Uitgeplancheerd

“Ja, laat ons nog maar een plankske doen”. Het was er weer uit voor ik er erg in had. Soms zou ik ook beter gewoon mijn mond houden. Want het was niet dat we nog niet “geplancheerd” hadden, neen… we hadden al een laddertje plankjes gedaan (het klinkt ingewikkelder dan het is, geloof mij), en een serietje van 6 verschillende plankjes (het kunnen er ook 4 geweest zijn, ik ben de tel een beetje kwijt), en daarna nog een serietje van 4 (of zoiets was het toch zo ongeveer – planken en tellen, dat gaat duidelijk niet samen 😉 ).

En ja, ik schrijf mij hiervoor altijd gewoon zelf in. Vrijwillig. Geen druk, van niemand niet. De meeste oefeningen doe ik ook wel graag. Een occasioneel plankske ook ja. Alleen de triceps-dipjes, dat is puur de hel. Vandaar ook natuurlijk de flapjes onder mijn armen. Damn. Ik wist dat ik iets verkeerd deed! Maar ik weet natuurlijk ook wel wat voor hulp deze oefeningen kunnen zijn. Want zonder dat, had ik nog steeds triest aan kant gezeten omdat het lopen niet lukt.

Het is dan inderdaad ook niet de eerste keer dat ik aan de functionele training meedoe. Ik ben al sinds september bezig, met een paar onderbrekingen dan. Maar toch… het lukte allemaal stilletjes aan wel weer, en ik vond best ook dat ik al resultaat had.
En nu schakelt de coach dus een tandje hoger. Geen idee of het te maken heeft met de training die nu buiten is, of met de 2 groepen die nu samen gegooid zijn. Er zitten nu ook meer mannen in de groep, en meer mannen dat is ook meer testosteron natuurlijk, daar zou het ook aan kunnen liggen. Stiekem ben ik ook altijd blij dat ook zij het best wel lastig hebben met sommige oefeningen.

En neen, dat komt niet doordat de oefeningen ingewikkeld zouden zijn. Het zijn de simpele dingen die soms het meest pijn doen hebt ik gemerkt. Maar op zich weet je natuurlijk ook wel waarvoor je het doet. Want deze functionele oefeningen, dat zijn oefeningen waar je beter en sterker van wordt. Oefeningen die goed zijn voor een triatleet, en dus zeker ook voor een loper. Neeeheee, ik heb echt geen triatlon-ambities. Nope. Neeheee!  Het doel is en blijft wat het is: mijn plan M. Voila. En als ik voor dat plan M wat moet afzien op een matje, naast een matje, op een bal, met een gewichtje, met een elastiek, of op een Bosu, dan is dat maar zo. Al was op het einde het vaatje wel leeg. Mijn armen wilden niet echt meer mee, en bij de stretching bedacht ik mij dat het straks vast heerlijk slapen zal worden.

Het wakker worden daarentegen, met het onvermijdelijke opstaan… dat zal andere koek zijn. Misschien nog niet morgenochtend, maar dan toch wel zeker vrijdagochtend. Enfin… what doesn’t kill you makes you stronger en zo vanal. Ik hoop het maar! Mijn buik- arm- en beenspieren denken er het hunne maar van. 😉

Advertentie

Mijn zwakke plek

Mijn zwakke plek. Ik dacht dat ik die wist te zitten, maar er blijkt toch nog een andere te zijn. (oh nee hé, dan heb ik er dus twee!)

Het zit ‘m zo: vorige week had ik na het uurtje functionele training al wat tegenwerkende buikspieren. Niet alleen na dat uurtje, ook de dagen erna protesteerden ze nog steeds heftig. Al die onnozelheid, dat was toch niet nodig, en zie nu, nu hebben wij pijn. Zoiets. Ook tijdens het lopen was het pijnlijk. Vooral bergaf dan. Raar eigenlijk, hoe alles zo in relatie tot alles staat in zo’n lichaam.

Maar dus vandaag was het weer functionele training. En auw, wat deden die buikspieren tijdens die oefeningen weer zeer. Even planken op een bal? Ja, tuurlijk, doe ik toch wel efkes? Pff. had ik gedacht. Het ziet er allemaal altijd zo simpel en gemakkelijk uit als de coach het doet. Complete spierbeheersing. En dan mag je zelf, en lig je daar te wankelen en te botsen op die bal dat het geen naam heeft.

