Chaos

Iets dat aan me vreet
Op mij getatoeërd
Het antwoord op mijn vraag
Blijft in alle talen vaag

Uit ‘Tunnels’, van Bazart inderdaad. Al had chaos ook wel gepast. Want zo voelt het in mijn hoofd en in heel mijn lijf momenteel. Chaos. Ik ben ermee opgestaan, ik ga er vast ook weer mee slapen. Het zal zijn tijd ook duren.

Ja, tuurlijk weet ik wat het is. Een beetje een samenloop van wat dingen. Dingen waarvan ik sommige niet aan mezelf durf toe te geven. Gevalletje ontkenning. Ik ben er goed in, in ontkennen. Misschien ook iets dat ik maar niet meer moet doen, er is geen reden toe.
Maar goed, soms is het niet anders. Soms is mijn hoofd wat het is. Een hoofd dat toch meer dat gevoel volgt dan ik zelf zou willen. Maar ik heb niets te willen, want het wordt voor mij bepaald. Niet door mijn hoofd, want het blijft voelen zoals het voelt.

Volgen jullie nog? Want ikzelf eigenlijk al lang niet meer. Ook weer zoiets. Dat typt er maar wat op los, en weet niet eens zelf wat ze aan het typen is. Dit is al de derde blogpost die ik start vandaag, maar ik krijg niet echt iets afgewerkt. Allemaal onvolledige verhalen. Er was er al eentje over Restart, en het falen gisteren met de wijn. Wijn ja. Ik had het karakter even niet meer om “neen” te zeggen. Ik was echt toe aan een glas wijn. En aan 2 glazen ook. Ik zal het wel uitleggen bij de coach, morgen. Overigens, kleine update: mijn lichaam vertikt het momenteel ook om af te vallen, ondanks het feit dat ik – op die paar glazen wijn van gisteren na – afgelopen week mijn eetplan foutloos gevolgd heb. Alle redenen waren goed om aan de wijn te gaan eigenlijk. Het werd in ieder geval een heel leuke avond in heel fijn gezelschap. En laat, dat ook. Time flies when you’re having fun peinsek.

Ik was ook al begonnen aan een verslag over de Brabant Wallon in Beauvechain van gisteren. Bij nader inzien denk ik dat ik er niet zoveel over te vertellen heb, behalve dan dat het nat tot op het vel en heel modderig was. Modder tot aan mijn knieën, van het soort dat er onder een koude douche niet zo goed afwast.
Blijkbaar zag ik er ook “opgezwollen” uit, al vermoed ik dat het “vriendje” (tussen aanhalingstekens ja, wie zegt dat nu tegen een vrouw? Aja, hij dus! pffff ) welke dat zei eerder “opgesmeten” bedoelde. Ook net wat ik nodig had, inderdaad. Gelukkig paste mijn nieuwe T-shirt wel. Maat large, astemblieft! Aha! En schoon, dat ook. Ik ben er in ieder geval heel erg blij mee! Het mag ook een klein beetje meezitten, zo af en toe. 😉

 

Advertentie

Restart week #2

Zo. Week 2 van mijn Restart-programma zit erop. Vanochtend was er weer het gevreesde weegschaal-moment, maar we hebben ook dat weer overleefd. Jaja, overdrijven, het is een kunst. Dat is echt. Een kunst die ik perfect beheers overigens. Ik mag ook weleens iets kunnen hé! 😉

Maar vertel, hoe is die 2de week geweest? Wel… iets makkelijker dan de eerste week. Het hongergevoel is weg. Geen maag meer die smeekt om eten, geen maag meer die als zot rammelt omdat ze leeg is. Eh… ok, ik herfraseer, want ik heb natuurlijk nog wél een maag. Dus: mijn maag smeekt niet meer om eten, en mijn maag rammelt niet meer als zot omdat ze leeg is. Zo, dat klinkt beter.

En verder worden mijn porties ook alsmaar kleiner. Daar waar ik bij de start het gevoel had dat ik nooit genoeg gegeten had, moet ik nu af en toe al eens iets laten liggen. Zoals deze middag, ik kreeg die paar bloemkoolroosjes en tomaatjes er écht niet meer in. Heel raar is dat.

Goestingskes blijf ik echter wel nog af en toe hebben. Het is nu niet dat ik smacht naar een stuk taart of naar een koekje, maar af en toe bekruipt mij wel zo een gevoel van: en nu graag ‘iets’ met chocolade pretty please! Maar ik doe het niet. Neen. Ik blijf eraf. Omdat ik weet dat ik daarna spijt ga hebben. Spijt dat ik het niet volgehouden heb, net nu ik zo goed bezig ben. Net nu het zo goed gaat. Net nu ik toch die klik blijkbaar heb kunnen maken. De omgekeerde beweging gaat ook sneller, dus ik wil al dat harde werk van de afgelopen 2 weken ook niet teniet doen.

Momenteel gaat het zelfs zo ver dat als we ergens gevraagd worden om te eten, ik ook vraag of er voor mij iets aangepast kan zijn. Afgelopen zaterdag bijvoorbeeld waren we bij vrienden uitgenodigd om lasagne te eten. Lasagne die, eerlijk is eerlijk, er superlekker uitzag. Maar ik ben er niet aangeweest, hoewel het wel “beet”. Voor mij was er een stukje vis voorzien, en sla. En daar heb ik het bij gehouden. De aperitiefhapjes had ik al geskipped (op een paar kerstomaatjes na), en het dessert… welja, doe mij maar een koffie zonder meer.

Het enige minpuntje afgelopen week was toen het zwart werd voor mijn ogen na de jogging in Waterloo. Dat verslag volgt nog. Een échte cola lostte dat euvel op, maar het was uiteraard niet de goede manier. Volgende week dus toch nog net iets meer eten vooraleer van start te gaan op de volgende Brabant Wallon. Al dacht ik dat ik dit keer echt wel genoeg gegeten had. Maar goed, leerpuntje, we nemen het mee volgende zaterdag.

Ahja, en de cijfers dan nog: momenteel tik ik af op -5kg. 5 kilo Sandra minder alweer. Dat nieuwe tiental wat ik al meer dan 2 jaar in het vizier heb en wat ik al meer dan 20 jaar niet meer gezien heb, komt nu écht wel heel dichtbij! Reden te meer om door te gaan dus. Mijn broeken zitten overigens al wat losser. Binnenkort kan ik al die spullen waar de kaartjes nog aanhangen en die ik op de ‘averechtse groei’ gekocht heb eindelijk aantrekken. Jaja, ik weet het, ik leer het niet, om spullen te kopen die nét iets te smal zijn. Maar kijk… ze gaan van pas komen, ik weet het zeker! Hop, naar Restart week #3!

