Lentekriebels

Gisteren passeerde ik langs een strand. Er was plaats. Plaats om een strandstoel te zetten of om een handdoek te leggen, plaats om wat te gaan genieten van zon en zand en toestanden. Een nuchtere opmerking van een vriend later “Sandra, je handdoek gaat wel nat worden op dat nat zand”, spatte de zomerdroom alweer uit elkaar.
Los daarvan ben ik niet het zon-strand-zee-type, maar dat weet natuurlijk ook verder niemand.

Bon, maar waar ik eigenlijk naartoe wou… vanochtend in de eerste plaats met de fiets naar het werk eigenlijk. En daardoor (ik ga er geraken zene, daar waar ik het uiteindelijk over wil hebben, écht! Blijf gewoon lezen, dit zijn cliffhangers, daar moet je gewoon even door!) dus… en daardoor zette ik mijn fiets buiten! Aha! Dat was een onverwachte hé! Maar zonder fiets kan ik nu eenmaal niet naar het werk, dat trapt wat lastig.  Maar dus, doordat ik mijn fiets buitenzette (we zijn er bijna, jaja, nog even doorlezen!) hoorde ik het ineens. Plotsklaps zoals men zegt. Tout à coup, en Français. En nu begeef ik mij op glad ijs: auf einmal in het Duits. Toch?
Maar waar was ik? Aja… bij dat ik iets hoorde. Zo ineens. Enzovoort. Ik ga dat niet herhalen. Neenee. Maar wat hoorde ik nu? *tromgeroffel* en laat die spanning nog maar wat stijgen. Jaja, ik snap het, je hebt niet de hele dag de tijd om hier te blijven lezen. OK, ik gooi het dus in de groep! Ik hoorde… vogeltjes! Tadaaaa! Vogeltjes die in de haag zaten de tsjielpen. Meer zelfs, het klonk als heel blij tsjielpende vogeltjes! Want die vogeltjes, die voelen dat ook! Dat gevoel wat ik gisteren had, daar aan dat strand…

LENTE! LENTE! LENTE!

Jaja, de lente komt eraan! Ik voelde het al eerder, maar nu is het toch écht helemaal! Echt waar, echtig in techtig! Ze zeggen wel dat het nog 45 dagen tot de lente is, maar die “ze”, die moet je niet altijd geloven. Neeni. ’t Is lente! Het zonnetje schijnt! De vogeltjes fluiten! De vlinders fladderen! Of neen, dat laatste niet. Of misschien wel. Twijfelgevalletje. Allez bon, ik vond het in ieder geval wel gerechtvaardigd om vandaag eens zot te doen. En dus reed ik zonder handschoenen naar het werk! Echt waar! Ik vond het kei-gewaagd! Maar koude handen, dat wel. Het is een koude lente dit jaar. Niettemin, ik herhaal het nog eens, mocht je de boodschap gemist hebben: het is lente! Echt!

 

 

 

Advertentie

Belgium, 12 points

Belgium, twelve points. La Belgique, douze points.

Het Eurosongfestival. Elk jaar opnieuw zweer ik dat ik niet ga kijken, dat ik het dit jaar aan mij laat voorbij gaan. En elk jaar opnieuw zit ik toch weer voor TV. Elk jaar opnieuw zit ik mij te vergapen aan het circus dat het Eurosongfestival toch wel is. En ja, ik geef toe: het heeft wel iets. Soms iets meelijwekkends, maar bon…

Het is een soort van instituut, het is er en het blijft er. De liedjes verdwijnen met de afloop van het festival weer in de vergetelheid, evenals de uitvoerders. De spreekwoordelijke uitzondering daargelaten. Zag u trouwens de Belgische inzending van vorig jaar, Loïc Nottet, nog in “Dance avec les Stars” op TF1? Ik wel. Schitterend! Maar verder… neen. Helaas. Jammer.