Naar best vermogen dus maar. Met armen die net niet van die bal afschuiven, want ja… dat zweet, dat gutste zowat in beken van mij af. En dan die buikspieren… oefff zeg! Ik heb ze, en dat heb ik geweten ook. En dan nog iets: rood, ik zie dat graag. Maar waarom ik dan persé in mijn gezicht ook zo knalrood moet kleuren, dat is mij een compleet raadsel.

Enfin, en als je dan denkt dat je er vanaf bent: tot slot nog een minuutje buikspieren. Een minuutje, dat is niet lang. Echt niet. Enfin, dat is relatief. Toen ik net startte met lopen vond ik een minuut tergend lang. Nu is een minuut als ik aan het lopen ben zo om. Dat gevoel heb ik dus nu met die buikspieroefeningen. Zo’n minuut, dat blijft maar duren. En zeer! Zeer! Maar echt hé! Mijn buikspieren zijn de minst getrainde spieren in mijn lichaam vrees ik. Dus bon, dat zal moeten veranderen. Tegen nieuwjaar kan ik al buikspieren hebben die in betere vorm zijn. En buikspieren, dat is voor alles goed. Naar het schijnt. Toch? Dus komaan! Wie doet er nog een plankske met mij mee?

Functionele training

Auw! En aye! En oei, dat ook! Ik voel het nu al. Nu al ja! En de training is nog maar goed 2u geleden.

Training? op maandag? Jawellekes! Ik volg terug Functionele Training bij de coach. Dezelfde coach die mij ook begeleid heeft toen ik 40kg geleden absoluut wou leren lopen. Functionele training, dat zijn van die oefeningen die eruit zien als een ‘pies of keek’ als de coach ze voordoet. Als je ze zelf moet doen, durft die ‘keek’ al weleens tegenvallen.

Maar ik vond het wel hoognodig om eens iets aan mijn spiergestel te gaan doen. Want lopen, daar krijg je conditie van ja. En van fietsen idem. Maar uiteindelijk zijn het altijd alleen maar mijn beenspieren die aan het werk zijn. Terwijl al die andere spieren ook belangrijk zijn voor het lopen. Ik weet dat, maar ik doe er eigenlijk verder niets mee.

Feit is ook dat ik wat aan het nadenken ben over dat lopen. Over dat lange-afstandslopen. Over langer en meer, inderdaad. Zoiets. Maar… om langer te kunnen lopen, heb ik én uithouding nodig, maar ook wat minder gewicht én als het een beetje kan ook een goed spiergestel. Dus besloot ik dat het maar eens hoog tijd werd om daar aan te gaan werken. Want vanzelves komt dat allemaal niet, dat weet ik maar al te goed.

Het was ook alweer een hele tijd geleden dat ik nog dergelijke oefeningen gedaan had. Ik heb nochtans alle materiaal in huis: elastieken, Bosu, fitnessbal. Ik heb het thuis ook een tijdje gedaan, maar de laatste tijd ligt er overal wel een laagje stof op. Hoog tijd dus om dat stof er vanaf te blazen. Mijn plan is eigenlijk om de oefeningen op maandag bij de coach te doen, en ze daarna nog eens thuis te herhalen later op de week.

Maar nu eerst even bekomen van de training van vandaag. Na de opwarming kregen we afwisselend de Bosu, de plank, de triceps-dipjes (ik moest eigenlijk gelijk weer denken aan de allereerste keer dat ik die moest doen en ik mezelf niet eens 1 keer opgeduwd kreeg. Gelukkig zijn mijn armen sindsdien gegroeid). En uiteraard ook squats en lunges. En stabiliteit. Ik merkte toch dat ik het daar toch wel wat lastig mee had.

Dus ja… zweten en afzien. Maar ik vind het nog altijd heel plezant. En het gaat mij helpen bij mijn plannen. Die lange-afstandsplannen. Ik ben dan ook super-gemotiveerd, en bijgevolg ook wreed content dat ik dit weer kan doen.  Jeps, ik ben weer gelanceerd! Op naar dat volgende doel! (maar daarover heel veel later nog weleens meer 🙂 )

De nieuwe job!

Dit gaat zoooo niet goedkomen, met mij en mijn nieuwe job!
Hoezo? En hoe ik dat nu al weet? En dat ik nog maar net begonnen ben? Vandaag dan nog!