Valentijn anno 2017

Ik eindigde 1 van mijn vorige blogposts met een strip van Snoopy en Charlie Brown die lagen te wachten op Valentijnspost. Bon. Be carefull what you wish for, zeggen “ze” weleens. Die “ze”, awel, die hebben alweer gelijk. Want ik heb dus Valentijnspost gekregen. Alleen niet het soort wat ik had willen krijgen. Een kleine bloemlezing:

• een mooie sjaal geeft elke outfit een romantisch tintje, of je hem nu in je haar of rond je hals draagt of aan je handtas hangt.
• Houten hart te koop, voor uw Valentijn of Valentine
• Hallo, ik ben Dr. Valentijn. Hoe ga jij jouw valentijn op 14 februari verrassen? Ik geef je graag advies. Doe daarom nu de love test en maak ook nog eens kans op 1 van de 5 diners t.w.v. € 100,-!
• Deze kriekentaartjes kan iedereen maken. Echt waar! Ook al heb je geen bakvingers, dit is zo een taart die altijd lukt. Een ideetje voor Valentijn?
• Wil je je geliefde eens iets anders cadeau geven deze Valentijnsdag? Bestel dan een cadeaubon voor een leuke workshop! Wij zorgen voor een extra romantische verpakking. Bestel je bon via deze link…
• Valentijn in zicht… Nog geen cadeau gevonden om je liefste te verrassen? Geen paniek: wij hebben enkele originele ideeën voor jou.
• Happy Single? Geen Valentijn voor jou? Waarom zou je jezelf geen pleziertje doen met één van onze cadeautips.

Tot zover. Ik ben geabonneerd op de verkeerde maillijsten denk ik. Ik heb mij intussen al overal uitgeschreven. De rode draad door al deze berichten is eigenlijk: Koop! Koop bij ons! Koop koop koop! Zeiden we al koop?

Bah! Als dit de enige Valentijnsmails zijn die ik dit jaar ontvang (en dat zullen ze inderdaad wel zijn 😀 ) dan hoeft het niet voor mij. Serieus, niet!

Vorig jaar had ik nog geprutteld over dat Valentijnsgedoe, en dat dat allemaal zo gemakkelijk niet is. ’t Is niet dat ik daar niet meer achtersta. Want uiteraard wil ik weleens verrast worden, uiteraard wil ik weleens cadeautjes krijgen. Het is niet omdat ik pretendeer dat ik niet zo romantisch ben, dat dat ook heel letterlijk moet genomen worden. Maar als ik er zo eens verder over nadenk, dan hoeft die commerciële bullshit voor mij ook weer niet.

Nee, ik denk dat ik het dit jaar maar eens anders aanpak. Ik ga mezelf eens graag zien. Ik ben toch nog altijd de belangrijkste persoon in mijn leven, toch? Daarom: morgen eerst maar eens naar het werk fietsen. Daarna werken. En dan weer terugfietsen. Om vervolgens andere sportkleren aan te trekken, en richting training te gaan. Ik hoop stiekem een klein stukje pijnloos te kunnen lopen, dat zou voor mij morgen mijn dag helemaal af maken! Of zoals een collega het vorige week zei, toen ik blij als een kind zei dat ik een impulsaankoop van sportkleren gedaan had: “boeiend leven heb jij toch”. *grijns* Er zit dus niet anders op dan mezelf in die saaiheid te gaan bevestigen. Ik zoek er enkel nog een soundtrack bij. Suggesties zijn overigens welkom. Al heb ik er zelf toch ook al eentje.

Dus ja, ik ga dat geweldig goed doen, morgen, dat mezelf graag zien. Dat weet ik nu al. Al voel ik mij wél aangesproken door Charlie Brown. Little? En red-haired? Jaaaaaahaaaaa, that’s me! 😀

 

A perfect day

Er zijn van die dagen… van die wondermooie dagen. Gisteren was het zo’n dag.
Ik had een feestje georganiseerd, thuis.  Vrijdagavond had ik mij dan ook al luidkeels meebrullend met wat muziek in de keuken teruggetrokken.  Heel af en toe kreeg ik wat klachten uit de living “of die muziek nu écht zo luid moest”, maar soms moet de muziek inderdaad écht zo luid!  Ik heb trouwens ook ontdekt dat sommige CD’s net niet lang genoeg duren om 4 kilo stoofvlees te maken.
Ik heb wél ontdekt dat wat uptempo nummers geweldig werken bij het ballekes rollen. “I just can’t get enough” zal nooit meer hetzelfde klinken! Overigens… die Dave van DM, die ziet er tegenwoordig toch ook wel veel beter uit dan “toens”, merk ik nu. Wat een zeepsmoeleke zeg! 😀

Alles geraakte klaar zo in die avondlijke uurtjes, dus ik vond dat ik best goed bezig was. Dat ik op zaterdag nog een hoop op te ruimen had, en nog moest stofzuigen en dweilen en toestanden, dat was maar een kleine hobbel op de weg. Iets als een molshoop die je al lopende over moet. Kuch. Dacht ik. Dat van die molshopen, dat zegt “men” mij ook altijd als ik aan het lopen ben en bergop moet. Meestal blijken die dan ook altijd lastiger dan een molshoop.  En kijk, hier komt het, ik weet dat er mensen zijn die er al op zaten te wachten: ik ga – tadaaaaa – nog eens kaderen. Kaderen ja, want momenteel worden er hier nieuwe ramen gestoken. Boven, beneden, overal. Zo’n raam uitbreken, dat gaat niet helemaal stofvrij. Dus ja… er lag overal wel vuil, steentjes, stof. Blegh. Het duurde dus toch wel langer dan even voor alles min of meer stofvrij was. Stofvrij als in: als ik ’s nachts op blote voeten naar de badkamer ga, stap ik tenminste niet op een steentje om vervolgens kajietend mijn weg verder te zetten. Zoiets. True story overigens, dat was vrijdagnacht.

Goed… terug naar het feestje. Er moesten ook nog hapjes gemaakt worden. Dat was ik aan mezelf verplicht, en ik had er ook net iets teveel reclame voor gemaakt, na mijn workshop van vorige week. Ja, soms moet ik écht eens leren van mijn mond te houden. Gelukkig heb ik wel vriendinnen die klaar stonden om te komen helpen. Vriendinnen die zelfs samen met mijn dochter hapjes maakten opdat ik, heel belangrijk, een afspeellijstje voor mijn iPod kon maken zodat er ’s avonds toch wat muziek zou zijn. Ja, ik weet het, ik ben erg. Zo soms. Heel af en toe.

