Ik had ooit al eens berekend hoeveel uur ik sport per week. Laatst kwam Tifosa met een tag, en Mrs. Curley nam het over. Hoog tijd dus voor een sport-update!
Wat voor sport beoefen je?
Pakkie makkie, toch? Ik doe aan hardlopen! Voila, dat is onverwacht hé!
Maar eigenlijk, eigenlijk en feitelijk, ben ik veel beter in fietsen. Ik fiets dan ook, zij het veel te weinig (ik weet het joenk, ik weet het!) Dat ik te weinig fiets, dat komt door de platte-banden-stress. Ik weet in theorie wel hoe ik een band moet vervangen, in de praktijk is dat weer andere koek. En ja… ik heb inderdaad een soort van ‘hoe vervang ik een band’-demo gehad. Maar bon… daarmee kan ik het nog altijd niet alleen hé! Het stuk van die buitenband terug over die velg trekken is een drama, en een nog groter drama is dat achterwiel terug goed in die kader met die versnellingen te krijgen. Stress, zei er iemand stress? Stressssssss!
Hoeveel uur per week sport je gemiddeld?
Lap, hier gaan we. Lopen doe ik ongeveer 4,5u per week. Soms wat meer, uitzonderlijk wat minder. Traag lopen mensen, dat duurt lang. Echt! Daarnaast fiets ik naar het werk, en afhankelijk van de wind, de goesting, het aantal omwegen en uiteraard de benen varieert dat van 17 tot 25 minuten per rit. Maal 2 dagelijks, dus dat maakt ongeveer eh… 2u40 op een week zeker? (ik heb er een broddeldag afgetrokken 😉 ) In een goede week doe ik daar nog eens goed 3u fietsen op zondag bij, maar ik geef eerlijk toe (jaaahaaa, ik wéét het) dat ik te weinig fiets op zondag.
Daar bovenop ga ik nog altijd elke week trouw een uurtje afzien op de functionele training. Planken en van die dingen. Al zijn dat niet de ergste oefeningen. Neen. Alles waar armspieren bij komen kijken… de horror! Ikkandanie! Maar dit terzijde. Bon, aan hoeveel zit ik nu in totaal, want ik ben het efkes kwijt. Eens zien… alla, pakembeet een goede 11 à 12u in een goede week. Soms ietske minder. Maar toch weer meer dan in mijn eerdere blogpost.
Sport je liever alleen of met anderen samen?
Lopen doe ik meestal samen met mijn mede-gazelleke. Ze is in mijn team gegooid (team me myself & I was dat), en ze is gebleven. Alle trainingen lopen wij dus zowat samen. Wedstrijden is andere koek, want ze loopt stukken sneller dan ik. Die joggings loop ik dan ook liefst alleen. Zei er iemand al stress vandaag? Neen? Neemt niet weg dat ik altijd wel blij ben als iemand mij tegemoet loopt op het einde van zo’n wedstrijd. Al blijf ik toch nog altijd wel een beetje tegenpruttelen. Minder en minder, maar dat moet je niet verder vertellen. Noblesse oblige, toch? 😉
Idem voor dat fietsen. Ik geniet mateloos van mijn ritjes op mijne alleen naar het werk. Van zodra ik dat jaagpad naast het kanaal opdraai, en dan niets anders hoor dan het gezoem van mijn bandjes op het asfalt en verder complete stilte… zaligheid, zeker ’s ochtends. Maar ik fiets ook wel graag met de madammen mee. Zij doen leukere ritjes dan die die ik alleen zou doen (persoonlijk zou ik alleen maar de dijk of het jaagpad afrijden, en dan terugkomen 😀 ) en onderweg tijdens die langere ritjes is er ook wat afleiding in de vorm van een klappeke. En een rit samen met iemand die sterker rijdt dan jezelf en in een wiel mogen hangen, dat is ook wel heel geweldig. Speaking of… misschien moet ik daar nog eens werk van maken! Hallo Tokyo-plage?
Wat doe je als je geen zin hebt om te sporten? Bedenk je liever 100 smoesjes of kan je jezelf toch motiveren?
Mjah.. geen goesting, dat bestaat niet. Of dat bestaat wel, maar afspraak is afspraak, en training is training. Ik ga dus toch. Donderdag was overigens zo’n dag. Geen goesting, te warm, te moe, spierpijn. Van die dingen. Ik moest toch. Training in doorzetting. Idem met dat fietsen naar het werk. Ik heb besloten dat het moet gedaan zijn met excuses te zoeken om het niet te doen, want ik ben een ander mens als ik toekom. Wakker, dat vooral. Al snap ik dat de collega’s daar ook niet onverdeeld happy mee zijn, met een Sandra die ’s morgens hyper toekomt. 😉 Sorry lieve collega.
Heb je een sportblunder die je kunt benoemen?
Nee, nog niet. Tenzij je die ene keer ik bergop wou inklikken op de fiets, van mijn trapper schampte en dagenlang pijn had in de lagere regionen wilt meetellen? Of zoals mijn mede-gazelleke zei: was ik een man geweest, er hadden geen kindjes meer moeten gemaakt worden.
