6 jaar geleden…

Regelmatig word ik geconfronteerd – dank u, smoelenboek – met de onnozelheden die ik ooit op het grote net gegooid heb. Vandaag kwam er ook weer zo eentje langs, dit keer van 6 jaar terug. Toen liep ik nog niet eens. Sterker nog, dat lopen, dat was toen nog voor die onnozelaars waarvan ik niet begreep dat ze voor een wedstrijd al liepen rond te draven en na een wedstrijd ook nog wat gingen rondhupsen. Dus neen, denken, laat staan dromen over lopen, dat was er toen zeker nog niet bij.

Want dat lopen, dat was helemaal niets voor mij. Neen, oh neen (oh niet met mij 😉 )! Lopen, daar werd je alleen maar moe van. En ik kon dat toch niet. En zo vanalles. Dus ja, volgende uitspraak komt van mijn sarcastische zelve… al moet ik toegeven, dat wat toen heel belachelijk leek, nu toch wel iets heeft. Want stel je voor zeg, dat ik die eerste marathon uiteindelijk toch loop, én uitloop, én dat er dan Chariots of Fire van Vangelis weerklinkt uit de boxen. Het lijkt mij heroïsch, maar ik peins en ik vrees dat ik gewoon ga bleiten dan. Then again… daar heb ik dat muziekje dan misschien niet eens voor nodig. 😀

Advertentie

Ik wou dat…

Ja, ik wou dat… zo af en toe soms, ja. Klik vooral de linkjes die op de teksten staan, want het is zo mooi. Vind ik. En ik laat me er momenteel graag nog eens door bevangen. Omdat. Inderdaad.

Veldhuis & Kemper hadden het er al over:

maar ik wou juist dat ik jou was
gewoon een dag niet mezelf was
dat ik alles was wat jij was
en jij was dan wie ik was
en wij dan nog steeds wij was
en ik een dagje vrij was
ik niet eenzaam maar een club was
ik niet de regen maar de drup was
en wij dan nog steeds wij was

En dan dit ook nog… want soms zou je toch ook weleens dat verschil willen maken: De Poema’s

Niet het ritme van mij hart 
Niet het zuiverste geweten 
Ze kwam niet op het juiste moment 
En dat kan me ook niet schelen 
Want meer nog dan ik eigenlijk toegeven wil 
Zij maakt het verschil 

Tussen alles wat ik had, en hoe dat opeens ging leven
Wat met potlood staat geschetst 
Kan met kleur worden ingetekend 
Tussen nooit iets aan de hand en van alles te beleven 
Tussen nooit, en misschien, heel soms 
Tussen ik en ons 

De warmste week

Nog iets meer dan 2 weken, en het is weer zover: de mooiste radio van het jaar wordt dan weer gemaakt, met “de warmste week” van Studio Brussel.

Zoveel jaar terug werden de presentators in een glazen huis opgesloten en leefden zij een week op sapjes. Ik weet nog dat ik die eerste keer, ik werkte toen nog in Brussel in Thour & Taxis, de aankondiging hoorde toen ik stond aan te schuiven aan Van Praet. Ik dacht toen ook nog schamper bij mezelf “wie gaat er nu betalen voor een liedje wat je zomaar zelf kan opzoeken op het internet?”
Het duurde echter niet lang voor ook ik “om” was. En in diezelfde week nog een omhaling deed bij de collega’s op het werk om die geweldige radio DJ’s die op sapjes leefden in dat glazen huis te steunen. Ik heb zelfs geen idee meer wat het goede doel toen was, maar steunen moest en zou ik.

Intussen is het concept ten goede veranderd, en mag iedereen voor zijn eigen goede doel centjes ophalen. Of gewoon storten, dat kan ook natuurlijk.
En daar wou ik het eens over hebben. Want omwille van persoonlijke redenen ging mijn steun de afgelopen jaren naar de MS-Liga, Het Rode Kruis en Kom op Tegen Kanker. Echter, sinds meer dan een jaar volg ik Ambulance Wens België en man oh man… wat doet die organisatie mooie dingen voor mensen die niet lang meer te leven hebben en die niet meer mobiel zijn.

Daarstraks las ik nog het verhaal van een man die nog eens naar “den Antwerp” wou gaan kijken. Misschien ligt het aan mij, misschien ligt het aan de tijd van het jaar, maar ik heb er, ik die totaal verder niets met voetbal heeft, een zakdoek moeten bijpakken. Zo mooi, en tegelijkertijd ook zo droevig.