Awel ja… ’t is dat ik natuurlijk terug bij een retailer aan de slag ben gegaan. Zelfde soort functie ja, alleen nét iets anders. Nét iets uitdagender denk ik ook, zo na de eerste dag. En ik heb daar wel zin in, in die uitdagingen. Jeuj, en zo vanalles! Het moet nog allemaal een beetje duidelijk worden de komende weken en maanden, maar ik voel mij in ieder geval nu al heel erg welkom. Het lijkt een beetje of het stof van mij afgeblazen is, en ik nu opgeblonken en al elders mag gaan “shinen”. Zei ik ooit al dat enig gevoel voor drama mij toch niet onbekend is? 😉

Het ‘probleem’ situeert zich dan ook anders. Want ik moet dus voor mijn job ‘op stage’, om de winkels te leren kennen. Op zich geen probleem. Tuurlijk niet. Het lijkt mij wel eens boeiend om aan de andere kant te staan. Dat gaat mij helpen bij mijn job binnenkort.

Maar bon ja… sinds ik zo’n beetje afgevallen ben (de dame van de opleidingen bleef het vanochtend maar zeggen: “40 kilo zeg!”), heb ik een chronisch gebrek aan kleding. Ook omdat er nog constant dingen plots te groot lijken te worden, wat een rare gewaarwording blijft. De vorige keer paste het nog mooi, en nu hangt het als een patattenzak aan mijn lijf, dat gevoel.  Dus jah, kleding, en bij uitbreiding schoenen ook, die krijgen de laatste tijd wat meer aandacht. Want er zijn dus ook schoenen die te groot geworden zijn! En die schoenen, daar wringt het hem. Of wrong het hem, vandaag. En ook de komende dagen vast nog. Mijn eerste stage zal namelijk deze week in de schoenenwinkel zijn.

En verdorie zeg! Zag ik daar nu geen fantastisch mooi paar schoenen staan zeg? Aan -70% astemblieft! En ze pasten nog ook! En, nog belangrijker: ik kon er ook mee stappen. En jahaaa, ze hadden hakken. Maar bon ja… wanneer ga ik die dingen weer aandoen? Deze week alvast niet, want om zo door een winkel te hupsen, heb ik denk ik wat comfortabelere schoenen (lees: sneakers) nodig. Ik heb nu dus een deal met mezelf: als die schoenen op het einde van de week er nog steeds staan, dan zijn wij voor elkaar voorbestemd. Dan koop ik ze gewoon! Deze week is dus onder controle. Denk ik. Want die schoenen zullen tegen vrijdag vast wel verkocht zijn. Morgen wordt er daar wel geleverd. Nieuwe spullen. Maar dat zijn zorgen voor morgen. Toch?

Er is daar echter ook nog volgende week. Volgende week trek ik de stad in, en mag ik in “de boetiekskes” gaan stage lopen. Het gaat van kwaad naar erger gaan vrees ik. Want in die boetiekskes hangt best wel schoon gerief. En het zijn solden. En ik heb toch ook nog wel wat gerief nodig. En hoe plezant zou dat wel niet zijn als ik in die boetiekskes ook iets kan dragen uit dat boetiekske. Allez ja, 1 uitzondering, de winkel met kinderkleding natuurlijk. Maar dan nog kan ik daar wel iets dragen uit een ander winkeltje van de groep. Haaaajaaaaaa!
En misschien wel iets waar die schoenen van hierboven geweldig zouden onder gaan? Ik peins dat ik nu toch een soort van plan heb…

Maar dit is eigenlijk zooooo not me! Dat nieuwe werk, dat maakt het slechtste in mij los. Nu al! 😉 Langs de andere kant: vroegah, als in 40 kilo zwaarder, zou de gedachte aan in een winkel moeten gaan helpen alleen maar paniek veroorzaakt hebben. Paniek, want ik zou mij voelen als een olifant in de porseleinkast. Nu vind ik het eigenlijk wel leuk, en een keer fijn om te doen. Ik kijk er dan ook naar uit.

