Op “avontuur”?

“Je kan nooit voor iedereen goed doen”. Ik zei het afgelopen weekend nog tegen een vriend. Eigenlijk met de bedoeling om hem te bevestigen dat je inderdaad niet iedereen moet plezieren, dat dat gewoonweg niet kan. Want op de duur geraak je jezelf kwijt.

Het bleef toch wat draaien in mijn hoofd. Want waar ben ik al een heel leven mee bezig eigenlijk? Inderdaad… met anderen te plezieren. Of proberen plezieren. Want dat is er zo ingelepeld. En dergelijke patronen, die zijn heel erg lastig te doorbreken. Dat weet ik. Want ik krijg ze niet doorbroken.
Goed proberen doen voor een ander, en dan het deksel op de neus krijgen. Plots viel mij het besef in dat het daardoor komt dat sommige deksels zo lang blijven plakken aan die neus, en niet meer willen loslaten. Ik doe goed voor anderen, maar omgekeerd? Neen, omgekeerd is dat lang niet altijd het geval, de spreekwoordelijke uitzondering (jij, en jij, en jij) daargelaten; en wat dat betreft heeft corona toch ook wel enkele dingen op scherp gezet.

Die hardnekkige deksels, die moet ik dus eerst maar eens losweken. Dat weet ik. Er zijn al een paar deksels die nog met een klein draadje aan mij hangen, en er zijn er nog enkele die echt nog heel erg vastgekleefd zitten. Maar stilaan komt dat in orde, en kan ik loslaten. En ga ik loslaten, want ik wil dit niet meer. Ik wil niet meer ongelukkig zitten toekijken naar anderen, die dingen doen die ik ook wil doen. Ik wil niet meer ongelukkig zitten wachten tot ik gevraagd word om mee leuke dingen te gaan doen.

Neen, gedaan ermee. Vanaf nu ben ik verantwoordelijk voor mijn eigen geluk. En ja, daar hangen een paar beslissingen aan vast. Beslissingen die misschien niet zo groot zijn, maar wel groots genoeg voor mij om al mee te beginnen. Een mens moet ergens starten, en dat kan dan maar best ergens onderaan de ladder zijn, om die met kleine stapjes op te klimmen. Toch?

Neem nu dat wandelen. Ik zou heel graag eens een bepaalde wandelroute doen. Een route die op kaart beschikbaar is, en ook op gpx. Gewoon ’s morgens vertrekken, rugzakje met boterhammetjes mee, en gaan. En als niemand interesse heeft om die met mij mee te wandelen, dan doe ik dat alleen. Ik zou dat moeten kunnen. Ik kan dat.

Idem met dat fietsen. Er is natuurlijk het fietsclubje op zondag, maar daarbuiten zou ik ook wel meer willen gaan fietsen. Ergens houdt iets mij tegen, maar ergens zegt er ook een stemmetje mij dat ik dat gewoon moet doen. Een band vervangen zou ik moeten kunnen (ik heb het toch al gedaan, thuis in optimale omstandigheden wel, maar onderweg zal dan ook wel moeten lukken). Dus die leuke georganiseerde toertochten… waarom zou ik die niet gaan rijden als die binnenkort hopelijk weer georganiseerd worden? Fiets de auto in, en hups… weg!

Niet alleen met dat fietsen is dat zo, of met dat wandelen. Ik wil al zo lang eens een dagje weg. Misschien een weekend. Andere mensen doen dat gewoon, hier ligt dat blijkbaar niet zo simpel. En dus blijf ik maar thuis. Een beetje gefrustreerd. Want ik wil exploreren, wandelen, wanderen, weg. Niet altijd. Maar soms mag de sleur toch wel eens doorbroken worden, en moet het stof er eens afgeblazen worden. Dat gevoel.
Dus ja, ook hier… ik ga dat eens doen, denk ik. Een dagje weg. Dat hoeft niet eens ver weg te zijn. De Ardennen, een riviertje… meer moet ik al niet hebben. Evengoed ook de zee, maar dan in de winter.

Wat ik dus eigenlijk een beetje (veel) moet leren, dat is om niet meer te wachten op anderen, maar zelf initiatief te nemen. En leuke dingen gaan doen. Voor mezelf. En alleen daarvoor. Want wachten, dat brengt meestal niet op. Heb ik nu – met wat hartzeer – geleerd. Dus ja… werkpuntje, en daar ga ik echt aan werken. Ik kom er wel. 😉