Ik weet niet meer zo goed hoe het allemaal kwam. In ieder geval: ik ging naar de kapster – zeg nooit zomaar kapster tegen een Katrien waar je dan bevriend mee geraakt 😉 – en zij vertelde over een hondje. Een hondje van een jaar of 10. En dat hondje zocht wegens omstandigheden een nieuwe thuis. Omstandigheden trouwens waar helemaal niets aan te doen is. En dat je zelf maar wenst dat het jou en de jouwen nooit zal overkomen, want it sucks big time.
Maar over dat hondje… ik vertelde dat dan weer tegen mijn man, hij vroeg een fotootje, dat fotootje kwam er, en bon ja… we waren verkocht hé! Vooral dan de dochter. Want zij wou altijd al zo graag een hondje, en dit hondje leek wel heel erg lief. Toch nog enige twijfels. Want ja, allergisch, en het was ook geen pup meer, en en en…
Bon, alle argumenten ten spijt… we kregen het bericht dat we het hondje een paar daagjes ‘op proef’ mochten hebben, indien we nog interesse hadden. Proberen kost niets, dus we besloten het te doen. Op dochterlief haar verjaardag. Ik hoef zeker niet te zeggen dat ze het het beste cadeau ever vond zeker? 😉 Helemaal enthousiast, en wat een leuk hondje, en wat een supercadeau! Scooooren! Alleen was het hondje natuurlijk wel op proef, en ook op voorwaarde dat de eigenaar van het hondje het hondje niet zou missen en het niet zou terugwillen.
Intussen zijn we een week verder, en woont het hondje hier nog altijd. Intussen hebben we zijn staartje zien evolueren van helemaal tussen de benen naar gekruld omhoog. We denken dus dat hij hier wel graag is. Wandelen doet hij ook wel heel graag. Zo graag, dat hij op een avond besloot dat hij dat wel alleen kon doen. Staartje omhoog, en fier als een gieter alleen op pad. Best wel grappig, maar toch ook wel een beetje paniek. Want dit hondje is helemaal niet van ons, we mogen dit niet kwijtspelen! Gelukkig kwam hij wel terug, en sindsdien zorgen wij ervoor dat de ene deur altijd dicht is voor we de buitendeur openen. 🙂
De tuin, daar wil hij nog niet zo graag in. Als we hem dan toch zover krijgen, dan staat hij te blaffen tegen de Golden Retriever van onze achterburen, en elke fietser die passeert krijgt ook de volle laag. We blijven het echter proberen. Deze namiddag ging het al wat beter, en is hij toch 2 uurtjes buiten kunnen blijven. Weliswaar met de tuindeur open en de hor ertussen, maar toch… in het begin krabde hij de hor net niet aan flarden, nu blijft hij er al af. Er is progressie. 😉
Bon ja… het is en blijft natuurlijk een senior van 10 jaar oud. Maar hij is best wel schattig! Hij heeft intussen het wandelen ontdekt, en het spelletje met de bal vind hij ook fantastisch. Eten gaat gelukkig ook goed, en na een wandeling gaat hij flink water drinken. Dus ja.. eigenlijk doet hij het best wel ok.
Het alleen zijn is nog een beetje een issue, maar intussen lukt het al wel om de nacht alleen te blijven tussen 23u en 6u30. En ja, dat is winst, want de eerste nachten kregen we al gehuil, geblaf en gekrab aan de deur om 2u of vroeger. Maar de laatste 3 nachten gaat het – hout vasthouden – goed. Nu nog overdag. Het was niet voorzien, maar de komende 2 dagen zal hij overdag ook alleen zijn. Gelukkig hebben we een bench meegekregen, en daar gaan we de volgende dagen dankbaar gebruik van maken. Een vriend gaat regelmatig komen checken of alles goed gaat, en hopelijk gaat dit goed en krijgen we hem tegen september getraind om de werkdagen alleen te overbruggen.
Want ja… van “even proberen” is dit nu toch al geëvolueerd naar “hij mag toch blijven hé”. Uiteindelijk willen we dit allemaal wel denk ik. Want hij is toch écht wel heel erg schattig. 😉
My thoughts are like butterflies 