Van plan F naar plan S

Zondag, 6u45. De wekker! Hoor ik daar nu ook regen? Vast maar een buitje, opstaan dus maar! Appelsientje persen, koffie maken, havermout eten. En daarna fietsen! Een lange fietstocht op de planning, en het is nodig ook, want binnen enkele weken komt het fietsweekend met de Fietsmadammen er al aan. Gezien ik de laatste paar weken niet veel meer gefietst heb, die paar kilometertjes met mijn gewone fiets daargelaten, is het dus echt heel erg nodig om te gaan bijtrainen.

7u25. Ping. Bericht op de GSM. De fietstocht is gecanceld wegens teveel wind en teveel regen. Regen, wat nu regen?
Even de Doodle gecheckt… en ook daar, alle dames uitgevinkt. Jammer jammer jammer, ook omdat ik het zo kon gebruiken. Zou ik toch niet even een uurtje dan alleen gaan fietsen? Bon… tegen dat dat uurtje aangebroken was, goot het. Ok, even wachten dan maar. En de keuken opruimen. En terwijl ik toch bezig ben, het hele aanrecht poetsen. Venstertablet inbegrepen. Vaatwasser uitgeruimd, nieuwe vaat ingezet (gisteren bezoek gehad, dan heb je al snel wat meer vaat te doen), en klaar! Wat nu? Nog altijd regen. Nog altijd wind. Het zal inderdaad niks worden met fietsen vandaag, de madammen hadden gelijk.

Bon, plan S dan maar. Plan F was fietsen, plan S is… strijken. De achterstallige was van een week of 3 vouwen, strijken, wegleggen. Een mand of 4 met ‘opbouw’. In plaats van sport wordt het topsport. Moet ook een keer gebeuren, en het stond sowieso op de planning voor na het fietsen. Maar het kon nu gewoon eerder. En wat een zee van tijd had ik ineens zo op een zondag!  Raar. De keuken is geruimd en gepoetst, de hele strijk is weggewerkt, en ook de kleerkast van dochterlief is opgeruimd. En ‘en passant’ heb ik ook nog een wasje in de machine gegooid. Het moet echt niet gekker meer worden. Dadelijk win ik nog die trofee van ‘huisvrouw van het jaar’!
Ik ga nu dus hoogdringend maar wat zitten. Met een boek. Verdiend, lijkt mij. Is het eigenlijk al aperitieftijd?

Advertentie

Een afwasmachine!

Al bijna 20 jaar wonen wij waar we nu wonen. In een rijhuis, met standaard-comfort. Jullie kennen het wel: centrale verwarming, badkamer, lopend water, wasmachine, droogkast, tuin. Zoiets ongeveer. Geen grote luxe, dat hoeft ook niet voor ons, maar gewoon, een comfortabel huis om in te leven.

Dat huis, dat kwam met een retro keuken. Geen namaak, maar echt nog afstammend uit ergens de jaren 60. Ooit op maat gemaakt door een schrijnwerker. En ja, dat ziet er best leuk uit. Dus we lieten ze staan. We verfden ze eerst vanillegeel, en een paar jaar terug knalroze. Jeps, knalroze. Een sixties-kleurtje zeg maar, met muntgroen op de muren. Nu, die keuken, allemaal goed en wel, maar die is op maat gemaakt van mensen die toen leefden. Ik heb nu het geluk (waahahaha) niet van de grootste te zijn met mijn 1m64, maar mensen die wat groter zijn, die hebben hier dus last om af te wassen. Maar om daar nu een volledige nieuwe keuken voor te gaan zetten? Het zou erover zijn. Al moet ik toegeven dat zo’n moderne, helemaal in orde keuken met grote opbergruimtes mij soms wel de hemel lijkt.

Maar goed… terug naar de afwas. Dat afwassen, dat laten wij soms ook aan onze tieners over. Met als gevolg dat dat afwassen hier soms ook weleens uit de hand loopt. Er sneuvelde dus – zo per ongeluk en al – weleens een kopje op de grond. “Ik kan er niet aan doehoen, het was de andere zijn/haar schuld”. Meestal komt met veel gezucht en geblaas uiteindelijk toch wel proper servies in de kast terecht, maar toch…

Komt nog bij dat wij 3 à 4 keer per week gaan sporten. Uhu ja, zo’n sportief leven, daar moet je inderdaad ook tijd voor maken. Wat maakte dat ik soms hier ’s ochtends om 6u30 de boel van de avond ervoor stond af te wassen.

