Categorie archief: concert

Een nieuwe CD!

Geef een reactie

Gisteren had ik het over een #Top-CD en een #Topnummer.

Mensen die mij een beetje kennen, weten al dat dat over Snow Patrol ging. Snow Patrol heeft een nieuw album uit, en dat moest ik hebben-hebben-hebben!

Gezien ik, dankzij een opgespaard verjaardagscadeautje, nog een leuk tegoed had bij Amazon, had ik het album al een maand geleden besteld. Het zou geleverd worden op de vrijdag dat het album uitkwam. Teut. Niet dus. Het werd wel verstuurd die dag, maar niet geleverd. Bummer. Grote bummer. Zo’n teleurstelling. Ook op maandag werd het niet geleverd. Toen ik de link checkte, werd er zelfs melding gemaakt van de mogelijkheid tot een week vertraging, en dat als ik mijn pakketje nog niet had op 5 juni, ik terug contact moest opnemen. 5 juni! Dat was toen nog 10 dagen! TIEN! Pffff… Waarom doe ik een voorbestelling als ik nog langer moet wachten dan mensen die het gewoon in de winkel gaan kopen? Ik bedoel maar…

Enfin.. de soep wordt niet zo heet gegeten als ze opgediend wordt, en op dinsdag werd de CD dan eindelijk toch geleverd! Yes! Het album werd dadelijk op de i-Pod ingelezen, kwestie van op het werk wat muzikale ondersteuning te hebben, en aan een mede-Snow Patrol-liefhebber meldde ik dat ik een nieuwe CD had. Waarop hij vroeg of er misschien een astronaut op de cover stond? Jeps, hij had het album al. Al 3 (DRIE) dagen! Tss… echt! Ik doe nooit meer een voorbestelling.

Maar goed… de CD zelf maakte wel heel erg veel goed. Ik heb hem al een paar keer beluisterd (mwoah, understatements, doe ik daar eigenlijk nog aan? 😉 ), en bon ja… er zat daar plots weer een nummer bij dat al van bij de eerste beluistering mijn keel helemaal dichtkneep. En wat deden die tranen daar weer? ’t is dus weer van datte. Snow Patrol heeft (alweer) een nummer gemaakt dat mij raakt. Zelfs als ik het her- en her- en herbeluister. Net nog.. want ja, voor ik iets op de blog gooi, moet ik dat wel bekijken en beluisteren. Lang leve de zakdoeken.

Het blijft heel erg jammer dat ze op Werchter op vrijdag komen. Want ik had al een ticket voor zaterdag. Pearl Jam hé, ook zo’n zwakke plek. Maar ik snap ook wel dat er geen 2 headliners op 1 dag kunnen staan. En hoe graag ik Pearl Jam ook hoor… ze zullen met iets heel straf moeten komen op hun nieuwe album om dit te overtreffen… Al zal het PJ-optreden op zich wel top zijn, dat vertrouwen heb ik er wel in. 🙂 (en toeval, dat bestaat ook niet vermoed ik, want na Snow Patrol gaat YouTube nu naadloos over naar Sirens van PJ. 🙂 )

So you’ve fallen in love
So you’ve fallen apart

What if it hurts like hell
Then it’ll hurt like hell
Come on over, come on over here
I’m in the ruins too
I know the wreckage so well
Come on over, come on over here

 

Advertentie

Zingen

6 Antwoorden

Zitten we vanavond in de auto, dochter’lief’ en ik, op weg naar de functionele training. Lief tussen aanhalingstekens ja, het wordt nog wel duidelijk waarom. De radio staat aan, en dan schalt daar plots George Michael met Queen door de boxen, “Somebody to love”. Jullie kennen het wel. En indien niet, dan klikken jullie maar een keer hierzo.

In ieder geval: bij liedjes als dit kan ik mij niet houden, en moet ik luidkeels meezingen. Moet ja. Volgens mezelf gaat dat ook perfect, ik haal helemaal de hoogte die den George haalt. En plezant, dat ook. Dat is tot diezelfde dochter’lief’ van eerder gemeld, zegt van “mama, zo vals zeg”. Lap! Een kind met een slecht gehoor, ook dat nog! Wie kent er een goede oorarts?

Want ik zing dus helemaal niet vals! Meer zelfs! Ik zat erover te denken mij in te schrijven voor “Belgium’s got talent” of voor “The Voice”, ofzoiets. Nadat ik haar dat meedeelde, zag ik vanuit mijn ooghoek (ik zat achter het stuur) een soort van oogrol, en daaropvolgend: “mama, als jij dat doet, dan kom ik niet meer buiten hoor, dan ben ik beschaamd dat jij mijn moeder bent!”