En net omwille van de mooie dingen die deze organisatie doet, krijgen zij mijn steun dit jaar. Mocht jij nog niet weten welke organisatie jij wilt steunen, neem dan eens een kijkje op hun Facebook-pagina…

(ik heb overigens verder geen enkele link met deze organisatie, ik ben gewoon oprecht gepakt door wat ze doen… )

Ik denk trouwens dat ik ook dit jaar nog eens een liedje aanvraag. Rick Astley ligt uiteraard heel erg voor de hand, ook omwille van de leuke herinneringen aan die leuke avond in Brussel afgelopen september, maar ik ga toch maar voor deze… ook wegens de mooie herinneringen die eraan vast hangen…
“Falling slowly, eyes that know me
And I can’t go back
Moods that take me and erase me
And I’m painted black”

Overigens… die Glen… 6 mei volgend jaar, Koninklijk Circus Brussel. Zeg niet dat je het niet wist. Onze tickets zijn al in de pocket! 🙂

En die boom zeg je? Wel… dat is een warme herinnering aan afgelopen herfst. 🙂 De warmste week, de warmste herfst… enfin, je snapt het plaatje wel. En indien niet, ook goed hé! 🙂

 

 

 

Heimwee

Ik blijf wat hangen denk ik. Hangen in een soort van emotie, hangen in muziek die daarbij hoort. Een soort van melancholie. Heimwee. En ik weet ook naar wat. Dat scheelt al een pak natuurlijk, dat ik toch al weet waar ik heimwee naar heb. Heimwee naar van die dagen dus… heimwee naar van die dagen die perfect lijken, heimwee naar van die dagen die ook perfect zijn. Heimwee naar van die dagen die ook veel te snel voorbij zijn.

Op het einde van zulke dagen rest er niets anders dan even stil te zijn. Want je kan wel proberen van zulke dagen te rekken, maar uiteindelijk is alles eindig. Ook van die dagen. En dan helpt muziek. Want door de muziek kan je eindeloos nagenieten van zulke dagen. Nagenieten van die dagen waarop even alles perfect is, nagenieten van die dagen waarop alles even lijkt te zijn zoals het zou moeten zijn. Al is dat ook relatief natuurlijk. En och… de heimwee gaat al even verder terug dan “even”, want “die dagen”, ze zijn al een tijdje gepasseerd. Neemt niet weg. Heimwee. Het is er. En het gaat voorlopig niet weg.

Who are you to see what lies within my heart?
And who’s to judge me by the color of my wings?
Who are you to know what lies deep in my soul?
And who’s to judge me by the color of my wings?
What difference does it make if we can fly away?
The colors of our wings
What difference does it make once we fly away?

You were born to fly butterfly
Far away you’ll fly butterfly
You are free to fly butterfly
Spread your wings and fly…
Little butterfly

Bis en tris nog aan toe…

Ik ben zo nogal van de herhalingen. Soms bijt mij iets, en dan laat het mij niet meer los. Dan wil ik ook niet dat dat loslaat. Soort van wisselwerking dus. Het overkomt mij meermaals met muziek. Uiteraard. Waar zou het anders over gaan? Zo van die liedjes die je binnenstebuiten keren, dan weer even verdwijnen, maar telkens weer keihard terugkomen en datzelfde weer eens opnieuw doen.  Terwijl je heus wel weet wat ze doen, trap je er toch telkens weer in en ga je toch nog maar eens luisteren. And again, and again and again and again… (lost in a Forest, inderdaad ja, dat idee) Samen met hardlopen of een keer goed doorstampen op de fiets op het grootste mes, is en blijft muziek de beste therapie. Gezien ik morgen pas weer ga lopen, blijft het vandaag bij muziek. En als ik geen tegenwind heb ook bij dat doortrappen. En doortrappen, dat ook, inderdaad, maar daar heb ik geen fiets voor nodig.  Want soms zijn de dingen ook maar gewoon wat ze zijn. En soms moet je je daar ook gewoon een gedachte van maken. Al is dat soms ook moeilijker gezegd dan gedaan.
Bon… het klinkt allemaal wat zwaarder dan het allemaal is. Uiteindelijk, the only way is up! Toch? Alleen past dat liedje nét niet in mijn muziekkraam van vandaag. Emo it is, emo it stays. Neen zeker! 😉
Enfin, lang verhaal kort: hieronder en hierboven toch wat klikbare linkjes. Niets nieuw onder de herfstige zon. Still got the blues…

En voeg daar ook nog maar een Forevermore aan toe…. of een Unthought Known…

Want dit is eigenlijk exact wat ik vorige week op een mooie herfstavond gedaan heb.

