Gazelleloopjes

Zeggen dat je op de kilootjes gaat letten en dat ook effectief doen, dat zijn 2 verschillende zaken, heb ik gemerkt. Om maar te zeggen dat de eerste herstart een valse start was. Een soort van willen maar nog niet kunnen.

De klik kwam er hoedanook toch. Want ik stond na die valse start op de weegschaal, en was terug naar af. Beik. En een beetje in shock ook, want ik was al wat kwijt en het zat er allemaal al terug aan. Zo werkt dat lijf van mij nu eenmaal vrees ik. Ik had ook minder beweging, want op 1 of andere manier geraakte ik maar niet terug gestart met dat lopen. Een paar kilometertjes, en dan dacht ik dat het niet meer ging. Dat het niet meer lukte, dat ik mijn loop-mojo kwijt was.

Teut! Mis! Met dank aan mijn mede-gazelleke die vroeg om de gazellekestoer nog eens te lopen. De gazellekestoer, die is ongeveer 12 kilometer. En hoogtemeters mannekes, hoogtemeters! Toch wel 95 meter omhoog. 😉 Enfin, maar naar mijn gevoel heb ik dan bergen overwonnen, want het is toch niet niks. Vinnekik hé! Eerst de 3 Fonteinen omhoog, dan Tangebeek omhoog, en daarna in Grimbergen nog eens een heuvel omhoog waar geen einde aan lijkt te komen. Eens daarboven, dan kan er ge-gazelle-d worden. Gazellen, ik heb het ooit misschien al eens verteld, dat is sierlijk lopen. Niet gelijk een olifant de bergop lopen zoals ik meestal doe. Neeneen… op een schoon lang bergafke, niet te stijl en zo vanal, daar kan je je schouders rechten, de borst vooruit, en nét dat tikje sneller. Alsof het niets is, dat lopen. Dat is het uiteraard ook, drie keer niets. Als er dan nog wat schoon volk passeert, dan gaat dat helemaal vanzelf! Nee zeker zeg!

Maar sinds dan is the only way alleen maar up! Jeps jeps, op de heuveltjes, zelfs de heuvel van de kennel in Grimbergen, maar ook up qua lopen en qua conditie. Want liep ik vorige week nog zwaar te puffen en te hijgen, deze week liep het al een stuk vlotter. Content, en zo vanal. Wat gelukkig niet up gaat, maar wel stilletjes aan terug naar beneden: de hartslag. Een pak van mijn hart, datte! Blijkbaar is er toch wel iets van basis waar ik op kan terugvallen qua lopen. Nu dus terug opbouwen naar langer en verder, en bijgevolg zaterdag dan een LSD’tje op hartslag. Hopelijk zie ik dan weer geen olifanten, want tegenwoordig kom ik die elk loopje tegen! Laatst zelfs eentje op wielen zeg! Uhu! Echtigintechtig hé!

En en en… wat ook down gaat: het gewicht! Wiiihiieeew! Eindelijk gaat het weer naar beneden, en eindelijk kan ik dat blijkbaar ook zo houden. Ook een pak van mijn hart. Waarmee ook maar weer eens bewezen is dat het de combinatie is van beide die het bij mij (en waarschijnlijk bij een pak anderen) doet: gezonder eten en meer bewegen. Het blijft toch de sleutel tot afvalsucces, die beweging.

Maar het doet mij goed. Ik ben blij dat ik weer serieus kan opbouwen, en ik ben nog blijer dat de ban helemaal doorbroken is. Ik loop weer langere afstanden, mijn gewicht gaat weer in dalende lijn, en die hartslag, dat komt ook nog wel in orde. Nog 6 weekjes, counting down. Dat gaat daar goedkomen, op die Panoramalauf! 😉

Advertentie