*krak* Dat was dus mijn moederhart dat brak! Zo’n appel van mijn oog, en dat laat haar moeder gewoon zomaar koud vallen! Meer zelfs! Die wilt haar moeder niet meer kennen dan! En de grote finale moest dan nog komen… de meerstemmige “somebody, somebody, somebody”.

Alweer een zucht hé zeg, gevolgd door een “dat we maar rap op de training zijn, duurt dat liedje nog lang?” Echt! In gruzelementen, dat moederhart, en er werd ook nog eens duchtig op verder gestampt! Puh!
Ik had het dan nog niet eens gehad over de danspasjes die ik er zou bij bedenken hé!

En dan had ze nog vree veel geluk dat het niet “Bohemian Rapsody” was dat opstond! Zeg dat ik het gezegd heb! Nee zeker! Tsssssssss….. de komende 2 weken moet ze een uur vroeger gaan slapen! Wat zeg ik? Een hele maand! Ha!

just because I can't sing.png

Plattebandenrit

2 Antwoorden

Fietsen, ik doe dat graag. Zeker als het vlak is, en naast het water. Gewoon gedachtenloos trappen, en genieten. En vanalles zien. Zoals die visser met die megagrote vis die hij uit de vaart gehaald had. Hallooowww! Ik hoop wel dat hij het visje in kwestie achteraf teruggezet heeft.  Ja, laat mij maar achteraan een beetje meefietsen, op zo’n rit. Voor mij is dat puur genieten.

Het ging ook allemaal smooth, het reed vlotjes allemaal weg, de kilometertjes. Tot… bloeb bloeb… mijn voorband plat liep. Stooooppeeeeeeen! Vervolgens direct actie, 4 fietsmadammen to the rescue, en er lag al heel snel een nieuw binnenbandje op mijn voorwiel.

Feit is dat ik ’s ochtends bij het vertrek thuis nogal lui was geweest. Meestal heb ik 2 binnenbanden mee, maar door omstandigheden en wat fietswissels was dat naar 1 teruggebracht. Intussen had ik al wel reservebandjes gekocht, ik had ze dus wel liggen, maar ik dacht bij mezelf: “2 keer een platte band op 1 voormiddag, wie heeft dat nu voor?” Ik weg dus. En toen reed ik plat. En sloeg de angst mij toch wel even om het hart. Want ik had geen reservebandjes meer nu… maar och… we waren al over halfweg, het zou allemaal wel lukken.

Over de spoorweg stopten we even. Bij het vertrek daar vroeg iemand mij of alles nog ok was met mijn band? Ja hoor, tip top! En wij door. Ik achteraan, uiteraard. Ik liet me wat afzakken, met de bedoeling dan weer naar de groep toe te rijden. Bloeb bloeb… neeeeeeee, dit gaat toch niet waar zijn? Shit happens, en shit happende bij mij.. Inderdaad. Achterband plat. En geen reserve meer. En de dames waren al een groot stuk vooruit en hoorden mij al niet meer roepen. Telefoneren dan maar. Toolbox open, foon eruit… tegen die tijd waren die Fietsmadammen allang bekans thuis natuurlijk. Thuis bellen was ook nog een optie, alleen moest ik dan wel weten waar ik precies was. Fietsen is allemaal goed en wel, maar meestal ben ik niet van de weg weten… beter opletten toch in ’t vervolg.

De redding kwam van een fietsmadam die toch even achterom gekeken had, mij niet meer zag, en teruggereden was. Zij had gelukkig ook nog een reservebandje mee, en de hulp in de vorm van een fietspomp was ook al onderweg! Ik zei het daar al, ik zeg het nog eens: ik ben blij dat zij in mijn team zaten!

Nu goed… achterwiel eraf, band eraf, band erop, pompen… ‘zwosseke’ van de pomp eraf, en pssssssssssssssst… band terug leeg. Boehoehoe! Oepternief! Pompen, ‘zwosseke’ eraf, en weer… psssssssssssst…..
Band – of het ventiel – niet ok dus. Nog iemand een binnenbandje op overschot? De laatste… band eraf, band erop… pompen, “zwosseke’ er terug af… en gelukkig, dit keer bleef de lucht erin. Wiel weer op de fiets met wat gepuzzel, en wij weer weg. En dat ging gezwind, ik zat in een goed team.

Een paar kilometer verder werd er mij weer gevraagd of alles nog ok was met mijn band? Ja hoor, alles toppie, kon niet beter. Ja, dat dacht ik. Ik had beter gezwegen, want  ‘bloeb bloeb, bloeb bloeb’ had ik toch weer prijs zeker? Wéér plat! Op ongeveer een kilometer of 4 van huis denk ik. Aargh! Om zot van te worden! Geen bandjes meer op voorraad, en dan nog: ik vermoed dat een nieuw binnenbandje geen soelaas zou gebracht hebben, het probleem ligt hem waarschijnlijk in de buitenbanden.