Een half uurtje voor het feestje begon waaide er nog een andere vriendin binnen, ook om hapjes te maken. En de allerlaatste die toekwam had – inderdaad – ook spullen mee om hapjes te maken. Ik weet het niet zo goed. Ofwel heb ik gewoon supervriendinnen die dit graag doen, ofwel is het geloof in mijn kookkunsten toch niet zo groot. Ik laat het in het midden! 😀

Dus ja… terwijl ik dacht dat ik alles geweldig onder controle had… hapjes klaar, tafel klaar, fris gedouchet en vanal… bleek plots dat mijn jurk stuk was. Stuk als in een gaatje erin. Stuk als in een gaatje dat ook groter werd. Aja, want ik wist dat daar een gat zat, dus dan moet ik daaraan prullen. Hoe dat gaatje er kwam, geen idee! Maar de jurk aanhouden was dus geen optie. En dus ik moest een plan B. En Ik had geen plan B. Paniek! Wat nu aantrekken? Dit was niet voorzien! De ene jurk kon niet, want ik had er niet de goede kleur kousen voor onder. Daarbij, dan moest ik mij nog helemaal herkleden. En die andere jurk… goh… die had ik in een opwelling gekocht, in zo’n “tegen dat ik nog eens 5 kilo afgevallen ben”-opwelling. Zou ik, zou ik niet. Twijfels, twijfels. Toch maar aangetrokken. Er moest een top onder. Een top die ik niet vond. Die met kant was erover, het moest iets simpeler zijn. Enfin, op de duur geraakte ik dan toch aangekleed, maar de helft van de gasten was er al! Tot zover mijn geweldige organisatie, te laat op mijn eigen feestje!

Maar we hadden dus een aperitiefmoment van een paar uurtjes. Met heel veel hapjes. Met heel veel lekkere hapjes. Waar ik vergeten ben foto’s van te nemen, besef ik nu zo plots. Maar ze waren er dus wél!

Daarna werd het even puzzelen om aan tafel te gaan, maar uiteindelijk geraakte iedereen toch gezeten. Over puzzelen gesproken.. ik kreeg ook nog een puzzeltje. Ik mocht om de zoveel tijd een envelopje openmaken met een tip in. Een tip die uiteindelijk zou leiden (lijden? 😀  ) naar een verrassing! Goh, die tips, dat is wat geweest. Ik heb ermee dubbel gelegen, we hebben er met zeker wel 6 mensen tegelijkertijd naar gekeken. Het kwam maar niet. Ten bewijze…

Enfin, op de duur leken alle tips naar een film te wijzen. Een film waar we op een zomerse avond afgelopen augustus in Duitsland al heelder verhalen over gehoord hadden. Ik heb de film nu dus ook. Ik ben benieuwd. Het is in ieder geval eentje van David Lynch. We zullen zien. Op kerstavond. Want zo hoort dat blijkbaar, met deze film. 😀

We sloten af met dessertjes die alweer liefdevol klaargemaakt waren door mijn vriendinnetjes! Zei ik al dat ik ze super vind? En neen, meliger dan dit wordt het nooit meer! 😉

In ieder geval… het was een ontzettend leuke, warme dag. Ik schreef het op Facebook ook al, ergens vannacht:”Lou Reed, die wist duidelijk niet hoe de dingen gaan. Die ‘perfect day’, die spendeer je niet zomaar ‘with you’. Sorry voor de ‘you’ in het lied. Want inderdaad… Die ‘perfect day’, die spendeer je met de leukste vrienden ooit. En het was echt ‘a perfect day’. Gevuld met heel veel gelach, gevuld met heel veel vriendschap, gevuld met alles wat mijn hartje maar kon wensen!
Dikke dankjewel aan eenieder die er ‘live’ bij was, en dikke dankjewel aan iedereen die aan mij dacht en mij verjaardagswensen stuurde! Mijn 46e verjaardag is er eentje waar ik met een hele grote glimlach op terugkijk. xxx ”

En zo is het maar net.

NB: onderstaande foto is erg bedrieglijk. Het ziet er liefelijk uit, die kussende visjes. Maar ze kunnen de dag erna verdorie erg venijnig uit de hoek komen! Volgens mij zijn het gewoon piranha’s!

30kg geleden was het gemakkelijker…

Zo heel af en toe, echt heel soms, denk ik bij mezelf: “Het leven was soms toch een stuk gemakkelijker toen ik zwaarder was.”  Hoezo? En wat voor kul ik nu weer allemaal zit uit te kramen? Awel hé… ik zal dat een keer haarfijn expliqueren zie….
Tegenwoordig koop ik wat meer kleren. Omdat ik nu eenmaal ook in leukere spullen pas, zo de laatste tijd. Maar bij dat kleren kopen, daar komt best wel wat bij kijken zo. Echt, dingen die ik nooit voor mogelijk had gehouden!

Vroeger, als in de Sandra +30kg, had ik niet zoveel keuze. En toen vond ik dat dramatisch. Dat was het ook. Probeer maar eens een leuke broek of een tof shirt te kopen in maat 54-56. Iets wat niet als een tent rond je lijf gaat hangen. Ik verzeker het je, dat is verre van simpel. Dus ja, daar zijn tranen aan te pas gekomen. Heel veel tranen.
Desondanks was het verder eigenlijk wel gemakkelijk. Omdat er niet zoveel keuze is, koop je toch die ene broek, gewoon omdat die past. Niet omdat je ze mooi vindt. Idem dito voor het shirt. 1 modelletje beschikbaar, in wel 20 kleuren. Dus dan koop je dat shirt in alle voorradige kleurtjes. Ik heb het me ook dikwijls afgevraagd, waarom er voor grotere maten zo weinig modelletjes beschikbaar zijn? Gaat dat uit van het principe dat eenzelfde shirt in een ander kleurtje voor de dikkere medemens goed genoeg is?
In ieder geval: toen was het simpel: een broek die dichtging, die T-shirts in verschillende kleuren, een paar sneakers in 2 maten te groot wegens te brede voeten, en ik was er.