Feel the air up above
Oh, pool of blue sky
Fill the air up with love
All black with starlight

 

Zilver

Muziek. Mijn eeuwige reddingsboei. Als het goed gaat, maar ook als het even wat minder gaat. Het is gelukkig niet mijn enige reddingsboei, want er zijn uiteraard ook die paar vrienden die er altijd weer zijn met een luisterend oor en een opbeurend woord. Of die er gewoon zijn. Die ook durven vragen wat er aan de hand is. Awel hé, die vrienden… goud waard! Wat zeg ik? Diamant! Al vind ik het mooiste edelmetaal wel zilver. Dus voor mij zijn ze eigenlijk zilver waard, want ik vind dat stukken mooier dan goud, en daardoor zijn ze dus ook veel meer dan goud waard. Volgen jullie nog?

In ieder geval… ik zou het over muziek hebben hé! Deze week nogal ‘gepakt’ geweest door Vandenberghs Moonkings’ Burning Heart. Oja, dat is mijn ding helemaal! En ik mag ze ook live gaan zien. Weer iets om naar uit te kijken!

This burning heart of mine
It still hurts after all this time
This burning heart in me
Won’t let me be

Daarstraks vertelde ook iemand mij (die vriendjes hé 😉 ) dat hij een nieuw ceedeetje had gekocht. Ik was uiteraard benieuwd hetwelke, blijkt het George Michael te zijn. De George. Damn. Ik luister regelmatig naar zijn muziek. Het brengt op 1 of andere manier een soort van rust. En ook hier: de trage nummers die doen het hem altijd. Dat sfeertje, die stem. En zoveel mooie nummers. Ik kies er eentje…

People
You can never change the way they feel
Better let them do just what they will,
For they will
If you let them
Steal your heart

En ach, ik kwam uiteraard ook nog langs Eddie Vedder. Longing to belong. Don’t we all?

I’m falling harder than I’ve
ever fell before
I’m falling fast while hoping
I’ll land in your arms
‘cause all my time is spent here
longing to belong
to you

 

 

At last! Dé Rick live!

Eindelijk eindelijk eindelijk! Eindelijk is het gelukt! Jajaja, en het was geweldig! En ja, ik ben er heel blij om, en jajaja, het was een hele leuke avond.

Want ja ja ja! Ik heb eindelijk, eindelijk en eindelijk Rick Astley live gezien. Je weet wel, die Rick Astley die ik zou meenemen naar een onbewoond eiland. Hehe. Niet hemzelf… neehee, tuurlijk niet.  Wel zijn muziek. ’t Is te zeggen, zijn eerste 2 CD’s, al mocht ik er maar eentje meenemen. Enfin, dat euvel is opgelost doordat ik gewoon de iPod meeneem en een lader op zonneënergie.

Diegenen die mij een beetje kennen, die weten dat… de Rick, ik hoor die graag. Ik ben fan. Fan van zijn stem dan vooral. De man kan echt wel zingen.
“Rick, I lof joe” is er dan weer meer dan een beetje over, maar “Rick Astley, go fuck yourself”, dat is blijkbaar wel gepermitteerd. Echt waar, vraag het maar aan de Rick himself! Ha! Ziedde wel dat ik gelijk heb. Het mag! Meer zelfs, het moet!

Om maar te zeggen: de man kan zichzelf wel relativeren. En daar hou ik wel van. Dat, en de portie cynisme die in mijn oor gedropt werd tijdens het concert. Ik heb echt zo gelachen! Want eerlijk is eerlijk: ik ging voor de man zijn eighties-muziek. De nieuwe muziek is maar flets, maar ik snap wel dat hij die wou brengen. Het rare “Cycling through Belgium”-vehicle inclusief. En ik vind er verdorie Youtube-gewijs niets van terug.

Maar.. het was een heerlijke avond, ik heb ervan genoten! Zo’n avond met best wel een soort van gouden randje. Zo mogen er nog volgen.  Oja… en voor diegene die zich zo “opofferde” om mij die fantastische avond te bezorgen: I owe you one! 😉

Dream a little dream…

“Dream a little dream of me”, hoorde ik net in de versie van een klein meisje. Jaja, The Voice Kids staat op. Maar ik vind dat wel een keimooi liedje. Zo’n klein fijn liedje. En het bestaat in een supermooie andere versie.