Wat wij ook graag doen, dat is vrienden uitnodigen. Vrienden die dan komen eten. Meestal iets eenvoudigs, maar toch… een paar vrienden, dat zijn gelijk ook wat borden meer. En wat glazen. En schotels. En en en… Wij hebben nu wel hele goede vrienden, van het soort dat dan aanbiedt om de afwas te doen – en soms dirigeer ik ook gewoon al de mannen naar de keuken, zodat zij samen kunnen afwassen – maar toch… het is niet helemaal dat.

We begonnen dus na te denken over een afwasmachine. Inbouwen in de keuken, een nieuwe keuken, of kan zo’n ding ook elders staan? Een professionele opinie bracht licht in de duisternis: een afwasmachine kan niet staan in onze oude keuken. De kastjes zijn te laag, dus inbouwen, daar is al geen sprake van. Dan maar in het ‘waskot’. Dat waskot, dat ligt vlak naast de keuken, en gezien er al een wasmachine staat, is er een kraantje en een afvoer voorzien. Helemaal perfect!
Nu… er zal nog wel het een en ander moeten veranderd worden in dat waskot – planken die verhangen moeten worden en van die dingen – maar het belangrijkste leek mij nu toch maar eerst eens voor die afwasmachine zorgen. Want het zijn ook nog solden!

Enfin, lang verhaal kort: ik ging de winkel binnen, en kwam met een bestelbon buiten. En dat het zeker 2 weken zou duren, want die dingen waren niet op stock. 2 daagjes erna kreeg ik echter al telefoon: dat de machine geleverd was, en wanneer mochten ze die bij ons bezorgen? Ten vroegste donderdag! Ja, doe dan maar donderdag! Toch?

En nu zit ik hier dus te wachten. Te wachten op de levering van een wasmachine die geleverd zou worden tussen 13u50 en 15u50. Het zou te schoon geweest zijn moest dat gelijk 13u50 geweest zijn natuurlijk. Maar goed, we leven op hoop. De afwasjes zijn binnen heel korte tijd voltooid verleden tijd. En ik win tijd. Wat zal ik daar eens mee gaan doen?? Strijken dan maar? Doet mij eraan denken: wasmachines die de was gelijk droog en netjes gevouwen afleveren, die zijn er nog niet zeker???

 

Renovatiewerken, het vervolg

Poeh! We zijn nu goed 4 dagen verder na de start van de ‘renovatiewerken‘ van de slaapkamer. Hoe gaat het er intussen mee? Wel, goed. We zijn ongeveer helemaal rond.

Ik geef toe: het was krap: het oude behangpapier was er pas op dinsdagochtend 9u30 helemaal af, waarna rond 10u mijn papa startte met het plakken van het vliesbehang. Ook dat verliep niet van een leien dakje, want ja… zo’n slaapkamer die is bemeubeld, en gezien we niet in een kasteel wonen, bleven die meubels ook gewoon in de kamer waar ze stonden. Weliswaar van de muur weggeschoven, maar het was toch zien hoe je draaide en keerde. Zeker met een ladder en een papborstel in de aanslag. ’s Avonds heeft mijn man dan nog de laatste stukken geplakt, zodat alles schildersklaar stond.

Woensdag had ik speciaal mijn wekker gezet (ik heb nog steeds vakantie) om vroeg te kunnen starten. Nu ja, goed.. ik geef toe dat ik, toen de wekker afliep om 6u30 dat er ook wel stevig over vond. Maar de snoozeknop is mijn beste vriend (allez ja, mijn op 1 na beste vriend 😉 ), en die knop werkte perfect tot 7u30. Daarna was het voor écht. Na een powerontbijt (appel met kaneel, yoghurt en havermout) vloog ik erin. Of dat wou ik toch. Eerst moesten de randen echter nog afgeplakt… grrr… rotklus..

Maar dan mocht het echt! De eerste veeg met verf op de muur was best wel spannend. Hoe zou dat eruitzien? Hoeveel slokte dat vliesbehang op? Het viel al bij al nog mee, dus ik ging dapper aan de slag. En eerlijk, het ging mij wel af. Een kloddertje verf hier, en eentje daar… muziekje erbij… dat ging verbazend goed vooruit! Tegen de middag stond de eerste muur te pronken in de nieuwe kleur, pistache.

