Wat wil ik? Het is niet echt een levensvraag, maar wel eentje die mij de laatste tijd nogal bezighoudt. Neem nu dat gewicht. Wat wil ik nu? Wil ik afvallen? Wil ik eigenlijk liever niet gewoon zijn wie ik ben? Haal ik mijn gevoel van eigenwaarde uit kilo’s minder? Ben ik dan niet goed zoals ik ben?
Echt, ik word nog eens gillend gek van mezelf. Want ja, wat wil ik? Ik weet het eerlijk gezegd totaal niet. Dat gewicht speelt mij parten, maar ben ik het eigenlijk niet een beetje zelf die mezelf parten speelt? Ahaaaaaa! Good thinking Sandra!
Wat bon ja… ik kan naar de diëtiste lopen (fietsen, stappen), daar geweldig waardevolle tips en tricks krijgen, en daar vervolgens ook geweldig mijn voeten aan vegen tot de week voor ik weer op de weegschaal moet. Om dan vervolgens een week in een soort van crashmodus te gaan, en inderdaad een lager cijfertje op de weegschaal te zien. Of ook niet. Want soms helpt zo’n weekje quasi niet-eten ook gewoon niet. En is dat dan ook gezond? Neen, en dat is wél een zekerheid, dat dat inderdaad niet gezond is. Maar waarom kan ik mij dan niet gewoon aan het – toch wel eenvoudige – plan van de diëtiste houden? Awel… simpel… koppigheid. Koppigheid, want het is iemand anders die mij zegt wat ik moet eten, moet doen. En dat werkt bij mij niet. Dat heeft nog nooit gewerkt, al niet sinds ik kind ben. Dus neen…. ik mag dat eigenlijk niet meer doen.
Wat ik dan wel moet doen? Mjah, ik zou zeggen: vertel het mij. Maar zoals je hierboven al kan lezen: that ain’t gonna work! 😉
Overigens, die frustratie over dat gewicht… ja, ik ben nog altijd wel te zwaar. En neen, het is niet meer zo dramatisch als jaren geleden. Ik kan nog altijd in de gewone maten shoppen, en op zich is dat al een goede maatstaf. En toch is dat niet genoeg. Iets met dat ideale beeld en daar niet aan kunnen voldoen. Maar wat is dat ideale beeld? En waarom zou ik daaraan moeten voldoen? Ook weer van die vragen waar ik geen antwoord op heb. Laatst stond ik bij een collega in haar bureau te klagen en te zagen (jeps, ook dat kan ik) over dat gewicht, en zei zij heel simpel: “‘maar Sandra, jij ziet er geweldig uit”. Toink! Eat that Sandra! Of neen, laat dat eten maar zo, maar bon…. jullie snappen het plaatje wel.
Ik zie mezelf ook anders dan anderen mij zien, denk ik. Al weet ik uiteraard ook dat niet zeker. Wat ik wel zeker weet is dat zo’n negatief zelfbeeld van meer dan 40 jaar, dat je dat ook niet zomaar wegtovert. Neen, dat “tover” je niet zomaar weg.
En dat negatief zelfbeeld, dat gaat nog veel verder dan dat gewicht. *insert denkbeeldig een hele exposé over twijfels en onzekerheden die ik hier nu toch maar niet post*
En ja, daarom heb ik dan maar die volgende afspraak bij de diëtiste afgezegd. Het heeft geen zin om verder met de moed der wanhoop tegen mezelf te vechten, want zoals ik zelf al meermaals heb ondervonden: dat werkt momenteel niet voor mij. Het is mezelf waar ik mee aan de slag moet, niet met mijn gewicht. De clou zit hem denk ik in mezelf een klein beetje liever gaan zien. Een ietsiepietsie om te beginnen, misschien maakt dat al een wereld van verschil. Enfin, ik ga dat proberen. Wat negativiteit schrappen, en wat positiviteit toevoegen. Kwestie van ergens te starten. Moest daar nu een schemaatje à la Start To Run voor zijn hé… 😉
Enfin, om kort te zijn: ik moet wat meer naar onderstaande quote gaan leven en denken denk ik… allez ja, ik weet dat wel zeker, maar de twijfel zit er nu eenmaal in hé! 😉
My thoughts are like butterflies 
Knappe analyse en stap. Bevestiging helpt totdat het niet meer zo nodig is.