Och ja. Af en toe ben ik een romantische idioot. #grijptdatverstandmaarweerbijelkaar 😉 Maar toch hé, maar toch…

Sweet dreams till sunbeams find you
Sweet dreams that leave all worries far behind you
And in your dreams 
Whatever they be
Dream a little dream of me

 

 

 

Vreemde mail

Ik kreeg een heel vreemde mail daarstraks. Van Spotify.  Ik ken Spotify uiteraard wel. Want ik luister via Spotify op het werk al weleens naar wat muziek. Meestal als ik mijn i-Pod thuis vergeten ben. Niets wat ik anders niet zou beluisteren trouwens. Kijk maar, dit staat er in het “onlangs afgespeeld”-lijstje:

• This is VNV Nation
• Wildness (Deluxe) – Snow Patrol
• Lies and Butterflies – Mystery
• A Blues for Buddha – The Silencers
• Resonance – VNV Nation
• Beautiful Life – Rick Astley (ik zeg niks, echt niet! 😀 )

Niets vreemds dus, niets waarvan iemand die mij kent van achterover zou vallen. En nu stuurde diezelfde Spotify mij daarstraks zowaar een mail. Een mail met concertvoorstellen op basis van mijn muziekvoorkeuren. Ik weet niet zo goed wat ik daarvan moet denken. Al helemaal niet omwille van wat ze mij stuurden. Want die concertvoorstellen… allez zeg…

OK… VNV Nation in de Effenaar in Eindhoven, ja, daar kan ik mij in vinden. Ware het niet dat VNV dus ook in Sint-Niklaas komt. Een stuk dichterbij dan Eindhoven lijkt mij. Maar op zich.. niets vreemds. Als tweede suggestie echter, en dan kwam het, ik durf het bijna niet te zeggen, kwam er een voorstel waarvan ik dacht… elloooooooo! Op basis van mijn voorkeuren stelde Spotify mij zowaar het concert van Mariah Carey voor! Mariah begot! Ik zou niet weten wat ik op een een Mariah-concert zou gaan doen. Nu, smaak is goesting, en goesting is smaak maar dit is echt zo niet mijn kopje thee!

Dus ja… hoe komt Spotify bij zo’n Mariah terecht eigenlijk? En waarom presenteren ze haar als concertsuggestie aan mij? Dunno!  Het strafste is dan eigenlijk nog: volgende week komt dé Rick – jaja, als in dé Rick Astley – naar Brussel, en die suggereren ze mij dan niet. Echt.. wie kan daar nog aan uit zeg? Allez jong… Mariah suggereren. En de Rick daar wordt niet van gesproken. Mah echt zeg. Ik ben er nog altijd niet goed van!

Langs de andere kant… misschien is het wel een uitdaging. Naar een concert van Mariah Carey gaan. Meekwelen met “All I want for X-mas”… niet? Iemand? Ja? Jij daar? #krijgtnutochechtdeslappelach

Enfin… ik maak het goed. Iets van VNV dan maar?

As night descends upon the city
The streets are cold, the lights go by
And in the stories of the people
A million faces, a million lies
They’ll never say they feel what you feel
That they can see the world you see
And in their faces, their expressions
A million faces, a million lies

 

BMI-hokjes

Wachten duurt soms lang. Zelfs al is dat wachten tot een CD geleverd wordt. Een CD waar ik wel naar uitkijk. Al heb ik hem – toegegeven – al een keer of 6 beluisterd via Spotify. Maar dan nog… ik wil dat ding gewoon hebben, en nu opzetten om te beluisteren. Levering om 20u staat er trouwens op de link. Ben benieuwd, dat is nog 13 minuten, want momenteel is het 19u47.

In tussentijd kan ik misschien al eens iets anders vertellen. Iets met dat gewicht. Want ja, er zijn een paar kilootjes af, en dus ging ik vorige week aan het rekenen. Rekenen om in hokjes te bevatten waar ik vandaan kom. En waar ik toch nog naartoe wil. Jajaja, toch toch.

Een goede 4 jaar terug zat ik in het lugubere “morbide obesitas” hokje. Een BMI van boven de 40: 46,1 meer bepaald. Dat is hoog ja. Extreem hoog, zegt de tabel. Met dus een heel hoog risico op aandoeningen zoals diabetes type 2, hypertensie en hart- en vaatziekten.
Gelukkig had ik dat allemaal niet. Maar wat niet was, kon zeker nog komen. En in ieder geval: gezond zal het absoluut niet geweest zijn.

