Winderig loopje

-Alles ok met jou? Je bent zo stil en rustig vandaag?
-Ja hoor, met mij alles in orde. Ik ben toch altijd stil en rustig.
-Neen, toch niet. Is er iets?
-Neeneen, alles is goed.
-Zou je nu toch niet meegaan om nog iets te drinken?
-Neeneen, ik ga niet mee dit keer, ik ga recht naar huis.

Waarvan akte. Beetje raar overigens, dat ik, die altijd zo graag overal bij is, skipte. En ja, misschien was ik ook wel wat stiller dan anders. Geen idee waarom. Het voelde gewoon niet ok. En als het niet ok voelt, dan moet ik het ook niet doen, vind ik. Nu ja, het is wat het is, zo soms. En dat was het vandaag. Een dipdag. Een collega zou zeggen: ‘het is de overgang’. En misschien is het dat ook wel. Who knows? Gelukkig zijn er ook nog andere dagen. Dagen als gisteren.

Want gisteren liep ik dan weer een mooie wedstrijd in de Challenge du Brabant Wallon. Intussen de 3de wedstrijd van het seizoen al, maar de eerste 2 kon ik wegens omstandigheden niet lopen. Lillois, les Crêtes Brainoises werd dus bijgevolg mijn eerste wedstrijd van dit jaar. In nogal guur weer. Grijs, veel wind, en ik had gezien dat er ook nog regen zou komen. Het was wat lastig om de goede looptenue te vinden, en ik vreesde toch dat ik wat underdressed was. Wat een kilometer na de start alweer tegengesproken werd, en nog eens 9 kilometer verder bevestigd werd. Een beetje afhankelijk van uit welke hoek de wind waaide.

Enfin, ik ga er geen lang wedstrijdverhaal maken, want het is eigenlijk simpel: ik liep, en ik genoot er nog van ook. Een bergop die ik 2 jaar terug nog opstapte? Die liep ik nu helemaal naar boven. En daar heb ik zoveel voldoening uitgehaald. Bergop en tegenwind. Een beetje verder was het dan weer wind af, en dat duwtje in de rug was dan ook weer meer dan welkom.

Het was niet de snelste wedstrijd die ik daar al gelopen had, maar wel eentje die ik met een supergoed gevoel gelopen heb. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik het niet kon, ik heb nooit het gevoel gehad dat het mij niet afging. Dus ja, opsteker van jewelste, zijt maar zeker! Tijd is niet belangrijk (wel leuk overigens), maar genieten is dat des te meer. Ik kom er wel weer, zo stillekesaan. 🙂

Overigens, met dank aan sportograaf Marc Fourmois, is er ook nog wat fotomateriaal. Zie mij eens mét de glimlach die heuvel ophupsen zeg! En het was niet het eerste bergopje van die dag. Ook niet het laatste, maar laat ons het er maar op houden dat ik blij ben dat hij niet in de laatste bergop met het fototoestel in de aanslag stond. 😉