Nu is het anders. Ingewikkelder ook. Ja, ik pas in meer dingen, maar net daarom ook dat het gecompliceerder wordt. Waarom heeft niemand mij dat ooit vooraf verteld zeg? Ik begin nu ook te snappen waarom dames zoveel moeten gaan shoppen! Een klein voorbeeldje, uit mijn eigen recente beleving, kan dat illustreren.
Want een tijdje terug meldde ik, niet zonder enige trots, dat ik zomaar een jurk uit het rek trok (in mijn maat weliswaar), die jurk ging passen, en dat die gewoon goed was. Ik heb die jurk dan ook gekocht. Tot daar alles goed. Maar daarna begon het gedoe. Want toen ik die jurk kocht, was het nog mooi weer. En met mooi weer kan je zo’n jurk aan zondermeer. Zondermeer als in:  met blote benen. Gemakkelijk. Paar pumps eronder, en je bent gesteld. Als er niet moet gedanst worden toch, want zo’n pumps… pfff, er is gemakkelijker schoeisel. Maar om uit eten te gaan, çava nog.

Maar nu. Nu is het dus winter. Allez ja, herfst. Maar winter is coming (oh jawel! Maar dit terzijde. 😉 )! En ik wil die jurk ook in de winter dragen. Maar die blote (en vooral witte!) winterbenen, dat is dus geen zicht. Plus dat dat ook gewoon koud is nu, blote benen. Kousen aan dus. Kousen, dat impliceert ook andere schoenen. Die ik niet had. Nu ja, ik heb wel schoenen, maar niet de schoenen die ik met zulke kousen kon dragen. Of wacht, ik nuanceer. Nuance is belangrijk, toch? Ik heb wel dergelijke schoenen, maar het zijn geen gemakkelijke schoenen. Nuance is alles! Pfoeh!

Ik dus op zoek naar andere schoenen. Die ik ook vond. Allez ja, vond. Kocht. Niet te duur, een heel klein hakje, en een klein beetje bling-bling maar niet overdreven… enfin, een schoen waar ik wel mee door 1 deur kon. Een schoen die ik dan ook een keer ‘uitliep’ op het werk. Wat goed ging voor een uurtje ofzo. Daarna vond ik toch weer dat de schoenen knelden. En dat ze dus geen goede optie waren om een ganse dag aan te houden. Ik dus weer op zoek naar andere schoenen, zo even tussendoor, op een middag zo. En hey, ik vond toch wel het perfecte paar zeker? Een paar dat én met zwarte kousen correspondeerde, én met de jurk van laatst. En ze waren ook nog eens aan -50%! Aja, en ze zitten gemakkelijk ook. Al heb ik ze nog geen hele dag aangehad. Maar toch! Ik zeg het je: winst, winst, en nog eens winst!

Bon… die jurk. Ik heb van horen zeggen dat je zo’n jurk blijkbaar best draagt met ‘shapewear’ onder. I kid you not. Nu had ik daar al weleens van gehoord, maar gekocht… nog nooit van mijn leven. Ah neen… want in het leven +30 kilo maakt het ook niet uit of er nu een rolletje meer of minder te zien is. Maar onder het motto ‘voor alles een eerste keer’ ging ik dan toch op zoek. In winkel X, in winkel Y, en ook in winkel Z. Jaja, ik heb wat winkels afgedweild. En overal was er wel iets te vinden, en dat iets was er ook altijd in een andere vorm. Of kleur. Joengejoenge. En sexy, dat ook, die shapewear!  Huidkleurig, wit, of zwart. En groot, groooooot! Zo’n broek, die kan je tot onder je oksels optrekken. Nog nooit meegemaakt. Maar het is wel de bedoeling blijkbaar. Er zijn ook een soort van jurken in die materie, en topjes ook. En van die spullen in 1 stuk, bodies. Je kan het zo gek niet bedenken, of het is er. En ik pas er blijkbaar ook gewoon in. Aja, tuurlijk heb ik dat gepast. Ik moest toch ook zien of dat nu écht een verschil gaf? En ja hoor, ik geef toe: de jurken vallen nét iets soepeler met die shapewear aan. Maar of ik daar een hele dag in kan overleven, dat weet ik eigenlijk nog zo niet. Het is trouwens een raar gegeven. Met 30+kilo’s, toen was er geen shapewear die mij pastte. Terwijl ik toen wel veel meer nood had aan het verstoppen van mezelf. Nu, zoveel kilo’s minder, lijkt het alsof ik plots het recht heb om mezelf wat meer weg te stoppen. Rare dingen. Maar misschien werken mijn hersenen gewoon verkeerd, en denk ik teveel na. 😉 Ik vermoed trouwens dat gerichte oefeningen veel beter gaan werken dan eender welke shapewear, zo op termijn.

Overigens, ik bedacht mij ook nog: als ik nu al die shapewear over elkaar aantrek ( broek, top, jurk) dan pas ik – komt dat zien, komt dat zien – gewoon in een maat 38! That will be the day! Of ook niet natuurlijk.

Dus ja, ik peins dat ik nu alles heb. Dat ik, na een soort van helse calvarietocht, alles heb om ook in de winter een jurk te kunnen dragen. Vanaf nu wordt het leven weer eenvoudiger. Denk ik. Hoop ik. Misschien. En eventueel. 😉

Kleine stapjes

In het kader van dat zelfvertrouwen en van die dingen was het vorige week de week van de overwinningen. Overwinningen op mezelf dan, want een loopwedstrijd zie ik me nog niet zo snel winnen. Traag overigens ook niet.

De eerste overwinning had trouwens met dat lopen te maken. Niet met het lopen zelf, maar wel de loopkleding.  De eerste stap had ik een paar weken terug al gezet, door een broek tot boven de knie aan te doen. Jeps. Tot enige tijd terug liep ik altijd met Capri-broeken, zo tot halverwege de kuit dus. Ik besloot daar maar eens komaf mee te maken, en van zodra het mooier weer werd (nu ja, warmer buiten dus, van mooi weer is niet echt sprake) besloot ik om met een broek tot boven de knie te gaan lopen. Shorts horen ook tot de mogelijkheid, maar niet om te lopen. Brandwonden, weetjewel…

Al kocht ik al wel shorts om gewoon te dragen. Gewoon, op zicht: “dit is een mooie, en mijn maat is er ook in. Die zal wel passen zeker?” En ze paste inderdaad, merkte ik thuis. Ik durf ze overigens ook gewoon te dragen, al staat het wel wat raar.  Raar, omdat ik een beetje ‘wielrennersbenen’ krijg. Wit tot aan de knie, en daarna een beetje bruiner. Een beetje ja, ik ben niet het type dat ooit diepbruin zal worden. Een beetje bruinrood met wat sproeten, verder geraak ik niet. Maar dat stuk van halverwege mijn bovenbeen tot mijn knie, dat is dus wit. Witter dan wit. En dat ziet er wat raar uit, maar ik besloot toch om dat te negeren. Ik ben sportief, dat mag ook gezien worden, toch?