Na een powerlunch (om in stijl te blijven 😉 met sla, tomaat en tonijn ging ik verder. Nog 2 muren in het pistache te doen. Waarna ik de spullen kon uitwassen om aan een ander kleurtje te beginnen. Naturel stond er op de doos… ik weet niet wat ik ervan mocht verwachten, maar het bleek iets te zijn dat nogal chocolade-achtig kleurde. Pistache met chocolade, er zijn slechtere combinaties (hmm, ik heb zin in een ijsje eigenlijk 🙂 )

Ik overwoog, al schilderend, een carrièreswitch. Dit lag mij wel. Een muurtje verven, een muziekje erbij, en de tijd vloog voorbij!  De dag erna, de ochtend erna eigenlijk al, bedacht ik mij dat dat schilderen toch niks voor mij was. Alles deed pijn. Mijn handen, mijn armen, mijn rug. Autch… mijn benen vreemd genoeg niet, terwijl ik toch wel duuzend keer dat ladderke op- en af gegaan ben. Maar hey, ik heb het toch maar mooi gedaan! Ik, die vroeger alleen de stukken deed waar ik aankon zonder ladder, deed nu van heelder muren schilderen! Ook alles boven mijn 1m64, en ook alles waarvoor ik mij moest bukken. Vroeger was dat voor mijn man, en deed ik alleen de middenstukken. De ladder op was te lastig, en bukken eigenlijk ook.

Alleen, die day-after. Auw auw auw! En ik moest nog een klein stukje van een muur doen, om vervolgens als een soort van tornado de bovenverdieping te gaan opruimen. De vloer in de slaapkamer werd stukje bij beetje gedweild, en ontdaan van alle lastige papiertjes die er nog opplakten. Daarna kon alles wat in de kids hun kamer stond weer terug naar onze kamer. Het plan was eigenlijk om tegelijkertijd ook de inhoud van de kleerkast aan te pakken en weg te gooien wat te groot was. Maar eerlijk, daar kwam ik niet meer aan toe. Want nadat de slaapkamer gedweild was en alles op zijn plaats stond, stonden er ook nog 2 bedden te wachten om gedekt te worden en moesten ook die 2 kamers nog gedweild. Zucht en blaas. Ik doe dat niet graag.

Heel lang verhaal kort (nu ja, kort is relatief, ik weet het 😛 ): het is gelukt! Gisteren rond 16u45 kon ik tevreden de laatste emmer vuil water leeggieten, en stond alles boven weer min of meer in orde, gepoetst en al.

Nu moeten die 2 laatste muren nog een 2de laag krijgen, en dan zijn we helemaal rond. Ik heb wel beslist om dat aan mijn man te laten. Mijn armen en handen doen nog steeds pijn (een stijf hand, nog nooit meegemaakt!), en de kampwas moet ook dringend gedaan. En ik heb eigenlijk nog steeds vakantie, mijn laatste dagje! Meer dan redenen genoeg dus om de rest van de schilderwerken uit te besteden! 😉

Renovatiewerken

Het leek een goed idee, dat verven van de slaapkamer tijdens mijn laatste week vakantie. Ja ok, daarvoor moest eerst het behangpapier van de muur, maar onze slaapkamer is niet megagroot, dus dat zou een pies of keek zijn, toch? Ik zou dan in de voormiddag stevig doorwerken, en dan in de namiddag een fietstochtje doen, ofzoiets. Of misschien wel een beetje verder lezen in mijn boek dat nog altijd niet uit is. Zei ik al dat sinds ik actiever leef, ik veel minder lees? Ik heb gewoon geen tijd! Ik moet fietsen, of lopen, of ergens zijn. Time baby, give me time!