Of toch wel. Wie kent er nu Johnny Logan niet? En die “Gente di Mare”, die heb ik ooit een hele zomer ‘gezongen’, al fietsend langs het water. Ik ken het nog altijd he-le-maal vanbuiten. Fonetisch dan, want mijn Italiaans is niet zo geweldig, dat geef ik grif toe. Ik ken er zo nog wel een paar los uit het hoofd. Jij (jaja, jij die dit leest) waarschijnlijk ook, geef maar toe!

Om maar te zeggen: dat Eurosongfestival, dat hoort er gewoon bij. Bij de lente, bij mei. Net zoals die vogels die dan een ei leggen, net zoals die kikkers die zitten brullen om godweetwat te doen, net zoals die vlinders die dan weer uitbreken. Tradities, je moet ze in ere houden.

En ja, iedereen kijkt. Ook diegenen die zeggen dat ze het niet doen, en daarna toch een haarfijne analyse geven van welk land wat voor soort liedje had. Ehh… ik keek wél, maar ik herinnerde mij het gros al niet meer. Maar iemand die dus niet keek, wél. Echt waar, rare dingen zo allemaal zeg ik je!

Trouwens, ik zat zo te kijken naar die halve finales, en beide keren had ik het gevoel van: zo zou ik ook wel willen kunnen dansen! Jaja, naar een liedjeswedstrijd kijken en danskriebels krijgen! De ‘opvulstukken’ tijdens het wachten op de punten vond ik dit keer heel erg geslaagd. Ik wou écht dat ik dat ook zou kunnen. Maar goed, ik ben niet begiftigd met enig danstalent, dus ik blijf wel van het muurbloem-type.

Enfin, België gaat dus door. Dat is geen goed nieuws. Neeneenee, echt niet! Want dat betekent dat ik zaterdag toch weer nagelbijtend (bij wijze van spreken dan, want ik bijt geen nagels) voor TV zit te hupsen bij de puntentelling.
Belgium, 12 points. La Belgique, 12 points. Het zou wat zijn. Misschien moet ik die dansmoves toch maar een keer gaan oefenen. Langs de andere kant: what’s the pressure? 😉

Spring is in the air! #3

Verdorie… dit is ook weer echt iets voor mij. Al meer dan een maand lopen roepen dat het lente is, daar voor mezelf een klein projectje aan verbinden… en als dan de lente eindelijk écht in het land is, het projectje verwaarlozen.

Niet dat ik niet meer op stap geweest ben. Integendeel. Ik heb echt nog wel wat fotootjes genomen. Fotootjes die bewijzen dat de lente échtig intechtig in het land is, en niet alleen in mijn hoofd zit.

Maar intussen zijn er eigenlijk geen bewijzen meer nodig. Iedereen kan nu wel zien dat het lente is, maar ik ga er lekker toch nog even mee door. Want dit is gewoon een heerlijk seizoen. Alles wordt stilaan groener, er staan knoppen aan de bomen, er is nieuw leven. Op 1 van mijn looprondjes zag ik de kleine eendjes flink hun best doen om achter mama- en papa-eend aan te zwemmen. Helaas geen beelden daarvan, want lopen met een GSM, dat is verschrikkelijk ongemakkelijk.

In plaats daarvan wel nog een paar fotootjes van de route die ik regelmatig loop in het bos. Het is daar mooi, al zie ik het niet altijd zelf. Nu weer even wel. En binnen een week of 2 gaat het daar nog veel mooier zijn.

Laat je trouwens door het idyllische beeld niet bedotten. Dat bruggetje, daar gaat het bergop. Net zoals de weg erna. Ik ga er nog altijd dood. Het plan is dan ook om tegen het einde van de zomer daar niet meer dood te gaan. Haalbare doelen, daar hou ik van. Ook als ze niet helemaal haalbaar zijn eigenlijk. Ik stort mij er gewoon in. 1 zo van die doelen is eindelijk die 25km/u fietsen. Ik haal nog niet eens de 24km/u momenteel, dus dat wordt toch nog even doortrainen. En zadelpijn overwinnen, want eerlijk: damn, zo’n koerszadel is een pijnlijke affaire!