Om maar te zeggen: ik kom van ver wat kleding betreft. Vorig jaar kocht ik zo, in een of andere overmoedige bui, een topje om in te lopen. Ik vond het mooi, en misschien als ik nog wat afgevallen was, zou dat helemaal goed zijn om in te lopen.  Enfin, het riedeltje is intussen wel gekend. En dus bleef het topje in de kast liggen. Tot ik het vorige week per ongeluk nog eens in mijn handen kreeg. En ik het aandeed, en weer uitdeed en wisselde voor een ander shirt, en vervolgens dat shirt weer wisselde, en toch nog eens probeerde met dat topje. Zucht. Ik werd zowaar moe van mezelf. Ik niet alleen, want op een gegeven moment riep ook de dochter: “mama, het is goed, hou het nu aan”.

Enfin, ik dus zo richting training. Lastig en ambetant en van die dingen, want ik ben dergelijke dingen niet gewend om te dragen. Eenmaal in de kleedkamer twijfelde ik toch weer. Ik had, voorzienig dat ik ben, ook nog een reserve-loopshirt in mijn sportzak gestoken. Dat ik wijselijk weer wegstak toen mijn loopmaatje zie dat ze vond dat ik er goed uitzag. Bon… aanhouden dus, en toch maar proberen zo te lopen. Zou het niet schuren aan mijn armen, zou het niet dit, zou het niet dat?? Teveel vragen… geen antwoorden. Lopen moest ik doen! Er heeft niemand onderweg iets gezegd (as if 😀 ), dus het zal wel ok zijn zeker?

Bon, vrijdag dan. Iets met kers en taart. Ik was met een vriendin op een braderij, en we doken een winkel binnen. Een winkel waar ik normaal gezien alleen niet kom, omdat ik altijd denk dat ze mijn maat niet hebben. Mijn vriendin ging naar de jurken kijken, waarbij ik opmerkte dat ik eigenlijk geen jurken heb. Eentje daargelaten. Nog geen 2 minuten later kreeg ik 2 jurken in mijn armen gedrukt, “en dat ik die dan maar eens dringend moest gaan passen”. Op mijn gepruttel dat die vast te klein gingen zijn en dat dat niet mijn stijl was kreeg ik alleen te horen dat ik dat pas zou weten als ik ze zou passen. Nu…  ik ben niet van de hele koppige soort (nee, écht niet! 😛 ), dus ik richting paskamer. De eerste jurk, die paste. Maar daarmee was het ook gezegd. Te rozig, niet mijn ding, niet mooi. De tweede jurk, die paste ook. Wat ik ook verwonderd richting de vriendin riep. Bleek dat ik niet eens gezien had dat er ook een rits inzat om de jurk makkelijker aan te kunnen trekken. Niet nodig, het paste zo ook wel. Die maat, die zat dus wel goed. Tot mijn verbazing, nog altijd. En daarna: twijfel. Heel veel twijfel. Was het nu wel ok? Stond mij dit wel? Ging dat wel samen, zo’n jurk en ik? De verkoopster kwam ook kijken. Nee, het was niet te klein, noch te smal. Integendeel, ik had nog wat ruimte over. En het model was ook goed zo. Strakker bovenaan, uitwaaierende rok onderaan. Zou ik, zou ik niet? Ten lange leste grabbelde ik toch mijn moed bij elkaar en besloot de jurk te kopen.

Pfoeh! Dit was al heel wat. Wij dus terug richting mansvolk, die ook ergens op de braderij rondhingen. Vriendin trotser dan ik, omdat ze mij in een jurk gekregen had. Waarna ik de jurk gelijk moest laten zien. Mijn man was nogal duidelijk: “weer eentje om in de kast te hangen!”
Ik besloot om hem het tegendeel te bewijzen. De dag erna al gelijk! We gingen met vrienden eten, na een loopwedstrijd, dus de jurk ging de sportzak in. Probleem was alleen dat het een blauwe jurk is met een soort van roze bloemen op (het klinkt erger dan het is, geloof mij 😀 ), en dat ik geen blauwe schoenen had. Had ja. Want intussen heb ik dat euvel maar opgelost. Ik ben geïndoctrineerd door mijn collega’s vrees ik. Geen zwarte schoenen onder een blauwe jurk, ik hoor ze het al zeggen. De bedoeling was eigenlijk een paar blauwe platte sandaaltjes te scoren, maar bon… dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Echter, het paar schoenen dat er het meest ongemakkelijk uitzag, die zaten als gegoten. Weliswaar met een hak, maar zo’n jurk, die mag toch wel een hak? Ik besloot het er dus maar op te wagen…

Waarna ik na de loopwedstrijd en het douchen toch weer ging twijfelen. Was het wel ok, moest dit nu met of zonder riempje? Mijn loopmaatje, die intussen ook al wel weet hoe ik ineen zit, vond het mooi. Ik had overigens ook geen andere keuze, want ik had helemaal niets anders meer mee om aan te trekken. Grappig was overigens wel dat niet eens de jurk, maar wél de hakken ‘talk of the town’ waren. De mannen waren meer onder de indruk van het feit dat ik een keer hakken droeg, dan dat ik een jurk aanhad. 😀

Het werd overigens een heel fijne avond. Lekker eten in goed gezelschap, meer moet dat helemaal niet zijn. Ik heb daar eigenlijk geen jurk voor nodig, dat kan evengoed in jeans en shirt, maar soms… heel soms… ik geef het toe, is het weleens leuk om een keer niet in jeans te gaan. Die jurk, die gaat dus niet in de kast blijven hangen. Meer zelfs, ik overweeg om in de solden toch eens te gaan kijken of ik niet nog zoiets kan scoren. Misschien, heel misschien, gaat dat nog eens helemaal goed komen met mij en kleding. Ooit! 😉 En misschien. 😉

Fietskleding

Ik fiets tegenwoordig. Hoe dat zo kwam, dat vertelde ik hier al. Ik vertelde ook over mijn nieuwe racemachien dat niet zo’n goed racemachien bleek te zijn. Niet zo goed als in: niet rap genoeg, te weinig versnellingen. Of neen, ik corrigeer: met genoeg versnellingen, maar met te kleine tandwielen. Intussen is dat euvel opgelost, en rijd ik rond met een tweedehandsje. Een tweedehandsje dat de kilometers heel fijn wegfietst. Zalig vlooke is het, echt, ik ben content!