In ieder geval: net zoals met dat afvallen, was ook hier de theorie veel mooier dan de praktijk. Ik ben vandaag nu goed 2u bezig, en ik heb 1 muur gedaan. Een muur van ongeveer 1 meter breed, tot op 1m70 hoogte. Damn. Waarom wilden wij ‘toen’ dat vinylpapier eigenlijk? Dus ja… daar gaat mijn fietstochtje.
Ik kan het ook niet laten staan, want het papier moet er echt vandaag allemaal af. Voor morgen heb ik papa-lief gemobiliseerd, die het vliesbehang er dan tegen komt plakken. En dan ga ik die kamer op woensdag en donderdag nog wel even verven..
Even verven. Uhu, jaja… u voelt hem ook al komen zeker? Ik vrees inderdaad dat ik er wat langer voor zal nodig hebben. Op zich niet zo’n probleem, ware het niet dat op donderdagavond de kids terugkomen van scoutskamp. Kids, die na 10 dagen op een campingbed waarschijnlijk heel blij gaan zijn dat ze hun bed weer eens zien. Alleen liggen die bedden nu dus vol, met onze kleren, met badhanddoeken, met vanalles, quoi. Daar kan gewoon geen tiener meer bij! 😀

Ik weet trouwens ook niet waarom ik dat hier nu zit te typen. Ik zou beter voort doen. Ik weet het, ik weet het. Maar ik had een onbedwingbare neiging om te typen. En dus typ ik. Procastrinatie, ik weet er alles van. Ik kan dat dan ook supergoed! Maar dadelijk, als mijn koffietje op is, dan vlieg ik er écht terug in.  Nog 2 slokken. 3, als ik kleine teugjes neem. Enfin… niks aan te doen, ik moet weer aan de slag! Voor echt… nu. Toch?

Frustratie

Zaterdagochtend, 10u. Ik zit in de woonkamer, laptop open, koffietje erbij. Gezellig, denk je. Ja en neen. Want eigenlijk heb ik toch zwaar de pest in. Normaal gezien sta ik op zaterdagochtend om 10u klaar om een stukje te gaan lopen. En meestal is zaterdag ook de beste loopdag van de week. Zeker met dit weer. Een beetje miezerregen, ik heb gemerkt dat ik dan beter loop. Heeft misschien te maken met de zuurstof in de lucht, geen idee, maar feit is dat mijn beste loopjes altijd op een regenachtige dag waren.

Ik kwam zo ooit in de gietende regen 2 mannen van de loopclub tegen, die een lange duurloop aan het doen waren als voorbereiding op 1 of andere trail. Achteraf kreeg ik van 1 van hen een mail om mij proficiat te wensen met mijn training in de regen, en dat ik nu toch wel écht bij de lopende zotten hoorde.

Maar goed, niet deze week dus. Want ja, die scheenbenen… ik weet het niet zo goed. Vandaag voel ik niets meer, maar evengoed blijkt een weekje rust geen kwaad te kunnen. Van een weekje rust zou de conditie ook niet achteruitgaan, en kunnen de spieren ook eens helemaal tot rust komen.

Ja, dat snap ik best, en mijn verstand zegt ook dat dat meer dan waarschijnlijk het beste is. Kijk, ik kan dat best, naar goede raad luisteren. Maar hoe vreemd ook, mijn lichaam heeft zich na al die tijd ‘gezet’ op die portie beweging. Ik heb dat nodig. Want nu ben ik erg onrustig. Anderen mogen wel, ik niet. En dan net vandaag even een reminder op de Facebookgroep van de GP van Bern. Nog 4 weken. Ha! Alsof ik het zou vergeten! Vandaag over 4 weken loop ik vast al pokkenerveus rond.

OK goed, het is wat het is… ik heb nu plots ook een hele voormiddag vrij om zomaar wat huishoudelijks te gaan doen. Iets met 4 overvolle manden was die roepen om geplooid te worden. Maar ook dat is bewegen zeker? En och, ik maak een deal met mezelf: als de was helemaal weggewerkt is, dan mag ik op mijn fiets springen om mij vervolgens helemaal leeg te gaan trappen.

Nu eerst nog een muziekje zoeken voor bij die was. En ja, dat mag iets fout zijn. Hoewel dat niet bestaat, foute muziek. Als ik het graag hoor, dan is het goed. En eigenlijk wil ik ook van dat muzikaal snobisme af. Daarom: Ik ga Bryan Adams’ Live! Live! Live! in de CD-speler gooien. Want ja… she’s only happy when she’s dancin’ runnin’! (handig, teksten zo kunnen aanpassen. Dat dansen is toch niet zo mijn ding, meebrullen kan ik dan wél weer als de beste!)

Maar ik ben weer aan het uitstellen (dat uitstellen, misschien moet ik het daar ook nog eens over hebben. Evenals over dat huishouden)

Eh…. uitstellen dus… nu toch maar over naar de was! 😉