In ieder geval: de lente is dus wel degelijk in het land. En in mijn hoofd. Al even. Morgen huppel ik dus weer over deze wegen, blij dat het weer kan, dat lopen. Pijnloos lopen dan, want echt gestopt was ik niet. Sinds goed 2 weken geven de scheenbenen geen kick meer. Hout vasthouden dat het zo blijft, maar ik heb er alleszins een goed oog in. Ik was wat bang dat de conditie erop achteruit gegaan was, maar uiteindelijk zit het voor een groot deel tussen mijn oren. Gisteren liep ik probleemloos een 4-tal kilometer zonder stoppen, dus die 5 zal ook wel lukken. Met andere woorden: de trainingen gaan weer leuk worden, ik ga stilaan toch die opbouw naar de 10 kilometer kunnen hervatten. En o ja, daar heb ik heel veel zin in!

Samenvattend: het was hier even stil, maar de lente zit nog altijd in mijn hart. En in mijn hoofd. En die hele lente is en blijft fantastisch!

Ik sluit daarom ook heel graag af met een liedje wat al de hele week in mijn hoofd zit. Gedaan met dikke winterjassen, en laat die dikke truien ook maar in de kast. Het is T-shirt weer! Reken maar van yeskes!

 

Spring is in the air!

Heb je het al gevoeld? Buiten, zo ’s morgens, en ’s middags. Het wordt vroeger licht, de vogeltjes beginnen vrolijk te kwinkelieren, en er ‘hangt’ iets in de lucht. Dat ‘iets’, dat is volgens mij de lente. Het kan gewoon niet anders!

Je voelt het aan alles… je staat kwieker op (ok, een beetje toch), en het feit dat het ’s avonds nu een uurtje langer licht is, maakt een wereld van verschil! Vind ik toch.

Ik heb daarom besloten om dit jaar ten volle van de lente te gaan genieten, om die lente helemaal toe te laten, met alles erop en eraan.
Bij die lente, daar hoort dus ook een klein projectje bij. Het eerste plan was om dagelijks op dezelfde plaats een foto te nemen.  Tijdens mijn middagwandeling. Die middagwandeling, dat is iets wat ik sinds deze week elke dag probeer te doen. Even 10 minuutjes, een kwartiertje gaan rondstappen in de buitenlucht om wat energie op te doen. En tegelijkertijd dus een foto te nemen.

Probleem was alleen dat ik niet goed wist wat ik met die foto’s zou doen. Om te gaan timelapsen ben ik niet handig genoeg, dus dat plan werd al snel verwezen naar de prullenmand. Maar wat dan? Ja, wat dan?? Terwijl het antwoord gewoon zomaar voor de hand ligt! Bloggen natuurlijk!

Bij deze dus: vanaf heden post ik elke week een blogje met mijn foto’s van mijn middagwandeling van de afgelopen week. De eerste fotootjes zijn van woensdag en donderdag. Het was koud, maar zonnig, op woensdag. Op donderdag was het nog altijd koud, en minder zonnig. En de natuur heeft blijkbaar momenteel ook even genoeg water gehad. Het wandelpad was helemaal verdronken, helaas.

Evenwel… die lente, die hangt er toch. Ik voel het aan alles. Het is dat ik niet zo’n geweldige zangstem heb, of ik zou een ‘aireke’ gaan zingen. Het musicalgevoel zeg maar. Al zou dat er dan ook weer heel erg over zijn, ik geef het toe. Maar toch… een huppelpasje, een klein hinkstapje, en het kind in mij kan weer even verder.

Meer heb ik soms echt niet nodig. Laat die lente dus maar komen, dit jaar ben ik er helemaal klaar voor!