder aan dan maandagochtend. Ja, dat is superveel op korte tijd. Ik weet het. Maar ik veronderstel dat dit even het shockeffect is van het overschakelen van ‘alles mag en kan’ naar het strikte Restart-regime. Dus dat komt wel goed. En ik heb overschot genoeg, het is ook de bedoeling dat het eraf gaat natuurlijk.

Bon… dit gezegd zijnde, ik ga maar eens eten. 😉

Restart, het begin

Zo! Na de start komt dan het begin. Hoe ik de blogjes hierna ga noemen, dat weet ik nog niet precies, maar een ‘vervolg’ komt er alleszins. Want ik ben nu de tweede keer naar de coach geweest, en mijn ‘eetplan’ voor volgende week is – op een paar puntjes na – goedgekeurd.

Mijn boodschappenlijstje is ook al gemaakt, nu nog enkel die boodschappen halen en dan voorbereiden. Zondag wordt kookdag, nadat het eerst fietsdag is natuurlijk. Dus voormiddag fietsen, namiddag koken. Spaghettisaus om te eten zonder spaghetti 😀 , groentensaus om te eten bij vis, en dan nog wat kip bakken en van die dingen. Kwestie van volgende week geen excuus te hebben om het niet goed te doen.

Maar wat mag ik nu eten? Wel, simpel: gezonde dingen. Veel groenten, heel veel groenten, magere groentensoep, mager vlees (kip, kalkoen, die dingen), vis, garnalen… eigenlijk, allemaal dingen waarvan we wel weten dat ze goed zijn. Maar: géén koolhydraten. Op 2 sneetjes essenenbrood na.

Maar eerlijk? Toen ik afgelopen maandag de eerste keer naar de coach was geweest, was ik daarna wel een beetje in paniek. Want plots leek het mij een hongerdieet. Het leek mij alsof ik quasi niets mocht eten. Want ja, ik heb een lijstje met dingen die ik de komende weken wel mag eten, maar ik heb ook een lijstje met dingen die ik niet mag eten.  En vooral dat tweede lijstje stak mij.  Want al die dingen die daarop staan, die leken mij plots super aantrekkelijk. En lekker! En onontbeerlijk. Een banaan! Ik eet zo graag bananen, en nu mag ik geen bananen! Dat idee dus! Ergens zit er diep in mij een klein Sandraatje dat altijd net dat wilt doen wat niet mag. ’t Zou stom zijn, ik weet het. Want ik wil zoooooo graaahaaag…. inderdaad. Dus dat kleine Sandraatje, dat gaat zich toch even koest moeten houden, en er zich bij neerleggen dat het dit keer toch anders zal zijn.

Dinsdag ging ik dus maar lezen. Lezen in het boek, lezen en begrijpen waarom ik sommige dingen wel en andere dingen weer niet mag eten. Toen ik dan gisteren mijn schema opmaakte voor volgende week (wat overigens niet zomaar 1-2-3 lukte) , was ik er al geruster in. Ik mag best wel genoeg eten. Maar…anders. Anders dan ik momenteel gewend ben. Anders als in: magerder en gezonder. En strikt, dat ook. Maar, nog belangrijker eigenlijk: door ermee bezig te zijn, door te weten wat ik allemaal mag eten (best veel, want ik mag tussendoor ook nog kerstomaatjes, en stukjes wortel, en en en… ) zie ik het helemaal zitten! Nu nog wel. Want nu steek ik dat koekje uiteraard nog wél in mijn mond. En drink ik nog een glaasje wijn. En ga ik nog een keertje frietjes eten.

Maar daarna, daarna is het echt van dattum! Ik ga ervoor! Met een offiële startdatum en al, te weten maandag 6 maart! Dat is nu volgende maandag al. Iew! Maar het zal een memorabele worden, die zesde van de derde maand tweeduuzendtseventien.
Want net die maandag krijg ik ook mijn sportsteunzooltjes, en net die maandag start ik ook met de ontstekingsremmers! Intussen ben ik ook gestart met de spierversterkende oefeningen afgelopen dinsdag (en loop ik vandaag heel ‘auwig’ rond, want mijn armspieren doen pijn, en mijn buikspieren ook, en in mijn billen, daar zitten dus ook spieren! )
Maar binnen een paar weken leef ik misschien wel in ‘a whole new world’. Speaking of, ik knal het hier gewoon op. Een beetje Disney heeft nog nooit iemand kwaad gedaan. Toch? 😉