Maar daar wou ik het eigenlijk niet over hebben. Waar ik het wél over wou hebben, dat is de fietstenue. Want zo’n wielerploegje, dat vraagt om een tenue. Een zelfde tenue voor de hele ploeg. In dit geval: rood met zwart. Wat niet erg is, want zowel rood als zwart zijn mijn kleuren. Sjanske!

Echter! Echter! Zo’n fietstenue, die moet aanspannend zijn. Blijkbaar. Je kan niet met flapperende kleren gaan rondrijden, kwestie van de wetten van de aërodynamica niet uit te dagen. Zoiets ongeveer toch. En daar wringt het. Beetje letterlijk. Want ik ben zelf vrees ik niet zo aërodynamisch geschapen. En in zo’n aanspannende tenue, daarin zie je alles. Alles als in: elk heuveltje, elk rolletje, elk vanalles. Alles dus, quoi. En dat is voor mij wel even een mindset. Iets waar ik mij moet over zetten. Iets wat heus niet zo erg (meer?) is. Dunno. Nu, ik heb de tenue nog niet. Ik kwam namelijk net iets te laat in de ploeg, de bestellingen waren net geleverd. Oooh, zo jammer! Ik heb mij dus zelf iets gekocht. In het blauw. Ik ben dus die smurf die met die rode meerijdt. Beetje zoiets als veel grote smurfen en een gewone. Ja, kweetet… die smurfenvergelijking slaat op niets.
Maar goed, dit kan niet blijven duren. Ik voel mij een beetje de vreemde eend in de bijt, en dat is niet de bedoeling. Al is mijn fietsjasje best ook wel wat aanspannend. Ze maken die dingen nu eenmaal niet in supergrote maten blijkbaar. Dus ja… ik  moet ook aan de fietstenue. Aan de aanspannende fietstenue.

Ik heb trouwens hetzelfde probleem met loopkleding. ook dat fladdert liefst van al rond mij. Misschien moet ik daar ook maar eens vanaf stappen. Want als ik denk dat iets spant, dan word ik lastig. Terwijl anderen helemaal niet vinden dat het spant, zo op het zicht. ’t Is allemaal een beetje lastig. Mijn zelfbeeld is nooit al goed geweest, dus dat is toch wel iets waar nog heel hard aan moet gewerkt worden. Al heb ik mij, wat de fietstenue betreft, er al min of meer bij neergelegd. Ik heb dat vandaag allemaal eens goed bekeken, want er was vanochtend heel veel volk op de fiets op pad. En volgens mij ziet niemand er goed uit in zo’n strak wielerpakje. Die ene spreekwoordelijke uitzondering daargelaten, uiteraard. 😀

Ik won een T-shirt en liep een jogging

Vandaag was het de Eindejaarsjogging in Kampenhout. Een jogging die ik nog nooit gelopen had. Niet zo verwonderlijk, gezien mijn nog erg beperkte loopervaring natuurlijk. De vorige jaren was ik er altijd wel, maar stond ik erbij en keek ik ernaar.

Dit jaar zou het anders zijn! Dit jaar zou ik meelopen! Dat was al goed 2 maanden geleden beslist. En toen kreeg ik weer pijn in mijn scheenbenen, daar ergens vorige week. Echter, na 2 trainingsrondjes – dinsdag en donderdag – van 7 kilometer, leek het echter wel te lukken met dat lopen. Tenminste, op zachte ondergrond. Dus ja… ik heb afgelopen week ontelbaar veel rondjes rond de piste gelopen, op gras. Volgens mij is intussen mijn parcours daar al een beetje in uitgesleten.

Ik wist het dus niet goed. Zou ik, zou ik niet? Voor de lol deed ik in tussentijd nog wel mee met de wedstrijd van Running Mate. De inzet was een T-shirt, én gratis meedoen aan de jogging. Nu, meedoen is 1 ding, winnen nog wat anders. Maar hey… ik won! Ik won een heel mooi New Balance loopshirt. Ik ben er superblij mee! Binnenkort showtime, want vandaag kon ik het niet aan. Ik heb, helaas, nog niet zoveel loopkleding, omdat ik nog altijd denk dat ik nog ga afvallen. En dus koop ik niet zoveel. En duik ik ook regelmatig in de kast met loopkleren van mijn betere helft. Want ja, die passen mij nu wél! Maar goed, bijgevolg had ik niet echt een gepast shirt met lange mouwen om onder het NB-shirt aan te trekken. Want dat is zo een beetje fluo olijfgroen. En mijn lange mouwen shirt is roze. Meestal zit ik niet zo met hoe ik eruit zie als ik ga lopen, tegen dat ik aankom zie ik er toch helemaal bezweet en ontploft uit. Maar roze met fluo olijfgroen, dat was ook mij net iets teveel van het goede. 😉

Ik vind dat trouwens nog steeds de max, die T-shirts. Ik begrijp dat die-hard lopers intussen een kast vol met gewonnen en gekregen T-shirts hebben, maar ik dus niet. Voor mij is dit nog allemaal nieuw, en ik vind het dus nog altijd helemaal geweldig!

Ik won trouwens ook dat gratis ticket! Dus ik had geen keuze, ik moest wel meelopen. Het zou anders zonde zijn voor al die anderen die meegedaan hadden en wel zouden komen lopen. Ik had voor alle zekerheid zaterdag niet gelopen maar gerust (nu ja, gerust… rusten kan je dat niet noemen, zo langs de kant staan kijken naar een aflossingsmarathon en van hier naar daar stappen). En ach, uiteindelijk had ik er eigenlijk niet zoveel zin in vandaag. Het regende, het was grijs weer, zou ik geen pijn hebben? En de zenuwen, die kwamen ook weer opzetten. Ontbijt ging nog, lunch kreeg ik niet binnen. Aargh Sandra, het is maar een jogging! Je gaat niet winnen, je gaat geen records breken, bekijk het als een training! Maar dan nog… stress. Ik weet serieus niet hoe het komt, want ik kan als de beste alles doodrelativeren. Alleen… dit dus niet. Iemand zei het mij daarstraks nog, dat ik intussen al zou moeten gewend zijn aan dat aan joggings meedoen. Maar ik vrees dat dit iets is wat nooit zal wennen.