Bon. De enige mogelijke oplossing was te voet naar huis, voor een stuk toch. De madammen zouden doorfietsen, en iemand zou dan terugkomen met de wagen om mij op te pikken. Maar stappen met klikschoenen, dat wist ik al, dat werkt voor geen meter. Schoenen dus maar weer uit, en wat doorstappen.
En toen passeerde er een oudere meneer op een elektrische fiets:
– Ola juffrouw, zedde plat gereie?
– Jaja meneer, de derde keer al vandaag
– En edde gij dan geen grief mei om dat te plekken?
– Neenee meneer, ik had binnenbanden mee, maar die zijn nu op, het is al de derde keer dat ik platrijd deze voormiddag
– Mor ge kunt dat plekken hé, zo’n band
– Jaja meneer, ik weet het, maar daar ga ik nu toch niet meer mee beginnen
– Gadde thuis geraken meiske?
– Geen probleem, ze komen mij dadelijk ophalen
РDan ist goe, dan maggekik doorrije h̩!

Het was wel grappig eigenlijk, die meneer. die er daarna een beetje als een pijl uit een boog vandoor fietste. Of die indruk had ik toch, omdat ik maar wat aan het aansleffen was, zo op mijn sokken. Op de duur ging dat ook wel pijn doen eigenlijk… maar toen was de redding daar! Fiets de auto in, en netjes voor de deur afgeleverd. Op sokken. En met zere voeten. Verdorie, 2 blaren onderaan mijn voeten, en ik zou nog naar een concert ’s avonds.

Nadat ik het vuil van mijn voeten gewassen had, zag ik niet echt iets wat op een blaar geleek. Ja, een beetje rood op de bal van mijn voet, en aan de andere kant deed mijn hiel wel pijn als ik erop stond. Maar bon ja… er zijn wel ergere en pijnlijkere dingen dan dat.

Dus ja… dat concert is wel gelukt. En gelukkig maar, want die bassist… allookes en doe er maar miauwkes bij ook! Zoiets! 😉

Avondje muziek

1 antwoord

Het was weer zo’n avond. Zo’n avond waarop ik dacht: laat mij eens ad-random wat muziek beluisteren die ik gewoon mooi vind. Muziek waar ik mij aan kan laven. Muziek waar ik blij van word. Muziek waar mijn hartje van gevuld wordt. Een beetje een van de hak op de tak-blog, wegens totaal geen logica. Zeg niet dat ik het vooraf niet gezegd heb hé! 😉

Dus… ik ben gestart met ‘janettenmuziek’. Uhu. Prince, maar dan in de versie van de Cornellevogel. Ja, Sinéad bracht er een bloedmooie versie van, maar de Chris… verdju, die kon er toch ook wel wat van. “Nothing compares 2U”. Het raakte mij al toen ik tiener was, en dat doet het nog altijd.

Van de Cornellevogel naar Eddie Vedder, dat is maar een kleine stap. Vedder’s stem is warmer dan die van Cornell. Behalve dan in hun laatste song. Ik blijf het gewoon roepen vinden, die nieuwe single. Ik hoop dan ook dat de aankomende CD ook nog wat andere dingen zal bevatten. In tussentijd laaf ik mij wel aan songs als deze

Het is dan ook weer de logica zelve dat ik van Eddie Vedder overspring naar Glen Hansard. En dan kom ik weer op die magistrale cover van The Boss. Ik heb hem hier al een paar keer opgezwierd, maar van sommige dingen krijg ik gewoon geen genoeg, die mogen blijven duren. Ik krijg dan ook nog altijd kippenvel all over the place. Dit, en dan de nacht in…

En wat dan? Zo middenin de nacht? Soms heb je ook daar geen idee van, maar soms is dat ook goed. Het toeval bepaalt dan plots dat je terecht komt bij Jamie Woon met Night Air. Misschien een beetje rare overgang, maar dit is zo’n liedje waar ik de vinger niet kan opleggen. Waarom raakt mij dit? Geen idee, maar het doet het wel.

’s Nachts, dan kunnen er wel wat dingen verteld worden. The Raconteurs, die doen dat ook. Op 1 of andere manier heb ik toch ook wel een boon voor Jack White. Ook hier weer geen idee waarom.

Tsja.. en geen idee hebben waarom. De Pixies vroegen het zich ook al af: where is my mind?

With your feet in the air and your head on the ground
where is my mind? 