Waar kan je je echt aan irriteren tijdens het sporten?
Tijdens het hardlopen aan mensen die naast mij gaan wandelen. Ik loop! Doe dan astemblieft gewoon mee, en laat niet zo ostentatief zien dat ik dat traag doe. En verder ook mensen die de hele tijd ‘trekken’, omdat ze niet traag kunnen lopen (wat ik snap), en daardoor altijd voor mij uitlopen. En ik daar dan hijgend achteraan. Dat werkt niet. Ik loop mij dood, en ik vind het vooral ook vervelend, want ik kan dan niet volgen.
En bon ja, het is geen geheim… mensen met een elentrieken velo hé. Ik weet dat er mensen zijn die dat gebruiken omdat ze anders niet zouden kunnen fietsen, alle begrip voor. Maar toch, het werkt als een rode lap op een stier. Ik moet en ik zal die inhalen. Idem met mannen die in mijn wiel gaan rijden. Die moet ik eraf rijden. Aargh! Doedanie! Dan moet ik harder rijden! En dan word ik moe! Bruggen hebben trouwens ook een hele hoge irritatie-factor. Want ik moet die oprijden. En liefst zo rap mogelijk. En dat doet soms zeer! Tsss…
Ben je van de sportieve gadgets en hypes zoals een activiteitenmeter, speciale apps op je telefoon of een hartslagmeter?
Ajaaaaaa! Ik heb een GPS-horloge, dat automatisch met Strava synchroniseert bij het uploaden van mijn activiteiten. Want als het niet op Strava staat, is het niet gebeurt hé. 😉 Ik loop en fiets dus altijd met mijn Garmin Forerunner. Ik heb ook een fietspjoetertje, maar gebruik dat te weinig om het echt te kennen. Ik houd ook alles bij op Garmin. Met welke loopschoenen heb ik hoeveel kilometer gelopen, hoeveel kilometer heb ik met welke fiets gefietst, en vooral: hoe zit het met mijn jaaruitdagingen? Aja, en mijn hartslag, daddook natuurlijk.
Ik mis trouwens in deze tag nog een vraag, namelijk: Wat maakt dit nu allemaal zo leuk?
Awel he… ik zal dat ne keer expliqueren. Afgelopen dinsdag bijvoorbeeld, toen liepen we een route die we niet kenden. Gewoon, straat in, straat uit, en we zouden wel zien waar we uitkwamen. Dat op zich al… lopen om te lopen, beetje ‘cruisen’ zo als het ware. Ergens onderweg fietste ons zo’n gestroomlijnde koereur ons voorbij, zo van het type waar ik zelf graag achteraan fiets (uhu, tuurlijk doe ik dat ook 😉 ) en die stak zijn duimen op. Keiplezant!
Idem voor mijn ritje van woensdagavond. Starten aan het werk, en merken dat iemand op de andere oever jou probeert in te halen. Waarna we een soort van koerske gedaan hebben. En ik won! Joehoe! Op de brug, die ik al bijna over was tegen dat hij aankwam, kreeg ik een brede glimlach en een knipoog. Dat dus ook. Echt!
Ik weet het eigenlijk niet zo goed, wat het is. Die Functionele Training bijvoorbeeld. Het zweet gutst dan van mij af van de inspanning, ik voel elke spier zowat trillen bij al die (toch wel zware) oefeningen. En toch, daarna… zo content! En moe, dat ook, maar zo’n moeheid waarvan je weet dat het een goede moeheid is.
En ik blijf het zeggen: het is en blijft een dingetje, dat elke keer dat ik denk dat ik aan mijn limiet zit, ik toch nog altijd een beetje meer kan. Grenzen kan je blijkbaar echt blijven verleggen, met beetjes per keer.
Komt nog bij… dat eerste glas water na aankomst, ik zeg het: lekkerder dan een glas ijsgekoelde sjampieter op dat moment! En dan dat moment dat je onder de douche staat, en al dat zweet van je af voelt spoelen. Dat, en het überrelaxte moment daarna… fris gedouchet, propere kleren aan, en het gevoel van: ik heb dat hier toch maar weer gedaan! Aanrader! Echt!
Oja… er zijn natuurlijk soms ook foto’s, zeker na een Brallon. Die Brallon waar ik weer zo gestresseerd voor was, afgelopen zaterdag? Relax max, écht! In de hitte, op een bergop-parcours. Mijne stressfactor (jups, jij daar 😛 !) kwam mij hierna nog tegemoet gelopen, maar zelfs dan bleef het vrij relaxt (allez ja, buiten dan dat ene moment na die muur bergop en ik aan het derde boomke terug moest gaan lopen en nog he-le-maal buiten adem was, maar dat zijn details. 😉 )
Neemt niet weg… sport, da’s tof jong, neem het van mij maar aan. 🙂
(c) Fabienne Nicolas
My thoughts are like butterflies 