LikeGeliked door 1 persoon
Wij zien je allemaal graag. echt! Waar is Sandra? Hier! Joepie!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat zelfbeeld dat is toch iets hé! Wees gewoon degene die je wil zijn…
LikeGeliked door 1 persoon
Uw zelfbeeld zou beter wat aan de realiteit voldoen. Je bent een fantastische, slimme, spitsvondige en aangename vriendin. Ik vind het een eer dat je mij je vriendin noemt. Een vrouw als jij scoort in the Ustated Knights handenvol volgers als “influencer”. Maar ik ben blij dat je dat niet bent, ik ben blij dat je bent wie je bent. Ik kijk naar je op, heel eerlijk, je hebt heel wat eigenschappen die ik op mijn lijstje “must haves” zou zetten. Maar ja he… en aan de andere kant van mijn lijstje staat “procrastination” 🙂 Herkenbare Mie! Je bent goed zoals je bent, en zelfs meer dan dat!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik wou reageren maar stel het nog wat uit. 😉
LikeLike
Tja, toch nog eentje… hoe onuitstaanbaar zou je zijn als je perfect was? Ik vind dat een “leuke denkoefening”. Zelf ben ik graag gelukkig, zelfzeker en content and it shows (want fake it till you make it werkt!). Alleen vergeet ik het zo dikwijls. Ik ben nu al onuitstaanbaar, onstopbaar als ze over mijn stokpaardjes beginnen… Alles wat buiten mijn blikveld valt “weet ik niet” en dat is dus iets helemaal anders dan “interesseert mij niet”. Het komt eigenlijk op hetzelfde neer, maar soms leer ik iets, dus misschien is dit goed genoeg? Ik betrapte er mezelf op, ik interesseer me nog steeds niet in smalltalk, maar het blijkt essentieel te zijn om connectie te maken dus praat ik nu ook over het weer (al ga ik daar niet in overdrijven met “scheringsgraden” en “straalstromen”).
Maar ik durf nu al wel zeggen van die collega die rode panty’s draagt… Hun: “Die rode kousen staan niet.”, ik: “Ik vind dat een cool statement, iedereen zou rode kousen moeten dragen, of groene!”. Kijk, we zijn en blijven nerds en dat is dus een vooruitgang. Ik ben ooit op uw feestje geweest in een oranje oversized trui!!!! (Die heeft zo veel gekost dat ik ze nog 20 feestjes lang zal moeten dragen).
Oranje… iedereen vraagt “Waarom?”. Het antwoord is simpel: “Daarom!”
LikeGeliked door 1 persoon
Ha, maar het gaat niet over perfect zijn. Het gaat over beter zijn, of toch denken dat ik beter zou zijn met kilootjes minder. Zoiets. Misschien dat ik dan leukere kleren kan dragen. Nog leuker, want eigenlijk draag ik al leuke kleren. Of misschien dat ik dan beter kan lopen, al zal ik nooit potten breken met dat lopen en altijd wel ergens achteraan hobbelen. Of misschien passen mijn fietskleren dan wat mooier aan, zonder rolletje hier of daar. Dat dus, zo soms. Af en toe. Regelmatig weer de laatste tijd. Twijfels, en ik weet begot niet waar ze vandaan komen, ze zijn daar altijd ineens. Blame it op het vallen van de bladeren?
Niemand is overigens perfect, er is altijd wel ergens een kantje af. Of aan. De mensen die ik het liefste heb hebben ook ergens een hoek af, nu ik er over nadenk. Ik herken het gedeelte over dat wat buiten je blikveld valt dat je dat niet weet. Ik heb dat met veel dingen, en mensen denken dan gelijk dat het mij niet interesseert. Terwijl ik het gewoon niet weet, en mijn aandacht er dan bijgevolg ook niet kan bijhouden. Dat is ook de reden waarom ik in een grote groep al snel ‘verdwijn’, want ik heb de aandachtsboog van een vis als een gesprek mij niet boeit.
Over dat weer trouwens… het is vrij koud vandaag, ik vermoed dat de straalstroom uit het noorden komt. Ik vind het weer eigenlijk wél boeiend, vooral ook in het gedeelte “mijn appje zegt dat het tegen dat ik naar huis fiets droog is”.
En voor alle zekerheid: jahaaa, you’ve got a friend in me, of zoals Arno zei: jij bent een vriend van mij. Daar kunde gerust in zijn. Omgekeerd weet ik dat ook wel. Leg uwe oranje oversized trui maar al gereed tegen volgende maand, in geval het mooi weer is plan ik een buitenfeestje. 😉
Ik had er bijna nog bij gezegd: “to infinity and beyond”, maar dan moeten we het over de ruimte hebben. En dan over Star Wars en zo vanal. Damn… ben ik toch een nerd dan???
LikeLike