Aja, en nog iets! Restart… ik heb beslist dat ik er nog maar eens voor ga. Ik ben tot op heden 12kg kwijt, en stabiel… Stabiel, ondanks alle uitspattingen van de laatste weken. Ergens deed ik het tussendoor toch echt wel goed. Maar eerlijk? Ik wil eigenlijk nog een 15-tal kilootjes kwijt, en dan ben ik er, naar mijn gevoel. Vandaag ben ik dus maar eens bij de Restart-coach langs geweest, en het beste nieuws daar was dat – eindelijk – mijn metabolische leeftijd ook aan het zakken is. Ik word dus jonger! Echt! Het rare is dat ik dat gisteren nog vond van mijn foto, dat ik er zo jong uitzag. Even kaderen: mijn smoelenboek profielfoto was intussen al meer dan een jaar oud. En dus verzuchtte ik gisteren tegen een vriendin dat ik eigenlijk een nieuwe profielfoto nodig had. Het was maar een woord… amper een paar minuutjes later had ze haar fototoestel bovengehaald, en moest ik eraan geloven. Dus ja… alles op een hoopje: nieuwe job, nieuwe profielfoto, nieuwe Restart! Nieuwe Sandra? Ik ben er helemaal klaar voor! Laat die tweede helft van 2017 maar komen!

 

Van couch potato naar slowrunner

Ik postte gisteren een blog met mijn nabeschouwing over den Elewijtse Halve. Mijn zoon merkte op dat ook hij nu heel goed zag dat ik heel veel afgevallen ben. Maar dat hem dat er ook niet van weerhouden had om met onnozele commentaar te reageren op de link op Facebook – zijn eigen woorden hé! 😉

Enfin, dat kan en dat mag allemaal… maar daardoor kreeg ik toch weer even een moment van reflectie.

Spot the difference… ik kan het zelf nog altijd niet helemaal bevatten, maar geloof mij maar op mijn woord: dit leven is duuzend keer beter dan het leven van een paar jaar terug, zelfs al was ik toen jonger. Het was tot op heden al een hele reis, maar wel eentje die ontzettend de moeite waard is. Ik kan het iedereen die wat kilootjes kwijt wilt aanraden.

En noteer ook dit: nooit laat ik het nog zover komen. Daarom, ook voor mezelf, een klein overzichtje van mijn ‘reis’ tot nu toe…. ik zit en sta er zelf nog alle dagen van te kijken…

Restart week #10

Tadaaaaaa! Een op-tijd-blogje, hoe is dat nu mogelijk zeg? Ajaaa, want vandaag was het weer controle-dag. Met een klein hartje weliswaar, want ik had, zoals gezegd in de vorige blogjes, zwaar gefoefeld.

Nu goed… ik heb mij herpakt, en alles bij elkaar ben ik nu toch 11 kilo kwijt. Nee, afgelopen weekend is er niets extra meer afgegaan. Dat had ik ook niet verwacht, met wat sociale dinges op de agenda. Maar plezant was het wel ja. 🙂

Ik vermoed dat de coach intussen ook al wel doorheeft hoe ik een beetje in elkaar zit. En dus koppelde ze er dit keer een uitdaging aan. Hoeveel kilo wil ik kwijt tegen de volgende keer ik bij haar op controle kom? En wanneer wil ik die volgende controle? Wel… simpel, eigenlijk. Ik wil eindelijk die grens van de -40kg halen. En heel graag tegen dat ik mijn laatste week presteer op mijn huidige job. Deadlines, letterlijk zowat. Want inderdaad ja, dat ontslag zit er natuurlijk ook aan te komen. Het zou mooi zijn om te zeggen dat ik tegen dan in totaal 40 kilo kwijt ben. En dat zou moeten te doen zijn. Ik wil dat, ik kan dat. Zeker tegen dan. Nee zeker! En meer ook, als het moet! Maar nu toch maar niet te overmoedig worden. -800 gram per week moet ik verliezen. En zal ik ook verliezen. Reken maar van yes yes yes!

Oh, en intussen… passen al die kleren die ik op de omgekeerde groei gekocht had. Vreemde gewaarwording: zo’n broeksriem, waarin ik hopeloos geprobeerd had om naar een kleiner gaatje te gaan… die draai ik nu anderhalve keer rond mijn middel. Die broek die vorig jaar nog spande, die gaapt nu open zo achteraan. En trek ik op tot onder mijn oksels. Die rok waar ik nét-niet in kon… perfect! Idem voor die jurk. Corrigerend ondergoed, wie heeft dat nu nog nodig zeg? 😉 Ha, en die shorts die ik vorig jaar kocht… zo van het type: 2 keer dezelfde maar wel in een ander kleurtje, jullie kennen mij intussen – die lijken wel een rokje als ik ze aanheb! Best wel grappig! Maar een goede broeksriem, dat is dus écht de investering waard. Want om nu alweer nieuwe kleren te gaan kopen… de mand met te grote kleren is intussen wel weer aardig gevuld. T-shirts waarin ik lijk te verdrinken, het lijkt meer regel dan uitzondering. Nochtans, zo groot kocht ik die dingen toch niet?