Ik had, uiteraard, ook al eens naar de uitslagen van vorige jaren gekeken. Dat is ook weer zo’n nieuwe tik. Even gaan kijken welke tijd de laatste gelopen heeft. Gewoon om te kijken of ik geen schandalen ga lopen. Nu, ik weet het wel: het feit op zich dat ik loop en meedoe is al fantastisch, maar blijkbaar zit er toch iets binnenin mij dat wat competitiegericht is. Dus neen, ik wil niet de laatste zijn! Neen, ik wil niet dat die eersten mij dubbelen! Met mijn beste tijd op de 5 kilometer, nog niet zo lang geleden gelopen, zou het wel moeten lukken om niet helemaal aan het staartje te hangen. Maar ja… die scheenbenen. Wat zouden die zeggen?

15u, de start werd gegeven. Mensen vlogen weer naar voren als halve gekken…. en wij besloten om toch maar rustig aan te beginnen. We waren, buiten een paar honderd meter stappen, ook niet opgewarmd. Rustig aan, dat was in ons geval kilometer 1 aan 7:09. Ongeveer hetzelfde tempo dus als in Vossem. Misschien zat er wel een nieuw recordje in? Neenee, ik ging mezelf niet gek maken. En die scheenbenen? Dat beton? Hopelijk ging het niet branden, want dan was het over en uit met lopen voor vandaag. Maar tegen kilometer 2, aan 7:25, ging het wel over, die pijn in de scheenbenen. De dames die voor ons liepen daarentegen, die vonden het al wel goed geweest: “zijn wij per ongeluk niet richting de 10 kilometer aan het lopen?” hoorde ik hen zeggen. Ik kon hen geruststellen: “nee hoor, we zijn nog maar amper 2,2 kilometer ver, we zijn bijna halfweg.” Waarna we hen 200 meter verder achter ons lieten. Ik dacht eerst nog dat ze nog zouden terugkomen, maar ik heb hen niet meer gezien.

Tegen kilometer 3 (7:10) zaten we over halfweg. Hoera! Het ergste was achter de rug! En die met zijn rode jasje daar in de verte, was dat geen wandelende Spartaan? Oja, die konden we ook nog wel even inhalen. Hij was anders nog wel een eindje weg. Maar toch, het lukte! Iemand proberen inhalen, dat geeft een mens vleugels! Waarna die vleugels alweer geknakt werden, want tegen kilometer 4 (7:12) kwam er een auto het veldweggetje waar we op liepen opgereden. Die rappe mannen van de 11 kilometer waren al in zicht! Auto 1 passeerde, de politiewagen, auto 2 ook, en toen kwam de eerste ons voorbij gerend. Die had op dezelfde tijd dat wij nog net geen 5 kilometer gelopen hadden dus al het dubbele gelopen. Man, wat een bummer eigenlijk! De 2de en de 3de lieten ook niet lang op zich wachten, en gezien daar ook een mede-Spartaan bijzat, gingen we ook nog even supporteren.

Ik zei het ook nog: het is eigenlijk geen schande om door mannen van dat kaliber gedubbeld te worden. Maar toch… het is toch wel even slikken. Mijn loopmaatje ging op dat moment ook net iets te snel voor mij, dus ik zei haar ook dat als ze wou, ze door mocht lopen. Maar dat wou ze niet. Want dan zou ik qua tempo afzakken (ha, ze kent mij! 😉 ), terwijl ze wel zeker wist dat ik nog kon. Enfin, tegen kilometer 5 (7:04) zo ongeveer kwamen we wat supporters tegen, en daar kwamen de vleugels toch weer. Achter het hoekje lag de finish, we konden onze tijd nog net even iets scherper stellen. Eindsprint dus, een eindsprint aan 6:35, dus daar kon het plots wel! Het tempo van die eindsprint, daar ga ik naar werken. Want dat zou uiteindelijk mijn looptempo moeten worden. Vind ik persoonlijk zelf. Er is dus nog werk aan de winkel. Gelukkig maar, anders zou er ook geen uitdaging meer aan zijn natuurlijk.

In ieder geval: ondanks de regen, ondanks de relatieve koude, was het toch een deugddoend loopje. Dit keer helaas niet met een persoonlijk record, maar het kan niet alle joggings PR-feest zijn natuurlijk. Wel een tweede besttijd, dus dat is ook niet slecht. En ik was niet de laatste. Daar ben ik ook al tevreden om. Nu nog werken aan dat tempo, zodat ik binnenkort niet meer gedubbeld zal worden. Pas dan zal het goed zijn.. en dan is er vast weer iets anders waarvan ik vind dat het niet goed is.

Nu, in ieder geval: ik ben een tevreden mens. Zeker nadat ik mijn nummer ging inleveren, en daar ook nog eens een T-shirt kreeg.
“Welke maat mag dat zijn?” vroeg de dame achter de tafel.
“Ehm.. ik twijfel tussen L en XL, dus doe die XL maar”.
Waarna de dame achter de tafel mij even bekeek, en gedecideerd een L in mijn Running Mate zakje stak: “je moet jezelf niet zo overschatten, volgens wat ik zie – en jij ziet er goed uit – kom jij ruim toe met een L”.
Ik was er toch wel even van onder de indruk. Wat een compliment van een mij verder totaal onbekende dame! Na zo’n compliment kan ik weer een tijdje verder met mezelf door 1 deur! 😉

Nieuwe jeans

Het is hier zo stil op gewichtsverliesgebied, zeg je? Ja, dat klopt ook wel. Er zijn namelijk geen mijlpalen te melden, al een poosje niet meer. Ik hik nog altijd tegen de -35 kilo aan. -35 kilo, die ik nog altijd net niet gehaald heb. Ik doe mezelf vrees ik telkens de das om. Afvalstress, ik boycot mezelf. Telkens ik er bijna ben, maak ik een uitschuiver, en gaat mijn gewicht weer wat omhoog. Waarna het weer omlaag gaat, en het zich allemaal weer herhaalt.

Ik probeer er niet teveel om te stressen. Ik wil eigenlijk niet diëten, ik wil gewoon gezond eten, gezond leven, en dat gewichtsissue loslaten. Wat de ene keer al makkelijker is dan de andere keer. Zie maar naar dat verhaal over die jasjes.

Nu, intussen waren er wel al wat leuke dingen om mij aan op te trekken. Het feit dat ik een nieuwe jeans nodig had bijvoorbeeld, gaf mij dit keer geen stress. Nope. Want ik zou vast wel een leuke jeans vinden in mijn maat, daar was ik van overtuigd. Ik dus naar de winkel, vorige week. Mijn vaste adres, uiteraard, C&A. Ik werk daar, weetjenogwel.

