Een witte vlek

Deze middag ging ik met een collega een luchtje scheppen, even weg van bureau en computer. Het plan was het blokje om te wandelen, een klein blokje om gezien de nogal dreigende grijze donkere lucht. Dat kleine blokje om werd uiteindelijk maar een kleine kilometer toen er dikke druppels uit de lucht begonnen te vallen. Terug naar af dus, en binnen bokes gaan eten.

Echter, vooraleer we terug binnen waren, merkte mijn collega bezorgd op dat ik een witte vlek op mijn gezicht had, op mijn kaak. Raar. Ik had dat ook al weleens opgemerkt, maar was ervan uit gegaan dat dat van de mondmaskers komt. Kous af zou je denken, einde discussie.

Dat klopt. Tot ik deze avond – en kijk, toeval bestaat gewoon niet – wat zat rond te surfen en in de stories van Alina een foto zag passeren met een gelijkaardige witte vlek op haar gezicht. Haar verklaring was logisch: “helmet tan”. En toen viel mijn euro! Inderdaad ja, ik heb witte vlekken op mijn gezicht daar waar de bandjes van mijn helm over mijn gezicht lopen. Tadaaaaaa!
Zucht van opluchting ook wel, want ik had al het adres van een huidarts opgezocht. Niet nodig dus. Ik fiets, ik zet ook altijd mijn helm op, dus dit is de perfecte verklaring. En blijkbaar kan je dus ook in de winter wat ‘kleur’ krijgen! 😀

Over dat fietsen trouwens. Afgelopen week heb ik het maar wat rustig aan gedaan, gezien de knie. Eerst de dokter maar eens afwachten, toch? Jaja, ik kan dat, verstandig zijn. Gevolg is dan wel dat je de muren omhoog loopt en ’s avonds niet zo goed de slaap kan vatten… die dosis beweging in de buitenlucht, ik heb dat blijkbaar toch wel nodig.

Maar dus de knie. En de zeer. En de paniek vorige week, dat ook! Maar, update update: een doktersbezoek later is de grote paniek weg. Oef! En blij dat ik zo snel kon gaan zeg. Nu weet ik tenminste iets van het hoe en het wat. Geen halfslachtige behandelingen, maar rechttoe rechtaan: de meniscus is kapot, die moet eruit. Kijkoperatie.
Het kraakbeen, hoewel toch reeds ver gevorderd in kapot zijn, daar heb ik geen last van. Lang leve de glucosamine! Aanrader, dat goedje. Wel beikes overigens.

Nu is het alleen nog een weekje wachten op de effectieve datum voor de artroscopie, die moet ik volgende week nog gaan bespreken. Een weekje, dat is overzienbaar. Hopelijk de datum van de operatie zelf ook, want ik zit nog geen klein beetje op hete kolen nu. Het fietsseizoen nadert namelijk met nogal rasse schreden, en als ik de start mis dan kan ik binnenkort niet mee. Nu ook al niet eigenlijk, want de mannen hebben heel de winter gewoon doorgereden. De beren. Ze moeten dan maar heel veel hunne ‘doemp’ inhouden opdat ik mee kan. 😉
Want jaahaaa, die zekerheid heb ik al: fietsen erna mag, moet zelfs. Of ik nog mag lopen, dat ben ik eerlijk gezegd vergeten te vragen. Oeps. Dan maar op het lijstje zetten om volgende week te vragen, al ben ik al ferm blij over dat fietsen. Dat is natuurlijk ook iets waar het hart van vol is natuurlijk. En het is ook kwestie ook van mijn ‘tanlines’ te behouden, nu ik die blijkbaar toch al heb. Al is het dan in mijn gezicht, een tanline is een tanline!
Nu maar duimen dat er snel een plekje vrij is!

Advertentie