Eye-opener vandaag was ook wel dat ik het gevoel heb ‘dat het wel ok is’. Ik ben afgevallen, ik kan weer in een maatje kleiner, ik krijg complimentjes, ik zie er weer wat beter uit, en dus denk ik van: ‘het is wel ok zo’. En dat is het ook, maar het zou nog veel meer ok zijn als ik toch nog meer richting dat gezonde BMI zou gaan. Daarbovenop: elke kilo die ik minder bergop moet sleuren tijdens die geplande halve marathon in augustus, is een kilo gewonnen. En daarom: ja, ik ga door, en ja, het plan blijft: nog zeker 20 kilo te gaan!

En intussen blijf ik ook wandelen, en fietsen (jaja, te weinig, ik weet het 😛 ) , en lopen. Tegenwoordig mag dat zelfs in een zomerse outfit!

Restart week #7

Oela! Ik ben al aan week 7 van mijn Restart bezig, en ik heb het nog niet komen melden. Dat kan dus niet zijn. Dat is zoals met het lopen: als het niet op Strava staat, is het niet gebeurd (Garmin-gebruikers die niet op Strava zitten: dit geldt ook voor jullie). Dus in dit geval: als er niet over geblogd is, heb ik niet geRestart. Zoiets. De vergelijking loopt nogal mank, maar bon. Ik pruttel er verder niet over als jullie dat ook niet doen.

En bij deze dus toch nog de #Restartlaterblog. Alleen… ik heb dus niets te melden. Want alles wat ik al wou zeggen, staat in mijn vorige tussentijdse Restart-blog. Gevalletje eigen schuld dikke bult, want had ik wat geduld gehad, dan had ik nu wél iets te melden gehad.

Enfin, in ieder geval: ik ben bij de coach geweest, en het was goed. Uiteraard. -3kg op goed 2 weken, dat is altijd goed. -10kg op 7 weken dat is ook nog altijd heel goed. En dat ik nog doorga, dat wisten jullie ook al. Ik moet ook wel. Iets met een T-shirt dat ik gekocht heb op een concert – damesmodelletje, voor de eerste keer in mijn leven – en dat eigenlijk toch ietsiepietsie te smal is. Ietsiepietsie maar. Ik kan erin, maar met een kilootje of 5 minder gaat het mooier vallen. Dus ik moet en ik zal daar dus binnenkort mooi inpassen. Dat moet. Echt. Dan kan ik vanaf nu ook weer coole bandshirts kopen. En ja, ik weet dat ik daar eigenlijk te oud voor ben, maar je bent toch maar zo oud als je je voelt?

Speaking off… op mijn Restart-ticketje staat nog altijd dat mijn metabolische leeftijd 61 is. Ik val elke keer achterover als ik dat zie. Ik voel mij maar een jaar of 30. Ongeveer. Allez ja, vandaag misschien iets meer wegens nogal laat gaan slapen afgelopen nacht (iets met een lang concert en een afterdrink en daarna niet geweldig geslapen), maar toch… 61 zeg. Allooooowwwww! Dat kan niet, dus dat moet ook maar veranderen. Ook daarom: let’s do this!En och, het is lang geleden, ik gooi er ook een “Yes we can” achteraan! Kwaad kan dat niet.

Overigens… meer koffie, pretty please! Too much is not enough…. en wie raadt uit welk nummer ik deze zin geplukt heb, die wint! (wat, daar moet ik nog eens over nadenken 😉 )

En mental note to self: neen, blijf van de chocola af, dat helpt toch niet bij slaaptekort!

 

Restart week #4

Oeps… maandagavond al, ik was al bijna vergeten te updaten. Want ja, maandag, dus ik ben langs geweest bij de Restart-coach.

Bon… het slechte nieuws is: mijn gewicht is status quo. Niets erbij, niets eraf.
maar er is ook goed nieuws: ik ben 500 gram vet kwijt, en ik heb 500 gram aan spieren gewonnen. Al dat geloop van vorige week heeft dus wél iets opgebracht.