Met elke kilo die ik afviel – wat zeg ik, met elke 100 gram die ik afviel – zakte mijn BMI. Zo ging ik van morbide obesitas naar obesitas. Een hokje waar ik nu al wel een hele lange tijd inzit. Te zwaar, nog altijd. Maar niet meer zo dodelijk als voordien. Nu was ik vorige week benieuwd om te zien waar ik momenteel zit. En dat is op een BMI 31,2.  Dat wilt zeggen dat ik ongeveer 15 BMI-punten gezakt ben. 15! En dus ging ik even rekenen. Want dat hokje “obesitas”, dat ergert mij eerlijk gezegd wel. Nu blijkt dat ik “maar” 4 kilo meer kwijt moet, en ik dan in een nieuw hokje terecht kom. Het hokje “overgewicht”. En dat wilt zeggen dat ik niet echt een risico loop, maar dat ik niet zwaarder moet worden (alsof ik dat van plan ben zeg! 😉 )

Ik wou dat eigenlijk eerst allemaal een beetje stilhouden, dat ik nog 4 kilo kwijt wil, en pas als ik ze kwijt was komen roepen dat ik niet meer obees ben. Maar bon… ons kent ons, en ons kan dat dus niet stilhouden. Zaterdag vertelde ik het dus al enthousiast tegen een vriend. Als ik enthousiast ben is zwijgen altijd heel erg lastig. En ook, ik ben eigenlijk best wel content. En trots ook, dat ik dit al helemaal zelf bereikt heb. Ik was verdorie bijna mijn granenkoekje kwijt, “want als ik dat niet opat zou mij dat al helpen bij die 4 kilo”. Slechte vrienden, ik zeg het! 😉

Ik vertelde het ook een vriendin via mail. Zij vroeg zich af wat zo’n BMI nu eigenlijk zegt, want als zij mij ziet, of foto’s ziet, dan vindt zij helemaal niet dat ik er te zwaar, laat staan obees, uitzie. Gewoon, normaal.

Dus goh ja… ik weet het niet zo goed. Het is inderdaad wel waar, dat zo’n BMI niet alles zegt. En dat ik het meer als een soort richtlijn moet zien. Langs de ander kant weet ik intussen ook wel dat het leven makkelijker wordt met een paar kilootjes minder. Al moet dat dan ook weer niet doorslaan naar de andere kant natuurlijk. Neemt allemaal niet weg dat ik toch blijf worstelen met dat zelfbeeld door dat gewicht. Afgelopen dinsdag nog, bijvoorbeeld: “of ik even mijn borstomtrek kon meten om te zien welke maat shirt er voor mij moest besteld worden?” Daar heb ik het dus écht heel lastig mee. In tegenstelling blijkbaar tot andere dames. Dames die smaller zijn dan ikzelf. Ik vond het dan ook wat raar. Zij zo weinig, en dan kom ik, met heel veel meer centimeters. Neen… dat lukt mij dus niet, dan blokkeer ik.

Toeval bestaat trouwens niet. Intussen is er op één “De Klas” gestart, met vandaag Dina Tersago. Over schoonheidsidealen. Ik ga maar eens kijken denk ik. Misschien leer ik er ook nog iets van. Het is toch wat het is, en het zal nooit voor iedereen goed zijn. Iets met verschil dat er moet zijn en van die dingen. Als dat nu ook eens tot in die hersenpan van mij zou doordringen… 😉

Overigens… mijn CD is dus nog altijd niet toegekomen. *bleit*. De website zegt: “Het spijt ons dat je pakket te laat is. Nu verwacht 6 september – 12 september”.  Zo kan ik het ook ja… onnozelaars!
Daarom, een stukje uit de CD “Lies and butterflies” (ik zei het al, toeval dat bestaat niet. Niet hé) van Mystery. Klikken op de tekst om te luisteren. Doen zeggik! 😉

Who are you to see what lies within my heart?
And who’s to judge me by the color of my wings?
Who are you to know what lies deep in my soul?
And who’s to judge me by the color of my wings?
What difference does it make if we can fly away?
The colors of our wings
What difference does it make once we fly away?

You were born to fly butterfly
Far away you’ll fly butterfly
You are free to fly butterfly
Spread your wings and fly…
Little butterfly