Ik trok daar een jeans van het schap, en toog ermee naar de kleedkamer. Hmz… te groot. Misschien had ik mij toch wat mispakt. Ik terug. Gedoe wel. Kleren uit, kleren aan, schoenen aan, gerief mee, en andere jeans zoeken. Probleem. Het model wat ik wou, straight, was er niet meer in de maat die ik nodig had. Ander model dan maar? Twijfel, twijfel. Slim fit, daar was al geen sprake van. Maar zo’n slim, wat zou dat zijn? En in welke maat? Ok, dat maatje kleiner dan maar dan die die ik net had. En richting kleedkamer. 1 been lukte, 2 benen ook. Ola, ik kreeg ze zowaar ook over mijn billen! Goh… ik had nog wat ruimte over. Moest ik nu toch niet nog een maatje kleiner? Kweenie… twijfel twijfel…

Jeans dus weer uit, mijn jeans weer aan, maar geen verder gedoe. Schoenen bleven staan, jas bleef hangen, handtas ging wél mee (zo verstandig ben ik net nog wel 🙂 ). De winkel door op sokken, op zoek naar een maatje kleiner. En jaaaaa, die lag er. Spannend werd het. Hopelijk niet té spannend voor de broek zelf. Maar… het lukte. Zonder al teveel moeite ging de broek dicht. Dat was dat al. Maar zou ik deze broek nu wel kopen? Zo’n slim, dat zit toch wel een stuk strakker dan een regular.

Misschien eens kijken met een truitje erop? Een truitje… er lagen basics, in heel veel kleurtjes, effen en met streepjes. OK, een streepje en een zwart. Zwart, altijd goed. En toch maar geprobeerd. Op die slim. Zag er toch wel ok uit. Dacht ik. Aargh, waar is die 2de opinie als je ze nodig hebt? Een verkoopster vragen is een beetje van de gekke, want ja, tuurlijk zou die zeggen dat het allemaal wel ok zat. Ik weet het niet, ik wist het niet, ik zou het niet weten. Moeilijk, lastig, ambetant. Ik werd begot zelf ambetant van mezelf in die paskamer! Zou ik, zou ik niet?

Uiteindelijk besliste ik: ik zou, en diegenen die het niet leuk vonden, moesten er maar naast kijken! Ha! Als dat geen statement was! Nu het alleen nog durven dragen nadat ik het gekocht had.

En dat deed ik! En blijkbaar viel het toch wel op. Enkele collega’s merkten op dat ik een nieuwe jeans had (was nog nooooit gebeurd), en dat de jeans mij écht goed stond! Leuk leuk leuk! Echt waar! Ik kan er nog altijd niet zo goed mee om, met dergelijke complimentjes, maar ik vind het wél leuk!  En dat zo’n jeans nu 5 maten kleiner komt dan vroeger, dat is natuurlijk helemaal geweldig!

Daarbovenop kreeg ik deze week nog een compliment uit onverwachte hoek. Iemand die nooit kon nalaten mij te zeggen “dat ik toch ook wel reserve genoeg had” (aaaargh, sommige mensen, weetjewel!), wel… die persoon die zei mij, letterlijk, toen ik hem een begroetingskus gaf, dat hij moest oppassen, want dat hij zich binnenkort bezeert omdat mijn kaaklijn nu toch wel heel scherp aan het worden is. En dat, komende van die persoon, vind ik een supercompliment! Ik heb hem er dan ook van harte en gemeend voor bedankt. 🙂

 

Nieuwe loopvriendjes

Vorig jaar, ergens in december, kocht ik mij een paar nieuwe loopsloefkes. In het flashy oranje! Schoon schoon schoon! Maar ook echt schoon! Apetrots was ik erop.

Die sloefkes en ik, wij hebben samen wel het een en ander beleefd. Want met die sloefkes, daar liep ik mijn eerste keer een half uur mee. En een eerste keer 40 minuten. En een eerste keer 5 kilometer. En mijn eerste jogging ooit! En mijn eerste buitenlandse wedstrijd ooit. En mijn eerste… enfin, u snapt het intussen wel. Ze zijn mij nogal dierbaar, die sloefkes. Wij werden vriendjes, die sloefkes en ik. Loopvriendjes.

Echter, de laatste tijd voelde ik dat er wat aan de hand was met mijn vriendjes. Op bootcamp schoof ik al een keer weg met de ene of andere zware oefening (maar dan ook écht een zware oefening hé, gene zwans!), en tijdens het lopen voelde ik ook dat het niet meer dat was. Een beetje last aan mijn scheenbenen (kan ook nog steeds van de hakken komen, ik ben er nog altijd niet uit), maar ook last aan mijn voeten. Ze voelden eigenlijk niet meer zo goed, die sloefkes, het liep niet meer zo vlotjes zo samen.

Dus ja, op een dag moest ik toch door de zure appel heen en naar de loopsloefkeswinkel. Running Mate in dit geval. Niet ver van hier, altijd makkelijk. Het stond voor mij ook vast: ik wou krak dezelfde sloefkes als die die ik in een plastic tasje mee had.

Ik had geluk. Het model was er inderdaad nog, maar de kleurtjes waren wat veranderd. Nu ja ok… kleur, dat is allemaal niet zo erg. Als ze maar goed zitten. En dat deden ze! Wat een verademing! Alsof ik terug op kussentjes stond. Ik heb ze nu net ook eens naast elkaar gelegd, de oude en de nieuwe… het verschil is merkelijk. Heelder stukken zool zijn gewoon ergens blijven plakken. Ergens op een Fins pad, of tijdens een jogging, of naast een vijver, of of of…

Maar ja… die sloefkes… ze zie er dan misschien niet meer uit, maar ze verdienen eigenlijk wel een standbeeld. Voor al die eerste keren die ik met hen mocht beleven. Misschien moet ik maar een kaderke zoeken om ze in tentoon te stellen. Inclusief modder, want die hangt er nog aan van gisterenavond. Lopen in het donker heeft nu eenmaal als nadeel dat je niet goed ziet waar de modder ligt.

Met spijt in het hart neem ik dus afscheid van mijn oude vertrouwde oranje Brooks. Het volgende paar verwelkom ik van harte, maar het zal met hen toch nooit meer zijn als met dat eerste paar. Want die eerste keren, die zullen er nog wel zijn, maar niet meer zo veelvuldig als in mijn eerste loopjaar.

Maar goed, positief denken: ik heb – en ik check even Garmin Connect – 771,3 kilometer met mijn oranje Brooks gelopen. Ze hebben een bootcamp of 25 overleefd, en ze hebben mij geleerd dat lopen écht wel plezant is!

Dus: merci sloefkes, het ga jullie goed. Maar hier scheiden onze wegen zich…