Maar waar ligt het verder aan, dat mijn gewicht momenteel stagneert? Ik heb geen idee. Want ondanks het feit dat ik al wat andere dingen mocht eten, deed ik het niet. De reden daarvoor is simpel: ik had al boodschappen gedaan het weekend ervoor, en had dus alles al voor een hele week in huis. Ik volgde ook mooi mijn eetplan. En ok, eerlijk, ik at eigenlijk ook minder dan ik mocht. Gewoon, omdat ik onder invloed van de omstandigheden van vorige week geen honger had. En ja, goed… zaterdag liep het ook een beetje uit de hand. Niet met het eten. Eerder iets met rode wijn. Maar daar was ik na het nieuws van vorige week dan ook wel aan toe.

Daar bovenop vond mijn maag het vorige week donderdag en vrijdagavond ook het moment om in een soort van kramp te gaan. Pijn. Van te weinig te eten? Van stress? Geen idee. Maar pijnlijk was het wel. Doe daar bovenop ook nog eens een portie hoofdpijn, en het kwam allemaal in orde. Not. Hoezo binnenvetter? Ik heb geen traan gelaten bij de aankondiging van het nieuws van het ontslag. Ook daarna niet. Ik ben gewoon niet de persoon die gaat huilen omdat het even tegenzit. Ik geef toe dat ik het wel lastig had toen ik van sommige collega’s een knuffel kreeg. Ik ben uiteraard ook niet van beton, hoewel ik ooit al wel het stickertje “koud” opgeplakt gekregen heb.

Goed, het is wat het is. De plannen van het werk doorkruisen grof mijn eigen plannen, maar dit komt vast wel weer goed. Mijn lichaam gaat niet blijven in stress gaan, de rust zal wel weer terugkomen. En met de rust gaan hopelijk de kilo’s dan ook weer vliegen. Dat kan ook niet anders, gezien ik nog altijd gewoon verder doe. En het was fijn dat de Restart-coach vanochtend ook even tijd nam om even over die andere dingen te praten deze ochtend, dat heeft mij echt wel deugd gedaan.

Het wordt eigenlijk wel een beetje een heftig jaar zo. Een Restart op alle vlakken. Op eetvlak, op sportvlak, en op werkvlak. En we zijn nog maar april. Dat belooft nog! 😉

Restart week #3

Met het starten van deze wekelijkse Restart-update, besef ik plots dat ik afgelopen week geen tussentijdse Restart-update gemaakt heb. Ik vermoed dat dat komt omdat het allemaal wel lukte. Ik had geen zotte hongerklopjes, ik had geen rare goestingen… niks van dat alles.

Ja, natuurlijk heb ik nog altijd wel zin in zo’n verse (af)gebakken pistolet, brood blijft ook ontzettend lekker ruiken, maar ik kan mij bedwingen… enfin ja, buiten die ene keer vorige week dat ik toch in een stuk ciabatta beet, en er al gelijk spijt van had. En ik weet dat het er misschien over is, maar het moment dat ik erin beet overviel mij een soort van schuldgevoel, en ik heb het stuk dus maar weer uitgespuugd. Ik had dan toch de smaak in mijn mond gehad, even dan.

Waar ik geen spijt van had, dat was dat glaasje wijn. Rode wijn. Het weer was ernaar, en ik had daar gewoon heel veel zin in. Dat glaasje wijn heb ik overigens gewoon leeggedronken, niet uitgespuwd. Het moet nu ook weer niet té zot worden natuurlijk.

Maar verder… goh ja… het is een gewoonte zeker? Mijn maag is gewend geraakt aan de kleinere porties, ik heb geen honger meer, ik weet wat ik mag eten, welke combinaties mogelijk zijn. Alleen was het nu de vraag of ik nog een week in deze fase zou verder doen, of over zou gaan naar de volgende fase. Goh… zelfs al gaat het nu wel redelijk ‘smooth’, ik ben eigenlijk wel toe aan die nieuwe fase. Aan iets meer dingen te mogen eten, aan iets meer keuze hebben. Vanaf nu ga ik dus, samen met de coach, uitzoeken hoe ik mij voel als ik bepaalde zaken gegeten heb. En wat de weegschaal dan doet. Ik ben benieuwd. Al heb ik er natuurlijk nu nog niet de nodige dingen voor in huis, ik zal nog een paar daagjes moeten doordoen met alles wat ik wél in huis heb. Wat uiteraard ook geen probleem is. Maar ik kijk al wél heel erg uit naar zowat Mozzarella bijvoorbeeld. Of een olijfje. En wat crunch in de vorm van nootjes in de sla. Goh… zoveel mogelijkheden plots! Zo raar, hoe je na 3 weken van het plots zo anders ziet.