En als je dan al op zoek was naar die mind, dan kwam Sade nog… “No ordinary love”. Ze heeft gelijk.

I had a dream!

Geef een reactie

Ik heb gedroomd. Nog eens ja. Of nog steeds, dakkanook. Maar deze keer azooooooo schoooooon! Echt! En jaja, ik weet dat dromen niet echt zijn, en dat ze ook geen betekenis hebben, enzovoort enzoverder, maar toch… in mijn beleving was het toch efkes heel écht! En och… laat ons gewoon afspreken dat dromen eigenlijk gewoon echt zijn, in een soort van andere dimensie. Toch? 😛

Ik droomde dat we naar Rock Werchter waren. Op zich niet zo verwonderlijk, want we hebben tickets, en dan nog tickets voor de zaterdag. Want dan komt Pearl Jam. Rock Werchter, dat is binnen minder dan 100 dagen (dat weet ik omdat ze dat zelf kwamen melden op de smoelenboek), maar in mijn droom was het al zover. We waren goed op tijd, geen idee hoe dat kwam, maar in ieder geval: er moest nog ontbeten worden. De mannen van Pearl Jam besloten om dat ontbijt op te vrolijken met een lieke, en na het ontbijt gewoon mee aan te schuiven en mee te ontbijten.

En en en mannekes… den Eddie, die schoof aan aan onze tafel! Maar écht hé! En wat ne schone mens is dat, vanbinnen dan bedoel ik hé. Hij mag natuurlijk langs den buitenkant ook gezien worden, maar vanbinnen… zo schuun! Klappen met alleman, ervoor zorgen dat iedereen genoeg koffie had… een ontbijt met een gouden randje! Alleen kon ik op een of andere mysterieuze wijze geen Engels meer praten, en probeerde ik constant in het Frans een klappeke te doen. Echt, raar. Denken dat je Engels spreekt, en er komen Franse klanken uit!

Daarna was het afwachten tot het echte optreden. We stonden vooraan – aja, we waren goed op tijd daar, dus we zijn blijven staan waar we stonden, daar zo vanvoor, al werden de picknickbanken waarop we ontbeten hadden wel weggehaald  – maar stillekesaan werden we door de mensenmassa toch wat naar de achtergrond gedrukt. En gezien mijn kleine gestalte… inderdaad, zag ik weer niks meer.

Maar toen werd ik gered. Net toen ik op het punt stond om beleefd op de mens voor mij zijn schouders te tikken en te vragen een beetje opzij te gaan.  Het is overigens niet de eerste keer dat ik gered word tijdens een optreden, want van die grote mannen, die hebben nogal eens de neiging om voor de kleintjes te gaan staan. Iemand duwde die man opzij, ging op zijn plaats staan, trok mij naar voor, en bam: toen stond ik zowat voor den Eddie. Hij herkende mij van bij het ontbijt, en gooide in de groep dat het not-done was om de kleintjes zo te vertrappelen in de massa. Aha! Eat this zeg! Nem! Ook nog!

Enfin, de wekker kwam als altijd roet in het eten strooien, anders zat ik nu vast met een pintje ergens op de wei na te genieten van wat vast weer een geweldig concert was. Het mooie aan deze droom is dat het allemaal nog moet komen. Niet noodzakelijk zoals ik het gedroomd heb, maar als het concert gewoon even fantastisch was als in mijn droom, dan ben ik al een geweldig gelukkig mens! Veel heb ik daar ook niet voor nodig, kweetet. 😉

Om af te sluiten… iets van Pearl Jam, uiteraard. Ze hebben een nieuwe single uit, maar tot hiertoe ben ik daar nog niet zo hevig fan van. Het is wachten op de full-CD, hopelijk staan daar toch wat andere dingen op. In tussentijd vind ik deze wel mooi om de tijd te doden…
Eddie Vedder covers Tom Petty’s ‘Room at the top of the world’. Ogen dicht, en genieten! Of neen, houd die ogen toch maar open. 😉

I wish I could feel you tonight, little one
You’re so far away
I wanna reach out and touch your heart
Yeah like they do in those things on TV, I love you
Please love me, I’m not so bad
And I love you so

I got a room at the top of the world tonight

 

Scorpions. Bekans.

3 Antwoorden

Ik zit wat naar de Scorpions te luisteren. Iets met een concert binnenkort en dat ik ze toch nog nooit gezien heb en ze eigenlijk wel wil zien. Ik zit nu dus in de voorbereidingsfase. En ik kwam deze tegen, en ik vond dat eigenlijk wel een schoontje. Zodoende…

Het moet ook niet altijd “Still loving you” zijn natuurlijk.

 

Mwoah… bij nader inzien… eigenlijk wel. 🙂