Eindeloos. Zo leek het wel. De stroom aan spullen die uit het appartement van mijn ouders moesten gehaald worden. We hadden het nu ook lang genoeg uitgesteld, en waren ook quasi zeker dat mijn mama alle spulletjes die ze wou bijhouden, ook had.
En dus werd het gisteren een dag sorteren, uitzoeken, weggooien, bijhouden. Ik ben er ook nog altijd niet aan uit of een (hobby)fotograaf als mijn vader een zegen is. Want wat een stroom foto’s passeerde er. Foto’s van vroeger – ik denk zelfs dat ik ook een foto gevonden heb van zijn vader, die hij niet eens zelf gekend heeft. Foto’s van zijn vrienden – vrienden die ik ook al levenslang ken. Foto’s van mijn mama ‘haar kant’ – met ook daar weer mensen die ik nooit zelf gekend heb. Foto’s van ons, van mijn broer en mezelf. En dan uiteraard ook nog foto’s van de kleinkinderen. Veel. Meer. En nog.
Er was ook een volledige kast gereserveerd voor zijn fotowerk van de fotoclub. Foto’s waarmee hij aan wedstrijden deelnam, foto’s die hij tentoonstelde op de jaarlijkse fototentoonstelling. Ik dacht die even “in de rapte” uit te sorteren. Enkele foto’s voor bij mij thuis, in de gang. Enkele foto’s voor als het fotosalon ooit nog eens mag plaatsvinden. En enkele foto’s als reserve, om af te wisselen in die gang. Of misschien om in de living te hangen.
Ik ben er niet toe gekomen, gisteren. Want we vonden niet alleen foto’s in de ‘fotokast’, neen. Ook in de berging lagen er foto’s. En in de bovenste kast. En zaten er in die doos ook nog? Ja dus! Heel veel foto’s, netjes bewaard.
Dus bon… de foto’s, die liggen er nog. Nog heel even. Want die fototrip door memory lane, die moet ik nog maken. En daar ga ik mijn tijd voor nemen.
Al de rest is weg. Een leeg appartement. Een appartement dat klaar is om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. Hopelijk is dat een even mooi hoofdstuk als hetgene mijn ouders daar mochten schrijven….
Zo, en nu eens zien of ik die fotomicrobe terug te pakken krijg. Een goede voorbereiding (het toestel) is het begin van alle werk, toch?
Je ziet, papa… die nalatenschap, daar dragen we zorg voor. Met een dikke dankjewel aan jouw goede vriend, die vond dat die Rolleiflex bij jou hoort. Een fijne verjaardag vandaag, daar zo ergens nergens en overal… De fles witte wijn staat koel, vanavond drink ik er eentje op! Schol! 🙂
My thoughts are like butterflies 
Mooi en moeilijk allemaal. Prachtig geschreven.
LikeGeliked door 1 persoon
Zo schoon. De Florriemoos (zo sprak ik zijn naam uit als kleuter… en jullie mama is Lizetteke van de Florriemoos) – bracht de grote Modigliani vanuit zijn rusthuisbed in herinnering, – de Florriemoos dronk mee. En wat een geweldig geschenk die camera. Met dank aan DesteinebuulesvanRina zeker? Koester het!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Hahaha… ja, deze bijnaam had ik nog niet gehoord. 😁
Neen, de camera komt van de Frits, zijne all-time partner in crime en beste vriend sinds ergens van toen hij een jaar of 18 was. De Raymond dus. 😄
LikeLike
deze namiddag zijn we even langs onze vriend geweest, hoe mooi is zijn gedenk steen…
LikeGeliked door 1 persoon
Oh hoe fijn, op zijn verjaardag. Dankjulliewel! Ja, de steen is mooi he. We zijn blij dat het nog gelukt is voor zijn verjaardag. Ik hoop dat ons mama volgende week mee kan en vooral mag zodat ze het zelf kan zien.
LikeLike
Wij vinden het spijtig dat we voorlopig niet tot bij u mama Lisetteke kunnen gaan maar af en toe doe ik een telefoontje met haar, (als het lukt, haha) want soms is ze niet op haar kamer en dan denk ik zal vanavond terug bellen maar dat komt er dan niet van maar heb ze zondag toch aan de lijn gehad…groetjes Rina
LikeGeliked door 1 persoon
Hopelijk komt dat snel weer, dat bezoeken. Hahaha, ja, ze is inderdaad niet altijd op haar kamer, maar ik denk dat je haar na het avondeten het gemakkelijkste kan bereiken, dan zijn er beneden geen activiteiten meer. 😉
LikeLike
De gedenksteen is idd heel mooi en had niet beter gekund. De Flor, jouw vader was ne mens naar mijn hart. Sandra, neem jouw tijd voor ” The trip down memory lane! Ben zeker dat het een prachtig tribute gaat worden!
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel Anita. Die tribute hebben we helaas moeten uitstellen. Hopelijk lukt het in mei volgend jaar. Het geeft ons in ieder geval de kans om tegen dan alle foto’s te bekijken.
LikeLike
Niet evident zo’n plek moeten opruimen, dat weet ik uit ervaring. Maar beschrijf je dat weer zo ontzettend mooi. Neem effectief je tijd om alle herinneringen te laten passeren via de foto’s. En hopelijk heeft het glaasje witte wijn gisteren gesmaakt!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat heeft het inderdaad gedaan… al is het wel een glaasje cava geworden. 😉
LikeLike