Wat de inzinkingen tijdens het lopen betreft: mijn lichaam moet zich natuurlijk ook aanpassen aan de nieuwe situatie. Aan het andere eten. Dat dat niet van de ene op de andere dag lukt, is dus eigenlijk vrij logisch. Besef ik nu. Dus ja… gewoon verder opbouwen, dat komt wel weer goed. Of dat zou het toch moeten doen.
Uiteindelijk zal het afvallen mij ook wel helpen bij het lopen. Want hoe minder kilootjes ik moet meesleuren, hoe gemakkelijker het uiteindelijk zou moeten lopen. Intussen is er toch 7 (ZEVEN ja 🙂 ) kilo minder Sandra dan 3 weken terug. Neem dat maar eens mee op je rug! 😉

Restart week #1

Zo. Week 1 van mijn Restart zit erop. Was het gemakkelijk? Eh… neen dus. Ik heb op mijn tandvlees gezeten, ik heb op mijn tanden moeten bijten, ik ben de muren net niet opgelopen van de (ingebeelde?) honger, ik had goesting in allemaal dingen die ik natuurlijk net niet mag eten… enfin, de meeste mensen kennen het wel denk ik. Zie ook mijn tussentijdse update. 

En vandaag was het dan weegdag. Spannend. Ik wist wel dat er wat af was, maar wat dat op de professionele weegschaal zou geven, dat was een vraagteken. Dus ik vanochtend toch wel met een klein hartje richting coach. Om daar gelijk al de weegschaal op gedirigeerd te worden. Of wat had u anders gedacht?

Ik weet eigenlijk niet of ik nu spanning moet opbouwen of het maar gewoon in de groep moet gooien. U wilt eigenlijk vast ook wel weten waar dat katerige gevoel vandaan kwam, zaterdagochtend. Awel… de Pepsi Max dus. Na 5 dagen van gezond eten en goed bewegen, dronk ik ‘ne Max’. Uit goesting, en ook omdat er iemand jarig was. Ik kon al niet proosten met een glas wijn (zucht, eerlijk? Dat mis ik wel af en toe, een lekker glas wijn bij het eten), dus koos ik voor cola.

Maar dat was misschien niet de allerbeste keuze voor mijn lichaam dat aan het afkicken was van zoet en suiker. Want in die Max zit natuurlijk zoetmiddel. Ik hoef het blijkbaar niet verder te zoeken. Weer iets geleerd, en die fout gaan we deze week dus niet meer maken.
Ik miste nog wel wat dingen overigens. Nu ja, ‘missen’ is relatief natuurlijk, maar ik eet gewoon heel graag brood. Zo’n pistolet op zaterdag- of zondagochtend, dat bijt wel dat ik dat nu niet mag. Dat glaasje wijn, daar had ik het al over. En dan die taart hé, die beet mij ook wel. Of het aperitiefje op zondagnamiddag op het terras. Hmz…
Maar goed, het is wat het is. Of niet is eigenlijk.

Verder had ik het allemaal wel best ok gedaan blijkbaar. Dat bleek ook uit de cijfers op de weegschaal. Jaja, ik ga er eindelijk toe komen. Ik ben dus op 1 week tijd zomaar liefst 3 kg vet kwijt! Jeps! Vet! En ja, dat weet ik zeker, want mijn spiermassa is een beetje toegenomen. En mijn broek zit dus ook écht al losser. Die lange wandelingen, die stukken lopen en dat fietsen, dat brengt dus op.

Op nu dus naar een volgende goede week. Ik zag er een beetje tegenop, maar nu ik de resultaten zie (én voel) heb ik weer moed. Moed om er weer volop voor te gaan. Ik koos er uiteindelijk ook zelf voor, en het werkt blijkbaar. Plus ook… als het binnenkort zomer is, en iedereen weer in leuke zomerkleren loopt te flaneren, ga ik spijt hebben dat ik nu niet doorgezet heb. En uiteindelijk: een paar weekjes mezelf wat dingen ontzeggen, zo erg is dat toch niet? Op dus naar Restart week 2! (want ik ben het waard *vette knipoog* ) .