Een kabbelend beekje

Ik weet niet of het aan mij ligt – dare to doubt that 😉 – maar het leven is de laatste tijd zo gewoontjes. Een beetje zoals een rustig kabbelend beekje.

Nu, versta mij niet verkeerd: ik hou van rustig kabbelende beekjes, want van dergelijke beekjes kom ik tot rust. Geen betere plek ook om een boek te lezen, bijvoorbeeld. Of om gewoon te zitten. Te zitten, te kijken en te luisteren naar het kabbelende water. Zalig, en meer moet dat ook niet zijn.

En toch, en toch… toch is daar die kriebel, die kriebel die vraagt waar die spreekwoordelijke hoogtes blijven. Die kriebel die verlangt naar dat net ietsje meer, die kriebel die verzucht dat ook kabbelende beekjes op de duur wel gaan vervelen. Wat dat ‘ietsje meer’ dan precies is… geen idee.

Dus ja, zucht en blaas en peins… waar jeukt het nu precies en waar moet er dan gekrabt worden? Dat gevoel.
Hoewel… niet helemaal natuurlijk, want ik weet voor een klein stukje wel waar het aan schort. Schorten aan… dat is toch een raar woord? Ik wou het begot al met dt schrijven, maar mijn gevoel zegt dat dat dan schort aan de schordt.

Maar goed, terug on topic. Want ik heb wel een klein idee waar het onrustige gevoel vandaan komt. Ik had bij het begin van het jaar – of eigenlijk bij het begin van mijn nieuw levensjaar, maar die 2 liggen maar 2 weken uit elkaar – een voornemen gemaakt. Een voornemen dat ik vast van plan was waar te maken. Een voornemen over loslaten, laten gaan, en leren tevreden zijn met wat er is. Zoiets ongeveer. Anders kan ik het niet beschrijven, want als ik het allemaal zou moeten be- en omschrijven, dan kan ik beter aan een boek beginnen. Doen we dus niet. Of misschien zou ik dat beter wel doen. Hmz… toch eens een gedachte waard.

In ieder geval, boek of geen boek: nu iets meer dan een maand later, merk ik dat ik dat loslaten kan. En dat dat ook rust brengt, inderdaad. Alleen word ik dan weer onrustig van de rust zelf. Een onrust die voortkomt uit een soort van gemis. Een gemis dat ik niet helemaal opgevuld krijg met alleen maar een kabbelend beekje. Want ik heb blijkbaar af en toe – om het bij de water-beeldspraak te houden – wel eens een rivier nodig, een rivier met een stevige stroming die alles door elkaar schudt. Zo’n rivier waar je dan bewonderend naar kijkt omwille van de kracht die ervan uitgaat. En ook een beetje omwille van het gevaar. Want val er maar eens in. Bijvoorbeeld.

Het is eigenlijk gewoon het aloude verhaal van geen laagtes zonder hoogtes. Ik haat de laagtes, maar ik mis de hoogtes. Het wazige vlak daartussen is goed voor even, maar ook al snel vervelend.
En vervelend… daar hou ik dan ook weer niet van, want dan word ik vanzelf ook vervelend. Of verveeld.

Uiteindelijk besefte ik deze week dat ik dat voornemen misschien toch maar eens anders moet gaan bekijken, anders moet gaan aanpakken. Want dat kan best. Hoewel, aanpakken. Sommige dingen zullen zichzelf wel uitwijzen. Dat kabbelend beekje wordt dan misschien vanzelf wel weer een stromend riviertje. Al kan dat riviertje natuurlijk wel rustig de tijd nemen om door een nieuwe bedding te gaan stromen…

Advertentie